шеснаесет (бр.) - година (имн.)

- Не, имам само шеснеаесет години, не сум женет. - Вие мали се жените ајде кажувај, немој да ја криеш невестата! - ха,ха...
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Јане имаше деветнаесет, а Ѓорѓи шеснаесет години.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Денес кога размислувам за филмовите на Енди сѐ уште ме фасцинира едноставноста на изразот, но и чувството што се провлекува низ нив, на нешто кое се обидувате да го фатите, но не можете бидејќи тоа секојпат необјасниво ви бега.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Некои групи: Pond, Ride, Sugar, Plywood, Codeine, Seam, Pavement, Come, Superchunk, Swell, Hole, Cell, Bum, Olivelawn, Ween, Suede, Fudge, Wool, Unrest, Unsane, Belly, Quick- sand, Milk, Dustdevils, Paw, Lush, Fur, Lunachicks, Morphine, Acetone, Mudhoney, Crust, Smudge...
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Кога имав шеснаесет години филмовите на Ворхол ги сакав онолку колку и панк рокот.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Законски статус: продажбата на тутун на лица под шеснаесет години е строго забранета во Велика Британија.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Во согласност со вечното одрекување од важноста на геј-идентитетот е постојаното негирање, особено од страна на геј-мажите, на важноста на геј-сексот.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Грајндeр (Grindr), една апликација за смартфон што ги поврзува геј-мажите преку ГПС според близината, во Сан Франциско има над 25 000 корисници.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
“430 Е, па, освен ако баш не ѝ се радуваме на хмурната можност остатокот од животот да висиме по негеј-храмови, одговорот на прашањево сигурно ќе биде едно громогласно да.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Скот Џејмс се закачува за еден дваесет и тригодишен магистранд на Стенфорд со магистратура по компјутерски науки, кој живеел во геј-студентска зграда на Стенфорд и кој веднаш откако магистрирал се преселил во маалото Кастро во Сан Франциско; колку повеќе друштвениот живот се врти околу суштествувањето како геј, тој толку повеќе инсистира на небитноста на суштествувањето како геј, исто како што тоа што се аутирал кога имал шеснаесет години било начисто „ненастан“.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
И што уште паметам? Паметам дека тој ден наполнив шеснаесет години и го паметам и ноќниот остар свиреж.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Оние кои имаа петнаесет или шеснаесет години ги оставија во селото и наредната година им нарамија пушки.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Тогаш имала шеснаесет години, и мајка ѝ ги запалила сите алишта и сите книги кои таа ги донела со себе.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Сега Клара беше посветена на идејата да ги освести жените дека самите ќе мораат да се изборат за она што им припаѓа: сама изработуваше плакати на кои пишуваше дека образованието на девојчињата не треба да биде подготовка за улога на домаќинка туку да биде образование кое ќе им овозможи самостојност, и ги лепеше на фасадите на училиштата; бараше сопругите да имаат право да побараат развод; организираше групи кои бараа жените да имаат право на глас, а политичките партии ја пријавуваа во полиција.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Внатре беше мојата фотографија. Снимена еден летен распуст. Имав шеснаесет години. Со плетенки и јагне во прегратката.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Кога за првпат се уплаши, имаше само шеснаесет години.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Јас со Зифел-жидот над педесет илјади минатата година лажни пари протурив, па него и го поткажав; сите пари со себе Јулка Шарпентје де Лусињан во Бордо ми ги однесе.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Денес, шеснаесет години подоцна и петнаесет по неговата смрт, можеме да речеме со зборовите на Н.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
И замислете си, јас имав дадено збор, бев сосем верен - Шчевалевска, три месеци до шеснаесет години ѝ недостигаа, таа е уште во училиште, со неа деведесет илјади даваат.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Ј. Харитонов умре една година по завршувањето на текстот „Антиутопија - 80“, ако текстот е воопшто завршен.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Царот видел дека говедарчето има 15 - 16 години и го запрашал: - Колку богатство би сакал да имаш?
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Царот бил умен и на момчињата што имале по шеснаесет години, колку што требало да има и неговиот син, им го поставувал истото прашање: - Колку богатство би сакале да имате?
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
ЧЕШМАТА НА КАРАБЕЌЕРИЦА
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Силјан беше многу гален и од татка и од мајка, чунки од многу синои Божиној само Силјан беше останал жив, та од тоа беше гален многу и беше го ожениле уште на шеснаесет години и на седумнаесетте години му се роди на Силјана едно машко дете, му го викаа Велко.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Млада е, да има, да има шеснаесет години.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Се грбавел, умри, Лозане, умри Македонијо, од небото се спуштала преголема скрапла со премногу отров во свиениот опаш дури и за пет такви вилаети на пет или на петпати повеќе момчоци од шеснаесет години што исто така се мрак во еден мрак, грумак бол по своја врсничка, момчоци - синови на бекташи под дервишка ќулавка или на оние со парче руба околу половината, како пци со заби да ги измолкнале од сметиште.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Мразулците на детството се стопија во сеќавањето и јас им се вратив на своите шеснаесет години. Го зедов сувото грозје.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
По ударот со кундак во куќата на немата девојка, Лозан Перуника се чувствувал грд и штрбав.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Мавале доаѓајќи и се распаѓале во прав и пепел за иднината, могила или тулбе на она што било и што ќе е трева или куп непознати цвеќиња со горчлив мирис на смртта.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Можеле само да ја исцедат од себе срцевината и да накотат во шупливоста ларви од кои тој самиот ќе се повторел во секакви облици и, со срце скриено од врани и душмани меѓу бозја, ќе го слушал златното брчење по ритчињата на татковската земја. „Таа е нема!“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Во нивните исплакани очи секако веќе и немало солзи: Господи и мајко богородна и Гавриле Лесновски, стоплете им ги душите на Богдан Срменков (дванаесет години) на Горан и Јордан Пенков (тринаесет и шеснаесет години), на Салко Пребонд (петнаесет години) и на Климент Темелковски (шеснаесет години), но коските молчеле далеку од сите очаености на живите, и му биле верни на чудесниот спокој што ни бара ни прима утехи во својот заборав за она што е ден и она што е ноќ, за сѐ што е грч на тегоби.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И останале со положени дланки на плочите и со молитва од која само усните им потреперувале.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Така, Арсо, секоја жена - љубов, нели? А жената во Кукулино?
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Не сфаќал. Шеснаесет години! Премногу за маки на сирак, премалку сѐ да се знае.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И им го раскажал крајот на настаните од времето на Проказниковата дружина: ако преживее, ќе испече брав и ќе ја прослави победата, потоа ќе седне во манастирска ќелија и, одржувајќи го животот со танко, селско винце, ќе ја доиспише историјата од онаа илјада осумстотини триесет и петта година: како со децении да собирал искинати и расфрлени парчиња од писмо, некако сепак го дознал крајот на настанот по смртта на Лозан Перуника што се простил од писмениот човек во мантија во времето на Балканските војни ...
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Со казна на прогонство во непознати песочни далечини биле осудени сите машки на Кукулино над шеснаесет години, без оние што навреме избегале во планините, повеќето од нив никогаш да не се вратат.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Тешко говорам, оче Доситеј. Пред неколку дни, погледни, во устава ми жугнаа нови заби и почна моето второ детство како некогаш, кога имав шеснаесет години, што почна староста на мојата младост.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Но силата на власта имала свои напишани закони и уште повеќе ненапишани.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Десно од нив, не многу далеку од сонцето, се протегаше бела дамка на облак. Личеше на неподвижен гривест белец.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Кога жените се исправиле под светлоста на месечината чудно танки и штрклести дури и во подгрбавеноста и кога пошле кон своите куќи во чии прозорци лежела магличеста светлина, Лозан Перуника, со стиснати усни совладувајќи го во себе отпорот на осаменичкиот страв, дошол до гробот заграден со пет пламенчиња за петте покојници од дванаесет до шеснаесет години и се потпрел со острите коленици на земја.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Над случката на призрачното умирање на мртвите низ векови, од незнамкога до последниот ден на неговите шеснаесет години, ќе се веела проѕирната птица на една душа.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Можеби ме грабнала од некое босанско село, од двор, од улица на некој град и дошла овдека да си го ебава животот во шупата во која поминавме шеснаесет години.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Со зимски ненадеен удар, востаниците го исчистиле градот од заптии, од чалми и султански пушки, и откажале покорност на отоманијата, и ја одрекнале власта со сите права на грабеж и терор врз градот и врз планините околу него, над домовите и над бачилата, и чекајќи ја големата битка со аскерот што се натрапувал наоколу, испратиле на сите страни гласници и читачи на Манифестот, со кој се повикуваат на борба сите поробени, поточно тоа биле момчиња под шеснаесет години за кои било смислено, во случај на повторно паѓање на градот под власт на јатаган, војнички и башибозучки, да се спасат од крвави одмазди за да го продолжат коленото на другите, утре не живи и поробени туку мртви и слободни.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Секс-разговори еднаш месечно за постарите од шеснаесет години. И во Младинската организација.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Та зар јас поголема бе кога ме даде татко ошче на шеснаесет години?
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Тој понапрешниот ме грабна ошче шеснаесете години кога ошче спие со мајка.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Им го исприкажа својот живот и сите приклученија што ги преживеа за поминатите шеснаесет години и не заборави на крајот да ја раскаже измислената лагарија: — Ете, пак!
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Ги остави, поправо го нападија Ѓурлуковци Ѓура од Мариово, и за прв пат мариовските шуми по петнаесет — шеснаесет години останаа без него.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
По шеснаесет години, еден Ѓурѓовден, си дојде Стале Чешелков во Полчишта во црна риза, со брада и коса нестрижена, со црн појас опашан, на гушата крст со црна врвца обесен, и неколку рала бројаници.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Наполни петнаесет шеснаесет години — ајде, турни ја на првиот што ќе ја посака, земи некоја и друга лира прид, позакрпи се со бабата и тие што останале назад; дури и последната не ја даде на Кулета Врчкиќа.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Навистина, уште е рано, но, како што се вели, нужда закон менува: и тие со татко и нема да го чекаат Крлето осумнаесет и дваесет години да бреа по село, како што прават сиромашките ергени, ами ќе го наоглават уште на петнаесет шеснаесет години, да се отвори куќата и да има кој да му чини измет на татко ѝ и брат ѝ на Бисера.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Силјан беше многу гален и од татка и од мајка, чунки од многу синови Божинови само Силјан беше останал жив, та од тоа беше гален многу и беше го ожениле уште на шеснаесет години и на седумнаесетте години му се роди на Силјана едно дете машко, му го викаа Велко.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Глас: Александар уште мал, на шеснаесет години оставен во Македонија како регент и чувар на кралскиот печат, ги потчини Меѓаните!
„Еп на Александар Македонски“ од Радојка Трајанова (2006)
Внимателното читање на сите осум досегашни книги, на некој начин (авто)резимирани во оваа последна, деветта, сосема ме убедија дека Ти, драги Луан, навистина никогаш, во ниту еден миг од своето живеење, во ниту една од семожните ситуации во кои си се наоѓал во протег на последниве шеесетина години од Твојот свесен живот, немаш сторено (кажано, помислено...) ништо, ама навистина ништо без претходно да не се запрашаш како за тоа би суделе (мислеле, чувствувале...) и како на стореното или на кажаното би реагирале Твоите родители.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Доколку добро и точно бројам, ама и доколку соодветно паметам, оваа книга што неодамна си ми ја испратил по виртуелниот гулаб-писмоносец, епистоларниот роман Потрага по Елен Лејбовиц, би требало да е деветтата книга од Твојот балкански серијал, кој се развива еве полни шеснаесет години.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Книжевната теорија овој поим го презела од нордиската јазична и културна традиција, каде што со него се означуваат нештата кои изворно опстојуваат во различните преданија, фамилијарни или национални, а се чуваат така што постојано се кажуваат односно раскажуваат.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Таа имаше само шеснаесет години кога дозна во еден манастир, Нотр-Дам де Сион, близу до Истанбул, каде што учи француски, музика, виолина и пијано дека нејзиното семејство ја свршило за еден млад човек од албанската аристократија кој тукушто ги беше завршил студиите по политички науки во Истанбул.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
1 - Сите сме тука? - праша Вера. - Ако има некоја, која е помала од шеснаесет години, да си оди дома.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Едно младо Германче, ми се чинеше дека нема ни шеснаесет години, беше рането и крвавеше.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Оттука моравме да се искачиме горе на карпите, беше стрмно, јас отстапував последна.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Сигурно имав околу шеснаесет години, а толку многу верував во Бога што си мислев дека е сè средено според Бога – та, зошто инаку додека е женското девојче нема деца, а кога ќе се омажи добива деца?
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)