бев (гл.) - загледа (гл.)

Само едно стракче беше загледано на другата страна и се обидуваше да го префрли работ, да излезе од вазната да ја допре и да и се предаде на светлината и заедно со неа да се искачи таму од кај надоаѓаат походи небеска љубов.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Беше загледан во својата Срцка, облечена во виолетов фустан, кој од вратот до петиците го прекриваше нејзиното тело.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Беше загледан во празно и молчеше. Потоа полека се доближи до сивиот кактус во аголот и го сврте грлото на шишето.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Се бев загледал внимателно во сенката што за момент ја зафати едно валмо светлина но ништо конкретно не забележав.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Но сенката од зад ламбата како да го беше наслушнала моето размислување па таа самата побрза да објасни дека не му припаѓа на другарот Ѓурчин: - Со другарот Ѓурчин внимателно ги разгледавме изјавите на обвинетиот - почна да објаснува сенката од зад ламбата.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
„Човекон зад светлината дали е другарот Ѓурчин“ се прашував?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
- Го сфаќаме настанатото недоразбирање, и веруваме дека младиот човек ќе размисли за своите грешни заклучоци а со тоа ќе извлече и соодветна поука.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Бев загледан во нејзиниот палец кога ме запраша, без да го крене погледот, дали мојот познајник имал име и презиме. - Денко Самоников - реков.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- И јас имам познати кои умираат, и тоа не еден - рече Катерина средувајќи ги ноктите.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- Богами, не знам што да речам, - загрижено вртеше баба ми со главата и под око го меркаше Чавка кој се беше загледал во телевизорот.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Брзо излази до татка си, којшто малку потаму, исто така вчудоневидено беше загледан кон огништето.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
А руменото Розе божем беше загледана во неговата приказна со таква незаинтересираност и со таков парчосан поглед, што Раде и вистински поверува дека таа ништо не разбра.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
И додека родителите спиеја не знаејќи што се случува, и додека куќата спиеше, со сите свои автоматски пекачи и прислужници, и роботските чистачи во своите електронски сништа, јас бев загледан во блескавите зрнца на метеорскиот прав, кометината опашка, и органското тло на далечниот Јупитер, сјајни како и самите светови што ме влечеа на илјадници километри во вселената, со страотно забрзување.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)