тутун (м.)
ТЕОДОС: И отрувачка да ми дадат, да земам! (Ја зема цигарата, скришум го кине врвот и повлекува, се накашлува.) Тхи, тхи, тутун. Ѓубре, труе! ПЕТРИЈА: Малку е серт, куме.
„Чорбаџи Теодос“
од Васил Иљоски
(1937)
ПЕТРИЈА: (Со цигара во устата, витка друга.) Сите тргаат тутун само кумот нема цигара.
„Чорбаџи Теодос“
од Васил Иљоски
(1937)
АРСО: (По малку време се враќа.) Си ја заборавив, божем каде што лежев кутијата за тутун. (Ја покажува.)
„Чорбаџи Теодос“
од Васил Иљоски
(1937)
Тебе ќе ти донесам еден олкав чибук (ги раширува рацете) да седиш најгоре, да пушиш тутун и да даваш команда!
„Парите се отепувачка“
од Ристо Крле
(1938)
МИТРЕ: Нека ги товари Панде пљачките и ќе излеземе. (Вади кутија со тутун).
„Парите се отепувачка“
од Ристо Крле
(1938)
Кантарот носи лисјето златно а в гради луто далгите беснат на ж’лтата мака - на ж’лтиот тутун на ж’лтата пот на рацете ни!
„Бели мугри“
од Кочо Рацин
(1939)
Тутуни садиш, тутуни нижеш, тутун таговно у монопол редиш, ме споменуваш и ем си жалиш денови - крепи тешки си редиш — Величко, мори, другачко златна!
„Бели мугри“
од Кочо Рацин
(1939)
Тутуни - жлти отрови за гради - китки розови.
„Бели мугри“
од Кочо Рацин
(1939)
ИЛИЈА: Добро си направил (му дава кутија со тутун да направи цигара и потоа го чита писмото).
„Антица“
од Ристо Крле
(1940)
Оттука треба да излезе шеќерецот, кафенцето, тутунецот и други мастрафи за куќата, а пак лебецот и зопта за Алчето му беа осигурени.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Ете, ако е за душа, земете а и неа, — и строго погледнува кон групата чорбаџии што седи „уз колено" на авалеџијата и пуши од неговиот тутун.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
— Ете, такви сакат царката наш! — ги фали Чатлакот доброплатците и им го дава ќесето со „биринџи" канатларски тутун да направат по некоја и друга цигара.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Почнал да пуши и тој а ма пари да си купи тутун – нема, а до посака од татка си – тоа било срамота.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Ја размислил работата и една вечер, редницата ја тргнала софрата по вечерата, а тој го извадил ќесето со тутун, го наполнил лулето и му го подал и на синот: „Нà, запали“ – му рекол.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Штом Бошко се приближи и додека да го поздрави, дедо Најдо, чиниш не му е грижа за добарденот на Бошка, рече: - Седи, намести се како ти е најубаво, - и му го подаде ќесето со тутун.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Од тој ден човекот се исуши, се намали, во ќесе за тутун да го собереш.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Старецот ја остави стомната и го наполни дрвеното луле со тутун.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Низ неговите ноздри избиваше врел темен глас и синкав чад на тутун.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Жолтото месо на тутунот зацврче и умре во црна облека. „Морав, докторе. Простете“, погледна кон вратата Отец Симеон.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Извади тенеќиена кутија со тутун, без да брза завитка цигара.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
