пропаганда (ж.)
66. Берат – писмо (повелба) од турскиот султан за поставување (во овој случај) владика. 66a.66а Назначувањето на Фирмилијана (умрел во 1903 год.) за митрополит во Скопје беше всушност првата позначајна победа на српската пропаганда во Македонија, извојувана не без поддршката на руската дипломатија.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
157. Мисирков ги зема овде само бугарската, српската и грчката националистичка пропаганда, додека романската ја исклучува.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Српската пропаганда е раширена низ цела Македонија без Костурско, Серско, Петричко, Драмско, т.е. без крајниот југ и крајниот исток.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Покрај парите што ги даваше грчката пропаганда преку битолскиот владика, Кондилис донесе лично илјада лири направо од Атина и им ги подели на оние „Грци" што се двоумеа, а испрати во Атина и пет шест деца на повидни селани да учат „вистинска наука".
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Патријаршијата испрати во овие села свои, грчки даскали; грчкиот владика во Битола запопи свои попови во секое село, и преку архиготите и капиданите од андартите ја засили пропагандата за погрчување.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Напразно беше целата пропаганда дека Организацијата ќе ја донесе слободата.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Дека тоа можат да го искористат Италијанците во својата пропаганда?
„Постела на чемерните“
од Петре Наковски
(1985)
Делењето на сојовите продолжи, тогаш беше и најсилно, и во времето кога во Македонија почнаа отворено да дејствуваат странските пропаганди.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Македонија и понатаму остана во составот на Турската империја и стана поприште на крвави буни и востанија и на уште поотворена и поожешточена борба помеѓу странските пропаганди - од една страна и од друга на уште погруби самоволија на императорските власти и беговите.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Ние сме глупави ( а толку се глупави и Гилфердинг, и Каниц и Григорович и Липарди и многу други етнографи) дека е Велес бугарски град и дека се најдува во Македонија; следствено не треба вие да се лутите дека владиката Дамаскин го затворил училиштето туку не дека вашата пропаганда си го пикнала носот не во својот чорап...“
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Човечки умови и пропаганди.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
2. По поделбата на Македонија, ајле и многу порано, сите пропаганди почнуваа да пустошат и да го прекрстуваат народот, а народот ти е прост и гладен: за едно решето жито што сакаш ќе ти се пише — и Грк, и Србин, и Бугарин ќе стане, да има друго и друго ќе стане,
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Ние ја чуваме нашата пропаганда, нашата пропаганда не чува нас.
„Последниот балкански вампир“
од Дејан Дуковски
(1989)
Можеше лесно да биде обвинет за прозападна пропаганда, ширење капиталистички идеи...
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Шири пропаганда со западна козја литература за труење и перење на умовите на наивните козари, идните припадници на работничката класа.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Чиста буржоаска пропаганда. Козји анархист.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Бендоу разгледува неколку начини со помош на кои би можело да се стави крај на забраната за уживање дроги, исто како и користите и штетите од секој од тие пристапи, вклучувајки ја и заштедата на средства кои би можеле да се пренасочат во пропаганда против наркоманијата и за рехабилитација на наркоманите.
„МАРГИНА бр. 6-7“
(1994)
4. Пропагандата е вештина ѓаволот да се фотографира без рогови и со две здрави нозе.
„МАРГИНА бр. 8-9“
(1994)
Во тоа време државата го согледа новиот пазарен потенцијал на старата пропаганда.
„МАРГИНА бр. 29-31“
(1996)
И не само што албанскиот диктатор одби, туку придонесе во целиот сталинистички период да се засили масовна пропаганда против личноста и делото на Фаик Коница, кој заедно со Фан Ноли, беа според многумина најголемите умови во албанската историја.
„Атеистички музеј“
од Луан Старова
(1997)
