угодно (прил.)
Да знаат дека не постојат никакви споредни патишта и да не ги бараат попусто нив, дека треба да се пристапи отворено и просто, а после ќе се види колку е угодно да се живее со тој сок, оној вистински сок на работите, како кога вечераш од дивечот, што целиот ден сам си го ловел.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Беше дури угодно да се продолжи да се разговара вака тивко крај огнот.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Змејко стана и ја прибираше храната. Печката беше усвитена и мирисаше на леб што се потпечува. Беше едно угодно, сито чувство.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Дефинирањето на ВР со телеприсуство угодно ги исклучува имагинарните светови на уметноста, математиката, и забавата.
„МАРГИНА бр. 15-16“
(1995)
И угодно ѝ беше тврдењето такво на власта, оти устите на ласкавците милозвучни, а ушите на власта милочујни се секогаш, но нишан никаков за тоа дека тоа е точно немаше, ами напротив: сѐ послаби во умот стануваа поколенијата царски, сѐ послабоумни наследници се раѓаа и родот се расипуваше, од колено во колено.
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
