скокотка (несв.)
Гудало од слатки нерви се скокотка и се игра со некаква виолина.
„Дождови“
од Матеја Матевски
(1956)
Кафеаната се полни со луѓе. Запарност и чад луто му ги дразнат зениците и го скокоткаат грлото.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
II Денеска со нетрпение чекавме да влеземе в училница. Радоста нѐ скокотка и сите како пчели брмчиме и врескаме.
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
Шишмана тоа уплавно го скокоткаше и чуствуваше како во стомавот му станува мачно.
„Будалетинки“
од Мето Јовановски
(1973)
Ги скокотка нешто, ги тера на смеење, ама не можат да се насмеат.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
И нема, велат, ние да киснеме во вода до колена, а ги со жената да се скокоткаш в постела.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Децата се разбудиле и се задеваат во постелата, се скокоткаат, се смеат.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Кикотот на јатото црни пиони, што меѓусебно се скокоткаат гледајќи во кралицата со надуениот мев, ме бутка кон најистурениот агол на таблата.
„Пловидба кон југ“
од Александар Прокопиев
(1987)
Ти го скокотка носот, те занесува, те замајува.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Чекај, ме скокоткаш таму, велам.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Ме скокотка со тревка под носот.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Трчавме. Асфалтот, пријатно топол, ми ги скокоткаше босите стапала.
„Клучарчиња“
од Бистрица Миркуловска
(1992)
Редици црни скелети чекаат погрдни клевети, пред вратите преполни ги скокотка гладта на ѓаволовите усни вековни.
„МАРГИНА бр. 6-7“
(1994)
Сара го помрднува задникот. „Ме скокотка. Што е тоа?“
„МАРГИНА бр. 34“
(1996)
Униформата му тежеше на рамениците, тротоарот му ги скокоткаше табаните, дури и отворањето и затворањето на шаката му претставуваше напор од кој крцкаат зглобовите.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Сонцето биеше во нив, потта му го скокоткаше лицето. И му дојде мисла...
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Беше можно, дури помисли така зашто одвреме навреме нешто како да му ја скокоткаше ногата - како да има и некое поголемо парче корка.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Се обидував да му објаснам дека тоа не е нормално, дека е целосно лудо; дека не би можела да издржам, дека ме скокотка, а тој рече: „Да не те понижува, можеби?“, и јас, во тој момент знаев, бев сигурна дека Јан Лудвик не е дојден туку-така и дека одмаздата, без разлика колку тој се преправаше дека е рамнодушен кон сѐ што му се беше случило, сѐ уште тлее во неговата душа.
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
Траеше тоа бесконечно долго; најпрвин ме скокоткаше, и јас се извлекував од под него, но тој постојано ме враќаше назад, нималку нежно, со грубите раце, и продолжуваше.
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
- Ме скокотка! - вели тој смеејќи се.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“
од Бистрица Миркуловска
(2001)
