синагога (ж.)
Во оваа синагога сѐ е упростено, нема раскоши, нема блескави слики, релјефи, куполи.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
И уште нешто, од дното на оваа улица се дели уличката на „Прашкото Гето“ во Јахимова. Тоа е улицата на еврејските синагоги.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
„Старанова“ синагога е специфичен прашки монумент.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
Мајка поради овие книги татковата библиотека ја сметаше за света, рамна на божји храм: и црква, и џамија и синагога.
„Атеистички музеј“
од Луан Старова
(1997)
Беше време кога се затвораа џамиите, црквите, катедралите и синагогите. Се затвораа, казнуваа невини свештеници од сите вери.
„Атеистички музеј“
од Луан Старова
(1997)
Кога оние што ги затвораше му зборуваа за Исус, го мразеше и ги презираше што следат човек кој ги учи дека треба да им се спротивстават на учителите, да бидат непослушни кон рабините и да се бунтуваат по синагогите.
„На пат кон Дамаск“
од Елизабета Баковска
(2006)
Така рабинот веруваше дека градот според кој е именувана неговата синагога, не е нужно да го познава од лично искуство, дури веруваше дека подобро го знае во неговата дијахрониска и внатрешна димензија од списите што ги наоѓаше во својата и во другите библиотеки.
„Светилка за Ханука“
од Томислав Османли
(2008)
Во хрониките што се чуваат во библиотеката на неговата синагога, во долгите ноќи откако беше поставен за нејзин рабин, Елеазар бен Цви читаше дека по завршетокот на Првата светска војна во 1918 година, двата балкански града им припаѓаат на две различни држави: Салоник на Грција, а Битола на новата држава Југославија.
„Светилка за Ханука“
од Томислав Османли
(2008)
Новата синагога ја претворија во кафеана и јавна куќа.
„Светилка за Ханука“
од Томислав Османли
(2008)
Тоа беше местото каде што се скина тенката нишка помеѓу нас и нашите заборавени претци: ние бевме првите неверници во долгата низа поколенија од времето на Мојсеј до нас, првите кои работеа во сабота, кои јадеа свинско, кои не одеа во синагога, кои не кажуваа “Кадиш“ на погребението и на годишнините од смртта на родителите, кои не го разбираа хебрејскиот; за нас светиот јазик беше германскиот (брат ми веруваше дека германскиот јазик е единствениот кој во потполност може да ги изрази највисоките вознеси на човековата мисла), се воодушевувавме од германскиот дух и правевме сѐ да бидеме дел од него, живеевме во Виена, престолнината на Австро-Унгарија, која беше нарекувана “светата империја на германската нација”, и со некакво чудно воодушевување, со кое го прикривавме зазорот кон својата традиција, ги прифаќавме тогашните навики и однесувања на виенската средна класа.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“
од Гоце Смилевски
(2010)
И самиот дом ми беше некакво огледало, сенка на сенката која ми го поставуваше прашањето кое се колеба меѓу постоењето и непостоењето, и затоа дури и кога студот влегуваше в коски, дури и кога ветерот биеше толку силно што мораше да се затвораат очите, јас лутав по улиците, застанував на мостовите, влегував во некоја синагога или пак црква, седнував на некоја клупа, и така ја проветрував душата како ткаенина во која се насобрал горок мирис.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“
од Гоце Смилевски
(2010)
Христијаните и Евреите под муслиманска власт можеле слободно да ја исповедаат својата вера и да ги извршуваат ритуалите, задржувајќи ги своите цркви и синагоги.
„Балканвавилонци“
од Луан Старова
(2014)
