ведне (гл.) - глава (имн.)

Ана ја ведне главата. Се преобразува во лебед со долг, снежнобел врат. ***
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Јас, очаен, ја веднав главата.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Јас само ја веднев главата.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Мислејќи дека човек треба да се насочи кон верата своја, а не кон позицијата во својот световен живот, и со слепа верба во семоќната правда Божја, јас ве учев да ги веднете главите.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
„Не си деклариран, разбираш? Толку ли ти е тешко да се декларираш? Па еве и Земанек...“, рече без да заврши, без да ме погледне во очи, онака свртена со грб и јас гледав како полека ја ведне главата и дека плаче; ребрата ѝ се ширеа и спуштаа како кај кораб неосвоен од туѓ морнар.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Не му отпоздравуваше на понизното веднење на лимарот Петар, дури и не го забележуваше, а пред беспризорните ги дуваше белите образи и намуртено веднеше глава.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
На некоја, ете, устата ѝ станала блага, мека, чиниш ѝ тече мед, друга те изненадила со долг и светол поглед, мил, срцето да ти го стопли, чиниш над главата ти се отворило небото, виножито, те гали, о боже, трета пак срамежливо ведне глава кон земјата, се срамува, кротко, како јагне, гледаш ѝ се позашилиле градите.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Девојките молкум ги веднеа главите.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Ја ведна главата, се поуми, а кога ја крена, очите му заискрија од пакост и рече: - Да те прашам: сите ли ти платија?
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Дури едно време успеа да изусти: - Повели, ефенди! – и ја ведна главата кон земја.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Дедо Лико не ја крена веднатата глава.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Ја ведна главата покорно и уште попокорно ѝ нарача на снаата да им стави вечера, го нагости арамијата, поприкажува со него и кога стана овој, дедо Бошко си рече дека ќе здивне.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)