бев (гл.) - во (предл.)

Е, да го немав к’сметот на Цвајг, се ќе беше во ред.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Грозјебрањето беше во ек. Уште стоеја јасните дни.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Им пристапија гласници на сите бегови што не беа во Прилеп и Скопје, на тие што беа тука усно им го соопштија денот на тргањето уште пред цел месец и сите се зафатија здраво на работа, бидејќи така им пиша самиот калиф Сулејман.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
А на другите прашања, што не беа во врска со учењето, тој знаеше само еден одговор: „да“ и „не“.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Од предниот дел на салонот од вториот кат, каде што вечераа со Деница, се гледаа редица силно осветлени големи куќи што беа во составот на елитната населба.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Среброто беше иднината, вселената - всушност и астронаутите носат сребрени одела - Шепард, Грисом, Глен, веќе беа во нив и нивната опрема беше сребрена.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Постојано бев во дослух со гласовите што идеа однадвор.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Син круг х жолт круг Сè беше во најдобар ред, додека „некој“ не го постави прашањето на величината. Математички - ²п – површината им беше подеднаква.
„Или“ од Александар Прокопиев (1987)
Значајното лице беше во својот кабинет и разговараше многу весело со некој си неодамна пристигнат стар познајник и другар од детството, со којшто се немал видено неколку години.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Па така, софрата и покрај сите наши дворови натопени со многу вино и спомени од кои срцето и сега ми заигрува, беше во кафеана.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Просто не беше во состојба да го стори тоа.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Мислам дека бевме во втората година; повторно беше тоа на часот по физичко.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Изворот на гласот беше замаглена глетка, но сега заоблената форма му беше во фокусот, со крпа в рака го бришеше шанкот.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Веројатно би било исто и сто пати да ги врати!
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Па редно беше пак, и пак, да му се заблагодарува на својот исцелител - зар тоа не беше во ред?
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Кога бев во еден свиок, поради гнилиот паркет пијаниното се искоси и Lazer летна надолу.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Свикнати цел живот да работат за други, ним им се чинеше дека нема што да работат за себе - она што уште го бараа од животот, веќе одамна не беше во нивните раце.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Во првите денови на јуни 1967-та како млад новинар се најдов првпат во Тунис.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Кога Далтон ќе ја праша што размислува, таа одговара, “Ништо”, но всушност си ја замислува зимата и како сигурно ќе немаат доволно за јадење.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Јосиф се чувствуваше некако секаде и над сè, како да беше во состојба на просветленост.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Беше вистинско време за сребрени мисли.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Нивното уверување дека нивната критика на германската философска традиција супституирала реалност наместо илузија, наука наместо фантазија, беше во голема мерка зајакнато од фактот дека тие имаа револуционерна партија и програма - конкретен предлог за тоа како да се обезбеди искуствена проверка за нивното тврдење дека извесни своевремени зла (на пример доходовните разлики, невработеноста) не се нужни.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Богдан немаше одговор на ова прашање, но тоа природно му се наметнуваше, не толку кога ќе беа в кревет, исполнети со себе и доволни сами на себе, изделени од сиот друг свет, колку во миговите кога ќе го гледаше нејзиното голо тело низ објективот, работејќи на фотосесиите кои госпоѓа Мариела особено ги љубеше (во спалната, во кујната, во купатилото, на дрвените вртени скали меѓу едниот и другиот кат, на пространата тераса обрастена во густеж од бршлени) кои траеја долго, исполнети со сласт на себеоткривања и дооткривања еден со друг, со лес на дишење, со движења кои беа нечујни, со поместувања низ амбиентот кои беа спонтани и хармонични, во атмосфера која беше пријатна за двајцата, што, всушност, значеше предигра за она што потоа следуваше: да се спојат нивните растреперени тела во долга и страсна љубовна игра до исцрпување.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Одевме во овие градови и пак се враќавме во Тетово.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
И тогаш, како да не беше ништо променето уште од далните отомански времиња - кога беше во прашање власта, власта над луѓето.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Таа не само што ги утврди котите на татковиот балкански егзил во своето време, туку одеше и подалеку, особено кога беа во прашање војната и мирот на Балканот, во стратегијата на преживувањето на семејството, на неговите потомци.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
За миг како да беше во недоумение, но брзо скокна од неговиот скут на паркетот и заигра како да го предизвикува господинот Гроздановски поскоро да тргне.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Проклет да бидам, тоа беше во Баска, не се заборава.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Навистина, бев во трета просторија, пуста, само со тркалезна маса на средината и отворена книга на масата.
„Младиот мајстор на играта“ од Александар Прокопиев (1983)
Јас веќе сосема ги имав пленето сите во класот со мојата уметност на разбојот, и бидејќи изведував секакви вратоломни фигури на разбојот, бев еден вид општ херој (освен за Луција, која од инает не ми посветуваше никакво внимание; јас веќе реков дека тој инает тогаш не го сфатив онака како што требаше, како маскирана наклонетост, оти бев во бестрага чесен и неупатен во општествено верификуваните ритуали на маскирање на чувствата, па за мене инаетот значеше – инает и ништо повеќе).
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Сите кои бевме во тогашните социјалистички земји за нив бевме грчиња!
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Ама таков си беше Јагулче Дримски, кога беше во прашање Партијата.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Го кажуваше тоа што би го кажал и тој, само да беше во состојба да си ги среди расфрланите мисли.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Беа времиња кога луѓето отстапуваа од прекумерната употреба на шеќерот, како што беше во турските слатки во обилен шербет, како што се служеше уште од почетоците на Османската Империја, па опасноста не беше од семантичка, колку од суштинска причина.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Значи, проблемот не беше во него, туку во тоа што се чувствував непријатно да го користам тоалетот и да одам по голема нужда кога пријателот ми беше во соба - а по првиот ден, кога успеав да одам во тоалет на мир, додека тој се задржа во бифето со една убава учесничка на конференцијата - се погодуваше секогаш да сме во собата во исто време.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Целта ѝ беше во тие мигови Рада да може полесно да се справи со болката.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Во тој момент, на пример, во 1984 година ( ако воопшто беше 1984 ) Океанија беше во војна со Евразија и во сојуз со Истазија.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Го прекинам ли овој неизвесен пат, светот ќе е посиромашен за едно кажување.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Томето беше во едноставна сукња со нежна, фланелска блуза, стегната во темно син мантил и темно сини чевли на ниска потпетица, а Христина имаше многу убава пелерина која ѝ ја беше сошила Томето.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Сѐ што правевме, сѐ што работевме, тоа дури и што одевме, нашиот од, чекори , тоа и што јадевме, нашите усти, и тогаш кога спиевме, нашите бладања, сето тоа беше во некоја ѓаволска врска со талентот.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Додека бев во улога на рецептор на споменатата претстава, сфатив дека сепак игрите од моето детство продолжуваат, само што сега јас, во нив, ја заземам улогата на мојата мајка - на нем набљудувач.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Сигурен бев во мојон аргумент.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Да бидам попрецизен, бев во процес на запечатување на целата операција, заборавајќи дека сум заборавил.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
БОРБИ ВО КАЧАНИК, КОСОВО Првиот пат кога бевме во Качаник, таму беа само Албанци, немаше Срби, бевме сместени покрај патот и често на тезгере носеа мртви, а воедно и снопови слама.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Се симна и не забавуваше како и секоја добра европска домаќинка и јас не можев да поверувам дека е толку добра - мислам, таа е сепак Брижит Бардо, а сепак се труди гостите да и изгледаат пријатно.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
„Како беше во училиште?
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
- Лани повеќе беше во болница отколку дома.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Во мигот не можеше да разбере дали вагонот со натписот среде Gare de Lyon беше во Скопје или во Париз.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Мора да беше во 1965 година кога овие тројца беа уапсени.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
На тетка ми претходно ѝ соопштив дека би сакал да се истуширам, па пресметав дека така ќе добијам уште повеќе време за да се олеснам.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Сите бевме во неговото видно поле.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Витото торзо ѝ беше во хармонија со останатиот дел од фигурата, но градите можеа повеќе да ѝ одговараат на некоја појадра женска фигура.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Од бараката излегоа неколку жени и седнаа на клупата до нашата.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Обраснат со брада, ретко кој беше во состојба да го препознае.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- Тоа, тоа! Куклата – убавица беше во состојба на овргалениците во Дедо Мраз, да им истури сѐ, да им го отстапи и последниот залак од уста, само да не ѝ го одземат сопатникот.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Да, Арафат како никој друг живееше во својата легенда.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Но еден здив беше во тие раце, една придушена детска смеа, една недовршена игра, пресечена од тежок камион.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Подмладокот на комунистите, клубот на младите литерати (веројатно зборот - "писател" асоцира на сиромаштија и тавански незагреани сопчиња, па комунистите мораа да измислат некој нов збор за овој занает), локалниот стрелачки клуб... во триесет години на неуспешна демократија, со оглед на тоа дека беше во центарот на градот, на зградата ѝ фрлија мерак политичките партии.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Еднаш, како дете, вели тој, кога бев во болница, во детско, на едно друго дете му дојде мајка му во посета.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
- Кејтен, - шепнав, сакав сета тага да му ја соопштам, но не требаше, тој беше во мене, го знаеше сето мое срце, секоја моја мисла.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Г. Черингтон сѐ уште беше во своето старо сомотско палто, но неговата коса, која беше речиси бела, сега беше црна.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Деновите кога бевме во Сиетл направивме посета на повеќе винарии.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Двете страници, најубавите беа во средината на книгата...
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Ние бевме во сојуз со нив.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Беше во кошула со куси ракави.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Веќе бев во полето. Еве го и изворот...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
„Кога бев уапсен, Океанија беше во војна со Истазија.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Човекот кој продаваше беше во поодминати години, ама стасит!
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Нејзината рака беше во неговата, сместена во неговата дланка, а нејзините танки прсти ги зграпчуваа и ги притискаа неговите прсти.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
За волја на вистината надворешната политика на времето во семејството беше исклучиво татков ресор, за да го споделува подоцна со постарите синови.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Коса, напротив, стана огромен комерцијален хит и дури дојде и до Балтимор Театарот на Бродвеј и таму продолжи да се прикажува уште неколку години.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
И кога носевме ранети, ако поминувавме покрај црква, застанувавме и се молевме за тие кои беа во носилките. Да останат живи....
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Тие чекаа, не знаеја што беше во случајот поарно да сторат.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Кога бевме во Манастирци, нашата прва чета, нѐ однесоа преку Црна Река со кајче.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Во секој момент постоеше по некој неопходен артикл што продавниците на Партијата не беа во состојба да го обезбедат.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
И затоа треба да си стои таму!
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
86. Оние карактеристики кои Мисирков ќе ги повтори и кон крајот на својот живот бездруго се однесуваат на бугарските студенти во Русија, кон кои беа приклучени и некои Македонци коишто навистина беа во поголемиот број опфатени од социјалистичките идеи и, според тогашните сфаќања, се однесуваа прилично нихилистички кон националното прашање воопшто.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Татко се помируваше со судбината. Беше во прашање спасувањето на децата...
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Тука беа во прв ред најчестите заемки како: султан, везир, беглербег, паша, падиша, бег и беј, санџак, ага, ајанкајмакам, потоа на листата се надоврзуваа и муслиманските верски лица и исламското право како: муфтија, оџа, имам.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Ова утро немаше потреба од ѕвоно, ние сите до еден бевме во дворот.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Нешто држеше во раката - тенок пакет, завиткан со пластика. шушкаше додека приоаѓаше.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Претполагаа дека востаниците дење нема да нападнат, но сепак беа во припремна состојба.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Сон ко секој сон, вели, неволјата е што Сталин беше во сонот...
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Лично ми го имаше речено тоа.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
По таа локална закачка, геј-прашањата почнаа да стануваат политичка опсесија во САД и прилично редовно беа во првите редови на националните вести.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Во меѓувреме, таа прави напори за да преговара со газдата, но до тоа не можеше да дојде во реалноста – бидејќи меѓучовечките односи во претпријатието одамна беа нарушени.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Го владееја, а го криеја од нас... ***
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
ИЛИЈА: Таа толку беше уплашена да не беше во сознание!
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Таа душа како да беше во вечен, во страшен логор.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Мане Шнајдерот имаше занает, јас се размислував, ќе живееме можеби поарно, мислев ако го земам, но сметав дека е подобро да се почека прво да заврши војната, само тоа ми беше во мислите.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Борис Калпак имаше само толку време да се тргне од вратата за да не го урне со бес оној што дојде и што донесе мирис на коњско потење и здив на нови умирања.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
— Море, како така, бацко Толе, ами роднина сме! — почна да се брани Ѓурѓа, знаејќи ја Неда како негова посестрима и расипана девојка.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Ништо не беше во состојба да не залечи: ниту цутовите по дрвјата крај урнатите куќи, или празни места од расчистени урнатини, ниту птиците со нивните оживеани песни.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
И веќе Илко и дедот Петко беа во дворот, а Доста влезе на портата.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Пиев сѐ повеќе и повеќе. Пиев сѐ додека целиот не се запалив: целиот бев во пламен.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Џеки Кертис секогаш го нарекував „тој”, бидејќи го запознав кога не беше во dragqueen look, но затоа Кенди Дарлинг и Холи Вудлаун секогаш беа „таа”.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Бевте во право. Онаа ваша напивка дејствува.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Кулата Метрополитен, зградата каде што живееше Гаврил беше во самиот центар на Сиетл.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Александар разбра во целост и донесе репортажа што го покажуваше среќниот живот во ветеранската населба, каде поранешните ветерани се собираат пред уредно искосените тревници на нивните куќи, за пријателски да разговараат и да евоцираат спомени од времето кога беа во активна служба на гардата.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Меѓу тие два мига се наоѓа капка мудрост што одвај дури и ја забележуваме...
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Клучевите од таа продавница беа во рацете на Сврделот.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Потоа, штом ќе се решеше на првиот потег, другите доаѓаа ведаш по него и не се редеа едноподруго туку речиси се трупаа едноврздруго, а тогаш веќе Гого беше во светот на сликата и околониот свет стануваше една предвремено поставена рамка, која само му пречеше кога се судираше од неа.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Еднаш, дури, бев во искушение да ја украдам од една библиотека, што сепак не го сторив: не ме бива за суспектните акции, особено доколку тие би биле насочени кон загрозување на општите добра!
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Јосиф беше во толкав и таков занес што всушност не знаеше дали Сандра сега му го , спомна копчето или тој, понесен од нејзината плот, сам се сети на копчето и доживеа возбуда поради глетката што ќе му пукне пред очите кога блузата, затегната од надојдените гради, ќе се ширне да му ги открие облиците на онаа нејзина толку помамна и понесувачка белина.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Кај женската сѐ беше во фасцинирачки димензии – и очите и усните и нозете, а колку што можев да перципирам, таа, по вкусот на Хорацио, беше очевидно напредна личност.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Но, одеше, седеше, лежеше, работеше, мислата му беше во Крушевица каде останаа татко му, мајка му и двата сина.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Разликата од курвите пред МРТВ и спонзорушите на Сталинова беше во тоа што овие првите барем беа чесни и јавно се декларираа дека се продаваат за ситно, додека латентните курви и спонзоруши низ скотските кафичи беа далеку поопасни.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Зборуваше на арапски јазик. Беше во директен контакт со претседателот Бен Али.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Често седејќи крај него додека се смиреше, му ги читаше неиспратените писма што ги пишувал на фронтот и што му беа во торбата каде што ги држеше плачките.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Жените ја џвакаат сировата печурка и изџваканата маса ја мешаат со сок од капини.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Иако во мојата земја неколку години предходно интензивно го учев фрнцуски јазик, сега кога бев во Франција, уште со првите контакти со Французите кои толку многу зборуваа без здив да земат, а згора на сето тоа и многу брзо зборуваа, бев на чисто дека имам уште многу да работам за да го научам јазикот.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Крушево беше во пламен... Многумина загинаа опколени... македонците паѓаа... како покосени... Велат преурането било востанието!
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Јас се сетив дека тоа беше еден ден откако го извадија детето од мене.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Од самиот почеток јас многу малку менував во поставката; некои од скулптурите сепак морав да ги адаптирам кон просторот.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Зградата на библиотеката беше во центарот на рлоштадот Клемансо.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Но, никој не почувствувал потреба прво да се консултира со мене и да побара некој совет што да каже или како да го застапува размислувањето што беше во основата на мојот, признавам, нов пристап кон анализата на машката геј-култура и на машкиот геј-субјективитет.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
14. Уште кога бевме во Македонија Гаврил ни соопшти дека има едно изненадување за нас.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
А само Господ знаеше чиј адвокат беше во тие немирни времиња.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Целото тело ми беше во завои.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Но тој беше во состојба на бладање.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Беа во дневната соба на нејзиниот стан и ментално се приготвуваа да излезат да заакаат некаде по Манастираки.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Морав да плачам и да редам за да ме слушнат, бидејќи Турците сѐ уште беа во близина.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
И најпосле, дивиот Махмуд, кој беше во сешто бик меѓу стадото бесно.
„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)
Подоцна го имаа комбето на Далтон.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Низ јазикот на фото-делата бевме во состојба да обезбедиме различни чувства, расположенија, повеќе боја.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
И беше во право, навистина го возеше џипот тој ден.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Костадиновска работеше на позицијата градежен техничар. Претпријатието во кое таа беше во редовен работен однос функционира во градежниот сектор и се занимава со извршување на градежно-занаетчиски работи.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Практично дојдов кај Вас за да Ве поканам на човечко дружење”.  „Мојата позиција, знаете е специфична”, рече Беренц, кревајќи ја главата и одново заменувајќи ја срдечноста со резервираност.  „И мојата беше во Минхен, па сепак го восприемав и градот и Баварија со сите духовни сетила.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Додека ова го кажува една жена со свиена коса горе над темето, Чана си ја стискаше устата со големата дланка за да не ждригне нејзината смеа од која исто така можат да се исплашат луѓето што тогаш беа во просторијата.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Но со тоа да се претставува како модел за другите земји, и да се претендира да се решаваат нивните проблеми, е тоа е друго прашање!
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Миризбите беа во ведриот ритам што сакаше тој да го вѕида, во животот, а мечот беше таа. Таа: убавата, милата, добрата, загрижената...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
А во Брлевата куќа им беше згодно на сите тројца, а на Толета и Митра особено. Co така осигурен животец Толе ја преседе пролетта и секој ден беше во врска со својот стар ортак Јована Мачникот.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Моите родители после несреќниот случај кога го изгубивме Тома некако цело време беа во грч да не ни се случи нешто на нас двете, мене и мојата сестра.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Мислам дека како резултат на таквото негово расудување можеше да уследи сожалувањето или пак омразата.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Седев во хотелскиот бар кога Бароуз влезе со две прекрасни англиски момчиња.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Тогаш беа во Сан Франциско и таа сѐ уште го држеше станот.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Ми беше познат тој случај, со сите последици; мои беа и оние зборови: дека во љубовта покрај одењето и трчањето е присутен и летот па сепак не бев во состојба да ја сфатам загриженоста на Б.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Тогаш војската имаше осум подморници, две големи и шест мали. Ние бевме во посета на една од големите.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Чан-Јок, гостоприемлив, куќата чијашто често беше во секое време за сите отворена . . .
„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)
Рози беше во чувствителна состојба.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Џулија, меѓутоа, како да не беше во состојба да ја спомене Партијата, и особено Внатрешната партија, без да употреби некој од оние зборови што се среќаваат испишани со креда по клозетите. Не му пречеше.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Работничката Сузана Костадиновска (сега 49-годишна) рабтеше во Друштвото за угостителство и трговија Михајло, Вангел и др. (увоз-извоз) – „Спектар“ ДОО Битола, со договор на неопределено време од 1984 до 2005 година, односно имаше 21 година работен стаж пред да настане спорот со нејзиниот работодавач.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Брат ми, иден партиец, на идејата да му дадеме име на козлето, спомнуваше блиски личности од поновата историја, но тие, речиси сите, беа во машки род, па не идеа предвид.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Имено, кога за време на Велигденските празници бев во едно грчко село близу границата со нашата држава, повеќето од луѓето што ја сочинуваа полноќната процесија зборуваа на македонски јазик.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Постојано беа во Влае каде што до пред некој ден живееше дедо Баџак. по неколку пати дневно ни се јавуваа по телефон, за да проверат како сме.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Потоа веднаш отидов во Старата Чаршија или “у Техеран” како што велат Скопјаните, го најдов Шилото, го купив ѓонот и право на Железничка, извадив карта во еден правец и вечерта околу осум бев во Битола.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Таков беше во животот, кога ќе преземеше некоја акција, првин добро ја обмислуваше, потоа дејствуваше.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Куќата беше во низата постари двокатни, градени во отоманско-западен стил, повеќе со дрво отколку со тули и со камен, коишто Татко силно го потсетуваа на босфорските јали 2, од цариградската младост, со мали градини напред, со каранфили, со трендафили, со стракови жолто-зеленикава анамска рака кои ползеа ниско по ѕидовите, и со бавчи одзади, во кои се садеа магдонос, босилек, нане, бамји, секакви рани и доцни зеленчуци и зачини.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Ја чувствував од далечината толку блиска моралната поддршка на Елен Лејбовиц во моменти на дефетизам поради опасноста настаните во Македонија да добијат трагичен епилог како во други поранешни југословенски републики.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
„Не го чувте што зборува!“ повтори тој. „Нешто не беше во ред со телекранот.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Но не треба да се заборави дека мајка ти не беше во боречките единици.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Беше во исчекување. Во умот непрестано му се вртеше сликата што пред малку ја виде.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Во април и тагата заврши. Не беше април и не беа во планина.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Уште додека бев во Холандија, на едно од ретките службени патувања.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Благодарение на познанствата од годините додека бев во “Време“, веќе по три дена ми беше испратен компресор, една силна машина, бучна, и црна катран, како локомотива.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Сега пак се насобираа сѐ поблиску, стегаа со својата морница, и тој не беше во состојба да ги оттурне нив.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
„Овде нема ни пијавици”, ми рече таа.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Ги беа читале Татковите книги, Времето на козите и Атеистичкиот музеј.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Тој како и секогаш беше во Берлин.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Најпосле, попушти, се согласи да појдеме, но откако убаво ќе ја среди куќата, иако сè во неа беше во совршен ред.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Мајка беше среќна, но и задоволна што повеќе не беше во центарот на вниманието. Не беше навикната на тоа. ***
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
А скоро сите беа во тие години, само што запупулеле.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Меѓутоа, ако некаков излез, постоеше, можеби беше во идеите на татковите книги, кои се однесуваа на потрагата по константите на идентитетот низ троверјето, кои не завршуваа во ниту една конечна татковина.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Бевме во една богата куќа, можеби бевме преку педесет партизани, имаше јадење, игравме, пукавме со шмајзерите и пушките, и на тој начин се радувавме. Сите бевме млади.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
А и јас не се сетив кога бев во продавницата.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Нејзиниот Татко, како префект во Лесковик, беше во кризните предели на војната.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
„... Хортанса исто беше во транс додека ми ја раскажуваше случката...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Сите тие работи тој на муштериите им ги продаваше малку поскапо одошто беа во продавницата во градот со што остваруваше нешто екстра добивка.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Куќата на Бојана беше во една од неколкуте тивки улички во близина на градскиот центар.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Додека другите ученици нашироко дискутираа за посетата на Ќеле Кула, за тоа колку било морбидно да се гради кула со човечки глави, за свирепото стрелање во Крагуевац, Рада и понатаму беше во својот филм како главен режисер и сценарист на нештата што ѝ се случија, на почетокот од патувањето.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Мајсторите Миленко и Бајро од Сараево беа во Кралупи за покривната изолација во топланата.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Барем моделите да беа подобри, можеби тоа ќе беше в ред.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Веста ми дојде како гром од ведро небо.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Откако отидоа да живеат кај неговите, таа веќе беше во напредната бременост.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
И денес, по многу години, сосема ми е јасно дека жена ми воопшто не беше во право.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
— Море, ѓавол, Марко... тој ти е ѓаволот.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Но, веќе приближната анализа ни покажува дека политичката заднина е само изговор за нижење ред типични „хичкоковски” ситуации, меѓу коишто најславна е веројатно онаа со ветерницата што се врти наопаку: јунакот во потрага по злосторничките грабнувачи се снајдува среде идиличен холандски пејзаж со ветерници, и одеднаш забележува дека една од ветерниците се врти во насока спротивна од онаа на ветрот - тој „против-природен” детаљ секако ја денатурира идиличноста на глетката, одеднаш „сѐ станува сомнително”, се испоставува дека вртењето на ветерниците е всушност сигнал на злосторниците...
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Она што ќе се насели во просториите на нашиот сон, сè едно во кое време се случувало тоа, не можеме тукутака да го парчосуваме и да ги искористуваме само оние делови што нам ни се чинат прифатливи.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Уште кога беше во Институтот, а подоцна и во Архивот, ја бележеше содржината на секој сиџил, во убаво обликувани картончиња, според моделите што ги најде во еден француски архивски прирачник.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Во едно од неделните пладниња, откако ги ислушав зборовите на Зигмунд, измешани со тупотењето на моето срце, чувствував како дишам сѐ побавно, како очите ми се склопуваат, лежев така ни будна ни заспана, во некаков полусон, и слушнав како брат ми тивко, едвај чујно, ме прашува дали заспав.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Тој ден кога бев во „Монмартр“ беше студеникаво, се очекуваше секој момент да заврне.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Најинтересно од сѐ беше што повеќе од половината политичари кои се вртеа во парламентот и кои сега беа во опозиција, јас ги знаев лично.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Не дека е апсурдно на оној начин на кој апсурдноста секогаш беше во солидарност со метафизичкото значење.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Сите несреќи што во последно време се случуваа во куќата беа во врска со него.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
И двајцата беа во фесови, со бечви, со пушки на рамо и со везлиња околу појасот.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
По доаѓањето на директорската позиција на наведениот господин – започна драстичното кршење на работничките права, каснењето со исплатата на платите, како и неплаќањето на придонеси за ПИО.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
До почетокот на времето, Словото беше во Бога; во почетокот на времето Словото го создаде светот, среде времето, Словото се оваплоти заради спасението ваше, а на крајот од времето – оваплотеното слово, Богочовекот Исус Христос ќе ви суди за делата и неделата ваши и ќе остане, како и до создавањето на светот – вечност.“
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Тие требаше само уште да се поднасмевнат и сѐ ќе беше во ред.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Сѐ што ќе видеа им беше интересно: дојдени беа во непозната земја, непознат крај, ги интересираше архитектурата на куќите, носијата на луѓето, говорот, нивната љубопитност и нивното одење по нив како да е некоја процесија.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Десетината петнаесет четници што беа во колибата се поздравија со Толета и Трајка по комитски: „Смрт или слобода!
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Никогаш не влегуваше дома кај... Не знам што беше во прашање што сопругот на Никол секој ден ја чекаше.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Во првиот дел фустаните беа во романтичен стил: долги, со широк пад, горе затворени, во роза-зелено каро, со шешир со широк обод.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Тој истиот, рече Перо, беше во комисијата кога ги зедоа нивчињата во Лерна, за да се направи големион, државен вишнарник.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Три дена бевме во куќен притвор, јас и Саше, за казна.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Се сетив каков беше во градината, испотен, и на сите оние патувања и сите нешта што ги правеше и на наслушнувањето, и знаев дека тој тоа го чини за да се убеди себеси дека морето, градовите, земјата и неговото семејство се единствените вистински и добри нешта.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
„Како беше во апсот, ваша милост?“
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Она што навистина ми пречеше се телевизијата и радиото кои ги програмираа луѓето да бидат тажни. (...) Неколку месеци подоцна дознав дека зградата на компанијата за куки и јажиња ќе биде раселена, па затоа во ноември најдов друго поткровје каде Џерард и јас ја пренесов­ме целата опрема - платното, боите, четките, ситата, работните плочи, радиото, крпите, сѐ - во новиот простор кој наскоро ќе стане Фектори. (...) Фектори беше голема околу 20х30 метри и имаше прозорци свртени кон југ.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Беше во најубавите години кога се знае и се чувствува полната вредност на животот; ги победи сите противници и беше помоќен од кога и да е порано; со длабочината на својот пад можеше да ја мери височината на својата моќ.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Почнав воопшто да не можам да учам, не знам што ми стана. Секако нешто не беше во ред.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Собата беше во таа смисла по човечка мерка и вината беше само нивна што ја преполнуваа и ја правеа непогодна. okno.mk | Margina #26-28 [1995] 152
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Бев среќен што можев во еден убав повод, каков што ретко дарува судбината, да го сретнам повторно по многу години Махмуд Дарвиш на бреговите на Охридското Езеро, роден на другиот брег на ова езеро, кое го сметав како дефинитивна татковина.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Тогаш ќе дојдеше, ќе ја извадеше банкнотата од џеб, ќе ја измазнеше со движење кое покажуваше љубов и страдање истовремено, и ќе речеше: „Беше толку љубезен и ми помогна кога бев во невола, еве ти ги овие пет марки!“
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Во четири и триест минути, машините во предарата веќе беа во погон. Мама се будеше во дваест за четири.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Беше во една ќелија со висок плафон и без прозорци, со ѕидови од блескаво бел порцелан.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Дојде крајот на учебната година и Богуле го заврши училиштето со многу добар успех, иако учителот, и оваа година, како и во претходните, беше во дилема каков успех да му даде, зашто Богуле во текот на годината покажуваше нееднакво знаење: некогаш лекциите ги раскажуваше извонредно добро (тоа беше во оние денови кога неговото станување ноќе татко му го го користеше да му ги чита лекциите од книгите), а понекогаш уста не отвараше, стоеше како смакнат, замислен, нем, дремлив.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Кружна маса заедно со столчињата, иако мовосана, сѐ уште беше во функција, но одамна некористена.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Тогаш отиде до клупата и седна, а телото уште два пати благо ѝ се стресе и секое стресување, што ѝ минуваше низ телото ѝ ја одземаше вртоглавицата која сѐ уште беше во неа, и секое повторно смирување или сталожување одново ѝ враќаше дел од изгубената сила.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Лакхдар Брахими беше во право. Ја крена отворената книга.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Сето тоа пак, беше во функција на задоволување на „нагонот” да ја појми сопствената креа­тивност, т. н. (од него са­ми­от) „un mystere totale”.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Странките се господари на спорот [и тие можат да се договараат за спорните работи или, пак, да ги повлекуваат своите барања] (Paul. – Sent. 1,1,5) Работничката Мимоза Вујошевиќ од Скопје (сега 57-годишна) беше во редовен работен однос во Градската синдикална организација Регионален совет – Скопје, а од 1998 година таа се води како вработена во Сојузот на синдикатите на Македонија – бидејќи ССМ, кадешто има околу 70-на вработени, по трансформацијата е правен следбеник на поранешната ГСО – која, пак, се смета за негов конститутивен организациски дел.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Овој клучен парадокс генерираше други, непредвидливи, со кои требаше да се живее животот, да се совладуваат противречностите кои најчесто ги следеа.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Сепак, неговото прифаќање кај нас беше во голема мера површно поради тоа што во Чехословачка не постоеја услови за вистинско разбирање на постмодернизмот.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Дали тоа беше случајност или тоа беше во воздухот?
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
И не само јас. Сите ние што бевме во Скојот и во Партијата знаевме дека религијата е пијанење на народот.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Ако беше Мил крај неа, ја смируваше, а ако беше во лабораторијата, таа одеше кај него и остануваше до разденувањето тука.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
НОРА: Првата работилница што ја работев со децата-бегалци од БиХ, беше во склоп на поголем проект, во кој работев на комуникација преку му­зи­ка и движење.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Книгата беше во еден примерок и во книжарницата се чуваше како библиофилски трофеј, за еден ден да му биде доделена, а не продадена, на заслужниот читател.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Дека беше во прашање зависта сфатив кога реши да го искористи случајов и да ме замеша во разговорот и мене.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Стево Трајчов се обидуваше да го праша нешто својот адвокат кој набрзина внесуваше белешки на листот истрган од папката со материјали од истражната постапка.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Во целиот болнички круг немаше никого освен персоналот и болните; болницата се наоѓаше на голема висина; Рене беше во свечено расположение; осветлен со својата осаменост, далечен и студен, со сестрите разговараше за работата.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
10. И малите деца знаат дека се сонува и на исток и на запад И дека тие соништа напати галежно се допираат И си шепотат нешто што нема никаква врска со јавето Оти во јавето нема источно-западни галежни допири Има купишта лажни насмевки на недоветни главатари Заскитани и којзнае како стасани на врвоите на власта Лебдечки главатари со прилично празни глави Кои служат како очевидна потврда Дека некој може да стаса на врвот без да се искачува Главатари тапкароши на евтини прирачници по светска демократија Главатари кои се најочигледен историски доказ Дека она што поминало не се враќа Зашто ако беше поинаку сетики ќе се најдеше некој Кој барем од далеку ќе заличеше на Рузвелт Черчил или Сталин А зошто не на Тито или Де Гол Море викајте вие што сакате Ама ќе да беше во право оној Маркс од пабот Спанниардс Инн во Лондон Кога еднаш рече дека историјата се повторувала како фарса И викајте вие што сакате Ама од секој руски и американски вселенски брод Со голо око може да се види дека источните сонови Некако поинаку лебдат од западните За кои на исток велат дека емпириски утврдиле Дека воопшто немаат никаква сонувачка специфична тежина Толку што биле сурови реалисти западните сонувачи Источните сонувачи многу сакаат да си ги фарбаат соновите во разни бои И секој знае дека на најстраствените сонови им личи црвената боја
„Сонот на коалата“ од Ристо Лазаров (2009)
Тунискиот водач беше тогаш болен и изнемоштен, во депресија.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Околу 7.15 бев во својот кушет на патот за женева.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Карамба-Барамба се потпре со дланки на колениците и се загледа во смешното човече.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Лежеше на грб, во долга лежалка, таа беше во една права соба, собата беше во куќата, а куќата на ридот.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Кога беше во полн погон имаше над стотина антени...
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
И со тоа беше во сојуз со Бога за кој, како во рефрен, велеше дека тој ја испратил да си ги спасува чеда­та. И тоа ја правеше уште похрабра, правеше сѐ друго во светот да го смета за помалку значајно од една детска солза, какви било револуции, дури и татковини...
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Морам да признаам дека, во суштина, тоа што прифатив да живеам со него го сторив за да му докажам дека бев во право, дека не сме еден за друг.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Непознатиот од Норд-експрес (Strangers on a Train), 1951г. •Во 1950г. не бевте во така сјајна ситуација, после неуспесите на Во знакот на јарецот и Трема.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
За миг беше во искушение да влезе во едно од сепарињата со чешми и веднаш да го прочита.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
За време на вечерата се мачев да не покажам пред никого, што ми беше во душата.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
— На Митра и излезе пред очи малата Нешка кога падна од мајка и и кога беше во нејзините раце, издивна длабоко и си рече во себе: „Ах, мори Митро, ах мори будала!
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Сакаш? – потворував. - Не сакам – рече отсечно и луто таа.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Да бевме во Битола можеби ќе паднеше и шеќер локум ама вака остана на пиво – едно вистинско, друго овошно, сеедно.
„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)
Но, не би се ни нафатил да му ја кажам на Кевин Авијанс – сјајниот афроамерикански изведувач кој во 2000 г. и во 2001 г. одржа две работилници на мојот предмет „Како да се биде геј“ – иако во 2006 г. веќе не беше во своите дваесетти години кога пред еден геј-бар во Ист Вилиџ му ја скршија вилицата пет-шестмина типови што го нападнаа урлајќи антигеј-навреди.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Проклет да бидам, тоа беше во нашите мисли.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Набргу тој го сети и во својот чекор нејзиниот недостиг, но тоа воопшто не беше во состојба да измени нешто од неговата решеност.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Дури и најневозможните нешта, на тамошните луѓе им се чинат можни.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
А, таа воопшто не беше во право.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Дали поради желбата да го прикрие срамот од бојадисаните раце; или поради големите плодови; или затоа зашто тебе те виде а и ти засмејан гледаше во неа; или во прашање беше нешто сосема трето; знаеш, тогаш таа веќе беше во оние години кога и не си сосема сигурен дали детето ти се смее од нејзиното лице или пак девојката.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Бевме во добата на невиноста, кога со допирот и слухот, со вкусот, со мирисот и со погледот, може да се насети она што е отаде појавното; кога ни се чини дека дури и низ предметите тече крв.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Стигнавме во тајната Арафатова резиденција, кога сонцето беше во залез и во небото поигруваа последните црвени жилки како небески крвоток.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
„Кики“ секогаш ми купува баба а таа е во Прилеп.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Кога го велам ова мислам дека нејзе ѝ одеа на рака повеќе околности.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Неговата сопруга беше во фокусот на неговите одмаздољубиви чувства.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Тетка беше во расцутот на младоста.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Луѓето беа во другиот шатор.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
По половина час беа во студиото на Ема Ендековска.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Таа дури успеа и да ја пецне Пег, својата пријателка критичарка, во врска со „темните навестувања“ во брошурата (едновремено ласкајќи со Френковата споредба со прочуениот, покоен професор Трилинг) и Пег весело одговори: „Порекнувај го тоа колку што сакаш, Џоен; Фрост го правеше истото, но критичарите беа во право: ‘Застанувајќи крај шумата во едно снежно попладне’ е песна за смртта.”
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Нож ли беше во темниот мрак каде двете тела разгорени се влечеа?
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Краста: Откако 77 година бев во Мемфис на погребот на Елвис!
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Така над селото Плетвар фативме позиција, а непријателот беше во стапица.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Например пред малку бев во Солун! Во гимназијата.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Требаше да слушнам како се прикрадуваат вашите чекори по дворот па да се поослободи сонот и да ми пријде.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Ти носам поздрав. - Сега ќе излезам! - одговори Гоце, ги пушти децата во дворот и си помисли: „Мора да има нешто?“
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Мрзлив, каков што го дал Господ, беше во шубе дека си отворил работа повеќе одошто треба. Реши да не му ја мисли.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Таа се насмеа. Нозете и беа во потокот а таа седеше на брегот.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Ја оставаше само Мајка да зборува за душата, небаре таа беше во нејзино надле­штво поради силното страдање во животот...
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Само таа беше во состојба да ми ја објасни причината за неговата изненадна растревоженост.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Тулио Бути и не помислуваше што сè ќе претпоставуваат неговата стопанка и ќерка ѝ кога ќе забележат дека тој секоја вечер седи вака во мракот.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
„Морнаричка роба. Тука имам еден пријател кој беше во морнарицата, се вика Џонс.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Пред тоа испив голтка вино од жудливо грозје што го раѓа од песок Македониичкава, ме натера домаќинот да го сторам тоа, го опијанив срцето и појдов во длабочините на животот да ги поздравам оние што не се веќе мртви и да им раскажам како почна највозбудливиот ден на овој свет: ја видов 'рженокоса, пораснав, треската што ме мачеше изгоре од огнот на крвта премногу зовриена за да не знае што се случува во шеснаесеттата година.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Во моментите кога дедо и баба не беа во собата ние тивко се прикрадуавме, едниот од нас чуваше стража на вратата, а другите двајца опериравме.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Не можеше да му го сретне погледот. Да го предупреди. Тој беше во голем занес.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Коса беше многу straight претстава, бидејќи, иако зборуваше за хипи животот, сигурно не беше негов дел - односно, можеби беше негов дел кога го напишаа Џим Радо и Џером Рагни и кога Том О Хорган го режираше, но многу брзо падна во рацете на оние кои знаеја да ги направат работите такви за да поминат кај широките маси. 130 Margina #15-16 [1995] | okno.mk (...) Прикажувањето на ****, кое беше во декември во Синематик - беше единствено прикажување на сите 25 часа филм без прекин - ги врати сите оние рани денови кога снимавме филмови од чиста забава, со единствена желба да забележиме сè што им се случуваше на луѓето кои ги знаевме.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Тој најпосле, по двоумење и потрага по типичните поими, му го претстави својот избор на Камилски: гурбет, сургун, гајрет, тапија, ќерпич и чауш.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Работата беше во тоа што и на двете судења, тројцата признаа дека на тој датум се наоѓале на територијата на Евразија.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Парадоксот беше во тоа: тие, надвор од циркусот имаа сѐ, ја имаа целата планета, милиони и милиони квадратни километри; ние, во циркусот имавме круг со радиус од одвај дваесет метри, а сепак го имавме целиот свет (сум пресметал дека, според формулата πr2, тоа е само површина од 1256м2.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Клинците ги отфрлаа обичаите и облеката заради кои изгледаа како нивните родители и одненадеж сѐ се промени - татковците и мајките се обидуваа да изгледаат како нивните деца.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
„На што мислиш?“, прашав, со устата леплива од истопениот маршмелоу и карамела.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Гледаше во празно и ја презираше својата младост како што го презираше и своето детство кога беше во богословијата.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Ова верување беше во суштината на моето пишување.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Вратата се отвори и се заниша на ментежињата, отворајќи се и затворајќи се.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
- Па, јас не исчезнав! Знаете дека речиси година дена бев во Америка.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Работата многу бргу ме вовлече, така што истата работил­ница ја повторив неколку пати.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
— Ти беше во петта ќелија? — го праша детето Толета.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Татковите книги криеја некаков поредок што беше во необична врска со редот, среќата на нашето семејство.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Нашата земја беше во проектот на грофот Чано, првин, со добро, да се привле­че, а потем, туп, војската и адио Албанија! – Но ти тогаш се согласи да патуваме.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Цело време додека бевме во колективот, тој од магацинот на колективот праќаше во Скопје за сина му Јанета месо, јаболка, ореви, сирење, волна и сèшто ќе му текнеше.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Па сепак, тој беше во право! Тие грешеа, а тој беше во право.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Затоа ние го преземаме претседателството на Републиката и врховната команда на армијата Револуционерната музика која беше во фонот на прогласот, откако тој завршува, повторно надвладува.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Кога веќе парите му беа в раце, стегнати под срцето, назачки се повлече, сопинајќи се на камењето и сачејќи се како од грев.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Имено, овде интенцијата на законодавецот е обештетување на лицата кои во несреќниот период на приватизација завршија како жртви на реструктуирањето на претпријатијата кои беа во општествена/државна сопственост.
„Обезвреднување на трудот - 2 Анализа на трудово-правната легислатива во периодот 2010-2014“ од Мартин Краљевски, Дејан Лутовски, Ивица Костовски (2015)
Еве што раскажува за тоа Шатев: “Јас и Мечев, додека бевме во Софија, пред да тргнеме за Македонија го прашавме еден наш Македонец, кој добро ја познаваше европската дипломатија, што мисли за нашиот план, опшо земено.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Татко сакаше да дојде до некаков позадлабочен, философски одговор на оваа дилема, особено кога беше во прашање неговата родна земја Албанија и неговата илузија дека ќе ја разбере логиката на возвишувањето и на падовите на империите на Балканот.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
За сето време на првостепената и второстепената кривична постапка, тие земаа надоместок на плата – иако, некои од нив, беа во притвор или беа суспендирани. 29 месечна аконтација на платата остварена во последните три месеци; а ако тој издржува и семејство – во висина од 1/2.
„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)
Целиот свет што беше во Детроит, ние небаре си го имавме дома.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Сè уште често навраќаа во Фектори, чисто заради шњурање.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
„Од каде знаеш дека е машко мече?“
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Притоа, планината беше во мојот сон.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Уште кога ја омириса миризбата на тос, со која секогаш скапоцените ткаенини беа во тоа време прскани да не ги напаѓаат молци и други инсекти (таа миризба по селата ја сметаа за турска) Анѓа навистина почувствува одвратност до блуење.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Ха, па доколку Ромео беше од овдешната населба Венис наместо од оригиналната Венеција, гарант ќе си ја качеше Јулија на чопер и за два саата ќе беа во Мексико, ни самоубиство ни бутур!
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
Сепак, професорскиот кадар на академијата беше сочинет од тогаш врвните уметници не само на културните простори на Македонија туку и на СФРЈ,но тоа беа луѓе на едно друго време, поточно - патетични револуционери на раниот и средниот модернизам, а нивните педагошки сфаќања беа во рамките на веќе изгубените идеали на авангардизмот. Margina #26-28 [1995] | okno.mk 21
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Но едновремено додека се задлабочував во читањето и во други осаменички нешта, живеев, би рекол, на посебен, паралелен начин, со живот на еден млад мангуп, во својата “тајфа” која повеќе се интересираше за фудбал и излети отколку за некакво проучување.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Тоа волкот просто ја имаше во својата уста неговата крв и трепереше од нејзиниот вкус, а во тоа имаше и една таква безизлезност, што тој не беше во состојба да не се подигне од петици, речиси маѓепсан од едно такво ужасно навестување на една ваква чиниш од самото дно на пеколот извадена и зачекорена и наеднаш толку необорива вистина.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Мајка ми беше во Полска, татко ми во Грција (заборавив да кажам дека кога беа затворени во Лерин татко ми со браќата и снаата, татко ми не го пуштија од затвор, туку беше прогонет на островите во Грција и таму беше сѐ до 53 година ...ако е точно, не сум баш сигурна(!)... кога го ослободија живееше во Лерин, ама беше политички неподобен).
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Фацата на мама Кристл беше во прашалници, па налутено го тргна позлатениот тањир не би ли спречила понатамошна конверзација, а ја почнав да го газам маж ми под маса за да престане да дрочи.
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
Имав понекогаш желба да тргнам по нив, но тоа ми изгледаше ниско и не бев во состојба да го направам.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
И колку да е грдо и проклето, треба да се памети тоа време затоа што ние бевме во тоа време, затоа што нас не голташе тоа време.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Дали беше во прашање тонот на моето обраќање?
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Беше во налет на младоста, па работата во фабриката, како металоглодач и работата на земјата, не му паѓаа тешко. Многу малку време поминуваше дома.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Не знам како преживеав чекајќи го утрото на мојата нај, најсреќна среда.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Таа не беше во тек со татковата грижа за големата историја, за преживувањето во егзилот.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Навистина, откако и другата рипка беше во аквариумот и првата толку се развесели, што ништо не можеше да ја запре.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
ТРОШЧЕЈКИН: Еве ја, таа што беше во претсобјето.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
БОРИС: Да беше во хотел, пара ќе потрошеше. Татко му и мајка му што работат?
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Ти си крива, ти велам јас, ти за сè крива!
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Колоните полици се сокачиња специјализирани продавници полни со минувачи, а пред една таква турканица, мислам дека беше во „уличката“ со млечни производи, претпоставуваш – онаа со сите оние овошни јогурти, милк-шејкови, путери од кикиритки, мини нес-кафиња со сламка, млечни кремови, ете го Врапче.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Арно ама, брго - брго, па му никнуале.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Само лошо информираните дипломати беа оптимисти за историскиот компромис.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
10. Набргу и тоа се случи: логотетот думаше три дни и три ноќи и рече: „Пресуров бев во одлуката да му го земам името на Писмородецот.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Океанија беше во војна со Евразија: според тоа Океанија секогаш била во војна со Евразија.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Тодор веќе беше во „Корзо“ со Костадин, другар му Петар и уште неколку пријатели. Седеа на една маса надвор.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Ова ти го кажувам колку да видиш какви се конци тој Едо имаше пуштено дури и додека беше в планина.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
(Ова го тврдев иако тогаш сѐ уште ја немав сретнато Пеперутката, па кога беше во прашање љубовта навистина можев сешто да верувам а ништо да не знам).
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Природно беше во ноќта на нивното венчавање да ја земе Брунила во прегратките и да одлета горе во небото.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Јас дури не ни бев во состојба да забележам сѐ што се случуваше во тој час, но паметам дека, кога се затемни, еден по еден или во мали групи, вревејќи, заминуваа, а јас останав сам.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Џим токму тогаш беше во градот и требаше да игра во нашиот филм I, a Man.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Даглас ги слушаше коментарите што беа во тек, најчесто статистики од втора рака, а Ливајн отсутно климаше со главата.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Ваквата казна, се разбира, беше во нешто и потешка, во подлоста со која се извршуваше.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
НИКОГАШ НЕ СМЕЕВМЕ ДА СЕ ОПУШТИМЕ
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Дина беше во многу слична, неутрална состојба како мојата, така што мислам дека ни се погоди периодот за дружење.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Кога беше во друго село, требаше некоја да ја замени и Марија и Ќосото, кого почна да го распоредува на конак со другите четници, а не со него.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Неговото ложе беше во ова револуционерно село Рајчани.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Посебно убав овој пејзаж беше во рана пролет, кога низ штотуку потераните никајци ќе потрчаа и ќе заблееја јагнињата, и доцна напролет, пред што ќе узрееја житата, `ржта и пченицата, и, потем, во зрело лето, кога во веќе узреаните жита, со своите живописни носии и гласовити песни, ќе се појавеа жетварките.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
16. Не знам дали беше во 5 до 12, но длабоки басови ги ѕвекнаа прозорците, одмивајќи ги трагите на крупен ноќен дожд.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Да... Општествена свест... Кога бев во коњицата, одев на ловечки забави кај кнезот Орлов и војвотката од Изес; ги држевме офицерските коњи.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Таквите чувства ја спојуваа и со Деница, но нивната врска имаше и нешто многу подлабоко: Деница широко ја прегрна Илона кога нејзе ѝ беше најтешко, таа ја зближи со Крумета Волнаровски при што врската доби и степен на “службеност” која тие двете се обидуваа (без многу напор, бидејќи тоа навистина го сакаа) да ја релаксираат со постапки кои беа во согласност со обостраната потреба за слобода, за откаченост, за пиздарење и тогаш, или најмногу тогаш - кога се наоѓаа пред сериозна задача.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
- О, мило мое, о, мајкино срце! - го слушате нејзиниот глас. Сѐ беше во Големата вода.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
СТРАТЕГИЈА
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Сѐ уште беше во кимоно, но косата ѝ беше поостро подигната, цврсто склопчана на врвот од главата, како да се подготвила за бој.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Така ние научивме, еднаш кога Јоле не беше во даскалницата, дека прле по старословенски се вели ОСЛЕ, та така јас и Николче тој збор му го залепивме како прекар.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Секогаш беше во движење.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Бев во голема невола: ми претстоеше итно патување; еден тешко болен ме очекуваше во село оддалечено десет милји; силна снежна меќава го исполнуваше просторот меѓу мене и него; имав кола, лесна со големи тркала, токму онаква каква што е потребна за нашите патишта; завиткан во бундата, со ковчежето со инструментите в рака, веќе стоев во дворот, подготвен за пат; но коњот, коњот го немаше.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Сакав да се ослободам од нив како од ветва, износена кожа, но проблемот беше во лузните што печеа одвнатре.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Шепотливо ги поздрави. Татко мило ја погледна како виновник за грев кој секогаш му беше простуван од Мајка кога беа во прашање книгите.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Немавте доверба. Бевте во право. Ќе потклекнев.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Ниту таа, ниту колегите кои се решиле на ваков чекор – по судски пат да си ги остварат своите права – не се обратија до Трудовата инспекција, бидејќи немаа верба дека овој државен орган нешто би помогнал во конкретниот случај.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Таа го криеше знаењето на францускиот јазик од нас, децата, како да беа во некаков антифранцуски сојуз, обајцата.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Беа во ред додека не те сретнаа тебе!“
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Тој не се обрати до Трудовата инспекција затоа што тоа е државен орган во состав на МТСП, а исто така и АД „Охис“ е во државна сопственост – така што Величковски вели дека и доколку евентуално би се обратил, тоа би била ситуација во која „кадија те тужи, кадија те суди“.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Што се однесува до Валери, таа сѐ уште беше во затвор.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Сиот беше во шарена облека, во тесни турски беневреци и со везен елек, со кубура и јатаган во појасот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Лиценца за вршење работи на стечаен управник може да добие друштвото ако ги исполни следниве услови: – да има вработено најмалку еден овластен стечаен управник и да има вработено најмалку еден дипломиран правник и еден дипломиран економист; – управителот да даде изјава дека овластените стечајни управници и другите вработени лица во работењето ќе ги применуваат правилата содржани во Кодексот за етиката на стечајните управници и професионалните стандарди; и – друштвото да не е осудувано за кривични дела што го прават неподобно за стечаен управник.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Пак беше истиот депресивен човек, пак нешто не беше во ред.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Стомакот изгледаше надуен како да беше полн со галони вода.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
На ист начин првостепениот суд ќе постапи и кога против делумната пресуда е изјавен вонреден правен лек (чл. 315, ст. 1-2 и ст. 5-6 од ЗПП).
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Освен тоа, вкусот кој е роден сам по себе зависи од набљудувачот: „Тогаш сфатив дека на гледачот, повеќе отколку на уметникот, уметноста му е дрога од навика, и затоа сакав да ги заштитам своите редимејди од тоа сквернавење“.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Собран во таа малкукрвна преклонетост, со притивнат здив, а за сето време се мачеше да се отскубне од една мисла, што го прогонеше, како секој поразен, и ниеднаш не беше во состојба да ѝ избега нејзе.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Свиткан на клопче, во полноќта, тој чувствуваше дека му е студено, а не беше во состојба да го подигне ќебето, паднато на земја и да се покрие.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Војната, меѓутоа, не е повеќе она очајничко, уништувачко борење, какво што беше во почетокот на дваесеттиот век.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Но тато очигледно, беше во весело расположение, не се воздржа и ѝ рече на мама: „Априлилили!“
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Оној кога со класот беа во золошката, кога дојдоа кај гулабите, тие како испадени полетаа накосо нагоре во бег, но еден гулаб се одвои од јатото, изврте околу целиот клас и неочекувано му кацна на Еда врз бујната кадрава коса.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
И тоа беше во тоа време, кога животот околу неа течеше со нескротлив тек, кога секое растение беше крунисано со плодови, а гранките на овошните дрвја беа свиени под своите тешки плодови, тогаш болката повторно ја штрекна.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Веројатно не ги видел. Тој стоеше на сонце, тие беа во сенка.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Пред нас одеше некое момче од дваесетина години, а покрај него одеше висока, сензационална, плава dragqueen, со многу високи потпетици и фустан со една намерно спуштена пертла од рамото.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Сѐ на тоа мислиш, само тоа го споменуваш.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Работите му беа во ранец на грбот.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Истото доживување го имал и Олдос Хаксли за време на својот познат експеримент со мескалинот, додека набљудувал една столица во собата: „поминав неколку минути - или неколку векови - не само лизгајќи со погледот по тие бамбусови ногарки, туку бев и дел од неа - или подобро, бев во неа, или, да бидам уште попрецизен, бев небитие во тоа битие, кое беше столица.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Ова беше циркулација и трансформација на енергија сродно со неговите скулптури.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Откако се врати во Солун, Корец беше во некое необјасниво и напрегнато исчекување... И самиот не знаеше на што. Нешто му кажуваше дека оваа 1943 година треба да се очекува отсуден настан.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Ја имаше прочитано книгата Времето на козите и беше во тек со неговите планови за преведување на другите книги од сагата.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Се обидував, но никогаш не бев во состојба да ја започнам плетката со конецот на разумот и со конецот на страста.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Од самиот почеток Били имаше некој вел со кој го криеше сето она што таму се случуваше - чудни фаци влегуваа и прашува: „Дали Били е тука?“, а јас им покажував кон заднината.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Секогаш беше таков пред новата слика, иако таа веќе му беше во главата, некаде во главата - го одмеруваше распнатото платно, се мислеше и се премислуваше, се двоумеше пред првиот потег, зашто знаеше дека од него зависи колку сликата ќе заличи понатаму на неговата замисла, а колку ќе се оддалечи од неа, одведувајќи го во предели каде што можеби ќе се родат нови слики, други слики.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Зошто тогаш и потоа, додека тие беа во сибирските логори, пак никој не изрече збор во нивна одбрана, никој не праша каде се и дали се живи?
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Бев кај Ивана на гости. Таа се пресели од Алма Ата во Англија и мене неочекувано ми се отвори шанса да го видам најомилениот град на брат ми.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Никому тоа не му пречеше - знаеја дека, ако ме повикаат да дојдам, сигурно нема да дојдам сам.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
И тогаш Мерв почна полека да сфаќа дека Бригид и нема да биде толку пријатен гост и беше во право.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Кети беше во брак со него повеќе од четириесет години и тоа беше одамна откако таа престана да мисли на него како на свој сопруг.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Но не беше лесно да го извлече од Судот, и покрај тоа што беше во одлични односи со претседателот Чапаев.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Си велев, го прави тоа за да има чувство дека животот така станува подолг и дека надокнадува нешто што изгубил и, особено, за да не му избега ништо од вниманието кога беше во прашање моето движење.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Ламби ќе истакне: “партизанското оружје и опрема беа во целина, многу посупериорни отколку бугарското, но Бугарите употребија 81 мм минофрлачи употребувајќи бомби од 3 кг кои беа многу добри и имаат голем ефект на моралот на партизаните“.
„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)
Некои од делата кои беа во Oliverstone, сега се инсталирани во Kunsthaus на начин на кој Бојс го сакаше тоа во Rivoli.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Тоа беше топло од сонцето, и прилично тешко од животот што беше во него, топло и зацрвенето месо под мазната коричка.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Големиот парадокс во татковиот живот кој подоцна го следеше и неговото семејство, беше во тоа што секогаш кога помислуваше дека се здобил со нова дефинитивна татковина, неа како во правило ја губеше, обземен од митот на враќањето.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Утредента по поминувањето низ сите вообичаени процедури, малиот синоок ангел беше во нивните раце.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Разбирањето на раскажаното и на кажаното и верувањето во него потоа беа во Божји раце, оти секој има свој пат до зборот кој, всушност, е збор Божји, па таквиот збор Божји сам го наоѓа своето место во секое човечко срце.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Беше рано попладне, бевме во слаткарницата „Кај Хелмут“ во Маморенек, сонцето се пробиваше низ заледените прозорци и просторијата ја осветлуваше како опоравилиште. Margina #32-33 [1996] | okno.mk 151
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Градите ѝ беа свиснати; пупките изгледаа собрани од студот.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Не е виновен. Пукаше во самоодбрана.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
- Зар не ви кажав дека бевме во Романија?
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Врските наши со Бугарите станаа многу тесни со општа положба во Турција: ние бевме браќа по својата судбина и бевме во еднакви односи кон владата и фанариотското духовенство.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Остриот глас како со куршум ги пронижа сите што беа во одајата и тие веднаш попаѓаа со челата врз подот.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Во текот на 90-тите години фирмата се приватизираше и оттогаш е во приватна сопственост.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Следната наша средба беше во Париз.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
- Ете, бевте во странство и се вративте... - им вели командирот на караулата.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Како вистински јаничар тој беше во состојба да ја жртвува својата мала татковина и својот идентитет на Грузинец за идеолошката татковина на советскиот комунизам.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Не беше во состојба да каже дали гледаше со своите сопствени очи, дали размислуваше со својот ум, дали слушаше со своите сопствени уши или со оние на Рози.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Пред прагот на нејзината соба стоеја сите, Рада беше во црвена ноќница.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Ептен бев во небрано, јас и матев нешто околу јазикот, мене тоа ми беше професија, ама оваа директна атака врз мене, врз мојата концепција за животот, би рекол, не можев веднаш да ја сварам.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Таа е тука, а ја нема!
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
ТЛ: Бароуз и јас сме блиски пријатели. Сме поминале многу нешта заедно. Бев во Тангер 1961.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Можеби и не е најомилениот, тој подоцна, откако беше во Прага, рече дека таа е негова прва љубов, но Лондон ептен го сака.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Нормално, во Фектори имаше повеќе педери отколку, да речеме, во Конгресот, но гарантирам дека ги немаше повеќе отколку што ги има во вашата омилена ТВ емисија.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Тоа беше ужасно за гледање.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
За да го заплашат овие „Грци“ „Бугаринот“ Толета, влегуваа оружани со една мартинка в раце, која на вратата ја менуваа таа иста пушка, бидејќи само таа беше во селото, но на Толета му се стори дека има најмалку педесетшеесет такви.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Ова беше во осум, кога Елса Пијаџо го свиреше третиот бис, мислам Хулиан Агире или Карлос Густавино, нешто со пасиште и птички).
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Не дека животот не познаваше врски како нивната, поентата беше во тоа дека тие беа осудени на неуспех, од прогон од етничките и верските заедници на кои им припаѓаа, до фрустрациите што ги доживуваа ако само малку погледнеа во заедничката иднина, сѐ до постојани криења и сѐ поголемите и подолгите лаги што мораа, и таа и тој, да ги плетат пред блиските, за да можат да се наоѓаат и да ја живеат својата интимна фантазија и својата сѐ пострасна љубов.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Во прво време мислев, „Добро ова е само фаза низ која минуваат и, но добро ако ова сега го работат, што ќе работат за неколку години?” - не сфаќајќи дека тие беа во своите најдобри години.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Откако наидува на крајно непрофесионален, дрзок и игнорантски однос од претпоставените и откако увидува дека е изманипулирана и практично не постои можност за вонсудско решавање на спорот, таа – заедно со уште десетина работнички 282 кои се најдоа во ист кош, а охрабрени од позитивното искуство на некои работнички од истото трговско друштво, кои уште од порано се одважиле спорот да го решат по судски пат – решаваат, во јули 2009 – та, да поднесат колективна тужба против нивниот довчерашен работодавач.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Обајцата беа во поодминати години, но го имаа истиот занес од младоста.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Лицето му добило решителност, ако рацете, му се тресат од умор.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Сигурно дека не ќе беше во ред веднаш, следниот ден, да му се фрлам во прегратка.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Додека беше во затвор остана без двете жени - Розмари, со која се беше оженил, и Џоана.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Но, не беше во право: таа се вратила кај своите родители и таму Сатурн ја побара, решен да ја врати по секоја цена.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Пред да ја земе, нели поканата беше во нејзината рака? Да, точно, во десната.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Тој човек од Црвениот крст јас не го видов, Сврделот на прекар го викале, ама еднаш кога бев во Кочани, ја видов ќерка му.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Уште поопасен изгледаше Богоја и затоа што тој секогаш, ама секогаш беше во друштво на двајцата свои помали браќа, близнаците Петара и Павлета.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Доаѓањето на девојките, поточно речено на Гица, зашто само таа на двајцата ни беше во умот, нѐ потстакна сосем природно кон натпревар, кој повеќе да се истакне, служејќи си еден за другиот како мерка за споредба.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Требаше да ме видите како минував низ Широк Сокак кога корзото на големо беше во тек, со патната торба во десната рака и со неколкуте големи парчиња ѓон во левата што ги стегав до срце како да се, во најмала рака, чисто злато.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Како резултат на лошиот раководен процес и лошото планирање, често и речиси редовно се случуваше да се остане и по неколку часа повеќе од полното работното време, а за ова прекувремено работење работниците воопшто не беа платени.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Кога нејзиниот пријател, кој беше учител на едно големо јапонско семејство, одржуваше предавање во Санта Марија во Калифорнија, таа беше во позадината на публиката, стоејќи на столот, со високи потпетици, крзнена бунда и црвен трендафил во косата.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Само таму важеа правилата што ги спомнал Даскалов.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Брат ми сè уште ми води во градови и земји, ама ме теши тоа што е пет години постар од мене и што веројатно, како сум тргнала, наскоро ќе го стигнам и ќе се израмниме.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Тоа сеќавање ме возбудува и растреперува неверојатно многу, истовремено растажувајќи ме.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Но...). (...) Куќите што ги изнајмивме во Провинстаун, Масачусетс, за неколку дена станаа вистинска кочина, и тоа најмногу поради тоа што сите ВЦ-а беа блокирани - изгледа дека тоа секогаш се случуваше кога Велветите беа во близина - така сите почнаа да трчаат низ собите со раце полни со гомна фрлајќи ги низ прозорецот.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Во случаите кога на донесувањето на решението му претходи утврдување на фактичка состојба, Фондот е должен да донесе решение најдоцна во рок од 45 дена од денот на поднесувањето на барањето (чл. 140, ст.1-2 од ЗПИО).
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Се прашував дали се појавила некоја нова љубов во неговиот живот, дали можби е сеуште со таа Евелин за која кога бев во нивната куќа начув од разговорот на Изабел со него...
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Нивното ново засолниште беше во центарот на градот, во една стара куќа на десетина минути од секретаријатот каде што работеа Бојана и Александар.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Видов: Светлоста доаѓаше од многуте очи на Мортенија. Малите рефлектори личеа на волшебни кугли. Не трепкаа, си ја менеа само бојата.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Чекорејќи можеше уште да пцуе. Во самиот мрак беше во Белата Долина.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Зашто кога тука, на топлото сонце, ги слушна галежните тонови, срцето почна да му омекнува.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Ако постоеше некаков Бог на татковите книги, тој беше во молитвата на трпеливоста на верниците...
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Тоа беше при крајот на 1944 година. Тргнавме од Кичево за Тетово и таму ја пречекавме Новата година.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Таа ноќ стигнавме под Плетвар (Прилепско), тука ни одржа говор еден заменик на баталојот – Бугарин и почна бугарски да нѐ храбри да не се плашиме, нѐ запозна со тоа каде е непријателот и дека лесно ќе го победиме.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Пијанството, што го носеше крвта, сетена на острината од гладните секачи, завладуваше пред неговите очи над сите тие парталави, тела, а ударите на забите по секој празен заграб ги тераа да завиваат од таа ужасна грозница; беше една глад, кој ништо не беше во состојба да ја утоли; таа растеше со секој дофатен залак, таа побеснуваше во својот лудечки занес, разгорувајќи се, тука, пред неговиот прозорец, а нејзините писоци од болка и од настрвеност говореа и за можноста од тој испреплеткан јазел на крвавото беснило мнозина од нив да излезат и без своите сопствени колкови.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Од нашето чунче коешто, една ноќ, нè префрли од едниот на другиот брег од Езерото, кога станавме емигранти, ние сега бевме во нашето вагонче на судбината кое нѐ оддалечуваше од Езерото и ние, поради тоа, станувавме уште поголеми емигранти.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Можеше да седи, или можеше да биде седнат.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Знаеше дека кога нешто ќе наумев, тешко можеше нешто да ми застане на пат. И кога беше во право.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
„Сакаш јас да ти кажам дали си го заборавил кај мене?“, праша онака, на смеа, со мало неконтролирано кикотење помеѓу зборовите, но сè беше во рамките на прифатливото.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Јас тогаш не бев во можност да одговорам на поканата на началникот да се видиме.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Традиционалната метафизика не беше во заблуда, нео-позитивизмот во еден момент ја отфрли метафизиката за да разјасни сѐ, за да доведе сѐ во ред и на чисто.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
На 24.11.1903 год., додека Мисирков сѐ уште беше во Софија, Е.Спространов му пишува на бугарскиот министер-претседател Р.Петров: „Независно од тоа како и на ова мое писмо ќе погледнете, должен сум да ги изнесам моите грижи по повод брзото ширење на македонското национално движење, кое не само што ја зафати Македонија, туку наоѓа одзив и овде меѓу македонската емиграција, а најмногу кај интелигенцијата.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Отсутното е забележено на “хартија што зборува” (како што би рекол Пазолини) и насловено е со името Караваџо.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Татко беше во право. Трагичната сталинизација во родната земја Албанија ги надминуваше неговите предви­дувања.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Мојата универзитетска кариера беше во опасност, само лежев наоколу и ја читав. ТЛ: Она што јас го направив - најпрвин, само ја прочитав. читав цел ден додека да ги изгаснат светлата.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Патувањето со воз траеше два дена. Јас бев во возот кој сѐ повеќе и повеќе се одалечуваше од нешто што значи роден град, топол дом под закрилје на грижливите родители, милата сестра, роднините, пријателите…
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Поправо, тоа не беше само еден тевтер, туку повеќе, многу тевтери, слични едни на друг зафатени еден за друг и подврзани со кожа.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Сите години бев во грч, во исчекување да се случи најлошото.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Беше во право. Јас со задоволство разговарам со тебе.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
- Ми се допадна, малечок Леме, - рече самиот сакајќи да зборува, ми се допадна уште оној час кога падна на земја, - една горчлива насмевка му прелета преку лицето, кога беше во правта, мислам кога ја подигна главата од правта и кога му рече на татенцето, - з о ш т о нè тепате, ние бевме крај Големата вода, проклет да бидам, тоа беше храбро, малечок.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Сенките беа во движење, се претопуваа една во друга, се разминуваа.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
За Мајка, најголемата слава на Балканот беше во нејзината судбина да си го спаси стеблото на своето семеј­ство, на другата страна од границата.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Што му би на Дудана, занесен ли беше во играта, покажа со прстот на земјата и рече: „Довде ...“
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Меѓу своите пријатели имаше и сефарди од кои за прв пат го слушна јудеошпанскиот, кој по големиот расцут во Османската Империја беше во залез, во времето на револуцијата на Мустафа Кемал Ататурк, кога беше силен притисокот на турскиот монолингвизам.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Но, највеќе ми пречеше Ото Кругер во улога на негативен јунак.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Неговиот вистински спокој беше во немирот.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Да бевме во ѓуле, само да бевме во ѓуле. Во кртична дупка. Ах, ти црна иронија!
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Но, колку и да беше силна инерцијата на идеолошката пропаганда која доаѓаше од далечниот победнички центар на Сталин, не можеше и новата острина и на најжестоките, непомирливи апаратчици да не смекне крај ова големо Езеро, со реката на вечно заминување, кога беше во прашање делото на Игор Лозински…
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Меѓутоа, неговата визија беше во функција на настаните значајни за спокојот на семејството низ основното прашање: да се остане или да продолжи преселбата?
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Бев во Минхен. Дури не знаев ни дека постојат футуристи.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Дека нештата не беа во ред со ова семејство, можеше да се заклучи од несаканиот разговор, на кој му попуштија и Милан и Кети.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
- Е, па, - почнав јас, преправајќи се дека ми е многу здодевно што морам по којзнае кој пат да ја раскажувам необичната авантура, - тоа се случи пред неколку есеци, кога зедно со татко ми и мајка ми бевме во Египет.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Но поради непристапноста на теренот не бевме во состојба да стигнеме во подножјето на браната.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Нормално, Фектори имаше свои педери, па ние бевме во шоу бизнисот - а тоа е шоу Бизнис!
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Друштвото беше во нешто повеќе од добро расположение. Токму тогаш се зезаа со Еда.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Родителите мислеа, и донекаде беа во право, дека стриповите не отргнуваат од учењето.
„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)
Оштетувањата морале да бидат длабоко органски, структурални, а нешто не беше во ред и со нивниот молекуларно-клеточен метаболизам, што сè уште беше неразјаснето.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
И отиде да купи леб, а сите соседи што го сретнаа по пат го прашаа една иста работа: „Беше во циркус?“
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Кога се повлекоа војските од селото, Танаил започна сѐ позачестено да пука со мините во каменоломот за да го надомести сето она што го изгуби во времето додека војските беа во селото и кои му забранија да пука.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Можеби Јован беше во право кога оној ден рече дека водата ќе се врати? Можеби.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Една вечер ја видов, на мојата улица, токму под мојот прозорец и Луција; беше во првиот ред, со свеќа во раката што ѝ го осветлуваше убавото лице, и извикуваше: „Да живее слободата, да живее новата народна уметност!“.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Бевме во оние години кога зборовите не се раѓаат од празно и не паѓаат во празно, во времето кога зборовите потекуваат од суштината на постоењето и, изговорени, таму се враќаат; бевме во годините на неискуството, кога уште не бевме влегле во смртно-сериозната тривијалност на животот, па можевме наивно да зборуваме за возвишените нешта, оние кои искуството ги отфрла затоа што се бесполезни и неупотребливи како што е неупотребливо парче небо.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
О, колку бевте во право со вашето тврдење дека темпоралниот и просторниот облик на дистанца, каква што можеше да се има во чудесната Прованса, беше толку драгоцена за да се допре дното на својата изгубена земја.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
И потоа, конечно, ни се загуби од видот. Таа веќе беше во враќањето...
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Се стрчав радосна. На мојата работна маса стоеше разгледницата со многу убава фотографија од Лондон и со ваков текст, што го нашкрабал брат ми набрзина, со оној негов ракопис кој одвај го разбирам: Од вашиот син и брат Ведан Здраво мајче, здраво татичко, здраво Гонцо!
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Оставана често сама, во клетата туѓина, како што велеше таа, мораше, во својата мисија, да се снаоѓа самата во пресудните мигови, како што знаеше и умееше, барајќи за своите постапки, кога беа во прашање чедата, да му полага есап првин на Бога, а после на државата, на идеоло­гиите, на другите.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Ние сме овде на Медитеранот речиси сите врз огромна мина која во секој момент може да експлодира!
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Мислам дека нема да згрешам ако ги наречам и расапеани денови на слободата.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Не можев да ја отцртам кога веќе ја нацртав, ни да ја избришам со гума кога не беше во мојата цртанка и мирна како другите мои цртежи.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Оние што дишеа, не беа во салата.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
За среќа, Триманова не беше во онаа група работнички кои првично ги повлекоа тужбите.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Резултатите беа во најдобар ред: „Нема ништо страшно, ај’ оди си дома!“ Вискито го потрошив.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
А оти чешелот стално ѝ беше во појасот, тоа сите го гледаа.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
- Како не ти е срам да ја оставаш мајка ти толку долго да чека, - рече Бистра и ја погледна Мони, која кимна со главата.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Аршинот со кој таа се мереше, беше во рацете на газдите.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Јас бавно ја џвакав леќата.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Можеби затоа што и тој на најтесен начин беше врзан со планината и беше во секојдневен допир со неа.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Некои од тешко болните дури и неа беа во состојба да се радуваат од пристигнувањето до целта.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Тревникот беше обрабен со цветни леи, главно со перуники и кринови, првите веќе прецветуваа, а вторите беа во полн цут.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Син ми и јас бевме во Охрид.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Сите се простивме, а бидејќи брат ми беше в планина пративме човек итно да го викне.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Знаев дека е во женева бидејќи Марија Кодама ми прати новогодишна честитка во Бостон, од каде била проследена за okno.mk | Margina #32-33 [1996] 206 Барцелона, а јас конечно ја примив кон крајот на јануари.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
DD ПТ: Бевте во Ватикан? DD ЕВ: Секој ден поминувавме оттаму. DD ПТ: Се сеќавам дека имавте и фотографија од папата. DD ЕВ: Да. DD ПТ: Дали го сликавте во крупен план? DD ЕВ: Да.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Објаснувајќи го ставот на Делчев по прашањето на атентатите, Кипров, меѓу другото пишува: „Гоце беше симпатизер на нашите идеи, но не можеше да се отклони од општиот принцип на Организацијата и затоа секогаш ни беше во опозиција и гледаше да не ’заузда’.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Опитен беше во расправи и бевме чуле дека сите со кои беше расправал ги беше победил со разум, ум и божја верба.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Марија беше во вистински шок. Најмалку сакаше, макар и за момент, да се оддели од малечкиот Карл.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
” Останав фатен за држачот од градскиот автобус, а кога се отфатив веќе бев во Шутка.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Тие седнаа покрај масата што беше во аголот, спроти масата на крајот од шанкот.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
упорна беше.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
А. ПАВЛОВНА: Гледаш, Љубочка, ти беше во право. Се сетил Миша!
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Бразавил и Леополдвил беа во опасност.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Дали кај некој од неговите потомци овој потиснат сон ќе избувне, ќе наложи излез, тоа повеќе не беше во кругот на неговиот живот.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Единствениот контакт што ги имав со човечки суштества, беше пет пати дневно, кога можев да слушнам како некој доаѓа низ ходникот, го отвора, “свинското грло” и ми подава храна.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Откако почна да проповеда за Радосната Вест, најтешко му беше во своето срце да ја победи токму лутината кон нив.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Додека бев во власта сигурно бев понаивен одошто денес.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Дора со едната рака го придржа точакот, а со другата го исправи тротинетот и лека-полека тргна да ги турка во дворот.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Грчот помина. Го врати белиот коњ на неговото место, но за момент не беше во состојба да се посвети сериозно на решавањето на шаховскиот проблем.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Иако официјално не беше обелоденет, Рада практично беше во него.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Така велиме за тој (тие) со кој (кои) заедно бевме во строј, во долгите ноќни маршеви под дожд или снег, во рововите и бункерите, во влажните и студени земјанки, на боиштата и заедно долги години ја голтавме горчината на поразот, искоренувањето и туѓината.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Нападот не ќе беше во склад со неговата личност.” •Не би требало да се заборави и стариот весник што се провлекува низ чамецот, и со кој се послуживте за вашето ритуално појавување.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Ние бевме во планините, во шумите, во рововите, во бункерите, во земјанките, во постојани маршеви и тоа само ноќе.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Обајцата беа во поодминати години, а со истиот занес од младоста. Тешко се приспособуваа на заедничката работа.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Мене ми остануваше горката вистина, дека во Македонија не се вратија вистинските кози, во времето кога сите наши надежи за спас беа во интегрирањето во Европа и во НАТО.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Откако бев во Индија, научив во сè да верувам и ништо да не ме чуди.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Мислам дека беа во прашање 200 стихови!
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Бевме во онаа доба кога не се ни насетува дека еден ден сетилата ќе бидат само дел од заробеноста во просторот и времето, а не дел од трепетот и од насетувањето на нешто што е отаде, ќе бидат само сведоци на материјата во која веќе нема да може да се доживее онаа нежност, онаа топлина.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Кога Нико беше во емисијата отсвири една песна на својата мала органа, што беше сосема во ред, но кога Мерв се обиде да поразговара со неа таа едноставно седеше не зборувајќи ништо.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Ја пречека Мурџо скокајќи околу неа како во онаа година кога Пеличка сѐ уште беше во нејзиниот стомак, беше желен да биде помилуван по главата како знак дека таа ја нема изгубено довербата во него.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Сите беа во исчекување.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Оваа средба Ема ја закажа претходниот ден, по разговорот што таа го имаше со Шефот.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Ги носеше и ги читаше светите книги Библијата, Коранот и Талмудот, верувајќи во нивната моќ.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Тепачка во ушите. Сите оние за коишто музика не се само звуци и нивната уреденост или неуреденост, а тие се ретки, беа во недоумица.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Сонот никако не доаѓаше, бев во треска, во бунило, позаспивав и како штрекнат се будев, ме будеше некој непознат глас, ме довикуваше да станам!
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Истото што го правеше и авторот. Разликата беше во тоа што авторот малку се интересираше за поединците како такви туку со оглед на тоа што од кого би можел да извлече нешто за својата прикаска.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
По години, сите беа во напредната возраст.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Тогаш сфатив што сакаше пред стемнување да ми каже Арсо Арнаутче и сфатив дека не можам како Никола Влашки да се пикам по голото старче во огниште и да се покривам со пепел и со надеж дека ќе си поживеам незабележан од душманите.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Сите го бараа Чанга, а тој беше во сите.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
И ви се допаднаа! Побаравте корици, а јас бев во чудо од неверување.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Ако постои рајот, тој беше тука, ние бевме во него, во миговите кога ја гледавме мајка ми жива, со новата рожба.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
По онаа бура, по оној гнев на Симона, повреден од тоа што Лена не му се дава, ранлив кога беше во прашање брат му Борко заради чувството дека предноста и грижата и на родителите и на другите била секогаш свртена кон него, а тој божем запоставен, а сигурно и заради внатрешната потреба да го симне од себе товарот на едно сведоштво на злостор, по таа бура, значи, по тој гром што ја удира Лена, таа го врти мојот телефонски број што бев ѝ го оставил кога летото, пред можната прослава на јубилејот на браната, ја бев посетил кратко во Долнец.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Па, сосема е извесно: како стара византиска господа и како христијани, Акиноските не беа во особена милост кај султаните.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Го потпирав челото на тупаници и пак бев во собата под слабата светлост и меѓу сенки кога влезе Борис Калпак, поточно тој веќе беше во собата кога се тргнав од чинките на мртвите за кои не запаливме ни половина свеќа во некоја црква.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
По малку пристигна и очекуваниот познат париски астрофизичар д-р Сотир Паскали од Париската опсерваторија со кого претходно Камилски беше во преписка во врска со неговиот престој во Париз и посебно за закажувањето на операцијата на очите.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Навистина не бев во состојба да сфатам многу нешта.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Но отсекогаш таа како да беше во Татковата сенка.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Шумно беше во крчмата. Зад преграда се караа груби гласови и се надвикуваа, зарипнати.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Овој опфат беше во мала мера дополнително зголемен со измената и дополнувањето од јули 2013 година која прецизира дека Законот за јавни службеници се однесува и на вработените во јавните претпријатија кои вршат стручно-административни, нормативно-правни, извршни, управни, статистички, административно-надзорни, плански, кадровски, материјално-финансиски, сметководствени, информатички работи и други работи од административна природа, во врска со вршењето на работи од јавен интерес согласно со закон (чл. 1, ЗИДЗЈС/јули.13).
„Обезвреднување на трудот - 2 Анализа на трудово-правната легислатива во периодот 2010-2014“ од Мартин Краљевски, Дејан Лутовски, Ивица Костовски (2015)
И новите пет избрани турцизми беа во функција на неговиот поширок проект, како продолжение на претходните.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Да беше во прашање голем човек, немаше ова ништо да значи, го испитал и самиот на себе.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
А и денот веќе фати. Се провиде убаво.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
“Ќе ти се распадне куферчето така преполнето,” рече Марие, и беше во право.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Винстон не можеше точно да се сети на некое време во кое неговата земја не беше во војна, но беше очигледно дека постоел прилично долг период на мир за време на неговото детство, зашто едно од неговите рани сеќавања се однесуваше на еден воздушен напад што, изгледа, сите ги изненади.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Беше здрав како дрен, срцето одлично му функционираше и имаше сон како сито доенче кое со најмирна совест си спие до следниот оброк.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
И покрај разновидните сексуални аномалии (егзибиционизам, хомосексуализам, травестизам, импотенција, проституција, промискуитет итн.) и различните облици на анти-социјално однесување, Ворхоловите најчести облици на фетиш беа лицето (портрети) и машкото тело (акт), на пр. Џон Џорно во Sleep, Пол Америка во My hustler, Ерик Емерсон во The Chel- sea girls итн., што подоцна ќе го продолжи Морисеј со Џое Далесандро во Flesh и Trash. okno.mk | Margina #15-16 [1995] 97
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Само пред неколку часа бев во него, а сега како да гледам сосем друг град.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Змејко беше во групата деца што заминуваа првопратено, како него, се чувствуваа мажи, имаа по десетина години, одеа да печалат.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Не можеше да се рече дека по волја ги здружил животот, очевидно голема борба, големи спомени беа во тоа пријателство на Аритон Јаковлески и песот. (Пес со човек лесно не се врзува).
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
За експресионизмот кој настануваше во северна и средна Германија и чиешто седиште наскоро требаше да се пресели во Берлин, беше симптоматично и следново: уметниците спонтано и од внатрешни побуди се свртеа кон оние делови на цивилизацијата коишто беа во сенка и коишто граѓаните ги презираа: патувачки актери и пејачи, работници, декласирани, несреќници, душевно болни.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Но сега беше во поодминати години.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
XXXIII Мојата последна официјална средба со Јасер Арафат се случи есента 1989 година кога тој беше во зенитот на својата мировна иницијатива.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
На прозорецот стоеше еден негов другар од неговиот клас.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
- А јас бев во Африка, - реков и го помилував кучето што старецот го спушти пред мене.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Беше тоа среќен потег и за обајцата.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Тој беше уверен, а во тоа се убедуваше од ден на ден, од нов турцизам до нов турцизам во текот на нивната работа како и самиот Камилски дека балканските народи се блиски до османската цивилизација повеќе отколку што сакаат да бидат.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Всушност, само пред четири години - како што Винстон многу добро знаеше, Океанија беше во војна со Истазија и во сојуз со Евразија.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Климент Камилски, чија идеја пред една година зачна во неговата глава и беше прифатена од Татко, негов верен балкански брат по судбина, за отстранување на опасните османскотурски заемки во балканските јазици, како да се почувствува повикан да го каже последното слово на крајот на мисијата: Ние, брате мој, само една година трагавме по опасните балкански османизми, поаѓајќи од твојот мајчин албански јазик и мојот мајчин македонски јазик.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Да, навистина, ако не личи на некоја од мајките кои денеска беа во дворот на училиштето, тогаш сигурно има еден добар дел од душевноста на учителката од Долнени, си помислува Пелагија.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
За среќа или несреќа оној, кој можеше да ти стана татко ми личеше на човек од збор и од доверба.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Клара во таа соба молчеше и беше неподвижна како и сега, но лицето ѝ беше во неопишлив грч.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Првпат кога бев во Берлин немав можости да влезам во „Пергамон - музејот“ а тоа ми се укажа овојпат. Да се види „Пергамон“ е вистинско доживување.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Или Грофот го има оценето како дрско моето барање да ги именува причините поради кои морам да учествувам во овие срамни визити?
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Тоа докажува дека и ние кои бевме во движењето, макар колку да му бевме посветени на идеалот, сите ние бевме луѓе и имавме свои човечки слабости. Како што тоа јас сега го увидувам.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Оваа мисла ми беше малку непријатна, но беше во негов дух.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Режисерот, кого Ване уште не го беше видел, си беше во штабот, меѓу раководителот на градилиштето и главниот инженер.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Тие два дена бев во вистинска треска.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Се договорија уште да сугерираат нови примери на синтагмите, според примерот ајде, ајде јаваш, јаваш.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Тогаш само што бев вселен во своето привично бебешко тело, кое во меѓувреме прилично порасна и се измени (за разлика од нејзиното, кое, претпоставувам, се изменило сосем малку, еден или два килограми), но знам дека во времето на мечето од плиш, мајка ми сигурно не беше во Скопје.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Тоа тогаш беше во мода. Да. okno.mk | Margina #3 [1994] 33
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Само продолжи така; кај Надежда на кафе; со другарка ми Славица одам да прошетам низ населба; со другарка ми Софија бев во „Багдад кафе“; ќе појдам до кај сестра ми... а децата нека прават што сакаат, секое на своја страна.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Јас претпоставив дека брат ми се преоблекол и се свртев: тој веќе беше во своето одело.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Кога се вративме, го продолживме дружењето со Нехар, Салис, Људмил, Тоше and company на терасата од мојата куќа (моите, како што кажа мајка ми, беа во Игало).
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Можеби Марина беше во право, што се однесува на Вера.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Во 1969-та година тој ја заврши својата збирка Дреамтигерс со епилог во кој прецизно и кусо признава: “Малку нешта ми се случија, а ги прочитав мошне многу.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
„Знаеш што ми рече најстариот син ова попладне?“ - го фати рабинот својот пријател за раката: „Бевме во синагогата да ги скриеме реликвиите, а тој е веќе доволно возрасен за да ги споделува проблемите со нас.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
-11.12.1965), а потоа праша дали би сакал да напишам текст за каталогот, додавај­ќи “Вашиот текст ќе биде атрактивен како, да речеме, Поддршката на Џеклин Кенеди на градоначалникот Линдзи”.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Болката му беше во прашањето - не како и каде, туку зошто?
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
ВЕРА: Ние седевме со тебе во мракот во бавчата, од небото паѓаа ѕвезди, а ние двете бевме во бели фустани, како привиденија, и одразот на белата грмушка во леата беше како привидение, и ти, ти ми кажуваше дека не можеш повеќе, дека Лења те исцедува: ете вака.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Татко ми овој пат не беше во право што толку многу му свика.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Додека бев во уметничкото училиште, бев токму обвинуван за премногу литерарност во моите сликарски дела.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
„Но јас бев во водата кога дојде тој. Да знаеш само колку Човекот се изненди кога виде оти се капам!“
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Четирите ги напишав додека бев во колеџот, - петиот, “The se- cret Integration”(1964), е повеќе труд на созреан автор отколку почетнички обид.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
30. Зборуваат притоа: како што беше во Источна Румелија (Јужна Бугарија),а таму ќе се види каде има Грци, каде – Срби, Бугари, Турци, Власи и Арнаути.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Тоа беше вистински општествен настан во андерграунд светот, бидејќи толпа луѓе од Макс и од нашите филмови беше во него...
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Бев убедена дека нема лоши деца, што и навистина е, но не знам зошто, дали фактот што сѐ уште не зборував течно француски, дали нешто друго беше во прашање, тој некако не ме прифаќаше.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Забревтан е, се забришува...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Одбојноста една кон друга беше во нивните карактери.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Не беа во состојба да повлечат линија меѓу природното и вонприродното, или натприродното, меѓу материјалните и нематеријалните светови.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Навистина, гледано од негов агол, одбраните предмети не беа во меѓусебен однос, “кој не би бил индиференција”, поставувајќи се над секое уживање во “прикладна форма” или во точното презентирање.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Тие остануваа во орбитата на мојот живот во потрага по светлината на слободата...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
По краткото отсуство, идните офицери пак беа во касарната на военото училиште.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Не бев во состојба да направам ништо освен повремено да се обѕрнувам онаму од каде што доаѓаа ударите на казмата.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
- А кај си бил поп? - Па, бев во едно село во Костурско.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Сето тоа Еразмо го прими со болка која што ни самиот не беше во состојба да си ја олесни.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Беше во право. Не само што немаше редица пред шаторот на дивјакот, туку и немаше жива душа во целиот циркус.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Во јуни 2010, после одржани вкупно шест рочишта, истата судијка ја донесе и објави пресудата со која го уважи и ова тужбено барање и го задолжи туженото претпријатие да го исплати главното побарување на Н.Н., кое беше во вкупна вредност од 460.811 МКД (7.555 ЕУР) и тоа 346.983 МКД за неисплатени плати и 113.828 МКД за неуплатени придонеси кон ФПИОМ, зголемено за законската казнена камата.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Очите ѝ отидоа кон Даниел, потоа кон Боб, а потоа кон остатокот од питата што беше во чинијата, и имаше нешто непомирливо меѓу тројцата и неа.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Истата вест доаѓаше и од иноверците, но и од колаборационистичките власти во Атина.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Тоа што беше во писмото беше доволно да го прочитаат само едни очи.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Нинослав е приказна за себе, но тој е празна приказна без мене.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Зашто тогаш, со години, Брезница беше во кавга со Ливаѓе.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
На почетокот негова, како и на на останатите негови колеги кои беа во иста положба, беше идејата да се покрене тужба преку правната служба на матичната синдикална организација на „Филком“, но оваа идеја подоцна се изјалови.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Доколку друштвото е осудено за кривично дело што го прави неподобно за стечаен управник, лиценца за вршење на стечаен управник може да добие по престанувањето на правните последици од осудата (чл. 20, ст.1, 4-5 од ЗС). 5.  Од 1 јануари 2006, секој работодавач кој има над 25 вработени и кај кого процесот на работата се врши на една локација е должен да води електронско евидентирање на полното работно време и на прекувремената работа (чл. 116, ст.7 од ЗРО).
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Рече дека единствена личност на ЛСД со уште нешто малку хумор во себе е Тимоти Лири.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
А слична, но пократка одредба, постоеше и во чл. 314 од ЗПП/98 којшто сè уште беше во сила во времето кога се одвиваше овој процес). A aко странката делумно успее во парницата, судот може – со оглед на постигнатиот успех – да определи секоја странка да ги поднесува своите трошоци или, пак, едната странка да и надомести на другата странка сразмерен дел од направените трошоци (чл. 148, ст.2 од ЗПП).
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
„Знаеш, ние бевме во пеколот“, свика наеднаш.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Тој поглед не беше во склад со нејзините очи, секогаш исполнети со љубезност и топлина упатени кон соговорникот, но ваквиот впечаток избиваше од втор план, од зад очите, и во тоа Ема насети во дамата друг човек.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Немавме никакви проблеми. Сè беше во ред. Нели деца? - Да, - свикавме ние.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Селото Бразда, сосе селаните, до пред ден-два, беше во атарот на Свети Ѓорѓија-Горг, а сега, откако манастирот беше затворен од Турците, имотите им беа разделени на заслужните воини од битките во Унгарија и Босна, а селаните, заедно со нивите, шумите и чаирите, без едно-две, станаа кулукчари и поданици на Падишахот, потурчени насила и дури со амин од игуменот, за да не се крене поголема врева и да не се исукаат јатаганите.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Кога ќе се сетам на оној месец... ... – кога твоите беа во Индија? – ме дополни и се насмеа.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Во одговорот на тужбата, полномошникот на „Водостопанство во стечај“ наведе дека тужбата е преуранета и дека овие свои побарувања требало да ги пријават во ликвидационата постапка, која сѐ уште трае.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Франсоа Делатр беше во тек со преведувачката активност на Патрик Крисман.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Никако не можев со тие два конца да врзам котелец со котелец.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Сонцето беше во добра положба.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Јас мислам дека вистината беше во тоа што на колоната не ѝ се случи ништо.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
На плеќите носеше големо бале черги. Чергите ги носеше од перење.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
- Ви кажав како си отиде Маријанти?
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Пред некој ден бев во Монпелје.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Со ваков став чувствував обврска, од почитување, да се држам подалеку од него, иако го запознав во почетокот на 40-те, а кон крајот на истите напишав музика за неговата секвенца во филмот на Ханс Рихтер “Соништа кои не можат да се купат со пари”.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Бевме деца и бевме во времето на првата болка; нашите болки се сретнаа, и можеби затоа си станавме толку блиски, блиски како раната и мелемот, поблиски отколку што би биле две весели деца, затоа што болката најсилно врзува.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Кога кадијата рече „и брат ми”, Анѓа претрпна, бидејќи и брат и Јован беше во врзаните и дотерани бунтовници.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
— Јасно, јасно ми е се, — рече тој.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Додека така со мислите беше во светот на кучињата, заѕвони ѕвончето на влезната врата, сега вистински.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Бургиба не се откажуваше од своите фантазми кога беше во прашање неговата визија на владеењето.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Затоа и ги сфаќам дилемите на Таша кога беа во прашање приказните за нејзиното минато.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
- Јас се препознав! Пред да те сретнам бев во таква состојба.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Ова се разликува од чувството на “празнина” што таквите слики инаку ми го пренесуваа.2 Моето следно искуство со ЛСД беше во ситуација со која ментално заболените можат да се сретнат во една типична институција.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Тоа сеуште беше во она време, кога тие секојпат решаваа, дали да се покрене судска постапка за убиство.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Иронијата беше во тоа што тоа се случуваше низ фокусот на еден гинеколошки инструмент, низ еден научен поглед кој му припаѓа на медицинскиот дискурс.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Инсталацијата за снимање што Богдан Русимиров во службениот стан на Ема Ендековска, додека таа беше во домот на Нинослав, ја постави ноќта, на 15 јануари, даде солиден резултат (одредницата солиден беше оценка на Шефот кој, по правило, во општењето со другите, па и со најблиските, се обидуваше да не се расфрла со крупни зборови).
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Бев во второ одделение, а баба ми беше уште жива и ме испраќаше секој ден до чешмата и ми ја носеше торбата со книгите. Некако бев подзаслабната.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Ги претера и му ги предаде на Јована, а овој по својот канал, ги наврте долу Сабоцко, Ливадица, та некои продаде во Воден и Солун и половината пари му ги даде на Толета или Митра, кога Толе не беше во Полчишта.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Претходно беше во склоп на градежно занаетчиската работна организација „Младост“ од Битола.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Понекогаш беше во состојба со денови по ред да заборави дека некогаш воопшто бил оженет.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Говедата - три крави, едно јуне, две јуници и двата вола, беа во посебна преграда.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Таа го повика два пати, молејќи го, итно, како да беше во опасност, и нејзиниот глас сè уште му одѕвонуваше во ушите.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Дванаесеттата бригада беше во Качаник под голем марш, рано наутро и тие двајца Климе и Паца, пристигнаа со нас во Урошевац.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
На здржаната радост на Гита со која веќе ги делеа првите сладости на брачниот живот, на гордоста на татко му кога примаше честитки за успехот на син му, на комплиментите што од сите страни го заплиснуваа како нова гордост на јудејската заедницата на Жешов, на Галиција, на сите Ашкеназим, на својата исполнетост со тоа вртоглаво славје на сладости потекнати од првиот крунисан успех.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
„Тогаш?“ „Јас работам споредбено“, рече тој, кога веќе бевме во собата горе.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Во авлијата два вековни чинари фрлаа дебели сенки врз сметената калдрма, а црквата беше в чело, вдлабена во гранитната карпа.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Знамево ми беше во рацете. Беше здиплено.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Само третиот пат кога излеговме од даскалницата, имавме што да видиме: нашата срна од зимоска беше во сворот.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Слугував, послушен, а сѐ посилен растев и сѐ повреден бев во работата.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Потоа мораа да го напуштат Сан Франциско.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Институциите брзо се менувале, но табиетот на владетелот како пресуден си останал непроменет!
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Фектори едноставно беше место во кое секој можеше да ги изнесе своите „проблеми” на виделина.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Додека бев во Берзата, чув една шега, поточно вистинска случка за еден берзијанер, од која може да се види колку тие се внесени и „запалени“ во работата.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Цела беседа истури ќатипчето по однос на воспитанието на каурите, а умот му беше во каурките, (да прават здраво живо со Турците и да фаќаат рака што е најглавно!).
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Тие, немајќи потребно правно знаење, а и како поевтина варијанта, заеднички се обраќаат до адвокат (А. Мандак) – кој­ тогаш, пак како попрактично решение им изготвува индивидуални тужби и потоа, поединечно, ги застапува при преземањето на сите правни дејствија – сѐ до завршувањето на спорот, за што си наплаќа 10% од вредноста на целиот спор, плус адвокатски трошоци согласно Адвокатската тарифа (1993)8 – коишто во нејзиниот конкретен спор изнесуваат вкупно 4.760 МКД.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Мислиш дека беше во прашање љубомора а не стравување дека си посетил грд расадник на зарази, ми приговори тогаш можеби со право Катерина, и потоа само додаде: Мило, зар не се обиде самиот да ми докажеш дека сепак не успеала да те искористи таа ороспија?
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Со еден поглед сите Кривошееви беа во орото, освен Александар.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Сега требаше да преминам лево, зашто левиот чевел сепак подобро ме служеше. Но маката беше во друго.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Татко, кој беше во потрага по вистинските причини за падовите на империите на Балканот, на крајот започна цврсто да верува дека светот на иднината ќе напредува и вистински ќе се еманципира само преку цврсто верување во универзалната историја.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Отиде на работа. Средуваше разни документи и предмети, но со умот, срцето и некои други органи беше во неговата зграда, на петнаесетиот кат, онаму каде живееше Елена.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Со генералните идеи на движењето, беше в ред, можеше да го насети правецот на историјата, за да не ѝ се испречи пред неа, па таа со најмал удар да го совлада, да го обеспати, да го обезнадежи.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
И затоа си реши да не се меша премногу во работи што беа во исклучителен домен на Партијата.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Трајната татковина никогаш не ја стасавме, таа секогаш ни беше во вечно одминување, во забрзано движење, но никогаш вистински допрена.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Иако ѝ беше најтешко да се навраќа на судбоносните настани што следеа, додека беше во домот на родителите на Хелвиг, Марија намерно, свесно сакаше да длаби по нив, да ги разглоби до најмала ситница.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Сите ние што бевме во болницата застанавме крај прозорците и ракоплескавме.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Ние мислевме дека е тоа нешто ново, но всушност тој беше во право. (23.04.1980) ◊ Одам на посета кај многу луѓе кои за уметничките дела во нивна сопственост велат, “Ова е она што ми се допаѓа”.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Очите је беа во неа, чунки секи ден је носила по едно јајце и со тоа јајце си ручала и си вечерала.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Сеќавањето, пак, на полани ова време, кога јас бев во истиот тој Дизниленд во Париз, ми е толку свежо како да не поминале цели две години оттогаш.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Оние петнаесет години колку што беа во брак му ја уби душата со својата рамнодушност кон него.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Сеедно, во Шумшул –град ме сметаа за пратеник на правдината и јас бев принуден да им помагам на оние што беа во невола.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Таа за нив, сѐ уште беше во кампот на студентска размена во Америка.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Потоа, додека татко ти беше во војска – во морнарско костумче и бели хулахопки, веќе понежен на изглед, зошто почна да јадеш со сила.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Но, Ружа мудро напаѓаше токму кога Томо не беше во близина.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
4.  Намалена работна способност постои кога осигуреникот, со нормален работен напор што не ја загрозува неговата здравствена состојба – повеќе не може, со полно работно време, да работи на работното место според кое се оценува инвалидноста (поранешен чл. 41, ЗПИО кој тогаш беше во сила).
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Во главата немаше ниту една мисла што не беше слоган, и не постоеше ниту една имбецилност, апсолутно ниедна, што таа не беше во состојба да ја проголта ако и ја понудеше Партијата.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Сигурен сум дека еснафлиите знаејќи кој од нив е до каде во занаетот, кој е вистинскиот мајстор, кој е кандидат за мајстор, кој е сè уште калфа, а кој од чираците има талент бргу да напредува.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Но пред да просудиме треба да се потсетиме на следново.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Сѐ беше во вечно заминување во кристално чистата оаза на планетата Земја.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
А каде се сите оние мигови, денови и години, и сѐ што беше во нив? Како да не постоел…“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Не беше во прашање поплава од некакви чувства.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
И понатаму новата мајка беше во куќата главна, а со моето растење јас сè повеќе и повеќе ѝ помагав.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Не одговорив ништо. Беше во право. Повеќе ништо не рече.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
За два-три века, колку што бевме во домот, за тоа кратко време, јас чувствував дека сите ние остаревме за многу, многу илјади години.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Помиреност и очај, како на онаа друга слика – на која беа Мајка и Дете, само што помиреноста сега беше полна ужас, помиреноста на Исус во мигот на издивнувањето, а мајката негова, застаната до крстот беше во очај, со склопени раце, со наведната глава, со поглед слеп за сѐ пред себе, освен за болката на душата, со очи кои како да се исушиле во вдлабнатините, а на нивното место останал само очајот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Ние бевме во длабока заблуда верувајќи дека личниот хероизам е тој што ги движе настаните во животот, ние не сфаќавме дека сме дел од народот и дека нашето дело ќе биде плодотворно, само ако тоа е поврзано со народот и е дел од народното дело.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
На патувањето сето семејство беше во едно купе, во соседното беа нашите пљачки, многу таткови книги, а ние помалите деца носевме перници од пердуви, меки како срцата на Мајка и Татко на ова, за нив, сигурно бесповратно патување, збогување со нашата родна земја без враќање.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Јагулче имаше бистар ум и на него сè се лепеше што му беше од полза, особено кога беа во прашање водите или електричната енергија.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Нејзиниот јазик, Мајкиниот јазик, можеби беше во самиот молк, со неговата многузначност, одгледуван во градината на неј­зината душа.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Вечерта Отла пак беше во трпезаријата.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Ја рече вистината, проклет да бидам, тој како да беше во мене.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Камилски гледајќи ја со својот благ поглед, кој бараше разбирање од својата сопруга кога беа во прашање книгите и кое секогаш безрезервно го добиваше, ѝ рече дека со Татко се на прав пат да ја состават листата на стоте најопасни турцизми, започнувајќи од денес со разгледување на десетте најопасни.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Татко настојуваше да ја соочи Мајка со реалноста на историските настани, особено кога беше во прашање италијанскиот фашизам, но Мајка си остануваше верна на својата „италијанска љубов”.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Имено, во Потковицата отсекогаш се знаеше дека стопаните на Имотот, Акиноските, водат тевтер и дека во него, покрај својата историја, Акиноската, запишуваат и сè друго што се случуваше тука, во Потковицата, и во двата најблиски града, во Прилеп и Битола - ако беше во врска со Потковицата.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Парничните трошоци во висина од 4.200 МКД, исто така, паднаа на терет на „Дервен“.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Трепереа сите ѕвезди... трепереа селаните. Сите беа во исчекување... се ближи времето... три дена пред тоа.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Кога беа во големо јато, како црн облак ја покриваа реката.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Сите несреќи што во последно време се случуваа во куќата беа во врска со него.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Но пријателите Гуле, Гуце, Тодор, Марко и друга му дадоа да разбере дека селаните се оружани и ако почне да прави некои лудории како што си имаше обичај порано, ќе го врзат и ќе го предадат на бимбашијата, којшто толку пати ги советува, та дури и замоли да му го предадат Толета: голем бакшиш ќе добиеле.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Планот за мојата сага по напишаните Татковите книги, Времето на козите, Атеистички музеј, Балканскиот клуч и преведени на француски јазик, ги опфаќаше и веќе објавената книга на македонски јазик Патот на јагулите, па другите кои беа во тек на пишување романите Тврдина од пепел, Ервехе книга за една мајка, па Љубовта на Генералот, Мајчин јазик и Времето на јаничарите...
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Создавав во свеста хаос од илузии од кој подоцна тешко излегував, го завлекував своето семејство, го изневерував можниот татков пат, чија цел беше во егзилот како да се спасуваме од стапиците на судбината.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Дури и цела дузина пријатели да се најдеа покрај мене за да ме уверуваат дека се лажам, дека тоа не е нејзиниот глас, пак ќе тргнев по него. По гласот.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
„Гонтран, слушај што ти зборувам; о, Гастон, навистина беше во форма вчера; Еј!, Тед, објасни му како стојат работите!
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Сѐ друго остануваше далеку од него, дури и оној зачуден поглед на неговото јаренце на прагот не беше во состојба да го натера да се посмее.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Напротив, тоа е попрво зашто конкретните стереотипи што мислел дека ги застапува мојот предмет, ете, случајно беа во споротивност со гордата и „позитивна“ слика на мажественост и достоинственост што тој ја имал за себе. ‌Ете на што мислел Џон кога рекол дека стереотипите даваат „искривен впечаток за геј-мажите во Америка“: тие не разграничуваат помеѓу сексуалноста и родот, не ја разграничуваат машката хомосексуалност од женственоста, не го признаваат постоењето на геј-мажи што се однесуваат и изгледаат стрејт, не ги издвојуваат тие мажи од нивните деградирани, женствени собраќа и не им ја овозможуваат општествената угледност на која полагаат право со својот многупофален родов дострел. ‌До такво признание, всушност, тешко се доаѓа.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Скапоценоста е можеби умешност на мигот да ни ја открие убавината на предметот што никогаш не постоел и на времето што никогаш не се случило Како она влакно донесено од најдревниот храм во Њу Делхи Влакното на месниот Буда или на некој друг мудрец сличен нему (А можеби беше во прашање влакно на ноќна убавица што преспала на перницата на спомнатиот Буда) Умешните творци на реликвии грижливо го чувале за нашето пристигање а ние и не слутевме дека сме изиграни Дека сме жртви на играта што ја смислил профитот?
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Александар, ланската година заедно со Влатко беше во тимот којшто ја организираше кампањата за регрутација и не можеше да му се доначуди чуму се трошат време и пари на кампања?
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Се прашувавме што сме сега, но погледнувавме и во она што бевме, затоа што знаевме дека во човечкото суштество постојат сите негови слоеви, и низ неговата сегашност проблеснува сѐ она што некогаш било важно и не станало закржлавен остаток од минатото туку извор на светлина кој го оплеменува ликот; си го раскажувавме минатото.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Вчера, кога ти беше во Влае, стигна разгледница од него. Ене ја, во твојата соба ја оставив.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Отсекогаш беа во добри односи со рисјанското население.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Во извесна смисла, нашата среќа беше толку голема што не бевме во состојба да ја поднесуваме.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Колку што беше во негова моќ се трудеше да им се допадне на своите гости.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Тоа не беше во неговата природа.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Како да беше во договор со смртта да го поштеди и покрај дефинитивните сцени, до враќањето во Палестина.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Носот навистина ѝ беше во воздух.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Знам дека само моите ноќеска се вратија оттаму, дека беа во Бомбај, беа во Гоа, споменуваа некаков Кашмир кога по телефон ми кажуваа дека се спријателиле со твоето семејство, и знам само уште едно нешто.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Овие и некои други слични размисли не беа во состојба да повлијаат да помислам дека картичките извезени со стихови всушност не постојат и дека се загатка што ја испраќа сонот за да ме вознемири.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Не беше во прашање само можноста да се загуби централна Африка: за првпат во текот на целата војна беше загрозена територијата и на самата Океанија.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Всушност, и додека џвакаше и голташе набрзина, мислата на Гого беше во платното што го чекаше.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Таа кон него низ целиот тек на емисијата се однесуваше како кон некој досаден давител од автобус - постојано му испраќаше непријателски погледи во стилот што-не-се-откачиш-од-мене-веќе-еднаш.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Камилски уште еднаш ги повтори четирите стихови како што беше во самата химна.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Со голема почит Луан Старова XIX И кога очекував Елен Лејбовиц да продолжи со пишувањето за големите теми од Балканот и Европа, како што тоа беше во нејзиното претходно писмо, кога се задржа на темата на жртвувањето на козите на Балканот и на лудите крави во Европа, кое како синдром го следи човештвото уште од неговите мугри, таа го сврте вниманието на сосем неочекуваното испраќање 50 книги од расказите на Алфонс Доде, меѓу кои беше и новелата Козичката на господинот Сеген, со кој авторот постигна светска слава.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Со Ангелета многу се изнамачив. Беше во жетвата, жниевме ’рж, време осилаво и усвитено, земјата пука. Скакулци бегаат пред српот, а ние жниеме со Јона.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Со Борхес бев само три недели порано.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Секако на патот од спутникот до електронскиот мозок ќе ве сопрат и други занимливости, особено модната ревија „вреќата“ и „трапезот“ им го отстапиле местото на фустаните до над колената, на она што пред десетина години беше во мода, како и атомиумот и сѐ што е пред вас ново.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Марија беше во очај. Се нервираше зошто сосила не влезе кај претседателот.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Татјана и јас бевме многу хепи!
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Иако не отвори уста, беше во неизвесно исчекување.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Но од сите гласови за Јована Акиноски, најмногу се задржа, и сè уште е жив, оној дека куферот, при бегањето, покрај со тевтерите му бил наполнет и со златото Акиноско, а тогаш, во тие опачни и скудни времиња, властите беа во постојана и силна потера по злато.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Кога ќе го видеа на некоја журка жените се плашеа да одат во ве-це.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Тврдоглав, каков што е, отишол пак во истата продавница и купил нов грамофон, двојно поскап од првиот и овојпат трговецот му рекол дека ќе му врати двојно повеќе пари ако пронајде некој звук што не ќе може да се репродуцира.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
- Војната, ама која војна? - Таа што беше во Грција...
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
И сè додека Апачите не се вратеа да нè ослободат, а за тоа, според надворешните мерила им беше потребно смалени и уништени, имавме чувство дека минува цел век, и тоа еден век вон и без нас.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Мојот пријател, Дон Шредер, ми најде просторија во некоја бивша зграда на компанија за правење куки и јажиња, која ја изнајмив од управата на Њујорк за стотина долари годишно.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Да, наставничката секако беше во право: уште од најраните денови, детето се среќаваше со Него.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Тоа беше само чиста кутија со ништо друго освен душек.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Уште не беше зазорено, пак покрет.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Ќе му рече: „Раскажете ми за животот во времето кога бевте дете. Како беше во тоа време?
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Амбасадорот Крисман, кој ги доживеа пеколните денови во Албанија, достоинствено вршејќи ја својата мисија, ризикувајќи го својот живот, откако ја предочи кусата анализа, во ниту еден момент не зборуваше ни за своите тешкотии, ни за своите проблеми, за разлика од други амбасадори, кои беа во рајски услови во споредба со албанските, се жалеа за тешките услови на работа.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Кога компанијата „Кјуби“ дознава дека е тужена, го известува дека тој има акции кои, во негово име, биле купени од матичната компанија од Австралија (!?), и за да ги добие во валутна противвредност, треба да потпише Изјава – која му е понудена на потпис во август 2005, во која ќе стои дека сите права и обврски од компанијата се намирени и дека тој, како работник кој поседува акции, е согласен сумата што би му следувала од продажбата на овие акции да ја добие намалена, соодветно на 265 неговите „финансиски задолженија“!?
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Сѐ за карневалот Во овие јануарски дни најживо беше во центарот - токму на она место каде што се наоѓа и трговскиот центар, кој од едната и од другата страна е заобиколен со многу стоковни куќи, во кои може да се најде сè што ќе се побара.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Гробовите беа добри метеризи, но не за востаниците, како што беше во нивниот план, ами за аскерот. Се заврза борбата.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Сето тоа го правеше амфетаминот, но најинтересно беше тоа што Били умееше да ја пренесе атмосферата на оние кои воопшто не беа во тој фазон: обично луѓето на спид правеа нешто што им беше само на нив интересно.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Не. Тие не беа во сонот, тие брзаа да ја употребат водата што е можно побрзо и како што е за секого најкорисно.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Беше дамна контаминиран и сега урнат големиот југословенски мост кон Палестина, заедно со маргинализирањето на движењето на неврзаните земји, по крајот на студената војна и биполарната епоха.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Елен Лејбовиц Ce 29 mai 2001 Monsieur, En tant que citoyenne de la СоmmunаutЕurореnnе, јаvоuе que je suis souvent perplexe en voyant nos chefs dЕtаtѕ se runir pour trouver des solutions aux рrоblmеѕ de tant dаutrе nations. Ils ne mаtriѕеnt vraiment pas la situation lintriеur de leur propre pays, о les choses sont tout de mmе plus faciles, comment vont-ils la redresser chez les autres? Personnellement, je nаi me plaindre de rien. Mais il ne se passe pas un jour sans quоn entende parler de dysfonctionnements dans les entreprises, les tribunaux, les prisons, les hрitаuх, les соlеѕ, les transports ferroviaires ou аriеnѕ, lаgriсulturе, etc. Il est continuellement question de violence, dinѕсurit, de drogue, de scandales financiers et роlitiquеѕ Enfin, inutile de continuer lnumrаtiоn. Vous vous tоnniеz lаutrе jour que dans la Соmmunаut Еurореnnе une lettre puisse mettre un mois pour aller de Naples Bеѕаnоn. En rаlit, ce nеѕt pas si tоnnаnt. Le рrоgrѕ technique est une chose, et lhumеur des trеѕ humains сеnѕѕ bnfiсiеr de ce рrоgrѕ en est une autre. Dаbоrd, il est connu que la poste italienne fonctionne naturellement assez mal (dilettantisme des habitants?) et quеn France la grvе est une maladie chronique. Lаutrе jour, јtаiѕ donc Montpellier. Certaines rаlitѕ albanaises me revenant en mmоirе, je vous ai сrit une carte que јаi rаmеnе pour la poster de Frјuѕ, car Monpellier les centres de tri postaux tаiеnt, раrаt-il, en grvе depuis trois ѕеmаinеѕ Les trеѕ humains tаnt ce quilѕ sont, il nехiѕtеrа sans doute jamais de pays idаl, et ceci tаnt admis on peut соnѕidrеr que mаlgr tout, la Соmmunаut Еurореnnе est un lieu tout fait vivable et mmе, par certains aspects, аgrаblе. Mais de l se рrѕеntеr comme mоdlе pour les autres pays, et рrtеndrе rѕоudrе leurs diffiсultѕ, сеѕt une autre question!
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Како што баба Севда го продолжи патот, така со мислите се врати од смраченото облачно време и пак беше во сончевината погоре на голата рудина, под дивјачката, од каде што го чувствуваше присуството на Панда нејзин некаде во околината, некаде од каде што секој миг може да се појави...
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Ние со Добрила Прилепчанката бевме во една куќа во центарот и поставивме стража на капијата.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Тој стана толку очаен, што уште тука, во живиот пренос, бараше некој од организаторите да му објасни која е таа девојка воопшто и што таа бара во неговата емисија.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Спокоен беше само кога бевме во негова близина.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Облечена беше во сукња од румено-кафеав материјал, нозете голи до височко над колената и со разградена свилена блуза во морски сина боја под која воздивнувачки немирно лежеа нејзините невидливи дојки налик на трајно вознемирени мачиња.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Со голи раце се фрлив на бегот и, кога му ја свртев пушката со оган и врело железо да го ранува ѕидот, ги видов како се фрлаат на Турците Онисифор Проказник, Орлен Шумков, Никифор Ганевски, Арсо Арнаутче, можеби и другите што беа во собата, можеби и жената и Ганка, и ги видов како доаѓаат како ѓаволи на правдата Онисифор Мечкојад, Куно Бунгур, Наџак-Јанко, Богдан Преслапец, можеби и другите: ревеа, бодеа со ножови и сечеа со секири, но бегот во вртењето ми ги искрши забите со кундак и ме собори, да се грчам ошумоглавено и недоубиен меѓу нозе и под нозе и да слушам машки писоци и ревење и пцости.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И тој дури и мисијата за опстанатите османизми во балканските јазици со својот пријател Климент Камилски ја сметаше за скромен прилог во новата балканска свест, која требаше и на тој начин да им се пренесе на новите генерации, на нивните потомци.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Били сакаше и рефлектирачки површини - поставуваше скршени парчиња од огледало овде-онде и ги мешаше со сето наоколу.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Бургиба Јуниор беше во поодминати години.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Гоце го покани човекот во канцеларијата, која му беше во исто време и соба за спиење.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Не, не беше во прашање нејзината лична пониженост поради ова недоветно однесување во врска со постапките на оние Радулевци отспротива.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Да бевме во Скопје можеби ќе се одлучевме да одиме во црква.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Марко беше во ставата висок и тенок.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Бевме во дворот тргнати да се качиме по скалите нагоре.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Времињата се променети, но споменот за Андалузија не живее со векови само во меморијата на Шпанците туку е вграден и во шпанската цивилизациска матрица, како оригинално шпанско богатство.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
А ние? Со нас сѐ беше во најдобар можен ред.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
А и беше свесна дека само до пред неколку недели беше в болница.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Бев во црква, запалив свеќа за тебе, плачев, многу плачев. Сѐ повеќе тонам, отапев, ништо не правам.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
- И кај нас така беше - дофрли Зоја. - И јас бев во ЕОН...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Јас седнував покрај неа, таа ќе ми дадеше варен компир или парче леб со путер и, додека работеше, додека џвакав, чекав брат ми да дојде во кујната – знаев дека веќе е буден и ги повторува лекциите што ги имаше учено претходниот ден.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
XIV Козар маало беше во грч очекувајќи ја смртната пресуда на козите.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
„Вистинска будалетинка сум, нели?“ Јас не одговарав, само се смеев.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Не мислам само на проповедта за праведноста, што толку упорно ја повторував; ниту на оние мои неумесни критички осврти што од страна на другарите беа оценувани како задоцнети согледувања, или како преуранети сигнали, туку пред сѐ мислам на она мое непресметано вплеткување во случајот Басотови.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Луѓето кои живеат и преживуваат во региони со граници помеѓу религии, идеологии, култури имаат многу повеќе потреба од другите да ги бараат патиштата на меѓусебното разбирање, толерантност.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
И кога беше во прашање печалбата, не се плашеше.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Не сакав да ја распалувам повреденоста кај него, но тој во тие моменти не беше во состојба да разликува нијанси.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Езерото беше во својата природна оголеност.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Движењата на екстремната десница добива страшна сила: Национал-социјалистите на Хитлер се сѐ појаки, ја присоединија Австрија кон себе, Хитлер беше во Рим, Мусолини воведе антисемитски закони.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Во тоа време за тој филм воопшто не размислував како за меѓаш, но кога сега ќе погледнам наназад, тој навистина го означи крајот на периодот во кој правевме филмови само за да ги правиме.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Тој потполно беше во власта на некакво бесконечно отсуство и реалност на непостоење, колку што воопшто тоа може да се замисли.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Ако не беа во прашање парите, тогаш што можеше да ги спречи девојките во намерата да купат книги кога на штандот можеа да видат дека ги има сите книги од Шелдон, Ладлам, Куељо и слични на нив?
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Тој на почетокот повеќе како да сакаше да задоволи некаков каприц на Камилски, кој беше во духот на времето, односно на XX век кога по пресметката со Османската Империја, сојузниците (Англија, Франција и Русија во прв ред) и новите- држави нации на Балканот сакаа да го искоренат и цивилизациското наследство, но, како што обајцата увидуваа на примери од нивната мисија, тоа не беше лесен процес со согледливи резултати!
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
А Томето, наместо да им се радува, уште повеќе треска ја тресеше, гореше како оган, светлата, сјајна кожа и пожолте, а таа беше во бесознание....
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Татко и Камилски беа во прекрасно, победничко расположение, дојдени до крајот на мисијата, коешто тешко можеше да го разбере некој друг, освен тие двајца.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Групата на Аренсберг беше во врска со многу други групи, зарем не?
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
„Значи знаеш…,“ изговори нешто повеќе како констатација отколку како прашање и ме прострела со поглед кој, во тоа бев сигурен, немаше прашање, што ми наликуваше или беше во дослух со она што таа пред малку го изговори.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Една вечер бевме во Прждово, па меѓу Тремник и Прждово зазедовме позиција.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Ги обожавав разговорите со луѓето и барав можност да им помогнам, а ако не бев во состојба да им помогнам, се трудев барем да не им наштетам.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Најпријатно беше во текот на летото.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Немав близок за да му се обратам или да се потпрам на него.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Јас имав впечаток дека рурална Албанија, која беше во еден вид педесетгодишен физички и ментален карантин се реваншираше во урбана Албанија, во која се криеја старите структури на власта.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
И затоа постојано беше во неа: ги гледаше извонредните композиции, разните мотиви од овој и оној свет, од животот и смртта; ја гледаше огромната вечност, огромното божје царство населено во овој мал простор, во секое делче на ѕидовите, на сводовите, столбовите, куполите; чкрапаше со апаратот и ги сликаше ликовите воодушевен од нивниот природен израз близок до човекот, до радоста и тагата негова, со бои што го оживуваат, што ја потсилуваат драматиката, трагиката, и со темен фон зад кој се наѕира небесниот свет, обземајќи те со таинственост и возбуда.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
За тоа време градот беше во жална положба.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Сега наеднаш, далеку од секаква помисла, неговиот поглед веќе не беше во состојба да се оддели од тоа малечко живинче во неговата близина.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Па и нека остане моја мала тајна...“ се подзамисли мама.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
- Ете, гледаш, - реков.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Сенките беа во движење, се претопуваа една во друга, се разминуваа.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Мислам дека бев во дваесетина okno.mk | Margina #22 [1995] 121 весници.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Тој, Винстон Смит, знаеше дека Океанија беше во сојуз со Евразија пред само четири години.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
„... Сврделот беше в затвор за време на бугарската окупација.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Велам јас, тие денови со брат ми бевме во навистина лоши односи.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
И тогаш се слушна завивањето на Макс, растегнато и болно, како тажаленка на месечина.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Букетот веќе беше во нејзините раце. Тортата на маса. Таа во неговата прегратка.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Уште повеќе, жените во државниот социјализам беа во директна зависност од државата, придружена од намалената директна зависност од нивните мажи, додека категоријата на моќта како конституирачка за односот меѓу мажите и жените не беше тематизирана.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Првата моја работа беше во една фабрика за конзерви, правевме конзерви.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Но полека се изморивме од славата и решивме да ја затвориме вратата од нашиот дом.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Сето тоа воопшто не беше во ред од негова страна, ни спрема неа, ни спрема тебе.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Арно ама залудо што чекал Силјан, чунки дуовникот и сите друзите што беа во гемијата, беа се удавиле.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Дури и фасадата на куќата веќе беше во распаѓање.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Јас бев во интернат, а брат ми Пане во дом.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Алфред Казин беше во право: најстварното нешто во Борхесовото дело е неговиот ум. И Борхес тоа го знаеше.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
А штом Захаријадис секогаш се повикуваше на Сталин, тогаш тој беше во право.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Јас бев во токму такво расположение кога случајно во кафеаната „Солун“ не најдовме на кафе со Сврделот и со Трифуна Мијакот – Баџата.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Ќе објаснам. ЈНА собра сѐ, од оружје до паркет на АРМ, која што тогаш беше во повој.
„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)
Камилски инсистираше на посебната условеност и поврзаност на атерот и севапот, макар семантички антиподно поставени, потоа и на постојаната актуелност на рушветот и калаузот кај Балканците.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Го сожалуваа што не беше во состојба да купи најобична коза за да го спаси семејството!
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Затоа само бев во исчекување што следно ќе се случи, иако видов доволно, а можеби и премногу.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
12. Пред четири или пет години разговарав со Хидеказу Јошида. Бевме во возот за Келн.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Ја копкаше мислата сѐ до денес. Ја копкаше мислата за содржината во него, но беше истрајна во ветувањето што ѝ го беше дала на Јана, нејзината сакана тетка иако на неколку пати беше во искушение.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Тие беа во меки чизми, црвени бечви, зелени кошули и елеци, а преку рамо со црни везени џамадани.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Поточно, тој и за времетраењето на спорот, правно гледано, не беше во работен однос бидејќи своето работно место го напушти уште пред да го покрене судскиот спор – кога, од страна на тамошното раководство, му беше понудена отпремнина во вредност од околу 2.000 ЕУР за „доброволно“ да го напушти работното место. 182 ***
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Последното патување со бродот Галеб беше во 1979 година, една година пред неговото исчезнување...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Но тоа не беше во стилот на Фектори.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Се поднасмевна, задоволен од она што го прочита – ракописот беше читлив, а зборовите јасно и верно ги пренесуваа неговите пораки, токму онакви какви што му беа во главата додека ги запишуваше.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Таа љубов ја одржуваше моќта да го издржат заеднички страдањето кога беше во прашање иднината, среќата на нивните чеда.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Самиот си решил тој серијал жанровски да го определиш како сага.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Светот беше во ерата на студената војна.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Беше тоа време на промени: дедо умре и неговата продавница им припадна на нашите родители; мама веќе не рибаше подови кај богатите семејства туку му помагаше на татко во продавницата; се преселивме во поголем стан на улицата Кајзер Јозеф.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Кога си вљубен водиш љубов“, рече таа полека спуштајќи се на седиштето тврдо како камен.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Астмата беше во поодмината фаза.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Овој спомена едно гратче во Охајо каде таа живее до ден денес.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Знаеше дека ништо не ќе може да преземе зашто причината за она што се случуваше конечно не беше во него, туку во исконот со кој Универзумот луѓето ги обележува како сопственост за која тие не се свесни или на која забораваат.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Долго време границата ни беше еден час одење, а ние како да си бевме во две времиња.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
А работниците, пак, беа во доста лоша финансиска состојба, бидејќи, како што споменавме, веќе две години работеа за без пари!?
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Две седмици пред да ја прочитам „Чај за двајца“, ненадејно добив работа во странство, неколку месеци потоа не бев во Белград, работев во Москва и имав намера таму да го продолжам животот, кога ми беше јавено дека починал татко ми, па дојдов да го погребам и да го преземам татковиот стан.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Кога стануваше збор за професионална релација со своите работници во Фектори, Енди играше со секоја емоција.”
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Како да бевме во кафезот на егзилот!
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Кога не беше во Полчишта, беше во Крушевица; кога не беше во Крушевица — беше во Полчишта.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Навистина, можеби и денеска ќе бев во првите борбени редови, но што да сторам кога не можам да ги поднесувам неправдите…
„Духот на слободата“ од Војдан Чернодрински (1909)
4. Гаврил, нашиот постар син беше во САД на студии.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Но тогаш, можеби јас бев во право.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
„Може некоа друга си сака човекот?“ си мислеше Ката, а надешта ѝ беше во Адемага.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Значи таа не беше во тек со авантурата во која се беше упатила.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
На кој начин тој е сѐ уште актуелен во уметноста на 90-тите?
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Беше во фаза на премаленост: „Јас кутрата, беспомошната, што секој ја гази без пардон, сум непотребна во овој безмилосен живот“.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Додека ветрот под костени есенски недоречени ми галеше лице, не бев во сенка на духовите кои ми бегаат.
„Портокалова“ од Оливера Доцевска (2013)
Тогаш ќе беше во ситуација на оние што ги определуваат принципите но се далеку од тоа да ги засегнат во некаков вид подробностите од нивната примена.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Томо, кој беше во пижами, не успеа да ја задржи.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Го најдов Мишо, цел беше во крв, ми ја даде раницата на Никола, бугарска раница која целата беше во крв.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
На почетокот беше во тек со нивниот разговор, подоцна умот ѝ одлета некаде кон ѕвездите, таму некаде горе.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Јас не бев, бидејќи бев во Лион.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Честопати се случуваше работниците да земаат „плати“ кои беа во висина од 60% од основната плата.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Така беше во јасните пролетни дни.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Сега долината беше во колонеж и коленак, а требаше да се претвори во вештачко езеро што ќе ги потопи селата или барем нивните долни куќи, а да не зборуваме за нивчињата со кои се прехрануваа.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Што не ни поминало преку глава, па и тоа помина.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Еднаш Катерина дотрча од бањата врескајќи. Беше избезумена. Дури на креветот се качи.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Во најдобрите времиња на фирмата, додека сѐ уште беше во општествена сопственост, таа броеше и до 50-на вработени.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Сигурна е дека Дине не тргна по нив, дека со двете жени и дечињата останаа таму, како да зауши како се пикаат пак назад во вагонот, ама Борис Биџов секако беше во колоната.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Кога 1962. бев во Јапонија, јошиаки Тоно ме замоли да напишам текст за часописот Мизуе, месечник за убава уметност (септември, 1963), кој требаше да го содржи вториот дел од уводот во методите на Марсел Дишан.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
И само стоевме така едно до друго. Другите деца околу нас скокаа на една нога, си подаваа топка, прескокнуваа јаже, се бркаа околу дрвјата, а Рајнер и јас стоевме, јас гледав во него, а неговиот поглед понекогаш за миг паѓаше на мене, а потоа пак бегаше во празното.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Мајка, колку и да беше во тек со одлуката на Татко за да заминеме, беше изненадена од Татковиот ненадеен потег, веднаш да заминеме.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Разочаран од самиот судски систем, а и од целокупниот институционален систем воспоставен во државата, тој не ја гледа добивката од сето ова и вели дека во иднина, доколку би имал повторно прекршување на неговите работнички права, тој воопшто не би 239 покренал судски спор!?
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Нештата не беа само чудни и необични туку не беа во сооднос со него.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Цело време тој беше во исчекување таа да се сврти, но тоа не се случи.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
43. Мисирков не им се спротивставува на католицизмот и протестантизмот и од чисто практични причини: овие гранки на христијанството не беа државна религија на ниедна од претендентките за Македонија, па следствено и не беа во директна услуга на завојувачките планови на соседите, додека тој сакаше да ги гледа во Европска Турција и интересите на големите католички и протестантски држави за да не се остане само на едностранчиво влијание.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Моето прво соочување со вистински психијатриски пациенти беше во одделението на психијатриската единица во болницата на Дјук Стрит во Глазгов, каде што ги посетував моите први клинички часови по психијатрија под водство на д-р Склар, чиј син тргна по стапките на неговиот татко и стана исклучителен психијатар.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Не ми идеа вистинските зборови, не беа во мене вистински хармонизирани чувството и спокојот за да се доближам до совршенството на мајчиниот јазик-тишина.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
„И пред неколку години беа во Венеција,“ рече Марта.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Се околу мене беше во урнатини, спеплосани креации, црнила! – веднаш се отвори Еразмо пред старецот.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Макар што кабинетот му беше во подрумот на поликлиниката, тој бавно но сигурно се искачуваше по излижаните скалила на хиерархијата во зградата на струката - од асистент до предавач, без амбиции да го замени пензионираниот шеф на катедрата и раководител на клиниката, за што и така немаше да наиде на поддршка ни кај колегите ни пошироко.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Гледаше докторот дека многу луѓе што се жалеа на некоја мака, беа во психичка напнатост: ги јаде јанѕа од стравот...
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Дедо ни Борис Кривошеев имал седумнаест години кога Доника избегала за него од куќата на татко и Тодор во куќата на татко му Муско (Лазо) во Сакулево.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Тоа беше во северната соба, во мразарницата.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
- Ех, - воздивна трговецот, - тој непрокопсаник, Даскалот Дамјан Груев, кога беше во Солун учител, ми зеде на заем 500 лири и не ми ги врати, вратот да си го скрши.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
БРАТ МИ, „АМЕРИКАНЕЦОТ” Веќе неколку дена со брат ми бевме во лоши односи.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Го виде уште како се врати пак под него, а после веќе не беше во состојба да гледа.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
За разлика од мене тој беше во состојба да предвиди како се одвиваат и како најпосле завршуваат случаите како што беше мојов.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Сигурно беше во тек – со врелата вода, со телефонот, со радиото. Проклет да е!
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
А можеби беа во право.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Почнав да им зборувам за овие нови дроги, и, се разбира, тој знаеше многу повеќе за дрога од кој било друг човек на овој свет!
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Бев во Париз, со мајка ми, бевме во Турција лани на летување сите четворица, отидовме есента со татко ми и мајка ми во Атина, а сега, пред неколку дена, се вратив од Лондон.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Си помислив само дека бев во право, таа беше само една напатена девојка која запловила во кругот на својот сопствен пекол, правејќи им замки и лошотии на другите.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Откако Татко, реферирајќи за овие зборови, му ги изложи основните податоци, за нивното присуство и попатни лексички и семантички метаморфози на балканските јазици, надоврзувајќи се со претходно третираните поими (ајде-јаваш, јаничар, зандана, кадија...), со кои беше во голема мера претставено владеењето на Османската Империја, рече: Отсекогаш владеењето најмногу зависело од табиетот на врвниот владетел, отколку од институциите под него.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
На денот на моето заминување Госпоѓа Изабел не беше во станот.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Сите кои беа во офицерскиот дом, во тие неколку часови беа далеку од сите проблеми кои ја тресеа земјата, а и светот во тоа време од човечката историја.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Единствената разлика беше во тоа што на дното на првата страница пишуваше: „Сите лица и настани во прикаскава се измислени.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Шесте жени од Прифатниот центар за странци, што седеа на долгата маса крај каминот, во придружба на Тихомир од Машкото друштво “Осамени срца”, беа гласни во расправијата околу предлогот за легализација на проституцијата, и не беа во можност да го слушаат разговорот што во непосредна близина, во сепарето, го водеа Софија и Киријаз.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Устата му беше во сенка и само очите како две сини ѕвончиња ја разнесуваа мелодија во самракот.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Постарата ќерка Блерина беше во француската гимназија во Ла Марас...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Се состоеше од фалсификување на една серија од производствени извештаи од пред две години и тоа така за да се наруши угледот на еден истакнат член на Внатрешната партија кој во моментов беше во немилост.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Навистина имаше право, кај неа љубомората беше маска, или купувања на некои права кои когаш- тогаш ќе ги искористеше!
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
ВЕРА: Кога пак тато умре и беше продадена нашата куќа и бавчата, мене ми беше страшно навредливо, што некако како додатно се продава и сѐ, сѐ што беше во аглите на куќата и на бавчата потшепнато, на шега кажано и проплакано.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
147 И сѐ беше во ред до крајот на 2004-та, кога се очекуваше да се донесе новиот Закон за радиодифузна дејност (2005) со кој требаше да се реши прашањето за статусот на т.н. локални радиодифузери во Р. Македонија.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Па и покрај тоа, ќе поднесеше да живее со неа, да не беше во прашање само еден проблем - сексот.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Цитирајќи ја токму таа сцена, организаторите направија горила од неколку стотици метри, и го ставија врз огромниот Емпаер Стрит Билдинг, и тоа така како куклата да ја прегрнува зградата.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Можеби ќе немаше, доколку не беа во прашање последиците...
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Природата беше во нејзиното најблагонаклонето расположение.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
На татко ми, кој сѐ повеќе пиеше чај и веќе не слушаше радио, додека Јон беше во кујната, а моите браќа седеа во дневната одаја, тивко му велеше како очите на девојката згаснаа.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Бев во одредена мера и насилен. Признавам.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Се будев следното утро и читав. Три дена, не правев ништо друго освен што ја читав.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Фрлањето пикадо повторно беше во полн ек, а купчето луѓе околу шанкот почна да разговара за добивките на лотарија.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Моите зборови, сигурен бев во тоа, не допираа до неа.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Седнав крај него, сосема блиску од неговата десна страна.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Ми се јавуваа секоја вечер во Сиетл по телефон, сакаа да ми помогнат со разговор колку што можат повеќе, беа во мислите со мене, но тешко де­ка некој можеше да ми помогне во тие моменти.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Нам ни преостанува само просторот на француското јазично подрачје, да се претставиме со нашите различни светови, со нашите разлики, но се разбира да бидат прифатливи и стилски култивирани.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Не можеше повеќе да се бори против Партијата. Освен тоа, Партијата беше во право.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Следниот ден Рада беше во Куманово.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Влегов дома, стресен. Направив два-три круга во собата. Не бев во состојба да застанам.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Најтешко ми беше во време на големите празници.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Ниту трошка милост, ниту капка топлина, дури ни во првите месеци, кога сè уште живееја во неговиот малечок стан блиску до пристаништето.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
“Кога бев дете, бев во состојба на страв и претчувство долго време, и тоа не слично на другите луѓе кои беа во истата состојба.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Знам само дека беше во прашање некое детенце кое не ја слушало мајка му...
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Знаените и незнаените јазици, кажувани или задржувани во нејзината потсвест, и тие беа во функција на спасувањето на чедата и на семејството.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Тој беше во нас, ох, незаборавниот глас на нашите мајки.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Нивните замисли беа во согласност со безнадежно хетерогените нации зачувани заедно со помош на неколку ливчиња хартија од 18 - от век и со помош на Холивуд.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Не би знаел со сигурност да каже колку и какви чаши имаа, но сигурен беше во тоа дека имаа сервиси за секакви пијалаци.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Неговото срце и плуќа не беа во добра состојба.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Бев во милост. Бев во немилост. Се разведував. Пиев. Хи-фи и пол.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Но неколку години подоцна, кога се разведуваа, таа му рече дека кога биле кај златарот да купат венчални прстени, таа се издвоила за момент додека тој ја проценувал вредноста на двата прстени и незабележливо, земала еден рачен часовник. Оваа девојка беше голема убавица. okno.mk | Margina #11-12 [1994] 185
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
[...] Бевме во можност да дадеме каузални објаснувања кои генерално се во согласност со наодите на Пијаже но кои даваат подобар увид во механизмите што стојат зад процесот.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Железничарот веќе беше во пензија: во рацете немаше мижливо фенерче, на нозете немаше тврди чевли.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Главно се наоѓаше во состојба на распаѓање - посебно ѕидовите беа во лоша состојба.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Неговиот ум, како да се повлекуваше пред нешто, не беше во состојба да се концентрира.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Бидејќи бев во вториот ред, се поткренав на прсти за да видам дали дојде татко ми.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
„Ајде,“ рече брат ми, и јас тргнав по него, навалена на неговата рака, поткривнувајќи, вртејќи се наназад кон мајката и синот, кон нивната разделба.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Зигмунд сигурно се будеше многу пред мене, или воопшто не заспиваше; кога ќе ме разбудеше вревата, тој никогаш не беше во креветот покрај мене.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Дали беше во прашање возбудата од првиот ден, големата збрканост, стресот, што би се рекло, следните два дена ги одлежав в кревет, во мала треска.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Тој не знаеше, бидејќи беше направена кога беше во бесознание.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Огледалото беше во форма на издолжен четириаголник, обвиткано од сите страни со чисто брановидно сребро, филигрански обработено.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
А јас бев во Москва и таму на Кузњецки мост, тоа се јасно хулигани, за големи пари се продаваат книги на Шопенхауер и Ниче.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
На последниот настап веќе не можеше да ја потисне вознемирувачката мисла дека нешто ѝ се случило.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Тогаш се вратив назад и почнав да правам белешки.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Тука беше уште пред четири години и навикна Адем да го гали, да го потфаќа за брадичка и за обравчиња, да му ги бушави косите и да го држи за раце обично кога беше во пијана состојба додека го совлада ракијата да заспие.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Конечно, токму со помош на двомислата Партијата беше во состојба и, колку што знаеме, може да продолжи да биде во состојба да го запира текот на историјата уште илјадници години.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Ефес беше во пламен: - и небото гореше над детето свет - Малку пред тоа: Сонот се досети: да не се урне, туку да се извиши, над нишките сончева лач и таму од нив да плете венец за неродениот Крал!
„Еп на Александар Македонски“ од Радојка Трајанова (2006)
Еднаш мојата мајка се врати предвреме, и се загледа во цртежите наредени по масата, столовите, шпоретот, покрај прозорецот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Гледавме долго де во едната, де во другата слика, а потоа јас реков дека сите теолози и философи кои ги имав читано, а кои пишувале на таа тема, се сложуваат дека со појавата на христијанството, и идеите за спасот и воскресението, трагичното исчезнува.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Ема, молчејќи, во воздухот со показалецот се обидуваше да ги бележи нивните рабови што беа во движење.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Против пресудата работодавачот, кој ја изгуби парницата, знаејќи дека не е во право не се осмели да покрене никаков правен лек и истата беше спроведена доброволно – а раководството на „Дервен“, поучено од овој случај и под страв дека тој би ги поттикнал и останатите инвалиди на трудот да тужат – самоиницијативно ги исплати и трошоците за исхрана на останатите кои беа во иста фактичка положба, а немаа покренато тужба за истите.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Си легнав со вкус на ментол бонбона, на Boogie del Banco Rojo, на распроѕеваната и пепелава мама (каква што е таа кога се враќа од забавите, пепелава и поспана, огромна уловена риба и толку што не личи на себеси).
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Гледаше низ џамлакот во дворот, но не распознаваше дали е бел ден или е црна ноќ, и сѐ му беше во дно од некоја полутемнина, во која предметите одвај ги додржуваат контурите, а боите веќе одамна се изгубиле, како кога во детството го гледаа замрачувањето на сонцето низ зачаден газер од скршено шише.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Сите како што беа в црква останаа на сретсело, кое беше токму до самата црква, и го зачекаа муљазимот да се појави.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Дека може сѐ да биде сведено на ловењето и дека ниеден од другите двајца не можел да види како тој не беше во состојба да докрепи пред малку.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Додека бевме во Бањи беше спомнуван татко му, Иван потпрашуваше, но овде, во градов, не верувам.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Махмуд Дарвиш беше во средиштето на вниманието во Струга и Охрид, се сеќаваше на враќањето на Рафаел Алберти, во 1978 година во Струга, во годината во која како да славеа две враќања од егзил во поетската република во Македонија, со големиот шпански маг Рафаел Алберти.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
За разлика од подрумот на Мики, од каде што се нудеше детален поглед врз женските долни екстремитети, бившата гаража на „Бетон“ беше во тој, а и во секој друг поглед, бесперспективна кон надворешниот живот.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Нејзиниот мирис беше таму, но тоа не знечеше ништо, зашто собата секогаш беше исполнета со нејзиниот мирис, не само од парфемот на нејзината пудра за лице и помадата за лице што ги употребуваше, туку и од нејзиниот сопствен специфичен мирис, кој ѝ беше во здивот, на косата и кожата, и кој беше битен елемент за неговата страст кон неа, нешта што сега го револтираа, зашто и мирисот и нејзиното тело ја играа главната улога во неверството.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Повеќе ни новата средина не ме оптоваруваше, покрај Евтим со кој бевме во еден клас, стекнав и други пријатели, ми се отвори главата и сѐ ми беше лесно, дури и математиката.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
И во писмата до мене додека беше во Маказар и еве во ракописов.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Откако согледа во што е работата, Акакиј Акакиевич реши да го однесе шинелот кај Петрович, шивачот што живее некаде на четврти кат од задниот влез, кој, и покрај својата косогледост и абрашавото лице, доста успешно се занимаваше со поправки на чиновнички и секој вид други панталони и фракови,  се разбира кога беше во трезна состојба и ако немаше некои други идеи во главата.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Кај Михаил Ларионив постоеше наклонетост кон детската уметност, но само како еден дел од неговиот поширок интерес за природни, примитивни, често вродени извори на инспирација, вид­ливи кај руската фолклорна уметност, сликарите аматери или таканаречени „лубок” цртежи (популарен вид на анонимни, најчесто посветени на нешто, насликани блокови од дрво).
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Тајната не беше во преместувањето на компјутерот или работната столица, тајната немаше да биде ниту во промената на работното биро, доколку тоа се случеше, а немаше да биде ниту во промената на работната просторија, па дури ни во комплетната промена на работното место.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Подоцна, додека бев во Легијата на странци, дојде просветлувањето.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Светот ќе му стане татковина, останувајќи во постојани врски со угледни државници од сите поголеми земји во светот, во потрага по својата, макар минијатурна држава Палестина!
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Среќна околност беше што Димостена го имаа префрлено негде во внатрешноста, инаку, ако беше во сомборскиот затвор, таа не ќе имаше храброст да го посетува.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Дури беше во Германија, - продолжи сестрата, но подзастана, - не... во други држави, Марија многу ни помагаше. Ни испраќаше и алишта.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Повеќето тужби и жалби што им ги пишуваше Фонче, беа во врска со делби.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
И наеднаш, без нагодувања ми наиде помислата: колку ли голема била стрпливоста па дури и задоволството на Стариот писател додека пополнувал такви бели картички! Па од каде сега тој?
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Зошто AI се грижи (или би требало да се грижи) за компатибилноста со психолошките теории; значи, што и ако Rychlack беше во право?
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Да не беше во прашање личната интервенција на Водачот, тие веднаш ќе си ги покажеа острите партиски заби.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Макар што не му се разбираше ни збор, тој како да беше во некоја жестока расправа, се бунеше, противречеше, се противеше, убедуваше, час се муртеше, а час се насмевнуваше, додека на крајот не свирна потценувачки пред да се смири и повторно да загрчи.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Александар еднаш беше во една од нив за да направи репортажа за брошура што секретаријатот ја печатеше. – Во текстот не обраќај внимание на пијаните ветерани кои во групи пијат ракија пред испустените куќи, неискосената трева и откорнатата дограма, бидејќи никој не ја фаќа да ја поправи, Тодор го посоветува Александар.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Мозокот му беше во вистинска конфузија.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Од кога датира таа ваша љубов?!
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Уште повеќе се вчудовиди кога откри од една нејзина случајна забелешка дека не се сеќава оти Океанија пред четири години беше во војна со Истазија, а во мир со Евразија. Тоа малку го исплаши.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Сега тие ми беа во рацете, мазни, шарени и јас се обидував со нив да сковам некаква игра.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
А тоа беше во склоп со генералната турска политика: извлекување на што поголеми приходи за потребите на војската, за зачувување на мирот во завојуваните краишта и за придобивање на племството на своја, турска, страна.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Се свртев кон влезната врата со цел да одам да му кажам на работникот Ристе Петревски кој беше во канцеларијата на секретарката, ама тој веќе беше на вратата и му свикав да викне брза помош.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Г-дин Ракот не веруваше дека нешто не беше во ред со неговиот грамофон.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Да биде на фестивал не може секој: филмови од утро до вечер, сниматели, режисери, артисти, новинари, фестивалска публика!
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Толку тешко може некој себеси да се фати „на дело”, што ќе бев во искушение да признаам дека воопшто постојат овие, во суштина неелементи на искуството, да не бев понекогаш во ситуација случајно да ги забележам во акција кај другите, а тие да не ми ги пријавиле.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Скептицизмот на Леинџ, човечноста и разбирањето за различните состојби на свеста беа во духот на Sgt. Pepper ерата, па затоа тој и се здоби со голем број следбеници на американските универзитети.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Често бев во градината - пред куќи - ме поздравуваше и ќе речеше: - Уште не сум ја прифатила мислата дека Влатко веќе не живее тука.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Но мрежата се распаѓаше при трезвеното размислување дека таа беше во Идн Парк.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Доби висока температура и постојано беше во бунило.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Повеќе ништо не беше на своето место и во фокусот; нештата не беа во својата вистинска и природна форма.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Сѐ што беше во умот на Бога кога те создаваше, сега доби форма во мојот ум.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Божиновски не потпаѓа на овој притисок и одлучно одбива да ја потпише изјавата – за која верува дека е класичен случај на уцена – со објаснување дека веќе води спор со компанијата, и дека таквата изјава би била целосно невистинита (т.н. лажна изјава).
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Дури ни јас не знаев речиси ништо за Џуди Гарланд кога бев помлад.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
И тогаш тргнав низ последниот ред и на половина пат видов нешто што отпрвин ми личеше на не многу угледно диванче од почетокот или од средината на викторијанската доба – еден покабаст и погруб Рекамjе со дебелки обратно извиткани диречести ногарки, наместо оние витите грчки што се нанадвор.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Татко само се насмеа на овој коментар на Камилски, но во себе помисли дека тој беше во право.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Се формираше крај езерските брегови еден вид Поетска Република во која поетите откриваа вистински пристан во нивното враќање од егзил, кое најчесто не можеа да го остварат во нивните земји.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Сани веќе беше трудна и групата се викаше Паганска Ноќ.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
И сѐ беше во некакво движење; говедата се митареа, чешајќи се по дрвјата, младото ветерче скришно се задеваше со овошките и овошките крцкаа, занишани и од цут, од пеперуги и од пчели.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Мајка ми беше куца, со едната нога нешто не беше во ред, а мораше по 25 дневно да се качува и симнува по едни скали што водеа горе во кујната.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Таа беше во состојба за неколку секунди додека се разминуваше со некого, не само што се ќе забележеше гледајќи во човека, откривајки ги квалитетите ги забележуваше и сите ситни недостатоци.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Имаше можност да баци девојка уште кога беше во осмо одделение.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Всушност, кога минатата година бевме во Кан со Девојките од Челзи и кога дадов интервју за Cahiers du Cinema, на неа мислев кога реков: „Луѓето се обидуваат да ни подметнат работи.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Знаев дека мама е таму - го палеше огништето, шиеше или приготвуваше јадење, а татко веќе беше во продавницата.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
На денот на приредбата сите бевме во нова облека.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Еден ден учителот нѐ извести дека на кралот Александар му е извршен атентат. Тоа беше во 1934 година.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Би сакала уште еднаш силно да ви речам колку многу посакувам да го најдете вистинскиот спокој...
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Зборовите на госпоѓа Марилеа за Ема беа шокантни, но брзо се прибра, пред сè затоа што таа никогаш не сакаше убавите чувства да ги гарнира со лоши претпоставки и секогаш, особено кога беше во прашање милата госпоѓа, се држеше до првото ниво; едноставно не сакаше за причините да размислува врз основа на факти кои допрва треба да бидат осветлувани.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Камилски почувствува дека разговорот оди видливо на негов терен, на подрачјето на кое се чувствуваше најинформиран, а беше во дослух со генезата на балканското јаничарство, па се надоврза на размислите на Татко: За да се ослободиме од духот на јаничаризмот на Балканот и за да ги спасиме идните генерации, посебно нашите деца, ние треба да ја разбереме неговата генеза, но затоа ќе ни бидат потребни многу време, многу книги.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Додека бевме во Урошевац заедно со Штабот на дивизијата и приштапските единици, балистите планинареле тоа да го искористат и да нè нападнат.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Ултра веќе беше во емисијата и главно им се допадна на луѓето - беше комуникативна и претпоставувам дека ја сметаа за „разумен” фрик - и така таа го проби патот за останатите.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Но, бидејќи бевме во хотелот и немавме каде да ја спремаме рибата, ти сета им ја даде на локалните рибари. 23.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
- Ако не појдеше кај детето и кај Хелвиг, немаше можеби да ѝ се случи, толку брзо да ѝ се врати кризата. - Можеби немаше. Но тоа беше во неа.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Тулио Бути инстинктивно сакаше да се повлече кога виде дека таа, седнувајќи, погледна накај прозорецот, но помисли дека не би можела да го види оти беше во темнина и остана крај прозорецот да присуствува на вечерата од ова семејство, заборавајќи на својата. Оттогаш секоја приквечерина, по излегувањето од канцеларијата, наместо да тргне во вообичаената, самотничка прошетка, се упатуваше право дома.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Бегот преку свои луѓе беше во дослух со владиката и не му беше непознат разговорот.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Лакхдар беше во право. Вилата во која некогаш живеел Андре Жид во Ла Марса беше со убав видик на морето, со градина сета обрасната во густо медитеранско билје, насекаде проникнато со стракови јасминово цвеќе, со шадрван на средината.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Јагулче Дримски ги знаеше сите истории на водите, големи и мали, дури и на потоците кои се влеваа во Езерото и беа во некакви односи со луѓето.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
КОГА СУЉО ПРИСТИГНА пред портата на кадилакот, кадијата веќе беше во својата канцеларија и седеше крај својата работна масичка над ќитапот – единствениот закон по кој ја делеше правдата на сите што идеа пред него.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Можеби ти беше во право, кога еднаш за него ми рече дека не копа бесплатно оти е добар и хуман, туку бидејќи е лаком и бидејќи заради тоа има страв од казна, та копа гробови бесплатно за да си ја смири совеста.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Татко со целосно балканска судбина, беше свесен дека излезот од новата митологија за Балканците беше во еден автентичен, реален процес на самоосвестување ослободен од секакви предрасуди на комплексноста на балканските идентитети.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Дните беа во агонија кога се сретнав со шашливиот Кузман на мостот под бронзените јавачи - Александар и Петар Караѓорѓевиќи.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Најголемото недоразбирање во светот беше во тоа што нè сметаат за муслимански народ.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Кога го садеше јоргованот, таа беше во потрага по некаква внатрешна, само за неа разбирлива метафизична потврда од боговите во кои веруваше, со надеж дека расадот ќе биде среќен, како и самата наша пресадена судбина.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Штета што не беше во можност да се ожениш за мене.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Некаде во седумдесеттите вујко ни Пане беше во Берлин.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Следното доаѓање на Александар веќе не беше планирано.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Тогаш тие и се ограничуваа да го средат барем само она, што беше околу нив, барем што беше во нив, а она другото го мавнуваа .
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Сè беше во ритамот на сиртаки.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Бидејќи таа си беше во години, наутро се будеше во пет часот и претерано гласно слушаше временска прогноза.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
LIX При преселбите на нашето семејство за Татко, главниот стратег на егзилот, пресудно беше да ја загнездиме судбината крај брег на река, езеро или море, а за Мајка најзначајно беше во каква куќа ќе се вселиме.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Кога Едо стапна на душемето таа му беше во прегратката, со раката меѓу неговите нозе...
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Само едно не бев во право.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Јас бев во Андалузија, или Ал-Андалус, како што била именувана во арапските текстови, за да се означи Шпанија, под власта на муслиманите, меѓу 711 и 1492 година.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Ме засмејуваше секој вид хумор поврзан со марихуаната, иако во тоа време разговорите за таа корисна супстанција беа во обратна пропорција со можноста истата да се набави.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Бездруго Централата беше во тек. Или можеби не беше.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Тулуза ќе беше далеку поздодевен град Шпанија да не беше во Заедни­чкиот пазар.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Само се чувствував чудно, не знам како да го објаснам тоа, како да бев исполнета со некоја јанѕа и недоверба, најчесто бев во некое радосно–жално расположение.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Грмежите в село го привлекоа јузбашијата што беше во гробиштата, па гледајки дека од неговиот „фронт" бунтовниците отстапија, го собра аскерот и му притрча во помош на Расимчауш.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Од неговата прикаска исто така можеше ноќе вжештено да се размислува за светците и грешниците на минатото и за темните вртежи околу нив, за времето во кое, повеќе од кога и да било, смртта и стравот од смртта господареле и над билје и над луѓе.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Така ли е, ти си останал жив, иако си испил толку многу апчиња. 6 За несреќа, тој период бев во толку длабока емоционална фаза, во суштина, многу осамена.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
- Целата десетина ја истера од земјанката и нареди по вакво време да копаат... A јас, пак, тогаш бев во соседната земјанка... - Е, братко, си надробил.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Од под буквите во книгите ѕиркаат нашите мртви и се смеат новородените. Дишат вода, пијат воздух.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Не оти беше во неред или имаше потреба да се среди, туку очајнички се обидував да почувствувам малку душа, миг на живот во нејзините предмети, облеката, постелнината, албумите и книгите што ѝ беа особено верен придружник.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Откако расчистија кои генерални западни идеи му недостигаат на Балканот, а тие беа во книгите на нивните библиотеки, заробени во лавиринт, откако му реферираше на Камилски, Татко според своите источни книги, за лавиринтот според источните монотеистички религии, посебно се задржа на Кабалата: Кабалата уверуваше Татко трага по скриените патишта на мудроста со зближување на зборови со навидум мошне оддалечени значења, споредувајќи ги нумеричките вредности на нивните букви.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Тој беше предмет на омраза, попостојан било од Евразија или Истазија, зашто кога Океанија беше во војна со едната од тие две сили обично беше во мир со другата.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Макар што била свесна дека лаицизмот и клерикализмот не се римуваат, туку се спротивставуваат, се мешаат, вујна Клементина лесно разбрала дека овие конгрегационисти на Балканот се во некаков „свет сојуз”, кога беше во прашање спасувањето на младите балкански души.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Во Италија пламтеше фашизмот. Дуче беше во сојуз со Хитлер, сонуваше да ја припои Албанија кон Италија. По Абисинија, требаше да биде освоена и Албанија.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Сите ѕидови на просторијата од душемето до таванот беа во регали со книги.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Меѓутоа, има и нешто повеќе од сето тоа, од арбитрарните декрети на власта, а тоа е сказната што ни се нуди низ романот Времето на козите, на романсиерот Луан Старова, сугерирајќи ни, а и без тоа некогаш да се каже, дека грешките и лудоста на режимот не беа во диктатурата, туку во феноменот од кој произлезе диктатурата, односно од идеолошката аберација.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Овие размисли како да ми ја поткренаа надежта и затоа побрзав да заклучам дека напуштањето на канцеларијата од страна на Грофот веројатно и не беше во врска со некоја моја необмислена постапка ?
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Тој не страдаше. Во него имаше бесчуственост што му ја анестезираше болката што беше во него.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Имено, додека сè уште работеше во „Спектар“, таа беше сведок на тоа како фирмата, по налог на директорите, им врши градежно-занаетчиски услуги токму на инспекторите кои беа задолжени за нејзина контрола и надзор – без да им наплати за тоа, за да ако настане некој проблем за кој надлежен би бил Инспекторатот на трудот, тој проблем се реши во корист на фирмата.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Востаниците тоа и чекаа. Еден по еден ја фатија долината на Задна Река и уште до пладнина си разотидоа по домовите како ништо да не било.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Иако првата изведба на Ладламовата Камелија (адаптација на филмот Камелија од Џорџ Кјукор од 1936 со Грета Гарбо во главната улога, заснована врз романот Дамата со камелии од Александар Дима и операта Травијата од Џузепе Верди) беше во 1973 година, речиси деценија пред некој воопшто да слушне за ХИВ/сидата, во она што Бартлет го вели за драмата тивко провејува изострена свест за околната епидемија, која во 1987 година го зеде и самиот Ладлам.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Повеќе тоа беше поглед на осуда и закана.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Така беше во текот нацелиот негов живот...
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Човек уште во темни зори можеше да види купови садови за вода (стомни, букари, котли, лонци, грнци, кобли, тенеќии) околу чешмите и во дворовите на домаќинствата стопани на бунари со добра вода.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Животот ѝ висеше на конец. Седум дена беше во длабока кома.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Сега, како да се најде повторно во истиот транс од младоста, кога беше во разбранетиот Цариград, обземен од големата мисла дали, по завршувањето на отоманското право, да остане на Исток, да го земе семејството, па да се слее во новите млади Ататуркови ешалони, како и бројни негови сонародници и блиски, или да се врати на Балканот, да остане со своите, да ја продолжи татковата меланхолија, со надежите дека ќе замине, но верен на инстинктот на останувањето.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
„Тој беше дете од моите детски соништа. А можеби и јас бев во неговите...“
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Ќе се бакневме, усните ќе ти се отвореа и кога твојот јазик на неколку наврати ќе посегнеше по мојот, ти го откопчував првото копче од блузата, откривајќи ти го младежот на дното на грлото кој беше во хармонија со помалата дамка на аголот на усните што јас толку многу ја сакав, а потоа второто копче кое откриваше нежен златен крст - јас секогаш се обидував да го сметам само за моден детал - што се нишаше над расцепот на твоите гради.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Мојот компањон, амбасадорот Патрик Крисман, од последната дипломатска мисија, кога јас бев во Франција, а тој тогаш во Македонија, ја продолжуваше својата мисија во Албанија.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Ние стоевме отпростум во собата, неподвижни. Го гледавме танцот на сенките.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Сите чекавме, сите бевме во треска, колку што се наближуваше денот - толку бевме понеспокојни.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Х.Х. беше во состојба да ги следи и моите внатрешни реакции, провоцирани од неговите зборови.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Тоа беше и време кога Фројд силно влијаеше на уметноста, така што Дишан, додека радикално ја употребуваше техниката на поинаква перцепција, беше во исто време свесен за притисокот и екстернализацискиот процес на психоанализа. 194 Margina #8-9 [1994] | okno.mk
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Се разбира, не беше во прашање само егзактноста на преведениот збор за религиозни дејства, во францускиот збор acte, многу подлабок во понирањето на клучните идеи во моите книги во врска со мојот идентитет, идентитетот на моите родители, на мојот народ, накусо идентитетот на животот.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Наскоро бев во состојба да го индуцирам вообичаениот феномен на транс со стандардни методи и применував хипноза во терапијата со пациенти првите години по дипломирањето, во армијата и во Глазгов.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Деврието патролата — крстосуваше низ село и секаде каде што ќе видеше светлинка влегуваше да се убеди што луѓе има во таа куќа.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Поради близината на неговата работна позиција до 37 раководството на компанијата, Н.Н. беше во можност да ги забележи сите дејанија и начини на работа на раководниот тим – што секако вклучуваше и многу ризици кои подоцна, во ноември 2001, се ефектуираа со незаконит отказ од работното место, со што и настанува спорот.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Замисли си вакво нешто: Рајна ѝ изјавила и на Трајчеица, и тоа не дома или на улица, туку на гробот на Ролан Јоковлевич, на Новоселските гробишта, дека многу ја жали но не поради загубата на сопругот: "Многу те жалам Трајчеице", ѝ рекла,"само затоа зашто сè до крајот на неговиот живот не сфати оти нему Господ му порачал да избира помеѓу жените и да ги прави среќни.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
И сѐ очите му беа во малата Анѓа. – Ете, да не ни го грабнеа Ѓелета, сега ќе си го пратев со бацка му овчар; да не ни го грабнеа Ѓелета, сега ќе ни помагаше на снопјето врзување, на жниење, на вршење.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Имав многубројни љубовници, кон некои бев окрутна, суетна, хировита, бев во полна снага.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Зоки Поки беше в парк Зоки беше в парк, па кога се врати оттаму, го прашаа: - Што виде таму, Зоки?
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Да го кажам и тоа... Кога мајка ми дојде во Унгарија, кога јас бев во Будимпешта со директорката отидов да ја видам.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Тогашните моќници во светот, генералниот секретар на ООН Курт Валдхајм, Кисинџер и Громико, министри за надворешни работи на САД и СССР, беа во принцип согласни за среќна разврска.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Но кој можеше да замисли дека оваа војска ќе заврши за неколку години во братоубиствено урнување на земјата (со стотици илјади убиени невини луѓе, со милиони обездомени) која требаше наскоро да ја претставувам и за која како да бевме во еден вид жртвувана патрола.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Кога стигнав во женева во 7.30 наутро на 15 јуни, ден по Борхесовата смрт, беше премногу рано за да отидам кај Марија Кодама.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Од трема, Ѓорѓија воопшто не забележа ни како беше облечена Французинката.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Сјајно е тоа како ги исфрлуваме - тие идеи создаваат нови, оние кои во почетокот воопшто не беа во нашата глава).
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Но дали и ова не беше во суштина акција на чистење на јазиците?
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Татко не сакаше да го запира работниот елан на својот пријател кој беше во нагорна линија, се согласи да продолжат да работат до исцрпувањето на листата.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
- Па, - прозбори Кире - кој знае дали онака, како што живеевме со Маријанти, кој знае дали ние бевме во лудница или Ѓорѓи?
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
А сепак, овој налудничав велеград никому не му беше во крвта толку колку нам, дваесетгодишниците.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Беше во состојба со денови да се однесува како немтур и да се обидува да ми наметне вина мене, дека, еве, јас сум била нечовек, штом така грубо, а не нежно, како што беше навикнат, се однесувам со него.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Од некаде ги раздвижи оние што беа во собата и оние што чекаа надвор.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Козлето одеше по својот пат, од далечина ја гледаше куќата на Сеген, нејзиниот довчерашен затвор. Беше во зенитот на својата среќа.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
И така Тито со Галеб патуваше четиринаесет пати, посети 18 земји на три континенти - Европа, Азија и Африка.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Сликите, стиснати во рамката на отворениот прозорец, беа необично живи и подвижни, затоа во собата се беше во некоја темна, студена неподвижност, сѐ, дури и оној мирис што го имаа старите куќи во занемениот град.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
За ова време додека беше во колибата, додека се носеше со суровоста на осаменичкиот живот, ретко помислуваше на учењето, па многу нешта од она што го учеа, од она што му беше задача за полугодието, беше изумил.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Работникот Љ Х од Велес (сега 50-годишен) беше во стален работен однос во АД „Киро Ќучук“ – една од велешките големи компании од градежниот сектор, со над 800 вработени кои, во транзицијата, неуспешно се трансформираа од страна на локални моќници.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Според тоа, бев во паника поради мирисите.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
- Но јас бев во Африка.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Фоте и Боге се сретнаа за првпат кога Фоте колабираше на работното место и веднаш беше однесен во Воената болница, а Боге беше во конзилиумот лекари што го испитуваа и му ја дијагностицираа болеста.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Но пишував само со рака, не со срце, оти Бог не беше во мене.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Кој беше Јасер Арафат? Тој веќе беше во историјата без да го подготвувал педантно, методично и фанатично своето место во неа како неговиот друг соборец од Картагина, раизот Хабиб Бургиба.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
На некој начин, беше во право.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Околу Мученици се пораспарталија облаците и се прозаби небото за да може да се пробие некој и друг зрак од пролетното сонце. Му се израдуваа тие што останаа живи и излегоа крај ѕидиштата да ги затоплат измрзнатите коски и да ја поискашлаат кашлицата што ги нападна уште пред два три месеци.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
-Фино беше во зоолошката. Влечеш опаши на лавови, им даваш пластични банани на глупите мајмуни, плукаш ваму-таму...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Бев во тоа... го користев тоа. Ја употребив таа граѓа. Ја продадов.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Како каде. Бев во другите, повеќе или помалку козарски републики.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Толку беше напрегната во исчекувањето на пресудата, што не беше во состојба било што да преземе во врска со вработувањето.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
А за она што се случи помеѓу Генералот и Рајна, ( а мислам оти беше во прашање само еден обичен флерт), сметам дека спаѓа во познатите каприци на нашата пријателка.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Стаклата на неговите очила впиваа се што беше во собата.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Впрочем, тоа да не се разјасни докрај, не беше само негова особина, тоа очигледно беше во менталитетот на луѓето од овој крај, некоја воздржаност во кажувањето на фактите, а уште повеќе на сопственото мислење и ставови.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Балканската историја беше во нашите детски раце.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Мислам дека прифаќа толку лесно и брзо само затоа што ја мачи мислата дека цел месец ме оставила сама без неа, додека беше во Индија, и дека сака да ја поправи грешката.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Претседателот беше во целосна луцидност!
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Можевме да одиме било каде бидејќи тоа беше во нашата природа.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Кога авторот допатува во Торонто, Едо веќе беше во брак со Су која, подоцна, му роди две деца – едно машко, Дракче, на името на татко му, жртвуваниот туберкулозен партизан и едно женско – Енџи, име по желба на Су, но под услов Едо да ја вика Ангелина, Геља.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Во текот на овој четиримесечен период, додека парницата беше во тек, работодавачот на Костадиновска „доброволно“ ѝ ги исплати заостанатите седум плати, па затоа ова побарување беше изоставено т.е. повлечено од тужбениот петитум. 275
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Ги бараа и оние земји што војуваа и оние што не беа во војна.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Еднаш беше во гнездото на Марија. Таа го праша - Зошто хирургот те вика Отец Симеон?
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Домаќините беа в поле на работа, а дома дремеше само стариот дедо.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
Опфаќањето на снимените состојби и настани, нивното класификување во еден систем, методата за која пишуваше и Мишел Фуко, беа во служба на тоа пропагандно одделение.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Второто, може ли за мала лага да се смета нешто кое во иднина ќе стане голема вистина? – Секако. – Зошто тогаш не земете и Вие малку од својата љубовна напивка, што нам толку несебично ни ја нудите?
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Единствено ако некоја не беше во друштво на боксер или борач.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
“Бев во Кореа,” рече тој откако едно од телата се распадна од невнимателното носење, „можам да разберам момци да пукаат едни во други убивајќи се, ама ова - “ ја заниша главата. „Исусе Христе.“
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Пред некоја недела бев во кино кога ми пријде едно дете и ми кажа: „Ќе сакате да се потпишете на маичкава, господине?
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Ама лели едно ме видоа и на име ми рекоа и ме однесоа дома, та ме нагостија и многу ме честија.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Тие сакаа прво да го завршам факултетот кој што го имав започнато и мислеа дека не треба сега да ја пропуштам таа ретка прилика која што ми беше дадена, за што сепак беа во право.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Но таа, за секој случај, ја носеше со себе врската со клучевите од нашите напуштени куќи, првин крај Јонското Море, а потоа крај Охридското Езеро.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Кога беше во прашање лотаријата, дури и луѓето кои одвај умееја да читаат и да пишуваат беа способни за сложени математички операции и за изненадувачки подвизи на меморијата.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Бев во полицијата, велат не ги избројале уапсените, а камо ли да знаат кој е Андреевиќ.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Хабиб Бургиба, додека беше во Париз, по остварената независност во преговорите со Франција и тогашниот премиер Мандес Франс, вежбал јавање на бел коњ за своето триумфално враќање во Тунис, додека Јасер Арафат ова нема да го доживее.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
По часовите трчавме накај нашата зграда.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Била силна тенденцијата граѓанинот да зборува турски (Vatanda oturk konu o)!
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Иако беа во две куќи, разделени, тие настојуваа да си ја одржат семејната заедница.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
На Татко не му се допаѓаше воената терминологија со која често се служеше Камилски кога беа во прашање јазиците.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
— Добро. Co кого си дојде и зошчо толку бргу; и а остави тамо неа?
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Откоа виде Силјан оти никој не излезе, тргна да оди по адата да види што земја ќе бидит таа.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Човечките суштества се такви какви што се, нема да постои никогаш идеална земја и доколку ова се прифати може да се смета, наспроти с, дека Европската заедница е простор сосем погоден за живеење, дури и пријатен.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
А, незгодата беше во тоа што Нерка си замина во три часот, татко ми се јави од Болница и рече дека непланирано мора да дежура, па така, дома ќе си дојде дури утре претпладне, а мајка ми никако да се врати од работа.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Лошото искуство кое го има претрпено го одвраќа и од активирање во полето за заштита на работнички права, како и од самото учество во облици на протест и поддршка на работниците. ***
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Ова беше во крпата! Сите го поземаме, го вртиме, го загледуваме.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Зимата на 15 февруари тој се врати. Тоа беше изутрина, бевме во строј. Ја пеевме химната. Проклет да бидам, химната.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Можеби, вистинската причина за падот на Отоманската Империја, според неговото мислење, беше во фактот што Западна Европа успеа, во истиот петвековен период, да ги оствари етапите на ренесансата, на реформацијата, на Француската револуција, на либерализмот, на индустриската револуција, како и стадиумот на државата-нација.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Иако во времето кога го поднесувале извештајот „правните надлежности на АВНОЈ (и на Националноослободителниот комитет) сè уште не се јасно дефинирани“ и „сѐ уште не се зацртани границите меѓу регионалната Влада и централната власт“, тие сметале дека „би требало да се очекува, централната Влада да има неограничена власт, а регионалните влади сѐ уште се ембриони не само по форма туку исто така и во однос на власта. ‘Прашањето за федерацијата’, ќе напише Тито, ‘им е познато на многу наши граѓани единствено како израз –‘федерација’– кој претставува нешто подобро отколку она што беше во стара Југославија.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Па јас ја имав тетка Рајна и секој ден, кога таа не ќе дојдеше јас одев кај неа... но не беше во тоа работата.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Дел од тебе сѐ уште беше во неа. Мора да ја одржуваме.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Ноќта додека Томо беше во полицијата, сета вина за ова беше префрлена на Рада.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Но, ако воопшто постоеше надеж, таа беше во проловите.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Вратите на куќите се затворија пребрзо. Овде онде удираше резе. Сѐ живо како да се плашеше од темнината.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Сакаше да сврти зад соседната улица; но сѐ што беше во него, од ветровиот вез во маслинките до последниот кикот на машинките, се распрсна во силен прскот, во тапо кршење, ѕвечење, крик, и сето тоа се слеа во татнеж и како лавина тргна во недогледна бездна.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Со истата казна ќе се казни и тој што ќе отстрани или уништи докази што се од значење за постапката пред суд или управната постапка (чл. 366-а, КЗ).
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Што се однесува до баџанакот единствено ми е непријатно што двајцата знаеме дека тој беше во онаа група грди луѓе што ме тепаа или сакаа да ме тепаат.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Палестина не беше во приоритетите на новата Република Македонија, како што таа не беше приоритет за Тунис.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Тоа што и законски ќе се ослободи од Марија, беше во ред. И крајно време беше.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Но тој си беше во својот картагински рај, опкружен со светот на Бројгел и убавата Паола, користејќи ги раскошните сончеви зраци во својата градина, во сенката на палмите и расцветаните портокали Како да се најдов во хамлетовска дилема: да се однесувам како висок чиновник, од профилот на амбасадорот Тунчер или како амбасадорот Пико некогаш, храбар дипломатски донкихотовец.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Тој беше во средиштето на вниманието.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Водена од своите сирови халуцинации, бев во готовност да го прифатам и ова привидение, но се појави една тетка со лоша фризура за да ме исплаши и на микрофон да проба да го објасни целиот настан.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Господарската куќа не беше во кула, оти кулата допрва требаше да се гради, туку во најубавата куќа со чардаци, во која порано престојуваа митрополитот и игумените, кога ќе дојдеа тука на прошетка, или обиколка.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Татко веруваше дека метафи­зичкиот клуч по кој трагаше, со години, во своите списи и книги, всушност, овој пат беше во рацете на Мајка.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
На прагот стоеше градинарот Раиз со двете ќеркички за рака, петгодишната Јета и четиригодишната Дита. Од белите мермерни скали слезе сопругата Гзиме.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Толку време беше во болница никогаш не ми побара такво нешто.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Долго размислував што ќе напишам! Моите чувства кон Арафат и Палестинците сега не беа во кругот на интересите на земјата што ја претставував.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Неколку недели целиот Менхетн беше во знакот на оваа атракција.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
И уште повеќе се зачудиија кога наближи. Беше во турски облечен но не личеше на Турчин.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Тоа беше во првите денови на пролетта и преку слелеаните испарувања од далечниот храм допираше дремливиотзвук на камбаните.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
ГРИНАВЕЈ: Покрај тие влијанија („Седмиот печат“ на Бергман, Ален Рене со филмот „Минатата година во Мариенбад“, Борхес... - заб. на прев.), од практична страна, не знаев како да почнам и бев во недоумица, како многу луѓе што денес ги среќавам.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Но сега беа в град и уште млади, но убави како изворски води, и некому можеа да му личат на една двојна капина израсната на еден трн.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Борхес седеше во столот, внимателно облечен, во костум со кравата, свртен кон вратата.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Ти знаеш како беше во нашето семејство. Секогаш најстариот одлучуваше.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
- Што, што! Зар само твоите. Моите донесоа граѓа, а ако не ми беа браќата за да ја изѕидаат, уште ќе бевме во старана колиба.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Следнот ден веќе бевме во друг град во туѓа земја.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Писателот Робер Мале беше во право кога велеше дека ние Балканците тешко ќе најдеме место во францускиот читателски простор, опфатен со јазикот и стилот на Пруст, Ками, Јурсенар.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Со нетрпение чекав да се вратам, да ја видам.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
И едните и другите беа во право.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Дури во дваесет и три часот, кога веќе беше дома и во постела - во темнината, безбеден од телекраните сѐ додека беше тивок - беше во состојба да размислува непречено.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
31. Матеј дома се подготвуваше за САД. Уште во октомври беше во контакт со болницата од Детроит, да ја заврши праксата таму, два месеци, еден месец на гастро (каква коинциденција), а еден на инфективно.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Оваа монографија е втор обид тој интерес да биде задоволен.* Ние сме свесни дека, поради недостиг на доволно архивски и друг материјал, не бевме во можност да одговориме на повеќе прашања што во темава ни се наметнуваа и да ги пополниме сите празнини што се појавуваа.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
-Ееее...... тогаш беа празници во сите станови на Борис Кривошеев што тој горделиво ги бараше од Сојузот на борците како што им се стеснуваше просторот откако се ожени чичко ни Трајко.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
СРБИНКАТА ЈА СПАСИ НАШАТА ПАРТИЗАНКА
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Мајка отсутно, како да беше во судница, ја крена раката.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
На обвивката се наоѓаше голема налепница во облик на банана, што можеше да се излупи. (Првобитната идеја беше да ставам серијал од пластична хирургија, па ги пратив Малиот Џо и неговиот пријател Денис во медицинскиот архив да ми набаават фотографии од операција на нос, гради, задник, и останато - и тие се вратија со цел куп материјали.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Сакаше посебно да го нагласи овој дел од разговорот, па продолжи: – Првото мое бегство беше во Турција, на мојата 17-годишна возраст!
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Кога му се доближи, тој забележа дека десната рака ѝ е во јамка закачена околу вратот, што не се забележуваше од далеку затоа што беше во иста боја како и нејзината униформа.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Трајко почна: — Ти беше во Бугарија со Митра, нели?
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Турците, што беа во заседа, скриени во суводолицата покрај ливадите, отворија на него оган; сега кога видоа дека тој бега и ја наближува шумата, скокнаа од местата и со пукање и викање се спуштија да го гонат.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Повторно паузира, стоеше таму како да има уште нешто да каже, но ништо не кажа навистина ништо, или пак имаше многу повеќе да каже отколку што беше во состојба да каже.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Еве го Претседателот со цилиндар и редингот, во кралска кочија.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Во себе за случајот на Бургиба почувствував еден вид разбирање, кое беше во противречност со мојата амбиција, не можев да речам кариеристичка занесеност.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Рацете на Круме Волнаровски му беа залепени со дланките и спуштени меѓу колениците (имав впечаток дека рацете му беа во силен стисок меѓу колениците, за што тој, најверојатно, не беше свесен), а главата му висеше напред така што од мојата страна можев да му го гледам само левиот образ и дел од темето во сиви нијанси како лишај на кутнато дрво.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Така мразот околу неговото необично сликарство почна полека да се топи, навистина прво однадвор а потоа и однатре, макар што жарта беше во неговите платна, а само повремените пламенчиња срамежливо околу нив.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Идеалот на обата големи лидера на арапскиот свет Бургиба и Арафат беше да дојаваат на бел коњ во ослободената земја.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
И покрај огромната работа, Томаица ја следеше ревијата со огромен жар и беше во текот на цело време како во транс .
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
” А Ливајн ќе речеше со воздржан подсмев, кој не беше во потполност ниту презрив ниту одобрувачки, “Па, како да сметав дека ќе останам редов и ќе направам кариера од тоа.”
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Нешто не беше во ред со сонот и Ќ се сопна додека месечарски трчаше на подвижната лента.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
А ироничната насмевка на Анастасија сигурно се однесувала (ако била навистина иронична) на некого од минатото, некоја личност а можеби беше во прашање и некоја од некогашните пијанки и веселби во овој ист простор.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Но откако Видан јанчески, откако се насели таму, ги огради со убава дрвена ограда и на оградата стави вратниче со нажапчување, ги завикаа Виданови Извори.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Тогаш во куќата на Нича Бранов власта му даде стан на еден висок германски офицер, гестаповец, кој беше во командата на градот.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
И не само јас, туку и сите други девојчиња што бевме во домот...
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Не беше во прашање само цената на илјадниците животи, со која беше платена електричната енергија, туку и прашањето на нејзината, во голем дел неостварена намена.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Историјата му беше во функција на писателското творештво.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Климент Камилски внимателно слушаше, но не можеше да разбере зошто Татко запре на овој, се разбира интересен, лик од албанската преродба, во времето на Отоманската Османската Империја, но тоа, според него, не беше во врска со нивниот проект.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Во текот на целиот ден тој не беше во канцеларија (единствен случај во неговиот живот).
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Но кога сексуалните конотации на тоа стакло се разгледуваат во светлината на католичкото воспитување на Дишан, тешко е да се поверува дека токму таа фотографија - на која е прикажана познатата Санта Марија дела Салуте од десна страна, а од лева во далечината се гледа Ил Реденторе - е одбрана потполно случајно.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Така е! Така е! Дали беше во прашање исправност?
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Во тоа време не бев во Квебек една недела.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Останатите уметности беа во позадината.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Како да беа во синџири; нозете тешко им се одлепуваа од земјата. „Што има во таа каса?“ Одеше бавно за да може да ги израмни чекорите со нивните. „Пари“ , му одговорија со безбоен глас. „Во челични каси не се чуваат игли за шиење.“ Рапава смеа му заигра под грлото.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
По тие неколку волшебни минути повторно седеа молкум, Томаица и понатаму беше во неговата прегратка.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Не, не беше во прашање само еден млад човечки живот, самото дело, проклет да бидам, самото дело беше тешко над триста тони.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Дека писателот Едо Бранов, од своја страна, доби повеќе од тоа што очекуваше, покажува фактот што по неколку недели тој пак беше во Атина.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Стана почувствителен за работите околу себе. Го навредуваа некои предмети кои порано не ги ни забележуваше.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Тогаш за прв пат бев во ментална болница.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
И самата себеси не се поднесував во таквите ситуации, но ете, не бев во состојба да се воздржам.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Гронинг: Тоа беше најголемата психолошка пречка за мене кога почнав да работам на „Симпсонови” - отстапување на контролата.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Беше јасно, како ден, дека Мирон Донски сакаше да го намали, но не и докрај да го скрши Татковиот елан зашто тоа, сепак, не ќе беше во интерес на Архивот.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
По целден подпевнувам дома и нонстоп бев во некое движење.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
„Го гледам син ти како расте и се си велам на кого ли личи детето“, се засмеа злочесто Огнена.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Но во 60-те целата фора ѝ беше во тоа да ги оставиш работите такви какви што се. (На пример, 67-та помогнавме да се отвори дискотека под името Gumnasium. 28 Margina #10 [1995] | okno.mk
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Зошто би оставила сѐ ако тој беше во ред.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Човек да поверува дека беа во прашање необични денови.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Кога една година беше во Свети Наум во Охрид, му се случи да клекне пред гробот на светецот, да го навали увото врз надгробната плоча за да му го чуе чукањето на срцето при што се најде лице в лице со милоликото лице на непозната, ама баш жена каква што мажите посакуваат и чие срце чиниш веќе биеше во склад со срцето на Спира Клечев - Заволијата и Испустениот.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
На наједноставно ниво, тоа беше во врска со јазикот.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Јас и ти бевме во ресторан на вечера со пријателите, беше задушливо зошто сите пушевме и пиевме алкохол.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
И покрај лошата врска, добро разбрав оти оваа талентирана девојка (која на практичните факултетски часови во гимназијата, го освојуваше вниманието на учениците повеќе од било која искусна професорка) беше во ментална криза заради невработеност.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
На Катето од Стевана Толе не се задржа, бидејќи тоа веќе беше во бегови раце, та немаше нужда бегот да бара начини да го втерува во неговата мрежа.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Ема Ендековска имаше висока почит кон госпоѓа Мариела и тоа таа го искажуваше на начин кој беше во согласност со културата на нејзината пријателка.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Низ мускулните ѕидови продираа неговите слатки зборови и оставаа траги во јазелот на мостот оставаа дамки на запалена цигара врз хартија или допир од машки раце Нож ли беше во темниот мрак каде двете тела разгорени се влечеа?
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Што ли ќе беше во Корештанската котлина, каде беа концентрирани главните сили на владината војска пред големата и одлучна битка, ако би загрмеле оние 45 партизански топовски и минофрлачки цевки што беа поставени на околните планини? Не загрмеа...
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Она на пример не беше в ред кога и реков дека среќата и се насмевнувала повеќепати само затоа зашто некој се потрудил таа среќа да и ја испраќа по темнина, кога жените се здобиваат со додатни убавини пред кои и најдоследните испосници и женомрсци паѓаат на колена.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
КОЊОТ ВАРДАР Тоа беше во септември месец, заробивме еден бугарски полк меѓу селата Борово и Крњево, Кавадаречко.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
По концертот, еден од позначајните словенски критичари на сериозна музика заклучи дека првпат по Шенберг кој 1930 г. во Виена со својот концерт на атонална музика, за она време потполно необична и чудна, предизвика тепачка во салата, некому му успеало да го постигне речиси истото. Што поточно? Маргина 37 189
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Јас сѐ уште бев во онаа стварност што личи на сон заради потребата на телото и заради потребата на умот да се заштедат силите.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Патниците беа во паника, ечеше од женски пискотници и врескање.
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
Во тие мигови, Мајка зрачеше со срамежлива, притаена среќа, со сета светната добрина во нејзините очи, верувајќи дека и натаму е корисна со своето верување, особено кога беа во прашање нејзините чеда.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
И еден таков, студен, зимен ден га изведоа и нашите бунтовници на суд.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Далечните делови со крик го вратија татнежот и беа во тоа повторување лути и подмолни; нивните камени грла фрлаат вековните соништа.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Вака им ги здогледа бечвите шајакни што беа во кројот како од нејзиниот, а палтиштата на нив како најдени некаде.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Секогаш беа во движење со картата во раце.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Местото, како што велеа готвачите и човекот што носеше храна, се викаше „Бањи“, а градот што беше во близината Дуреси.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Синот на инженерот Ајфел, зашто великиот татко веќе од пред повеќе години беше умрен и погребан, пребледе како крпа. Зар бевме во можност да се бориме?
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Подготовките за Неделата на омразата беа во полн ек и персоналот во сите министерства работеше прекувремено.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Следната нова мода - Ностал­гија - се појави дури во август, заедно со Бони и Клајд.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Светкавици ко да беа во мракот од струежот на црвените води во моментот кога амор нѐ зближи...
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Амбасадорите на поголемите земји како на САД, Франција, Германија... неврзаните Индија, Египет, неумоливо беа на наша страна, повеќе се интересираа за внатрешната ситуација во Југославија отколку за нашата улога во движењето на неврзаните, самоуправното искуство...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Ама Огнен беше во својот двор, стоеше до оградата и гледаше накај Дора.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Беше во сиот воздух наоколу, беше во сите планини над него, беше во сета тишина по сртовите, стоеше и во благата огреана синевина на небото, требаше само уште тој да го види.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
12. Слепото око на светот беше во својата стара големина и сè уште тивко трепкаше.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Но, она што навистина ми го задржа погледот беше прекривката на диванот, рамната лабава перница и облата кроена колбасеста перница.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Земјата под нозете му се тресеше и предметите, што беа во непосредна близина, се туркаа и се тресеа; а подалечните предмети пловеа во нејасна магливост.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Имаше уште качиња со сирење, но тие беа во тремот.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Затоа не чекајќи веќе следниот ден беше во возот за Куманово.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Тогаш групата беше во својата последна инкарнација.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
„Уште превивки“, пак побара, и пак бело и црвено; и пак низ клучалката на вратата со ѕвонењето на олуците се пробиваше времето и удираше тапо - капка по капка, со ретки удари на смалаксан пулс, на преслабо срце. * Пак беа во другата соба, тие двајца и тој, мрачниот победник во оваа ноќ, тој, полн со нешто што боли и што пее во зглобовите на рацете.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
И другите две болни во собата, не беа во многу лоша состојба.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
13.  На пример, предлогот на ССМ беше во спротивен правец – наместо зголемување, тие бараа намалување на овој период од четири на две години, аргументирајќи дека на тој начин ќе се зацврстел социјалниот статус на работникот.
„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)
Под прозорецот од училницата стоеше човек, чија облека целата беше во прав.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Во случајов, точно е дека тој беше во С., дека разговараше со луѓето, иако суштинското не беше точно.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Бевме во добата на невиноста. Неговата и мојата невиност се допираа како два меура од сапуница кои, наместо да се пукнат при допирот, се соединуваат во еден.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Еден ден шефот Ристо ме врати и ме искара – другпат тоа да не го правиш, јас немам никакви тајни, немам што да кријам.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Вива беше прилично добра, но двете вистински ТВ катастрофи беа Бригид и Нико.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
А тоа дека мораше да им се врати сам, тоа што не ни помисли да ги чека да дојдат и да го земат, беше во него пак уште една работа, кон која тој не можеше ни да замисли, а да не се придржува.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Од тоа уште време побегна Дамјан Груев, којшто беше во бројот на Македонците ученици што поминаа од Белград во Софија и во бројот на сепаратистите.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
ЉУБА: Тоа беше на осми октомври, и врнеше дожд, - затоа што, јас си спомнувам, санитарците беа во мокри мантили, и моето лице беше мокро додека ме носеа.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Овде, во куќата како да е сѐ уште присутен духот на Жид!
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Сега оној беше во срцевината на работите, а сето беше токму онакво, за какво што Змејко уште одамна, уште во почетокот, се плашеше дека ќе биде.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Таму со задоволство влегував во католичките цркви и катедрали, и иако православен, се молев заедно со католичките верници. Вие сте католик?“
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
За половина час беа во нејзината пространа двокатна куќа во Пржино.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Мајка веќе беше во кујната. Трагаше по последните трошки брашно, за да ги помеша со триците.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Опремата сјаеше зад шанкот, месинганите шипки се жолтеа од одбивачкиот сјај, и сѐ мирисаше на дезинфекционо средство. Бевме сами во просторијата.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Гоце веќе го нема жив, нема ни бегови, ни аги, ниту пак го има султанот. Погледај, драго дете, долу во полето?
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Сета беше во црно. Проклет да бидам црно.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Тој беше во свој елемент и среќен како верверичка.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Беше во најдобрите години, кога доблестите сè уште не почнале да се претвораат во пороци.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Па, така, тогаш, бидејќи бевме во Маврово, се одлучивме да одиме во манастирот Јован Бигорски.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Ролните, кои беа со еднаква должина (30 минути), не беа пуштени истовремено (ед­ната завршуваше додека другата беше во тек), па дејството на овој начин, слично како во Sleep, би можело да се одвива во реално време.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Но со Дачо нешто не беше в ред.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Црквата беше во дворот на државната болница.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
„Тоа беше посебен случај. Не беше во прашање само нечие убиство.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Маката на овој човек беше во тоа што ќерка му, грдата Савка, влезе во години а на неговите порти не тропна ни стројник, ни сват. Момата ноќе се мачеше, не спиеше.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Како да бев во една од куќите на Кукулино: од огниште на кое виси поцрнет котел се шири црвеникава топлина, удира во луѓето и им ги брише од лицата грижите и годините: светлоста се мрешка по земјениот под, мислиш вода е над кој минува здив на ветар: чкрта стара маса на долги нозе, на неа е дрвена карта со ракија, зад луѓето плашливо трепка око на кандило и потсетува на заборавена ѕвезда под проѕирни партали на пајажина: топло е, животот е далеку од светот на домаќините и гостите, обесената низа лук на ѕидот брани од урокливите очи на темницата зад прозорците. ...
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Едно попладне, додека работев некои сита со Џеки, видов како Лу одговара на телефон, а потоа слушалката му ја дава на Сребрениот Џорџ кој се претстави: „Да, овде Енди Ворхол”. што се однесува до мене, тоа беше во ред.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
„Ама не е!“
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Јас немав дом додека бев во полето.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Поп Данаил Москополчанин не може баш да се сети дали кога првпат беше во Венеција беше измислен фудбалот на мали голчиња и на што мислеа Венецијанските трговци кога претскажуваа светска економска криза.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Верзијата што беше во употреба во 1984 и што беше систематизирана во Деветтото и Десеттото издание на Новоговорниот речник, беше само привремена и содржеше многу одвишни зборови и архаични конструкции што подоцна требаше да бидат истиснати.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Светот беше во пламен, а тој тука требаше да слуша за некакво русокосо девојче.
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
Ние, девојчињата на 14-15 години кои бевме во интернатот, почнавме да ја шириме македонштината.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Голем ќеф имал син му од царот на таа јаболкница, чунки гранките од јаболкницата му влегуале во пенџерето коа ќе дувнеше ветерот, а проклетата Еѓупка беше се сетила оти таа јет никната на позлатена јаболкница.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Но мојата прва значајна појава беше во Уцена.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Нежно ја бакна в чело. Таа беше во полусон.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Овие фотографии беа репродуцирани како илустрации за реклама во весникот, фалејќи го измислениот лик „Редуко“ и гледачите многу добро можеа да ја видат оваа реклама како и мене лично кога Вилијем Бендикс ќе го рашири стариот весник кој го закачивме на бродот. Таа улога беше голем успех.“
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Можеби ( а зошто да не?) и службеникот во одредени случаи мора да постапи како обичниот граѓанин.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Бевме речиси занемени и ништо не беше во состојба да не натера да бидеме весели...“
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Басовите не престанаа да ѕвечат по прозорските окна, и можев добро да ги почувствувам во нозете, како што можев добро да ги запомнам и боите на парчињата облека коишто висеа на темелите на ова диско додека сè уште беше во изградба.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Исто така, таа има сознанија дека директорите, на неколку наврати во минатото, ги подмитуваа трудовите инспектори.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Ќе прелетаат тие некаде над селото, по небото кое зачадените оџаци го потпираат со високи столбови синкав чад, ќе го чуе и старо и младо, па ќе почнат оние познати разговори за некогашните зими, за случките во тие зими, а децата разгртаа двојни уши и слушаа, слушаа, сонувајќи го снегот што беше во разговорите на возрасните, во крикот на жеравите и во мирисот на студениот воздух.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Скопје во почетокот на 80-тите беше во голема мера провинциски град со мала сцена и голема академска авторитарност.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Напротив, ја обожуваа Партијата и сѐ што беше во врска со неа.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Да беше во Полчишта не им се плашеше, но овде сепак. треба да се позасолни, ако не за себе, барем за тројцата другари, што беа „тазе" комити.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
И за тие кои беа во бој и за тие кои беа по државите.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Тоа беше кон крајот на војната (поправо, „мојот“ Алжир непрекинато беше во војна, со оглед на тоа што веднаш по крајот на втората светска војна се јавија првите немири што ја навестуваа алжирската војна). 30 Margina #11-12 [1994] | okno.mk
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Таа, водата, впрочем како и сѐ друго во Потковицата, беше во строга економија на главите на домаќинствата и на сите од Потковицата. Особено во лето.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Иако не знаев што работи, јас знаев дека работи нешто радосно, целото негово суштество беше исполнето со таа блага светлост, се колнам, тој тогаш беше во некој друг свет, незамислив, далеку од домот, далеку од сите тие сплетки и грдости.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
- Според Достоевски, натаму, православниот идеал беше во тоа самата држава да се трансформира во Црква.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Го помисли тоа со тага, иако знаеше дека Сајм него го презира и по малку не го сака, и беше во состојба да го пријави како мислопрестапник, само ако најдеше барем една причина да го стори тоа.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Потоа, се сеќавам, бев во редакцијата и, се разбира, кај Иле Битолчанчето!
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Маката на овој човек беше во тоа што ќерка му, грдата Савка, влезе во години а на неговите порти не тропна ни стројник, ни сват.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Го печатеше Галеријата Бонино, со фотографии на Пајковиот Робот К-456 и неговите електронски промени на ТВ-сликата.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Јас, молчејќи, во воздухот со показалецот се обидував да ги бележам нивните рабови што беа во движење.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
А сега зрачи со спокој.“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Или вината беше во предавството и во нечија подлост што никогаш не ја сфативме!
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
И еден ден, тоа беше во август, по пладнето, јавнати на растрчани коњи, во селото дотрчаа партизани.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Но, сѐ беше во ред.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
На патот стоеја многу, многу луѓе и други доаѓаа од горе, каде што се наоѓаат неколку бели куќи.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Овие пак како воопшто да не беа среќни, очигледно сѐ уште беа во сон, им се спиеше.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
•Проектор насочен кон чашата? •Хичкок: „Не, беше во млекото, во чашата, бидејќи тоа требаше да биде многу светло.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Тоа лето Нико, која непрестано ја убедувавме да сними еден целовечерен филм со нас, конечно се согласи и рече: „Добро. ]е направам филм со вас, но тогаш тоа мора да биде нешто со Џим”.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Беше во разговор едновремено со палестинските амбасадори во Париз, Лондон, Дамаск, Москва, Каиро... Известуваше за разговорите, даваше инструкции.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
И пак сонував, сега зелена гнилост на глуждести дабја и зелени костури на непознати животни меѓу шилести камења и во дувла: во отворените челусти танки црви ги дупчеа потемнетите јазици.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
До толку прецизна бев во истражувањата.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Се разбира, децата пораснаа и се отселија.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
И обајцата беа во маршалски униформи.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Шефот беше во недоумица дали жената е во толкава криза за да не ја пушти во авионот и индиректно се обиде тоа да го разбере од Хелвиг.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Другата работа беше во куќата на една деведесетгодишна старица во инвалидска количка, која се фалеше дека секој од своите последни триесет родендени го славела со нов магионичар.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Или поточно, малку нешта ми се случиле а да бидат повредни за сеќавањето okno.mk | Margina #32-33 [1996] 218 од една мисла на шопенхауер или од музиката на англиските зборови”.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Вечерта, под крилата на мракот, другите преживеани борци, се извлекоа надвор од селото... Селото Баница веќе беше во пепел...
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Еден ден, партизани и партизанки од разни места од Македонија во одредот, беа во селото пееја партизански песни, фатени во големо оро...
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
И не само Ѓунијата, бидејќи одредот беше во брезничката планина, тие таму си го имаа и тој Војнета кого Сврделот успеа да си го постави за претседател на Народноослободителниот одбор на селото,како што го викаа.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Полицајците, специјално опремени за борба против демонстранти, беа чудно облечени, беа во кациги, во рацете носеа штитови, палки и што ли уште не.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Но постојано беше во болниците и на крајот од 71. умре од „акутна интоксикација“. 236 Margina #17-18 [1995] | okno.mk
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Како што рече еден критичар, нашите филмови и изгледаа како куќни филмови, со таа разлика што нашата куќа малку се разликуваше од другите.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Ама, ништо. Можев мирно да спијам. Брат ми не е пушач.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Па, сѐ што можев да кажам е дека ако некој беше „во ред” кога не запознал, тогаш и останал таков, а ако имал некој проблем, тогаш понекогаш никој и ништо не би му помогнало.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
“ Федерико беше во средината.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Единствениот мир за Рада во куќата беше само кога Томо беше во домот или кога со него одеше на долгите прошетки низ градот и околината.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
А, и за нив е далеку - кафе не можат да си пијат заедно, како „два најбоља друга“... како што се шегуваа, кога беа во арните.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Честопати, кога беше во зенитот на потрагата, ги одложував прашањата за сиџилите кои, подоцна, силно ме обземаа.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Тие казни не го оставија на мир ни Гоцета, кој многу пргав по природа, не можеше да трпи стеги и неправди.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Јадејќи царот од рибата, од што му се сладило, зел едно остро ковче да си треби забите и откоа си 'и истребил, го врлил од пенџере удолу и кај што паднало, се закопало во земјата, та никнало во многу бргу време една позлаќена јаболкница, асли како што беше во градината од сонцето.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
На телевизијата најчесто прикажуваа тешки филмови, со војни, или криминални. Без таа да каже било што, сестрите веднаш го исклучуваа телевизорот. И беа во право. Не само заради неа. За сите. Само насилство, агресивност.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Една изутрина, тоа беше во самата зора, најпосле се појавија рибарите со своите кајчиња.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Јасер Арафат како ретко кој друг успеа да ја ревидира судбината на својот палестински народ, да го обедини на патиштата на слободата по вековниот егзил и самиот да стане маченик на враќањето во Палестина, историска жртва, фатен во подготвената стапица од јастребот Шарон!
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Работното место на Лозановски беше одржувач на постројки, а повремено, ако за тоа имаше потреба, работеше и како котлар – доставувач на енергија.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Многу време стојал Силјан на су(в)о ватен на штицата и сѐ му се чинело оти се носит на море.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
– Не заборавај дека јас знам да се однесувам со коњот. – Добро, – реков јас. – Како што знаеш ти, знам и јас. – За љубов на твојата сигурност, да се надевам дека е така.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Така би и со една книга од татковата библиотека, која не беше групирана, како другите од кои подоцна синот-наратор ги извлекуваше глобалните метафори (од книгите за козите, за јагулите, за јаничарите, за кадиските записи - сиџилиите, за јазиците, за религиите), туку таа беше во ракопис, составена од многу веќе пожолтени листови, безброј записи, како делови на еден незавршен книжен мозаик.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Кога свртевме на Гринвич Авенијата, каде неколку жигола стоеја потпрени на ѕидот, ја видовме оваа плавуша како ја фрла главата наназад и вели, доволно гласно за овие педери на глуварење да ја чујат: „Ох, погледни ги само тие Green Witches!“
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Прво бев во затвор. Потоа, по Watergate, настапи Никсоновата толпа.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Таа секогаш сакаше и нејзиното име да шета низ загадочните приказни чиј што свршеток никогаш не беше доволно јасен, иако напати можеше да се наслути".
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
За овој марш и борбите со бугарскиот окупатор Ламби во својот извештај ќе истакне „до 26 мај поголемиот дел од партизаните скоро беа готови бидејќи тие беа во движење од 24 април, скоро без некој поголем одмор и со многу малку храна.
„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)
Кога Бојс беше во Италија, на пример, тој ја сфати важноста на ситниот бизнис.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Акакиј Акакиевич дотрча дома сосема ошумоглавен: косата, што сѐ уште му беше останала во неголемо количество на слепоочниците и на тилот, беше сосема разбушавена; бокот, и градите, и целите панталони му беа во снег.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Турците му предложија, наместо да му ги отстапат посмртните останки на Ханибал, на истото место да се изгради голем мавзолеј, кој би сведочел против римскиот империјализам, но во исто време би бил паметник на турско-туниското пријателство.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
4 Примерот на Х.Џ. е за одбележување затоа што неговата храброст и решителност да покрене судска постапка, делуваше инспиративно и стимулативно за другите вработени во фабриката, кои соочувајќи се со истиов овој проблем, беа во тешка и незавидна ситуација.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Остануваше во Тунис министерот за надворешни работи на државата Палестина, Фарук Кадуми.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Обајцата се договорија да се задржат на карактеристичните заемки коишто излегуваа од употребата во балканските јазици, но беа во употреба во европската традиција.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
-Тој не верува, но јас знам дека беа во прашање твоите маѓии.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Таа знаеше да го прави тоа, сочувствувајќи со мојата несреќа (јас никогаш за ситуацијата во која бев не го употребив зборот несреќа, тоа еднаш го рече Деница и таа беше во право).
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Многу сеќавања исчезнуваат како водите во реката. Особено кога си осамен.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Но, од друга страна, бев многу задоволен од општиот изглед на филмот и од споредните карактери.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Сите ние што во тој момент бевме во The Kitchen и го избравме стоењето во ред во очекување на ‘театарскиот миг’ кога на местото каде што е цервиксот името на уметноста ќе се поклопи со името на порнографијата, го доживеавме тоа преклопување на сцената на телото на проститутката.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
При самата помисла за повторна средба, беше во состојба да полета кон облаците, беше решен ако треба и да ползи, да моли за да може уште еднаш да го освои срцето на својата љубена.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Наредниот ден таа беше во кантината во вообичаеното време, но со три други девојки и веднаш под телекранот.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
И сега, кога Татко беше во зенитот на својата потрага по старите отомански документи во кои се сокриваше тајната на идентитетот на семејството, во потрагата по ракописната Атлантида во која се криеше историјата на заминатите и исчезнатите на неговиот народ и другите народи на Балканот под отоманска власт, се префрлуваше во потрагата по природните закони во откривање на еволуцијата на живите суштества во Езерото.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Дишанови и јас често бевме повикувани на исти приеми.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Можеби ми надоаѓа доцна, можеби сè уште не се случило.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Бојс никогаш не се задржа само на коментар; тој сакаше да трансформира, додека мноштвото од уметниците денес само коментираат без никаква трансформација.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Еве, досега бев во другоно одајче готвев.
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Сите беа свесни дека Рада уште одамна ќе заминеше со Томо да не беше во прашање случајот со Ана, која по секоја цена го избегнуваше сместувањето во некоја психијатриска установа.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Запрашан околу тоа дали тој повторно би тужел, доколку во иднина му биде повредено некое право – Х.Џ. со право изјавува дека, од денешна перспектива, многу важен услов за покренување тужба е тоа колку ќе биде самиот тој, економски и психички силен тоа да го стори – затоа што одењето на суд е голем луксуз и голем стрес.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Најживо беше во трговскиот центар и веќе во приквечерината се решавав да тргнам кон станицата, која е многу оддалечена од центарот.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Арно ама луѓето беа бамбашка: не беа како нас асли; тие беа во нозете долги и во носојте вудве од нашите носои.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Жените со малите дечки и нив ги одделија, а тие жените, што беа во бело облечени, по секаде почнаа да нѐ прскаат со една бела прашина.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Во духовен и временски поглед Италија беше во предност.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
- Ав, ав, - пак рече Роско. - ... Како бивол без рогови?
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Не му беше тешко да се ослободи од грешката и не беше во опасност да ѝ подлегне.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Клучот од визбата ми беше во џебот, отклучив и се втурнавме: ние - петмина а тоа - малечко, исплашено и црно. Трепереше од страв. „Поголемо е од Џеки и Белчо“ реков.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Тој тогаш беше во целосен занес и тешко можеше некој да го прекине: Сите војски биле и остануваат јаничарски.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Арно ама луѓето беа бамбашка: не беа како нас асли; тие беа во нозете долги и во носовите вудве од нашите носови.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Застанал крај море да гледа кај што се скрши гемијата, да не нешто излезит од море дуовникот; арно, ама зачудо што чекал Силјан, чунки дуовникот и сите друзите што беа во гемијата - беа се удајле.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Некои албански реалности ми се вртат во главата, ви испратив една картичка која ја зедов за да ја испратам од поштата во Фрежис зашто трите поштенски центри во Монпелје беа во штрајк веќе три недели.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Се сретнавме со Роза, а потоа и со Стефан Јанков и договорот беше во ред до денот во кој првиот приватен театар го налегнаа финансиски тешкотии.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Тие неколку дена додека бевме во Будимпешта кај Христина, всушност бевме во Бесвина кај Скендерови.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Тој беше во својата lucida intervala. Како никогаш дотогаш. На тоа сигурно го поттикна споменот на Тито.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Најмачно му беше да ѝ го оправда неочекува­ното заминување на својата мајка која беше во поодминати години.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Лицето ѝ беше пожолто, а преку челото и слепоочницата имаше долга лузна од рана, делумно скриена со косата; но промената не беше во тоа.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
На многумина уште не им е јасно што фактички значи федерацијата во целина за нашата земја и за различните народи посебно.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Стрина ми беше во трети месец бремена, а секоја година закопуваше бебиња.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
А можеби беше во прашање и нешто друго, нешто повеќе, за што не сум доволно упатена а и не сум спремна да судам.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Коница и Ноли беа во голема мера заслужни за создавање на албанската држава во 1912 година.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Еден мој пријател, кој беше во војска истите две години додека јас бев во морнарицата, ме снабди со деталите.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Отсекогаш сум сакал да допрам до што поширока публика.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Негде почна да завива сирена. Последните што не беа во некое свое засолниште, избезумено се растрчаа.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Сите чувствуваа дека оваа селидба е нешто повеќе од обична промена на местото - ако ништо друго, нашиот сребрен период сигурно беше завршен, сега бевме во бел.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
И конечно, во казнивите дела против правниот сообраќај постои и делото „Фалсификување исправа“ според кое тој што ќе направи лажна исправа или ќе преправи вистинска исправа со намера таквата исправа да се употреби како вистинска или тој што лажната или преправената исправа ќе ја употреби како вистинска, ќе се казни со парична казна или со затвор до три години. Обидот е казнив (чл. 378, ст.1-2 од КЗ). 271
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Тодор беше во Америка, имал пари, ама не можел да пушти.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Интимно, мислам дека тие сепак беа во право.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Тој се обиде да се сети дали тоа беше во сон, а ако беше во сон кога таа го викаше, тој не можеше да се сети на ни еден сон.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Стаклото се распрсна на триста парчиња и маслото со водата што беа во него го облеа целиот иконостас и душемето под него.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Не бев во состојба да разберам колку има вработени во Париз.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Никогаш не му дадов знак дека е во мене и дури по оној несреќен ден кога ме расипа агрономот во изораната нива и додека бев во болница во Сомбор тој се појави и јавно ми призна дека мене ме гледа како замена за својата спалена невеста независно што ми се има случено.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Сите повторуваа некои молитви што ги кажуваа поповите, како да беа во транс.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Идејата беше во друго: тие да ни бидат убави продавници. И стана...
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Девојката што беше во десниот ќош плитко го лажеше своето момче.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Бев во Кина. Не сакав да одам, но отидов да го видам Кинескиот зид.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
„Можеби е шољата за тоалет со казанче најголемиот изум на човечкиот род по тркалото, но само во поглед на техниката.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Таа многу се интересираше за тие нешта кога беше во Индија и изрази голема желба да го запознае татко ми, кој живее во Кашмир, за да чуе од него како тој размислува на таа тема.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Испратив телеграма до нашето Министерство за надворешни работи во Скопје за настанот.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Не бевме во состојба да и дадеме она што и недостасуваше. Бензиски витамини.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Дијалозите во филмот главно беа во следниот стил: „You, dirty cocksucking motherfucker, what the hell is wrong with you?“, и среде тоа видовме како доведуваат група туристи.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Кога се видов идиот, веќе бев во цивилно одело, лежев дома во брачниот кревет покрај мојата животна сопатничка и беше касно за промени на неславното минатото.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Пред да отседнеме во хотелот, бевме во една куќа на некои Мартиновци.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Се сметаше дека тој не ќе може да го издржи општиот анестетик, така што беше одлучено да се направи обид со една процедура што беше забележана во Австралија: анестезија со пакување во мраз.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Мајка успеваше во намерата. Сигурно не беа во прашање парите.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Кети беше во кујната и сукаше кори за пита со сирење и јајца кога слушна писок.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Сѐ беше измешано на палетата, која беше во рацете на Севишниот.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Беше во нивната средина, како во толчникот на еден таков огромен бел цвет, и можеше да ги опфати сите нив само со еден поглед и без да направи ниедно движење.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Но тоа веќе ги надминувало нејзините можности и сега тој беше во постела во психијатриската единица.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Ќе одбиев, ама знаеш дека еднаш кога бев во тесно ме позајми пари. Не е фер.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
А сепак во мене уште трепереше надеж дека тој одново ќе биде онаков каков што беше некогаш, а сето тоа меѓувреме, сите разочарувања и болки, ќе бидат однесени како од некаков потоп, по кој нашите души ќе ја обноват чистотијата и ќе тргнат кон зрелоста.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Постојано беше во црно со црна шамија на главата. И зиме и лете.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Кога бев во манастир, слушнав од еден калуѓер интересни нешта.
„Или“ од Александар Прокопиев (1987)
Во деновите кога и татковците беа во селото, вкупно возрасни и деца бевме осумнаесет души.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Попот (да не остане со неспомнато име и презиме -Георги Тушев) не беше во Кукулино неколку дни и се врати, рекоа во дебарска бања, блед, со стуткана брада, првпат во својот четириесет годишен живот сличен на шумски посник што клечи на камен и со склопени очи се мачи да ги досогледа тајните на светот.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Но беше во ред, сѐ беше во ред, борбата беше завршена.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Е, мој фантасто, ова не го очекуваше, нели? Беше во право. Овидие.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Надвор беше сач. Августовското сонце беше во својот зенит и сипеше жар од небото.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Иако знам дека од пред половина година мојата Миру, моето мало Огледалце е можеби птица, можеби цвет, а можеби дури и ѕвезда, многу сум тажен што не е со мене и многу ми недостига.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
— И јас во Битола, а бев во Скопје...
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Кога беа во вода, Германија во еден момент застана простум, ги стави двете раце во водата после што ги разниша колковите подведнувајќи се...
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Поп Трајко крсти вода, Бино со децата од III и IV одделение одговараше на ектенијата, Толето и Бојана, кое веќе беше во III одделение, го рече апостолот и се заредија сите со ред по даскалот да го бакнат крстот и да ги чукне попот со босиловата китка.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
По ова, раководството на фабриката продолжи со лажните ветувања за божемна скорешна исплата на овие средства со не така занемарлив износ.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Реките, вировите и езерата беа ишмукани од сушата и сите живи суштества што беа во нив се виткаа и се превиваа од болка во агонична жед.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Отишла во некои рајнски бањи, а Хироши беше во Виена на некоја конференција.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Климент Камилски ги гледаше занесно и гордо своите книги, им се радуваше како на свои чеда кои беа во длабок сон преку ѕидот исполнет со книги, и тој, како Татко, настојувајќи пораките од собираните книги да влијаат на среќната иднина на неговите деца на Балканот.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Камилски, сепак, инсистираше Татко да запре ако не на најкарактеристичните во духот на нивната мисија, тогаш да избере барем еден, а според него ги имаше повеќе кои би требало да се внесат во листата на (без)опасните турцизми.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Порано, пред што Јанческите му направија таму куќа на Видана свој, тоа беше во предвечерјето на последната Голема војна, поточно четото 1939 година ги викаа, едноставно, Извориште.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Со додатна забелешка: духот на постмодерната би можел да се забележи и на самиот почеток на Џармановото творештво, единствено што тогаш терминот “постмодерна” сѐ уште не беше во употреба, т.е. во мода. ...
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Но тие беа свесни дека значаен дел од овие зборови повеќе не беа во употреба.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Беше средината на мај, а матурските вечери беа во полн ек.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Се договоривме, најдовме поволен датум и јас вчера бев во посета на конзуло.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Од една врата влеговме низ друга и веќе бевме во широка одаја, не премногу осветлена, но сепак достатно за да видам необично суштетсво, прилично слично на полип: огромна многуока глава, од која се протегаа долги пипала.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Само како напомена еднаш му спомнав дека ќе треба да внимава, да си седи мирно; додека си ја средува иднината да не буричка премногу наоколу; добро, мислам дека ми се отпушти и она, ако буричка тоа да го прави со усул.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
За мене и не беше многу страшно, јас и не морав да кријам ништо, сѐ мое беше во идеални пропорции.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
На крајот сите манекенки заедно излегоа пушејќи со долги муштикли во рацете кои беа во долги ракавици, додека Исидора се поклонуваше.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
И како што сугерираше и самиот плакат, “Големото Стакло” беше во фокусот на изложбата во Палацо Граси, но оригиналот беше премногу кршлив за да може да се транспортира од Аренсберг Колекцијата од музејот во Филаделфија, каде што сега се наоѓа (закован е на постамент, цементиран на подот).
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Најтешко му беше во животот кога песната му идеше од длабината на душата, а тој немаше со кого да ја пее.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Во тој миг занеме и Светлана. Сѐ уште ѝ беше во умот крвавата промашена врска со Ѓорѓе.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Не, не смеев да се двоумам кога беше во прашање она што го слушнав. Гласот на Катерина!
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Денеска можам да речам дека грешката на Круме Волнаровски беше во тоа што го ширеше кругот на соработниците над кои не можеше да ја има потребната контрола. Беше неселективен и нетактичен.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Во февруари Ролинг Стоунс беа во градот.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Винстон беше во брак - или барем беше оженет; веројатно е сѐ уште оженет, зашто колку што знаеше жена му не беше мртва.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Од сосема нормална состојба речиси неусетно прејдов во онаа другата: бев свесен; моите мисли и чувства беа во склад со таа свест и тој преод беше лесен и јасен.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Сѐ беше во некаква чудна подготовка, исчекување и на штрек.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Бојана се разликуваше од останатите вработени по тоа што беше во директно сродство со стар пријател на генералот Стојан кој во исто време беше и висока политичко – воена фигура.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Сети како по лицето му се прелеа една насмевка, која што не беше во состојба да си ја исчисти ни во своите очи од таа притаеност, кога го здогледа своето срнче, исправено на оние свои ноженца до самото негово зглавје, сигурно веќе одамна очекувајќи го неговото будење.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Цртав и дома, скришум, а понекогаш, додека мајка ми беше во продавницата да му помага на татко, си ги редев цртежите по кујната.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Станот му беше во блиските куќички близу до кванташкиот пазар.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Само збор да кажеше веднаш ќе беше во првите редови.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Први на листата беа тие што веќе беа во затворот на чело со поп Јакова.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Збунуваше тоа што сите резултати беа во нормални граници и дека не постои пречка за зачнување.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Но, штом се продолжи патот од романската метропола кон Плоешти,или уште подалеку, кон Синај и Брашов, пак доаѓа непрегледната рамнина, која станува здодевна,особено ако асфалтираниот пат низ овој дел на Влашко се минува во топли дни, какви што беа во оваа доцна есен.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Ние братучедите, таму кај селската црква, со радост го чекавме секое пристигнување на автобусот Татковците кои беа во градот по возачите ни испраќаа големи лубеници.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Татко ни беше во Берлин кај Александар 1983 година.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Имаше една сцена на еден разбој, во гимнастичката сала; можеби бевме во втора, можеби во трета година; тој, со измама дојде на местото на Земанек, кој требаше да ни помага нам, на девојчињата, да се качиме на разбојот.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Сега кога ми дојдовте вие, се сетив оти она што таа беше во нова црна шамија.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Тоа им го кажав тогаш и на твоите родители и им реков дека само кога би носела точка на челото, вие двете би биле како близначки.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Овој пат нивното ново патешествие беше во Грција.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Во меѓувреме чичко ми ме барал, но сите што отстапуваа му рекле дека не ме виделе, па тој си помислил дека сум загинала.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Големата популарност и, според некои критичари, романтичната идеализација на лудилото го отуѓија од мнозина колеги, коишто сметаа дека тој се загубил со популарноста.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Но тој, ете, не беше во состојба да го запре треперењето.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Арафат беше во вознесот на својата мировна иницијатива.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Дури и сега, додека ги повторувам овие зборови, ми звучат како прифатливи и одмерени иако верувам дека ќе има и такви кои ќе си помислат дека биле неискрени.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Силно верувам дека тој, беше во потрага по дајмонот, посредникот, оној што допирајќи го со боженската рака, ќе ја разбуди во телото бесмртната душа.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Приквечер се вративме во Десарет каде што бевме сместени.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Кога го закопаа Митруша, она лето со модри главучки на прашните боцки, гробиштата беа во Црниче, на јужниот крај од градот.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Го имав убаво спакувано во, не сакав да го пријавам зашто ќе ми го земеа.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Пресудено беше во корист на Божиновски – по што работодавачот беше должен, во рок од осум дена по приемот на пресудата, да му исплати вкупна сума од 140.822 МКД (2.310 ЕУР) на име „минат труд“, зголемена за затезната камата и плус да му ги надомести парничните трошоци во износ од 28.572 МКД (470 ЕУР).
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Отвори Марија.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
„Покривањето е прикриен напад на нашите граѓански права“, тврди.428 Понекогаш овие напади не остануваат прикриени.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Вратите на собата беа во чудесна резба, како и долапите и мусандрите, а дрвените тавани со форми на баклави, позлатени и обоени во разни бои.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
И така, два клучни настана од Поетската Република беа во врска и со моите подоцнежни дипломатски години (кој да го знае патот на судбината?): престојот и пријателството со палестинскиот и арапскиот поет Махмуд Дарвиш и со големиот шпански поет Рафаел Алберти во летото 1978 година и преписката, престојот во Струга и повеќедецениското пријателство со францускиот филозоф и социолог Едгар Морен во 1990 година, со потекло од македонските сефардски Евреи...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Што се однесува до татко ѝ, тој близу педесет години беше во врвот на власта и, кога настана оној лом, големиот пресврт на системот, не можеше да се замисли без таа власт.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
И, наеднаш сфатив дека сеќавањето најпрвин ми подзапре на оваа постојка.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- Јас гледам дека сте културен и на тој начин, интелигентен човек.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Не држете ме за збор, и сега сум спремен да тврдам дека со Стариот писател Зрновски заедно ги броевме редовите.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Бев во нижите години на осмолетката „Маршал Тито“ кога Бубите од Ливерпул го испеаја својот реквием. Беше тоа мелодијата „Облади-Облада“.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Бевме во добата на невиноста, кога душата уште е мека глина и не знае дека еден ден ќе се претвори во камен или во посна земја; бевме во онаа доба кога душата е глина која лесно може да се стопи со сродна душа, и од двете да стане едно.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Вашите понови дела се исто така okno.mk | Margina #10 [1995] 125 џиновски поштенски картички, но адресирани директно до илјадници, ако не и до милиони луѓе.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Пролетта 67. сè уште беше во знак на оној мод-мини-лудо-шешир­ џиски стил кој започна 64. и не можеше да биде поубаво.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Размислуваше рационално. Ако пристигнатите резултати беа во ред, овој разговор Виктор ќе го водеше со Томо, со кој беше многу поблизок.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- Првиот ми беше кога бев во трето одделение.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Со први јули започна летната шема на Томо и Рада. Авантурата им беше во крвта. Овојпат газеа по веќе газените патеки.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Пишуваше: “My brother went to London, and all I got was this Lousy t-shirt” „(Брат ми беше во Лондон и сѐ што добив од него е оваа вошкарска маица)”.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Во тоа време бевте мошне питомо, мошне нежно дете? Немав големи можности да бидам питом и нежен, бев воспитуван со шлаканици, така тоа беше во тоа време, воспитување со шлаканици, а и она „Молчи, мангуп еден!“
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Сето тоа беше од коњско влакно, рујно ко доматна супа, валкано, се разбира, но, ако се знае дека виделе осумдесетина, деведесетина, можеби и стотина години живот, си беа во одлична состојба.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Кога ќе дојдеше време за парење, и селските мачки и мачори доаѓаа во фармата од Полин, мјаукаа и налетуваа на жиците да влезат внатре; се создаваше едно општо врескање: пискаа и оние мачки што беа во кафезот и оние што беа надвор.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Последните две беа одделени од првите три и беа во поинакви односи кон Турците и Грците.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Од пасошот ја извади адресата од својот другар од војска, Марка Кравата, кој сега беше во Канада и ја стави во кесето на сигурно место.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Ролетните беа во себеси повлечени, прозорците отворени до истите отспротива.
„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)
Вилата на Ниротакис беше во непосредна близина на неговата фабрика за текстил во Дренок; по неколку метра од оградата на фабриката требаше да се мине стилизираниот железен мост преку реката и веднаш, на аголот од левата страна на мостот, се простираше убавото здание среде густ овоштарник обрабен по страните со два реда лозници.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Сега Милан беше во кујната.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Парадоксално митот за Југославија живееше повеќе во неврзаните земји како Египет, Индонезија, Индија, Алжир, Зимбабве, Гана или Тунис, отколку во самата Југославија, која веќе беше во урнатини, одрекувана, дијаболизирана, проколнувана.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
- Сега, откако бев во Индија – рече таа – во сè верувам.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Така што, кога ги досркавме чиниите, бевме во лицата вцрвени и испотени како да сме сучеле кори.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Едо направи пауза со својот збунет мозок, како секогаш кога беше во прашање неговата тајна загатка наречена жена, па рече: „Те возбудило тоа што била црна?“ „Не“, рече Елефтерија.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Кога неговите очи ќе се загледаа во моите, и моите во неговите, неговиот поглед не паѓаше надолу, по мојот врат, по моите гради, кон моето меѓуножје, ниту пак мојот поглед паѓаше по неговиот врат, по неговите гради и подолу.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Нејзиниот однос кон историјата беше во функција на спасувањето на својата рожба.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Па, зошто ти би лежел на Онкологија, ако не беше во прашање РАК.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Глетката на двете пржени јајца што беа во чинијата му предизвика чувство на одвратност и тој ја изеде само шунката, и тоа без вкус.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Отишол при бабата пријатело една вечер и откоа се кунуштисал, ја прашал: - Што чиниш, бабо, како си?
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Бев среќна што ќе бидам единствената што има таква маичка.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Рада иако беше во друштво, делуваше осамено.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Можев во тогашниот Тунис на Бургиба, кој беше во зенитот на својата владетелска моќ, да ја доживеам реакцијата во арапскиот свет по поразот...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Бев во некаков митски напон.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Седејќи во длабнатината и седејќи добро навален назадечки, Винстон беше во состојба да остане надвор од дофатот на телекранот, барем што се однесува до видокругот.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Уште чекоревме по нашата улица, кога куферчето се расцепи и, заедно со моите работи и албумите, падна на земја.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Порано беше во прашање нешто друго, сега пак беше ѕидот.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
И затоа можеби и го презедов големиот ризик да стигнам во амбасадата во придружба на воениот транспортер кој беше во составот на оружените сили задолжени да го спроведат државниот удар.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
- А што ќе е тоа? - Бев во печатницата... Го видов третиот томна Татковите сиџили... Добро нагласив - Татковите сиџили!
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
- Зар не ме познаваш? - зачудено одговори човекот и се насмеа.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Источниот фатализам, колку да беше минало многу време од падот на Отоманската Империја, кога беше во прашање власта, не можеше лесно да се искорени.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
И навистина некој го викна, но беше повикан од глас што само тој го слушна, глас што дојде од некоја недостижна длабочина, која беше во него.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Тој беше во гимназијата одговорен по работата на литерарната дружина и надзирател на ученичкиот лист „Полет” што излегуваше повремено на два табака.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Можеби сето тоа не беше заради осаменоста. Можеби поразот беше во друго. Бев исмеан, тоа ли? се праша. Не, тоа не, одговори. Пророк, тоа.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Бидејќи годините во кои се снимани овие филмови беа во знакот на сексуалната револуција, за Ворхол, како и за поголемиот дел од протагонистите кои беа католици, правењето на овие филмови и играњето во нив беше еден вид ослободување (Ворхол, барем, што се однесува до неговиот ритуален кодекс, никогаш не се откажа од својата вера).
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Секој одговараше за своето! Но иднината ќе покаже кој беше во право...
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
На одморот, кога сите јункери беа во дворот, Гоце помина покрај училишниот затвор.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Татко предложи конечно заемките за шербет-слатките (како баклавата, раванијата, кадаифот и другите), да си останат, сѐ додека луѓето се насладувале од нив.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Татко ми, пак, се трудеше колку што беше во негова моќ да и пружи подобар живот кај нас.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Регистарот, каков-таков, беше реализиран, но беше во многу помал обем од замислениот.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Длабоко во мене остави трага тоа што од 1.200 деца колку што бевме во домот ни умре само едно, и тоа од струја.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Се свртев и се засмеав – за нозете му се имаа припиено тесните розеви панталони, кошулата беше во најразлични бои, а над сериозното лице со брада и наочари се издигаше капа со два портокалови израстока, кои завршуваа со зелени туфни.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Кога почнав да ја пишувам оваа книга идејата беше во неа да биде застапена само Ласа (преку нејзините записи и сеќавањата засновани на нејзините раскажувања) и мојата исповед за вината што ја чувствувам поради нејзината смрт.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Проклет да бидам, тој како да не беше во стројот, како да не одеше по тој грутчест, трапчест, полски пат.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Се случуваше, често, кога сонцето беше во залез, зад тврдината, на другиот брег од реката, Татко да нè повика нас, неговите верни сопатници, на патувањето со Балкан-експресот, на железничката станица.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Беше тука повеќе од дваесетина дена, иако не беше во состојба да ги преброи точно сите оние безлични денови на чекањето.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Додека помалиот беше понизок и поблизу до земјата, па затоа пројавуваше усет за практичност; поголемиот беше поштрклест и главата како уште да му беше во облаци, па се занесуваше со неостварливи замисли и недофатни идеи.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Проклет да бидам, за цело време додека бевме во домот јас и не си спомнувам дека некогаш нешто друго сум барал од животот.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Не беше бистра, но сакаше да ги употребува рацете и се чувствуваше на свој терен кога беа во прашање машини.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Така беше во мое време, имаше малку книги но мнозина желни читачи.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Додека бев во болница, Пол постојано ме известуваше за снимањето на Џон Шлезингеровиот филм Полноќен каубој.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Социјализмот беше во прашање! Иднината на комунизмот!
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Во разговорот, во кој ни е вткаено подалечното вчера, му кажав на поп Стерјо дека бевме во селото Ошени - Инои и таму видовме дека има гимназија.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Во една прилика еден извежбан, професионален хипнотизер ме внесе во транс пред десетици луѓе при една демонстрација во неговата куќа.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
11. Си реков дојде време за отпочин од многу сонување Време е да се протријат очите И да се касне некое резне јаве Преполно со коалољубци (и кенгурољубци) од сите земји Кога ќе видам што ќе видам Лично Папата Бенедикт Шеснаесетти Да ми ти дошол во Австралија и лично тој ми пружи рака Вели одамна сакал да се сретне баш со мене (Вели дека сум Божји ротвајлер и јас навистина не го разбрав тоа) Вели многу го интересирале моите соништа И малку се попари кога веднаш му кажав Наместо добредојде му кажав дека за моите сонови Сум во постојана комуникација со еден поет од Македонија Ох Македонија рече Папата никогаш не сум бил во Македонија Иако тоа е само еден саат летање од Ватикан Никогаш никој и не ме поканил во Македонија А во животот на еден Папа многу е важно да не оди неканет на гости Сум читал многу за Македонија додаде Папата Светиот апостол Павле на пример пишува „Кога дојдовме во Македонија, никаков мир немаше телото наше; Во сѐ бевме во маки; однадвор напади, одвнатре страв.“
„Сонот на коалата“ од Ристо Лазаров (2009)
Како да беше во договор со смртта, верувајќи толку силно во животот...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Бре овде ќе се удави гемијата, бре онде ќе пропадне, една цела недела што ја тера гемијата и едно утро приближила гемијата до една ада, та кога се удрила од камењето, парче по парче се направила; сите што беа во гемијата се удавиле, само Силјанче беше се нашол на една штица задржан и беше го исфрлило далгата на суво.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Беше длабока ноќ. Градот одамна беше во сон.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Ти, ми вели тој, беше во Србија за да ја продаваш таа стоката украдена од железничката станица.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
На словенскиот народ, којшто беше во незнаење и греовен мрак, по милоста и човекољубието на Господа, нашиот Исус Христос му стана пастир и учител.
„Пофалба на нашиот татко и учител словенски Кирил Филозоф“ од Климент Охридски (1754)
Дури така беа во недоумение, дотрча одозгора и Ивановиќ којшто исто ги слушна буриите.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
„Не сакам да мислам на неа но не можам поинаку.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Стоеше таму и се плашеше да дише, небаре таа и птицата беа во некаков занес и нејзиното дишење можеше да го прекине тој занес.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Потоа се свртев кон Ема и ѝ реков: „Пропаѓаш во жива песок! Да те задржам?!
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
А богами, супериорен беше во однос на на многумина, особено на оние што ѝ кумуваа на кризата – патриотите и спасителите, кои сега безуспешно нудеа спас преку воведување воена состојба. Целосен хаос...
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Сите цвеќиња и сиот зеленчук очевидно изгледаа среќни и задоволни што беа во градините за кои се грижеше Кети, зад заштитните ѕидови од тули и живите огради, а не беа изложени на издувните гасови и испарувања од камионите.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Оттогаш, главоболките не беа во фокусот на терапијата.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Сѐ што напишав беше во име на животот, okno.mk | Margina #22 [1995] 73 барем се надевам, и претставуваше некаква теорија на знаци и настани.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Градината беше во неговата душа, во неговото пошироко семејство Неговото лице можеше да се види овековечено во главите на некоја од статуите на картагинските воини расфрлени низ урнатините.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Навистина се вљуби во него.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
А тој со двете раце, како божицата Шива, држеше повеќе телефонски слушалки, како да имаше повеќе раце.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Сите како да бевме во некаков свет договор со тишината на старата куќа.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Таа беше во ноќница, по влечки, и додека така се мафташе меѓу нив двајцата, од нејзините џебови испаѓаа коњчиња, цветови и ангелчиња од дрво.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Имав претстава другите како да не беа во неговото видно и слушно поле.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Магијата наречена Америка, Христов ја авторизирал во неколку негови романи и експлицитно во написот насловен како ”Личен портрет”: Кога како дете бев во Македонија, во моето заостанато планинско село (Кономлади) владееше голем занес за Америка.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Некој до мене и самиот беше во преграб на соништа.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Но таа секогаш имаше свое толкување за политиката и балканската историја, инстинктивен рефлекс за настаните кои се вестеа, а беа во врска со основната семејна стратегија како во бурните настани на Балканот да се спасат децата!
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Коса и Conquest беа подготвувани во исто време. Conquest се прикажуваше многу кратко и немаше некој забележителен успех.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Додека бевме во Франција Ерик не сакаше да оди со нас на журки.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Слугинката умре и бидејќи не можевме да најдеме друга, ѝ се посветивме на исхраната и грижата за семејството.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Се прави дури дека не ме гледа... ѝ се враќа на машината... чука со еден прст...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Не рече ништо, настана мала тишина, а потоа Камилски, небаре со нов залет на мислата, со повисок тон продолжи: Никогаш, мој пријателе, нема да ги заборавам времињата кога со нашата бригада доброволци во Шпанија се боревме со мерценарите мерценерите кои беа во служба на фашистот Франко.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Кога бев во оваа ситуација, кога видов сешто по болниците, кога осетив на своја кожа…, многу бев иритирана и бесна.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Целта на сложеното впрегнување на алузијата, на конотацијата, на асоцијацијата и на сексуалното кодирање во написот веќе не е хомосексуалноста, како што ќе беше во старите лоши времиња.111 Барем тоа веќе не е хомосексуалноста ако под хомосексуалност подразбираме истополова еротска желба и избор на истополов сексуален објект.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
А за да им помогнат на старите во терањето на стоката, тие беа повеле со нив и по некое дете од осум до десет години, оти пак за младите беше опасно да слегуваат в град да не ги собере некој од поблиските бегови за работа во својот чифлиг, бидејќи полските работи беа во полн ек, та на беговите им беше потребна работна рака, и тие ја наоѓаа со својата сила кај рајата – христијаните – која не беше уште сопственост на некој од нивните колеги, како што беше овде случајот со слободните Мариовци.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Ја дочека зората и за помалку од час повторно беше во претсобјето на Пулмолошкото одделение и чекаше да помине визитата.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
На големиот одмор бев во искушение да претрчам до дома и да видам што направија.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Притоа само се погледнаа и сѐ беше во ред. Сега веќе беа добри пријатели и секоја вечер заедно го затвораа дуќанчето.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
- Чичко Тале - почна да објаснува Трајче - кога бев во Струга, ми даде едно шише со бензин, за горење место газија.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Имаше во верувањето на овие источни деспоти во залезните години на животот некаква внатрешна, необјаснива, митска, идеалистичка, донкихотовска сила, која не дозволуваше да ја напуштат власта, кога речиси беа во физичка немоќ да ја додржат.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Такви какви што се сега, беа во си те изминати времиња.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Не беа изоставени и заемките кои се употребувале за именување разни области на кои административно била поделена земјата како: пашалак, санџак, вилает, спаилак, каза, кадилак, наија, кол.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Тогаш тој, во својата душа, знаеше дека таа беше во собата, и тогаш во темната месечева светлина, што се процедуваше низ пердињата, ја виде неа како жива слика, го виде нејзиното убаво бледо лице, дебелиот кок руса коса, и начинот на кој го движеше своето вито тело.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Па иако знаеше колку се ризични потфатите што ги смислува, не беше во состојба да ги сфати моите аргументи.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
13. Четирите Магли на Хаосот, Северната, Источната, Западната и Јужната, појдоа во посета на самиот Хаос.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Полковникот Саво, кој веќе неколку години беше во пензија, беше горд на својот син.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Мислам, во секој момент можеш да излезеш на улица и да видиш некој тип како разговара самиот со себе.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Според она што го знаеја сите, ние сè уште бевме во старата земја каде што, барем според она што го велеа нашите соседи, припаѓавме.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Лекција што Хемингвеј ја собра во една своја пословица: “Почни со вистина и следи ја со друга”, но Ворхоловата проза процесот го носи до границите на читливоста.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Ме очекуваа. Мајка беше во тивок сон.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Ти повторно беше во бикини, завиткана во Навахо ќебето, а јас ги имав навлечено кратките пантолони додека гаќите сѐ уште ми висеа од задниот џеб. Ѝ го испитуваа телото со батериите од кои неговата белина блескаше.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Само таа мисла беше во мене, Кејтен е во подрумот.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Друштвото во кое тој беше во редовен работен однос, „Топли- фикација Битола“ ДОО Скопје, е основано во 1999-та, од страна на монополското претпријатие „Топлификација“ АД – Скопје, кое денес е во приватна сопственост,2 а неговата задача беше да произведува и испорачува топлинска енергија на дел од терито- ријата на град Битола.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Битен е и податокот дека во рамки на радио станицата имаше основано синдикат на ниво на работодавач, во кој работниците уплатуваa месечна членарина – а кој бeше член на гранскиот ГИФИХ (кој, пак, делува во рамки на CCM).
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
А за тоа требаа дрва, кои селаните со своите гладни и мршави магариња не беа во состојба да ги донесат ни лебот да го испечат, та остави за греење.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Бре овде ќе се удаит гемијата, бре онде ќе пропаднат, една цела недела што ја тера гемијата и едно утро приближила гемијата до една ада, та коа се удрила од камењето, парче по парче се напраила; сите што беа во гемијата, се удајле, само Силјанче беше се нашол на една штица задржан и беше го исврлило далгата на суо.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Тоа беше во годината кога брат ми се беше запишал на Медицинскиот факултет.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Она што кај мене создаваше посебен интерес како рецептор на кино изразот беа проекциите на филмовите во саботите со почеток во 11 часот. (Не можам да се сетам дали кино сигналот се еманираше пред почетокот или после завршувањето на Младинската емисијата на првата програма на Радио Скопје „Црвени каранфили“.) Таквите кино сеанси беа во надлежност на младинските организации.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Шефот на протоколот бездруго беше во тек со содржината на пораката, но бараше некаква потврда со која ќе ја потврдеше и мојата вредност.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Според вујна Клементина, малата Ервехе беше во години кога сè се лепи брзо за нејзината душа, кога се формира нејзиниот карактер.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Наближувајќи кон неа навистина бев во недоумица дали да изигрувам навреденост поради начинот на кој дознав за смртта на пријателот, во она да го наречам кратко и сосема службено искажување, или да настапам итерпејовски: не виденото не е ни дослушнато, значи не е ни разбрано!
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Тука, крај него, во неговата близина, имаше уште некого, тој просто го сети неговиот здив и неговата зачекореност, еден ужасен впечаток за нечие непожелно присуство, сè додека не беше во состојба да ги вкопа петиците во двете вдлабнатинки, што успеа да ги направи за тоа во тврдиот снег, и добро да погледне нагоре, кон стените, до кои не успеа да допојде во ранината.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Литературата на Јужните Словени, со по некој исклучок, последниве пет децении беше во еден идеолошко-национален процеп - да биде или паролашко величање на „обновата и изградбата” или жаргонско величање на трупови и на нивните дела.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Бев толку исцрпен што не бев во состојба спрема него да покажам дури ни презир. Излегов на улица, меѓу светот, како на соне.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Целата турска војска и полиција беше во приправна состојба, откако по македонските гори излегоа да крстосуваат комити.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Тогаш сè уште бев во втори или трети клас во средно и редовно одев на викенди во Скопје.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Дневниот весник што го објавуваше коментарот беше во сопственост на еден од тројцата браќа на генералот Стојан.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Од своите седишта, гледачите го гледаа цервиксот од друг агол: широк план на цервиксот како претстава.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Понекогаш мртовецот наминуваше во библиотека или разговараше со девојчиња.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Никој не ќе може да го искаже сето она, што се случуваше со тоа ситно, прерано старечко тело, припиено во тие спичави штици со сите четири, додека се спушташе надолу, нити она, што беше во неговите очи, полни со некаква потпечена, лудечка смеа, кога беше долу, исто како да го надмудрил некого и еве успеал пак повторно да се роди, паднат во калта, уште долго време не испуштајќи ја тврдата земја од своите крвави раце.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
И затоа селаните често беа во недоумица: машко ли е или женско?
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Палигоров, сега, кога Татко конечно заминуваше од Архивот, најде и неколку свои зборови, кои не беа во текстот, за да го истакне неговиот придонес во архивистиката, но пак ништо не кажа за сиџилите.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Крај на првата книга
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Очите ѝ беа во Карл. Тој, малечкиот, петгодишниот нејзин син...
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
И не само поради детството на мајка ми, туку и затоа што тие неколку дена кога бевме во октомври таму се одржуваше филмски фестивал. А, тоа не е што и да е!
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Најмногу се изначекаа тие чии жени и деца им беа во Југославија. Дури беше забрането да се допишуваат.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Набргу беше во состојба да препешачи три километри, измерени со чекори низ ќелијата, а неговите свиткани раменици стануваа сѐ поисправени.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Си беше во ателјето, по утринското кафе и препеченото лепче танко премачкано со кравјо масло и прелеано со лажиче багремов мед, шуткајќи се меѓу кантичките со бои и ќупчето со шпахли, застанувајќи одвреме - навреме пред платното и обмислувајќи го првиот потег.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Таа успеваше, како ниту еден книжевен критичар, особено кога беа во прашање Времето на козите да проникне во нивната суштина.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Една ноќ, Татко, виде-невиде, кога ние децата бевме во длабок сон, ја повика Мајка на разговор.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Оваа убава дама пушеше на улица, но и пушењето беше во склад со носењето.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Јас бев во куќата, со сите останати домашни, а без неа.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Само Јанка му беше во срцето - само по неа копнееше.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Ги бараа и оние земји што војуваа и оние што не беа во војна.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Задните седишта на автомобилот беа во вообичаен неред: расфрлани и испомешани весници, испринтани страници и една книга.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Но, сепак, важно е да се истакне дека, настрана од сѐ, судската пракса не потфрли во конкретниов случај – барем кога беше во прашање правната заштита на работничките права.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
В миг сите очи се свртија кон дрвото што беше во рацете на Аритон Јаковлески.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Не знаеше дека пред малку всушност се наоѓала далеку, на границата што можеме само да си ја замислиме и дека оттаму во ова време ја беше вратил мојот глас, мојот повик.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Еден од пациентите во одделението беше слабичок средовечен маж, со жена и семејство, кој беше, мислам, службеник.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Плус, иако татко ѝ не беше во текстилниот бизнис, тој беше познат битолски чауш имаше многу контакти низ цела Македонија но и пошироко на балканот.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Тие нешта беа во мене повеќе од мене.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
ПЕЗ БОМБОНИ Финтата беше во тоа како се сервираа.
„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)
А кога ѝ даде на Маре точкици за текстил, таа беше во облаци па веднаш се согласи да се регистрира со него во новиот фустан.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Тоа мора да беше во 1973, во секој случај беше приближно во времето кога тој и Кетрин се разделија но датумот што беше навистина, беше важен седум или осум години постар.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Ги измив и прстите што не беа во завој а потоа бокалот вода што го истурив врз згазените лебарки ги одвлечка во канализацијата.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Костадиновска против Спектар Спор за неисплатена плата и испратнина1 Veritas habenda est in iuratore, iustitia et iudicium in iudice. Поротникот треба да се држи до вистината, а судијата до правото и правдата!
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Ете, да можам да добијам некоја белешка- признаница, писмено признание.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Јас тогаш бев во затвор. Слушнав дека умрела.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
И, барем кога беа во прашање жените, настојувањата на Партијата имаа голем успех.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Ако наоѓаше некакво олеснување, тоа беше во работата, во која повремено можеше да се внесе заборавајќи на себе и по десет минути без прекин.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Всушност, се работи за еден картонски додаток кој е така сечен и лепен што, кога магазинот е затворен, целата конструкција фино си лежи внатре, но кога магазинот ќе се отвори, конструкцијата се развива како некаква тридимензионална макета.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Самодоволството би ме фасцинирало да бев во раните дваесетти кога ми изгледаше важно и премногу високо на овој начин да се размислува.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Тој во мисијата за чистење на балканските јазици од (без)опасните турцизми, за разлика од спонтаниот Камилски, имаше и план Б, којшто започна неочекувано да го изложува: Првин да се задржиме на заемките за човекот.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Татко, во деновите на потрага со Камилски, небаре обајцата беа во едно друго суштество што го создаваат и настојуваат тоа да биде ние!
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Во службените разговори се држеше до таа строгост што беше во согласност со неговата позиција на претпоставен.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Така во нас навлегуваа помирни и средени чувства, но лошото беше во тоа што имаше такви кои сакаа во нас да го уништат чувството на самосознателноста.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Зградата на државниот секретаријат за информации беше во центарот на градот.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Третото копче ти ја разоткриваше чипканата набабреност на прслучето и јас си ја лизгав раката низ дезенираната мрежа напипувајќи ја цврстината на твојата пупка која ми се креваше кон прстите, но ти малку ќе се повлечеше и во позадината на забрзаниот ти здив твојот бакнеж се оддалечуваше и јас почнував посилно да те бакнувам обидувајќи се да те намамам да се вратиш од каде и да беше и конечно, држејќи те како да бев само пријател утешник, те прашував, „што си мислиш?“ иако, се разбира, знаев што ќе одговориш.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Се колнам, ние веќе не бевме во домот.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Баба ми ќе се подналутеше кога на мајтап ќе го споменевме овој настан на нашите средби кога Александар ќе дојдеше од Берлин.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Така, како што беше во прегратка, мама ја понесе во рацете и ја спушти на столчето до масата.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Често по подолго време не можев да се одделам од неа, и се присеќавав какви беа во стварноста нејзините црти и сѐ во врска со неа...
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Убаво си е да се слави фактот дека „настраните кои имаат дваесетина и помалку години... гледаат дека се горе-долу прифатени каде и да одат“, барем во Њујорк, а најмалку од сѐ сакам да ја обезвреднам таа добра вест.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Таа немаше уште свои деца. Беше во цутот на младоста.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Секое движење тука можеше да биде само она најполното, вистинското; токму затоа тој ни сега не беше во состојба да стори нешто.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Таму ни беше седиштето на 41. дивизија. Командант ни беше Мајката од Прилеп, а комесар Драган Тозија.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Мама не се сетила да ми купи.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Така, да слуша и да извршува - но не и да размислува - тоа му беше во крвта.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Еднаш тоа беше во Сливово, во партизанската болница, еднаш на Славеј, еднаш во Егејска Македонија, по Богомила.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Од многу негови причини, до кои не бев во можност да допрам, фацата на мојот брат беше расцветана во насмевка, а неговото лице растеше над сите граници на надмоќта.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Дали тоа беа незапирливите бранови на егзотиката кои ги заплискуваа бреговите на духовите на Европа во времето на егзотизмот, во времето на безрезервната потрага на изгубените моќи во источните вредности или причината едноставно беше во нешто друго?
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Навистина ми се пристори дека доктор Пачев ќе беше во право но само под еден услов: ако се случило овие настани да ги забележувам во деновите кога се случуваа.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
„Мерките, значи“, продолжи тој, „самите по себе беа добри и беа добро спроведени; нивниот недостаток беше во тоа што не беа применливи ниту врз случајот, ниту врз човекот.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Утредента, пред да тргнат на запад, во борби за ослободување на селата и градовите што уште беа во рацете на непријателот, целата единица беше закитена со црвени петокраки, а на челото на колоната им се виореше црвено знаме.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Не е тоа дека тој се задржува, бидејќи бев во можност по неговата сребрена трага да се уверам како својот од го продолжува и оди во добар правец, иако тоа за него значи качување и симнување низ безброј ѕидови или преминување преку цела фабрика за макарони.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Цепенко го стегна тагарецот што му беше в раце, загреба по земјата и заползи накај блиската шума.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Според тоа, неопходно е во еден ваков простор, водени од едно вакво прашање, писмото буквално ништо да не сака да каже (l’ écriture à la lettre ne-veuille-rien-dire).
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Тогаш не бев во состојба да се осврнувам на поединостите.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
И му го даде својот благослов.  „Колку беше во право старецот”, си мисли сега Корец, насмевнувајќи се на тие најубави мигови од неговиот живот.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Проблемот беше во тоа што тигрите и мајмуните имаа една заедничка грда навика: да ја проверуваат секоја стапка од својата територија и да ги пребројуваат, меѓу другото, и сите желади и тревички во неа.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
- Сакаш да ти кажам како ми беше кога бевте во Бомбај, сакаш? – ѝ се вдадов. – Да дознаеш како твојата мила ќерка и твојот мил син си поминуваа дома, додека вие двајца уживавте?
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
За покренување тужба Ангелеска дефинитивно се решава по заедничкиот разговор со останатите вработени кои беа во иста незавидна положба како и таа.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Чичко ми Косров, кој беше во салонот, се разлути и викна: „Човече, тивко.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
А многу си ги чекаа жените и децата кои им беа во други држави.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Татко ги истакнуваше зборовите кои со векови опстанале во балканските јазици, не можејќи да бидат истиснати од нови зборови и сметаше дека на листата треба да бидат истакнати тие зборови, што беше во спротивност со првичната концепција.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Нејзината непопустливост го принуди да се предаде.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Ако Dancing Ledge, покрај сето богатство од детали за приватниот живот, општествените и културните случувања од педесеттите, шеесеттите и седумде­ сеттите години во Англија, за желбите, соништата, први­те филмови и успеси, претставува колажирана слика на борбата за право на филм за Караваџо (во 1986 г. из­лезе и преубава сликовница Џармановиот Караваџо, која претставува луксузна документација за сите фанови на дуетот Караваџо-Џарман), книгата The Last of Eng- land е документација на трудот околу раѓа­њето на истоимениот филм, исказ за крајот на дека­дата, за загубата на илузиите, животот со вирусот.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Источниот ветер ја ублажуваше пролетната топлина.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Бевме во една српска куќа, тука имаше една жена која многу ме засака и ми рече: Немој да се грижиш, ако нападнат балистите јас ќе те скријам.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Преку сто студенти присуствуваа во главната сала, а управникот, доктор Ангус Мек Нивен изложи кус говор од главниот подиум, за болницата и психијатријата, и претстави четири или пет пациенти со кои зборуваше.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Бидејќи и самиот помислив дека можеби сум згрешил и дека можело да се случи да сум го упатил во лоша насока со спомнувањето на она буричкање следеше напомената: „Ова е град, момче.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Ти правеа снимки, испитувања…, како резултатите да беа во ред…
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Заврши со читањето. Докторот беше во собата. Не го сетила кога влегол.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Постоеше некаква меѓузависност во нивните идни акции, кога беше во прашање патот на јагулите и судбината на Езерото.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Помиреност и очај, како на онаа друга слика – на која беа Мајка и Дете, само што помиреноста сега беше полна ужас, помиреноста на Исус во мигот на издивнувањето, а мајката негова, застаната до крстот беше во очај, со склопени раце, со наведната глава, со поглед слеп за сѐ пред себе, освен за болката на душата, со очи кои како да се исушиле во вдлабнатините, а на нивното место останал само очајот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Кога Толе си го кажа името и прекорот — Паша, сите четници се загледаа еден со друг и го засипаа со разни прашања, очигледно доволни што им се даде можност да го видат лично легендарниот арамија Толе Паша за кого одамна имаа слушано безброј легенди.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Затоа што беше пречувствителен кога беа во прашање такви нешта, а и воопшто, беше повредлив.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Но, неговата величина беше во друг контекст.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Во Татковата библиотека наредена во сличните по тема книги, се чувствуваше животот на секоја книга, небаре и прелистувањето на една таква книга беше во согласност со другите книги.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Бидејќи постоеја дванаесет ролни чија содржина не е поврзана, Ворхол употреби трик за да ја избегне елипсата: филмот истовремено е проектиран на две платна кои претставуваа две паралелни дејствија.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
И ти велам по две или три години по завршувањето на граѓанската нас, кои бевме во логорите на сувите острови, не пуштија, велејќи ни дека сме слободни.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
5.  Разделот три од овој Закон носи наслов: Извршување заради наплата на парично побарување – и во Главата XII [„Извршување 152 врз подвижни предмети“] се предвидени извршните дејствија: попис, процена, пленидба, продажба на стварите и намирување на доверителот (чл. 85, ЗИ). 153 Вујошевиќ против Сојуз на синдикатите на Македонија Спор за неисплатени плати и надоместоци1 De rebus litigiosis et convenire et transigere possumus.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Секоја генерација беше во извесна смисла повторувач во балканската историја, осудена сизифовски на нов почеток, постојано со атавистичкото прашање кој беше виновен!
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Нешто друго беше во прашање: поседуваше дарба за создавање приказни.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Му се гледаше само високо кренатата глава и дел од грбот. Сѐ друго беше во снегот.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Во тој миг му најавија дека дошол некој си ×евларски.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Анѓа се потресе кога ја крена Суљо в раце и целиот пат до Прилеп беше во полусвесна состојба.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
За да биде поубаво, таа во еден момент толку се изгуби што право во камерата упати еден вистински A-look.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Им раскажав дека таму се заљубив во Оливие, дека бевме цело време заедно додека бев во Парис и дека не зборувавме за никаква заедничка иднина и дека...
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Тогаш на служба беше во Маково, а потоа во Битола.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Зашто јас и Едо бевме во истиот бизнис и тамам работа ние да се кодошиме...
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Х.Х. верно бдееше над играта, беше во постојан контакт со Центра­лата.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Арафат тие денови беше во целосен револуционерен залет и занес.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Заедно со трупотењето на тркалата на возот по шините, ги пуштив моите мисли да едрат.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Светкавици ко да беа во мракот од струежот на црвените води во моментот кога амор не зближа.
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Стапките по кои се пресметуваат придонесите предвидени за годините 2012, 2013, 2014 останаа исти како што беа во 2011 година, а пак за 2015 година е предвидено стапките за пресметување на придонеси дополнително да се намалат.
„Обезвреднување на трудот - 2 Анализа на трудово-правната легислатива во периодот 2010-2014“ од Мартин Краљевски, Дејан Лутовски, Ивица Костовски (2015)
Впрочем, тоа беше во склад со турските закони: сите имоти, сета земја, освен баштината, правото над неа се докажуваше со тапија, беше сопственост на државата, на централната власт, а на сето тоа врховни господари султаните: според својата волја и заслугите на другите делеа и одземаа имоти.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
- Знаеш, убаво ни беше во мојот стан во Скопје.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Бидејќи, можам добро да замислам како, почнувајќи од тој момент, почнувајќи од тој пораз објавен од постарите браќа, младиот Marcel не можеше а да не ги набљудува со сосем други очи оние на кои до вчера им се восхитувал и чии што теории ги слушал, т.е. да не види во Jacљues Villon, вечно облечен во својата аптекарска јакничка, уметник чесен но здодевен, а во Raymond некој чија што мануелна вештина требаше да се презира од истите причини поради кои Leonardo го презирал Michelangelo, бидејќи, на крајот на краиштата, скулптурата „предизвикува потење и замор”, а оној што се занимава со неа „прекриен е со мермерна прашина како пекарски чирак” (8), додека Duchamp-овата амбиција веќе тогаш беше да воспостави некаква метода, или да спои три вида на делување: сликарот, но и интелектуалецот, и конечно, универзалниот уметник, политехничар, да стане најпосле, во својот век, она што Leonardo беше во својот, човек од одреден маниризам, церебрален и меланхоличен денди, на аристократско растојание од општеството и во самотијата на една соба која е поблиску до печката на филозофот отколку до работилницата на некаков си занаетчија.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Денес, атмосферата во театарските салони полни со ученици е идентична на онаа што беше во кино салите.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Јас те имам видено на фотографија, татко ти ми ја покажа кога беа во Гоа и, верувај ми, сличноста меѓу тебе и Миру е неверојатна.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Особено тешко беше во првото и второто србско.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
До почетокот на 1963. делот од мојата куќа што го користев како ателје беше во тотален хаос.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Една евразиска армија (Океанија беше во војна со Евразија: Океанија отсекогаш е во војна со Евразија.) се движеше кон југ со застрашувачка брзина.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Ме ставија во најлошиот затвор во кој сум бил, и бев во самица година и пол.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Меѓутоа, скорешната посета на федералниот министер за надворешни работи повеќе се должеше на неговата официјална посета на Тунис по падот на бургибизмот, отколку на некоја посебна иницијатива.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Понекогаш, додека бевме во ВЦ, слушавме како разговара со некој.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Главна финта за Нова Година тогаш беа прскалици, кои што најчесто беа во новогодишното пакетче што го добивавме три-четири дена пред триесет и први декември.
„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)
Не сум јас, човек, Ритон, вљубен во друг човек, туку човек вљубен во авантурата, која што никој друг не беше во состојба самиот да ја изведе.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Во годините по Револуцијата таа беше во ситуација да ја заземе оваа командна позиција речиси без отпор, затоа што целиот процес беше претставен како акт на колективизација.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Околу 10.30 наутро бев во хотелот Ларбалет, сместен во едно мошне мирно катче на женева, и чукнав на вратата на Борхесовата соба.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Иако таа беше во години, изгледот нејзин ѝ беше младешки, очите полни со сјај и опчинувачки, лицето поднасмевнато и со дупчиња на образите; усните меки и сочни; само не му се допаѓаше што таа премногу го лепеше лицето со крем за да ги израмни неколкуте брчки на него, па некогаш му заличуваше на маска и ја тераше да го истрие со крпа или да го измие.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Накратко, душата ми беше во носот, а јас секое утро морав да кивам.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Величковски веќе не работи во „Охис Филком“.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Армен имаше големо разбирање за потрагите на Климент Камилски и Татко, па и тој, како некогаш неговиот татко Хрант Самуелиан, беше во тек со предрасудите кои циркулираа на Запад за Балканот.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Па затоа и Крсте и Ѓуро поминаа на тој ред и одлежаа по десет дена во тесните ќелии, стенкаа под тешкши тумрук и сите други стеги, но по десетте дена веќе беа во една од широките темни одаи, со уште дваесетина како нив, и почнаа да кркаат од тавите печено бравско месо и кисело млеко што им идеше од градот.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Томаица беше толку воодушевена и потресена од филмот што не беше во состојба да зборува.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Треба убаво да си ги отвораш очите".
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Andy Warhol - Popism (фрагменти) 1963-64.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Бевме во добата на невиноста, во која кога ни се упатени срамежлив поглед и затскриено искажан копнеж, тие предизвикуваат ерупции во нашата душа, под тенката и нежна телесна обвивка, доба кога душата и телото се сѐ уште поврзани во едно; добата на невиноста, кога возбудата не знае дека еден ден ќе се претвори во рамнодушност или во нагон за задоволување само на телесните потреби, а тогаш, дури и кога ќе успее во себе да вткае страст, нема да има ни способност ниту пак желба да го претвори мигот на уживањето во малечка вечност.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Беше наједноставно, но успеа. Змејко дури и самиот се зачуди колку беше умно тоа, што се направи дека тој е надвор од сето она, што беше во нив.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Ова се случи откако падна од столот.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Ако беше во прашање само Рајна, Родна ќе се справеше со својата соперничка без да бара помош од нас.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Големата вода беше пак толку блиску, се колнам, таа беше во нас.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
И што ако моите сетила ме излажаа, што ако постоењето на твоето тело е привидно и постои во мојот сон, го сонував ли твоето сенишно постоење, но мислата дека постоиш е доволно силна причина.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Стебленцето, дополу, беше во вреќа со земја од родниот крај.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)