повремено (прил.)
Улицата повремено ја осветлуваат веди.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Газеа по гнилите прагови, наведнувајќи се повремено за да земат парче одамна фрлена жица, рѓосан шраф или некој друг фрлен и заборавен предмет.
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)
Повремено, кога неговата глава како црна точка ќе се издигнеше над површината на морето, до брегот допираа неговите морничави довикувања: - Помош! Помош, луѓе!... Во близина немаше ниту едно кајче.
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)
Повремено ќе чујеја како стражарот долу во дворот се преместува од едната нога на другата. Два пати крцна траказот на вратата.
„Будалетинки“
од Мето Јовановски
(1973)
Идеше право кон нив, повремено намавнувајќи им со рака да сурнат кон него.
„Будалетинки“
од Мето Јовановски
(1973)
И волчешкото завивање повремено одекнуваше само од таа страна.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Повремено, таму во белата тишина на коријата ќе се одронеше снег, предизвикан од летот на некоја невидлива птичка, или од скокањето на некоја верверичка.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Повремено нешто наоѓаа и го задржуваа или незадоволни го фрлаа.
„Будалетинки“
од Мето Јовановски
(1973)
Само долу, во кошарата, повремено ќе се раздвижеше некоја овца или некое говедо.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
И повремено ја викаше бабицата Венда да ја види, да провери, да даде некој совет.
„Јанsа“
од Јован Стрезовски
(1986)
Повремено преку визијата минуваше магла, ја носеше со себе и ослободуваше простор за нова визија: наеднаш Рубина Фаин е широколика и ковчеста идна родилка во ленена кошула; околу неа , под араратските или карпатски или алпски масиви, лежат разбранети златни полиња или пасишта со онаа трева што кај нас, не знам зошто, селаните ја викаат слак; чекори, чекори, ќе стаса ли на историската цел негде кај што, според неа, крвта се измива со крв?
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
Улицата повремено ја осветлуваат веди. Кос дожд се спушта под удар на западен ветар и по калдрмата потскокнуваат прскалки со жолти цистерни.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
Тој го виде наконтениот овоземен светец како да стои над страницата на албум од една непозната иднина во која сите што ги познава се поинакви, туѓи и одбивни. Не сфати јасно; сонцето повремено му удираше в очи од напукнатото огледалце.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
Меѓу нив, повремено влегуваа мајка ми или баба ми да сварат ракија и да го подготват појадокот што го јадеа пред заминување дедо Геро и двајцата соселани, додека уште не беше разденето.
„Крстот камбаната знамето“
од Мето Јовановски
(1990)
Се изградиле нови конаци, чардаци, воденици, амбари за жито, казани за печење ракија, фурни за печење леб за манастирските монаси и многубројните измеќари, гости и сиромаси кои секојдневно доаѓале во манастирот и на кои бесплатно им се давало јадење; околу манастирот се изградиле и посебни конаци на богати верници христијани и муслимани кои повремено доаѓале во манастирот или останувале на панаѓурите кои се правеле кога славел манастирот и кои траеле по неколку дена; засадени биле нови лозја, а се зголемил добитокот со нови грла: овци, телиња, коњи, крави, волови, скопаци.
„Злодобро“
од Јован Стрезовски
(1990)
Била преморена, нејзиниот од повремено минувал во несигурно трчање - гласник е што и по цена на животот се напнува со последна жиличка да му предаде на таборот на кој му припаѓа со душа претсмртна вест, да го избави од грижи или да го предупреди, битката сѐ уште тече.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Чекорите му биле нерамномерни додека чудно одмавнувал со нозете во лесни опинци повремено обидувајќи се со слаби скокови да биде што подалеку од тој пекол на бучава, ѕвечење на јатагани и ножови и секакви пцуења или офкања.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
2 Офкањето на Круме Арсов повремено се губеше но не престануваше.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
И повремено им носеше весници од градот и им читаше запознавајќи ги како тече спорот.
„Злодобро“
од Јован Стрезовски
(1990)
Сончевите зраци се пробиваа низ високите дрвја правејќи светли завеси од утринските испарувања на влажната земја, ширејќи мирис на печурки и папрат; разнобојните лисја на дрвјата се преливаа на светлината добивајќи прекрасна патина, претсмртна боја; клукајдрвците удираа по дрвјата и огласуваа немир; немир владееше и во кучињата: напињаа на ремениците со кои ги водеа манастирските слуги, душкаа по земјата и бараа да се ослободат, да оптрчуваат; повремено ќе заквичеа но слугите ги смируваа жулкајќи ги по главите, или удирајќи ги по муцките.
„Злодобро“
од Јован Стрезовски
(1990)
