што (чест.)
Но што!... Од огнот борбен момата се плаши млада; нејзиниот е мускул слаб.
„Сердарот“
од Григор Прличев
(1860)
А што пеит? Кого славит, Издихајќи с тежок стон? И за што он срце давит? Да разбудит нас от сон.
„Пeсни“
од Рајко Жинзифов
(1863)
ДЕПА: Ами ти сега не рече дека будалите викале Коте?! Демек, сега ние сите сме будали што ти викаме Коте?!
„Парите се отепувачка“
од Ристо Крле
(1938)
Ех, што е така, сега можам да ти честитам свршувачката. Ајде,нека ти е со среќа! Твој касмет била.
„Антица“
од Ристо Крле
(1940)
Леле, мајче ти мила! „Ами ако почне секој ден по еден петел да коле, што ал прави црни Илко, сака сите селски петли да ги исколе и пак не стигаат.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Се почувствува слободен, одврзан, без нарилник, без самар пашито добитче, ждребе, јаре, теле. Не, не, нешто уште послободно: срнче, еленче, сокле кое не знае за никакво ропство ни ограничување; кое никој не може да го задржи кај што ќе сака да оди, по земја или по небо, преку планини, преку реки и мориња, на крајот на земјата и кога сака пак да си се врати во седелцето.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
— Лесна работа, пак евтино ќе помине. Ами да дадеш десетпетнаесет, како ногу сиромаси што даваат!?
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Сева корија и сиов камен што го гледате длабоко под мене протегна жилав корен и мојава става што вишнее усамена под ридов сте вие.
„Вардар“
од Анте Поповски
(1958)
Местото им помага, луѓето се итри, храбри, па дури и дрски, та ништо не можевме да направиме – почна да се правда Суљо, земајќи ја чалмата од душемето. – Е, како не можевте? – праша разбеснет кадијата. – Сите ве истепаа, што ли?
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
- Што?! - се избезуми татко му на Митко и брзо по телефонот ја побара Противпожарната.
„Било едно дете“
од Глигор Поповски
(1959)
Стоеше и гледаше во слушалката. -Хм... Што ти е телефон!?...
„Било едно дете“
од Глигор Поповски
(1959)
- Што учителката? - го запраша татко му. - Ни кажуваше кој каков ученик е.
„Било едно дете“
од Глигор Поповски
(1959)
Понекогаш му се чинеше дека ја загубил границата меѓу јавата и сонот. Што беше реалност?
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Тој сега убаво ги отвори и двете очи. Што? Балон? Да.
„Зоки Поки“
од Оливера Николова
(1963)
Но сите братски и другарски, ме тешеа. - Немој, Јоле, не биди таков! Што ти е гајле - таа е од дедо ти...
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
Што ли ќе е? Сосем близу до него нешто шушкаше, се помрднуваше.
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)
Една вечер, додека седеа пред шаторот на ниски столчиња и ги бележеа резултатите од денешните ископувања, инженерот Александар праша: - Што велиш, да испратам по Елена? Доктор Коста ја крена главата.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
- Змија? - се стаписа Денко. - Змија, ами што! Има пепелашки, шарки, а нека те служи среќа да не се сретнеш со џиркалец!
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
-Е пукни сега, господе, викам, викам, што ќе ми земеш повеќе: опинциве, болвиве, што, викам.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Некој рече: - А може и Едрење да е македонско, оти Македонија е голема, вели, Македонија е до Индија, еј, а не до некое Едрење, што мислиш!
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
