стутка (св.)
Неговите сиви алишта не изгледаа веќе нови, беа стуткани и искапани, со искинати копчиња и распарани во рамениците.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Да и а стуткам јас ваа со бабата Бисера, па нека се чеша она до чешање.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Се стутка и ја повлече кон себе челичната врата.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
А не... таа не заврши, го стегна во раката, го стутка листот...
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
И дека наместо тој да ја стутка неа, таа успеала да го подврзе него?
„Црнила“
од Коле Чашуле
(1960)
Еве, како загубив уште еден лист: момчето што седи до моето девојче ме зграпчи и го стутка листот со малечки тркалца.
„Градинче“
од Бистрица Миркуловска
(1962)
Ќе ми паднат в рака... - го стутка книжето и со брзи чекори се упати кон училиштето.
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
Бидејќи ѝ достуде, пак се стутка во топлата прегратка на немирката Маја.
„Раскази за деца“
од Драгица Најческа
(1979)
Ќе го земам вашиот свет, ќе ги испразнам водите, ќе ги ставам планините на нивно место, Еверест во Пацифик, ќе го стуткам заедно со сета флора, фауна, народи и народности и ќе го отфрлам меѓу два прста како мрсул.
„Диво месо“
од Горан Стефановски
(1979)
Итрите солунски трговци се надмудруваат, како да ги привлечат муштериите, и да им стуткаат стока во рацете, по „багателни“ цени.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
Како да клепнале пресилно од големата болка и веѓите се наведнале, се надвиснале, се стуткале.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Си се стуткал тука се тресеш како вдо… распуштеница. Мајтап си играат со тебе.
„Последниот балкански вампир“
од Дејан Дуковски
(1989)
Ние се стуткавме меѓу нив, зашто веќе беше доцна, а надвор задува студен ветер, како да не е август, туку длабока есен.
„Јас - момчето молња“
од Јагода Михајловска Георгиева
(1989)
А на лицата на луѓето стуткани во колата имаше нешто што го наведе на длабок молк.
„Лек против меланхолија“
од Реј Бредбери
(1994)
Таму имаше многу луѓе изнаседнати насекаде по каменети плочи на подот, и други луѓе, густо стуткани заедно на металните клупи, речиси еден врз друг.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Од првиот ден, кога влеговме во училиштето, од првиот клас, ѝ ставив до знаење дека ја сакам. Ѝ напишав песна; таа ја доби (на часот по биологија), ја прочита, се вцрви и потем го стутка листот и ми се чинеше дека сака да го сокрие, да го голтне, да го снема.
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
Конечно, ѝ го предадоа; таа го отвори, го прочита и се вцрви толку што мислевме дека ќе падне во несвест; се сврте околу, погледна низ целиот клас, и мене ми се стори дека особено долго гледа во мене и Земанек; потем одеднаш побледе, стана, го стутка ливчето под блузата и побара од класниот да излезе надвор.
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
Водата не го исфрли пасошот по тогаш тој нафрла во шољата стутка тоалетна хартија и пак пушти вода.
„Продавница за љубопитните“
од Мето Јовановски
(2003)
Потоа го извади од пластичното кесе блокот со зелена хартија, го стави на работната маса, внимателно ги стутка пластичните кеси и ги фрли во кошницата за отпадоци, а потоа седна како да ќе пишува.
„Продавница за љубопитните“
од Мето Јовановски
(2003)
Но таа бргу го стресе стравот од себе, ја стутка салфетата обележана со кафени кругови и ја фрли во ѓубрето.
„На пат кон Дамаск“
од Елизабета Баковска
(2006)
