Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Тешко некој сега да можеше да го препознае: по заминувањето на семејството, лицето потполно му беше променето, стекнувајќи морничав, формиран неземски израз. Маргина 37 75

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Меѓутоа, еден земјак, кој се беше вратил од север, и не беше слушнал за неговата смрт, замалку го препозна, ги рашири рацете во прегратка: „Матвеј Николаевич... Боже мил... Како си се променил!“

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Оваа мисла веќе беше слушната од козарите, па Чанга сега категорично го пресече: – Ние не одиме ниту чекор во социјализмот без нашите кози.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Веќе бев слушнал дека тие имаат такви навики, но едноставно не можев да поверувам во таквите приказни, сè додека со свои очи не видов човек како трча низ собата и носи куп гомна и умира од смеа. (...) Тоа лето постојано снимаавме кратки секвенци што подоцна ги искористивме за Девојките од челзи.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Но...). (...) Куќите што ги изнајмивме во Провинстаун, Масачусетс, за неколку дена станаа вистинска кочина, и тоа најмногу поради тоа што сите ВЦ-а беа блокирани - изгледа дека тоа секогаш се случуваше кога Велветите беа во близина - така сите почнаа да трчаат низ собите со раце полни со гомна фрлајќи ги низ прозорецот.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Иако бев уморен, влегов во еден кинески ресторан за чии специјалтети бев слушнал.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Тој досега не беше видел толку луѓе на едно место, не беше слушнал толку гласови одеднаш, не беше спал ни една ноќ во таква ѓурунтија и викотница како ноќеска, та затоа не можеше да предреме ни во зората, ами стана и појде на долчето, та се изми образ и се поосвежи од мамурлукот.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

6. Еден Американец од Сиетл појде во Јапонија да купи паравани.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Се упати во некој манастир за кој беше слушнал дека има некои посебни паравани и му појде од рака да се состане со старешината на манастирот, којшто, меѓутоа, не проговори цело време на состанокот.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Американецот рече, “Но што да правам со стара железна ограда”?

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Последниов идиом, што го беше слушнал од баба му, му исплови од длабочинита на сеќавањето како дамнешен удавеник, додека се шуткаше низ станот тарашкајќи некоја капка алкохол по празните шишиња барем мигум и навидум да се смири.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Но факт е дека не го бев слушнал бидејќи иследникот не гледаше кон мене.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Знаете кои беа нејзините последни упатства?

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Лично беше слушнал дека ме нагрдува со лошиот прекар копиле.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

- Она, што го бев слушнал во врска со борците кои престојувале кај нас по борбите кај Сина Скала.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Всушност наеднаш ме опседна помислата што досега не ми идела на ум: иследникот си замислил дека е професор и се труди да ме натера вистински да се чувствувам како ученик принуден да пишува писмена задача и тоа по предмет за кој се нема подготвувано бидејќи му е сосема туѓ а можеби и не му е по волја.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Само заклучив дека она што не го дочув не треба да се сфати како наредба туку само како покана.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Даскалов пред нив, пред моите врсници, се стави на моја страна.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Се повеќе сум уверен дека мајка ми, трудејќи се да го избрише овој податок од моето сеќавање, само ги потврдуваше моите сомненија.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Тој не беше слушнал пристојна мажена жена да оди надвор да се шета.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

По селата со лет на молскавица се пренесуваше страшната вест и гласен, неутешлив, очајнички и голем плач се слушна каков што никогаш порано не беше слушнат.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Бев слушнала за земјотреси од постарите.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Штом ги изгасил желбите и љубопитството (за Виена и за таа цивилизација беше слушнал многу), тргнал да се враќа кон спокојните предели на долината на реката Инд, од кај што тргнал.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Непрестајно му се појавуваа слики една од друга почудни: ту го гледаше Петрович и му порачуваше да му направи шинел со некакви си стапици за крадци, коишто постојано му се привидуваа под неговиот кревет, и тој постојано ја викаше газдарицата да го извади крадецот дури и од под јорганот; ту прашуваше зошто пред него виси неговата стара риза, кога тој си има нов шинел; ту му се чинеше дека стои пред генералот сослушувајќи го соодветниот прекор, и дека постојано вели: „Извинете, ваше превосходство!“ – најпосле, дури и пцуеше, изговарајќи најстрашни зборови, така што старата газдарица дури и се крстеше, зашто никогаш не беше слушнала од него ништо слично, дотолку повеќе што овие зборови следуваа непосредно по зборот: „ваше превосходство“.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Најпосле, кутриот Акакиј Акакиевич испушти душа.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Дали никој од оштетените луѓе не беше слушнал за формален документ или едноставно сакаа да ги инвестираат емоциите во нов Тито, наместо во своите потомци кои набрзо стануваа огромен товар, беше бизарно да се размислува.

„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)

Не бев слушнал ништо ниту за нејзините напоредни светови.