поразговара (св.)
Крсте остана со Тода насамо и поразговараа за нејзиното држење.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Влезе, поразговара и запиша во својот список едно име: Стојан Ванков, роден тогаш и тогаш, тоа и тоа, неженет и - доселен по војната од зад граница. „Благодарам“, рече кришум гледајќи кон касата, а тој, Ванков, имаше доверба во него и му говореше со асматично шушкање до душникот за сѐ - какви се цените на пазарот, кога бил најголемиот пожар во некој голем град, каква политика води Черчил.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Митко и татко му седнаа да поразговараат.
„Било едно дете“
од Глигор Поповски
(1959)
Меѓу нив Арсо се чувствуваше обновен, полн со мисли и чувства што му ја враќаа вербата во нешто многу важно за него и за другите. Можеше да поразговара.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Господе, ништо полошо немало кога не знаеш јазик, кога цел ден молчиш како нем, како вол и чукаш со чеканот; одвај чекавме навечер со Анастаса да се видиме, да си поразговараме, маките да си ги кажеме.
„Свето проклето“
од Јован Стрезовски
(1978)
Овде никогаш одново ќе биде јули: Дрвја со црвени плодови, Старичка што со недели чека да се воздигне За да си поразговара со својата сосетка на небесата, Ѕвезди во дланките на заспаните дечиња, Жени со набрекнати дојки легнати под сенка, Крикови на птици среде летната замаглина над ожнеаните полиња, Илјадници пеперутки скаменети во сенката на облакот, Српови расфрлени кај јазот, Црна сол врз изгорените костури на тревките И една девојка што полни ведро во бунарот За да му подаде студена вода на оној Утре што ќе следи на ова исто место Загледан во дрвјата со црвени плодови Овде некогаш одново ќе биде јули...
„Љубопис“
од Анте Поповски
(1980)
Во паузата на судењето, ми дозволија да поразговарам со него.
„Младиот мајстор на играта“
од Александар Прокопиев
(1983)
А сега збогум, нѐ чека голема работа, уште ќе поразговаравме за твојата иднина.
„Големата вода“
од Живко Чинго
(1984)
Цивилизирани луѓе сме. Да седнеме да поразговараме, ако сум направил грешка да ја најдеме.
„Последниот балкански вампир“
од Дејан Дуковски
(1989)
„Побара вино да те лекува, сега лежи во плевнана и 'рчи. Дојди, ќе си поразговараме.“
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Само понекогаш по малку се исправал да види што се случува и се обидувал да повика некого, да поразговара, да каже дека мачењето е попусто, тој ќе умре, другите ќе умрат, по нивната смрт сè ќе е мртво.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Можеби им рече на Самарија и на Арнаутче и тие да чучнат, да си поразговараат малку со составени глави, и можеби првиот веднаш почна да раскажува во што згрешил господ кога го создавал и кога го средувал светов (ќе се обесам ако на светов нема премногу иловица и камен!), но јас не се потпрев со дланки на прозорското дно за да зјапам во безделничењето на луѓето и да ги гледам како три згрбавени врани со сити црева.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
„Се надевав дека ќе ми се укаже можност да поразговарам со вас“, рече тој.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Но со малку среќа, ќе биде безбедно да поразговараат петнаесетина минути сред толпата, и да се договорат за наредната средба.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Таа одвај чекаше да отиде некаде, за да поразговара со синот насамо.
„Омраза - длабоко“
од Драгица Најческа
(1998)
Изгледаше задоволен затоа што му се дава можност да поразговара.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Сакав да ја најдам Луција, по секоја цена, да ја извикам настрана и да поразговарам со неа.
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
Пророштвата не се за оние кои не веруваат, велеше Тој, и чекор по чекор им се доближуваше на остарените стебла, се поздравуваше со нив, и никој и не забележуваше како се разретчуваа честаците, та не остана ни гранка ни стеблика кои не ги помилува и со душа и со раце, и со кои не поразговара.
„Две тишини“
од Анте Поповски
(2003)
Ми стана мило. Се орасположив. Имаше со кого да си поразговарам, имаше на нешто да му се радувам.
„Захариј и други раскази“
од Михаил Ренџов
(2004)
Пак немаше со кого да си поразговарам, да си далдисам, да си олеснам.
„Захариј и други раскази“
од Михаил Ренџов
(2004)
