хомосексуален (прид.)
Грег Беар (Greg Bear), денес еден од најчитаните SF писатели во Америка, го деформираше светот со своите нанотехнолошки амеби, ја посочи дволичноста на односот кон хомосексуалните гении и го воведе во секојдневието поимот на Шредингеревиот (Schrödinger) парадокс.
„МАРГИНА бр. 22“
(1995)
Коефициент на Хуманост: Толерантен на етнички и хомосексуални права, но често машки шовинист.
„МАРГИНА бр. 32-33“
(1996)
„Под еден, сензибилитетот на пост-апстрактниот експресионизам е хомосексуален, а овие два типа немаат врска со тоа - тие биле маринци или така нешто!
„МАРГИНА бр. 10“
(1997)
Доколку сакаат да аплицираат за заеднички кредит за кола, стан или семеен бизнис, хомосексуалните парови не ги исполнуваат условите - што на хетеросексуалците им е дозволено... ај да не се повторувам.
„Бед инглиш“
од Дарко Митревски
(2008)
Во таа средина зборот „педер“ се третира како навреда, зборот „лезбејка“ како медицинска дијагноза, а секој обид за дебата завршува со тезата дека хомосексуалната љубов е неприродна.
„Бед инглиш“
од Дарко Митревски
(2008)
Фигурираа уште неколку ликови-главата на ривалскиот клан Колбиеви, снаата на Блек Семи Џо (обид на Стивен да изврши ревизија на својата хомосексуална ориентација), па сетнем од некаде се појавува уште еден син на Блек, Адам.
„Филтер Југославија“
од Константин Петровски
(2008)
Забораваат притоа дека хомосексуалните врски, незагадени од бладањето на религијата под нивното крзно од опосум, сѐ уште си се базираат на оние здрави основи од коишто хетеросексуалците се одвикнаа: бизнис ем плежр.
„Бед инглиш“
од Дарко Митревски
(2008)
кај станицата синџуку во токио тој петок, да беше петок, се собираа педери кои во јазикот на новото време се именуваат како хомосексуалци а нивните паради се именуваат како геј паради и навистина чиста случајност е што токму во геј улицата близу станицата синџуку во токио имаше многу бездомни кучиња, мала парада на бездомни кучиња кои никаде не брзаат а дишат испрекинато и кога зјапаат во минувачите и кога се клецкаат, да простите близу станицата синџуку се наоѓа градската куќа на токио вообразена и вообличена како бетонски нотр дам баш тука како да се разминав во врвулицата со професорот кензо танге арно ама не стасав да го поздравам од пријателите од скопје професорот кензо танге кому во токио сите му се поклонуваат сигурно горчливо ќе се насмевнеше ако успеев да му го спомнам скопје тој и онака севезден се смее, се смее и на легендата дека токио и цела јапонија се создадени од божјата насмевка и онака низ смеа професорот кензо танге кај станицата синџуку во токио шутна една празна лименка од пиво а знаеше дека го шутира испиеното минато како што знаеше дека син му кокомо кога тогаш во токио ќе сади нови јајца и на врв јајце ќе се насладува со цедени насмевки и ќе ја ишка секоја идна катастрофа пред да удрат ѕвоната на бетонскиот нотр дам.
„Ситночекорка“
од Ристо Лазаров
(2012)
Иако постои некоја далечна можност од наведеното „хомосексуално однесување“ – да речеме, од многу гледање филмови како што се Булеварот Сансет, Сѐ за Ева и Се роди ѕвезда – да ви пострада здравјето, всушност, нема никаков закон против тоа, дури ни во Мичиген, па без никакви пречки продолжив да си го предавам предметот.
„Како да се биде геј“
од Дејвид Халперин
(2019)
Основниот проблем што го имам со политичкото функционирање на геј-идентитетот денеска е што и при сите свои повици за јавно признавање и прифаќање на фактот за хомосексуалната желба (некогаш, да се знае, на штета на геј-сексот), официјалното геј- и лезбејско движење практично забранило испитување на настраните сензибилитет, стил, емоција и на сите карактеристични, несексуални облици на настраниот субјективитет, на афектот или на задоволството.
„Како да се биде геј“
од Дејвид Халперин
(2019)
Геј-идентитетот – гејството сведено на идентитет или сфатено како идентитет – не ја остварува машката хомосексуална желба во нејзиниот непредвидлив, несистематски состав.
„Како да се биде геј“
од Дејвид Халперин
(2019)
