Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Не, не грижи се, велат дека не е боен отров...

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Кога правевме паузи меѓу читањата и одевме во дворот на библиотеката, брат ми ми кажуваше работи кои тешко можев да ги разберам, но сепак внимателно го слушав, бидејќи знаев колку му е важно некој да го сослуша, затоа што неговите пријатели беа посветени само на медицината, а тој сакаше нешто повеќе, тој сакаше да ги разоткрие тајните на човечкото суштество кои беа отаде анатомијата; Зигмунд беше уверен дека тоа растајнување би можело да се направи со вкрстување на разумот и чувствата, тој велеше дека и размислувањето, и чувствувањето се есенцијален дел од нас, и само при „соработката“ на тие два дела човекот може да се осознае самиот себеси.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Некои велеа дека е од раѓање во дворот или во подрумите на некоја беговска куќа одамна напуштена и во распаѓање.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Мајка ми плачеше со месеци на терасата на која баба ми го плетеше највкусниот кукурек на сите времиња.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Велеше дека тоа му помага, му ја раздвижува крвта и му ја освежува мислата.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Мојот еким Ибраим-ага вели дека ми е крајно време да одам таму. Водата била топла и многу лековита.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Дури и слушнав како вели дека дури сега се чувствувала многу комотно. Во тоа бев сигурен.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

- Па, ти не слушаш таква музика! - Не слушам дома, ама во Влае слушам.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Никогаш не ги прифаќав таквите мисли, поточно и ако се јавеа ги бркав од себе.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Некои велат дека има повеќе, други - помалку.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Вие сте во право кога велите дека и јас ги наследив татковите илузии, неговите гени, не определувајќи се ниту за Запад, ниту за Исток, како да останав со сето семејство да го исполнувам мајкиниот завет. Којзнае каде е вистината.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

Сепак знаеше и често велеше дека за човека е најдобро место она каде што најдолго живеел, средина со која се сродил.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Имено, претсмртните ливчиња на отец Мида велат дека таванот на одајата, од десната страна на книгата, завршувал со сферична купола, мала апсида; во таа сферична купола, како мало небо, се наоѓало најчудното нешто што постои на овој свет: овална фреска на која бил насликан – нечестивиот.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Некои велеа дека има крилја од лилјак спуштени крај плешките, некои велеа дека влече змиска опашка, некои дека поткуцнува, некои дека е немосана, други дека е чумосана, но сите знаеја дека е страшна и опачна.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Така завршив во затвор наречен Сендстон.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Велеше дека секоја мајка е различна во своето мајчинство, како што животот на еден човек се разликува од сите останати, колку да им е сличен на другите луѓе.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

И така настапуваат говорници, во весниците пишуваат дека како резултат на определени негативни тенденции, во текот на минативе дваесет години нашиот крал не бил претерано добро облечен.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Некои велеа дека не им се допаѓа белината на местото.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Остана уште неколку секунди да стои пред нејзината врата, несвесен за тоа што се случило.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Некои велат дека вие пеејќи за вашата Мајка, пеете за Палестина...

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Велам дека се добродојдени зашто претставуваат антитеза на идејата на сѐ што е жестоко, навредливо и ранливо за човекот...

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Мајка вели дека требало да си го измијам лицето за да не фаќа сонот.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Ја играм играта како што сите велат дека треба, а тоа никој не го применува.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Велат дека речиси секој жител на градот барем еднаш неделно поминува по неколку часа во ладовините на оваа планина.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

- А што е со вирусот? Што ако во овој момент додека ние разговараме се руши Empire State Building! А вие ми велите дека сѐ е во ред?!

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Знам, велите дека таа постојано спие, но не ме интересира.

„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)

Појде во пресрет на смртта во егзил во својата Палестина, слободна во соништата, оставајќи ги последните траги на својата легенда.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Молкот е одговор.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Етикетите како Мокум, Ротердам и Тандердом Проект велат дека продаваат и по 200 000 парчиња од овие плочи.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Велеа дека им влевал нешто човечко, возвишено на цвеќињата.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Од преголема желба да дознаам што се случило таа ноќ, веќе со ниет еден ден дури и да пишувам за семејната судбина, често инсистирав и прашував за да го дознаам и тоа што можеби и не можело објективно да се знае за патувањето, кое речиси паднало во заборав, па браќата велеа дека претерувам.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Големата љубов што ја наследив од Мајка, која цврсто ме одржуваше на кормилото на животот, Мајка велеше дека ќе ја заслужам со нејзиниот благослов ако ја доживеам од моите чеда. Таа мајкина љубов.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Не велам дека немаше проблемчиња.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

Кога е нервозен или налутен тато пали едноподруго цигари.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Го молев Симона да одиме до гробиштата. Тој велеше дека бездруго ќе одиме, но вистински одлагаше.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Само немој да ми велиш дека тие алишта си ги нарачал од модната куќа.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Едни велат дека денес Истанбул има над стотина илјади коли, други мислат дека има повеќе.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Не попусто се вели дека од Небесното Царство се слуша музика рајска; а музиката од гласови, а не од зборови е сочинета.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Некои хроничари велат дека во 17 век во Фландрија и Холандија сликарството било попопуларна дејност отколку што се денес фудбалот и филмот заедно.

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

За нив, врз основа на византиските историчари, особено на Константин Порфирородни,133 Шафарик вели дека тие беа населени со бугарски Словени што бидоа посрбени во 13 и 14 в.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

„Медиумите едноставно ги немаа погледнато фактите“, коментира Сандерс.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Луѓето, пак, велеа дека височина од триста метри е вистинска лудост. Ама, какви триста метри.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Она што не е обично, и што не се случува секој ден, велат дека најдолго се памети.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Обично сите ѝ велеа дека подолго време не го виделе.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Секогаш кога ќе ги чујам луѓето како велат дека не можат да комуницираат, си припомнувам на една реченица од социјалниот сатиричар Том Лерер (Tom Lehrer): „Би сакал сите луѓе кои се жалат дека не се способни да комуницираат да бидат барем толку учтиви да замолкнат.“

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Му велев дека треба да му биде благодарен, оти ако не беше тој никогаш немаше да ме запознае.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

Ѓеро вели дека бакрданикот е подобар со сало, а Гоше - со козја маст.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Почна да се вежба во злостоп. Си постави претпоставки како „Партијата вели дека земјата е рамна“ и „Партијата вели дека мразот е потежок од водата“ и почна да тренира да не ги забележува и да не ги разбира аргументите што го докажуваа спротивното.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Некои велеа дека целата група им се придружила на партизаните, но никој посигурно не знаеше.

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

Одамна ниедна од сосетките не ѝ отвораше врата. Велеа дека е вештерка и тоа од уста на уста се пренесуваше низ сокакот, па и пошироко. ***

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Треба да одиш на Макронисос (а некои кои на тој остров стигнаа и од други суви острови на Егејот, велеа дека не е само Макронисос проколнатиот пекол) та да разбереш, најпосле, дека некои од луѓето се само човеколики и имаат само инстинкти.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Се прочу глас дека преминала, дека е упокоена, друг глас велеше дека е болна, трет глас дека некој ја силувал и ја претепал, па таа лежела во постела болна, искршена.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Многумина граѓани се плашат од чудните безкуќници кои можат да бидат агресивни, подготвени да ве нападнат и опљачкаат.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

- Овој беше таму кога ѝ реков: молчи мори, не арчи си ги зборовите, денес ќе престанам да пијам пиво, поминувам на бира Господ Саздов постојано се меткаше, како да сакаше нешто да рече.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

„Велат дека смртта не е несреќа“, - бргу рецитира Глигор, и додава: - „Ако тоа се однесува до мене тоа е сосем на место.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Дека ќе нѐ одбрани од војна Англискиот крал.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Надвор од оваа блага циничност, велам дека целата Бетмен-трилогија заслужува многу постудиозни естетички понирања, а ваквото бегло споменување овде на дел од фасцинантната Бетмен-иконографија, служи само како обид да се предаде една интригантна илустрација на некои теориски ставови изнесени во горниот текст, на не докрај консеквентен начин и делумно во манирот на “сурфирање по површините”.

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Кои се поголемите последици од таквите судови? ‌И што, всушност, мислат луѓето кога велат дека, нели, тоа што сексуално те привлекуваат луѓе од истиот пол не било доволно за да бидеш навистина геј?

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Не велам дека ме одбива да си разговараме, или дека нема да ми одговара на прашања, ама сакам да речам дека нема да „ја имам“. Тука е, а не е тука.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Луѓето често ми велат дека се свесни колку тие раце се талентирани. често ги држам прекрстени и така.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Најчесто велат дека Балканот е искомплексиран и компликуван во сите области на животот, па така е и со јазиците.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Некои велат дека господинот Сенка живее длабоко под земја, движејќи се низ еден систем од специјално изградени засолништа („внатрешноста на Земјината топка е како швајцарско сирење за тој монструозен глушец - крал на дупките!“); други одмавнуваат со главите и велат: „Глупости, дури и нему му треба светлина!“

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Не велам дека не беше забавно.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

„А Партијата вели дека не се четири, туку пет - тогаш колку се?“

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Поновите истражувања велат дека е роден некаде 1593-та во Мец (североисточна Франција), дека 1612 се појавил во Рим и дека 1620 заминал за Неапол, родниот град на Марино, каде што работел до својата (датумски непозната) смрт.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

(Мајка ѝ на Џоан Крафорд, инаку, навистина дома перела туѓи алишта некое време кога растела Џоан.) Многумина геј-мажи велат дека имале такви семејни романси кога биле момчиња: убедени биле дека се исклучителни суштества што не се во никакво сродство со билмеското, грубијанско, простачко друштво околу нив.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Потоа како да почнал да се помирува со тоа и и велел дека не сака со сила да ја тера да мора да живее со него, ако таа веќе не го сака.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Мислиш ли дека божеството може да создаде некое место коешто не е рај?

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Ми велат дека заминал на В'мбел Планина.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

„Еден сон што го сонував. Сонував дека сѐ ќе заврши, и еден глас што вели дека сѐ е готово; не некаков глас на кој би можел да се присетам, туку онака, глас, и ми вели како тука на земјата сѐ ќе застане.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Едни велат дека набрзо го поарчил она што го имал; и љубовта брзо му истекла; а кога го продал коњот заминал“. *

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Велеа дека се мали, нека почекаат малку, да пораснат вела некоја педа, та и нив ќе ги соберат.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

„Велат дека е стара четири века.“

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Откако ќе се изминат шеесетина прозаични километри, доаѓа средбата со Букурешт, за кој велат дека е „мал Париз“.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Депонијата веќе е ставена во пробна работа и некои стручњаци велат дека пробниот е успешен, а некои - дека не е успешен.

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

А луѓето велеа дека не е нејзин.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

МИР Јас си велев дека го гледам светот.

„МАРГИНА бр. 3“ (1994)

Нејзиното бегање, во селото се коментираше на разни начини: некои велеа дека Полин откако почнал да јаде сè и сешто, во сонот испуштал невозможни крикови и гласови: врескал, рикал, квичел, мјаукал, завивал, крекал, шиштел, грачел, фрчел, прпал.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Можеби токму мојата Амбра, онаа италијанската водителка и пејачка на Телевизија Уно, што јас обожавам, е повеќе кич од неговите пејачи? Од каде да знам?

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Елиот, на други воопшто не им е јасно каква врска има тоа со Микеланѓело, некои други други по пицериите тврдат дека Микеланѓело јадел пица со многу, ептен многу оригано.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

При тоа, задолжително требаше претходно да се обезбеди мислење од синдикатот, кој беше активно вклучен во целата постапка (чл. 11-12, ЗРО/90). б) во 1993 се избриша и експлицитната одредба која велеше дека откако работникот, кој бил прогласен за технолошки вишок, веќе при- мал двегодишен паричен надоместок – потоа, во наредните две годи- ни (што значи, сè на сè четири години) – ќе има предимство при вра- ботувањето кај истиот работодавец.

„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)

Луѓето во селото велеа дека Лазо потпишал, ама никој не беше токму со зборот.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Верувајќи дека прекинале со ставовите на претходниците Евреите во море - раководителите на Фатах во 1968 година ќе застанат зад еден политички проект кој се сметал за реален и достоен за почит.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Ми велеа дека западен Берлин е налудничав, со атомско темпо на живеење, додека Источниот е мирен, тивок, достоинствен.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Други пак велеа дека најверојатно записот воопшто не е изворен, не е од Соломонова рака сочинет, туку дека е само препис од некој запис, умножение негово, кое го сочинил некој славен предок наш, вешт во уката на умноженијата.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Стариот велеше дека имал впечаток оти неговиот помал брат си заминал од овој живот без да е свесен за тоа.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Од околните села и откај Превалот надоаѓаа селани и војници на ДАГ.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Сѐ што се слушна после за нив беше тоа дека веднаш на другиот ден ги отерале во Битола, оттаму во Солун, а оттаму - едни велеа дека ги осудиле како бунтовници и ги наденале на кол, други, пак, дека ги оковале на гемии, за да бидат до смрт веслачи.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Далеку од пристаништето, на отворено море, повеќе од една недела стоеше еден голем бел брод. Велеа дека е романски.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Проблемот е во тоа што тие никогаш не биле способни да ги асимилираат тие елементи во сопствената култура.

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

И си велам дека во Татковите книги главата под наслов Соништа крај морскиот брег би можело исто така да биде одраз на вашите сорствени потраги во овие места.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

Ако на човекот му велеа дека надвор е многу топло, тој ја облекуваше бундата.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

- Ми велат дека сум наметлив - му се жалам на мојот пријател.

„Младиот мајстор на играта“ од Александар Прокопиев (1983)

Луѓето сѐ уште велат дека претставата е премногу геј, иако ѝ се обраќа на широка публика.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Оние што не го познаваа доволно велеа дека остава впечаток на одлучен човек, но оној што го познаваше подобро, забележуваше кај него нешто здржано, тоест како нешто да му тежи.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

На начинот на кој ја изнесувате оваа епизода, си велам дека вие можеби помислувате дека сте го оставиле смеењето додека бевте дете, во прегратката на вашата мајка сте морале да ја минете ноќта на другиот брег од вашето Езеро.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

Нора вели дека заспива со светло, во врева, меѓу итните извештаи од сестра ѝ полусоблечена.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Што ќе се случеше со човекот ако не беше спремен да се бори за таков поубав свет?

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Или: „Колку е можно грешката да прерасне во грев кога намерно ќе ја сториме!?“

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Јас се опив и плачев: велев дека ја сакам, дека не смее тоа да ми го прави (во пијанството се однесував како Луција да ми е венчана жена); потем Земанек, на мелодијата на една стара народна песна (беше жива фонотека за стари народни песни), почна да пее „Учи ме мајко, карај ме, како да земам Луција, Луција курва убава“, и јас му се придружив; бевме сосема пијани и пеевме само едно исто: „Луција курва убава“, „Луција курва убава“, „Луција курва убава“.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Мене, најмалиот, ме крена високо. Велеа дека тоа го чинел прв пат.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Некои во толпата си кажуваат едни на други дека нејзиното дете умрело при раѓањето, а други велат дека никогаш не родила, а на сите им раскажувала дека е трудна.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

- Ако се обвистини тоа, - рече Илко, - ќе се потврди она што го кажуваше мудрецот за моќта на сонот: тој велеше дека пет нешта на светот имаат шеесетинки: огнот медот, саботата, спиењето и сонот.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Нашите граѓански права се независни од нашите верски мислења така како што се независни од нашите мислења за физиката и геометријата. Томас Џеферсон (Thomas Jefferson), The Virginia statue of religious freedom, 1786

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Велат дека сојките некогаш блекаат ко јагне, некогаш мекаат ко јаре, а некогаш свират исто ко со човечка уста.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Утеха за мене не постои. Не знам зошто се вратив.“

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Им реков дека беа исти и со мојот син Иван во растот.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Не велам дека јас го открив прва, зошто Прабхупада го кажал уште пред околу четириесетина години.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

- Пристигнувајќи дома, откако ја облече својата домашна бањарка во која велеше дека се чувствувал како Стравински, (ма, сигурно ќе се отарасеше и од неа, само да станеше шофер) го вклучи телевизорот за да ги чуе најновите дневно- политички теми, кое беше еден од неговите омилени ритуали.

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Тој вели дека тие „на почетокот запалија пламен и го спалија телото, а потоа изградија нешто налик на ритче, во чија што средина поставија големо парче тополово дрво, на кое го напишаа името на мажот и името на царот на луѓето“.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Велат дека брои околу 80.000 жители и е расположена амфитеатрално.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Татко често ни велеше дека книгите вистински ни припаѓаат колку што ќе соумееме од нив да извлечеме живот, да откриваме нови излези во сегашноста и за иднината.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Јас реков кога дојдов и сега велам дека едно патување од Америка до Македонија е оправдано само за да се види АНСАМБЛОТ.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Дека тие ни се запишана судбина?

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Морате да одите!

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Нешто му се фалотевме на полжавот – ќе го столчиме ако не пушти рогови и тоа со секира по глава во зелена ливада. (бре, бре што јунаци бевме спроти полжавот – не лижевме лижавчиња, бркавме полжавчиња) Отпосле, кога полжавот ќе пуштеше рогови, ни велеа дека покажува лажна храброст и сила.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

И на крајот, сé невозможно се преплете.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

За него старите велеа дека било остаток од некогашната црквичка, божем чадот бил направен од свеќите што ги палеле во црквичката предците на денешниве жители на Потковицата, а боите остатоци од фреските насликани во неа.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Велат дека ниеднаш другпат човекот не може со таква занесеност да ја престои целата ноќ на прозорецот; тогаш велат дека го занела самовилската ноќ.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

И низ песни прескокнуваа цели епохи Од Самол па до наши дни Што има Македонците да се плеткаат Во подемот и пропаѓањата на сите империи Одвреме навреме во песната на Македонците Ќе им влеташе по некое клето Турче И тогаш ќе се сепнеа и ќе си речеа колку ќе се изрезилеја Ако го скокнеа времето на Отоманската империја Баш во тоа време се збрани сите македонски страдања Сите порази и загушени востанија Баш во тоа време на Македонците им се нанесоа најголемите неправдини И некако природно се прими што Отоманското царство Го урниса човек роден и учен во Македонија Природно беше што во тоа време Некои Македонци влегоа во Стамбол на бели коњи Иако беше сосема неприродно и уште понеправедно Што по по урнисувањето на Царската порта Македонија ја распарчија балканските орли И оттогаш наваму така распарчена се тетерави И во соништата за сите царштини Ја римски ја византиски ја турски биле Тадури и австро-унгарски И на Австро-унгарците Македонците им најдоа маана Да стасаше нивната царштина до Македонија И тука одамна ќе имаше филхармонии и универзитети А не само амами тек и чифте амами и секакви анови Одвреме навреме Македонците ќе запееја Под московски вечери Рабјинушка Калинка и такви песни Знаеја многу такви песни како да не знаеја И од порано беа начуле по некоја Ама особено научија да пеат по руски Откако се најдоа во црвеното царство Неоти знаеја како се најдоа во црвеното царство А отпосле дознаа дека баш во времето На црвениот император Јосиф Висарионович Сталин Се стави печат на старите делби на Македонија За сега Македонците севезден да се прашуваат Има ли во историјата печати што бледнеат Има ли печати на кои им истекува рокот на траење Ако има такви печати тогаш сетики ќе дојде денот Кога на најубавиот и најбелиот потомок на Букефал Македонците ќе ја качат најубавата им мома Угул гола ќе ја седнат врз знамето со шеснаесеткракото сонце Префрлено наместо седло преку грбот На најубавиот и најбелиот потомок на Букефал Во наизменичен патриотски кас и галоп Да го обиколи сиот свет И да ја разнесе насекаде славата и гордоста на Македонците Секако ќе има и такви кои ќе се противат на ова И ќе велат дека тоа ја навредува честа на Македонците И особено честа на Македонките А Македонките се рамноправни со Македонците Ако не од времето на Роза Луксембург Тогаш барем од времето на Валентина Терешкова Македонките уште пред да се родат знаат дека се рамноправни Македонците нека си мислат дека се порамноправни Впрочем какви и да се Македонците никогаш не се сложиле за ништо Па нема да се сложат ни за голата мома гордо јавната На најубавиот и најбелиот потомок на Букефал Оти сите Македонци знаат дека жена гола ако видат Голема кавга ќе се роди во тие што ќе ја видат и сонуваат А во кавгаџиско настроение се заборават без исклучок Сите соништа од циклусот за пропаднатите империи.

„Сонот на коалата“ од Ристо Лазаров (2009)

Оваа првостепена пресуда беше доброволно извршена од страна на директорот на туженото акционерско друштво (Љ.Дракуловски) – при што немаше потреба да се иницира нова постапка за присилна наплата кај извршител.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Доенчињата се смируваат штом ќе ги кренам в раце, а кога ќе ме видат се смеат, ако воопшто можат да се смеат, иако велат дека моето лице ги плаши луѓето.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

И потоа, и потоа, ох, Господи, слушај! Тој змеј, велат дека очите му се оган.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

А кога останував на мојата Лилица ѝ велев дека тоа го правам заради службените обврски.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Ти ѕвони еве во секое време, а кога сакаш вистински да проговориш, како со пријател, вели дека било скапо и затвора.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Признавам, особено ми беше мило кога забележав дека девојчињата ме загледуваат, нешто си шепоткаат и си го слушав сопственото име.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Откако му пристапија сите, почнаа да велат дека треба малку да се подзалее новиот шинел и дека, во најмала рака, тој на сите нив мора да им приреди забава.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Некои што доаѓаа од Цариград велеа дека се зборува оти везирот бил сменет.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Ми велеа дека преку Рајна минуваат петнасет моста, а по Рајна деноноќно се влечат бродови, најмногу товарни и таа денес е главна сообраќајна артерија, главна, за превоз на стоки.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Ако ме одвоите од дрвово, тоа ќе престане да ме сонува и мене ќе ме снема!“

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Ја бакнував диво по вратот, ја гризев; таа молеше да престанам, да не ја повредувам; ѝ ја зграпчив кошулата и ја повлеков; сите копчиња се разлетаа во темнината и потем, во наредните два-три мига го слушав продолжениот звук на нивното удирање на кејот, како ситен дожд од ориз; на слабата ноќна светлина блеснаа нејзините млади гради, како кај кучка; почнав да ја гризам по целото тело, и одеднаш се најдов со устата врз нејзиниот папок; таа ме удираше со тупаници по главата, велеше дека сѐ е готово после ова, дека сум уништил сѐ, дека сум свиња, дека ќе ме пријави, задолжително ќе ме пријави, дека ќе ме убие, дека Партијата ќе ме убие кога ќе им соопшти, но мене веќе за ништо не ми беше грижа, и јас само го бакнував нејзиниот папок, таа рајска чаша со небесен нектар, тој центар на вселената и почнав да тонам длабоко, да пропаѓам во непознати длабочини;

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

„Не се согласувам со тебе! Па и за екологијата долго велеа дека не е за деца!

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

Нешто му велеше дека дедо му можеби не е виновен.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

За проклетството знаете, за несреќите што нѐ погодуваа исто така, знаете и за преданието кое велеше дека до трипати смее да се отвори одајата за да се растолкува записот.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Јас замолив да разговарам со Луција; мајка ѝ рече: „Почекајте Лудвик“ и ја остави слушалката отворена; и јас наслушнував како се отвора вратата од другата соба, како мајка ѝ го кажува моето име, како вели дека мора да сам некое чудно дете и како Луција вели нервозно: „Не сакам никого да слушнам!“

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

На средна возраст, запознав еден човек за кого сите што го познаваа велеа дека ,,зорле“ живее.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Еден овдешен граѓанин вели дека доволно е да имаш малку памет малку среќа ил само среќа и иницијатива, за да можеш да спечалиш барем толку за да се нахраниш со она парче леб и риба што се продава во кајаците кај „Галата“.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Само со чисти сонови во чиста Европа Макар што Европа се римува со тропа А некои дури велат дека Европа Им личела на старски дом на историјата И во неа имало пржен воздух преку сите мерки А накај НАТО се одело во јато Освен ако некоја гуска не се загуби по пат Кога се сонувало за Европа и НАТО Не се штедело боја за крвната слика на нацијата Колку подобра крвна слика Толку посилна одбранбена способност

„Сонот на коалата“ од Ристо Лазаров (2009)

Им велам дека многу се болни и треба да се лекуваат во болницата.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Нам, Рисјани од памтивек, едните ни велеа дека сме Бугари, другите дека сме Грци.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Симон, со време, залегнал во Долнец и, како што ми кажуваше Лена, тој самиот велел дека си разгазил свои патеки и дека, дури, немал потреба да среќава многу луѓе и дека, дури, чувствувал зазор од појавувањето на некого.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Некои велат дека тоа било во периодот Кеичо (1596–1615), а некои во периодот Тембун (1532–1555).

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Јававме и братучед ми Мурад пееше.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Некои жени велеа дека смрдела но јас мислам дека мириса од тревите што виреат во млаката вода.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Како мајка ми излегувала во тесно здолниште како пикната во еден панталон и во фустани врзана како оса на половина, како вујко ми Вангел ја залижувал косата, а баба ми му велела дека е како да го лижела крава...

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Помолча отец Иларион, отпива од виното и продолжи: - Свети Јован Златоуст вели дека душата човечка е дух умен, беспримерна и неописива убавина, самовласна, света, суштина сродна со небеските и бестелесните битија, вечна, бесмртна; слична на бога, зашто го носи ликот на својот Творец. А животните таква душа немаат.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

- Не те разбирам – мислам дека ми рече таа.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Велат дека некоја квечерина, неколку месеци по нејзината смрт, дошол некој човек, остарен, со виток стас, со букет во рацете, поминал покрај траурната порта на Невена, троа подзастанал и си заминал.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Како и да е, господинот Сенка никој (што значи и: никогаш) не успеал во потполност да го опфати со поглед; само ненадеен трепет во мракот (црно преку црно), пред да се заспие, слично на одвај чујно мавтање на лилјак - нешто необјасниво но страшно; или молневита трага од крајот на долгата црна наметка што се губи зад некој агол, и тие чудни сеништа (од уште почудни светилки?!) по старите и мемливи ѕидови, тогаш кога минува господинот Сенка.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Папазова, која сега е невработена и која досега има учествувано и во неколку работнички штрајкови, и покрај добиениот судски спор – поради недовербата кон нашиот судски систем, вели дека доколку во иднина, евентуално ѝ биде повредено одредено работничко право – двапати ќе размисли дали пак би се впуштила во ваква „авантура“!?

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Гледав дека ти не знаеш што треба да правиш во животот.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Јагиќ ни вели дека јужнословенските јазици се и биле синџир од наречја; исто така дека сите јужни Словени до образувањето на бугарската, српската, хрватската и словенечката134 држава се викале со едно име -Словени.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

- Прашајте ги луѓето од овие куќи. Тие кога копаа темели за куќите, велеа дека наоѓаа коски.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Тоа беше вистина, признавам, ама исто така беше вистина дека сум многу несреќна без неа и дека би ми било подобро да немам странски облеки и играчки, само и само таа да не мора да патува.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Јас тогаш бев презафатен и немав време да ти одговорам, но еве сега ти велам дека си бил и си на вистинскиот пат...

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Му велам дека сум покоен Никола Боткин, сум бил и веќе не сум жив, нема кој да ми пишува.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Вистината е подруга – тие не се способни за „занесувања”, па животот им е едноличен и обичен.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Мамат сите кога велат дека не треба да се гледа назад во историјата, ама доколку се работи за туѓа историја, нивната ако им ја чепнете, веднаш се вознемируваат.

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Има и такви кои велат дека било многу тешко да си популарен, па дури и дека било опасно, зашто популарноста предизвикувала незгоди.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Други велеа дека е уште жив и дека некаде се крие.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Тогаш ви велев дека секоја жена мора да му угодува на мажот свој и да му биде послушна, оти тој е Божјо чедо, и како што тој е послушен кон Бога и неговите заповеди, така и жената треба да биде послушна кон својот маж и неговите заповеди.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

„Јас ти велев дека ќе останеш сама.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Јас учев германски во гимназија, и оттогаш немав можност да го практикувам овој јазик, а тоа што ми останало од него се неколку поетски фрагменти научени наизуст: Denn ach! mich trennt das Meer von den Geliebten, Und an dem Ufer ѕtеhiсh lange Tage Das Land der Griechen mit der Seele suchend. Goethe (Iphigenie auf Tauris) Wir haben lngѕt das Paradies verloren, und neue liegt in uns. Hermann Hesse Nach ist es: nur renden lauter alle springenden Brunnen, und auch meine Seele ist ein springender Brunnen. Nietzsche (Also sprach Zarathustra) etc., etc., Значи, се разбира, овој вид на текстови, не ме прави подготвена за читање написи за ситуацијата во Македонија.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

Да речам: колку е убаво река да тече сред град; да имаш плажа на дланка; ама не е убаво дека не нè оставаат да одиме на река; а кога бегаме велат дека сме непослушни и лоши деца; па и тоа да е точно, нека е така; кога ќе бидеме ние татковци, нема да им пречиме на нашите деца; ако сакаат, секој ден нека одат на Вардар; секако, тогаш ќе има убаво средена Градска плажа - со кабини за соблекување, со ситен песок за лежење, со киосци за сладолед - сè средено така што нашите деца нема да се плашат од витли; и сѐ така некакви штогодерии зборувавме, како што вели баба ми - ПАДНИСТАНИ.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Оние што доаѓаа бараа да ја видат неговата одаја, и неговите шејови, а јас им велам дека во одајата има само една преслека од момчето, другите алиштенца се од мојот син Иван.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Вели дека сѐ почесто го обзема необичноста како чувство.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

На Мајка ѝ велел дека децата се милуваат само кога спијат.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Кога велам дека не сум мистичар, пред сѐ не еврејски, како што Хабермас тврди на едно место, не го велам тоа за да се осигурам, туку едноставно затоа што тоа е така.

„МАРГИНА бр. 1“ (1994)

Но Луција не се согласуваше; ми парираше по секоја цена и велеше дека на нашиот фолклор не му е потребно никакво мундијално руво, дека треба само да се сочува народниот дух, да се чуваат, да се практикуваат и да се изведуваат народните обичаи, песни и ора, и дека тогаш таа музика ќе го надмине и џезот.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

И ти велам дека сега поретко одам на гробишта.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Некои велат дека затоа толку се сакало, оти тешко се доаѓало до рожба; јас не би се согласила, зашто имам толку искуство и знам дека и не мора да биде вака страшно.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Дефиницијата од речникот е речиси иста но ниедна од овие дефиниции не ни го понудува она за што зборуваат клиентите; т.е., клиентите велат дека на разголување ги гони некаква присила: неможност да се одолее на импулс, нагон, или искушение да се изведе некоја акција која ќе ѝ наштети на индивидуата или на другите.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Се нашол таму умен, кој се спротивставил велејќи дека со тоа на Чанга непотребно би му се зголемил угледот.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Како што ти велиш дека не умееш убаво да испереш и да испеглаш, јас не умеам да легнам под маж".

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Обично вие мажите за нас велите дека умот ни е пократок од нашите фустани.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Татко ти имаше право кога велеше дека затворените очи го чуваат срцето, а и на умот му помагаат.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Се разбира, јас си велам дека вие веројатно сте предвиделе доволно книги за читање во летните одмори, но не ми се лутете, ако ја додадеме во вашата листа и предложената книга.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

Велат дека сум била многу мала, па не можам да се сеќавам на моментот кога тој во војничка униформа се појавил на влезната врата со најголемиот букет цвеќиња за мајка ми.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

А ти ми велиш дека јас сум заслужил да возам џип... за да ми прди зад грб некоја заднинска вошка.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Таму на боиштето од каде ги извлекуваа, ранетите велеа дека ги извлекуваа и ги носеа жени во години и ги носеа се до горе, до местото каде што чекаа камионите.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

- А велиш дека сум можел и по гласот, а? - Како да не , човече. Уште со една таква пушка, како твојана.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Се распрашувавме дали ќе поднесе молба за визи за излез од Австрија, а ќерка му Ана, жена му Марта и нејзината сестра Мина велеа дека не знаат ништо за тоа.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Таа уметност, која одбива да се декларира како народна, е подложена на жестоки напади: се вели дека таа уметност (меѓу која и џезот, авангардата, постмодерната) е „културолошко труење со предумисла“, дека е „доволно смешна за да биде дел од паузата на народните приредби“ (повторно мислев на Луција), па се прогласува таа за производ на болшевизмот, односно комунизмот.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

И едните и другите си велеа дека се вистинското раководство и постојано се караа.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Кога разбра дека Трајко Сирме и бил татко на Анѓа, не можеше да се воздржи, а да не воскликне пред неа: – Ами кога ти велев дека ќе ги изгубиш родителите, ти што велеше, а? – и пак ја покани да се потурчи, не да ја прави сега анама, ами да му помине инаетот, да биде на неговото.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Злите јазици во амбасадата велеа дека во рестриктивниот простор си отспива по некој час, па потоа кога ќе се разбуди будно ги следи сите други, душа им вади!

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Старееше. Иако велеа дека изгледа десет години помлада. Чувствуваше како старее. Оттаму и нервозата.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Над патот имаше гробишта и велеа дека беа италијански.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Затоа и велат дека љубовта не гасне.

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

Злобниците велат дека ова беше начин да се бркаат женски и дека ако некои момци не се истетовирале, никогаш немало да успеат да се оженат.

„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)

Дејан велеше дека никој не сака да ги чита списанијата на секретаријатот, од едноставна причина што се премногу досадни.

„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)

За Монмартр велат дека е колонија на сликарите од цел свет.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Допушти ми барем оддалеку да ја видам ветената земја, дури и да не ми дозволуваат ѕвездите да зачекорам по неа.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

„Јас сум задоена со таа работа,” ѝ велеше тогаш Илона на својата пријателка, по навика пеглајќи си ги рабовите на сукњата над коленото со десната дланка.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Луѓето го загледуваа, го вртеа, го мирисаа, некои велеа дека виделе, некои дека не виделе.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Велеа дека се формира нова војска, партизански.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Возрасните велат дека загадувачи се: Тутунскиот комбинат, Мермерниот комбинат, па дури и Витаминка.

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

Кога за други се вели дека се магариња, се мисли на големи магариња. И на уши магарешки.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Најсилната и најбројна публика е онаа меѓу 25 и 45 години.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Некој велеше дека имал дома сочувано многу весници, во кои било напишано за сите тие работи.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Велат дека вистинските умираат еднаш, а кукавиците 100 пати. Јас сакам да умрам еднаш.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

Јасно им се велеше дека „јужната република“ никако не се вклопува во големите планови, или ќе избрза или ќе задоцни во основните стратешки определби.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Ех, Господине мој, велат дека сте и поет.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

На некој начин ние секогаш сме добивале удари поради нашите идеи.

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

Клара секогаш зборуваше за мајчинството како за нешто што им се случува на другите, како нешто во што може и треба да помогне, ако некоја мајка се нашла во невоља.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Постојано ми велат дека сум замислена, не ми се разговара.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Со три и три наизменично, малата, лагуна, живна; Одисеј, ракави, одмори.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Мислам дека е фасцинантно што огромен број луѓе кои што отишле на рејв за да си поминат ептен добро, велат дека всушност доживеале нешто што може да се интерпретира како некаков вид спиритуално разбудување.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Разумот му велеше дека мора да постојат исклучоци, но срцето не веруваше во тоа.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

И Земанек стана, отиде до автобусот, им рече на другарите да не нѐ пријавуваат како отсутни и да молчат; потем се врати и ние видовме како во нашиот автобус влезе наставничката по музичко, која не го познаваше нашиот клас добро; видовме дека ги прашува другарите дали се сите тука, и дека тие ѝ велат дека сѐ е во ред.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Некои велат дека дури и лично Ататурк му рекол дека неговата револуција барамлади луѓе, како него.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Исто така се обидувам да го разберам неговото непопустливо одбивање да се соочи со стварноста.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Јас му велев дека таа нишка на душата што го поврзува од мигот на раѓањето до сега не може да биде прекината, му кажував дека очајот го спречува да ја забележи таа нишка, но тој одмавнуваше со главата и велеше дека очајот не го спречува да ја види нишката, туку начинот на кој тој самиот се менувал ја скинал таа нишка.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Најтешка ѝ беше осаменоста во текот на ноќта.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Ако за некоја храна му велеа дека е многу вкусна тој не ја допираше, знаејќи дека ќе му се слоши.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Велат дека не можеа да го скротат.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Му велам дека не смее повеќе да плаче, и дека јас ќе му помогнам.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Ти донесов и еден обичен компир – та дури од Македонија каде што сега садат норвешки сорти компири што се двојно поголеми од нашите а велат дека и полесно се варат и пореж се печат.

„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)

Некои критичари велат дека се обидувам да ја украдам претставата.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

За во иднина, В И. – која сега работи во друга приватна фирма и која, поради оправданиот сомнеж во партиската блискост на синдикалните лидери, не е член на ниту еден синдикат – вели дека ако се најде во ситуација повторно да ѝ се прекршени работничките права, доколку нема друг начин на справување со бесправното, таа повторно би се впуштила во спор.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Притоа, работодавачот може да ги отстрани од процесот на работа само оние штрајкувачи кои, со своето однесување, поттикнуваат „насилничко и недемократско одне- сување“, со што се оневозможуваат преговорите меѓу работниците и работодавачот (чл. 237, ЗРО/05); д) и, конечно, избришана е и одредбата која велеше дека органот на управување или функционерот не смеат да го спречуваат работникот да учествува во штрајкот, ниту да употребуваат присилни мерки за- ради окончување на штрајкот (чл. 14, ЗШ/91) и наместо неа се воведе спротивна одредба која вели „работникот не смее на кој било начин да биде присилен да учествува во штрајкот“ (чл. 239, ЗРО/05).

„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)

—Во текстот The Museum of Accidents пишувавте за проблемот на позитивизмот кој се соочува со музеологијата на науката, и за потребата за “наука за антинаучен музеј”. 106 Margina #17-18 [1995] | okno.mk —Во Музејот на несреќите на крајот од текстот велам дека всушност телевизијата е тој музеј.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Сара и јас понекогаш зборувавме за мајчинството, и еднаш Сара ми рече: „Докторите ми велат дека мојата болест нема да ми попречи да станам мајка,“ и помина со рацете по металот околу своите нозе.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

- Велат дека сте писател... - се смешка.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

„Февруари, на баба ти! Ги имам сите резултати црно на бело. И ти велам дека ниту еден број...“

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Чикашкиот конзерватор и поклоник на Луис Саливан, Ричард Никл, забележал: „Луѓето имаат право кога велат дека сум преситничав, но ако не си аналитичен во сѐ, тогаш, каде и да е, стануваш мудар и тогаш сѐ може да мине“.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

„Вели дека жолтицата на покојниот Неделко Шијак поминала на него.“

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Еднаш, кога седевме во пеперуткарникот, големата стаклена градина со тропски растенија изградена до куќата на Ауербахови, по која летаа облаци од пеперутки, Клара ни рече: „Имам видено мајки кои го даваат својот живот за животот на своите деца, и мајки кои им го одзеле животот на своите деца.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Но, со измената од август 2008, веќе не постои ниту должноста за преквалификација или доквалифи- кација на работникот, туку директно се оди на нивно прогласување за технолошки вишок (чл. 5, ЗИДЗРО/авг.08). 26 26. Во дебатата што се покрена во јавноста, од ССМ велеа дека со оваа промена рабо- тодавачот, кога ќе го отпушти работникот поради деловни причини, ќе нема никакви обврски кон него.

„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)

Тој жалеше, тоа еднаш му го рече на татко ми, што не научи да чита уште како дете, велеше дека пропуштил цел еден живот.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

А и да е најмало, магарето пак си е магаре.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Дали современиот уметник денес поседува вака широк опсег на изразување? Се чувствувам мошне близок на колажите и на остварувањата какви што се MERZBAU.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Има право Боце кога вели дека седмиот ангел труби, самиот тоа го чувствуваше, но зошто нејќеше да ѝ погледа на вистината в очи - од некаква жалост, не за себе.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Се обидов да го доближам разговорот до темата која сакав по некаков природен тек да ја наложам: - Летово кога ги читав и преведував песните за вашата Мајка, препознавав многу обележја на мојата Мајка, на една заедничка Мајка.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Потем отидоа пред куќата на Павел Земанек; извикуваа гадости за татко му, велеа дека бил предавник кој го напуштил родот, го оставил семејството, и дека на син му, Земанек, ќе му ги пребојадисаат јајцата, поколението негово; и потем исчезнаа, со некоја новокомпонирана народна песна низ улицата, кон некоја нова адреса.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Гради две висококатници, од кои едната се извишува на 162 метри, и велат дека тоа ќе биде највисоката зграда во Германија.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Никогаш не раскажа ниедна неправда од детството, од очувот кој велеше дека од кило месо ја сторил човек.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Со ранец и со извалкани патики (единствено како и сега, и тогаш долго чекавме за виза пред конзулатот на јужниот сосед, што потоа се надоместуваше со едномесечни уживанции по грчките острови).

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Таму се вели дека на предлог на потпретседателот Борко Угрин, владата носи одлука, двете министерства, за земјоделство и за градежништво, да го преземат изведувањето на веќе исцртаниот проект за изградба на акумулација Долнец со капацитет од 220.000.000 кубици вода.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Тие ФБИ момци велеа дека ако не прозборам...

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Велеа дека и онаа чешмичка во горниот дел од Маказар, единствената во тој дел од која се служат луѓето за пиење и за домашни потреби, ќе секне, зашто и таа била носена, дамна, од оној предел горе над патот.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

„Сите велат дека татко ти ќе ја земе мајка му за жена“.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Трети велеа дека никогаш овој простор во глобални рамки не бил позначаен како што бил во голем дел од Титовиот живот како за Балканот, така и за третиот свет.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Не велам дека ти не си вол, ама чиј си?“

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Никој не знае да објасни точно ама сите велат дека спиралата расте. Спиралата на омразата.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Велат дека овој непријатен дијалог на тоа се завршил, но купувачот, „најавил жалба“ до дедо Мраз.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Веднаш продолжив, сеќавајќи се на еден запис на преродбеникот Фаик Коница за Верата на албанците, во кој се цитира искажувањето на лејди Мери: - Таа вели дека од сите вери што ги запознала, верата на Албанците, ѝ се чинела најнеобична.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Затоа и ви велам дека вашиот избор да му служите на поробувачот нема никаква врска со волјата на Севишниот.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Јас велам дека многу е важно какво е нештото и по изглед, како е наместено и подредено и дали има складни мерки за окото.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Ме сместуваа во сферата на граѓанскиот сектор и велеа дека таквата активност се коси со работата во нашата професија.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

И ете, јас, како што гледаш, со добро ти велам дека те бара, а зошто, изгледа само тој знае.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Во бунилото во кое запаѓа Богдан се сретнува со своите умрени: мајка, татко, баба, дедо; му велат дека е добро што се вратил најпосле дома, но зошто не се вратил додека тие биле живи, да му се радуваат; го прашуваат за куќата: дали ја нашол здрава или разурната; и добро е што ја поправил, но по смртта кому ќе му ја остави? Никому?

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Во право си кога велиш дека меѓу луѓето останале планини документи од долговечното османско време.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Оваа перспектива не би требало да се меша со онаа која вели дека нарациите функционирааат како одраз на животот, или како негово огледало.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Надлежните од ЈП Дрисла велат дека причината за ова е инцидентот: едно од возилата на ЈП Комунална хигиена излетало од пристапниот пат што води до манипулативното дело во депонијата.

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

ДАГЛАС КАРТЕР БИН: Кога работев на Занаду, стана јасно дека зборот камп сѐ уште се употребува за да се отфрли нешто.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

- Не биди расипана – ме прекори – секогаш велиш дека другите деца ти завидуваат што мајка ти оди во странство и оттаму ти носи разни необични подароци.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Жена му и син му Ном го успокојуваа и му велеа дека нема ништо, дека така му се причинува.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Велат дека кметот и жена си ја вооружил, па штом малку ќе се смрачело, почнувале со вртење околу куќата.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

До доцна во ноќта јас влечев навалени цртички, а постариот брат за цело тоа време ми се смееше, велејќи дека даскалот ме врати во прво одделение.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

При ова, заштитата се сведе само на вонсудска заштита пред самиот работодавач, слично на онаа народната „кадија те тужи – кадија те суди“, и на дополнителна т.е. секундарна заштита, пред надлежниот основен суд; 27 • исто така, повеќе на постои одредбата која велеше дека надлежниот орган кај работодавецот е должен, пред донесувањето на одлуката по барањето, односно по приговорот, на работникот – да побара мислење од синдикатот во кој тој членува, како и задолжително да го разгледа и за него да се изјасни – ако синдикатот доставил такво мислење (чл. 146, ЗРО/03 – Пречистен текст). 2.

„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)

Зачудо, очите ѝ се насмевнаа, ни малку изненадени, додека ја сослушува мојата неповрзана приказна, па охрабрени, дрско ѝ велам дека снимката развиена во чудесната лабораторија на Мен Реј е само миговен отпечаток на мистеријата што, вон пролетта и зимата, постои отсекогаш.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Судбината сакаше таа да заврши на последната точка на неговиот егзил!

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

- Лефтеро... ме слушна ли? Велам дека Шарко твој...

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Од некои добиваше одговор, од некои не; некои му се восхитуваа и го тераа да продолжи, а некои не го сваќаа, не го разбираа и му велеа дека има само бујна фантазија, особено по прашањето да создаде жива материја по вештачки пат.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Знаеш што еднаш им кажав?

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Кога се вратив од Шпанија и Франција, многумина ми велеа дека сум се вратил како хроничен Дон Кихот, со продолжена судбина на автентичниот Дон Кихот на Балканот.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Им велев дека не знам.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Е, тоа беше страва, да ти ‘бам!

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Хандке во текстот, понатаму, вели дека бил зачнат на подот од кујната во куќата на неговите родители. Јас немам такви сознанија.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Ни велеа дека дури и ќе нѐ ослободат од Турците, а ние за возврат требаше да одбереме дали богослужба ќе слушаме на бугарски или на грчки јазик.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Циркусот замина по три дена; три дена Луција и Земанек доаѓаа, со брат ми, на портата; јас одбивав да ги видам, оти бев понижен до срж; им порачував да си одат, оти не сакам да ги видам; велеа дека сето тоа било обична игра, дека ќе почнеме одново, дека сѐ било една невкусна шега, заблуда, еден вид лудило; велеа дека ќе сторат сѐ да се вратам; велеа дека Фисот е под истрага, дека самата Партија го суспендирала и го осудила за сослушувањето, дека и весниците направиле афера од тоа, дека моето свидетелство ме чека на масата (никогаш не го подигнав, оти веќе не ми требаше); јас им порачував да ме остават на мир.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Но велеше дека за нас, туѓинците, кои првин секогаш ќе си имаме проблеми со јазикот на другите, беше најдобро да се определиме за средните стручни, технички или медицински училишта, оти така ќе си ги решевме однапред главните проблеми кои подоцна не ќе ни ги комплицираат животите.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

А тој ме викна вечерта во одајата на укорите, и почна да ме бие веднаш, без збор, без прашање; бараше да му ја откријам тајната ука на виѓавање на невидливото, оти сметаше дека тоа е ука што се учи, а јас ја кријам; и пак ме биеше, а јас му велев дека благодет е тоа, дарба божја што Бог на смерните им ја дава и на горделивите им ја одзема, дека дарбата не се учи како писмото и краснописанието што се учат, дека и сочинувањето сказанија не се учи и дека тоа или го имаш или го немаш, како што човек или се раѓа или не се раѓа, а никогаш не се случува да се роди половина: само со тело или само со душа.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Му велам дека сум покоен Никола Боткин, сум бил и веќе не сум жив, нема кој да ми пишува.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Кои се тие нови податоци и кој ти ги даде?

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Направи пак пауза отец Иларион, отпивна од чашата, ги избриша неколкуте капки вино на брадата што блескаа како скапоцени каменчиња на светлината и пак продолжи: - Свети Софроние Ерусалимски вели дека господ при создавањето на светот ги поделил битијата на времени, минливи - тоа се неразумните, а разумните ги обдарил никогаш да не умираат и да не се распаѓаат како материите што имаат времен карактер и што се појава, а не суштина.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Ти велам дека розата е вечна и дека само нејзиниот лик може да се смени.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Завршува со читањето и ви ја враќа книгата во пристоен рок. Вели дека ѝ се допаѓа.

„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)

Му велеа дека нему и на сите околу него и подалеку, животот ќе му биде замеден, а тој замелушен сал слушаше и замласкуваше со празна уста.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Твојот хороскоп вели дека тебе те следи среќа, човеку.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Татко на крајот рече: Е, мој Камилски, и јас така станав дел на изреката меѓу народот: Не те прашуваат што правеше во на гурбет, туку што донесе!

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

" Му велев дека тоа не оди така, тоа се посебни моменти кои ми доаѓаат, ми треба мир, но ќе биде…

„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)

Еден политичар вреска дека неговиот народ не е исплашен туку лут, друг бара да загинат по милион луѓе од обете страни за работата „еднаш засекогаш” да се реши, трет вели дека е подобро народот да му се наоѓа во состојба на вооружен екстремизам отколку во летаргија, како тие две состојби да се единствените можни состојби на човековото постоење.

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

Ова делуваше инспиративно за Величковски за тој, во април 2010, да поднесе тужба т.е. да иницира посебна парнична постапка за неисплатените плати.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Тие повлекуваа црвена линија меѓу професионалното и човечкото.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

„Тоа бил истиот сон?“ „Истиот. Му велам дека и јас сум го сонувал.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Ле Клезио, за кој Французите велат дека е нивниот најголем жив писател, ќе напише дека животот е она што најмногу го заморува, но и дека најмногу е восхитен токму од него.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Веројатно отишол да работи во Германија. Или во Бугарија.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Порано ние, божем, пишувавме и велевме дека е облечен најдобро од сите, но тоа не е сосема така.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Нивчињата ни се присојни, посни, колку да се вели дека имаш. И житото му е планосано од некои болвајци и глотежи. Класот му е празен, ама мораш да го собереш. Барем сламата да ја извадиш.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Но тогаш фатија првите мразови и работата запре.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

- Ви велев јас, вели Лазор Ночески, ви велев дека патот им е за бегање.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Маса Ќулумоска вели дека за голема болест, треба уште поголема смрдеа.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Па и со спиењето е слично: раководителите велат дека со спиењето и децата растеле...

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

А Лангачот вели дека само од тоа живеел. Дома кај него немало ништо друго.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Кога му велев дека трката кај демократите ќе се бие помеѓу Обама и Хилари, рече дека нема шанси.

„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)

Постојано имав слушано за „неодоливиот импулс да се разголиш“ од разни клиенти.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Забележала дека носи некакви необични чевли... вели дека никогаш порано не видела никој да носи такви чевли. Значи, изгледало дека е странец.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Оттогаш Клара Климт не доаѓаше во средите во салонот на Берта Ауербах, но затоа пак започна нашето пријателство.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Доаѓаат тие, Бугарите велам, и ни велат дека сме Бугари, та со камиони ни носат износени алишта, среде село растоваруваат од камионите вреќи со брашно, грав, леќа, шеќер и пакети со некакви слатки за децата, сокови, кока - коли, па дури и вода.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Се сеќавам кога самиот за таа фотографија велеше дека е историска, оти штотуку ја имал соблечено партизанската униформа и за прв пат облекол костум.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Татко ми, сестра ми, браќата, сите кога зборуваа за неа велеа дека имала офтика.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Вели дека не може да печали и за мене леб.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Ни велат дека револуциите завршуваат лошо или дека иднината раѓа чудовишта: стара мисла за која не требаше да се чека Сталин; тоа веќе го беа потврдиле Наполеон и Кромвел.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Преданијата велат дека вулканот потекнува од змеј. Во старо време имало некој змеј што правел големи пакости на селото, на луѓето; им го јадел бериќетот и им ги земал најубавите девојки за жени.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Садот имаше необични димензии: сите велеа дека е тоа вообичаено голем казан за варење ракија, но ние се сомневавме во тоа: се работеше, бевме сигурни, за бродски котел изработен можеби примитивно, но според добро чувани и недостапни планови.

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

- Кога ти велам дека не знам, тогаш не знам, - се лути дедо Спасе.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

„Тие велеа дека користењето е како играње руски рулет, дека луѓето што земаат Е паѓаат мртви на необјаснив начин, додека вистината е дека луѓето умираа поради прегреаност на просториите и дека тоа може да се избегне ако се внимава.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Моите другари понекогаш си играат мајтап со мене, ми велат дека сум чуден бидејќи сè уште немам своја избраничка и дека ќе ми помине младоста во чекање на вистинскиот час.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Испивам десет, испивам петнаесет, а велам дека уште можам да носам. Ме фаќаат шенци. - Можеш, ми вели Спасое, можеш, али на леѓима.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ќе ми вели дека не знаел што направил.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Или: „Човекот дали смее да е скаран со времето!“

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Некои велат дека то не е христијански. А јас велам: не е хумано, не е човечки пред сѐ...

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

И не би било следење на правило, кое го исклучува акциденталното, непредвидено, „на слепо”, или варијабилно усогласување, туку треба да се состои во определено почитување на она за што правилото вели дека е конститутивно за придржувањето кон него.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Добро го кажав ова, ха! Тој не дека не те сакаше, но лесно поводлив ли, суетен ли, желен за престиж ли, сите го гледавме како оди по сечилото на жилетот, впрочем сакаше да се знае, и сите знаевме, оти и не беше само таа, ама со неа беше посериозно, и за детето се вели дека е негово, ама луѓето знаат и да ги надујат работите!

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Очите му се испаруваа од зловешта омарнина на болките.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

- Немам ништо убиено, рече сапотничанецот, мене сакаат да ме убијат. - Кој, праша војводата. - Браќата на Доста, вели дека сакав да ја грабам

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Овие критичари велат дека сме фашисти или педофили или што било, но еден таксист од Источен Лондон би ни рекол, „О, да, вие ја имавте онаа фантастична изложба, добри сте, батко.“

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

Нема мојот син за повисока цена да ја јаде истата ужинка, а потоа да ми вели дека го болело стомачето. Кутрото дете.

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Некогаш се каравме со Цвета, јас ѝ велев дека мојата мајка е поубава а таа ќе речеше: Мојата има поубав фустан.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Всушност, пред извесно време, и тоа заради вас, јас настојував преку медиумите да се запознаам што подобро со издаваштвото и уште еднаш ви велам дека тоа што го откривам во тој свет ме исполнува со констернација.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

Мудрецот велеше дека господ за тоа и ја создал смртта...

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Ми велеа дека Бог не постои и да не го пишувам со голема буква, а знам јас дека Бог е всушност во причинско - последичните односи во светот.

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Кога вака ќе се стрелнеше ѕвезда по небото баба му велеше дека умира некој човек.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

А веднаш потоа онаа слика со Кошевскиот шумар за кого велат дека е најстрогиот државен службеник во планината над Сина Скала.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Друг таков не постои во Германија или, доколку се јави нешто слично, тогаш се вели дека тој е плагијат на келнскиот.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Некои велат дека вистинската љубов е кога ќе ја најдеш својата душа во некој друг.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Кога ве слушам, и тебе и телевизорот колку сте здодевни, понекогаш посакувам да сум глувонем.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Партијата велеше дека Океанија никогаш не била во сојуз со Евразија.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

На крајот на краиштата, и самите доктори ѝ велеа дека нејзиното однесување е нормално за сите што се нови во санаториумот, а потоа, порано или подоцна, сите се адаптираат на животот во заедницата.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

И преку нивите помина делењето.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Наместо тоа, наративната метафора вели дека индивидуите ги живеат своите животи преку приказни - приказните го обликуваат нивниот живот, тие имаат реални, не имагинарни, ефекти - и на тој начин му даваат структура на животот.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

„Велат дека времето лечи сѐ. Но насмевките и солзите нејни.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Во доверба ни велеа дека сите Македонци треба да се обединат.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Оттаму велеа дека книшката е јавен документ и му е потребна на работникот кога сака нешто да докажува пред одредени органи, а доколку би ја немал не би можел да докажува одредени факти, доколку тоа биде потребно.

„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)

Многу неволи ни направи, вели Костадин Дамкоски, а ние во писмото до султанот него го бараме за да ни биде свештеник.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Па, уште велат дека според начинот на карањето се познаваат луѓето што се сакаат, но јас тоа не можам да го разберам.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Ама јаребиче фатил стариот орел! Вели дека досега не видел таква убавина.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Не велам дека сум се чуствувала некогаш излагана.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Татко ми вели дека ќе оди во спалната малку да дремне, а брат ми повторно ги обува патиките, се разбира без одврзување, туку ги нагазува, токму така како што татко ми да го види веднаш би му свикал, и оди надвор: - Само да знам – довикува од вратата – ќе правиш денес колач или воопшто да не се надевам?

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Секогаш кога тој ќе почнеше да ѝ раскажува за принципите на Ангсоц, за двомислата, за променливоста на минатото и за одречувањето на објективната стварност, и притоа да употребува уште и зборови од Новоговорот, нејзе ѝ стануваше здодевно, се збунуваше и велеше дека никогаш не обрнувала внимание на такви работи.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

- Велиш дека е таа? Мајката, а бре, еј, чекајте, бре...

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Сѐ си велеше дека морал та затоа, ама сега кога го кажал Мирчета кутриот, не можеше да се воздржи да го најде а да не му се изнавика.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Спротивно на неа, по ново, на работникот може да му се даде отказ ако организирал или учествувал во штрајк кој не е организиран во согласност со закон и колективен договор или, ако за време на штрајкот, направил некоја друга тешка повреда на договорот за вработување (чл. 239, ЗРО/05); г) избришана е и одредбата која велеше дека, во текот на штрајкот, органот на управување и работоводниот орган не можат да вработуваат работници кои би ги замениле учесниците во штрајкот (чл. 14, ЗШ/91), и на нејзино место е вметната една крута и заплашувачка одредба, според која работодавачот може да отстрани работници од процесот на работа само во одговор на веќе започнат штрајк!?

„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)

Од зградата излегуваше Викторија со „младите комити“ и со девојчињата од ритмичката секција, па сите ѝ честитаа, велејќи дека ги подготвила - супер! - како да се од детскиот центар „Карпош.“

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

Упорно ме одбиваше да излеземе; велеше дека не излегува со машки, дека не ја интересираат, дека има многу обврски во секциите на училиштето, дека сака да направи нешто од себе, дека има за учење.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Со сета своја жар и лутина тој нестрпливо ги прекинуваше и секогаш им ја кажуваше истата работа – дека секој може да се надмине себеси, па ако вистински посака и ако вистински верува, може да стане некој друг.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Во Сан Франциско наместо да станеш отпадник, како што се очекува кога веќе се дрогираш, тие околу тоа организираат комуни.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Понатаму тој вели дека е „голема будалштина кога слепецот со сите сили настојува да ги води оние што гледаат“.

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Сѐ што сум постигнал во животот е благодарение на тебе…, тато, иако јас ти се спротивставував понекогаш и велев дека не си во право, длабоко во себе знаев дека, дека ти си во право и ги следев твоите совети.

„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)

За некои, се вели дека имаат нос за политика, други за трка со коњи, за фрлање камен од рамото, за многу пари, за дупки во законот, за преродба...

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

А велат дека е наша, народна власт, де...

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Во документот, за кој се вели дека бил сопственост на трстјанската поморска полиција, се вели отприлика следното: „Еден брод на сопственик од Мисолонги, а државјанин на Турција, закупен од извесен трговец Никола Поцо, беше запрен на отворено море и се констатира дека е натоварен со барут и со муниција за малокалибарски топови и за маузерки.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Кид и Св.Витус можат да бидат симпатични мајтапчии, но и зли техно-силеџии. На една од нашите средби неколкупати го спомнуваа бројот на мојата кредитна карта и дофрлаа некои податоци во врска со моите родители. Ми нудат „целонеделен тест“ со кој директно ќе искусам како можат некому животот да му го претворат во пекол. Велам дека и без тоа им верувам.

„МАРГИНА бр. 3“ (1994)

Подоцна велеа дека не можеле да се изначудат што има толку многу тазе леб.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Татко ми го сопираше, му велеше дека пред да стигне до клучните луѓе, ќе се изгуби во пајажината на помалите.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Офицерите, велат, офицерите ни велеа дека тие јаделе живи луѓе. - Не плашете се, им велам јас, вашите глави се сега посигурни.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Велиш дека тогаш ќе го постелиш веленцето на кое ти израснале чедата и внуците...

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Некои одат толку далеку што велат дека тоа е тоа што го прави животот: сурфирање по ентропијата.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Палестинците на кои им се придружив во толпата во париската болница, каде што неговото срце ги одбројуваше последните отчукувања, велеа дека во секого од нас остана нешто од Арафат.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Ми паѓа на памет и примерот со Ана Каренина, за чија судбина велат дека од вашата страна споменатиот Толстој нашол инспирација во вистинскиот живот на ќерката на Пушкин.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Па и сега, иако разумот му велеше дека пораката веројатно значи смрт - сепак, тоа не беше она во што веруваше и неразумната надеж опстојуваше, и срцето му биеше, и со тешкотии си го контролираше гласот да не му трепери додека ги мрмореше своите бројки во говорпишувачот.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

„Каде е моето детенце?,“ вреска жената, а некој од веселата толпа која ужива во оваа претстава си ја соблекува кошулата, набрзина ја свиткува, и ѝ ја фрла.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Не сум ја прашал зошто секогаш само со левото.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Јас, напротив, велам дека алхемијата беше јасно присутна кај Марцел Дишан, и дека било каквата алузија кај него беше потполно намерна, во рамките на таквото интересирање за езотеричното, карактетистично за надреалистичкото движење.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Велат дека таму понекогаш внесуваат луѓе во простории во кои им велат дека ќе се тушираат.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Помина цел месец откако не го бевме виделе нашиот брат.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Ако, пак, синдикатот и работодавачот не се спогодат, во рок од 15 дена од денот на доставувањето на предлогот на работодавачот до синдикатот – за определувањето на правилата за наведениве работи, работодавачот или синдикатот можат, во рок од наредните 15 дена, да бараат за тие работи да одлучи арбитража; г) наместо поранешната одредба, која велеше дека работникот кој учествува во штрајкот ги остварува основните права од работен однос, освен правото на надомест на личниот доход (чл. 13, ЗШ/91)– сега се предвидува дека на штрајкувачите, за време на учество во штрајкот, работодавачот е должен да им уплатува само придонеси од плата, и тоа само оние утврдени со посебните прописи на најниската основица за плаќање на придонесите – т.н. „минималец“ (чл. 240, ЗРО/05).

„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)

Тогаш не сфаќав дека кога тие велат дека сакаат тоа да изгледа вистинито, всушност мислеле на филмската стварност. На 28 јули излегов од болница. 230 Margina #17-18 [1995] | okno.mk

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Некои велеа дека од неа стравувале и козите и јарињата.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Како го проѕрел оној автор на поговорот кога вели дека тие добри намери, кои Симон му ги припишува на својот јунак, се всушност плитки и самозалажувачки, дека зад тоа стои една неизлечива ароганција.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Некои велат дека односот меѓу бројот на оние што земаат екстази и оние кои умираат од неа не е поголем од односот на фаталните алергични реакции предизвикани од легитимните лекарства.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Вчера само за инат ти велела дека не те сака и дека ќе се мажи за Бузо, зашто ти си се правел важен, не си ѝ обраќал внимание.“

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

За ракописот на татко ми да не ви раскажувам. Тој вели дека си го расипал со пишување рецепти.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Шубе Кога велиш дека ги сакаш не знаат што да кажат, се чувствуваат обврзани, незгодно им е.

„Најважната игра“ од Илина Јакимовска (2013)

Тогаш стануваат претенциозни и сето тоа го нарекуваат религија - а потоа велат дека една дрога е добра, а друга лоша...

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Се потсетувам на Колаковски кога вели дека светоста и секоја величина може да се реализира само во некое окружување.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Некои велат дека таму во Њујорк, каде што се берат големците, донеле некое решение да ги иселат Македонците од нивните места. Дали тоа е вистина?

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Можеби е така, како што меѓу животот и смртта има само едно влакно.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Трговците Евреи, што ги носам по градовите да пазаруваат велат дека до тоа нема да дојде.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

10. И малите деца знаат дека се сонува и на исток и на запад И дека тие соништа напати галежно се допираат И си шепотат нешто што нема никаква врска со јавето Оти во јавето нема источно-западни галежни допири Има купишта лажни насмевки на недоветни главатари Заскитани и којзнае како стасани на врвоите на власта Лебдечки главатари со прилично празни глави Кои служат како очевидна потврда Дека некој може да стаса на врвот без да се искачува Главатари тапкароши на евтини прирачници по светска демократија Главатари кои се најочигледен историски доказ Дека она што поминало не се враќа Зашто ако беше поинаку сетики ќе се најдеше некој Кој барем од далеку ќе заличеше на Рузвелт Черчил или Сталин А зошто не на Тито или Де Гол Море викајте вие што сакате Ама ќе да беше во право оној Маркс од пабот Спанниардс Инн во Лондон Кога еднаш рече дека историјата се повторувала како фарса И викајте вие што сакате Ама од секој руски и американски вселенски брод Со голо око може да се види дека источните сонови Некако поинаку лебдат од западните За кои на исток велат дека емпириски утврдиле Дека воопшто немаат никаква сонувачка специфична тежина Толку што биле сурови реалисти западните сонувачи Источните сонувачи многу сакаат да си ги фарбаат соновите во разни бои И секој знае дека на најстраствените сонови им личи црвената боја

„Сонот на коалата“ од Ристо Лазаров (2009)

Знаете ли што мислат тие што се за понатамошно спротивставување? – Едно, имаат надеж за замешување на силите; друго, се надеваат на конференција, и трето, велат дека ако не биде ни едното ни другото, тогаш ќе направат Турција економски да пропадне со долгото одржување голема војска.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Сите: претседателот на градот, и раководството на еколошкото друштво „Пролет“, и директорот на ЈКП „Хигиена“- велат дека целото подрачје на Кавадарци е претворено во јавна депонија, населението истура насекаде ѓубре без да води сметка за натамошни последици.

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

Но, тоа не е единствениот одговор.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Но ти имаш право кога велиш дека растојанието, па дури и она што обично го сметаме и за временска дистанца, помагаат во согледувањето на правата вистина - рече Бојка.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Велел дека нема што да признае.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Често се случува да зборувам со математичари или логичари кои велат дека им се чини неопходна деконструкција во нивните сопствени подрачја.

„МАРГИНА бр. 1“ (1994)

Од базата останаа само оние грди куќишта за кои велат дека некои беа магазини и коњушници.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

– А бре, оче, јас толку не се разбирам од овие ваши работи, туку еве што се слуша. велат дека многу сте го налутиле кадијата, та му пратил абер дури и на султанот, а овој издал наредба да се смири таа раја.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Синдикатот може да бара надомест на штета која тој или работниците ја претрпеле поради исклучувањето од работа за време на штрајк кое не е извршено во согласност со закон (чл. 243, ЗРО).

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

И со тоа беше во сојуз со Бога за кој, како во рефрен, велеше дека тој ја испратил да си ги спасува чедата. И тоа ја правеше уште похрабра, правеше сѐ друго во светот да го смета за помалку значајно од една детска солза, какви било револуции, дури и татковини...

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Заедно растевме. Моите ми велат дека повеќе млеко од мене имаш испиено.

„Од дното на душата“ од Александра Велинова (2012)

Знаете, велат дека човекот вреди онолку колку вреди неговиот последен филм.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Кој е тој Десидерио Монсу кој во Европа станува легенда?

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Дилерот со уметнички дела, Hidenori Ota, вели дека неговите млади клиенти „немаше да знаат дека овде се сместени делата на Warhol и Hockney, ако немаше контроверзија.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Некои велеа дека пред години го јавнала шумарот и исчезнала во планината.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Зашто секогаш ќе си бидеш обична пачавра, од татко што живеел над пилјара и од мајка перачка.“

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Си мислеше: - А сепак, јас имав право кога велев дека на Рибата ѝ е поубаво.

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

- ... Ги затвориле. Инспекторката вели дека говореле против црквата.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Некои велеа дека тоа се должи и на чудотворното дејство на водите на Езерото до кое не допираат злата и грубостите од далечното копно.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Бескрајно ти благодарам додека ми велиш дека меѓу сонот и реалноста имало само едно влакно.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Го гледаа гобленот луѓето и секој го толкуваше на свој начин: едни велеа дека гобленот претставува: светлост и мрак - ноќ и ден.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Но, збунува „навивачката“ штрајкбрехерска одредба, која вели дека работодавачот, односно здружението на работодавачите, може да бара од надлежниот суд да забрани организирање и спроведување на штрајк спротивно од одредбите на закон.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Поради тоа би можеле да нѐ наречат идеалисти, макар што некои велат дека сум бил роден анархист.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

„Добро си се решила. Сестра ми и зетот велат дека нас најмногу нѐ сакаш, па дури и не ти текнува да дојдеш кај нив. А и сваќата не си ја видела од свадбата.“

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

И уште нешто се случи, што не можам да го заборавам.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Присеќавајќи се, наназад, во однос на судските такси и трошоци, С. С. вели дека тужбата го чинеше околу 2.000 МКД, а нивното чинење не го одврати од помислата да тужи.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

И загледана низ прозорецот кон неколку фрагменти од синото небо кои се појавуваат по бурата, си велам дека бездруго на ист начин сте ги восритале и вашите деца.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

Арафат, и при нашите средби многу години подоцна, ќе рече дека уште на почетоците верувал и постојано велел дека иднината на обединета Палестина, ќе биде демократска, а не конфесионална, гарантирајќи сигурност за сите нејзини граѓани: Евреи, христијани и муслимани.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

А таму се знае: велат дека страшно ги мачеле, - а потоа ги убивале.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Впрочем тој така и си мислеше и така чувствуваше: овдешните орли се овдешни, своина на овдешното небо и на овдешните луѓе, па ако тие велат дека не треба да се убиваат, не треба и - толку!

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Тие сочиненија негови, што ги викаме Претсмртните ливчиња на Мида, два листа сѐ на сѐ, велеа дека текстот на записот чудна форма има, и дека целата одаја, всушност е чудно устроена.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Додека ги прелистував овие книги, се сетив на последниот Мајкин аманет, за кој ми велеше дека бил и Татков, дека само преку книгите, Татковите книги, било можно враќањето на другиот брег од егзилот.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

- Но јас ти велам дека е студена! - А јас ти велам дека е топла!

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

Како што и за царот Самоил истопорен на скопскиот плоштад велат дека рекол ќе било поарно и него да го ослепеле одошто севезден да му ги гледа бронзените мадиња на Букефал. Бронза во формал се става ли?

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

И вели дека кучињата вијат само кога умира некој човек. Ко ли ќе да буде, си зборува Гојко.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

„Сложна дружина — планината а поткрева", вели даскалот Димо.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Тој велеше дека е таа нашата најголема болка.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Се вели дека никој не станал пророк во своето село. Не разбирам зошто да не е тоа можно! Јас, навистина, еве не разбирам. И велам: можно е!

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Јас сакам да се вратам во Југославија, велам, а тие ми велат дека е таму многу тешко.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

„Лудило е кога сите очекуваат да зборуваш, и бараат да зборуваш, и зборуваш, и зборуваш, и зборуваш, ама никој не те слуша, и устата ти е непослушна – и стои затворена додека зборуваш, зборуваш, зборуваш, и сите ти велат дека си луд, затоа што бараат да зборуваш а ти молчиш, молчиш, молчиш, а не слушаат како зборуваш, зборуваш, зборуваш“.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Јас не велам дека тоа е добро или лошо.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Во ова парче од моето долго деноноќие, користам други орудија. – Не се осудувам да прашам кои – рече другиот лукаво, или понизно. – Зборувам за оние со кои божеството ги создало Небесата, Земјата и невидливиот Рај каде што се наоѓаме, за оние со кои ни го крие Првородниот грев.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Бегав, бегав, бегав, на вратот го чувствував неговото дишење а истовремено ми приоѓаа во некои чудни видливи но безгласни глупостите смислени само за да ме измачуваат, како на пример: „А не знаеш, нели, кој ден сме денес?!“

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Понекогаш си велам дека ја измислува нејзината импровизаторска умешност на соло-гитарист, познавањето на зенот, блискоста со битпрозната.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Сега да се запрашаме друго: дали ќе биде точно да се вели дека во Македонија има две народности, и ако има една, тогаш дали таа народност може да биде наречена српска или бугарска?

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Додека беше жив ѝ велев дека личи на него. Се лутеше поради таа констатација.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Откако тој се врати од болницата во својот виенски дом на улицата Шонлатерн, секое утро излегував од дома велејќи дека одам да читам во библиотеката, оставајќи го зад себе префрлувањето на мајка ми дека моите врснички по цел ден остануваат дома а излегуваат само со своите мајки, или некој друг повозрасен член од семејството, за да не си го нарушат угледот кај договарачите на бракови.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Ѝ вели: - Чудно! Мојот Ванчо вели дека моиве раце се најубави.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

- Ах, добога! И велиш дека си бил мирен, спокоен...? - Спокоен...

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Градот се будеше а јас си помислив дека треба да сум среќна што доаѓам во Париз во период кога велат дека е најубав -во есен.

„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)

Некои велат дека тие јаделе деца.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Што вреди што ми велат дека имам убави, долги и вити нозе како создадени за носење мини здолништа, кога моето огледало јасно и гласно кажува: „Бреза, твоите нозе се криви и немој случајно да си помислила да ги покажуваш”.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Ми се биат шега и велат дека со глава ѕид не се туркал. Море да видиш како се турка., ама требе повеќе глави да се поискршат, да видиш како ќе се турне!

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Си велев дека во Скопје нема што толку да ме задржи.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

Дилерите од Англија кои купуваат во Холандија обично купуваат МDЕА.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

А се вели дека во куќата е потребно нешто друго, поздраво од националниот дух, за да се има –мир!“

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Но вие на еден чудесен начин ја поттикнувате мојата размисла во тој правец.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

Но, без разлика – Сем Галовеј беше еден од нив. Сем го преобрази лицето, ставајќи му маска на маченик, додека го прицврстуваше понито.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Некои дури велеа дека писмото го сочинили со своја рака самиот Соломон, и дека таа книга ја нашол некој од предците на нашите цареви, и ја донесол тука, од почит кон царот Соломон.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Потоа во записникот се вели дека, според проектот, водата од акумулацијата ќе достигнела највисока точка од 52 метри.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Понекогаш тој ќе препрочиташе некоја од книгите кои ми ги препорачуваше – ги сакаше Софокле, Шекспир, Гете и Сервантес; од мене бараше да не ги читам Балзак и Флобер, затоа што биле полни со неморалности; Достоевски, кого тукушто го откриваше, ми го забрануваше затоа што бил полн со мрачни мисли.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Некои велеа дека живее во мало куќиче на крајот на градот, сето обраснато и обвиткано со бршлен и анамска рака, покрај која минувала браздата што доаѓа од стерната на Аузо (така го викаа изворот што се наоѓаше под високиот рид исправен над градот).

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Јован седна на клупата запали и рече: - Истресен си, Коста, и ми се чини нетокму си. - Ете, сега и луд ме направи...

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Докторот Татули вели дека многу луѓе имаат ваква појава, на некои им се случува и дење, будни а да чекорат занесено, замислено, прават движења и работи кои не им доаѓа од свеста, туку така механички: гледаат, и не виѓаат, слушаат, а не сфаќаат, отсутни се - сѐ дур некој не им свика или не ги сниша за рака и не ги оттргне од таа занесеност...

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

А кога се соочувам со нивните апсурдности – им велам дека тоа се глупости.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Сигурно сте сосема во право кога велите дека квалитетот за музиката не е само идеално туку и животно прашање.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Некои веќе велеа дека или во текот на ноќта или утредента ќе одиме на линијата, во борба.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Им велеа дека ги има во Поградец, во Корча и во Билишта зашто таму има православни цркви.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

- За турбо-фолк музиката, онаа новокомпонираната македонска што ја обожава Саше, за неа вели дека е кич, па така и за нас, бидејќи сме ја слушале.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Леинџ: Голем број луѓе ми доаѓаат со тој проблем. Им велам дека без оглед на стариот или нов закон, такви работи не можеш да правиш на тротоарот и да се извлечеш без последици.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Јас му велев дека не знам по патишта какви и незнајни штичката сама се беше вратила во скрипториумот; но тој не сакаше да чуе, па и натаму ме биеше.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Лазор Ночески велеше дека само од многу ум луѓето се збудалуваат.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

А на оние, кои како мојот пријател Бодријар, велат дека оваа војна всушност и не се случи, им одговарам: оваа војна можеби не се случи во актуелниот глобален простор, но се случи во глобалното време.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Нели отсекогаш велев дека војните не завршиле?

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Оти ноќе, старите полицајци (така ги викам) иако дедо ми се лути и вели дека е поправнилно да ги нарекувам Удбаши, според името УДБА што е кратенка за некогашната Управа на државна безбедност каде што работеле по војната), раскажува необични случки, потсетувајќи се на своите млади години, разгледуваат стари фотографии на кои дедо ми беше облечен во кожен мантил, имаше многу густи и црни мустаќи и изгледаше необично строго.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Тој поп голем шмеќар е. Се слуша тие го отепале и стрика Анѓела Јанчески, ама оти вие велите дека стрико Анѓел си умрел од своја смрт, јас ви верувам.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

А исто така речиси бев сигурен дека скокот на Јана од коленото на Непознатиот Катерина го оценува како свој личен успех.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

”ќе го ставиме твоето име на федералниот затвор со етикета на информатор”.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Ни велеа дека тешко ќе му го разбереме неговото конечно значење зашто, наводно, му било многу непостојано и променливо.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Моите париски домаќини, овдешни долгогодишни работници, кои веќе имаа деца што одат на училиште, или се веќе подготвени за тоа, велат дека би сакале нивните деца да го знаат нашиот јазик и нашата историја и дека во нивните домови бараат да имаат катче од убавините на родниот крај и да ја слушаат „Билјана платно белеше...“

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Дури некои велеа дека таа ќе се кренела оти ќе сме биле една заедничка, братска пролетерска татковина, без граници.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Секојпат кога чуварите ни велеа дека времето за прошетка во паркот е завршено и треба да се вратиме во своите соби во болницата, една девојка го прегрнуваше најблиското дрво легнувајќи на земја, и долго се бореше додека не ја одвоеја, врескајќи: „Јас сум сон на ова дрво!

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Луѓето велеа дека имала педесетина години.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

МАРА: Не велам дека ни залетнува, ама пак и вашето не го правиме!

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

„Велат дека е создадена од масло и платно.“

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Добро, не велам дека сите ние не сме во некоја мерка противречни, но кај него противречноста беше претенциозна и предизвика големи последици.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Неговите родители често се присетуваа на случката и на шега велеа дека светот му се урнал врз глава.

„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)

Затоа велам дека не се вратив по утеха.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Е, ти велев дека среќата не знаеш ниту кога, ниту од каде доаѓа.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

И пак бараат да потпишам, да се покајам затоа што не ги сакам Англичаните, не ги сакам Американците, а ми велат дека ги сакам Русите, Бугарите дека сакам на Македонците да им ја дадам Македонија.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Мрачните, премрзнатите лица на вработените ми велеа дека тоа е прашање на топлото време.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Некој праша како Превер можел да ѝ го знае името кога вели дека не ја ни познавал, а некој друг му одговори со прашање: зарем поезијата мора да се гради на расчистена и логична фактографија?

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Му кажуваа дека се тука и попот, оној што ја отвори црквата на горниот крај од селото во која сега живее Доне Ќосиот, му велеа дека е тука и Тушимката, онаа што си го криеше мажот, кутриот, во долапот за да не го земат партизан, ама таа, знаеш, бесоите си ги стишувала со попот, и додаваа Пак со Господ напред ќе се враќаме, дедо Костадине!

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Стручњаците велат дека интравенозната употреба на барбитуратите е најопасен начин на уживање, земајќи ги предвид сите останати дроги.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Горе, на тумбата врз селото, крај запалена свеќа, на главата од мајката Дора, го здогледува замисленото лице на убавата учителка за која внучињата на баба Петра велеа дека ја чувствуваат како мајка.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Кога открив дека сме заедно слушнав како ѝ велам дека не смее да го искористува моето невнимание.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Јас си велам дека тој сакаше Питропот да го гледа.

„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)

Примерот на Папазова е за одбележување затоа што укажува на тоа дека поранешните работници, кои поради разни нанесени неправди си одат од кај работодавачите – сè уште имаат можност, по судски пат, да си ги остварат правата кои им следувале, иако повеќе не се водат како вработени во тоа друштво!

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Се прашував: зошто? И си велев: ако, нека си пее, но зошто, мајка му, токму тогаш кога јас му велев дека сум тој и тој, дека тој си има дома, а мојата дома ми ја одзеле и ме натерале да сакам туѓа дома?

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Допушти ми да ја преминам пустината.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Некои пак велат дека таа, ако не ѝ се пружи отпор, на крајот се гуши во сопствената жива песок.

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

Преданијата и археолошките наодби велат дека имало населба и во предисторискиот период, потоа и во антиката и во ранохристијанскиот период.

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

Монтењ велеше дека вистинската филозофија е можеби во учењето, прилагодувањето на смртта.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Други, пак, велеа дека почнал да се здебелува по првиот бакнеж со неа.

„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)

Геделовата теорема за некомплетноста вели дека ако се тргне од конзистентни аксиоми и ако се применуваат правилата за изведба, тогаш множеството теореми што можат да се изведат ќе биде некомплетно во смисла дека ќе останат вистинити теореми кои не се докажливи.

„МАРГИНА бр. 3“ (1994)

Не велам дека имаме вистинска мрежа, ама така велат спортските коментатори кога некој ќе даде гол.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Тој се противеше; велеше дека не сака да ме остави сам, се плашеше да не налетам во Велес на Фисот и Луција, и Фискултурецот да не ме претепа; јас му реков дека тоа е моја работа и дека немам што веќе да изгубам.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Не велам дека не е интересно, но поради тоа не значи дека подобро се разбира, зашто понекогаш се чувствува надвор од тоа материјално и прецизно расчленување.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

Оние кои ги вршат испитувањата за способноста на восприемањето на музиката и задоволството од неа, велат дека близу 40% од населението во светот е во состојба позната како амузија.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Тој сонуваше дека еден ден ќе дојде до почести надземни, дека логотетот нему, како на Писмородец, ќе му ја довери задачата на разгатнувањето на тајниот запис, за кој сите умни велеа дека човек неподготвен за знаење и слаб духом не смее да го види, па дури ни да влезе во источната одаја.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Ми се јавува таа после една минута велејќи дека жали зошто не може да најде такси за да ми ги прати влечките.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

Некои велат дека и други помогнаа...

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Тие ни велеа дека сме биле ние христијани, а ние тврдевме: А бре брате, христијани сме, ами што сме!

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Велат дека таму, во сепарињата на таа кафеана, се плетела и се расплетувала темната страна на нашиот живот, а тоа беше животот на многумина злосторници, кои наеднаш ќе осамнеа како убијци, како учесници во злостори, како уценувачи на видни граѓани кои на некои други видни граѓани не им се допаѓале.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Жената замолкна, воздивна, си го избриша образот со црната шамија и се загледа пред себе.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

На состаноците на училишната еколошка секција велиме дека кога ќе пораснеме, кога ќе се вработиме, па и ќе дојдеме на раководни места - ќе се грижиме нашиот град да биде нормално чист - да го смени ликот.

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

На шега велам дека ќе го убијам секој што нема да аплаудира и на кого нема да му се допадне претставата.

„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)

Сексуална девијација во која главното сексуално задоволство и уживање произлегува од изложувањето на гениталиите пред личност од спротивниот пол. (ICD-9-CM)

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Земи ја... Ако не ти треба тебе, ќе му ја дадеш на некој друг.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Ѝ велам дека ќе појдам и дека ќе донесам нешто да се почестиме. Шампанското, ја жегнувам.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

„Ами вие, бре, рисјаните, велите дека на Турците им смрдела душата. Сакаш и ти да бидеш таков?“

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Кога велам дека револуциите немаат добра иднина, сѐ уште ништо не кажувам за револуционерното постоење на луѓето.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Кога се поместија куферите од чезата, преполни со книги, широко се отворија и од нив излегоа многу книги, едни велеа дека го поарчил времето за книгите, времето во гурбет, други велеа оти нешто му се заматило во умот.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Само настојувам да разберам дека потрошувачката слобода е така поставена внатре во индивидуалниот и општествен живот што тој веќе не може да се избори против зависноста.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Си велеа дека таа ја користи нивната почит кон неа.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

АНЃЕЛЕ: Орајт, не велам дека не е така. Ама ти што рече?

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Имаш право кога велиш дека еден таков поправеден свет им се укажувал пред очите на оние што биле спремни да ѝ се спротивстават дури и на смртта.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Со прекор во гласот ми вели дека сум премногу критичен спрема себеси, дека ги бројам само промашените пенали, дека ги потценувам сопствените чекори, дека плукам на сето она што сум го правел во стариот крај, дека заборавам дека имам потпишан договор за својот прв холивудски филм, дека умеам да бидам патетичен, да се сожалувам, да уживам во сопствената меланхолија...

„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)

Кога Ема ѝ велеше “Ти можеш својот пат да си го продолжиш овде, ги запозна нашите луѓе, тие те сакаат, гледам дека и ти прифати некои од нив, и сега на тебе е да решиш; да, јас ќе те разберам доколку сакаш да се вратиш дома, но враќањето дома велиш дека е ризично, затоа остани овде, се друго е непотребна и неизвесна авантура,” Илона ги сфаќаше добрите намери на полицајката, но го спомнуваше Јиржи, својот пријател Јирачек, кој сигурно ја чека во Равена (тајниот јазол на чешката врска, како што често велеше Илона), така се договориле последната ноќ помината заедно во мотелот “Мерси” на излезот од Хасково.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Мечката таму си пасеше. Сите велеа дека ако не ја гибаш ни таа не те гиба.

„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)

Едни таму виделе жена, која била млада, угул гола и која се покривала само со косата, црна како капинка, други, пак, велат дека таму имало еден ливод, кој личел на светец, со брадулче, но телото му било долго, голо, обрастено само со мов, со опашка, дебело и без нозе.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Имено, иако во договорот со работодавачот стоеше дека тој може да добие отказ „во секое време“ – тој, со право, вели дека во трудово-правните односи постои т.н. ограничување на автономијата на договорните страни, со што договорот не смее да биде порестриктивен од законот, што впрочем се покажа и во неговиот случај.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

И не му велам дека е кич, зошто така да му речам кога не сум сигурна дали е или не е?

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Се разбира дека не поминаа ни арно, но има од лошо полошо, та затоа велиме дека не поминаа лошо.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Јас ќе работам, ќе те почитувам, ќе те хранам и издржувам според обичајот на еврејските мажи коишто вредно работат, ги почитуваат, хранат и ги издржуваат своите сопруги.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Збунуваше само одредбата која велеше дека ако синдикатот, односно здружението, престане да дејствува – нивниот имот не може да се подели на членовите!? (чл. 194, ЗРО/05).

„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)

„Доста досаѓаш, досадна една! Ме мрзи сега да одам по наполитанки!“ - ѝ рече Ѕ на цимерката, која со лутење излета низ вратата велејќи дека ќе си купи сама.

„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)

Урната на Пане Скендеров е на Мирогој. Велат дека таму секогаш има свежо цвеќе!

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Не велам дека Борхес пишувал само затоа да го задоволи татка си.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

За среќа, сум имал прилика да ја запознаам скопската М.М. и на моите часови, и да уживам во нејзиното виртуозно музицирање на конгите (и слободно велам дека е многу помузикална од холивудската М.М.).

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Ако му велеа дека напротив, многу е ладно, тој се соблекуваше речиси гол како кралот.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Не велам дека Времето скршнало во лоша насока.

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

Нашето лачење на информации е такво што ги загадува и горните слоеви на менталната атмосфера со своите нераспадливи отпадоци, уништувајќи го малку по малку видот на Белов (Bellow) ремен којшто нѐ заштитува (слично на целосното распрснување на тајната во вештачката интелегенција. (238) Се вели дека глупавоста е навреда, но мислам дека објаснението е поголема навреда.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

ГЛЕН МАРИЈА: Го гледав Циганка.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Велат дека и денес стојат остатоци од несудената цвеќарница, во која никогаш не расцутил ни еден од каранфилите што ги планирал да се садат, а за што се допишувал дури со Холандија, земјата на цвеќето.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Не го читав Алан Форд од инает на оние што велеа дека тоа е совршена лектира.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

„Крајот на историјата” денес претставува еквивалент на некогашното верување дека доаѓа крај на светот, за коешто историчарите велат дека било посебно раширено во Европа на крајот од првиот милениум.

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

Еднаш, божем посегајќи по Орбит мастики, украдов кондом од трафиката, го навлеков на показалецот, и потоа прстот го бутав во презреано јапонско јаболко, замислувајќи какво е чувството да влезеш во нешто толку мирисно, слузаво и меко како што велат дека е во жена.

„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)

Тоа се тие ситни детали“.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

ВЕРАТА И ФИЗИКАТА

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Наставникот вели дека секој ден треба да вежбаме.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Тој ѝ велеше дека ги троши парите без ум, дека е глупава, дека не ги дава тешко спечалените пари за да ги расфрла по улица, и уште триста други глупости, зашто обично, саботите навечер беше тежок немтур.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Како и да е, време е оџачарот да почне да слегува од својот покрив, оти сите велат дека Венеција кога тогаш ќе потоне.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

- Ти тоа го нарекуваш летање? Јас само седам крај тебе на твојот килим и летаме заедно, а ти велиш дека знам да летам?

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Рафал: (влегува) Нема вода. (се чини дека никој не го слушнал) Велам дека нема вода. Сега ја укинаа.

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Овде велат дека нема стари и неупотребувани делови.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

А што носат и какви стапици кријат водите на тој брзак, навистина не сакам ни да размислувам.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Јас велев дека попусто сме се мачеле, дека голем труд непотребно сме сториле, а тој се обидуваше да ме разведри.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Таткото убиен од заскитан куршум, мајката меѓи бегалците на Кипар, братот си игра смртоносна криенка со бејрутските урнатини, тој, без пари, кај некои зловолни роднини кои отворено му велат дека е паразит – што му преостанува, освен да си оди?

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Турскиот амбасадор во Тунис, со претци од Босна, Муарем Тунчер, со кого имав прекрасни односи, кој беше историја за себе, велеше дека вистинскиот амбасадор е само висок чиновник на својата земја!

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Едниот од нив, Ибн Фодлан (ум. по 922), раскажува за обредот на погребување на некој кнез, виден од него во текот на неговиот престој кај волшките Бугари.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Дуќанџиите му велеа дека лете е уште поубаво, секој дуќан си има и цвеќе пред влезот, тоа треба да се види, тоа.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Влатко информираше: „Постарите жители на населбата, на пример баба Анѓа, велат дека имаат поднесено барање за дислокација на овој автобуски терминал што се наоѓа пред влезот на нашето училиште. И сѐ уште ништо!

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

А си чула ли - ми велат дека кај нас гостува ДИЏЕЈ познат Појди флаери се делат па веќе целиот град дозна Ги прашав: Што мислите колку човек знаење треба да има за пирамида да направи една?

„Сите притоки се слеваат во моето корито“ од Марта Маркоска (2009)

А и момчињата, падавичарите, де, велеа дека дури и зиме во бој оделе боси... Земи ја.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

А пак трети други велат дека е многу, многу рано да почне да се открива историјата на неписмените и да му се угодува баш во сè на Умберто Еко.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Тогаш мама вели дека е поздраво да се извика, одошто многу да пуши. Мама не пуши.“

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Господине капетане, тие велат дека се Срби.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Својот страв му го пренесуваше и на дедо, ама тој велеше дека ќе му мине ќефот по книгите на синот, штом ќе се ожени, дека ќе го навасаат тогаш други грижи и ќе запре со читањето.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Нели велиш дека се гордееш со мене и дека никаква поинаква мајка не би си посакала?

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Од целата оваа ситуација, која е прилично тешка за психофизичко издржување – земајќи ги во предвид многуте неисплатени плати, долгиот процес на трансформација на претпријатието во приватна сопственост, а во некои размери и лошата, а на моменти и непријателска работна атмосфера – В.И. ја гледа, условно речено, добивката од добивањето на овој судски спор.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

„Што вели, мамо?“ - праша девојчето. „Вели дека паднало од едно седело, но пак останало живо, па затоа се радува.“ - одговори мајка ѝ.

„Градинче“ од Бистрица Миркуловска (1962)

Тешко ќе може да се допре до тајните на османските документи, тие засекогаш ќе останат во лавиринтите на времето, посебно во различните кадиски записи како сиџилите и во дефтерите.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Попот велеше дека тоа бил божји зрак и знак за негово миговно појавување.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Уште повеќе, со оглед на тоа дека при создавањето-на-значење, активностите се замислуваат однапред, нарациите ги детерминираат реалните ефекти, т.е. ги обликуваат животите на индивидуите.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Јас тогаш се завртев на сите страни и си реков ...ети велат дека има рај, веројатно ова е рајот зашто ние дојдовме од пеколот...

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

- Татко ми вели дека ниту една власт не е вечна. Дарко заклима со главата.

„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)

Нели така велиш?

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Освен што тоа звучи наопаку, тоа би било грубо и претерано поедноставување на едно мошне сложено прашање.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

А како доказ го истакна претходното решение на второстепениот суд во кое се вели дека увидот, испитувањето на тлото на куќата, треба да го извршат стручни лица или установа.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Велеше дека овде, ако се негуваат добро, можат дури и палми да никнат.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Често бидува Преспанецот да потпевне на чардакот некоја стара и мераклиска - не мора да е баш преспанска ама секако да е натопена со роднокрајна тага: од кога е ставена чатијата на куќата Преспанецот си ја есапи песната за барјак развеан на чардакот а самиот во себе си вели дека е барјактар не да речеш за фалби или за нешто друго, ами отшто секој барјак си има и свој барјактар.

„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)

Чкрта по ѕидовите и вели дека сликите живеат надвор од рамките.

„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)

Ние децата велевме дека овие ракети се поубави од првомајските.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Оттука се разви дискусија за правата на жените меѓу Клара и пријателите на Берта, кои беа дел од она што се нарекуваше млада виенска интелигенција, дискусијата заличуваше на кавга, младите интелектуалци велеа дека со светот сепак мора да владее машкиот род, и Клара, пред да излезе од салонот, рече: “Очигледно ние девојките треба самите да го земеме она што светот и ова време не сакаат да ни го дадат.”

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

„Велат дека таа се смее“, рече момчето.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Но едно се нашите соништа а друга е вистината што животот е спремен да ни ја понуди.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Ниту САД, ниту блиската Италија, за која се велеше дека дури и директно била вмешана во државниот удар. По дипломатскиот подвиг со молскавичното признавање на Тунис од страна на Југославија требаше да настанат помирни и попријатни денови во мојата мисија.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Некои велат дека ја испил Чашата Хераклова. почувствувал силна болка во грбот небаре копје го прободело.

„Еп на Александар Македонски“ од Радојка Трајанова (2006)

- А тоа што велиш дека не сум донесол пари, јас сум задоволен што видов сè и тоа ми е најголемо богатство.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

“Па, имам многу убави раце, рече, многу изразни.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Не велам дека овие луѓе се грешки.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

- Aми доаѓаа од куќа в куќа, не викаа на собири тие од НОФТ-а и од АФЖ-ето и ни велеа дека ќе почнат големи борби, дека местото ќе гори, велеа, водите од реките и бунарите, велеа, ќе испарат од многу оган, а небото ќе го покријат ароплани кои ќе фрлаат бумби и жив оган, такашто се ќе изгори... велеа.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Збунета сум... Ѝ помагам да се подигне, па ѝ ја додавам чашата со розето: - А јас се сеќавам на твоето детско гласче кога ни велеше дека сме силуети што минуваме низ маглата – Сум го заборавила и тоа, иако мислам дека сум била во право.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

А Винсент му рекол: “Тоа би било залудно, тагата засекогаш ќе трае.” .

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Велат дека од таму, од кај Преспата, носат и префрлуваат оружје...

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Сите до ден–денес велат дека тоа било туберкулоза.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Но жената која можеби и беше тетка Боса, откако ме ослободи од прегработ кусо рече: - Пратив двајца да го зазборат! – А потоа многузначно ме погледна. – Сакав да сме сами кога ќе ти ја соопштам новината дека твојот братучед и вистински преживеа. – Зошто велиш дека преживеал кога и досега го сметавме за жив. (Го употребив зборот сметавме за да ја потсетам на досегашното нејзино тврдење дека Благоја е жив но да ја изразам и мојата подршка на нејзиниот ваков став иако верував дека братучедот Благоја одамна е мртов).

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

За нас, кои го минавме својот живот по обичната патека на секидневието, секоја изненадна промена, каква што беше и онаа, што ни ја приреди Иван Степанович, стануваше необична и незаборавна.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Ја прегрна и, цврсто држејќи ја, велеше дека мајка среќа немала синот единак да го порасне и невеста за одмена да и донесе.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

А и според КСС, само оваа одредба од измените влијаеше негативно врз правата на работниците, но тие велеа дека овој член од Законот и порано не се почитувал, па работниците не се обезбедуваа со договор за вработување долго време по истекот на предвидените (четири) години.

„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)

Покажуваме на вратата од зградата и велиме дека сакаме да влеземе внатре.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Тој не се обрати до Трудовата инспекција затоа што тоа е државен орган во состав на МТСП, а исто така и АД „Охис“ е во државна сопственост – така што Величковски вели дека и доколку евентуално би се обратил, тоа би била ситуација во која „кадија те тужи, кадија те суди“.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Значи јас велам дека она што теоремата на Гедел имплицира во врска со формалните модели на умот е следното: ако мора да се донесуваат одлуки тогаш сигурно е дека некогаш ќе се донесуваат и погрешни одлуки.

„МАРГИНА бр. 3“ (1994)

И насапунетата садомијачка рака да ја прогласуваат За среќна рака на судбината која барем не е здодевна Ви велам секакви доаѓаат да ме видат да ми го погалат сонот Доаѓаат и в недела отшто е отворено Доаѓаат и такви кои говорат дека сум била дембелка Како некои шеесетиосмаши што ги запоседнале фотелјите на власта Јас и ден денес не знам и не ме интересира кои се тие шеесетиосмаши Ама искрено речено се навредив од неумесната споредба Кои се пак тие да велат дека сум дембелка И уште да ме споредуваат со некакви шеесетиосмаши Ако продолжат така само ќе го расрдат коалиното братство И нема да се вратат дома без гребнатини од нашите канџи За спомен и долго сеќавање од коалите дембелки

„Сонот на коалата“ од Ристо Лазаров (2009)

Наместо со нејзиниот глас и нејзината насмевка ти си во придружба со грдите животинки на осаменоста за кои велиш дека таа ти ги оставила во наследство.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Парацелзус ја зеде розата и, зборувајќи, си играше со неа. – Лековерен си – рече. – Велиш дека сум способен да ја уништам? – Никој не е неспособен да ја уништи – рече ученикот. – Се лажеш.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Една цела фаланга националистички ориентирани политичари, писатели, фарисеи, профитери започнаа да го нагризуваат споменот на некогашниот владетел кој според едни, и не беше ангел, но не се и луѓето ангели, додека според други ако е политиката уметност на можното, Тито го правеше и невозможното.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Некои велат дека лешниците ќе бидат шупливи, други - дека ќе имаме длабока зима.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ме сместуваа во сферата на граѓанскиот сектор и велеа дека таквата активност се коси со работата во нашата професија.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Баш бев среќна што така се погоди, да сме сами, оти машаките сè нѝ расипуваат понекогаш кога велат дека ние се занесуваме, а не е така.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Седејќи на дното на сцената од страна покрај масата со микрофонот, пепелникот, своите текстови и шишето вино, раскажувам по една приказна секоја минута, пропуштајќи при тоа неколку минути не раскажувајќи ништо.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Луѓето велеа дека сите вредности се срушени; но, во мене се разбуди вечноста, таа оживеа и ги бараше своите права...

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Самите доктори дигаа раменици и ми велеа дека нема шанси да преживееш, дури и еден доктор ме праша: „Ама, знаете ли вие од што е болен Вашиот сопруг?“

„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)

- Љубовницата ми вели дека од пивото попуштале вените - се засмеа Мајката и со показалецот покажа кон Овчарот.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Затоа велам дека најпосле даде Господ и јас да видам комита и тоа војвода!

„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)

Тие велат дека разголувањето е неволен чин.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Ѝ велеше дека го чека Јована Дамчески да се врати од војна и дека кога ќе се врати тој, таа одново ќе си стане лична и млада и тогаш ќе се венчаат со Јована.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Не велам дека тоа беше глупост.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Парацелзус се насмеа. – Моите зломисленици, кои не се толку бројни колку што се глупави, велат дека не е така и ме нарекуваат измамник.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Наместо да си го славиме особениот субјективитет, своите единствени задоволства и карактеристичната култура, за нивна сметка сме постигнале геј-гордост. ‌Кога, на пример, велам дека сум геј – кога се „идентификувам“ како геј или кога го обелоденувам својот геј-„идентитет“ – усвојувам идентитетски заснована стратегија, создадена од самата политика на идентитетот, за да се справам со општествената различност што мојата сексуална различност ја предизвикува во хетеронормативниот свет.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Но мајка ми, уплашена, кога ги виде со бради и со камери, не ги пушти да влезат во куќата, велејќи дека освен неа нема никој.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Од тоа ја обзеде една замелушеност што ѝ ја помати сликата на сето она што се случуваше додека цврсто не заспа: колку и како не се знае, ама Чана ја раздели топлата чорба од петелот со по малку мевце во неа речиси на сите, ја туруваше во саани, во чинии, во месингани чапчиња, во мисури, никој не ја одби нејзината понуда, дури ни Геле Колишев, деверот на Богородица, ни таа, а нејзините синови ја пиеја како да е чај во големи звучни голтки, колку што се сеќава излезе и надвор во темницата, долу во подрумите и ги стоплила момите на Роса со што таа вратила како благодарност голем грст шеќер во коцки за внучињата на Петра, покрај нив, долу открила и други видеуца од свеќи, и ним им дала иако ѝ велеле дека тие се тука од одамна и дека сѐ имаат, дека не се гладни, дека не се мокри, само понадата на Чана никој немал срце да ја одбие.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Д-р Паскал Сотировски е горд на титулата, зашто вели дека таа му дава морални сили да продолжи посилно да работи на испитувањето на тајните на сончевите дамки.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

„Проблемите со нашите болести“, велеше, „настапуваат тогаш кога ќе бидеме упатени во валканиците на животот а не сме во состојба да помогнеме тие да се изменат.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Јас ѝ велев дека ќе седнеме заедно и ќе составиме некакво писание, па понатаму ќе видиме дали и како ќе го објавиме, кога јас ќе имам малку повеќе време.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Велат дека се заборава сѐ. Оставија на срцево рани трајни.“

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Некои додуше само културно ќе се заблагодарат што си им се јавил, некои ќе ти напомнат дека ќе те имаат на ум кога ќе им затреба, а некои велат дека баш пред недела дена сум им требал и штета што не ми текнало тогаш да им се обратам.

„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)

Сепак, кога станува збор за радиото, сегментацијата е мошне разнолика: искусните радиски луѓе велат дека има значајни разлики меѓу „клинците“ од 13-18 год. и оние од 18-25; понатаму постојат категории, шминкери, уметници, панкери, пчелки и „обични деца“!? 112 Margina #11-12 [1994] | okno.mk

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

„Несовршено оживеана кукла.“ „Сон капнува во зеницата. Зеница капнува во сонот.”

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Ние ги оправдуваме нашите постапки, се одделуваме себеси од останатото и велиме дека можеме да постоиме самостојно.

„МАРГИНА бр. 3“ (1994)

Тие велеа дека ќе работат во некаква електронска индустрија.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Го отфрли покривачот и стана. Излегоа.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Бездруго ќе му пратев еден електронски поздрав на Владимир Пиштало и на некои други пријатели кои брзаат да фатат ред за темата смрт во Венеција, ќе му мавнев отпорано на оној оџачар на покривот кој многу личи на Фелини и кој уште не беше разбрал дека секоја година зимата доцни во Венеција.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Само што фрли поглед кон мене допрев до твојата мувлосана душа и можеби изгледа немилосрдно во неа сакав да направам масакр Велиш дека сум недостоен за тебе конечно за нешто да бидеш во право влегов во твојата самобендисана душа и сакав безмилосно да направам масакр Се плашиш од смртта ко ѓавол од темјан но не знаеш дека си одамна мртов го чуствував твојот трулеж одвнатре и повторно сакав да направам масакр

„Проклетници“ од Горан Јанкуловски (2012)

Има многу години откако ја напуштив универзитетската средина, а и немам некакви врски со светот на издавачите.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

Сите велеа дека се добри луѓе, а бе итрите кај можеле да бидат добри?

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Зошто? Така сакаше Марјанти... која постојано велеше дека неа од борбениот строј ја откина генералот Маркос и ја прати тука, во Драч нас да нѐ чува, да не учи како да ја сакаме борбата и брзо да растеме за да го продолжиме делото на нашите татковци и браќа кои храбро се борат против англо-американскиот империјализам.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Модната креација е на врвот, но многумина велат дека таа е преселена или поточно пренесена од италијанските модни куќи.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

„Сепак, има цена.“ „Ти често велеше дека секое задоволство има цена што треба да се плати.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Токму тој вртеше со главата велејќи дека насилството не е решение и дека мораат да научат како да се почитуваат бидејќи мораат да прифатат дека тука отсекогаш живееле заедно и дека така и ќе остане.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

За мажите што ѝ умирале, некои велеа дека таа ги убива со својата убавина, како што тоа го прават некои билки и инсекти.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Си велев дека веројатно сите момчиња им го прават тоа на своите девојки.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

Велеше дека дење, напладне гледа пламени на небото кои паѓаат како ѕвезди опашести, и оти тие на земјата се претвораат во стебленца светлина што не може секој да ги види, и дека околу тие стебленца се слуша чурлик на канарки кој не може секој да го чуе.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Според држењето би се рекло човекот се штукна од умот, ама според оваа блажена насмевка што одвреме-навреме му се појавува на лицето, јас велам дека е подобро што тоа се случи.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Затоа и велам дека станува збор за будно следење на брзакот на личниот интерес.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Си мислеше: - А сепак, јас имав право кога велев дека на Рибата ѝ е поубаво.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

Дури и се правев важен - како оние популарни спортисти на ТВ.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Имаше многу обврски, тежок живот, но сега, кога требаше да го напушти, не ѝ изгледаше толку одвратен. – Со Френк беше на прагот од еден друг живот.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

- Само штом ти велиш дека можеш да работиш сам, тогаш нема потреба, а не е ни правилно да губи и некој друг тука, фактички.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Кога разгледувал куќи во Савана, еден конзерватор од Џорџија вака забележал, и тоа со дозичка презир: „Изгледа дека кај новите згради што се градат за да личат на стари никогаш не е погодена баш вистинската косина на покривот.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Но јас се обидувам да го разберам неговото разбирање на литературата како “синтаксички факт” (“Ла литература ес фундаменталменте ун хецхо синтацтицо”), и неговото често наведувано уверение дека “нестварноста е состојба на уметноста” во врска со неговото признавање дека е несреќен.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

- Јас си велам дека си ти будала, - рече Шишман.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

А додека плевевме не носев како другите жени волнени чорапи до под колената.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Во неговото тело немаше ни страст ни задоволство кога водевме љубов.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

„Велат дека и овде ќе се случи она што го виделе во Берлин.“ „Она што го виделе во Берлин…“

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Рајнер ме чекаше во својот дом за да може да заспие.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Тропаат поткованите цокули на Коста, шушкаат скинатите опинци на Кузе.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Зошто не, ја поканувам да седне на еден од трите разнишани столови. Ѝ велам дека ќе појдам и дека ќе донесам нешто да се почестиме.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Ни велиш дека со вербата наша сме станале пример за сите христијани во светот.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

„Само по малку. Јас пишувам за тоа бидејќи тоа е она што јас самиот сум го доживеал.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Затоа не веруваше и не се согласуваше со оние што малодушно, со сета слабост на човечката природа му велеа дека доблеста е тешка, а пороците лесни.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Уверен дека „сето постоење е проба за конечниот настап на совршенството“, Џим Саливан од Џорџија бил од истиот ситничарски сој. (31) Подготвен би бил, заедно со Фелоус, да ја прифатам таквата естетска ситничавост како одлика на машката геј-култура.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Кога врвев над амбарите, под душемето, се ежев сиот зашто кога сакаа да нѐ смират, старите ни велеа дека ќе нѐ фрлат во амбарите, во кои живеат и се кријат големи, троглави змии што ќе нè проголтаат на трепнеж.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

В ред, в ред, можеби и не се изразуваш токму со тие зборови, но така мислиш или барем помислуваш. Зар не?

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Спротивно од ССМ, КСС велеа дека ако работникот, кој бил отпуштен од работа поради деловна причина – на пример, поради издавање на деловна тајна, според тогаш постоечкиот закон, работодавецот требаше да провери дали може да го врати работникот под променети услови – сега таа одредба се брише и тоа било во согласност со директивите на ЕУ!?

„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)

Секако дека знаете за трубадурите. Енциклопедиите велат дека биле во процут меѓу единаесеттиот и тринаесеттиот век.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Трети пак, ласкавци околу царот и логотетот, велеа дека записот е донесен тука затоа што на него стоело дека, ако се сака мир меѓу народите на лицето на земјата, мора тој да се донесе и постави точно во центарот на светот, во центарот на вселената цела.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Од КСС, пак, велеа дека со оваа измена ќе им бидат отстранети „ограничувањата“ на оние луѓе кои сакаат да работат 26 то на нова дефиниција за т.н. сменско работење, според која работа во смени значи „секој метод на организирање на работата во смени во која работниците се сменуваат едноподруго, на исто работно место, во согласност со одреден план и кое може да биде континуирано или со прекини“ – вклучувајќи ја потребата за работниците да работат во различно време во даден период на денови или недели (чл. 9, ЗИДЗРО/окт.09).

„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)

Особено беше убедлив кога велеше дека и народите треба да се служат со тишината во значајни периоди од нивната историја.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Јас се распрашав. Велат дека тој, Јанулис, со одредот се врти по тамошните села - Јановени, Мирославица, Тухули и влашките села Аетомилица и Грамошта.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Во секој случај, едно е сигурно: ако јас сум црна овца – иако во тоа лично воопшто не сум убеден – но, ако сум, тогаш јас сум од поинаков вид од онаа на стрико ми Ото: ги немам неговата леснотија, неговиот шарм и, згора на тоа, ме притискаат моите долгови, додека нему, очигледно, не му пречеа.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Веќе спомнатиот Вуди Ален вели дека уметноста е привилегија на интелигентните и образованите, но кога луѓето полесно ќе се разбираат, таа би се претворила во разбирливо сознание на светот.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

- А јас велам дека така не чини... - помирувачки пак рече дедо.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

И вели: - Чудно! Мојот Ванчо вели дека моиве раце се најубави.

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

На тоа Косров згрмел: – Доста, велам дека не е штета.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Керадер тоа го зборува како вистина по ѓаволите сакам да речам тој ја уважува таа свиња - дури беше еден од главните педери заборавив како ги викаат таму преку со оние Италијаните после големата војна замисли ги само тие дибеци кога го здогледале како го мота тоа црево долго пет стапки еден ден - само сакал да го извади проклетиот боздоган вели Керадер - па тие помислиле мора да е педерски бог-на-боговите или такво нешто и сакаа да го вработат или како тоа се вика добога е па Морт сфатил дека тоа не е толку бедна работа знаеш подобро отколку со него да вадиш нафта по Арабија или да затнуваш дупки по холандските насипи како што досега правеше таа свиња останува таму некое време и тие момичиња таму во тоа италијанско место го мачкаат со ежова маст и маслиново масло и сите заедно работат како весталки девици го соблекуваат таму на полињата и ги прскаат нивите и го истакнуваат Морт вели дека тој вели тогаш најмногу се приближил до онаа вистинската работа жими сѐ! да умреш од смеење! и тие му носат сѐ некакви остарени тетки и пензионери тој ги распорува како со некаква зачудувачка еутаназија за стари госпоѓи и ги благословува сите нивни ебани раѓања гмечејќи го својот член дури по малку и копајќи од страна на бунарот но ќе се распичка со римокатолиците затоа што не е обрежан па тие сакаат да го млатат но Морт вели не и тие не можат да му пријдат кога го има тој огромен овен па со него изведуваат чудо и му го збрчкуваат стариот стојко со света водичка и му го загреваат семето па тоа ги спржува полињата а еден ден дури запалува некој проклет вулкан и тој мој боже! не губи време стварта да ја префрли преку рамо и оттаму фаќа магла жими сѐ! но сега ко што велам таа ситна лирика е покојна и отпеала и тој се вози горе-долу со лифтот како и сите ние еве сега влегува во тој проклет кафез покрај нас куп гадови што се заебаваме со онаа малечката што управува со тој смртно опасен лифт некако чешајќи го својот набрекнат задник кобојаги случајно и мил боже како само се унервозува и пренемага белки пола од нас се брани пола привлекува играјќи се со тоа зуење на рачкат и летејќи угоре низ тоа зградиште и баш тогаш стариот Керадер жими сѐ тој понекогаш стварно изненадува таа шизната свиња ја мерка нејзината пурпурна сукњичка и што велиш! малечката воопшто не носи гаќички! нешто преубаво батка сакам да кажам слатка праска распукана пред туѓ овоштарник и кутриот стар Морт тој кобојаги малку се клешти малку навредува и за момент ние другите не гледаме во што е работата околу што целата узбуна меѓутоа тогаш таа неверојатна работа одеднаш испаѓа и се ниша токму под неговата брада како ебено божјо око жими мајка а тогаш ете тој голем откачен боздоган и мој батка се грчи тој и кине како проклетата секвоја кога паѓа богаму и го погодува стариот Керадер трас! и тој паѓа право на подот! неговиот најдобар пријател и таа мала бедна момичка таа фрла поглед кон тој невозможен член што кружи наоколу и удира по ѕидовите па таа сосема паѓа во несвест и жими мајка се струполува право врз онаа рачка на лифтот и за секунда батка помислив сите отидовме по ѓаволите 15

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Само велам дека можеби се збиднало така.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Да, токму тоа им го велам.”

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Сите велат дека таа работа не ми доликува.

„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)

Итромани, им ги продаваа и нам ни велеа дека по налог на партијата ги праќаа на фронт за да имаат нашите што да јадат.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Беа сосема нови и велеа дека штотуку стигнаа од Русија.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Тие повлекуваа црвена линија меѓу професионалното и човечкото.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Не велам дека се во право, но не е невозможно да се лажам себеси.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Па нели ти велев дека мене не ми треба ништо, освен бункер, митралез, два-три сандака муниција, троа леб и едно стомне вода?

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Историчарите на уметноста и уметниците го запознаа преку написите и изложбите.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Последното патување со бродот Галеб беше во 1979 година, една година пред неговото исчезнување...

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

А велат дека во Америка многу ќе може да се спечали.

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Ме галеше по косата и велеше дека го разбира тоа што ми се случило.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Едните за другите велеа дека се дезертери, а другите дека се предавници.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Тогаш, Паца го наведнала погледот зачистувајќи си ја футата и истргнувајќи си го фустанот преку колената рекла, повеќе како за себе, ама добро да чуе Спиро: „Ете, како да е вистина тоа што се вели дека златен свети Наум е чудотворец!“

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Полуглува и суетна, не сакаше да си стави апаратче за уши, велејќи дека сите си вообразуваат дека е глува поради тоа што е стара.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

А ти наеднаш ги отвораш очите и со онаа твоја детска насмевка велиш дека ти не си јагнето што му ја мати на волкот водата од поточето бидејќи си пиел подолу од него, а водата не се качувала угоре и дека не даваш да бидеш изеден. Умното сине на мајка.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

„Велат дека времето лечи сѐ. Велат дека се заборава.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Учебниците по историја велат дека животот пред Револуцијата бил сосем поинаков од сегашниов.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Упатените велат дека имаше предавство... ...

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

- Тие, пролетерите, што ги фалиш, кои си имаат само две силни раце и ништо повеќе и за кои велиш дека се големи борци, зошто ли ги нема таквите меѓу нас, а тука сме само ние селаните?

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Вели дека е болна, дека не може да седи, затоа што ја боли ’рбетникот и дека не е способна да работи.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Некои велеа дека магија им прави на мажите преку огледалата.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Дончо ( Тета Чана го викаше Доне) не изгледаше дека е роден во иста година со неа, дури и во ист месец, ама не и во ист ден (само близнаци можеле да се родат во иста година, во ист месец и во ист ден), оти тој беше уште еден нејзин бој повисок, два пати поширок во грбот, а за главата и да не се зборува - тетка Чана му велеше дека има шиник глава!

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Затоа и велат дека љубовта е слепа.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

„А вие, кој сте?“ „Јас сум инженер Густав Ајфел и сакам да ви предложам нешто.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Тргнал човекот на пат што му се причинил примамлив и угоден.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

- ... И ти велиш дека ова е само игра? Па не ли гледаш дека сѐ во светот е поврзано со една неизбежна причинско - последична врска.

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

А јас ви велам дека ова ќе потрае... - Прекина.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Се вели дека постојат пет јазика кои биле од најголемо значење за ширење на универзалната култура: стариот кинески, санскритот, арапскиот, старогрчкиот и латинскиот.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

- Велат дека како татко ве имале, месје, - преведе. Тоа ги расположи сите.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

И затоа јас со овој умот мој будалски си велам дека нему тоа зло му дојде од ливаѓани.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Милошевски умре в затвор. Велат дека не успеал да најде одговори на некои од прашањата што му ги поставувал од ден во ден упорниот иследник.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

- Во кој шатор велиш дека живее Христина Петровска? - чув едно утро како некој го изговара моето име и презиме покрај шаторот.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Заеднички фактор за сите е 4/4 или 8/4 ритам, речиси воинствен, што го разбива черепот, што никогаш не паѓа под 170 децибели, а често е блиску до 210.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

5. Беа воведени и промени кај веќе постоечките видови работни односи: а) Во врска со одредбите што се однесуваат на статусот на приправниците, со ЗРО (1993) се избриша одредбата на ЗРО на СРМ (1990) која велеше дека приправникот кој врши волонтерска работа има право на здравствено и инвалидско осигурување, за инвалидност и телесно оштетување предизвикано со повреда на работа или професионално заболување, како и право на соодветен паричен надоместок за вршење на работите и задачите утврдени во општиот акт, односно колективниот договор – на товар на средствата на организацијата надлежна за работите на вработувањето (чл. 5, ЗРО/90).

„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)

Ти беше расположен, си дискутираше со нив за многу работи, се смееше, велеше дека добро се чувствуваш.

„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)

Велат дека остана без наследник, не можејќи да замисли дека друг достојно ќе го носи факелот на светлината на слободата во Палестина...

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

А ти, еве, велиш дека кога си била последниот пат, ти рекла дека знае за Карл.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Велат дека Лангачот не можел да плаче: само ги гризел рацете со заби. Целиот бил раскрварен.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Прстот кој од забава понекогаш му го ставаше во устата а тој со сласт длабоко го вшмукуваше, еднаш велејќи дека има вкус на толчено морско оревче, друг пат на киви, сега му предизвика мачнина.

„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)

Се разбира, не можеме да знаеме дали сите автори на рецензиите од втората група се геј-мажи (некои од најревносните коментатори кажуваат дека филмот го гледале заедно со сопрузите или со сопругите), ништо повеќе отколку што можеме да знаеме дали сите автори на првата група рецензии се стрејт (некои од највоздржаните коментатори велат дека филмот го гледале пред да излезат од плакарот или потоа).

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Ф. Б.: Не велам дека нема Руски уметници коишто сѐ уште работат сериозно, но многумина од нив се збунети и конфузни околу прашањето што е тоа што треба да се направи, додека вие воопшто не сте.

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

- Е, де, ако не беше ти ќе беше некоја друга! - се сети Никодин. Но, не велам дека и вака ми е лошо.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Велат дека во страдањето душата поцврсто се држи за телото, но јас веќе сум станала неотпорна.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Во нередовни интервали, тие ќе му поднесеа едно валкано парче хартија за кое велеа дека е сметката, но тој имаше впечаток дека секогаш му наплатуваат помалку.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

На крајот на веста беше цитирана кусата изјава на другарот Едо Бранов, бивш Претседател во истата организација, а сега советник, кој велеше дека претседателот, другарот Граматниковски бил „примерен претседател“, „политички подобен“ и личност со „извонредна смисла за меѓучовечки односи“.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Брат му пристигнал во лудницата додека Винсент бил сѐ уште жив, и се обидувал да го утеши него или себеси; му велел дека ќе ја преживее повредата.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Овој логичен факт доведе до една друг вистина во науката-уметноста-вештината на огласување: секогаш треба да се истакнува една идеја, една магична област која посочениот производ го одвојува од сите други на пазарот.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Други велеа дека друга била причината: неиздржливо било вршењето на брачните работи со него бидејќи имал орган неприроден, животински.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Тие прават разни скаламуции со броевите на кредитните карти, телефонските пораки и автоматските информациони машини. Св. Витус вели дека компјутерите целосно управуваат не само со болниците, банките, воздушниот сообраќај и со системот за итни повици туку и со превозните системи, семафорите и водоводните и електрични услуги - буквално секој систем што вклучува голем број на луѓе и богатства.

„МАРГИНА бр. 3“ (1994)

Од постојните списоци на бегалците не се дознава кога точно пребегал самиот Мисирков, но во едно писмо од К.Мисирков и Гр.Хаџиташковиќ од 11.12.1890 год. до српскиот министер за надворешни работи се вели дека тие го напуштиле Белград „во месец јануари минатата година”.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Иако изгледа лесно да се набројат придо- бивките – сепак, психичката тортура, партиските притисоци и стравот од новото утро се „невидливата рана“, што се нанесе и остана да трае.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Но кога велам дека Швитерс е егземпларен уметник за другите уметници, тоа е затоа што тој им е далеку попознат на специјалистите отколку на широката публика.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Сопатничката велеше дека не била „толку умна“ да работи како нејзината сестра.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Си велеше дека и во него се вселил татковиот одисејски дух.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

И таму вистина има тушеви, ама како маска.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Велеа дека не само што ѝ ја „откинала“ главата, туку и ставата, одот, дури и гласот.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Тој го мразеше Адема со целата своја млада душа уште од своите петшест години, кога мајка му велеше дека Турците смрдат, дека тие се лоши луѓе, „пци што нѐ лачкаат нас христијаните, што нѐ тепаат секој ден и што ни го земаат житото, млекото, в'пата што ги печалиме ние".

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Упатените велат дека стегнатоста всушност претставува туѓ производ злонамерно уфрлен во карактеристиките на неговиот од.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Сега велат дека утре ќе тргнеме во напад. И така секој ден.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

И токму во присуството на оваа несигурна помисла треба да ја побарате причината за молкот во кој решив да ја сместам судбината на еден татко.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

„Тој вели дека ти си му ја дал пушката. Кој ти ја дал тебе?“

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Србите сакаа да ги направат Македонците да им служат на српските интереси, т.е. самите да се мислат и на своите сонародници да им велат дека се Срби.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Добро, за овој велат дека му е пишано по смртта повторно да му се даде шанса да ужива.

„Или“ од Александар Прокопиев (1987)

Впрочем, да се идентификува BAD, да се биде секогаш на штрек, го овозможува задоволството човек да се чувствува жив во време кое „врие од разуздана празнина и ѓубре”. Fussell вели дека нештото кое очигледно е лошо не останува лошо за долго, бидејќи некој ќе се сети, и bad ќе се воздигне во BAD, ќе биде фалено насекаде како вредно, како посакувано.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Затоа велам дека постои свесност за публиката на некое ниво, некоја претпоставка за комплицираноста на публиката на Raw, што не можам автоматски да ја претпоставам за публиката на The New Yorker.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Инаку, велат дека не е во интерес на владетелот во својата држава да трпи повеќе вери: ако во неа се соберат сите секти на светот, тоа не би предизвикало никаква штета, бидејќи не постои ниедна секта којашто не заповеда послушност и не повикува на подредување. Монтескје (Montisquieu), Персиски писма, 1721 okno.mk | Margina #32-33 [1996] 90

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Јас ти велам дека беше многу добро сето тоа, сè до тој миг.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Тие се во воздухот; тие ни припаѓаат на сите нам.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Понекогаш се случува да се посомневам во неговата искреност и да помислам, разгледувајќи си ги нозете, дека и не ми се баш толку никакви туку, напротив, дека одлично ми стојат куси фустанчиња и костими за капење, но тамам во тоа ќе се уверам, ете ти го огледалото, сѐ ќе стори да ме разубеди.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Некои велеа дека од мажите се ослободувала кога ќе видела дека не може да зачне, да има пород. Ги земала само за тоа, да провери.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Понекогаш ним самите повеќе им се допаѓа МDМА па ќе си купат од неа за лична употреба, но велат дека луѓето во Англија бараат само МDЕА.“

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

А јас ти велам дека, ако направиш такво нешто се ќе сторат не само за да не ти се знае гробот, ами и името да ти го затрат.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

И велиш дека имала руса коса, големи сини очи, бело лице и блага насмевка?...

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

вели (гл.) - дека (сврз.)