покани (св.)
Не случајно и во 1905 год. Мисирков го поканува својот професор за соработка во своето сп. „Вардар”.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
ИЛИЈА: (како и погоре спокоен), Јас те поканувам да се спогодиме: ако ме победиш, ќе се откажам да ја барам Антица, а ако те победам да ми ја дадеш без да разбере народот што станало меѓу нас.
„Антица“
од Ристо Крле
(1940)
Илко се позадржа кај попот. — Mope, Ило, — му вели попот — лели ти сам дојде да ме поканиш, ајде да си ги видиме есапите овде, што да му главоболиме тамо на сете, да вадиш ќесе, да ти призра секој во него.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Толе го покани на излегување и Крсте, а овој пред да се реши, ја погледа Нешка, небаре ја праша: „Да дојдам ли?“
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
На Илинден 1871 година тој ги покани сите чорбаџии и видни луѓе од соседните села на госта на новиот манастир, и тука, под големиот даб, над кладенецот Илинец, во нивата на вдовицата Трна, се отпразнува првиот Илинден, иако уште непокриена црквата.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Митре седнал да руќа и го поканил и деда Гера.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Тие го познаваа, а тој, иако не можеше да им ги согледа лицата, ги покани в куќа.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
По враќањето на Сефедина од Истанбул, кадијата свика мезлич со своите бегови и агалари, на кој го покани скопскиот беглер-бег; праќајќи му го копието од ферманот што го донесе Сефедин за него.
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
Со циничен смев ги покани да се предадат и му вети дека жените, децата и старците се под лична негова заштита, а водачите ќе се испратат лично на султанот во Истанбул тој да им пресуди.
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
Ајде, ајде на шербет ако остана – ги покани тој и сите ги наполнија канчињата и се собраа по две-три во групи да пијат шербет и да грицкаат од гурабиите, симидите и ѓевреците, шепотејќи секоја група за себе, за настанот со Анѓа.
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
Но каде беше таа што го покани да дојде и која синоќа толку го трогна со исповедта за нејзиниот живот да не можеше да ѝ каже потоа зошто ја повика во својата ложа.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Решивме да поканиме најинтимен круг пријатели, да уредиме мала свеченост. Приготвувањето започна.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Истиот ден испрати човек во Ресен, да ја однесе радосната новина дека ќе ја земе за жена најличната охриѓанка и да ги покани да дојдат в недела за стројот.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Само се погледнаа, застанати на портата, а после тој го пушти и старецот без да го покани, отиде под тремот.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Знаеше сѐ. Знаеше дека старецот не го покани онаа вечер најмногу заради она, што го рече за помошта пред Претседателот.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Кога ги виде, тој многу се израдува и ги покани во својата убава куќа што беше само на еден кат, зашто луѓето ваму не живееја во големокатници како во центарот.
„Зоки Поки“
од Оливера Николова
(1963)
Видоа дека не се плашам и ме поканија со раце да појдам со нив...
„Сенката на Карамба Барамба“
од Славко Јаневски
(1967)
Дошло време за гозба. Еден Турчин ги поканил другите Турци на вечера.
„Волшебното самарче“
од Ванчо Николески
(1967)
- Повелете гости, не срамете се! - ги покани Евто партизаните.
„Волшебното самарче“
од Ванчо Николески
(1967)
И решија да го поканат штурчо на дочекот на Новата година.
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)
