пооди (св.)
Поодиле внатре како кај нас и дошле до едно место од кај што започнувале да се делат штрковите по вилаетите.
„Силјан штркот“
од Марко Цепенков
(1900)
Змејко пооде доста по голината и дури потоа се потргна од трагата и застана в страна.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Така се образува четата на Коле Каранџулов, во која попаднаа и нашите пријатели Крсте Шаќир и Јован Ѓуров и поодија со него дури да го најдат својот војвода Толе Паша и да тргнат со него.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Стигна некако до чебренскиот манастир, ги соблече Ѓорчевите кумитски алишта што ги зеде од Чачовци кога Ѓорче замина за Битола, ја наметна поповата антерија и долама, ја кладе поповата шапка, а бидејќи пооди некој месец и друг небричен и нестрижен се направи токму „папаз ефенди“.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
И така одиме низ полето, пееме. Пооди, пооди и запри.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Мислам дека сум го згрешил патот, дека кон друго село одам. Чинам пооди, пооди и запри.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Чинам пооди и пак поступи се. Подоближи се, па поврати се.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Пооди, пооди, чинам, и запри, наслушни.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
И така: пооди, пооди, и истрпни.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Сета шума поодува, се поместува.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Поодев уште педесетина минути и излегов кај ширинката пред Фискултурниот дом којшто имаше две вртелешки а на стожерот од едната, еден врзан пес беспризорно се мочаше по асфалтот.
„МАРГИНА бр. 29-31“
(1996)
Потоа минав низ теснецот меѓу ракометното игралиште и фискултурниот дом, поодев уште педесетина метри и излегов пред Офицерски, на самиот почеток на главната улица. 64 okno.mk
„МАРГИНА бр. 29-31“
(1996)
Пооди тој автобусот така што пооди и слушам тој агентот свика: „Стоп!“. Претрес и преглед ќе прави.
„Продавница за љубопитните“
од Мето Јовановски
(2003)
Пооде Јана по брегот и пак застана, загледана во зелените води на Тиса.
„Последната алка“
од Стојан Арсиќ
(2013)
