учен (прид.)
Учените, аристократијата, интелигенцијата и воопшто општествените класи, каде што се имаат лични интереси, стари традиции и предубедувања, се борат со новите течења, каде што се наоѓаат вистината и правината.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Но не го прават тоа другите учени.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Нема што да се зборува и за учените Македонци во Бугарија: тие едногласно ќе речат оти новото течење е просто апсурд, оти никојпат немало македонска народност и сега ја нема; оти Македонците се Бугари и сл.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Или се делиш од брата ти, или барај си чаре на децата. Јас су си учена сама. Ќе си преврла еден ден преку ридот, шо, знајш — прави си!
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Ќе биде нејзината Нешка прва учена чупа.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Их, како не беше учена ваа моата чума да си земаме две плати!“ — се жалеше Бино, но откаде докаде во Мариово учена жена и даскалица?
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Најпосле се замисли длабоко и си рече во својот учен ум: – Овдека треба и марифети, не само сила – па како да се присети нешто по долго мислење и кроење, си рече: – Јас треба точно да ги научам сите водачи на овој бунт и од нив да разберам со каква сила располагаат и кои им се слабите страни, а за таа работа ми треба човек, што ќе отиде кај нив и ќе разбере што треба – и плусна со рацете.
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
Јас сум си учена на селската; не ми прилега таа што ми ја даваш.
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
И имаше ист глас кога го прашуваше: „Учен си, попе.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
И не какви било, а учени, умни и почитувани... - долго ги фалеше стројничката Мискарица момата и нејзината фамилија.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Старецот со неверица гледаше во својот внук. Тие, учените, да учат од еден неук старец!
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Братучедите се погледнаа, се пристеија дека по село се зборуваше оти попот в црква никој не го разбира зашто немечки пеел, велеа селаните. Попот Брезничанец, ама грчки учен.
„Будалетинки“
од Мето Јовановски
(1973)
- Професори. Учени луѓе. Ќе испитуваат, ќе мерат, што ли? Нивна работа.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
4. ШТО САКА НЕКА БИДЕ, ТОЈ Е УЧЕН ДА ТРПИ - и невин, од виновните на срамен столб качен, од честа испокината сурат циркуски ќе скрпи, па другите засмевајќи ги, самиот ќе плаче...
„Куршуми низ времето“
од Љупчо Стојменски
(1976)
Итака јас су си учен по колибата сам. Оди, оди.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
И на бугарските учени луѓе и на стопанствениците очите им се свртени кон морските води, кон неисцрпниот резервоар на вода - Црно Море, крај чиј брег постојат надежи дека ќе израснат огромни атомски централи за отсолување на морската вода, кои ќе бидат рентабилни, со примената на најновите достигања во науката и техниката.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
- А не ти пишало молба за да го родиш, му велат луѓето, кој се родил учен, бре Коте, му велат, а детето е уште мало за да знае и за да може да знае, му велат.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
И така, мој Пандо, нашинчето си дознавало што е и кој е, не од дебелите книги и од учените луѓе, ами од надгробните камења, од гробовите останати по карпи, од зарезите направени со кама или штик во стеблото на буката, дабот или борот, од нишаните што останале од нашето постоење во кое не битисавме и од времето што го броеја само по лошото, само по крвавите траги што ги оставал тој што доаѓал и си одел...
„Постела на чемерните“
од Петре Наковски
(1985)
Оние оправдано бранувања и оние жестоки прогонувања и пизми во дунавските краишта на Бугарија, сега се случуваат во западните бугарски краеви кои грчките учени мажи по свој ќев ги нарекуват Македонија.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Навистина, жителите на Потковицата и дотогаш знаеле дека сонот значи смрт, насилно и грубо искоренување, па затоа и сонувачот и тие на кои се однесувал сонот живеле во постојан страв, во постојана одземеност и малодушност, сѐ до извршувањето негово, но никако не можеле да си ги доизјаснат значењата на симболите во него, а тоа, како учен човек, го сторил Јован Акиноски.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
