траума (ж.)

Со неверојатниот литерарен шарм ја надвладеа “роднокрајната литерарна траума”.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Понекогаш единствен начин за опоравување од траумите на детството е повторното раѓање, кое ја рекапитулира траумата, но на човекот му дава и можност за нов почеток.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Траумата на Запад во односот спрема Русија во последните неколку години е во тоа што Запад ја прифаќа Русија како суперсила само под услов таа така да не се однесува!
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Политичарот може да функционира само како иманенција - поразен или победник, додека уметникот го опишува случајот творејќи го својот артефакт, а мудрецот едноставно го врти грбот и си оди, сѐ му е јасно однапред, едноставно го боли и за бабуните и за политичарите и за уметникот и неговите трауми. okno.mk | Margina #26-28 [1995] 26
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Neue Slowenische Kunst - како уметност- слика- и- прилика на Државата - ја обновува траумата на авангардните движења така што се идентификува со неа во фазата на асимилација во системите на тоталитарните држави.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Само што ќе го наслушнете внатрешниот Глас алхемијата на домот веднаш тргнувате ни риби, ни змии на далечен пат, само вам знајниот Млечен пат од слатки и солени води на деноноќни бесони патешествија во кои го составувате едниот крај на светот со другиот па повеќе не е јасно дали егзилот е траума или радост на преселбите да се биде и таму, и ваму од светот да се направи меѓусвет секогаш да недостасува нешто суштествено од едно и едно да се направат три носталгијата да биде дискретна смисла на опстанокот која ревидира сѐ и повторно ги дефинира и селидбите, и враќањата и татковината, и туѓината!
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Возовите со живи луѓе во челуста доаѓаат и поаѓаат хистерично како страст потисната во меморијата - таму кајшто нема случки туку трауми.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Покрај губењето на популарноста, Брена во овој период доживеа голема лична траума - киднапирање на нејзиното синче.
„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)
Високо специјализираните професии се најдоа на списокот на забранети улоги, откако една професорка по филозофија, чија пасија беа медицинските енциклопедии, доживеа тешка траума присуствувајќи на операција на слепо црево, каде од неа беше побарано да го направи првиот рез.
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
(...) Да не мислиш на неможноста со сигурност да се излезе еднаш засекогаш од вителот на семејните трауми, „вини на предците“ и закоравените предрасуди, како во добар дел од расказите?
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Јас ги поттикнувам да зборуваат за своите проблеми, преку слободни асоцијации, низ спонтан разговор, за да можам да стигнам подалеку од симптомите на нивната болест – до траумите од детството кои заедно со примарните нагони се закопани во нивното несвесно, и така да дојдам до вистинско разбирање на нивните болести и до излекување на пореметувањата кои се јавуваат кај нив во процесите на чувствувањето, мислењето и однесувањето.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Не ни се потребни тие внатрешни, ментални, емоционални трауми и турбуленции.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Затоа своето предавање на тема „Заштита на приватноста на индивидуата со аспекти на релаксација на психолошките трауми од страв за можна репресија во наши услови” го смести во средината на ноември, во еден врнежлив, студен, депресивен есенски ден.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Ако го трансформираме внатрешниот свет на нашите души ако се ослободиме од темните сенки на нашето минато, од разочарувањата, неуспесите, траумите, понижувањата, ако научиме да го контролираме минатото, нема повеќе да го носиме како тежок товар, нема зошто да жалиме сѐ е добра лекција, шамар за освестување.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Од такви трауми човекот откако ќе се соземе се движи во грациозен синхронизиран ритам со светоста на новиот ден.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
На зборот мало ангелче, срцето на Рада доживеа голема траума, час беснееше, час престануваше да чука.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Не се однесува буквално на самото мајчинско, но алудира на емоционалната состојба што ја вообличува мајчинското – имено, абјектната состојба на некоја што верува дека нема избор, освен безусловно да сака... додека не ја дотуркаат до самиот раб. ‌Навистина, ако една од функциите на кампот е да се наврати на сцената на траумата и да ја преодигра таа траума до степен на урнебесна преувеличеност, за да ѝ ја неутрализира болката без да ја одрече, тогаш конкретната драма што ја преодигрува уживањето на кампот во мелодраматичната сцена на судирот мајка-ќерка во Милдред Пирс не е трауматичноста на мајчиното отфрлање, туку трауматичноста на безусловната, неменлива, бескрајна љубов.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Во најмала рака, искушение е да се шпекулира дека камп-вредноста на таа мелодраматична епизода можеби лежи во нејзиниот повик до геј-мажите безопасно да се вратат на сцената на една слична траума (било вистинска било замислена): траумата на протерувањето од мајчиното присуство и од жариштето на нејзините благост, дозвола и општествена потврда.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)