дваесет (бр.) - година (имн.)

Тие структури требало да содржат сложени технолошки и електронски внатрешни делови коишто би предизвикувале автодеструкција и имплозија на целата структура во рамки на периоди од дваесет секунди до дваесет години.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Мецгер Авто-Деструктивната уметност имаше намера да ја реализира пред сè на јавните споменици подигнати на цивилни површини.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Луан Старова мошне умешно владее со иронијата и магијата. (Magazine littéraire, No 354, mai 1997) Избор критички фрагменти за Времето на Козите (1993 ) - дваесет години од објавувањето - Во Времето на козите, уште од насловот, сме обземени од волшебноста на алегоријата која, со текот на раскажувањето, станува сѐ поопресивна.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Кога имав дваесет години си купив коњ. Ми го украдоа.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Првиот меѓународен Мејл-арт манифест по повод 20-годишнината на „Њујоршкото дописно училиште за уметност”, основано 1962. од американскиот уметник Реј Џонсон Мејл-уметници ширум светот! Мејл-артот има веќе дваесет години!
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
После го разгледуваа албумот, ја видоа Јана каква била на дваесет години. Но нејзини снимки немаше многу.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Некогаш, пред дваесет години, тој ги одбиваше стројниците барајќи му на своето чедо што подобра прилика, а кога стројниците престанаа да идат, нему му беше јасно дека е задоволен, дека среќата го зачувала да не ја омажи ќерка си, да си остане таа со него, да не биде тој за неа втор, и спореден, поткошнат па макар и во своја куќа, без право да ја повела.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Бројот на тинејџерски бремености е поголем од кога и да е порано, резултатите на матурите се сѐ попоразителни, бројот на убиства и самоубиства извршени од млади е трипати поголемо во споредба со оној од пред дваесет години.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Затоа во Градешница Толе кондиса кај убавата Неда Романова, со која проведе два три месеци, па како да се присети на својот случај со црното Кате пред дваесет години кога му го наметна Адем, и тој намисли да ги смести своите Катиња, Нешиња, Мариња, та еден ден ја викна Ѓурѓа Ватралкова, мајка на убавото момче Митрета Ватралков и ѝ нареди да ја земе Неда „негова“ за сина си Митрета.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Ѓаурска работа, може и тоа да биде; инаку како се доварди од толку потери и пусии на кои падна овие десетина дваесет години арамилак!
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
„Не му тежи умот и тој магарштилак да го направи", — со право си рече во себе Сефедин.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Рода, не рода, јас повелам овде! — ѝ се провикна Толе и му се опули на Брниклијата, а овој ја налегна Ѓурѓа и замава со дреновицата.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Сета тага од писмата, од скоро веќе дваесет години, застанала кај неа.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Дваесет години изневерени мечти, гладни дни и копнежи, копнежи по светлата, мирис на мугра... Сѐ заедно...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
И по ... дваесет години пак заедно - риеја и бараа поминок под ова далечно, непознато бездушно небо...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Сите негови спомени од далечните години, после... тажните писма од Бимбила, фотографиите од синот и внучињата што не ги стегнал ниту еднаш на ранетите гради, и сјајот во нивните очи од новиот, слободен живот таму - сето тоа му беше слеано и дишеше во топлиот трепет на таа незаборавна, светла и мирисна мугра од пред дваесет години, што овде го галеше и постојано го измачуваше со најмилото: мечтите, младоста, љубовта и тешеше во најтешките часови...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
„Види, Рози, дваесет години јас обидувам одгледам модри патлиџани.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Којзнае колку ќе вреди ова книџе (токму така рече: книџе) по десет или дваесет години, кога ќе бидеш Нобеловец, а?“
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Таа девојка сега има дваесет години, а јас веќе триесет и пет; тоа е сосема пристојна разлика за здрав маж како Земанек, господине судија, разлика која привлекува, и јас не му се лутам; моите гради (простете за ваква индискреција, господин судија) веќе не се она што беа; не се веќе ни моите колкови, ни кожата; Земанек, едноставно, замина затоа што мораше.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Просечно во дваесетте години (1864-1884) увозот изнесувал близу 29.000.000 франци, извозот - околу33.111.000 франци.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Мажот ѝ, откако го знаеше, последниве дваесет години, носеше брада, а таа нозете ги депилираше со крема.
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
Михаил Зошченко - човек кој во 1917 година имаше дваесет години, кој замина да се бори за Советската власт, ги опиша луѓето од истата таа власт во својата „Сина книга“ (мал извадок од неа токму презентираме во нашиот избор) - за подоцна советската власт да му се одмазди на веќе познатиот начин, со затварање, прогонство и смрт.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Иља Иљф, Јевгениј Петров - најпознат тандем во историјата на литературата воопшто, единствено перо на двајца автори, творци на “Дванаесет столици”, руски пикарски роман (од каде е извлечена една глава во нашиот избор), со главен лик Остап Бендер - заедничка именка за сите луѓе од определен ков, кои се занимаваат со потера по своето дванаесетто столче. А такви, барем денес, има колку сакаш. okno.mk 209
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
ГРЕВОТ Е ВО ПОМИСЛАТА Што е слободна и убава девојка, која има дваесет години!?
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Тој овде работел дваесет години. Живееше во блиското гратче Ла Гулет.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Климент Камилски со насолзени очи му ја даде својата книга на Татко од која не беше се одвоил повеќе од дваесет години.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Дваесет години подоцна австрискиот војсководец генерал Пиколомини во писмото упатено до својот цар нагласува дека тврдината е ѕидана на стар начин, сега наполно без одбрана и вода, без простор за коњаница.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Само неговата балканска оставина содржи седум илјади страници во седум томови, на којашто ѝ посветил дваесет години од својот живот...
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Во право си, пријателе Камилски, Книгата на патувањата на Челебија ни го враќа од митската меморија на Скопје изгубениот XVII век, ни ја опишува истава чаршија низ која чекориме, маалата кои опстанале во остатоци, тврдината Кале, Безистенот, Камениот мост, џамиите, амамите, приспособени на денешни потреби...
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
- Наша задача е да издадеме триесет странички монографија во која накратко, за најширокиот таргет, ќе го отслика целокупниот успех поврзан со дваесетте години, според мене, лично без никаква дилема, сосем коректно и успешно владеење на генералот Стојан.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
(Во неговите школски денови, се сеќаваше Винстон, во доцните педесетти години, Партијата тврдеше дека нејзин изум е само хеликоптерот; дваесет години подоцна, кога Џулија одеше на училиште, Партијата веќе полагаше право и на авионот; уште една генерација, и ќе полага право и на парната машина.)
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Најдоцна за дваесет години, мислеше тој на огромното а обично прашање „Дали животот бил поубав пред Револуцијата отколку што е сега?“ не ќе може повеќе да се одговори.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Годините и конструкцијата одговараа, а беше сосем можно дека по дваесет години поминати во логор за принудна работа луѓето да претрпат извесни промени.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Дваесет години подоцна јасно се гледа дека новиот систем значително потфрли во остварувањето на економските очекувања на македонските граѓани.
„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)
Се врати човек за триесет години назад и се почувствува момче од дваесет години, толку што му се свиде свирката од зетот Крстета.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
— „Платите што сме а плеле другачка ни дваесет години!“ — рекоа тие и се фатија за раце, им го преградија патот на деверите кон средната врата.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Дваесет години су а гледала, та сега да ви а дада вам!
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Вака одгледан порасна и Јован: момче петнаесет осумнаесетта, ги фати и дваесетте години.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Таму тој овој глас го имаше слушано цели дваесет години и еве сега овде.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Навистина, уште е рано, но, како што се вели, нужда закон менува: и тие со татко и нема да го чекаат Крлето осумнаесет и дваесет години да бреа по село, како што прават сиромашките ергени, ами ќе го наоглават уште на петнаесет шеснаесет години, да се отвори куќата и да има кој да му чини измет на татко ѝ и брат ѝ на Бисера.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
И се заредија сводници и од најдобрите домаќини од цело Мариово. – He го жениме до дваесетте години – им одговараше Трајко на сите сводници и со тага на душата си го споменуваше помалото сине Ангелета, кое живо е закопано.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
– Да не е тоа бундата што ти ја подари за свадбата? – Па која друга? – Па оттогаш минаа дваесет години!
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Од тоа време, во нашите спомени останаа руските и американските филмови кои ги гледавме во киното „Балкан“, а за Мајка остана значаен мигот кога за прв пат си ја облече кафеавата бунда, подарок од татко ѝ, дваесет години откако ја минавме границата...
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Татко сега реши да ѝ го раскаже на Мајка, како што си беше, своето прво заминување во егзил и како татко му сакал да го спречи, како што тоа го чинела неговата мајка, дваесет години подоцна: „Каде заминуваш, сине?“
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Пред дваесет години, кога градот го окупираа француските трупи, накодошен пак од свои, јас морав да заминам, преку Италија, во Цариград.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)