посака (св.)
И, ако со виното вдовица вашата силна жед ја загасила медно, а ако ви бацило рака со насмевка милна сираче нејако, бедно, ил ако во гозби сте имале почесно место — кое е гордост, би рекол - и ако здравицата вам ви се здравила често: здравје ви посакал секој — па, да се присетиме ние за тоа и нека да се покажеме смели!
„Сердарот“
од Григор Прличев
(1860)
Штом некој од жедност посакаше вода да пие - служеа децата страдни.
„Сердарот“
од Григор Прличев
(1860)
Ако религиозните и националните пропаганди не посакаат да го воведат нашиот јазик во своите училишта, се разбира дека само таму каде што живеат Словени, и ако им забрануваат на своите учители и попови да другаруваат со македонската интелигенција и општество од другите пропаганди, тогаш македонската интелигенција и народот, без разлика на пропагандите, треба да изнајдат пат со којшто ќе може да се казни таа пропаганда.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Можеше сѐ и правеше сѐ што ќе посакаше. Му завидував.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Ногу е шерет, кој знае шо ќе посака, дали ќе крши лејка да се мажи толку брго!
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
А, бре, ич, бре ич не му посака!
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Наполни петнаесет шеснаесет години — ајде, турни ја на првиот што ќе ја посака, земи некоја и друга лира прид, позакрпи се со бабата и тие што останале назад; дури и последната не ја даде на Кулета Врчкиќа.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Почнал да пуши и тој а ма пари да си купи тутун – нема, а до посака од татка си – тоа било срамота.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Иако гледа во неа, не може да види ништо и не знае дека чашите се волшебни кристални кугли само ноќе кога во нив, како од скинати парчиња, составува априлски жолти цветови, осамени планински колиби, две Марии. Сѐ што и да посакаше.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Мислев дека со него сѐ можам, сѐ, што и да посакам.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Посака и тој да има во својот стан такво легло, но бидејќи беше мрзлив не можеше сам да си изгради.
„Било едно дете“
од Глигор Поповски
(1959)
Тој ги рашири рацете и посака да го прегрне тој убав и мил полски свет.
„Било едно дете“
од Глигор Поповски
(1959)
Браќата се исправаат. Сѐ што и да посакаш. Би влегле ли во вировите на рекава?
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Би можеле тие да нѐ ликвидираат кога ќе им се посака.
„Црнила“
од Коле Чашуле
(1960)
Дури отпосле, од твојот разговор со Методи, ја разбрав вашата намера: вам ви треба човек што ќе го изврши убиството и ќе ви овозможи вие да останете неоткриени - човек што ќе умре, по извршениот атентат, од вашата рака и што ќе продолжи да ви служи, онака како што ќе посакате!
„Црнила“
од Коле Чашуле
(1960)
НЕДА: Но таа ќе дојде. Може да посака да влезе. Вие треба да ми кажете...
„Црнила“
од Коле Чашуле
(1960)
И му дојде некоја изненадна желба и слика. Посака да се подигне на лакти.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
И сега веќе можеше да си остане тука колку што ќе му се посака, и тој остануваше.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Остануваше издолжен и притаен во својата постела и бргу посака со нешто да им помогне.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Го познаваше како својата дланка тој заплиснат челичен порој, тој незадржливо вивнат струеж, ја знаеше најмногу таква, дива, а сепак скротена, спитомена, многу често ја имаше во своите раце и владееше со неа како што ќе посакаше, крај неа се чувствуваше како да беше јавнат на некој разигран бинек, што корне искри со копитата, вивнат суза а мирен, и ја сакаше најмногу заради таа нејзина незаздишеност, заради таа сигурност, постојано во некој лет, секогаш, со секое ново движење, сѐ со по некој нов писок, на кој што ни еднаш не е возможно да свикнеш и да ти биде обичен, бидејќи тоа е нејзиниот говор.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
