слегне (св.)
Летале што летале и приближиле до некое краиште од земјата, слегле и си починале, си попасале тамо троа тревичка, чунки такво било местото што немало никаква животинка рана за штркови.
„Силјан штркот“
од Марко Цепенков
(1900)
Отаде беа се упатиле право за кај нас да идат; летале, летале токмо 24 саати, дошле до една ада, та слегле на адата и се најале отаде жаби и друзи животинки.
„Силјан штркот“
од Марко Цепенков
(1900)
Слегнеш ли долу в чаршија, минеш ли покрај дуќани - пукот и врева - работа и алат полно чекмеџе!
„Бели мугри“
од Кочо Рацин
(1939)
Така, таков оро ми се бендисува. Да сум помлад, жими вера, и јас би слегол да поиграм, Ама, ах!...
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Темничината беше густа и слегната во неговата одајка.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
А кога малку се уталоживме од стравот, гледаме тоа сонцето слегло над шумата и гори, грее на широко.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Сигурно лошо си лежела, вели, може да ти биле налегнати рацете, вели, може да ти слегла месечината на перница, вели.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Од нивниот благ оган како да се потпалуваше целото пространство, па чиниш насекаде светкаат, треперат. Слегле во водата, пловат.
„Големата вода“
од Живко Чинго
(1984)
На сите страни светкаа пламенчиња како ѕвездите да слегле на земјата.
„Злодобро“
од Јован Стрезовски
(1990)
И фатил да брои. Едно, две, три, четири, пет, шест, седум... Едно му нема! Се исплашил Итар Пејо и од страв слегол од магарето.
„Крстот камбаната знамето“
од Мето Јовановски
(1990)
Како и мнозинството и тие слегнаа со рамениците на таа глупост, и цврсто стоеја на брегот за да не бидат од Судбината турнати во неа.
„Лек против меланхолија“
од Реј Бредбери
(1994)
Но бидејќи зима и бидејќи неуки и некадарни за вакви големи потфати, место преку граница, беше слегле во нашите места, кај бројлинските падини до езерото, сосема измрзнати.
„Бунар“
од Димитар Башевски
(2001)
На средината на таванот гореше газиена ламба која ги осветлуваше, со чудна светлина, лицата на возрасните, та тие ми се причинуваа како светци слегнати од иконостасот на црквата Успение на Пресвета Богородица среде Ново Село.
„Захариј и други раскази“
од Михаил Ренџов
(2004)
Ќе дојде ден и вие ќе слегнете во градот, зашто градот тешко се качува тука.
„Захариј и други раскази“
од Михаил Ренџов
(2004)
Слегнав за да се исповедам и да си го олеснам страдањето од неправдите на кои сме осудени да бидеме сведоци, да гледаме, да пластиме, без можност ниту офка да изустиме. Да си олесниме.
„Захариј и други раскази“
од Михаил Ренџов
(2004)
Од кај црквата, по скудниот погреб на Борко, ние слеговме надолу молчејќи.
„Братот“
од Димитар Башевски
(2007)
Слегни на мојата планина завиена во топло крзно сета од здивови на исплашена дивина.
„Посегање по чудесното“
од Србо Ивановски
(2008)
Тие дојдоа до другиот крај на терасата и слегоа на тревникот.
„Невестата на доселеникот“
од Стојан Христов
(2010)
А она нејзино триумфално влегување во ослободеното градче, качена на бел коњ, на чело на партизанската единица, селаните го прокоментирале со поругата: Слушнавте, носот ѝ паднал, ама не слегла од коњот да си го земе?
„Желките од рајската градина“
од Србо Ивановски
(2010)
Доначудување немаа ни откако правта слегна и се растргна, враќајќи им го пред очи селото какво што си го знаеја, но им остана да нагодуваат каде застанала колата, додека најпосле не се досетија дека застанала пред одамна испустената и во скреби зарасната куќа на одамна изумреното и поштомено семејство Веговци, на висот над реката, речиси над село.
„Човекот во сина облека“
од Мето Јовановски
(2011)
