шест (бр.) - година (имн.)

Притиснат од егзистенцијални проблеми и согледувајќи ја целокупната ситуација во Македонија на полето на „пазарот на труд“, како и многу други кои се приморани да донесат дома нешто за јадење – Јакшиќ, со своето тукушто формирано семејство, во 2002 одлучи и започна да работи во споменатата градежна фирма како општ работник – непријавен и без никакво осигурување.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
И така околу шест години, сѐ до моментот кога повеќе, поради здобиената сериозна повреда при работа, не можеше да работи. 197 Имено, при изведба на малтерисувачки работи со Пуц машина за машинско малтерисување на објект во изградба,3 поради неисправност на истата таа машина, тој целосно го изгуби видот на десното око – поради изгореница, а изгуби и 80% од видот на левото око!
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Подоцна се омажила за Јован, од кого родила уште цетири деца а потоа пак останала вдовица, на свои триесет и шест години и до крајот на живот, значи уште деведесед години живеела сама, без маж.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Кога велам најизмачена не судам според нејзините страдања во текот на животот, тука на тоа ја додавам и нејзината долговечност, имено таа импе сто дваесет и шест години, кога се одвои од овој свет.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Неверојатно голема беше вербата на тоа девојче кое имаше само шест години.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Само се сеќавам на болката што беше присутна во очите на Ласа.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Децата од три до шест години останаа во Будимпешта, а со нив остана и снаа ми Христина со Слобода и Севда, а и другите деца од нашето и од другите села на таа возраст.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Кога на пет или шест години доби пеницилински шок, Трендафил и Ласа остареа десет години во една ноќ!
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Или си задремал последниве шест години, па не си ушалтан на новата „плурална” идеологија?
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Витгенштајн го поднесува Трактатот како докторска теза 1929 година. Членови на испитната комисија биле Расел и Мур, а Муровиот извештај бил: „Моето мислење е дека тезата на господинот Витгенштајн е дело на гениј; но, како и да е, таа во секој случај ги надминува потребните стандарди за степенот доктор по философија на Кембриџ”.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Откако докторира, добива стипендија за истражување на Тринити колеџот, каде што предава философија следните шест години, одејќи во Виена само за празниците.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Па тоа мора да го прави за воопшто да постои таа проклета држава! 72 Margina #15-16 [1995] | okno.mk
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Босанката Анѓа, која во Париз дошла од Белград, каде што работела кај една учителка како домашна помошничка и таму се омажила, дошла овде пред шест години со своето осумгодишно дете, со надеж дека ќе си создаде подобар живот.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Арх. урб. Славица Даничиќ, која е одговорна за урбанизација на рекреативната област Жаблин, новиот град на Марна,со голема љубезност и стручност се одѕва на поканата да говори за урбанизацијата на Париз, чии концепции се одвиваат и се планирани одделно за секои шест години.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Меѓу другите сиромаси што ги собра Мефаил од Дуње беше и Андон Волканоски, сирак, без мајка, без татко уште млад — на дваесет и пет шест години но затоа удомен уште на седумнаесетте, та имаше веќе четири-пет ситни деца, како од вреќа истурени.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Неговата прва жена, Мариана, се самоубила 1955- та, кога нивните деца Сузан и Xек имале осум и шест години.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Помилувањето од претседателот на републиката врз него делуваше, како што се знае, како завршен удар, бидејќи шест години потоа не пишуваше.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Рудолф, како и многумина од неговите пријатели, останал неженет, а владеел долго, триесет и шест години.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Да, го променив името кога почнав да објавувам, кога се “лансирав”, во смисла на стекнување углед на планот на литературата и филозофијата, држејќи го тоа како прашање на “примереност”.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Уметноста за него била средство за преправање на телото и сликата за себе која зависи од телото - и на тој начин да ја преправи уметноста, повторно да ја вкорени во телото.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Кога вајарот го претвора каменот во тело, или кога сликарот го изразува телото како сплесната слика, тие секогаш се држат до сопственото физичко доживување, до своето интимно поимање дека се тело, од каде што неминовно следи чувството дека се личност, како што Фројд го формулирал тоа.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Уметноста требало да биде радијантен симбол на топлината на телата. (Како момче од шест години, 1927 г.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Цврсто решен да го задржи своето про­фесорско место, тој започнал судски процес против државата Рајна- Вестфалија, подржан од голем број луѓе и од своите студенти.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Поинаку кажано, предавањето за него претставувало начин на заработување за живот, туку начин да се создаде дело во она особено значење кое тој самиот му го придавал на тој збор: начин да се создаде “бојсовско дело”.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Процесот го добил дури шест години подоцна и тогаш си го повратил својот статус на професор.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Дури и денес не го минувам прагот на некоја школска установа (на пример, ENS - Ecole normale superi­eure, каде што предавав 20 години, или EHESS - Ecole des Hautes Etudes super­ieures des Sciencies, кадешто предавам веќе шест години), а да не почувствувам траги на мачнина и тескобност (зборувам за градниот кош и желудникот).
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Искушението станува големо за читателот: дали да се впушти во имагинацијата на еден автор, како и во перипетиите кога го водат во 1979 година во сталинистичка Албанија, на возраст од триесет и шест години, во составот на една културна делегација од Македонија?
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
И покрај своите седумдесет и шест години, Милан не беше нејасен или заборавен, и не ѝ додеваше на Рози да ѝ поставува прашања или едно исто да ѝ го кажува повеќе пати, како што обично прават старите луѓе.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Со една попустлива насмевка, оваа претстава ја гледа Фаерабендовата жена, Грација Борини, четириесетгодишна Италијанка, физичар(ка) чиј манир е толку смирен колку што е Фаерабендовиот жесток.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Борини, која го сретнала Фаерабенд додека студирала медицина на Беркли една деценија порано и која се омажила со него шест години подоцна, се вклучува во разговорот спорадично - на пример, откако го запрашав него зошто смета дека некои научници му се толку многу налутени. okno.mk | Margina #4-5 [1994] 97
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Во минатото, барем, отсекогаш сум инсистирал дека да се биде геј апсолутно нема никаква нужна врска со ништо друго освен со геј- сексот. ‌По тоа, мислам, дека бев типичен за својата генерација – односно, типичен за геј- мажите што излегоа од плакар на средината од 1970-тите, шест години по Стоунволскиот бунт во 1969 година, во времето на геј- ослободувањето што тие безредија го воведоа и кога во најголемите градови се појавија нови општествени геј- светови.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Конечно, по две недели од патешествието во Рајнбек, таа ме повика во својот стан. На пијалок, рече.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Антрополозите- истражувачи коишто живеат на реката Дањак на Борнео или меѓу Курдите во Курдистан ѝ праќаа груби и граматички збркани извештаи за своите согледувања, а таа тогаш брзо ги прилагодуваше за популарна употреба.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Не ја испушташе таа работа веќе шест години, откако го заврши Барнард (дипломирала реторика и странски култури), и работата совршено одговараше на нејзиниот темперамент.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Да бидам искрен, никогаш не ми се допаѓала идејата за вечера и кревет по три пијалока, и девојките што се однесуваа како да биле во затвор шест години и излегле токму на време да се нашминкаат и да скокнат во твојата кола.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Бреда - тоа е нејзиното име, Бреда Друнхил, на самиот звук на нејзиното име се топев - Бреда беше поинаква.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Природно, валканите и егзотични болести, како и суровите обичаи и одвратните навики, играа главна улога во нејзините текстови.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Уште од својата венчавка шест години пред тоа, таа не беше дошла во Виена, а за тоа време Зигмунд и Марта ја имаа посетено во Хамбург само двапати.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Беше шест години постар од мене; се сеќавам како приоѓаше до мојот кревет принесувајќи ми лажичка со мед, или јаболко со кое прво ме погалуваше по образот, а потоа го доближуваше до мојата уста.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Додека полека го јадев јаболкото, тој ми раскажуваше за две вљубени птици.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Во меѓувреме траеше Големата Војна, и не можеше да се патува, а и по нејзиното завршување железничките пруги меѓу Австрија и Германија беа прекинати.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Така ја започнав мојата кариера.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Јас работев во канцеларијата крајно несмасно и до денес не можам да сфатам, зашто мене таму ме трпеа шест години, мрзлив, јас ја гледав работата со одвратност и по секој повод спорев не само со благајниците, но и со директорот.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Тој ист расцеп Рада го забележа уште пред дваесет и шест години на подиумот во соколаната.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Во своите мисли настојуваше да ги види Саво и Снежа, но со дваесет и шест години повеќе.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
-Томо ја бакна Рада со истиот оној младешки жар од пред дваесет и шест години, на што Рада му возврати со иста мера, по што следеше прстенувањето.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
По шест години, кога малата требаше да добие потврда од матичниот лекар дека е здрава и дека може да оди во забавиште, по целиот пат додека мајка ѝ ја возеше, викаше на цел глас и плачеше, божем ѕрцките ѝ ги вадат.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Детето е уште нејако, сега, пред жнеењето шест години наполни.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ги следел со поглед додека не сфатил кои се тие - Чучук-Андреј и Цене Папчев, првиот недолекуван во детството од косопас, вториот широколик, првиот врзан за вториот со нема почит, вториот зет на првиот веќе шест години, обајцата молчаливи, тихи, мускулести.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Едниот му клечел на гради, другиот со показалец му минувал по ниското чело.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Од 1951 година, кога го објавил романот Кај беше, Адаме?, станува професионален писател.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Бил регрутиран уште во почетокот на Втората светска војна и шест години минал на три фронта.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Пред шест години неговиот професор ја затече својата жена со еден маж пожарникар - млад русокос вол и со оперетска насмевка, ја затече гола како вистина и побеле за неколку ноќи. После, по една очаена решеност на полулуд човек, му го испираа отруениот стомак и се бореа во болница да го спасат; студентите се чудеа: ако е веќе курва зошто ја остави.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Се врати пет – шест години наназад и се виде себе си како води љубов со Билјана, најубавата девојка во генерацијата во школското ве- це кое мирисаше на лајна и амонијак.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
По пет – шест години доби стипендија за последипломски студии во Берлин, по враќањето кратко време беше член на Советот на општината на неговото родно место, па пратеник во парламентот, за на крајот да дотурка до најсериозен кандидат за претседател на својата партија ( генералот Стојан во тоа време беше сопственик на еден супермаркет во едно мало провинциско градче и не успеа да ги собере 10 000 потписи за да му се спротивстави на изборите како независен кандидат) и ете го сега тука во истата зграда пред која што пред рамно триесет години дојде да бара демократски слободи и права...
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Имам жена и три деца. Најстарото од нив нема уште ни шест години.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
На шест години - една година пред време, со специјално отстапување од правилата - тој станал член на Шпионите; на девет години веќе бил командир на одред.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Џулија имаше дваесет и шест години.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Пред шест години, нему одненадеж му почина сопругата Мина, здрава, права, од аневризма.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Како што реков, бев на насловната на New York Daily News - “Actress Shoots Andy Warhol” - точно шест години по “129 Die in Jet” од 4 јуни 1962, мојата голема инспирација.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Кому досега му беше гајле што мене шест години ме стуткуваа и ме растегнуваа, додека не се претворив во некаква, од судбината осудена провинциска газела - со крупни очи и со ништо друго?
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Зема дедот Петко заире; носи стока, а Мице ја продава и пишува „приход расход" и по пет шест години, кога си ја видоа сметката, уште малку што не излезе должен дедот Петко.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Петкана не го прежали ќатипчето, не се удоми ни по пет шест години и откако полуде, умре тагувајќи за него.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Тоа беше нивниот брак. А денес, по шест години тука седеше вујко Ејнар.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Уште не одеше во училиште, но со нетрпение ги броеше месеците, бидејќи беше наполнила шест години.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
А ти, сине мој, изгледа тогаш имаше само пет, или шест години.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
И. К.: Ништо, бајката за рајот сѐ уште е бајка.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Исто така, мислам дека настаните кои се одиграа во меѓувреме се импресивни, така што оптимизмот содржан во мојата забелешка - т.е. оптимизмот во поглед на можноста за менување на општеството - станува помалку... помалку забележителен на површината на моите чувства и беше заменет со некој вид молчење, така што, како што и самите забележавте - или не го забележавте тоа, но, тие дневници, “Како да се подобри светот”, продолжуваат... не знам кој е последниот датум во нив, но мислам дека има околу пет или шест години откако не сум ги пишувал.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
И. К.: Овде сум, но во минатите шест години чувствував дека сум заминат, не низ дупка на таванот, туку низ врата.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Всушност, на нејзина возраст тој и не знаеше за зборот - свое/ сопствено... сè беше заедничко: со дедо Владимир, баба Мирјана, со мама Злата и тато Петре.. па затоа сè се делеше и со сестричката Мими, родена шест години по него.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Влатко се обидуваше да се потсети како било пред шест години, кога тој бил прваче: чантата беше со ликот на Петар Пан - тоа беше модерно, ама не се правеше толку важен.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Тоа доминантно зборување веќе го чувствуваше кај сестра му, иако беше цели шест години помала од него.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Кога Duchamp му објаснува на Cabanne дека на своите слики сакал да ја прикаже интеракцијата меѓу две движења: „најнапред идејата за движење на возот, потоа онаа за тажниот младич што се наоѓа во ходникот и кој се поместува”, и според тоа, дека „имал две паралелни движења што си соодветствуваат”, како да не се присетиме на фактот дека Einstein, 1905, пет или шест години пред ова платно, кога ја објави својата теорија за ограничена релативност, се повика, за да им биде појасен на лаиците, на сликата на „еден воз што се движи со константна брзина v и еден човек што вдолж се движи во едниот од вагоните, т.е. во насока на движењето на возот, со брзина w”.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Ама, вистински би се препалил да го знаеше и ова: илјада и петстотини јаничари беа пуштени по Румелија и тие требаше да испофаќаат и донесат назад во Турција уште двапати по толку млади робови на околу петнаесет години, што ќе ги држат после под строг надзор уште шест години, додека да станат јаки, скромни и послушни.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Луѓе имаше дупло помалку отколку пред шест години кога заминав на студии.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)