трепери (несв.)
Утробата сал му ја истурил... Потоа Рушит, сиот во позлата бојна, од чија што песна и свирба трепереа уши: опитен човек во војна.
„Сердарот“
од Григор Прличев
(1860)
Со глас во кој во кој трепереше некоја скришна тага, тој почна да им ја расправа жалната историја на луѓето од овој крај: Не ни требаат ни риби, ни ништо од оваа страшилиште.
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
Селаните мои крај мене се збират, ми трепери срце разиграно врадост, о, селани мои, о ливади цветни, о, денои среќни -спомени на младост!
„Мое село“
од Ванчо Николески
(1950)
Брадјосниот човек виде дека некои почнаа да треперат од страв.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Си треперела ли некогаш в грло како нож што не знае дали до дршка да се забуца во ленена кошула или свечено да блесне под болнички рефлектори?
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Зениците ќе ги кријам од сонцето или, сеедно, од ѕвездите, додека рацете ќе ми висат како мртви крилја и ќе треперат.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Не забележав кога дојде Гавранот. Го видов само како стои пред свирачите и тапо гледа во нивните набабрени образи, залепени со широките стапалки за земјата, со крвав поглед и стиснати усни, околку кои трепереа сите мускули на лицето.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Пред него трепери сенка на еден од двајцата и, долга како кутнато стебло, минува преку неговите нозе за да се влее во темнината како река в недогледно море.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Далеку треперат слабите светилки на градот. Сепак не се толку слаби.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
И секогаш чувствуваше дека е таков кога ќе се сетеше на своето дете, на неговата густа црвена коса по која со копнеж трепереа неговите дланки.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Детето трепери собрано, смалено, засрамено, навредено, понижено...
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Неочекувано ѝ ја раскопча блузата. „Сеедно“, зашуме. „На тој Иван можеби не ќе му треперат рацете како на хирургот Никола. Тој можеби и не ќе знае.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Постраствено ѝ треперат дојките. И гласот.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Но тој сепак е пророк, јагуло. Тој моето зло го облака во светечка мантија и знае: еднаш и мене ќе ми треперат рацете.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Трепереше и не можеше да се закопча, да ги сокрие од среброто на месечината на разголените гради. Осумнаесет! Како Јосиф и Марија.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Божилак од тоалети - припиени до телата: тесни, затворени и широки, обгрлени, - трепери, мами... Раздраган, свечен шум...
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Нека трепери крвавиот молох, нека!
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Веднаш тој скокнува на рамката и се спушта по јажето во темнината. Долу го чека Едип и трепери.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Смислата на зборовите не проникнува во неговата свест, тој се вовлекува и се опива само од звучниот хаос на римите што го возбудуваат и го обземаат целото негово суштество и, заборавен, восхитен, растопен во еден необичен свет на чувства, разбранувани во неговата душа, тој го слуша сопствениот глас како трепери, се подигнува и звучно се разлева.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Слабото, малечко тело не се помести: - неподвижно лежеше врз детската дланка што трепереше од ужас и жал.
„Градинче“
од Бистрица Миркуловска
(1962)
