црнина (ж.)
На постела таа го стави мртовецот, каде жена, во црнина цела, рамнодушно чекаше.
„Сердарот“
од Григор Прличев
(1860)
Затоа сега минуваме како крај зафрлена станица оти место рацете ни мавта една голема црнина тага од студен мразулец што виснал од балконот и балансира укочена пред црната вистина на сонот.
„Дождови“
од Матеја Матевски
(1956)
В плоден лес сив молчелив камен зреел вишнеел корен остер нож да чува за црнините.
„Вардар“
од Анте Поповски
(1958)
Расни ме боже, раце големи дај ми да бидам последно тело црнината што ќе ја догребе од сите тревки и од историјата на една песна многу што ја сонија - Македонија: Тргнав да ја барам телото го изгубив.
„Вардар“
од Анте Поповски
(1958)
Од последното, најмалото парче црно копно, дирата беше излезена и скршнуваше нагоре, губејќи ја со секој чекор својата црнина, а уште погоре таа се закопуваше во неколкуте купишта смреки, што беа покриени со снегот, но на повеќе места ги подаваа зелените вршкови на своите гранки.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Пред очите ми се разматува црнината од попот и ме легнува, ме покрива.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Настрана патриотскиот фолклор во кој врз географските карти на Франција истокот се прекрива со црнина, настрана децата што на бадник учат да пеат O, Tannenbaum! во слава на малите Алзашани, настрана школските одреди кои, со бајонети на пушките и со главите покриени со беретки со црвена туфна, дефилираат извикувајќи: „Алзас и Лорена ни ги земавте / но срцето нема да ни го грабнете“ - од тој пограничен сукоб избива еден вистински филозофски спор што останува со најголем значај.
„МАРГИНА бр. 6-7“
(1994)
Езерото беше пурпурно, розова занес, бисерен аметист со квечерина, а потоа се потопи во ноќна црнина со чипка од свилена пена.
„МАРГИНА бр. 32-33“
(1996)
Пред нив се најде некаква широчинка, нешто како полена, сретсело, низи од долги двокатни куќи од едната и од другата страна и бидејќи токму таму ги поклопи црнината на ноќта, џамовите лснуваа со таинствена жолта светлина.
„Исчезнување“
од Ташко Георгиевски
(1998)
Цела е во црнина, лицето цврсто, сал очите ја зрачат познатата енергична добрина и тивка моќ, темелот на нашата истрајба во долгиот балкански егзил.
„Патот на јагулите“
од Луан Старова
(2000)
Ноќта добар дел од патот го има поминато, утре треба рано да се станува, веќе не е малтерџијка, скелињата по кои со една друга жена го качуваа тезгерето со малтер се расковани, зградата веќе има друго, бело лице наспроти црнината што бегалците ја таат во градите, и, за среќа, веќе има работа не во стопанството, туку еве сосема блиско, во фабриката.
„Црна билка“
од Ташко Георгиевски
(2006)
Иако уште на погребот видов дека не се труди да прикрие дека не е верник, па дури и дека не се плаши од тоа да биде некому трн во око со тоа што не носи црнина, сепак помислив дека решила да остане подолго за да го испочитува редот.
„Братот“
од Димитар Башевски
(2007)
Тука жените во црнина и мажите во одминати години, чемрееја...
„На пат со времето“
од Петре Наковски
(2010)
Се пробива низ неа, на ноќта светлост и дава, да не може црнината да завладее пригушен блесок на црното платно става.
„Од дното на душата“
од Александра Велинова
(2012)
Приказните што сакаш или не ќе ги чуеш од луѓето облечени во полу и цела црнина не можеш да ги игнорираш.
„И ѓаволот чита пРада“
од Рада Петрушева
(2013)
- А ти, сестро, да не си ѝ мајка на чупата? – праша пониската, цела во црнина. - Мајка ми е - се одгласи Циљка.
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
Кога во ровот завладеа црнина - таа се осмели да се исправи и виде како од своите дувла излегуваа момчињата и девојките и опиени од свежиот воздух легнуваа на земјата изорана од гранати.
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
Ја фрли едната рачна граната и во мигот кога сакаше да ја фрли втората, пред него избувна црнина, го облеа топол воздух, во ушите заѕвонија стотици ѕвона.
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
