тераса (ж.)
Тоа беше црвеникава куќа, со широки, светли прозорци и сончева тераса стегнат во железна ограда, со полн двор дрвја.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Ене го, Жан Мартин застанува пред терасата на локалот „Пергола“, го вади својот маслен халпцилиндер и го покрива темето со остра перика на малоумен баварски селски ѕвонар.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Широка сум улица стопатна улица зеленорана по која плиска еден весел немир што сакам да се вика ден Бела тераса на погледите што го прават Сосем бела тераса на желбите.
„Дождови“
од Матеја Матевски
(1956)
На терасата од хотелот „Аурора“, некогашен дворец на некој австриски или италијански гроф, секоја вечер се танцуваше.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
- Немате ни електрични печки, ни тераси, ни вакви огромни оџаци...
„Зоки Поки“
од Оливера Николова
(1963)
А каде ви растат јаболката, крушите, грозјето? На терасата?
„Зоки Поки“
од Оливера Николова
(1963)
Од терасата на хотелот „Дуна“ се восхитував од убавините на тврдината на аласите и на Кралскиот дворец, во кој е сместена националната Уметничка галерија на Унгарија, уживав во ладните пијачки и, навикнат на секој чекор во Будимпешта да гледам убав, млад свет, не ме зарадува глетката на терасата која, буквално, беше окупирана од старици, облечени во шарени алишта, та дури смешни, и помислив - остарела Будимпешта.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
Што друго да правам - итно ја напуштив терасата, за да го избришам единствениот негов впечаток од Будимпешта.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
Гулјај, гулјај, нада гулјат26, ми вика полицајката и ме врти горе на терасата.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Добро што ме потсети. Ајде да ја премериме терасата.
„Јас - момчето молња“
од Јагода Михајловска Георгиева
(1989)
Баба ми го извади кројачкото метро од машината за шиење и излеговме на терасата.
„Јас - момчето молња“
од Јагода Михајловска Георгиева
(1989)
Терасата е корисна, но јас еднаш се досетив дека од неа би можело да се „извади и некој динар“, па ѝ предложив на баба ми да ја пренамениме (тој збор го употребува татко ми кога со Славко и со Кара разговараат за бизнисот) со базен.
„Јас - момчето молња“
од Јагода Михајловска Георгиева
(1989)
На следната тераса на пансионот во Ираклион, двајца гласни, кадрави Грци, ги издолжиле вратовите и нескриено се џарат во Јана.
„Слово за змијата“
од Александар Прокопиев
(1992)
Го понесе Париз како неменливо зглавје. Гласот на Коен кој доаѓаше секогаш од некое ќоше. Сите тие жени, исончани тераси, цвеќиња.
„Зошто мене ваков џигер“
од Јовица Ивановски
(1994)
Стоев сам во пиџами на вратата, го чувствував топлиот ноќен ветер, и тогаш сфатив дека Тате седи на механичката лулка на терасата и полека се ниша.
„Лек против меланхолија“
од Реј Бредбери
(1994)
Следниот ден пристигна пораката. Курирот ми ја даде и јас ја прочитав стоејќи на терасата.
„Лек против меланхолија“
од Реј Бредбери
(1994)
Кога по одморот, пак ја покани за игра, и кога пак нивните тела се развиорија, нејзе како да ѝ се слоши, како да ѝ се сврти во умот и побара да излезе на терасата, на воздух, да земе здив, да се одмори.
„Животраг“
од Јован Стрезовски
(1995)
Започна да пати и од несоница: шеташе ноќе по терасите, по дворот, земаше апчиња за спиење, но зголемувајќи ја постојано дозата, апчињата почнаа постепено да не дејствуваат, стана имуна.
„Животраг“
од Јован Стрезовски
(1995)
Богдан придржувајќи ја, ја изведе на терасата.
„Животраг“
од Јован Стрезовски
(1995)
Освен тоа, Хичкок го користи старото правило, познато уште на Ајсхил во „Орестија“ дека најгрозните дејствија се случуваат покрај одарот: крајот на настаните од таа секвенца е хотелската соба во која љубезно разговараат Елза и госпоѓа Кејпор, од терасата Ашенден со двоглед ги забележува случките на брегот; секојдневниот животен ритам се дроби врз подлогата на нашето знаење дека во тој момент на друго место, насекаде се случуваат напнати и страшни настани што непосредно се однесуваат на соговорниците, непријатноста, нелагодноста се продлабочува со страшната „лоша вест“.
„МАРГИНА бр. 21“
(1995)
