тукуречи (прил.)
Орлите биле тукуречи и тие на број колку штрковите.
„Силјан штркот“
од Марко Цепенков
(1900)
– „Тукуречи повеќе го пукам, стрико, му рекол Силјан, одошто го ризам.
„Силјан штркот“
од Марко Цепенков
(1900)
Таа блискост на едно наречје се пројавува, од една страна, кон сите други македонски наречја во општите фонетски или звуковни, морфолошки или формени и лексички или зборовни особини; од друга страна, секое наречје е најблиско до неговите соседни наречја, имајќи со нив општи особини што се немаат во пооддалечените од него други наречја, и тоа западниот дел од наречјето е поблиско до неговиот западен сосед и со него тукуречи се слеваат, источниот до источниот итн. и така наречјата како да се врзани едно со друго како колцата во еден синџир.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Литературните обиди на македонските пишувачи во XIX век, за жал, немаа такво значење за да добијат следбеници, затоа ако и сега во XX в. гледаме некои обиди да се пишува на македонски, тоа не се прави свесно и од некакви патриотски влечења и цели, ами само за забава; 159 Во тоа се состои разликата на нашата, т.е. македонската духовно-национална преродба од онаа на другите православни словенски народи, со други зборови: како што понапред ние постепено и први се просветувавме со христијанството и со писмото, а другите Словени – по нас и набрзина, така пак сега, во времето кога сите православни Словени постепено си изработија свои литературни јазици, свои богати литератури и постепено изработени правописи, ние остануваме поназад од сите, тукуречи без литературни традиции – не затоа што ги немаме, а зашто го забораваме своето изучувајќи го туѓото.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Тие причини им се познати само на неколцина, тукуречи самозванци или случајно испливани на површината Македонци.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Околу нас се крева прашина, думани прашина се крева и не затскрива. И сѐ така, тукуречи до шумата. До Зајгазица. Кај изворчето. Таму подзапираме.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
И жена ми умре, тукуречи од ништо, вели, кажи Левтеријо, вели Глигор, од нешто од некое живинче што почна да ја пасе однатре, вели, и да ја суши, да ја смалува.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Еднаш, на киселица берење, тукуречи и го подвидов, ама многу од далеку.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Копита тукуречи немаше. Тапкаше на голо месо. Остана. Легна.
„Постела на чемерните“
од Петре Наковски
(1985)
Одевме ранорано и ја палевме. Избувнуваше жолт, висок пламен, а ние се греевме тукуречи цел ден.
„Постела на чемерните“
од Петре Наковски
(1985)
Такви бевме таму тукуречи сите.
„Постела на чемерните“
од Петре Наковски
(1985)
Тукуречи одново почнаа да се разбира што е закон и вера, што е сведен, света недела и делник.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Понекогаш, ноќе, додека барав и запишував реченица по реченица на овој реквием, чин на почит кон мртвите на кои им се восхитуваме за нешто од нивниот живот, ја замислував во полутемнина и во златна рамка како дело на стар мајстор, висока и чедна како Ерменка (сеедно што можела да биде од словенско или еврејско потекло), во темнолилав брокат или сомот од кој нежно се одвојува син појас; незините полуотворени усни се вкочаниле во миг на воздивка, градите под низа на бел корал или балтички јантар живи се но не дишат исчекуваат нешто, сепак, тукуречи како на чудотворна слика, дамарите на нејзиниот долг врат го отчукуваат времето на онаа вечност што не може да се нарече и враќање; рамениците стегнати во шал од кашмирска ткаенина се тесни, историјата не можела долго да се потпира на нив.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
Се отворија два дуќани, тукуречи крчми и, едните, националните, влегуваат во едната, а либералните, во другата. Крв ќе падне“.
„Бунар“
од Димитар Башевски
(2001)
Прегледот на куферот бил извршен површно и брзо и, тукуречи пред самото тргнување на “Гвадалкивир“, Манасов се нашол на неговата палуба.
„Солунските атентати 1903“
од Крсте Битоски
(2003)
Ноќта Ване не ја преседе, туку ја престоја - и тоа не во ходникот ами на папучата од вагонот, тукуречи на една нога.
„Синовски татковци“
од Димитар Солев
(2006)
Се отворил џенгот и царската војска тукуречи ватила да се плаши; во тоа време втасал ќелешот со коњо што лаштеше и туку му влегол на другата војска да сечи со сабјата и сокаци да праит.
„Македонски народни приказни“
од Иван Котев
(2007)
Масичето, можеби пониско од нормалното и подизлупено, изгледаше тукуречи кокетно со малата ткаена крпа под ибричето со цвеќе, со Библијата, мојата машина за пишување и кошничката со испишани изводи од десната страна и рамчето со слика од Стефана, на левата.
„Братот“
од Димитар Башевски
(2007)
Грст голтка, Грст морска длапка,
површина и дно одеднаш.
Тукуречи автономна целина!
„Ерато“
од Катица Ќулавкова
(2008)
Во таа интенција Тебе тукуречи Те нема како приватна личност!
„Потрага по Елен Лејбовиц“
од Луан Старова
(2008)
