бев (гл.) - остави (гл.)

Со сорот ги чистев трњето, со пилата гранките. Многу години бавчата беше оставена и пуста.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Додека шеташе со рацете спакувани околу половината, се сети дека треба да појде во библиотеката во Ману за да си ја земе личната карта која ја беше оставил при подигањето книги, а се заколна дека никогаш повеќе нема да влезе во библиотека, па и што ќе му беше, кога реши да стане шофер.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
На крај нивните деца се враќаа во Скотје и стануваа шефови и директори, а студентите беа оставени на улица како инфантилни кадри да работат во пиљарници и бутици.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
И во ателјето, заедно со сликите што ги беше оставил таму, почна да ги реди и платната што ги донесе, да ги реди и да ги прередува по сите ѕидови на ателјето, замислувајќи си го концептот по кој ќе бидат поставени на планираната голема изложба.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Иако сè беше исто како што го беше оставил, во собата се чувствуваше здивот на друг човек.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Ја беше оставил забиена во телото на Јурукот.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Едни, по исплакувањето на Молитвена Вода, прочистени, успеваа да се вратат во крилото на семејството и во крилото на заедницата, (таквите беа оставени на мира, како ништо да не се случило со нив и во нивниот живот), други, кои и потоа, и по исплакувањето на Молитвена Вода, не успеваа да си го повратат мирот и спокојството, стануваа тихи и вовлечени во себе, чудаци, трети, длабоко неутешените, или стануваа божјаци, или одеа во манастир, или, непречени од никого, заминуваа некаде и не оставаа по себе никаква трага.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
За сите нив, по нив, остануваа само добри зборови.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Ми беше оставена во наследство една од можните варијанти на враќањето без просторна и временска локација!
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Библиотеката ни беше оставена во наследство во туѓина, по сѐ што изгуби семејството во родната земја.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Но и по неговото заминување, а и потоа, доцна ноќта, кога си легнував, не можев да се ослободам од звучењето на пораката што ја беа оставиле зад себеси тие многу обични зборови.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Кога ноќе седам покрај прозорецот, слушам чекори и во нив го препознавам звукот на неговите чекори; станувам и го отворам прозорецот, а на улицата нема никој.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Затоа и ги чувам неговите алишта, и предметите од неговата соба ги оставам онака како што тој ги беше оставил кога замина.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Вакви исти ветрови насетуваше во оној сив мемлив затвор во Рим, кога му пишуваше на Тимотеј барајќи го палтото што го беше оставил кај Троада и кога го молеше да дојде побргу, пред саглам да зафати зимата.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Ги пронајде двете загубени души што сплаварот ги беше оставил на спротивната страна. Ѝ остана уште да ги врзе двете откинати алки, да биде сведок на асоцијативното спојување на двата пловечки острови во водите на Власинското Езеро.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
И пак за миг, како да ги виде откосите, што овој човек ги беше оставил зад себе.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Ѓорѓе својата волчја кожа ја беше оставил пред прагот.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Та нели во мислите ги виде расфрланите откоси што овој заводник ги беше оставил зад себе.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Дури по неколку часа Рада во чекор тргна да ја следи жената на која годините ѝ беа оставиле видлива трага.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Рада, која трета ноќ по ред не затвори очи, не беше оставена да се излежува.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Можеби и самиот не го знаеше тоа.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Акакиј Акакиевич беше однесен и погребен.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Бигорот што му го беа оставиле овие мисли и ова страдање можеше да се насети по зграгорениот, вџасен поглед на неговите светли, продорни очи, по бледото, испиено лице, по предвреме побелената разбушавена брада.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Ни собата, ни неговите работи не беа запечатени, зашто како прво немаше наследници, а како второ беше оставил многу малку наследство, имено – снопче гускини перца, топ бела државна хартија, три рала чорапи, две-три копчиња, што се откинале од панталоните, и веќе познатата за читателот риза.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Амбасадорот Мајевски ја беше оставил отворена вратата на салонот.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Таа беше оставена во Поградец да биде невеста на дедо, да биде жив човечки мост за нивното враќање во Румелија, во земјата која повеќе за нив не постоеше.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Татко, како и секогаш, занесен во читањето, само се сеќаваше дека купоните за цел месец ги беше оставил во една книга, но не се сеќаваше во која.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Ја одвитка пораката што претходно ја беше оставил настрана.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Подоцна Хелвиг ѝ беше оставил писмо на истата маса.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Мајка ја беше оставила отворена, пред да замине засекогаш, својата книга на животот, каталогот Ла Ринашенте за италијанската пролетна мода од 1949 година, која успеваше да се носи со сите Таткови книги, да ја одржува рамнотежата со нив.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Татковата лабораторија на големите балкански идеи, неговата подвижна егзилска библиотека, ми беше оставена во наследство со сите тајни, со татковиот дух запрен на страниците на неговите книги, што требаше да се прелистаат и толкуваат според оставениот распоред.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Ми беше оставена во некаков семеен аманет на дотолкување татковата потрага по патот на јагулите, како наследена парадигма, со сета реалност и мистичност, небаре во проверба на времето, во кое беше свесен дека нема да стигне.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Не можеше да стаса ниту до трошките на наследството што ѝ го беше оставил нејзиниот татко. Беше туѓа во својата земја.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Зарем нигде не беше оставил некоја трага.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Ме беше оставил да се потам од љубопитство додека да ми го понуди завршетокот на приказната.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Ветриштата, некогаш млади и диви, старееја и се смируваа, а облаците на небото, раскинати и расфрлани, беа оставени самите да скитаат низ празната белина.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Го разгледуваше внимателно неколку моменти. - Имаш право, го немаш спомнато.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Иследникот го крена листот што го беше оставил на страна.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
А ја беше оставил и вратата од кафезот отворена.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
Дури ни ножот со кој ја сечев зелката, за оној проклет боршч на татко ти не го бев оставила на масата туку го држев во левата рака додека се крстев.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
На креветот беа оставени неколку големи парчиња сланина.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)