бев (гл.) - речиси (прил.)

- завреска Вадим здобивајќи се со грчеви.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Тој не веруваше дури ни во постоењето на халуцинации; според тоа, не го беше видел она што - по негово мислење - не е можно да се види; тоа беше речиси шок.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Внимавајте на него - одмавна со раката.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Матвеј Николаевич - така се викаше човекот на умирање - беше речиси без свест.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Ова семејство беше речиси истрошено од непредвидливите селидби, од судбината секогаш да се свикнува со нови дотогаш непознати луѓе со нови обичаи, со оставени блиски, куќи, ниви.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Испраќањето во младоста беше речиси мал ритуал, со нежен допир на усните, но сега, со истата љубов, се допираа погледите.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Прекорот беше речиси неусетно упатен кон мајка ми.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Но тоа беше речиси незамисливо, достојно е за научна фантастика.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Уште раното Јован почна да копа. Првин ги истрга оние неколку сиви камени плочи кои беа речиси набиени во земјата, ништо посебно повисочко, исплетени со корења од трева и капини.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Татјана беше речиси фрлена во една болничка соба во која немаше светло.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Звуците од старото радио час се засилуваа, час се губеа во просторот.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Баба ми беше речиси цела во гипс и завои, а дедо ми и Александар по една рака и нога!
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Го препознав нејзиното пригушено плачење и така ја пронајдов во мрачната соба.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Бев речиси сам во црквата. Тишината обзема. Одморува.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Беше речиси „ѕвезда” во универзитетскиот Латински кварт, а неговите предавања за Кант, Бергсон или Ниче се прераскажувале меѓу неколку генерации студенти.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Гронинг: До средината на 70-те андерграунд стрипот беше речиси мртов.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Сега беше речиси постојано лут на татка си.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Увезените турски сапуници толку го шашардисуваа Македонецот што улиците во вечерните часови во градот беа речиси празни.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
• Господине Станковски, колку веќе години сликате масла на платно? Почнавте ко дете, единствената самостојна изложба во Скопје ја имавте пред - колку? - петнаесет години, бевте речиси тинејџер.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Цепенко беше речиси за глава повисок од другите востаници и каде и да се помрднеше по позициите, тој се гледаше и се забележуваше со белиот завој на главата.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Во прашање беше речиси целото лето, со кое едно планираше а друго излезе.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Татко, во последниот круг, играјќи на погрешна карта, ја загуби партијата која му беше речиси добиена да не влезеше во толку голем ризик.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Мастилото беше речиси пресушено.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Но, кога беа речиси кон крајот одрегистарот, навистина многу помал од замислениот, со помалку отомански идеи од претпоставените, Климент Камилски, кој трагаше по издавач, конечно увиде дека никој не е заинтересиран нивното дело да избие на виделина.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Слушајќи ги нивните описи, главно во анегдоти, увидов дека колку и да се еднакво опасни црните луѓе, сепак значењето на опасностите што можат да ги предизвикаат и штетата да ја нанесат беше речиси бескрајно различно.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Ха, гласно си реков по што сонот ми се крена од забараност на умот по одгатнување на загатката во којашто неочекувано самиот себеси се фатив, сега кога бев речиси готов да заспијам.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Татковите книги јасно порачуваа: нема враќање во земјата на заробеното верување. Но одлуката да се патува беше речиси донесена...
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Такви беа нејзините заскитувања што неочекувано наидуваа, и јас бев речиси сигурен дека таа само посакуваше да ми наговести нешто во врска со размислите и расположението што во тој момент ќе ја преплавеше.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
А неколкумина од луѓето што работеа во дуќаните во гратчето дури и пораснат ме прашуваа дали знам што се случило со големиот бел коњ на кој мажот на мајка ми избегал од војната?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Беа речиси нови и ги имам држано в раце.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Се чудев, зошто ваквото чувствување на нештата не го искажува со поконкретни примери и со појасни зборови.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Го гледав: беше речиси неизменет, како да не стареел, како да немал време да го направи тоа; само брчките на челото му беа некако поистакнати, како некој запис да имаше на челото, господин судија, како да е тоа линија на животот што наместо на дланка, кај него се преселила на челото.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Најпосле, кога еден од реморкерите беше речиси растоварен, тој отшета долу до докот и се качи на него.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Тоа беше речиси сѐ на што потоа Ливајн се сеќаваше, тој необичен атмосферски ефект на сивото сонце над сивото мочуриште, мирисот и впечатокот што воздухот го оставаше.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
На децата прилично им се допаѓаше па ја задржавме. Беше одлична готвачка.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Јас се посветив да организирам чести и скапи вечери.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Мојот дом стана засолниште за елитата.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Беше речиси слепа, но и покрај тоа работеше извонредно. На мажот ми внимаваше како да ѝ е син.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Ги замислува – напрегнатоста на телото на достоинственикот, лошо прикриена со смарагдната кадифена туника и исклештениот грч на лицето, и ситната поднаведната фигура на Евреинот, кој долж сиот пат од кожарскиот дуќан до палатата се простуваше од шегите околу семејната трпеза, од свечениот мрмор во синагогата, така што кога стапна пред моќникот, беше речиси очистен од стравот, подгрбавен поради наследената костоболка, а не поради понизноста што би ја искажувал кон презрениот мачите.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
И косата му беше речиси сребрена, но сеуште со познатата дива нескротливост.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Косата уште му беше речиси исто толку руса и густа колку и во младоста – колку само ја сакаа сите оние девојки во Југославија кога одеше таму на одмор.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Се поднасмевна кога се сети на својот Харли, секогаш со две дисаѓи – едната за алиштата, а другата за гитарата.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
И затоа беше речиси радостен кога ќе ги дочуеше како се јавуваат во темничината, како се приближуваат кон него од сите страни, чиниш во некое постојано кружење, секоја вечер одново со чувството за некакво среќавање со овие проклети, со својата пустош завивања, од кои ноќта се исполнуваше со нешто морничаво страшно, но во исто време и живо.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Леските беа речиси полегнати под дебелиот снег.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Го запомнија. Не го жалеа. Знаеја дека оздравел, беа речиси радосни од тоа.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Беше речиси видлива таа молчелива игра со темнинката, што се згуснуваше и остануваше да лебди постојано на истата граница, до која што излегуваа и волците.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Братството беше речиси хомогено. Компјутерот можеше да го користите на два начина.
„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)
По сугестијата на искусните планинари заради лошото време и лизгавиот терен тоа беше речиси невозможно.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Телефонските контакти меѓу Снежана и Јана беа речиси секојдневни и покрај далечината што стоеше меѓу нив.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- „Јас, всушност, сакав само да телефонирам“ рече Марија. „ - Договорено, мила“ - ѝ рече главната, водејќи ја до креветот со толку нагласена нежност, што не можеше да биде вистинска, - „ако се однесуваш добро, ќе можеш да разговараш по телефон со кого сакаш. Но, не сега. Утре.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Беше речиси седум часот. Тој сигурно ќе излезе од куќата за десетина минути и таа се плаши дека тој сѐ ќе откаже поради нејзиното доцнење.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Бешир очекуваше на првиот свиок да се вратиме во Картагина. Бешир најчесто молчеше како сфинга.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Тој беше речиси дресиран од десетина претходни искусни југословенски дипломати и никогаш не преземаше иницијатива во разговорот.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Во моментот пристигна и Татко без ветениот клуч.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Претстоеше нова потрага во новите зборови во кои се вдлабочуваше и бараше нова потврда.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Елизе Реклус беше речиси фанатичен противник на инвазијата од англиски зборови во францускиот јазик, но и тој беше свесен за неизбежноста на процесот, кој во некои времиња бил посилен, а во други послаб.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Најпосле, кога нашата надеж дека Мајка го има вистинскиот клуч беше речиси при крајот, бравата на капијата прими еден од клучевите и од неа се ослободи спасоносниот звук на отворената капија на нашиот нов живот во градот крај реката.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
И Климент Камилски, кој на почетокот беше речиси дел од процесот за конечна пресмета со опасните турцизми, со текот на работата ја разбираше комплексноста на процесот, уверувајќи се, сепак, во тезата, која претходно ја оспоруваше дека Балканот бил вообличен и од византиско-османската ментална синтеза.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Ја жалев и се жалев самиот себе, и скривав нешто, не за да го скријам она што се уште можеше да се скрие, иако тоа беше речиси премалку, туку го скривав моето сожалување кон неа, оти таа не го заслужуваше тоа, таа беше жртва заради мене и со мене. Таа заслужуваше почит.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Напротив... ( ... Сигурно не ти се допаѓаат девојки истрижани на еден милиметар? – Телата им беа речиси едно до друго на Blaze of glory од Бон Џови...
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Женската варијанта на чизмите беше речиси до колена, а оние на Александар на десетина сантиметри над глуждовите.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
6. Кафеаната „ Кај костенот“ беше речиси празна.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Тоа беше апсурдно, зашто испишувањето на тие зборови не беше поопасно од самиот чин на пишувањето на дневникот; но за миг беше речиси готов да ги откине упропастените страници и сосем да се откаже од проектот.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Овие аматерски поправки беа речиси секојдневна непријатност.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Г. Черингтон сѐ уште беше во своето старо сомотско палто, но неговата коса, која беше речиси бела, сега беше црна.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Местото беше речиси празно.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Истиот миг кога завршија демонстрациите, тој отиде право во Министерството на вистината, иако беше речиси дваесет и три часот.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Косата му беше речиси бела, но веѓите му беа бушави и сѐ уште црни.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Но, залудно беше, не можеше да се сети: ништо не беше останало од неговото детство, освен една серија од силно осветлени таблоа, што се појавуваа без заднина и беа речиси неразбирливи.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Беше речиси невозможно да го слушаш, без најнапред да бидеш уверен, а потоа и спобудален од бес.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Винстон го гледаше право в очи. Чувството на соголеност, со рацете кренати над главата и со целото тело изложено, беше речиси неподносливо.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Еден возбуден глас веќе дрдореше од телекранот, но само што почна, беше речиси задушен од воодушевената врева однадвор.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Чекореше со напор. Парчето стакло во џебот го удираше по бутината при секој чекор и беше речиси решен да го извади и да го фрли.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
По малку беше застрашувачки тоа што од потокот звуци што се истураа од неговата уста, беше речиси невозможно да се разбере ниту еден збор.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
О'Брајан седна покрај креветот, така што неговото лице беше речиси на исто рамниште со Винстоновото.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Сознанието дека таа е таму, неосквернавена, беше речиси исто како да се и самите во неа.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Со целата своја појава тој наликуваше на мало дете што израснало крупно, па иако го носеше задолжителниот комбинезон, беше речиси неможно да не се мисли на него како да е облечен во синиот шорц, сивата кошула и црвената шамија на Шпионите.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Секогаш беше речиси ист.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Потоа, со движење што беше речиси сосем несвесно, ја туткаше оригиналната порака и секоја белешка што тој самиот ја направил и ги фрлаше во дупката за сеќавањето, за да бидат уништени од пламенот.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Мускулестата жена со црвените раце што Винстон ја беше видел при својата прва посета, беше речиси инвентар во дворот.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Но, вистинската љубовна врска беше речиси незамислив настан. Жените од Партијата беа сите слични.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Проловите беа речиси секогаш во право кога предупредуваа на вакво нешто.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
За луѓето преку триесет години беше речиси нормално да се плашат од своите сопствени деца.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Бев речиси спремна за поаѓање, но не можев да го оставам Методија болен в кревет.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Мораше долго да чека, бидејќи отиде кај Султанот имаше официјални приеми, па и Великиот везир беше речиси зафатен со нив.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Надворешната капија беше речиси блокирана.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
XXI Невестата Ервехе, со питомината, со тивкоста која ѝ беше речиси вродена, влегуваше во еден патријархален свет кој беше речиси непознат во нејзиното семејство.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Си беше речиси стуткана во своето ќоше во проши­рената кујна со трпезарија, каде што, со години, нè имаше нас, пред своите очи, во прегратката на својата душа, сите нејзини љубени чеда.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
На Татко, пиењето со богато мезе му беше речиси ритуал, уште во раните години од животот крај Езерото, па сè до годините на залезот на животот.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Кога се дозна за нејзината машинка за правење јуфки, купена уште во Италија, која беше речиси непозната во овој дел на Балканот, машинката патуваше од семејство до семејство.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Градот, во нејзината свест, се облику­вал во некаква источна бајка која беше речиси скриена во длабочините на нејзината душа...
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Тоа ми беше речиси и невозможно да го откријам.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
И почетокот и крајот од животот на Мајка, како и неговиот тек, беа речиси исти – сѐ беше обележано со нејзината лична трагика којашто ја поднесуваше и ја потиснуваше длабоко во себе без, притоа, ни најмалку да ги беспокои сите околу себе.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Изворот беше посаден на падините на блиската планина, чии врвови беа речиси постојано во снег.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Јагулите беа речиси невидливи, но нивното присуство и заминување силно го исполнуваше просторот.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Величковски се насмевна со разбирање. Но бев речиси сигурен дека ништо не одговори.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Иако симпозиумската сала беше речиси празна, професорот Седларски ги сослуша внимателно воведните објаснувања на претседавачот на сесијата а потоа, откако го остави своето сако’ на една од празните столици пријде до микрофонот и се заблагодари на дадената можност да претстави една од загрижувачките појави која досега не била предмет за сериозна расправа на ваков висок собир.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Она од завчера што беше спомнато како еден вид недоразбирање не беше речиси ништо.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Неговата радост беше речиси хистерична.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
А притоа бев речиси бесен заради мојот непримерен конформизам што ја носеше наметката на наивноста.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
А можеби можеше и да се рече дека луѓето со умеењето на Господ Саздов секогаш се наоѓаа таму каде што случајно ќе се појавеше наивноста.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
И бев речиси сигурен дека тој момент ќе биде означен со силен блесок и јас со љубопитство очекував молскавицата да го објави тој момент.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Кога се исправив водата ми беше речиси под брадата.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Не знам дали требаше да претставува шега она мое шепотење во увото на Катерина од кое можев да издвојам само едно јасно прашање, она, кога ѝ ветував дека ќе ѝ донесам леблебија, само ако ги отвори очите за да ја здогледа светкавицата.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Очите му беа речиси затворени, а носот како домат.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Всушност тие беа речиси готови кога нè разбудија.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Пред да се стемни, баба ми ѝ рече на мама да извади туршија додека се гледа, а дедо ми притури ракија од бинлакот под тремот во шишето иако тоа беше речиси полно до половината.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Беше речиси дете, голуждраво и слабо, и сѐ уште не беше забулена.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Забележав дека лицето му е намовнато со ситни и ретки влакненца, баш како на брат ми, дека очите му се толку темни колку што дотогаш никогаш не сум видела дека можат да бидат, имаше многу густи и долги клепки кои правеа сенки врз горниот дел од образите, а кожата на лицето и на рацете му беше речиси чоколадна.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Веќе одамна се раздени, а јас бев речиси спобудалена од напливот на мисли што ми надојде.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)