Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

На пример, најпрвин решив на погребот да не повикувам никого.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

„Јас не можам да верувам дека тоа е така, вие зборувате површно и несигурно,“ ѝ рече Ема, додавајќи дека „не би го изменила својот став дури и да има факти, доколку не се утврди нивниот извор.“

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

И така, Мајка конечно престана да верува дека постои можност да се најде каталогот.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Ако беше жив не верувам дека толку ќе се плашев од него.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Во разговорите со некои од протегеровистичките членови британските агенти заклучиле дека во нивните изјави немало ништо „ниту за македонските проблеми ниту сугестии за политичките qui pro qui и ние веруваме дека протогеровистите ќе работат против Германците“.

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

Ме учеа, а и верувам дека искреноста кон сопствениот страв е патот за премавнување на физичката и душевната осаменост.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Повеќе сум верувал дека сонцето навреме не ќе изгрее, отколку ти...

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

Никој не појде по ветки да го засилиме пламенот и да се згрееме, сите сакаа да бидат поблизу до последното трепетење на пламенот.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

- Верувам дека тогаш заеднички сите ќе одлучиме за денот на веридбата. Мојот предлог е тоа да биде на Мала Богородица.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Го гледа како да не верува дека е стварно.

„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)

Верувајќи дека еден ден, макар предоцна, но секогаш нужно, ќе дојде до еден вид помирување со позитивните текови на исламската цивилизација од XX век на Балканот, по нивното радикално искоренување, како што тоа се случуваше и во Европа по вековните судири, Татко сметаше дека ориентализмите кои живуркаа и не исчезнуваат од балканските јазици, можат да бидат значајни елементи за поцелосна реконструкција за вредностите на некогашниот соживот, кој сам по себе содржел елементи на соживот, кои биле интегрално збришани во војните на XX век.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Мислел дека ќе бидеме одушевени од самата идеја дека тој сѐ уште работел на реклами, што отсекогаш и го правел, со таа разлика што сега работел на “чиста” реклама, рек лама како висока уметност.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Случајно некаде покрај патот на животот се изгубивме.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Послабиот милиционер од длабочината на џебот го извлече клучето од лисиците, му ги ослободи рацете на Брзакот кој потоа се поколеба, за момент ги преврте очите нагоре, се прекрсти и седна на предниот стол, но со претходно големо двоумење и загледување како да не верува дека му е понудена столица.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Езерото, еден од најстарите резервоари на светот со слатка вода, покрај Бајкалското Езеро и езерото Титикака, може да се смета и за меморија на планетата, за него денес може да се зборува како за „музеј на живи фосили”: не помалку од двесте ендемски фосили живеат во него, меѓу кои и пастрмките летница и белвица, еден вид уникатен полжав, кој се верува дека е стар триесет милиони години, но исто така и сунѓери што не се среќаваат на друго место во светот.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Исто така, ми се чини дека многу добро те познавам и дека ние двајцата одлично се разбираме.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Камерата со возење му приоѓа на еден цвет, а во позадината се слушаат шумовите од борбата.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Под ова небо што не ноќева во празни срца она што беше еднаш видено или наслушнато само сè побрзо се оддалечува во чудесна преобразба од бегалец во прогонувач кој не верува дека некогаш пак ќе ни се придружи.

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

Или да подразмислиме малку за некој геј- маж што вака му вели на друг: „Еј, стварно треба да го знаеш филмов ако сакаш да бидеш геј“, или „Не ми се верува дека не си чул за креаторов: чекај, да ти покажам колку страва работи, знам дека ќе шекнеш!“

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Таа стоела таму во речиси непосредна близина на неа, вкочането гледајќи во нејзината отворена челуст и во подадениот јазик, верувајќи дека тоа е мазнен метал или глинена змија.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

И затоа Скопје добивал обележја на султански град, еден од главните центри на Османската Империја, набргу бил наречен и Капија на Ориентот, со царски градби, како џамии, мавзолеи, карван-сарај, безистен, водовод.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Прилично лесно ги прифати моите предлози.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Не, не верувам дека ќе можам.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Стана и истрча од канцеларијата. Дури и сега верувам дека моите размислувања не даваа повод за неговото вакво однесување.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

„Вие верувате дека човечките суштества не се способни сами да се управуваат и затоа...“

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Тој почна да се нервира и верувам дека наскоро ќе ме испади, и тоа со лоша карактеристика.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Верувам дека ги здоболело до срце кога ме нашле во такви услови.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Дека секој геј-маж ризикува да го отелотворува одбивниот, презрен лик што потајно истовремено го плаши и каков што верува дека е?

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Понекогаш верувам дека сум дошол во твојата земја и дека сум се сретнал со тебе.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

А беа можеби неискрени па дури и невистинити бидејќи, морам да признаам, Таша не беше грда жена.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

„Вие може да верувате дека знаете, но јас тврдам дека и мојот професор од Виена ќе ви го речеше ова што ви го велам јас.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Немаа и обајцата конечен став какво место ќе заземе овој поим во нивната листа на (без)опасни османизми.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Јазол од неразмрсиви врвици за кои верував дека се рамни и бескрајни.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Пајтони, во полноќните часови, можат да се сретнат и во најбучавите градски улици, полни со веселници, најверојатно од ноќните локали, а меѓу нив и од најпознатиот во стариот град - „Крокодил“, каде што сè до раните утрински часови се игра и се пее, а не верувам дека на друго место да може да се види и - „поразголен“ стрип-тиз.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Не верувам дека и најголемиот уметник би го извел тоа што го чувствувавме, а и кога би го извел, не би бил во состојба да го опише.

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

Иако во овој текст јас го следев Фуко во истакнувањето на технологиите на модерниот “позитивен” систем на моќ, верувам дека и другите анализи на моќ, вклучувајќи ги и оние кои се однесуваат на Бурдиеовите мисли за структурата на социјалните системи на моќ и конститутивните ефекти на овие структури врз животните ставови, се многу релевантни во разгледувањето на секојдневните ситуации со кои се соочуваат терапевтите.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Во новото поубаво утро во бескрајот на новиот ден ќе произлезе голема приказна, доволна за да собере цел еден живот.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Јас почнав да верувам. Само така ми беше полесно да живеам без Мила. ***

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Веруваше дека волците се повлекле, ја напуштиле опсадата на колибата, а сепак се плашеше сам да излезе пред колибата.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

- Не верувам дека ќе ми одобри...

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Но тој повторно е зафатен со темницата во прозорецот а јас… јас навистина се плашам дека може да се случи и на глас да го прашам дали верува дека неговото професорско однесување може да придонесе во разрешувањето на сложените прашања и дилеми сврзани со мојот случај, во кој наивноста и брзоплетоста заземаат најзначајно место?“

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Молкна и авторот. Не знаеше или не веруваше дека било кое прашање би имало смисла. Молкот беше долготраен.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Си велам: Беше навистина умен.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

„Но за време на интервалот кога дрогата е активна, субјектот егзистира, или верува дека егзистира...“

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

Сакаше да верува дека убаво можеа да го средат животот... ако не дојдеа во оваа несреќна куќа.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Инаку, разликата се состои во тоа што овде сѐ уште се верува дека медиите се опасни, додека во Холандија велат: ма, тоа е само весник, тоа е само едно мислење среде многу други.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Кон автомобилот се однесував неодговорно и не верувам дека некој друг модел би поднел ваква тортура.

„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)

Ништо од сето тоа не барав. Не можејќи да си ја објаснам желбата, очекував да го видам гривестиот белец и да му се доближам, со дланки да ја избришам крвта од неговите светкави влакна.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Исцело, како мошне млад, ги сакав нејзиниот лиризам, нејзините објави на војна кон религијата и семејството (реченицата “Ги мразев огништатата и семејствата, секое место за коешто човекот верува дека нуди одмор” секогаш ја преведував едноставно: “Не сум семеен човек”).

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Не верувам дека дошле на твој повик!

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Некои луѓе не веруваат дека постои никаква геј- култура.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Не, не верувам дека се обидуваше да ме заплаши.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Оној што бил навистина мртов го заборавиле - јамата станувала подлабока, купот гранки раснел за клада.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Се обидував да не размислувам до утредента.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Во ниеден момент не станавме енфатични, разговаравме како од нешто веќе познато и усвоено гледајќи се меѓусебно без повредување, верувам дека Мари-Клод ме пуштала да дојдам и да бидам во нејзината сегашност како што можеби Маргарита би одговорила на мојата насмевка врз стаклото да не се испречеа толку 62 претходни калапи, толку не смееш воопшто да одговараш ако некој ти пријде на улица или ако ти понуди бонбони и те викне на кино, сè додека Мари-Клод, веќе ослободена од мојата насмевка упатена кон Маргарита, Мари-Клод на улицата и во кафулето, сè додека таа не помисли дека тоа била добра насмевка, дека непознатиот одоздола не ѝ се насмевнал на Маргарита за да опипа некаков инаков терен, и дека мојот бесмислен начин да ѝ пријдам бил единствениот разбирлив, единствена причина да рече да, можеме, да можеме да позборуваме во кафулето со пијалок.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Тоа беше нашето време, времето на молк за телесноста.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Можеби, поконкретно, има врска и со силната, опачна привлечност на романтичноста за геј-мажите и со лекот за романтичноста што го овозможува нивното величање на неавтентичноста.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Она што отпрвин личело на посебна опседнатост на геј-мажите со ликот на мајката излегува дека повеќе имало врска со оптоварениот однос на геј-мажите кон опасно заводливата, угнетувачка, неизбежна, беспомошна и кон трагичност склона улога на романтичниот љубовник.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Иако го почитувам Меклуан, ми беше дури и пријател, сепак верувам дека тој потполно згреши во своето идилично третирање на телевизијата.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Под ова небо што не ноќева во празни срца она што беше еднаш видено или наслушнато само се побрзо се оддалечува во чудесна преобразба од бегалец во прогонувач кој не верува дека некогаш пак ќе ни се придружи.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Не верувам дека завршило со берењето, туку нешто се сетило, сака да праша.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

Сигурно и тој се сомнева, особено сега, откако се наоѓа в затвор, дека некој друг од личен интерес го туркал во овој правец".

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Татко стоеше пред човекот кого дотогаш само го замислуваше, не верувајќи дека некогаш и ќе го види, во неговите очи херојот во семејството од кое потекнуваше и тој самиот.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

И верувам дека тоа ќе придонесе за моето оздравување”.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

- Белчо!... Детето верува дека го изговорило името на песот. Но не го изговорило, не рекло ништо.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Татко ми ја преместува печката од соба в соба Верува оти го има летото в раце Мајка ми се крсти бидејќи се сомнева дека нечестивиот управува со неговите намери “Господи летата и зимите се твоја грижа Зошто оставаш да верува дека станал чудотворец” Секогаш додека таа се моли помалиот брат се игра со нејзините зборови како маче со клопец Се враќам при татко ми токму кога ја качува печката на покривот Некој топол ветер шета околу нашата куќа.

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

Не можеше да верува дека пред тоа се борел со црната треска.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Дури се повеќе верувам дека ваква желба е присутна кај секој поединец под претпоставка дека ја поттикнуваат слични потреби.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Се наоѓаме всушност во дворот на затворското здание.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Додека тие веруваа дека историјата има цел, дека постои прогрес, ние во тоа веќе не веруваме.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Беше збунет и не можеше да верува дека друго човечко суштество, без да стави рака на него, и без да му каже ниту еден збор, па дури и да не гледа во него, може да го парчоса неговиот свет и од него да направи куп урнатини.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Јас му реков дека не верувам дека мене ќе ми се укаже такво нешто, оти тоа треба да се заслужи, со чиста душа.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Верував дека секоја наша постапка ја води оној познат природен инстинкт кој ги почитува воспоставените правила на однесување и не му се препушта на самоволието.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Заминаа сите негови, од далечен и близок род кон Цариград, преобратени во муслиманската вера, верувајќи дека ќе најдат спокој во новата, лаицизирана Турција. Но, Татко се врати на Балканот.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Ги насетив опасностите, ама не верував дека толку брзо ќе се разбудат старите страсти и зависта.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Добро, ако мора да биде така, но сакам барем да верувам дека сум на најдолното дно, онака, чисто заради суета.

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Според неговите дотогашни опсервации тој не верувал дека не постојат причини за да бидат вознемирени.

„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)

Но не слегувал в село. Не верувал дека е догорена плевната.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

И секогаш на крајот останував разочарана. Сѐ само некои беззначајни отпадоци.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Како и да е на една опитна и достоинствена коала Која била на аудиенција и кај Римскиот Папа Секако ѝ прилега да верува дека толку време не сонувала попусто Сеедно што севезден се распространува општењето во здрав разум И што еукалиптусите сѐ повеќе се наврнати од кисели дождови.

„Сонот на коалата“ од Ристо Лазаров (2009)

Беше убедена дека, преку читањето на книгите, ќе го открие тесниот премин за кој веруваше дека води од овој кон оној свет.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Во историјата на ослободителните движења во светот ретко ќе се сретнат меѓу успешните водачи на револуциите во нивните личности и успешни градители на државите по ослободувањето!

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Ех, не верувам дека ова некогаш ќе се повтори.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Како можеше да верува дека таа наивна, таа чедна Марија ќе може да им се приближи?

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Со овој проект генерациите кои доаѓаат по нас нема да веруваат дека сме биле сушен и жеден регион.

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

„И тоа е за вас херојство?“ пак рече не верувајќи дека уште не крикнал и не замавнувал и се чудеше зошто наеднаш се помирува со во неврат изгубените сочни стебла и со мирисот на нивните стеблаци.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Јас верувам, како и Мишел Фуко (Michael Foucault, 1980), дека доменот на знаење е 44 Margina #4-5 [1994] | okno.mk домен на моќ, и дека доменот на моќ е домен на знаење.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Не верувам дека толку многу можело да престарам и да се преправам.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Како послушните автомати додека проверуваат дали постои потврда дека наредбата навистина е издадена.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Не верувам дека може да има прошка за мене, мајко Персо!

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Впрочем и да ме замолите по минутка-две да ви го повторам до збор ова што го велам во овој момент, не верувам дека ќе ви ја исполнам желбата.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Тогаш Мајка, чекајќи го Татко, уште еднаш се најде со своите чеда пред затворената врата на судбината, откако ја минавме среќно границата испишана под водата на езерото и според сказните во кои ние децата верувавме дека била чувана од триглав змеј, кој се будел на секое минување на границата и ги повлекувал барките на дното, веруваше и сега, како и тогаш, кога ги искажа сите молитви од дното на душата, дека Бог и овој пат е на страна на мајките кои тој ги испратил за да си ги спасуваат своите чеда.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Британците биле свесни дека за вклучување на протогеровистите во реализирањето на нивните планови тие сигурно би побарале политички отстапки.

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

На граѓаните им беа потребни нови зборови и некои општи доживувања: бидејќи се тврдеше дека сѐ е заедничко; многумина дури и веруваа дека тоа е вистина; а беше вистински и фактот дека тој успешно им служи на ваквите намери.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

А без неа, би рекол, денес веќе не може да се постави или поттикне ниту едно етичко- политичко прашање.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Верувам дека ќе ми простиш Ведране, но кога повторно го слушнав тоа Иван, знаев дека тоа е твоето вистинско име. Треба да ми веруваш.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Не верувале дека Онисифор Мечкојад ќе им помогне да се ослободат од стравот. Некој се обидувал да ги надвика.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Ликот на таткото, најавен (заедно со библиотеката) како клучен лик и во претходните книги на Старова, е еден посебен тип на чудак, речиси алхемичар, кој верува дека сите книги од неговата библиотека, ако се прочитаат според една и само една точна синтакса, го кријат клучот на балканското историско проклетство, во кое егзилот е неодминлива судбина.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Многу години по Татковото заминување, кога ќе светнеше жолтата ламба среде татковите книги, ние верувавме дека Татковата душа е тука, крај неговите книги кои таинствено, во долгите ноќи, продолжуваше да ги прелистува Мајка... ***

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Од што точно се плашат сите тие луѓе? Дека грижливо поставената фасада на геј- мажественоста, со маки добиена благодарение на поединечен и колективен труд, ќе им се урне како кула од карти и ќе ги открие оцртите на она одвратноно Друго, самовилата или кралицата?

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Тоа беа тие други зборови: разновидни И секој на посебен начин своеглав А ги прибра од исто дрво (од една дарежлива овошка, со стотина гранки можеби И уште со по стотина гнезда на секоја гранка И уште со по стотина стотици зборови во секое гнездо) Испилените слогови и расплаканите букви од крошната Лично ти ги подаде Вистината, со насмевка На оџачар кој верува дека раздава среќа.

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

Камилски утешно си велеше дека зборовите, во случајот турцизмите, повеќе мислат за нас отколку што ние мислиме за нив!

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Верувајќи дека прекинале со ставовите на претходниците Евреите во море - раководителите на Фатах во 1968 година ќе застанат зад еден политички проект кој се сметал за реален и достоен за почит.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

И се препуштаа атавистички до крајот на нивната моќ, верувајќи дека владеејќи до крајот на животот, му се препуштале на повикот на судбината.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Застанати во ходниците, потонати во молк, се обидував да ја проценам искреноста без помпезни гримаси и сарказам, скандалозен перформанс би изгледал како лудило а сентименталните работи како баналност.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Токму тие зборови ги употреби.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Веројатно и тој не верува дека лично среќата го има фатено за рака и го води кон вистинското место!

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Не верував дека може да се биде толку горделив поради мирисот на крвта и плачот на вдовиците.

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

Синот лекар знаеше за оваа Мајкина измама, но тој ја толерираше и ја стимулираше верувајќи дека, на тој начин, ја подобрува Мајкината расположба, нејзиното здравје, нејзиниот морал.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

По оваа несреќна околност, Божиновски се решава да ја тужи битолската експозитура на „Кјуби“ АД за осигурување и реоси- гурување, за неисплатениот „минат труд“ без да бара враќање на работното место.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Не верувам дека социологијата може да разреши било какви проблеми: ние не ги разрешуваме проблемите, ние стануваме уморни од нив.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Авторот не престана да верува дека Трајче сепак нешто интересно за него ќе ископа. И навистина.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Но сепак, не верувам дека сето тоа влијаело во недореченостите што се однесуваат на твојот случај.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Иако не верувам во нив.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Зашто не верувам дека некогаш ќе стасам до оној недогледлив хоризонт зад кој можеби има некој друг живот во кој би можел да влезам и да му се приклучам.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Една девојка е сигурна дека некои нејзини мисли се всушност туѓи наметнувања, и прави спротивно на нив - ако прво помисли: овде ќе ја преминам улицата, веднаш потоа се спротивставува, и преминува на некое друго место; ако си рече: „Време е да јадам“, во следниот миг решава да остане гладна до следниот ден; ако си помисли, додека пие вода: „Пази да не ти се лизне чашата од рацете,“ уште веднаш ја фрла чашата на подот.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Тие ми ја раскажуваат својата авантура, а јас им велам: „Не, не верувам дека од таа приказна би можело да се направи филм”.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Зарем немав право? Ако не постоеше тој црн знак верувам дека немаше да бидат спомнати планинските беспаќа.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

И таа и тетка ти го бранат дедо ти кога го напаѓам.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Дишеше шумно, беше тркач кој не верува дека стасал на целта.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Не помогнале дури ни ургенциите на другите Козаци кои мислеле оти постојат причини за да веруваат дека станува збор за вистински генерали.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Се разбира, ако не беа оние твои дневни ангажирања.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Таа беше тука да ја подучува за да го научи италијанскиот јазик а верувајќи дека, играјќи со сефарадските дечиња, ќе го научи и ладино јазикот со кој, во Солун, се служеле шпанските Евреи.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Не ми се верува дека и сега е така во Македонија Ако има божја правда не би требало да е така Зошто инаку би ми кажувале сите дека Македонија Е европска земја во изградба А самите Македонци едно време далдисани Од братството и единството и затрчани по ударнички значки Самите Македонци значи велеа Дека додека трае обновата и изградбата нема одмор А богами начув дека и во последно време Чекореле преродебенички и надградено Иако не разбирам баш точно што е тоа вели Папата Сепак верувам дека еден ден ќе здивне и тој народ Иако никогаш не си начисто со народите чиишто водачи Немаат поумна работа па катаден повторуваат Дека имаат библиски корени Бетер се од папагалите какаду некои водачи на Македонците На кои јазиците им се одамна отечени од извикување празни пароли Ако продолжат така на некои водачи на Македонците Можеби ќе им паралдисаат и очите Од непрестајно гледање во огледалцето од приказните Коешто вешто ја мамело грдата сопственичка Дека најубава на светот е баш таа Така непредвидено ни скршна муабетот со Папата На македонски теми а јас не му кажав ништо за тоа Ни а ни б не реков иако од порано бев чул во близина Некои доселеници како на глас викаат Македонија на Македонците Викаа нешто и за земјата на земјоделците Од што разбрав дека Македонија е земјоделска земја Викаа нешто и за Солун дека бил нивни Ама едни други доселеници викаа уште понаглас

„Сонот на коалата“ од Ристо Лазаров (2009)

Меѓутоа, Татко веруваше дека употребата на овие заемки нема конечно да замре зашто тие понатаму беа живо присутни во народната меморија и творештво, во народните говори, во старите документи од кои некои беа валидни и во новото време, како на пример тапијата, адетот, аманетот, бакшишот и други.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Според добиените податоци од изворите се верувало дека ќе се дискутира за „забележителна преголема независност на македонската влада од владата во Белград“ како и за „македонската отвореност во формулирањето на барањата за грчка територија што, се верува, на ТИТО му предизвикува непријатности.“

„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)

Сокриена сензуалност Рафинирана еруптивност Во звуците на една џез мелодија Се раѓа, умира и воскреснува Сака да направи пресврт Во животите на оние како нас Кои зачмаеле во монотонија Во меланхолија Во безидејност Во безцел Во бездејство Во безумие Во безбоштво Во бесмисленост Во безживотност Во бессознание Во бескрупулозност Секој во својата несовршеност Продолжува да верува дека Работи Создава Љуби Постои Зачекорен со наведната глава Не подзапирајќи ни за момент Да се запраша Да погледне Да спознае Една вистина Која не толку длабоко сокриена Искрено чека да ни погледне в очи 2008

„Сите притоки се слеваат во моето корито“ од Марта Маркоска (2009)

- Неговото чело - погледнете го! Го гледале тоа чело и можеле да го видат она што го виделе пред тоа: на засечената жила лежел црн дукат на мртво месо.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Синот на Патрик и на Мет се родил година и пол потоа (48). ‌Тешко е да се замисли понастрано семејство: двајца истополови родители од различни генерации, кои создаваат педерастична двојка; обајцата се мажи, но ни едниот ни другиот не се родиле како машки; еден од нив раѓа дете откако преминува од женско во машко, а син им има тројца можни биолошки татковци, од кои никој не може да се идентификува со сигурност.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Веруваа дека знаците од натписот испишан на височина главоломна имаат волшебна сила и дека оној кој ќе ги растолмачи ќе стане сопственик на богатства неброени.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

- Мајка ми се чини веруваше дека тој податок нема многу да ми користи. - Кој податок – прашав.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Тогаш над изморените гласови, над писокот на гајдата што се спуштил и се склопил тука, меѓу нив, се разнела смеа, тешка, морничава, неовоземна.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Затоа не верувам дека е модерна.

„МАРГИНА бр. 1“ (1994)

Додека ги слушав врвните офицери на Југословенската Народна Армија (ЈНА) како зборуваат со вознес и незамислива увереност за главните стратегии за одбивање на напад на Југославија од Западниот или Источниот блок, со мене на часовите ја носев книгата на Вињи, верувајќи дека на овој начин со читање на книгата ќе го компензирам времето на воените предавања.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Татко веруваше дека, во својата Историја на Балканот, ќе најде начин да им се спротивстави на победничките истории во кои се величаа старите и новите граници, се бараа нивни промени.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

1 Го оставивте пуст патот на нејзината тага избегавте од допирот на студените прсти па сепак навраќавте верувајќи дека ја нема за да го чувате трагот што останал можеби по неа.

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

Кај чистите поп-уметници, влијанието на Швитерс е помало, ако не и непостоечко. превод: Деспина Ангеловска ART PRESS, N°. 196, НОЕМВРИ 1994 okno.mk | Margina #11-12 [1994]

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Во секој случај, неговата возбуда беше толку нарасната што почнуваше да верува дека не ќе издржи речното корито полно со бистра студена вода да го направи блудна постела.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Ни самиот не верува дека некој му влегол дома.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Верувам дека ќе можеш сама да се снајдеш во куќава.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Туку за среќа наиде измеќарот твој...

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

„Бев пијан. И сега сум пијан. Не верувам дека предизвикував.“

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Тој веруваше во целата ебана работа, верувам, наспроти средствата што ги користеше за манипулација.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Кога границата меѓу Албанија и Југославија се извиши како висок непробоен ѕид, моите албански сонародници доаѓале до бодликавиот тел на границата од каде фрлале пари цврсто верувајќи дека некој ќе ги однесе до манастирот.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Поезијата (онаа што верува дека ни служи) можеби е дом за духот на страдалниците: за заборавените во широкото поле на зимата пред големата порта на студот; За исправените и скрбните пред заканата на пријателот штотуку здружен со демонот Поезијата е дом и за нас до вчера сè уште без татковина Затечени на половина пат до својата вистинска последна незаменлива љубов.

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

Процесот на Галилеј, Рим, 1633, документи што ги собрал Giorgio de Santillana Margina #32-33 [1996] | okno.mk 87

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Но јас верувам дека јазикот му е добар, а ушите слабо слушнале; кога ушите слабо слушаат душата не е виновна.“

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

А, во моментот кога и тој што те работел цела ноќ ќе почне да верува дека навистина те мачела некоја болештина, заедно со неговата жена, да не речам глупача... сите испити ти се положени!

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Со ширењето на информациите - било да се работи за корпорациски планови или строго доверливи владини операции - тие веруваат дека можат да го спроведат овој нов техноестаблишмент почнувајќи со бенигни социо-политички чувари способни за запирање на глобални операции, до анархисти кои се одмаздуваат поради масовната алчност со пустошење во компјутерските системи - или електронски терористи, подготвени, желни и способни да се осигураат од непријателите со едноставно блокирање на системот.

„МАРГИНА бр. 3“ (1994)

Веруваме дека нејзините меки крилја може ќе нè пресретнат во скришните одаи на лавиринтите.

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

Веруваа дека идеите ќе ги зајакнуваат најнеочекуваните зборови, посебно од редот на туѓите заемки.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Не веруваше дека ќе дојде до толку голем конфликт, кој не ќе може да се надмине.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Да, само оној кој апсолутно верува дека и по смртта ќе постои може со таква надменост да им говори за смртта на оние на кои им го доделува непостоењето.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

- Не верувам дека ластовичките патуваат на кораби.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Таа веруваше дека, по нејзиното исчезнување, ќе нѐ обединуваат Татковите книги.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Климент Камилски насети дека Татко како да го релативизира првичниот договор, сугериран според неговата замисла да се исклучат од нивните балкански јазици опасните османизми, но не сакаше да го прекинува, верувајќи дека на крајот, работите ќе се одвиваат според договорот...

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Кратил бил екстремен хераклитовец кој верувал дека сѐ е во состојба на постојан проток; а ова “сѐ” ги вклучува И значењата.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

ДЕКОНСТРУКЦИЈА Овие описи на тераписката работа отсликуваат поголем број случаи со кои често се сретнуваме.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Не сакав да верувам дека го нема, не сакав да ја прифатам вистината...

„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)

Не верува дека неговиот син дезертира.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Луѓето што решиле да си ги преточуваат деновите и ноќите во заеднички садови се здобиваат со правото да си наѕирнуваат еден на друг во тајните, да веруваат дека научиле или откриле понешто од животот што протечува покрај нивниот.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Не верувам дека проблемот се постава инаку во книжевноста отколку во другите уметности, но, ете, просто немав прилика за книжевноста да ја напишам книгата што сакав. » Книгата што ја напишав не е историја на филозофијата, туку е текст што сакав да го напишам за Фуко, за тоа како јас го доживувам и како му се восхитувам.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Фонче откако ја прегледа куќата од Китан, вртејќи ја главата како да не верува дека ова е случено со неа, во тужбата наведе дека куќата е оддалечена 150-200 метри од каменоломот; дека кога ја изградил Китан, тужениот Танаил, не вадел камења со експлозив, ами рачно; дека од тие експлозиви куќата добила пукнатини кои со време сѐ повеќе се шират и дека се заканува опасност куќата да се урне; куќата кога ја изградил немала никакви пукнатини, а за тоа можат да посведочат мајсторите што ја граделе; и затоа бара од судот веднаш да му забрани на тужениот Танаил да употребува експлозив и преку вешто лице да направи увид на штетата на куќата и да му ја плати на тужителот.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

- Ми избега сенката, - тажно рече.

„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)

Верувам дека партизаните ја претставуваат спонтаната национална експлозија против Оската, но нив ги водат комунистите (главно поради стекот на околностите) и затоа мислам дека е пожелно да го поддржуваме Михајловиќ колку што можеме“.32

„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)

Се верувало дека еден од големите севапи било градењето чешма, а најголемиот севап бил градењето мост.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Верував дека ни нему, а и мене, не ни беше дошло до никакво фотографирање.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Дали ја спречуваше синот? Или сенката на човекот зад тој син?) Навистина верувам дека таа ја знаеше мојата желба.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Секогаш треба да се преземе некоја одговорност (етичка или политичка), треба да се превладеат спротивставените одредби и формата на апорија со некој тип искуство на неможното, бидејќи, во спротивно, примената на правилата од страна на свесниот и на себе истоветен субјект, кој објективно секој поединечен случај го подведува под општоста на одреден закон, ќе води, напротив, кон неодговорност, ако не и кон неверојатната единственост на одлуката што се донесува.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Веруваа дека со обединетите библиотеки ќе бидат помоќни и порешителни во остварувањето на нивната главна цел.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Верувам дека никогаш не бев единствената со ваков проблем, ниту во моето опкружување ниту во светот, меѓутоа некако ми се чинеше дека секогаш другите малку подобро се снаоѓаат со домашната економија.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

- Немам причини да не верувам дека себеси се сметаш за безгрешен.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Притоа верувам дека не грешам.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Но тој, најмногу внесен во историјата на Балканот низ падовите на империите, веруваше дека, сепак, и во најтемните периоди можат да се појават зраци на надеж.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Никој не верува дека половина Bronx е веќе срушен и дека на улиците има вистински лешеви.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Тргнувајќи од своите желби, верувам дека секој човек љуби нештата да ги толкува, како што сака лично тој.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Испитувајќи го начинот на којшто филозофијата се занимава со етиката, политиката, поимот на одговорност, не би рекол дека деконструкцијата се управува кон некое повисоко разбирање на одговорноста, поради причините на сопствената претпазливост, бидејќи исто така научивме да бидеме претпазливи во однос на вредностите какви што се височината и длабочината (altituda altusa), туку се движи поради потребата за којашто верувам дека многу помалку е подложна на одговори и одговорности.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Не верувам дека во тоа време таму бил бај Шишко.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Но за жал бев свесен дека не располагам со многу податоци што бездруго ќе ја збогатеа таа вистинитост.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Од книга во книга, вие на еден мошне посебен начин ги претставувате настаните и навраќањата кон нив што придонесува трите книги меѓусебно да се дополнуваат и дообјаснуваат, а верувам дека истото ќе важи и за следните книги.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

Што се однесува пак до мојот случај: требаше да ја направам грешката за да сфатам што сум сторил.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Верувам дека честата осуда на публиката на популарната култура како “пасивна” е избрзана, бидејќи, како што вели британскиот социолог Simon Frith, “не ја гледа комплексноста на популарната култура - 'конотативното богатство' на рок музиката ги прави лажни избрзаните осуди за пасивноста на публиката: музиката истовремено значи премногу работи” (Frith, 260).

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Бидејќи доктор Ауербах верувал дека блискоста со другите деца ќе му помогне на Рајнер, тој во својот дом му овозможил на Фридрих Рихтер да им држи часови по цртање на децата на професорите на Медицинскиот факултет, кои биле на возраст на неговиот син.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Поетите често прават слични работи (иако денес тоа не е баш во мода ). 118 Margina #21 [1995] | okno.mk

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Тврдењето на компјутерската метафора не е дека сите компјутери имаат когнитивен статус: ние не веруваме дека вашиот IBM PC размислува за Виена.

„МАРГИНА бр. 3“ (1994)

Камилски, откако истакна дека севапотt со други имиња постоел и кај другите народи во Европа (carita, opera pia, pieta, beneficio, elemosina), но кај сите најчесто значел чини добро без да те знаат!

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Краста (Кон Грета): И покрај ова што го виде сигурен сум дека сè уште не знаеш кој сум јас, но кога ќе пораснеш верувам дека ќе ти биде јасно.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Верував дека ќе можам да ги испишам празните страници од незавршениот татков ракопис.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Не веруваше дека козјото прашање толку многу ќе се вплетка во политиката, дека ќе се „интернационализира”.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Таа знаеше, добро знаеше, силно веруваше дека големата историја Татко ја беше задржал во своите книги, во рафтовите на библиотеката кои требаа да бидат штитовите на нашето семејство, за големото спасување од историјата, за кое таа немаше моќ вистински и целосно да се спротивставува како Татко со неговите книги.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Сите веруваат дека ако се криеш сам, ти треба помалку место за криење. А и помалку работи имаш за криење.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Јас сега настојувам да го востоличам она за што верувам дека сум јас самиот, во она за што верувам дека е срце на другиот.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Овој пат ќе бидам оптимист. Затоа што сѐ уште верувам дека таа љубов е многу силна.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Само ти умееш да поминеш низ животот со тоа твое иха-ха-ха а притоа да веруваш дека сите си ги засмеала и никој нема да ти земе за кусур.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

„Кападокијците ја викаат дрвото што говори“, продолжуваше Филозофот, „затоа што веруваат дека кедрот е дрво на вистината и сознанието, и дека во него Словото Божјо престојва.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Сакаше да верува дека кога им ги отвори границите, оти немаше друг избор, успеа да се договори за нешто ново и повредно, поважно за Македонија од сите ветувања што Милошевиќ со години му ги даваше на Киро.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

18. Делата човечки не заслужуваат ниту оган пеколен ниту рај.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Има и такви кои воопшто не се обидуваат да си ја објаснат својата нестварност.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Грижата за светите книги ѝ ја остави на Мајка, а таа на секого од тројцата синови им даде да носат по една света книга, кој Библијата, кој Куранот, кој Талмудот, верувајќи дека Бог ќе ги спаси кога ќе ја минуваат границата.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Некои конзервативци, како оној Џеф од Ири, веќе веруваат дека универзитетите, особено англиските катедри, се тврдини на левичарскиот радикализам; други, пак, одамна ги сомничат високообразовните установи дека ги калапат студентите во екстремистички идеологии, ги наговараат да си се одречат од верското вјерују, ги расипуваат со алкохол и со дрога и ги претвораат во хомосексуалци.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Впрочем верував дека и во најкревките суштества постои жила на отпорноста и дека токму таквата отпорност умее да ѝ се спротивстави на лошата помисла.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Почитуван Александар, Иако никогаш не сме патувале по исти патишта, верувам дека помалку уморни ќе се сретнеме на истиот крстопат, правливи и резигнирани.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Но одбиваше да верува дека постои, или дека може да постои разгранета, организирана опозиција.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Веруваше дека нема никогаш да ги запознае.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

1. Оној кој ќе блеска во науката за писмото ќе блеска како Сонцето.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Не верувам дека јас самиот дојдов на идејата оти треба да застанам.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Не верувам дека човек на безден, на безгодина може да остари, да си ја мени свеќата.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Верувам дека разбираш кон што целам, па во наредното писмо гледај да ми го испратиш токму тоа: самата комуникација.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Другарот Ѓурчин се надева дека ќе го затворите случајов бидејќи тој го смета за расчистен - рече човекот од зад ламбата.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Не ми веруваат дека од 45 година немам државјанство.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

И во времето кога се ближеа залезите на нивните животи и кога бевме далеку од нивната семејна орбита, со наши семејства, тие веруваа дека сѐ уште не престанала нивната мисија, нивната родителска грижа, посебно на Мајка која, и натаму, веруваше дека Бог ја одржува во живот токму за да си ги спасува своите чеда.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Татко не му ја потхрани оваа теза на Камилски, макар што и тој веруваше дека постојат елементи со коишто и би можела да се брани.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Просто не ми се верува дека постојат и такви луѓе...

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Не верувам дека има, но би можело да има.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

ТРЕТАТА ЖЕНА: Јас верувам дека ние си ги бираме родителите.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Сѐ уште сакав да верувам дека сето тоа е игра и забава на извртените трговци со ништо.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Не можеше да верува дека тој е тој. Се чуствуваше свој.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

И притоа да верува дека ништо не се случило.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Лишките немаат врска со оваа работа, вели налутено Максим и во истиот миг се прекорува себеси што откако се заветува зимоска дека еднаш ќе го отепа кобникот од Камен, а не го стори тоа, не се стори ниет ни да се сети на него, а еве сега на друго си помислува, поправо зад друга помисла се затскрива: и да го отепаше, и да разгласеше дека е бувот отепан, луѓево пак ќе веруваа дека тие, лишките, им ја донесле оваа несреќа, а не тој, Лазор Перуноски, во час на пијанство.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Веруваше дека само Ататурк успеал со меч да го разреши неколкувековниот отомански Гордиев јазол, да го ослободи дотекот на заробеното, неподвижно време.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

—Сѐ на сѐ, верувам дека таа божествена димензија го наметнува прашањето за трансценденцијата, тоа е, да кажеме, проблемот на јудео-христијанскиот Бог.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

- Еднаш одамна и мајка ми ми рече дека таа лично животот го има ослободено од секаков вид вина.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Гледам: Некој, ба си му куќата, на живот ми направил гроб и ме заѕидал. А не верувам дека бил еден.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ја збунуваше онаа „скапоцениот камен е до тебе, дека неговата светлина е толку силна што верувам дека ќе ја забележиш.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Меѓутоа, има причини да се верува дека 76 за дозволата за приватна продажба на дрога оваа земја не би ја претворила во голема пушилница на опиум.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Или едноставно реагиравме како она бушманско племе од Африка, кое што во филмот Боговите паѓаат на теме, откако ќе се добере до едно шише од Кока-кола верува дека тоа е знак испратен од боговите?

„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)

Затоа и не ми се верува дека е загледан во улицата.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

А сепак не сфати: дека и животот е војна. Постојана војна.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Јас верувам дека уметноста е единствената дејност во која човекот се покажува како човек, како вистински индивидуалец.

„МАРГИНА бр. 3“ (1994)

Човек ќе си завитка некое помнење во главата а потоа живее и верува дека завитканото е во онаа состојба во која го оставил во килерот на сеќавањето.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

-Мојот живот е многу обичен - додадов - и според она што претставува мој животот и мое секидневие не верувам дека имам некакви шанси и место во литературата.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Тие веруваат дека владеат не само со моите помисли туку и со намерите.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Но може ли литературата - потфат чијашто цел е да го обликува внатрешното гледање на својот творец - да биде пренесувана од татко на син?

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Богдан на себе има искрпени бечвичиња и ленено кошулче; на опинчињата врвците му се отпуштени, чорапите спаднати; насмевнат е но така како да се криви или како да не верува дека се слика.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Така, значајните сличности помеѓу Дерида и Западната традиција се често занемарени.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Цврсто веруваше дека еден ден тоа и ќе се случи.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

7 Значи, прашање е што е подобро: американскиот MTV, што во почетната фаза воопшто не ја криеше својата расистичка и сексистичка насоченост, или сегашниот MTV Europe, за којшто е карактеристичен доста повисок степен на општествена свест.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Подоцна, кога уште верувал дека и мртов ќе го мрази насилникот со превивка преку око, се сеќавал дека биле корен на грев неговите мисли: тој тогаш од две теста месел величествен облик за туѓи заби.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Тогаш тој стоеше на палубата на бродот што заплови од Цезареја кон Рим, придружен од Аристарх од Солун и од Лука, лекарот кој постојано, под будните очи на римските војници, запишуваше сѐ што се случуваше, оти како и тој самиот веруваше дека мора да се пишува за да остане нешто за поколенијата.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Сега кога размислувам за тоа, верувам дека поради таквата метода мојата обука не беше успешна, затоа што доцна дојде до мојата полна ангажираност која беше неопходна за да станам волшебник.

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

Верувам дека со епистемологијата на откажување од вистината мораме исто така да разработиме една онтологија во која зборот „стварност“ ќе биде заменет со зборот „конкретност“.

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Дека долгоочекуваното историско и лично остварување на достоинствен – односно мажествен – геј-идентитет ќе излезе дека било попусто и дека геј-мажите одново ќе ги потоморат сенките на патологијата, омаловажувачките стереотипи и неизбежната родово девијантна настраност?

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

На крајот од војната, кога за време на една од семејните средби во неговиот дом, Зигмунд ја прочита на глас тукушто пристигнатата телеграма дека неговите синови наскоро ќе се вратат од фронтот, помислив на Роза, но не се осмелив да ја погледнам.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

LIV Татко и Камилски, колку и да чувствуваа некакво задоволство од тоа што нивниот проект се наоѓаше при крај, имајќи доволно избрани заемки за да ја состават конечно листата на (без)опасните турцизми, не ги напушташе заедничкото чувство што не си го признаваа еден на друг дека можеби станале заложници на уште една лажна идеја, чии жртви обично стануваа големите балкански автодидакти.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Веруваше дека таа го чека на другиот брег на самотата.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

„И вие верувате во тој потоп, докторе?“ праша и не чу (можеби: „Не, и не верувам дека сте луд“) зашто шепотот на неговите ангели прерасна во висок писок и го освои.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Ние навистина веруваме дека на Македонија, во потрагата кон една сериозна, длабока (и во длабочина и широчина) и коресподентна со светот култура, ѝ претстои широко премерување и проблематизирање на сите досегашни вредности (не затоа што го променивме политичкиот систем туку затоа што тоа е перманентна задача на било која култура: проблематизирање и чување!) Ако има помош - пеки, супер!

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Со Бобитите, Џексоновците, со кланот Мемендез и со најпопуларната хорор- комедија, Симпсонови, американското семејство навлезе во својот постнуклеарен стадиум.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Не верувам дека би можеле да откријат.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Ти верувам дека сиов овој ужас нема да трае долго.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Божиновски не потпаѓа на овој притисок и одлучно одбива да ја потпише изјавата – за која верува дека е класичен случај на уцена – со објаснување дека веќе води спор со компанијата, и дека таквата изјава би била целосно невистинита (т.н. лажна изјава).

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Желбата да има дете, во неа беше толку голема, што не сакаше да верува дека тоа нема да се случи.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Премиерот, пак, веруваше дека некој нешто му должи затоа што тој дал, но притоа заборави дека тогаш кога му барале, самиот за возврат не побарал ништо.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Колку пати ѝ доаѓала желба да појде кај нив дома, да го земе в раце детето, да го гушка, но, не верувала дека би можела да ја разбере таа, другата жена, и не го сторувала тоа.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

- Не верувам дека ќе се вратат, Додо.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

До последните денови од животот, таа веруваше дека постои излез од страдалничкиот круг на егзилот, со враќањето на почетната точка, со враќањето во родната земја.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

17. Кој убива поради правда, или поради она за што верува дека е праведно, не греши.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Имало секогаш и од првите и од вторите, а верувам дека ги има и сега.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Започнал да ги бара оние кои го зачнале, а патот го довел до Виена, каде оние за кои долго верувал дека му се родители живееле во времето кога го посвоиле.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Но за нас беше битно - дали легендата ќе ја мине границата на реалноста.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Не верувам дека религиозната страна на езуитското воспитување во она време делуваше на мене толку многу колку нивната строга дисциплина”. 18 Margina #21 [1995] | okno.mk

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Еден човек се прашува за своите мисли: „Кој го мисли ова?“

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Според традицијата, Кратил ја сфатил поентата И на крај не сакал да каже ништо, туку само мавтал со прстот. 62 Margina #11-12 [1994] | okno.mk Сепак, ситуацијата со Дерида не е сосем иста како онаа со Кратил.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

- Ехе! – се насмеа белиот патник пред ококорените неизмиени сиромаси – иако не верувам дека сум токму тој што си го замислувате, ќе се обидам да ви донесам троа радост и среќа, особено на вашиве дечиња!

„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)

Се разбира, осетив олеснување затоа што се мртви, бидејќи никогаш ниедна не би можела да убијам, и да беа уфрлувани живи внатре, во кесата за прашина во правосмукалката, верувам дека повторно ќе ги доживував кошмарите како тогаш кога мојот маж се бореше со жолтите мравки во нашата кујна.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Не верувам дека тоа е оспособувачки. Тоа може да биде така само во негативна смисла.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Верував дека е горда заради своите мустаќи.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Сигурно смислил некаква маѓија, помислив, инаку не верувам дека би се осмелил на слично нешто.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Со тоа Сара, витка жена на нешто преку четириесет години, физичар аматер која почнала да се занимава со пишување како со хоби пронаоѓајќи го таму она за што сега верува дека е вистинска активност, од сеќавањето ја бележи (на хотелски лист хартија, со молив со знак на авиокомпанијата Делта) формулата на Ервин Шредингер која прикажува развој во време на брановата функција на физичките системи, аксиом од квантната механика: /еве ја формулата/ „Топката”, рече таа потоа, брзо вртејќи се на стомак, „сега е на твоја страна.“

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Нѐ попадна во очај како вчера. Сега, веќе згазнат на едно скалило, веруваше дека во мракот ќе го најде и следното.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Дали Даниел сега чувствуваше дека се прочистил од она за што тој веруваше дека е непростлив и незаборавен грев направен против него.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Не знам дали се сложуваш со мене но јас токму од оваа твоја порака извлеков заклучок дека несреќниците во животот постојано се чувствуваат излажани.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Осумдесет и некоја за Велигден Грците ги отворија границите за Егејците.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

- Му веруваш на овој шут уплашен, ми вели Мирче, и веруваш дека и јас сум ко него? 46

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Сега веќе верувам дека тој привид ќе се осветли, ќе се престори лик! – неочекувано гласно го изнесе својот заклучок - Да не произлезе најсетне дека сега се сети оти мајка ти, или некој друг, ти има кажано а ти, којзнае зошто, си го затурил сеќавањето - се обидов да се пошегувам.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Италијанските војници, верувајќи дека се работи за Италијанка, ѝ ја исполнуваа желбата, се оддалечуваа од нашата куќа.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Пет и Бол веруваат дека марихуаната, во најмала рака се однесува како еден дел од овој креативен процес - фазата на увид за време на која субјектот доживува чувства на разбирање на работите и восхит поради тоа откритие но, затоа што основата не била подготвена, целокупната ситуација е лажна.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Без многу претерување може да се рече дека повеќемина Французи веруваат дека знаат доста за Македонија поради единствениот факт што една од нивните салати го носи нејзиното име, и оваа, македонска салата, великодушно ја пренесуваат преку нивните граници за да се прошири нејзиното значење дури до Јадранското и Црното Море.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

Понекогаш, во својата нежност, старецот премногу го ценеше животното верувајќи дека тоа му ги разбира зборовите.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Си отидовте задоволни од моето кутнато жолтеење. Верувајќи дека со тоа сте ги покосиле и сите брчки што ми ги довериле луѓето но вие заборавивте дека го оставате мојот корен и дека мојата смисла, всушност, само што не започнала.

„Вардар“ од Анте Поповски (1958)

И сега не верувам дека е мртво.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Тоа еден на друг не си го доверија, но веруваа дека Французите, сега кога се толку блиску до своите домови, сепак ќе ги пуштат.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Ќе останам дури и сосема рамнодушен; се разбира во случај тие одговори да не бидат придружени со оние допири на аглите на нејзините усни што зачудувачки вознемируваат и речиси ме присилуваат да верувам дека сум сосема близу до проѕирните превези на првиот грев.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Тој е постар од мене цели пет години и сигурно би се обидел да се направи важен, не знам како, не верувам дека со грубост, ама би можел да му пререче нешто на Игбал, нешто на зафркавање, што би го навредило, или што знам што...

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Таа нивна скепса му прилега на оние луѓе што не веруваат дека човекот настанал од мајмун - додека не видат лично.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Покрај нозете им стојат мали куфери.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Лошо изврзаните јазли што му пречеа на животот да ги растегне сите своите убавини можеле да ѝ пречат и на љубовта.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Не сум сигурен што точно ми помага да верувам дека не грешам кога си ти во прашање: физичката големина, препознатливото чекорење на кое многумина веројатно му припишуваат стамени војнички карактеристики, облеката, или што се чини уште поверојатно, нашето долгогодишно дружење?

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Најмалодушните верувале дека се движат по патишта кон непроодна пустина во која многу бесцелни скитници си ги оставиле коските на песочна вжареност. - Судбина, значи, рекол Онисифор Проказник.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Еден друг човек верува дека сите мисли кои се јавуваат во него некој друг ги внел во неговата глава.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Зар, не ми веруваш дека ова е само една бесмислена забава против здодевноста.

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

„При рака имал многу добар и чист песок“, објасни Милан, „Но Даниел верувал дека песокот од реката, употребен во мостот, веднаш ќе се врати во реката. Во тоа верувал.“

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Не е наивно да веруваме дека доброто со добро ќе се врати.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

И тој, како и јас понекогаш, веруваше дека прикаските имаат магиска моќ.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Како тогаш се однесуваат на тој начин?

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Го жалеше Ивана, веруваше од својот корен - тој е презафатен во болницата со луѓето за да верува дека освен болестите постои на светот и друга опасност...

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Нормално е медиумите да ја пренесуваат ексрлозивната ситуација во регионот.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

Публиката преку вестите континуирано се запознава со секакви важни социјални и политички прашања (и за војната во Босна, што MTV ја „покрива“ подобро и посоодветно од секоја „сериозна“ телевизиска станица; на европската младина ѝ е овозможена поголема идентификација со тоа што јасно ѝ се дава на знаење дека во Босна умираат нејзини врсници, што ѝ се слични барем по тоа што до неодамна со подеднакво познавање и занес уживале во истите радости на популарната култура!), а преку кратките, занаетски и идејно перфектно изработени филмови цело време тече агитација за идеалите на расната, половата и културната трпеливост. Margina #32-33 [1996] | okno.mk 111

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

“Технички, да”, рече Вестербург.

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

Пациентот верува дека тоа само уште подлабоко ќе го повреди.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Неретко Татко и Камилски, кога ќе се најдеа во лавиринтот на некоја османска заемка, обајцата како по нечија команда погледнуваа кон тврдината верувајќи дека зборот конечно завршил во неа...

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Неговиот чир ќе исчезнеше.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Гоце Делчев, широк и хуман по својата природа, ценел и сакал секого во кого верувал дека искрено се бори за ослободувањето на Македонија.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Верувал дека игуменијата Минадора и некои од старците ќе знаат како да ја совладаат чумата.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

- Не верувам дека има човек кој, кога бил на твоја возраст, барем еднаш во животот не учествувал во некаква тепачка, - ми рече тато.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Напротив, лично почувствував дека Даскалов сака да ме окуражи.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Сѐ повеќе ги притискала смртта на оние со кои пошле од своето бедно село што се споменувало само во даночната администрација или во беговските тефтери и се мачеле дури и на спиење од сеќавањето за вчерашните восочни лица.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Но кој мислел, кој можел да верува дека неговиот престој во колибата толку ќе се одолжи.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Фукоовите класични студии за политиката на јазикот и за контрола на свеста го однесоа дотаму што тој веруваше дека човечката свест - изразена низ говор и слики, самоодредувајќи се и взаемно одредувајќи се... - е автентичен терен што го одредува човековото општествено битие...

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Токму во нејзината сенка, под нејзино покровителство и преку идентификација со неа, настраното момче кое ѝ е, ете, син добива поттик/забрана да се воздигне до сопствената општествена и субјективна дејственост – односно, да изведува – и со тоа му се овозможува да си го обезбеди, неизвесно и малку веројатно, сопствениот идентитет, сопственото несигурно и провизорно место во еден ненаклонет општествен свет. ‌Во контекстот на Циганка, Милер може да тврди дека мајчиното отфрлање на ќерка си и мајчиниот обид да ја преосвои сцената за себе на крајот од мјузиклот предизвикуваат особено обессилувачки и разорен шок кога се гледаат од гледиште на момчето чиј сопствен пристап до изведбата првобитно го дозволил ликот на мајка му – мајка која своевремено го навела да верува дека, преку неа, и тој ќе може да си има место.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Поштарот не верува дека сум мртов, а мене ми е здодевно да го одведам до гробиштата, парцела икс, алеја три, и да му ја покажам белата плоча со име и година - Никола Боткин, 1948.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

А јас верувам дека главната идеја што се ослободува од оваа книга е: „Да ги сакаме козите, да ги спасиме нашите кози, нашите пријателки, нашите хранителки”.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

И како да сонуваше и не веруваше дека славјанскиот јазик ни е мајчин и предедовски јазик.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Тогаш Рајнер веќе студираше философија, и јас во почетокот верував дека таа промена е затоа што е премногу посветен на науката.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Веруваше дека всушност си ја држел во рацете.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

ЛУКОВ: Верувам... верувам дека е во Софија.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Оти кога им ги покажувам потписите што ги носи мајка ми за мене и за брат ми од големите, најпознати во светот глумци, речиси и не ми веруваат дека се вистински автограми, и тоа баш со нивна рака потпишани.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Народот верува дека убивањето на орли донесува несреќа, се доизјасни Богоја.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Најпосле некако се примири, се испружи зад Митра сѐ уште со раката во пазувата и слушајќи ја мајка си како нешто вражи исо устата, влезе во еден мигновен денски сон: ја гледа Пелагија и не ѝ се верува дека девојката што ја гледа е нејзината пријателка, ја гледа на улица, на разминување, облечена во машки пљачки со широка војничка мандија Која ѝ ја одзема и последната женственост што зрачи од нејзините крупни црни очи, се разминува со неа а таа не дека не ја препознава, ја препознава, ама се прави како да не ја знае, Пелагија оди кон запрега на среде улица, скокнува во неа, го зема камшикот и ги фраснува коњите безмилосно, тие ги напнуваат вратовите и јурнуваат по патот што сега е покриен со дебел пласт снег.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Тоа беше местото каде што се скина тенката нишка помеѓу нас и нашите заборавени претци: ние бевме првите неверници во долгата низа поколенија од времето на Мојсеј до нас, првите кои работеа во сабота, кои јадеа свинско, кои не одеа во синагога, кои не кажуваа “Кадиш“ на погребението и на годишнините од смртта на родителите, кои не го разбираа хебрејскиот; за нас светиот јазик беше германскиот (брат ми веруваше дека германскиот јазик е единствениот кој во потполност може да ги изрази највисоките вознеси на човековата мисла), се воодушевувавме од германскиот дух и правевме сѐ да бидеме дел од него, живеевме во Виена, престолнината на Австро-Унгарија, која беше нарекувана “светата империја на германската нација”, и со некакво чудно воодушевување, со кое го прикривавме зазорот кон својата традиција, ги прифаќавме тогашните навики и однесувања на виенската средна класа.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Од друга страна, кога интервјуто би било класично (разговор, диктафон и сл.), не верувам дека воопшто би можело да биде изведено, согласно со рамките најпрво на мојот, а потоа и на твојот идентитет; емпириски е докажано дека таквиот разговор со малку среќа во најмала рака би завршил со непријатна тишина, со раскинување на сите договори и чекање евентуално да се признае сопствената грешка, до следниот чекор, контакт.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Прашањево се чини прилично коректно, се насмеа Грофот, но верувам дека ќе ве утешам ако спомнам дека во нашиве затвори се користат многу пософистицирани методи за да се осознае вистината.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Додека најголемиот број на класичните социолози веруваше дека се движиме кон рационално организирано општество, ние во тоа веќе не веруваме.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Но сакав да вреснам со својата циничност верувајќи дека цинизмот и духовитоста им е својствена само на интелигентните луѓе.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

- Па, што сакате? - праша управникот. - Сакаме, господин управниче, да го видиме, - рече Ѓорче.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

А притоа, да признаам, како да не верувам дека нешто слично му се случува и на некој друг.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Овојпат, верувам дека е исправна.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

ИВАН - Немам причина да го обвинувам животот - му реков на Даскалов. –Можеби и затоа зашто не верувам дека животот располага со енергија која создава неправди па иако нам, на мене и на мајка ми, ни беше предодредена осаменоста - додадов.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Но, да се мине толкав пат, верувам дека ке се дојде до некаква вистина за тоа откритие: Што е тоа чудното во Трајанка што ја додржа здрава и жива сиве овие години, испреплетени со пајажина во која тук- таму беа заплеткани: болка, тага, мачнина, тешка физичка работа и што ли уште не.

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Дискусиите што ги водеа секогаш започнуваа од размена на фактографски податоци и импресии за книгите што ги прочитале и филмовите што ги гледале, за потоа да прераснат во филозофски расправи за суштинските нешта – животот, смртта, постоењето или непостоењето на Бог, релативноста на љубовта, вродената добрина или злоба на човечката природа, предодреденоста на нештата и што уште не, оти тогаш за себе веруваа дека се новите големи мислители.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Јас не верувам дека некој од неговата сегашна придружба ќе се најде на негово место.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Но, верувам дека постојат поединци што имаат за цел да ме дискредитираат.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Не верувам дека утре ќе врне, реков.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Твојата омраза никогаш нема да биде повредна од твојот мир.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Како и Sanda, Ota верува дека „МОТ треба да му покаже на светот сопствен стандард.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Необичниот пар го сметаат за луд, а тие пак веруваат дека целиот свет откачил (“And here we wander in illusions”).

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Затоа ли верувам дека уште еднаш да погодам?

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Но не верувам, не верувам дека такво нешто може да се случи... Збогом пријателе, збогом мили мои. ***

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

За полесно да се ориентира, прилозите ги подели во четири групи: прилози за време, прилози за место, прилози за количина и прилози за начин.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

И не друго, јас дури верував дека тоа е единствено правилно.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Заборавиле кога биле деца како се однесувале кон своите мајки.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Веруваше дека е можен мирот со чесните што ќе му овозможеше враќање во родната земја со Палестинците во егзил.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Расправата за судбината на поимот милет во балканските јазици ги одвлече Татко и Камилски, неочекувано многу подалеку, во различни области одошто очекуваа, но сепак не веруваа дека допреле до неговата суштина.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Не знам колку сум во право но јас верувам дека уште во кафеаната "Изгрев", на Илинденска, открив дека Самоников живее со страдањата и разочарувањата што претстојат.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

И обајцата по составувањето на Листата на (без)опасните османизми, верувајќи дека еден ден нивниот проект, актуализиран ќе ја види светлината на денот, си ја продолжија секој својата поранешна работа.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Дури и сега, додека ги повторувам овие зборови, ми звучат како прифатливи и одмерени иако верувам дека ќе има и такви кои ќе си помислат дека биле неискрени.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Покрај тоа, таа веруваше дека сите, или речиси сите ја мразат Партијата и дека би ги прекршиле правилата, само ако мислат дека би можеле да го сторат тоа, а да не бидат фатени на дело.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Силно верувам дека тој, беше во потрага по дајмонот, посредникот, оној што допирајќи го со боженската рака, ќе ја разбуди во телото бесмртната душа.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Веруваше дека библиотеката на Климент Камилски ќе можеше да му помогне, сепак, да го доврши својот проект.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Ти веруваше дека стварноста е нешто објективно, надворешно, нешто што постои само од себе.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Толку е убаво што не ти се верува дека ќе потрае, пред да се распадне, како убав, голем меур од сапуница.

„Три напред три назад“ од Јовица Ивановски (2004)

Но тој лично верува дека ваквиот суд не може да се однесува за вистинитоста и за значењето на зборовите забележани од спомнатиот монах.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

имаше еден безбожник којшто призна дека кога му било најтешко, пак, на небото му се помолил, пак верувал дека нема господ, ама друг и немало до него и устата сама му се отворила да го моли господ, оти тогаш може да ти помогне само тоа што не е до тебе, тоа што не го гледаш, што не го познаваш, што не си го сретнал, господ мора да е и овдека и онаму, вели Илија Јованов, господ мора да е насекаде и затоа не можеме да го видиме и тогаш пак го гледаме офицерот, се враќа: дали сте биле војници, прашува, не, не сме биле, кажуваме, е отсега ќе бидете, вели, смртната казна ви ја заменувам со казна на прва борбена линија, вели, ќе потпишете дека доброволно се јавувате, ќе потпишеме, велиме, како не ќе потпишеме, таму барем може и да преживеете, вели, е ти благодариме, господине, велиме, ти отсега си ни господ, велиме, и одиме му ги бацуваме рацете, колената, чизмите, не бацувајте ме мене, туку потпишете овдека, ни вели, имате штастие, имаме, велиме, и среќа и штастие имаме, сигурно дека е пијан, си мислиме и нѐ одведоа во некоја касарна, ни дадоа алишта и плачките ни ги вратија после пак ни ги зедоа, ама тогаш ни ги вратија, само парите не ги вратија, пари не ви требаат, велат, оти одиме на фронт кон Турција или во Македонија. 122

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Притоа воопшто не ме обескуражуваше фактот дека не можев да си ги замислам нештата што ги бркаше за да ги достигне; напротив, си го придодавав правото да верувам дека сепак го знам, дека го познавам барем онолку колку што себеси се познавам, а притоа, вистината ви ја велам, дури ни вистинското име не му го узнав на мојов Човек, бидејќи тој ми рече а јас му верував дека така било подобро и за мене и за него.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Во сите сукцесивни фази кои следеа, од почетокот на минатиот век па сѐ до 1968 година, палестинското движење имаше само една цел да ја ослободи татковината и да создаде независна арапска држава, како и другите арапски земји во регионот, не водејќи сметка за присуството на другиот народ.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Но не сакав да верувам дека во срцето на тој што го сакав имало место за такви чувства.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Премореноста и бавноста несфатливо ја развлекле далечината од Лесново до Кукулино.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Верувам дека се присетувате: станува збор за “Дубровничкиот зимија и благородник Никола Леко*, инаку долгогодишен трговец и почитуван жител на Скопје.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Верувам дека неговата натамошна работа ќе биде плодна.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

И Татко и Камилски, во вистината на тишината на нивните библиотеки, во која веруваа дека е содржано суштинското, подземаа сила, здив и храброст за да се справат со надворешната балканска врева на животот.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

„Ќе ти откријам и една тајна: и по моето заминување верувам дека ќе се сретнеме на некоја од станиците на моето време“ нагласи.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Онисифор Мечкојад не се излажа дека ќе сум предавник, сеедно што тоа се случуваше поинаку отколку тој што очекуваше.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Исто како што нејзините поттици биле таму со првите зборови и со првите чекори на синот, така и нејзината благост дава трајна дозвола за неговата изведба – која тој истовремено ја изведува за неа, со неа и како неа (86).

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Нив оттогаш ги немало на Балканот и верувам дека повеќе ќе ги нема!

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Навистина Иван верува дека постои уште нешто од мајка му што можеме да го загубиме или едноставно да исчезне!

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Уште не верувам дека и Горачинов може да се моли.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Повторно помислува дека историјата е само еден бескраен след на жртви, меѓу кои по необјаснивата волја на Севишниот се вбројува и оној што, еве сега, се жртвува со експлозивна направа, и оние невини луѓе во автобусот во кој ја активираше, како и самиот тој, невиниот рабин Елеазар бен Цви, кој ете ни на крајот, сега додека умира, со последниот атом на свеста не може да го сфати цинизмот на историјата, ненадејноста на збиднувањето и непредвидливоста на искуството, зашто целиот живот невино верува дека не е нужно да се помине низ искуството, да се проверат нештата за да се прифатат од друг дадените заклучоци.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Тој се гордеел со својата вештина како ѕидар и верувал дека може да направи мостот да опстои само со помош на традиционалното жртвување на животно - тој заклал јунец.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Но и тогаш една од причините за полудување доаѓа од Бога – во времето на ренесансата лудилото е сфатено како последица на три основни грева: лудило на вообразбата, кога човек верува дека е некој, или нешто, што реално не е; лудило како Божја казна; лудило како последица на огромна страст.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Веќе си испланирав како ќе заминам на школување во Кавадарци, ех колку се радував, кога неочекувано татко ми ме пресече: Не верувам дека ќе те примат, сигурно е пополнет бројот, а јас го молев: Тате, ако таму не ме примат, дај ме барем во работничко училиште.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Мора да е некаде околу тој датум, зашто беше прилично сигурен дека самиот тој има триесет и девет години и веруваше дека е роден во 1944 или 1945 година; но сега беше невозможно да се утврди каков било датум во рамките на една или две години.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Ја очекува слободата од интервенцијата на Европа, сфаќаа, значи, дека револуционерна Македонија нема сили да се расправи сама со Турската империја, и сепак веруваа дека европската интервенција ќе се предизвика полесно и побрзо преку терор против истите Европејци, преку една борба која по својата природа буди кај Европеецот одвратност и која, третирана како ’анархистичка’ беше погодна за најпакосна за македонските борци експлоатација од страна на непријателите“212.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Потрагата по родителите за него била како движење по ходник на чиј лев ѕид го гледал насликано своето минато кое веќе било мртво, од десниот ѕид безуспешно се обидувал да го оттргне превезот зад кој се криеле оние кои го отфрлиле по раѓањето, а некаде далеку, таму каде што завршувал ходникот, се простирала празнината на иднината, која се надоврзувала на мртвилото и отфрлувањето.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

На наддланката му лазеше пролетна бубачка под црвен оклоп, она за која се веруваше дека е предабер на гости.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Ова е и една од причините зошто осамените веруваат дека со нив сеќавањата повеќе манипулираат.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Не верувам дека некој ги купува.

„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)

Меѓутоа, не верувам дека на него посериозно влијаел Лајбниц.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Иако тие ја знаеја и за секој случај ја имаа на ум поговорката Што ти носи часот не ти носи годината, но повеќето веруваа дека таа поговорка се однесува на тоа дека не знаеш кога ќе ти пцовиса волот или кога ќе падне град да го столчи и тоа малку што се родило.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Нѐ сметаа за педерски/лезбејски пар, а не за двајца геј-/би-мажи чија врска е тато/момче, како што гледавме на себе ние“ (48).

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Верувам дека Билјана за сето што ѝ го реков, а не ѝ беше јасно, ќе го поставеше прашањето: „А зошто?“

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

Махмуд Дарвиш ќе стапи во редовите на Палестинската ослободителна организација во 70-те години од минатиот век, а ќе ја напушти во 1993-та во знак на протест против спогодбите во Осло, коишто Јасер Арафат ќе ги склучи со израелската држава.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Нивната голгота почнува со последниот фрагмент од нивното паување, тогаш кога веруваат дека наближиле до своите семејства.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

И кога веруваше дека стигнал до целта, до слободна Палестина, тој беше соочен со неочекуван пораз, со уште потрагични последици.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Со Вулкански, колку што ми е познато, соработуваше Еуфорие Скопски, но верувам дека и тој би се согласил со мене по ова прашање.

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

Се обидел да се исповеда пред челникот Онисифор Проказник, бил срамежлив и безгрешен, можеби нешто од долгиот живот и присокрил пред помлад сведок и исповедник.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Си реков: „Името негово сонот ми го открадна, па сега ми го враќа!

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Камилски се насмеа, но потоа, прифати со сериозен тон: Смеата настрана, но нема збор што би можел, подобро од оваа поговорка да го долови не само албанскиот туку и целиот балкански инает, создаван и пластен во времето на османското владеење во нашите земји!

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Се веруваше дека Арафат не успеа да остане на висината на предизвикот што му го понуди историјата, најпрвин поради фактот што војната и мирот, револуцијата и раководењето, тешко се сообразуваат, координираат во исти личности, при што водачите на револуциите, на движењата за слобода ретко стануваат и најдобрите градители на државите!

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Сите кои веруваат дека ќе бидат бесмртни преку она што го создале – сеедно дали се тоа децата што ги изродиле и кои преку својата крв ќе ја пренесат нивната крв, или пак тоа се уметнички и научни дела – сите тие ужасно се лажат дека така си ја обезбедиле бесмртноста.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Бети: Веројатно сѐ уште го обожава.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Сега само верувам дека среќата ми била многу поблиску мене и сакам да ја испитам уште еднаш, тоа е сѐ, што ми останува, и јас еве доаѓам по тебе.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Знам дека многумина од вас ми пцујат мајка зашто од одличната сцена на бивша Југославија токму неа ја одбирам за мојава ин мемориам колумна ама верувам дека Брена си го заслужува своето место во овој напис.

„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)

Веруваше дека во зборовите на народите со мешана судбина се кријат енигмите на балканската историја.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Тие не верувале дека слободата на Македонија може да се извојува преку национална револуција.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Д-р Џуџу: Не верувам дека во овој момент мисли на Шекспир.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Во заблуда се тие мајки што веруваат дека е така.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Дури и дед Павел ништо слично ми нема спомнато.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Притоа несфатливо грд ми се чинеше и навидум соблазнителниот предлог на Грофот, дека разбраниот и истинољубив автор, ќе си обезбеди ослободување од евентуалните обвиненија ако пројави спремност да соработува во расчистувањето на проблемите што се обидува иследникот да ги разреши.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Се криела ли итречка игра на челникот во тој предлог да го придобие на своја страна бунтовниот имењак од прости сметки зашто верувал дека тој може да посегне со своите тешки шепи кон невидливата књазовска круна на кукулинската татковина?

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Честопати се верува дека пристапувањето кон таквиот модел би значело понижување или на некој начин осиромашување на сопствената слика за себе.

„МАРГИНА бр. 3“ (1994)

Меѓутоа, во случаите каде генуината креативност е здружена со употребата на канабис, Пет и Бол веруваат дека ваквите личности се однапред подготвени за своите задачи и биле креативни и пред употреба на дрогата.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

- Штом тоа го велиш ти, јас верувам дека е среќа, - му се оџвари Нумо.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Отец Симеон гледаше со иста рамнодушност; дури ни во гласот не можеше да му се открие возбуда. „Смешно е, докторе, да верувате дека сум луд.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Голем број на правци како ARTE POVERA, WELTZAURIG, Новиот реализам, FLUXUS, уметниците како JO- SEPH BEUYS, никогаш не ќе го оствареа истото ако не се беа сретнале со делото на Швитерс. Дали мислите дека постои разлика помеѓу она што Американците го презеле од Швитерс и она што Европјаните го презеле од него? Не верувам дека постои толкава разлика, бидејќи поп-генерацијата отсекогаш применувала некаква нео-европска сликарска димензија.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Во нотата понатаму се истакнува дека Француската влада е свесна за сериозните неприлики што можат да настанат со поништувањето на одлуката на Конференцијата на амбасадорите од 6 декември 1922 година, но сепак верува дека таквото решение мора да се донесе, бидејќи се потпира на такви аргументи што не можат да се одречат.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Ние седиме и ја гледаме - не ни се верува дека тој труд, тоа читање, измачувањето низ кое поминуваше ќе има ваков епилог.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Сакам да кажам, не верувам дека воопшто некогаш бил употребуван за нешто. Токму тоа и ми се допаѓа.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Има причини да се верува дека односот на Гарванов кон гемиџиите бил определен повеќе од вториот, личниот момент.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

„Кога се зборува за ‘одбрани малцинства’, вообичаената злоба ја претумбува смислата на тој израз и се прави дека не знае дека човекот на елитата не е само вообразено суштество што верува дека е над другите, туку битие коешто од себе бара повеќе од другите, дури и кога не му тргнува од рака да ги оствари себеси поставените повисоки цели...

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

Со малку еуфоричност можеме буквално да констатираме дека во популарната култура со некои ограничувања (што ги диктира нејзината форма и е секако добро да се знаат) се изразува сета богата комплексност на светот: можностите, чувствата, надежите, желбите, вкусовите, значењата, историите, теориите, политиките, итн.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

(Авторот е склон кон суеверие, кон откривање знаци што нешто укажуваат; така, на пример, кога при бричењето ќе се исече, верува дека е тоа некој лош знак и цел ден страхува дека може да му се случи нешто непријатно)

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Тој сè уште верува дека училиштето е најубавото место на светот.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Суеверно веруваше дека тоа треба да се стори во време кога ништо друго по дома ќе нема што да прави и кога вистински ќе му се посака спокојно да се посвети само на тоа.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Зборувај го она што го мислиш и што го чувствуваш, а не она што веруваш дека треба да го кажеш заради некого.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Еве, си реков, Велико, пак ти не верувај дека луѓето со чпртест нос не се лоши.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ти веруваше дека си видел еден непогрешлив доказен материјал кој потврдува дека нивните признанија биле лажни.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Му се допаднало во мирните води да чита нешто за што верувал дека ќе умее да го прочита, па нека чита.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

РЕЧНИК НА ПОМАЛКУ ПОЗНАТИ ПОИМИ

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

И не верувај дека ќе ме сотре натема. Рано е да се подгрбавам под клетви.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Мисли ли тој оти Србите му веруваат дека се работи на “Македонија за Македонците”, ако се игнорира прашањето за јазикот на Македонските Словени, и дека тоа прашање лесно и праведно ќе се реши со добивањето на автономни права?

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

И. К.: Јас сум мошне песимистична личност којашто сѐ уште верува дека креативноста произлегува од стравот и од болката.

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

Но тој не беше задоволен од можните синоними, верувајќи дека тој секогаш крие и нешто друго, со тешко дофатливо целосно значење.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Сите птици се споменати веќе. - Не верувам дека орелот и јастребот ѝ простуваат на сојката, тоа не верувам.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Даниел не можеше да верува дека едно човечко суштество може толку заплеткано да се соедини со друго.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Не му се верува дека тие се сосем подготвени.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Башевски како да се надоврзува на Селимовиќ, но додека Селимовиќ го воведува ликот на Хасан, кој верува дека спасувањето на братот не може да се доведува под прашање заради виша правда, туку дека правдата може да се оствари само преку поединечното спасување, т.е. дека универзалното го нема, ако го нема во поединечното, во Бунар нема позотивни нишки на ликови чија етика не се доведува под прашање.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Затоа и верувам дека Благола ќе ги прифати моите причини и дека ќе побара и самиот да се врати дома, му објаснив на Смокот.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Премногу добро образовани во нашата стара Европа, ние природно веруваме дека постојат мисли, кои упорно ѝ се противат на секоја екстериоризација.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

И сите ги гледаат и веруваат дека пијат чај, но само едно не им е јасно и се праша по некој: — Зошто, душко, овие луѓе пијат по пет шест десет чаеви наутро?

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Како да бил бессилен да ги ослободи жилите и месото од грч и со матни очи барал капка роса скриена од сонцето под лански лист, да ги допре усните и да го убие огнот на пониженоста и мислел - бил млад, остарел, се намалил, премал ќе се удави во таква капка.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Грета: Штом ќе завршиме со тебе, Тики Ди, и твоите и печатот и телевизијата има да дознаат кај си ги криел овие вештачки помагала!

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Онисифор Проказник ја гребеше со нокти брадата. „Да појдам и да пијам со нив? Не верувам дека ќе ме пречекаат со раширени раце.“

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Тие верувале дека со нејзиниот успех и македонскиот народ ќе биде ослободен.

„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)

Покрај импресивниот напредок на науките во објаснување и предвидување на природните процеси, останува отворено прашањето може ли човековата мисла, свеста и самосвеста како основни елементи на духот, да се фати со „мрежата“ на научното познание.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

За првпат успеа да го интернационализира палестинското прашање, да придобие и голем дел од американската јавност, која дотогаш ова прашање го сметаше за маргинална бегалска историја, како многу други во Америка!

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

За Мајка историјата, за разлика од Татко, не се сведуваше на херојски или драматични настини, кои произлегуваат од војната и мирот, туку од малечките, речиси невидливи нешта околу семејството кои ја чинеа среќна, силна, кога ги спасуваше животите на своите чеда.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

По донесувањето на новиот Устав во Македонија била формирана Народна федеративна партија.

„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)

„Татко верува дека виното подобро старее во визба изѕидана в земја“, рече Стефани, постарата ќерка, која многу личеше на Даниел, и можеше да се рече дека таа и Даниел се близнаци.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Оттука е и негова софистицираност-невиност, бидејќи верувам дека Ворхол некаде длабоко во себе веруваше во вистинска слава - како есенција на вистинска каризма.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

По сѐ што слушнав оттаму и според сѐ што искусив низ годините и што насетував за иднината, кај мене, можеби неправедно и пребрзано, се создаде расположение да верувам дека луѓето меѓу себе, и секој со секого, е во недоразбирање и дека заради тоа, на овој или на оној начин, на крајот, секој секогаш е во загуба.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Челникот со лузна на лицето тајно го испратил Спиро Првославец во Кукулино: сите што ќе можат да ѝ појдат на дружината во пресрет.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Палигоров не се смируваше. Почна да верува дека предлогот за орден нема крај.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Сега не верувам дека ќе нѐ стрелаат, вели Лазор Рогожаров и си ја чеша истрижената глава.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Такво е значењето на тој прстен и јас верувам дека ти некогаш ќе дојдеш, или во Гоа, каде што сме во текот на зимата и пролетта и ги продаваме кашмирските килими, или можеби во Кашмир, каде што твоите не биле, а рекоа дека толку сакаат еден ден да дојдат.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

- Не верувам дека би се решил на таков чекор... Посебно не сега....

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Излез, всушност, има. ‌Вложеноста на машката геј-култура во сцената со судирот меѓу мајката и ќерката, со други зборови, и тоа како може да има врска со неблаготворните општествени и дискурзивни услови во кои геј-мажите се воздигнуваат до можноста за емоционално изразување, а најмногу за еротско изразување.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Но до каде се ѝ лутале мислите во тие моменти, можев само да си замислувам; притоа не престанував да верувам дека секогаш бев близу до вистината.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Којзнае колку сум праведен, но ова нејзино тврдење ме упатуваше на помислата дека Катерина е надарена не само да мисли туку и да верува дека истовремено се наоѓала на повеќе места но исто така и да тврди дека отсуствувала и од таква манифестација на која било забележано дека најмалку десет пати аплаудира!

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Ама како што нам ни било во лулката на демократијата, не верувам дека им било на другите наши во тамошните татковини.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Татко, кој беше во потрага по вистинските причини за падовите на империите на Балканот, на крајот започна цврсто да верува дека светот на иднината ќе напредува и вистински ќе се еманципира само преку цврсто верување во универзалната историја.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

До крајот на животот, во балканскиот неред и хаос, во војните, омразата, веруваше дека до обнова на светот ќе дојде само преку вистинските книги.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Погледот избира само една: Прошетка на нашите чекори по кожата на минатото!.. (Надраскава ми ја нашепнува познат глас изречен од уста што верувам дека ја знам).

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Сите веруваа дека крадецот е Адам но бев убеден дека само јас ја знам вистината.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Таму се собрани сите жители на градот - и градските великодостојници и занаетчиите, и свештениците и воините, и дамите и перачките, децата и старците, лекарите и рибарите, чесните и крадците.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Србин знаеше дека мора да има познати меѓу селаните, но нешто не му даваше да верува дека Французите туку- така ги оставиле сами овде двајцата бугарски војници.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Тој мора да биде отсечен од минатото, исто како што мора да биде отсечен и од странските земји, затоа што е неопходно да верува дека нему му е подобро отколку што им било на неговите предци и дека просекот на материјалните добра постојано расте.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Всушност, во врска со оваа тема, тој предлага проучување на четири технологии: технологии на производство, технологии на знаковни системи, технологии на моќ и технологии на селф (Foucault, 1988).

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Дури и сега, јас сум сосем свесен за тоа, ти се држиш за својата болест, верувајќи дека таа е доблест.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Каква улога можеле да имаат тие военни времиња во создавањето на нови животи. Верувам дека имам право да прашам.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Разумно е да се верува дека сите физички процеси се подлежни на научно објаснување.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Или, поточно, верувам дека таа не припаѓа во класата знаење, што никако не значи дека треба да се откажеме од знаењето и да му се препуштиме на мракот.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Само што таа, иако веруваше во господ, не веруваше дека него господ ѝ го пратил.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Искрено верувам дека, кога, од денес до утре, филмот би морал да се одрекне од звучната лента за повторно да стане кинематографија на немата уметност каква што беше помеѓу 1895-та и 1930-та, голем дел од денешните режисери би морале да ја сменат професијата.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Просто не ти се верува дека сѐ уште е лето.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Каде си? На кого му зборувам?

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Додека Исток се будеше во жестокиот антисоветски и антикомунистички револт, на чие чело застануваа Вацлав Хавел, Лех Валенса во самоуправна, неврзана, демократска Југославија, преовладуваше дефетизмот и конформизмот на некогаш среќни владетели -утописти, кои не можеа да веруваат дека нивниот сон завршува!

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Не сакам да ме разберете погрешно, јас воопшто не верувам дека во вашиот случај станува збор за таков вид пропуст“.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Не верувам дека тоа би можело да биде премиерот Мохамед Мзали или министерот Бен Сајах, кој се држи понастрана, наводно како американски човек.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Неа не може да ја пополни ни присуството на нашите блиски: мислам на оние што трагаат по ведри доживувања за да нè разонодат, ниту пак оние другине, кои веруваат дека ќе нè сторат среќни нудејќи ни неизмерни количини спомени.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Сè до денес тој верувал дека има значајни подобрувања во неговите навики, во начинот на размислување и ритамот на живеење.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Не сакаш никого да навредиш! И веруваш дека тоа е најдобриот пат да се втаса до праведноста, му забележа мајка ми.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Ако овие настани се оценети како преферирани излези, од индивидуата се бара да опише зошто верува дека тоа е така.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Секогаш кога ги метев скалите на Куртиш ага верував дека нешто ќе пронајдам, некоја ситница, нешто необично.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Вака барем ќе верувам дека таа едноставно умре!

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Но не верувам дека утре, по ден, ќе имаме сила да чекориме.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Го бранам на истиот начин како што ги бранам уметниците што пишуваат графити низ нашите градови.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Таа ѝ осигурува на масата подолготрајна предност, бидејќи другите веруваат дека таа е отуѓена и таа ги пушта да веруваат.

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

Веруваме дека тој тлее во мнозина глави. Тоа сепак не е доволно.

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

Во слободата е дозволено да се верува дека и мртвиот може да биде жив.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

И тој повторно верува дека неговиот метод му овозможува да стори подобри нешта одошто традицијата.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Престанаа дури да ми веруваат дека сево ова се случило и ме обвинија дека сум го измислил.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Немаше време ниту да ги тргне неколкуте книги на Сталин и за Сталин, од својата библиотека, со кои веруваше дека ја штити библиотеката од непредвидливите натрапници во библиотеката, ги штити сите други книги, вклучувајќи ги светите книги на Мајка.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Да се остават мажите во убедување дека тие се мажите, додека тие, скришум, не веруваат дека тие се жени (како што ни децата не веруваат дека се деца).

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

Фодулчето не е многу восхитен, како да не му се верува дека е излекувана, ама на неговото лице забележувам и малку радост што најпосле мајката може да гледа како ѝ расте ќеркичката.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Дури ни не загатнав дека се сомневам оти неговните служби ми го подметнале написот за Зрновски.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Ако имала среќа да поживее уште некоја недела верувам дека ќе смислила начин како самата себеси да се смести таму каде што наумила. И тоа без твојот сандак!

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

А „еволуцијата на министерот (се однесува на британскиот премиер Винстон Черчил, б.м.) за успесите на маршал Тито во оваа војна се изненадувачки, а многу посматрачи во оваа земја веруваат дека тој ги претставува во многу порозова слика од онаа што навистина егзистира, иако нашите информации за вистинската ситуација... се неодредени“.

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

Нешто во неа веруваше дека е така, го знаев тоа по некоја нишка среде испреплетената истоштеност на нејзиниот глас, по невидливиот зрак отаде болката во нејзините очи; но мене тие зборови, кои во своите мисли ги изговарав со нејзиниот глас, сепак ми се враќаа со некакво подмолно, потсмешливо ехо.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Тие разменија на крајот неколку мисли за тишината и зборовите: Извлечи од заборавот зборови кои ти се чинат посилни од тишината.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Кога останаа сами во претсобјето, Марија скоро низ солзи им велеше дека не ѝ се верува дека Карл дошол.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Не, не можев да сум поинаков од другите, со нив раснев и од нив учев, и не верував дека е прв ден на пролетта: минува времето низ мене, ме џвака однатре, ќе се споулавам, мислев и ги бришев солзите на пониженоста.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Својот интелектуален содружник, Климент Камилски, овој Татко го наоѓа сосема случајно, во една партија покер (прекрасна метафора за балканските односи), и во него наоѓа силна потпора за својот животен, метафизички проект: да се изработи историја на падот на империите на Балканот, а причините да се најдат во јазичните супстанции.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

„Не знам. Не верувам дека попот станал милиционер.“

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Но мојот живот ќе трае пократко од тој ужас.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Татко, од овој аспект, од оваа призма, ја следеше балканската историја, проникнат во падовите на империите, кога историјата зрачеше најмногу со својата трагичност, со проклетството како што тој го нарекуваше.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Неколку века подоцна, Аретаеус од Кападокија, во делото „За причините и знаците на болестите“ вели: „Пациентот може да замислува дека има земено друга форма од својата, некој верува дека е врапче, петел, или земјена ваза; друг дека е Бог, оратор или актер кој го држи жезлото на светот; некои плачат како новороденчиња и бараат да бидат држени в раце, или веруваат дека се зрно синап и постојано треперат од страв дека ќе бидат изедени од кокошка.“

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Овие техники ги поттикнуваат индивидуите да веруваат дека оние што се бават со овие дисциплини имаат пристап до објективниот и непристрасен опис на реалноста и човечката природа.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Или така барем итро имплицираат Пенси дивижн. ‌Поради нагризувачката скепса што во деведесеттите се појави во врска со родовата нормативност и со егалитарноста на постоунволските и претквирските геј-стилови, тешко беше да се верува дека некој некогаш сериозно ја сфаќал културата на машкиот геј-клон.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Синот ќе ги спроведе во дело татковите ностварени желби.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Според написот, Калифија-Рајс и партнерот, Мет, се запознале кога обајцата сѐ уште биле жени и лезбејки.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Сакав да речам оти лично верувам дека надарените со храброст не исчезнале преку ноќ. Сѐ уште ги има.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Така вуду- окултистите во Спроул, кои веруваат дека преку Матрицата контактирале со вуду пантеонот, всушност се соочуваат со овие фрагментирани елементи... Margina #32-33 [1996] | okno.mk 67

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

А може да создаде дела или деца.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Не можеше да верува дека до таа мера и двајцата негови родители ја отфрлаат Марија.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Набргу Калифија-Рајс го започнала процесот на преминување од женско во машко. ‌Во меѓувреме, Мет Калифија-Рајс, кој сакал дете, а не верувал дека ќе му дозволат да посвои, неколку години не можел да прима тестостерон поради несаканите дејства, какви што му биле заслепувачките мигрени.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

До друг заклучок барем во овај момент не можам да дојдам.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Всушност движењето кон изворност, и вообичаеност, во светот, би требало да биде кулминација на движењето кон туѓите и необични светови. (Bourdieu, 1988, str. xi-xii) Според Бурдие (Bourdieu), егзотизирањето на одомаќеното преку објективизирање на вообичаениот и прифатен без никакво сомневање свет го олеснува “повторното самоприфаќање”.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Не верував дека ќе ми се појави повторно како дете во долината која претскажуваше најубава претстава а ладни женски тела пловеа со своите кораби кон небото на детските соништа.

„Чекајќи го ангелот“ од Милчо Мисоски (1991)

На дното од човечкото суштество лежи прашањето за смислата на животот.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Во меѓувреме, како што ми пишувате, вие престојувавте во Букурешт каде што, и покрај тоа што се зборува за сите напуштени деца, и сите кучиња скитници, верувам дека сите имале интересни и збогатувачки средби во врска со вашите книги.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

Еднаш тоа беше ефтин полициски доушник кој веднаш ја покажуваше вистинската карта, а другпат, ќе им се придружи некој натрапник, верувајќи дека ќе извлече некоја пара од наивните старци, макар што тие не играа за никаква парична добивка.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Презентирајќи 180 примероци селектирани од огромниот опус од 10,000 до 15,000 парчиња, Темкин и Роуз сериозно ја потврдуваат важноста на цртежот во делото на Бојс: Цртежот, тврдат тие, е концептуалниот клуч кој ја отвора вратата кон комплетната уметничка продукција на Бојс.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Зар да верувам дека не се кае?

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Сепак, јас ќе се обидам да го направам тоа во поглед на една револуција во философијата, онаа постмодернистичката, и на тоа движење во поглед на еден философ - Жак Дерида (Jacques Derrida).

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

И се сурнав потоа на Sirmium, на Singidunum, на Naisa, Sardica, а од тука и - Константинопол и уште копнеев и Троја да ја видам.

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Тоа беше време кога младите, или барем оние млади кои јас ги познавав, живееја во очекување на остварувањето на љубовта, а почетокот на заедничкиот живот веруваа дека ќе биде симнување на рајскиот поредок на земјата, а потоа ги отрезнуваше баналноста на секојдневието кое ги очекуваше, бидејќи секое очекување кое е поголемо од стварноста, како и секоја љубов која е поголема од оние кои се љубени, завршува или со пропаст, или во тривијалност.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Јас ете верувам дека навистина го рече тоа!

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Зар да не веруваме дека, најпосле, доброто со добро се враќа?

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Толку беа внесени еден во друг, (или мракот го создаваше тој привид), па на Анастасија ѝ се причинуваше дека настојуваат да ја испијат еден од друг сета слобода за која веруваат дека им припаѓа, дека ја поседуваат!

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Дали овие правци на развој ѝ се чинат привлечни на индивидуата?

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Понекогаш тие игри беа измачувања, кога доктор Гете ги негираше исказите на оние пациенти кои опсесивно зборуваа за блиските кои ги загубиле, или кога на Ханс, кој секогаш кога ќе го слушнеше зборот „зошто“, удираше со главата од ѕидот, упорно му го поставуваше прашањето: „Зошто удираш со главата од ѕидот?“

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Камилски, надоен со научен сорбонски дух, веруваше дека овој пристап методски би бил поуспешен.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Еднаш една ноќ после долгото патување по разбрануваното море на љубовната авантура ја прашав Катерина, (навистина ја прашав); ѝ реков: „Ти ако беше Ева, замисли си ти ако беше онаа дамнешна пра пра убавица Ева, и ако знаеше дека она што го вложуваш во безграничната игра на нашите тела ќе биде причина да нè избркаат од Рајот, дали ќе се откажеше од играта!“

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Не можеше да верува дека во неговата куќа крај реката, така неочекувано и чиниш несетно, му дојде човекот што и самиот целиот живот го беше посветил на мистичниот пат на јагулите.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

- Ајде, де?! - Го видов од камионот.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Кога веќе решив да ви раскажувам за Исак, Кејтеновиот син, би имал толку убави, нежни и незаборавни спомени, толку чисти и светли мигови кои не верувам дека некогаш можеда се заборават.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Нели токму наивноста и брзоплетоста, иследникот ги беше спомнал како можна олеснителна околност уште при првата наша средба, а јас наивно ги бев протолкувал само како понуда обвинувањата да се сведат на размена на пријателски размислувања и на еден вид другарска помош.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Ко клинец цртав прилично добро, но редовно се соочував со таа чудна реакција: „никој нема да верува дека е од дете.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Зарем веруваш дека новите времиња ќе бидат подобри? Очите се избиструваат од гледање убавини.

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Постојат големи причини да се верува дека амилот е еден од предизвикувачите на канцерогениот Капосиев сарком кај серо- позитивните хомосексуалци.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Но, и после истекот на овој новоутврден рок за исплата, таа пак е изиграна и повторно не ги добива неисплатените плати и отпремнината. 274 Сепак, Костадиновска сè уште верува дека спорот може вонсудски да биде решен, па после одржан нов состанок со директорите, добива ново ветување дека во новодоговорениот рок, конечно, средствата ќе ѝ бидат исплатени.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Не се смееше, беше потсмешлив. „Не верувам дека секторот ВИП* е за потценување.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Наивно верував дека ќе можам да им помогнам.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Веруваат дека вистината е светилка и ако ја окријат причината за изгаснатиот пламен мислат дека ќе откријат и кој го запалил!

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Наспроти неспорната моќ на традицијата, бевме привлечени од такви центрифугални мамки какви што беа есејот “The white negro” од Norman Mailer, достапните џез снимки и книгата за која сѐ уште верувам дека е еден од најголемите американски романи, “On the road” од Jack Kerouac.

„МАРГИНА бр. 1“ (1994)

Само ќе ги поткрене рамињата.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

„Тој верува дека постојат елементи од „Македонските Словени, Арнаути и Срби“ кои ќе соработуваат со мисијата.“

„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)

Многу мечтаевме, а уште повеќе сакавме да веруваме и верувавме дека ние ќе бидеме победниците.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Големи ретроспективни изложби во Германија: Минхен, Бремен и во Швајцарија: Мартини. 1991 - 1992 Три значајни ретроспективни изложби: Фиренца, Виена, Рим... превод: Павел Попов 208 Margina #8-9 [1994] | okno.mk

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Никифор Ганевски рече: „Не верувам дека по смртта се оживува. Од варено зрно не никнува пченица.“

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Правта ѝ ги глочкаше очите, во устата ѝ крцкаше песок.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Веруваше дека со неуморен дијалог и дебати може да ја докаже својата вистина, оти во таа вистина беше Божјата правдина.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Работејќи триесетина години врз сиџилите, во битолскиот кадилак (од XV до XIX век), кој ги откри, ги систематизираше и ги преведуваше во триесетте најубави години од својот живот, па можеше да состави еден вид енциклопедија од поимите на исчезнатото време, но ова што сега го работеше со Камилски, можеше да претставува игра од неговите големи соништа на Балканот, како единствен калауз да излезе од самиот себе.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Драги мој! Верувам дека е рајот нешто пријатно, но сметам дека благонаклоноста на народот не е нешто помалку сакано и дека не се мами тој кој се жртвува за неа.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Лајбах прогласија своја држава со државјанство, пасош, визи...

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Што е наважно, таа верува дека сме ние добри луѓе.

„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)

Без да се предвидат сите стапици на многуте животни искушенија, многуте испреплеткани жили на очајот, недоразбирањата, изгубеноста и стравот на споулавеноста пред утрешниот ден, можеше да се верува дека животот е бескраен сончев простор во кој она што живее, дише расте е бесмртност и вечност.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

6 Луj Фердинанд Селин АРГО ГОВОРОТ Е РОДЕН ОД ОМРАЗА Трињол случајно го сретнав, еден единствен пат во животот, помеѓу 1939 и 1940, додека работев како лекар во диспанзерите во Сартрувил и во Безон.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Преку сликите во спомените... му донесов едно шише метакса од неговиот внук од еден од браќата (дедо Тане кој често доаѓаше во Скопје) кој сакал да го убие на граница кога како партизани верувале дека одат во својата татковина.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Се јавуваше само пред да започне војна и само додека траеше војната, па според неговото бучење, то ест јачење, луѓето претскажуваа колку долго ќе трае војната и колку крвава ќе биде.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Минутите, часовите, деновите беа прекратки, затоа не верувам дека ова е нашата судбина, ова е привид на лоша приказна, а нашата приказна е премногу добра за лош крај.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Но таа веруваше дека во книгите, можеби токму во тие книги, се крие нешто посвето, посудбинско за семејството, отколку во единствениот таков апарат за јуфки во градот.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Османлиите, во времето на моќниот султан Сулејман Величествениот и најголемата експанзија, по неуспешните опсади на Виена, верувале дека градот на реката Вардар ќе биде првото нивно упориште на Балканот, еден вид истурено предградие на Цариград.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Затоа и верувам дека не треба да се заборави ни еден народ, ни една страдална личност, во името на други страдалници.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Веруваше дека во урнатините ќе никне новата билка на животот. Така било овде отсекогаш.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

„Па, верувам дека тоа е интересно. Ајде, нека не те чека Сврделот.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Истиот хипнотизер ме индуцираше така да верувам дека гледам само шест луѓе во една просторија во која имаше преку шеесет.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Кога Даниел почнал да работи, никој не верувал дека ќе успее каде што другите, постарите и многу поискусни мајстори, не успеале.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Затоа, во својата ни најмалку декларативна поетика, авторот е толку самосвесен за творештвото како свест за оние предели за кои веруваме дека се вечни: „Со моето сведочење во вид на писание дека некогаш сум бил, всушност, јас и посведочувам дека сѐ уште сум жив, но дали на овој или на некој друг свет, не знам“ (Писание за ѕвероглавите и мојата смрт).

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Офна како од куршум пронижан и изусти длабоко потресен: — Ти ли си, Петре, брате? — и почна да го бакнува по крвавото лице на бацко му Петре, којшто се онесвести од силната возбуда што го најде брата си во крвавата борба со „непријателот", за кого веруваше дека загинал уште пред три години.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Верувам дека забележувате: кодошот ве подучува како да се однесувате кон кодошите за да можете да ѝ користите на својата несреќа.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Веруваше дека Африка е приказна, а Марија (Марија, не Јанко) ги сакаше неговите приказни.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Велам: ОК, види, ова што сега го правиш навестува одреден универзум на нешта коишто верувам дека се поврзани.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Колку повеќе одеше на вратите, на местата каде што се надеваше да најде работа, сѐ помалку веруваше дека ќе успее во тоа.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Гледајќи како чекори околу книгите и глобусот, и самата започна да верува дека вистинскиот излез го кријат книгите, како што неретко ја убедуваше Татко!

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Се разбира, се разбира, корнењето нокти не беше само нивна специјалност, се согласи Грофот.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

А може и ништо нема да ви рече.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Татко ми се сомневаше во постоњето на реинкарнацијата, а мајка ми рече дека многу би сакала да верува дека е можно тоа.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

- Не верувам дека е крив, но тоа нас не нѐ интересира, господин управниче, - рече Гоце.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Кога би можела да го вратам времето!

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Поштарот не верува дека сум мртов а мене ми е здодевно да го одведам до гробиштата, парцела икс, алеја три, и да му ја покажам белата плоча со име и година - Никола Боткин, 1948.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Брат ми беше прашал дали мене би ми било дозволено да ги посетувам часовите, на кои потоа ме водеше секое неделно претпладне, во домот на својот професор.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Верува дека нема да го пропушти, во тоа неговиот творечки дух насетува прикаска, но тој е автор кој, прво, пишува за свое задоволство и, второ, сака да си постави мамка на која ќе се фати за да може добро да влезе во играта и успешно да исплива од неа.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Оние во шарените куќички под огромниот крст на врв рид си веруваат ли, веруваат дека некоја заскитана пеперутка од Андите само што не им слетала на левото рамо да им донесе троа среќа, не мора една вреќа ами сал троа среќа, а најсреќни се, се разбрира, тие кои уште од раѓање ќе си се вгнездат во некој убав сон и ним им заблазнуваат сите.

„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)

- Го сфаќаме настанатото недоразбирање, и веруваме дека младиот човек ќе размисли за своите грешни заклучоци а со тоа ќе извлече и соодветна поука.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Тргнаа заебанции, кои верувам дека ги правевме ние, а не Американците.

„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)

Се надоврзуваат простори со различни димензии, во некои се среќава осамена творба (како Olivestones), како и широки простори кои слободно „дишат“, инсталации кои меѓусебно се допираат.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Сакаше да верува дека ветувањата што му ги даваа неговите сојузници пред само неколку месеци се искрени и вистинити.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Повеќе би сакал да видам (посебно во Милано и Италија) автобуси исликани со спреј, измачкани ѕидови со уметност или со нешто за што се верува дека е уметност, па дури и тогаш кога е тоа форма на иконокластика (сите знаци на културата на нашите метрополи) отколку валкани улици, автомобили паркирани во два реда или на тротоарите, или издувни гасови во населбите.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Но, Рада, која и самата почна да верува дека времето брише сѐ, приказната за својата голема тајна не ја ни отвори.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Тоа беше желба на дете што се плаши од видени мртовци и сепак може, верува дека може, со здив да му ги излекува раните на животното.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Леле колку се грди! (Од чантата вади цигара) Дики, ако не ти се допаѓаат игрите на овие злобни дечиња можеме да ги исфрлиме од тука!

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

” Секако, не верувам дека Купер сам одлучуваше за тоа, мислам дека луѓето што го опкружуваа го советуваа да не ја прифати улогата.” •Од каде ви е идејата за секвенцата со воденицата? •Хичкок: „Кога ќе ми се означи местото на снимањето - а тоа е многу важно за моите идеи - мора во потполност да биде искористено, драматуршки искористено.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Само Симон Наконтик подрипнувал околу покојникот. Не можел да верува дека на овој свет сепак се умира и мрморел нешто за своја сметка.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Или можеби, само да ме збунат. – Многу си дозволуваш.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Некои од нив веруваат дека се само измислени од некој друг, други - дека се дел од нечиј сон, трети мислат дека некој ги создал како што се создава предмет.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Така, дел од модернистичкоит дух е да се биде “модерен”, во нетехничката смисла на зборот.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Оваа операција има вредност „вистина” кога барем еден од аргументите е „вистина”: тоа може да се опише како „или A или B (или и A и B)”. Rychlack придава големо значење на она што тој по грешка верува дека треба да биде операција, а тоа е „или A или B но не и обата”.

„МАРГИНА бр. 3“ (1994)

Не верувам дека се лажам: кај вашиот син разумот се враќа.

„Го сакате ли Дебиси“ од Лазо Наумовски (1973)

Иако петпати поголем е од мене, верувам дека ќе го скротам!

„Еп на Александар Македонски“ од Радојка Трајанова (2006)

Х.Х. го забележа моето изненадување. Веруваше дека целта ја постигнал.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Пријатели? Роднини? Соборци? Ах, секако по еден двајца од нив, седат крај двенатри скрпени масички од секакви штичиња и го мезетат минатото, ги џвакаат сеќавањата налевани со слаба комовица, се гледаат еден со друг и не си веруваат дека се живи и одвреме навреме се поттупнуваат колку да проверат дека навистина се живи дека се токму тие што се околу масичето и така изминуваат денови и ноќи и тие двајцата се симнуваат подолу со тренто стиснати еден до друг без да знаат дека се еден до друг и подолу на попатна станица зад која може да се најде Дубруву тропаат од врата до врата бараат Игејци такви и такви од тоа и од тоа село

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Внимателно ги разгледав документите и извештаите на иследникот Кожинката.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Не верувам дека имам во главата.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Можам само да верувам дека нему му беше најтешко со тие егејски групашења, кои и денес ги има со нивните грижи за браќата и сестрите Егејци.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Сакав да се штипнам и да почувствувам болка за да сфатам дека не сонувам, не верував дека ми се случува ова, толку убава среќа.

„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)

Сѐ ќе стапне во мирување кога ќе стигнеме во тој рационално организиран, совршен свет.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Некои истражувачи а меѓу нив посебно Пер Бак, постар истражувач од Националната лабораторија во Брукхевн, веруваат дека еден од тие принципи е и феноменот што е познат како самоорганизирана критичност.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Камилски не веруваше, тоа јасно му го кажа на Татко, дека некоја од заемките од гастрономијата конечно ќе има место во нивната листа на (без)опасните османизми!

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Како некаков Jack the Ripper кому не му е важно дали ќе го распори првиот на кого што ќе налета, како некој кому треба да му се верува дека од раце јаде крваво месо.

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

А: Ѕвонењето престана, зар не? Да, да, ви верувам дека има безброј начини да сокриеш некаква порака во некое музичко дело, како впрочем и во песните на пример.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Истражувале како да се сочуваат, да останат толку колку што останале живи и пак, без караници, умно наслушнувајќи се еден со друг, се поделиле: едните мислеле дека е побезопасно да се патува дење, другите верувале дека ноќе не ќе сретнат никого дури ни на царски друм.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

А луѓето како луѓе: веруваат дека варварите доаѓаат ноќем или пред да падне мрак!

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Секако верувам дека ова би предизвикало вистинска контраверза меѓу сериозните дадаисти, но исто така добро би дошло финансиски.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Можев да предизвикам плик кај некој кој веруваше дека го горам кога не го правев тоа, а кога го правев да нема никаква реакција на ткивото.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Уште ми рече дека, за да летаме, ќе биде најважно да верувам дека со килим може да се лета и кога се увери оти воопшто не се сомневам, тргнавме.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Сега, додека размислувам за тетка Боса наеднаш си спомнувам дека јас сето време додека таа зборуваше молчев.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Што се однесува до мене, јас не верувам дека таквиот став ќе им служи на интересите на елинизмот...“

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Во секој случај, таа средба, со сенката или со вечно живиот благородник и патриот Никола Леко кој изгледа редовно навраќаше во подземјето од далечната 1592 година (не поверував кога се сретнавме дека и Господ го осудил да престојува овде) за мене претставуваше голем настан бидејќи верував дека со негова помош ќе можам да потврдам или да преиспитам некои од сознанијата заради кои и се најдов во безизлезот.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Не верувам дека е тоа поради комфор бидејќи целиот ваш став гравитира кон некомфорност, но тука има нешто.

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Но Даниел ѝ рече, „Дали веруваш дека добри мисли може да се заѕидаат во куќа?“ Девојката јасно истакна. Да, верувам.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Не верувам дека самите го измислиле.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Но по светската промоција на тероризмот како тип на анархистичко делување и евидентните показатели за неговата тотална (скоро тотална) контрапродуктивност, верувам дека ретко кој слободен интелектуалец или анархоиден уметник би тргнал во извршување на една ваква практика.

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Но сепак, наивно верував во спротивното, бев готов да му ја пренесам желбата да ги видам моите блиски по мајчина линија, не верувајќи дека би можел да му се доверам на Х.Х.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Овде зборувам за политиката бидејќи верувам дека ситуацијата, на која Вие алудиравте, се објаснува од сеќавањето на познатата политичка историја на нашите две земји.

„МАРГИНА бр. 1“ (1994)

„А ти не грижи се за другите. Внимавај само на твојот дел.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Овој пат и вистински подзастанав.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Но од каде храброста кај некој Непознат кога се осмелува да тврди дека ме познава?

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Глеј само како му слабее чекорот Како му истечува времето И како исчезнува во сопственото ехо во глувата пештера на сеќавањето.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

- Не, не верувам дека така би постапил... ако има макар малку човечко во него...

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Во тоа време во секој од големите градови постоел по еден затвор кој бил наменет за лудите.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Така, со оглед на фактот дека значењето е во релација со знаењето, и практиките се во реалција со моќта, јас верувам дека значењето, структурите и практиките се неразделни во своите конститутивни аспекти.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Веруваше дека ќе може да се понесе и да се надмине себеси.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Но кој да верува дека моето патување во Албанија во потрага по вистинска претстава, создадена според законите на уметноста и автономната вредност, ќе се престори самото во драма, при што сцена ќе биде самата земја, со расплет во декорот на Атеистичкиот музеј во Скадар, со ликови меѓу одбраните водичи по музеите, со многубројни активни и пасивни статисти од редовите на тајната полиција, Партијата, мои блиски по таткова и мајчина линија, во генералниот декор на родната земја со седумстотини илјади бункери?!

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Оваа лага Рада ја повторуваше толку често што и самата почна да верува дека е вистина.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Но - откако светата инквизиција ме запозна со наредбата да не верувам веќе во погрешното мислење дека Сонцето е центар на светот и дека мирува и дека Земјата не е центар на светот и дека се движи, и ми забрани да го застапувам, бранам или учам било усно или писмено ова погрешно учење; откако бев запознат дека споменатото учење е спротивно на Светото писмо; дека напишав и испечатив книга во којашто го објаснувам ова осудено учење и го втемелувам мошне убедливо, без да дадам дефинитивно решение - за тоа бев мошне осомничен за кривоверство, значи за тоа дека сум верувал дека Сонцето е центар на светот и дека мирува и дека Земјата не е центар на светот и дека се движи.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Се случуваше Мајка, додека запираше врз овие обележани пасажи, да ги чита гласно, а потем да зборува со некого, во сржта на својата самота, кога најмногу веруваше дека Татко е крај неа... XLI Мајкините доаѓања во мојот дом беа најубавите мигови во мојот живот, во животот на моето семејство.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Тој исто така чувствува дека традицијата треба да се надмине бидејќи таа им го попречува патот на новите гледишта што тој ги предлага.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Јас верувам дека и твојата потрага по психологијата на детето, поддржана од силни европски авторитети, ќе ни помогне да ја расветлиме мистеријата се надоврза Татко.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

„Јас не верувам дека Ханка ми е мајка.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Се разбира, ништо не ѝ реков на Луција, оти не можев да верувам дека поважна ѝ е партијата која ѝ пишува говори и карактеристики, од младич кој ѝ пишува песни, како на жена.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Не веруваат дека сме живи, ама пак викаат.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Камилски не можеше да верува дека бројот на позајмените прилози од турскиот јазик може да биде толку голем, макар што нивниот број во употребата постојано се намалува во балканските јазици.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Па како тогаш да ја подржувам авантурата на синот кој наумил да трага по вистината за татко му кога и јас во таа вистина имав само наѕирнато?

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Сѐ помалку веруваше дека работите ќе тргнат на подобро.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Ги сметаше Татковите книги за живи, веруваше дека, низ потсвеста, тие ја водат до живиот простор на семејството на кој смртта не му можеше ништо...

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Камилски не веруваше дека би можела да биде нова.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Јас верувам дека тука се работи за една дополнителна и задолжителна причина убаво да се слуша, уште повнимателно овој глас - ох! колку талентиран, умерен и мудар, кој се извишува од средиштето на Балканскиот Полуостров, од дното од тоа што беше до вчера барутана на Европа, од срцето од тоа што останува, денес сè уште, едно од најневралгичните и најзакрвавени места на планетата.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Денес малкумина веруваат дека сосема јасно може да се поткрепи идејата дека менталните процеси се нефизички.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Понекогаш тие игри изгледаа како лежерно потсмевање: кога некој кој веруваше дека е Казанова, го прашуваше за неговите љубовни авантури, или некој кој тврдеше дека е Наполеон, го прашуваше за неговите воени походи.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Лицето ѝ гореше, гласот ѝ беше туѓ. „Ти не веруваш дека човека може нешто да го понижи.“

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Дали стремежот на синот бил ист како оној на таткото?

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

(...) Како и да е, неуспесите на Ворхол имаат помалку пресудно значење за она што остана од Фектори сега, а тоа е идејата за слободна популарна уметност - пракса на музика, зборови и слики која прибрано ги урива постоечките критериуми, која го одбира својот пат низ антидатираната комерцијална забава, и ароганцијата на институционалната доблест до некои колоквијални синтези. okno.mk | Margina #11-12 [1994] 153

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Брат ми веруваше дека Чарлс Дарвин му го нашол вистинското место на човекот - во животинското царство; тој тврдеше дека со Дарвин започнува вистинското сфаќање на човечкото суштество - како креација на природата настаната во преобразбата од еден животински облик во друг, а не Божја креација од прашина со вдахнат божји здив.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Поучен од претходните случаи на вработени кои тужеа за изгубените работни места и кои добија, по што беа вра- тени на работа, но притоа во знак на одмазда им беа поставувани „невозможни“ услови и/или беа прераспределени на места надвор од местото на живеење – тој беше решен да си замине од компа- нијата, но да го побара сето она што му следуваше за последните три години (оти паричните побарувања од плата застаруваат за три години).3 За да има доволно докази, тој првин се обраќа до компанијата – со Приговор дека неправилно бил отпуштен со повредени материјали и работнички права – по што, тој добива повратно Писмо како одговор кое, пак, понатаму во парниците го приложува како доказ.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Знаеш, војничка работа, верувам дека оваа ќе биде и последна.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Не веруваше дека го слушнал зборот Ангсоц пред 1960 година, но беше можно дека во неговата староговорна форма - „ Англиски социјализам“ - бил во оптек и порано.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Никој не сака да биде клише, сигурно, но машката геј-женственост не е само стереотип: таа е штетен стереотип со долга историја.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Каде се границите на легендата, а каде на реалноста? Јас по нив трагам во поезијата, можеби и затоа пишувам... Верувам дека тие постојат...

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Има луѓе кои веруваат дека мислите што минуваат низ нивната глава не се нивни.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Татковците за жал веруваат дека нивните разгалени куклички никогаш нема да станат љубовнички, жени, мајки. Но за ова немавме разговарано.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Затоа и верувам дека дружењето со Раде и искуствата од нашите судири ми помагаа да се поставувам наспроти туѓите тврдења со внимание и со потребната задршка.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Ние немаме никакви други вештини коишто не би ги вклучувале специјалистичките услуги.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Во таа последна битка веруваше дека во судбината на Татко го открил вистинскиот балкански сојузник...

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Кога Хауард Хокс го снима Хатари (Hatarri), тој задоволува двојна страст: кон ловот и кон филмот; Алфред Хичкок трепери само за филмот и многу добро ја изразува таа страст кога одговара на еден морализаторски напад врз Прозорец во дворот: „Ништо не би можело да ме спречи да го снимам тој филм, бидејќи мојата љубов кон филмот е појака од било кој морал”. (...) Ако навистина сакаме, во времето на Ингмар Бергман, да ја прифатиме идејата дека филмот не е инфериорен во однос на книжевноста, верувам дека Хичкок би требало да се вклучи - но, всушност, зошто да се вклучи?

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Иван е горе, под Сина Скала. Не верувам дека има нова идеја во врска со погребот.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Како можеме да веруваме дека сме значајни во овој сервилен свет. А само сме лајт-мотив за памфлет.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Ралфи продолжи да оди, но не верувам дека сакаше да избега. Мислам дека се предаде. Можеби знаеше против што се бориме.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

За да ти покажам дека моите најискрени и најверни желби ќе те следат, ти ја оставам оваа книга (прирачник), но која верувам дека ќе ти биде полезна за да извршиш еден вид проверка на твоите големи знаења што ги имаш за мојата земја.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

Жал ми е што немаше повеќе успех, но верувам дека немаше успех затоа што приказната беше за човек што не сакаше ништо да направи.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Сите три сили продолжија да произведуваат атомски бомби и да ги складираат за решавачки момент за кој сите тие веруваат дека ќе настапи порано или подоцна.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Со раната врамена во скинат опинок, со таа втора дамка што можела да ги врати кон многубоштво, тие знаеле дека старецот е мртов од птици до чело и верувале дека од изгниеноста под земја брзо ќе се вообличи издолжена подвижност, најпрвин пелтеста, потоа густа и стврдната, најпрвин човек-труп, потоа труп-земја, најпосле змија-отров за нечија несреќа.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

6 Секако дека таквиот одговор не е без стапица, бидејќи сведочи за тоа дека дури и поборниците и поборничките на популарната култура не веруваат дека си имаат работа со култура и општествена сила што е вредна да се земе предвид, и што е навистина способна пресудно да влијае на вистинското потврдување и зацврстување на толку опеаните идеали на расна, полова и културна трпеливост.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Сметал дека би било добро да се воспостави контакт со него и покрај фактот што Михајлов би можел да „игра двојна улога“.

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

Не верувале дека таа грлена споулавеност е на избеганиот Онисифор Мечкојад, негде скаменет од гнев или со свои нокти распарчен и расфрлен со свои раце по таинственоста на ноќната земја. ... зошто си се отворила ...

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Другите пак слепо веруваат дека времето ќе помогне да се остварат нивните можеби и добри намери.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Зашто, мошне наивно било да се верува дека, уривајќи ги материјалните богатства на една туѓа земја, ќе можеш да ја предизвикаш нејзината влада таа држава да интервенира во своја корист.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Се чувствуваше необично. Не ѝ се веруваше дека тоа нејзе ѝ се случува...

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Но тој збор ја означува исто така и способноста да се верува дека црното е бело и, уште повеќе, да се знае дека црното е бело и да се заборави дека се верувало поинаку.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Мајка ми исто така ми велеше дека тетка Олга е висока и дека оддава впечаток како да е уште повисока поради тоа што секогаш одела исправено, носела високи потпетици и убаво мирисала, иако ништо на неа не било скапо.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Замисли си, оној Црвенокос ѓавол, како што го крстила Сузи генералот Ролан, го довел својот пријател генералот Јенков во приемната соба на Сузи, и го замолил на најосветлениот ѕид да го наслика „Изгонувањето од Рајот“, се разбира со ликот на Сузи како лик на Ева, а за ликот на Адам се предложил самиот себеси.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Тој, навистина, му пишуваше на Али Фети, токму во времето кога тој беше министер за внатрешни работи, непосредно пред да биде испратен во заточеништво од англиските окупатори на островот Малта, но Татко не веруваше дека тој некогаш го примил неговото писмо пишувано со младешка жар и искреност.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Да, се чувствувам како да сум во вселената, слободен сум, но чувствувам морска болест.

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

Тука бевме без здив, а не верувам дека тоа не го чувствуваше и Коле, зашто тука со колата просто лазеше.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Не верувам дека сето тоа потраја толку бесконечни векови, но кога ми ги стави своите раце на моето лице и кога ги зеде моите во неговите, кога најпосле ги отворив очите, - јас само за малку што не крикнав.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Но кога Трајко му рече дека е испратен од селаните, а кога подвлече со особен тон дека носи и пари за тоа, владиката го промени тонот на својот разговор и му вети дека ќе им ја исполни желбата на селаните, толку повеќе што го познава човекот и лично, та сака и нему да му направи добро, верувајќи дека со тоа ѝ прави добро на црквата, на верата и народот, бидејќи Петко беше сигурен во секој однос.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Не веруваш дека има и такво нешто! Постои, постои таков ѕид.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Мајка упорно, до крајот на животот, веруваше дека само светите книги на крајот водат кон вистинскиот пат.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Беше април и некој веруваше дека првин ќе завладее добата на љубовта.

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

Никифор не може да се сети што да направи: не верува дека мене ме гледа.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

„Не верувам дека не си предизвикувал.“ „Како сакаш, оче Симеоне.“ „Престани да се шегуваш.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Сигурно сфаќате дека кога ги спомнувам желбите и блиските, не мислам на пријателите од училишниот двор или на соучениците од клупите.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Верувам дека никогаш порано, пред појавата на Валери Соланис не дошол на идеја да ја изедначи славата што сам ја конструираше со таа на Мерилин или Лиз, слава која предизвикува стравопочитување.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Авторот, како под диктатот на нивен неискажан завет, изневерувајќи ја Татковата стратегија, во туѓина да учи за професија кој би го „заобиколувала затворот верува дека реваншот на судбината, односно враќањето од егзил ќе го изврши низ чинот на пишувачката имагинација.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Затоа, како Кондијак, тие веруваат дека нам ни е потребно да го проучуваме јазикот за воопшто да би можеле да проучуваме нешто друго. ***

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

„Знаеш ли“, рече тој, „дека сѐ досега верував дека јас сум ја убил мајка ми?“

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Затоа, со желба да го избришам од мислите на вашите еминенции и на секој верен христијанин ова моќно сомневање што беше со право изречено кон мене, со искрено срце и со вистинска вера ги отповикувам и ги негирам споменатите заблуди и кривоверства и воопшто сите заблуди и кривоверства и дејства спротивни на светата Црква; се заколнувам дека нема во иднина никогаш да речам или да тврдам усно или писмено нешто што би можело да фрли врз мене слично сомневање, и доколку ми се случи да сретнам кривоверец или некојшто се смета за таков, ќе ја известам светата инквизиција, инквизиторот или прелатот во местото каде што живеам.”

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

А и не верував дека во тие години не е мажена.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

И понатаму, се прашува себе си дали е на земја, на небо, во пекол, дали бдее или спие, дали е разумен или луд.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Во источната одаја на нашиот храм, како што веќе ви кажав, се наоѓаше записот за кој се веруваше дека го дава пророштвото за царството за илјада години нанапред во времето и дека записот ја открива причината за проклетството фрлено врз царството и најдробрите колена негови, оти болести и поразии нѐ напаѓаа.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Колку повеќе беа убедувани во непостоењето на бога, овие луѓе во повоените години на комунизмот толку повеќе веруваа дека Бог постои преку испратените кози за овде да продолжи животот...

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

А.А. не веруваше дека разговорот ќе оди по старо сметајќи дека сум извлекол доволно поуки да не одам со главата в ѕид.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Тоа беше жестока борба во која Арафат го беше вложил својот живот, но и животите на илјадници Палестинци.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Верувам дека најголемиот број од овие практики се во врска со она што може да се означи како “деконструктивистичка метода”, која што ќе биде објаснета во понатамошното излагање.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

На многу слики на кои беше сликан, ги кинеше, ги ништеше, не сакајќи да си го гледа ликот на фотографијата; веруваше дека тоа коби смрт.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Некогаш беше знак на лудило да се верува дека Земјата се врти околу Сонцето: денес, да се верува дека минатото е непроменливо.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Камилски брзо се оттргна од мислата за тврдината и поранешните дискусии со Татко за неа и се врати кон преостанатите зборови како: диван, диванхане, претсобје, ходник, но и голема приемна просторија со убав изглед, обично на горниот кат од куќата (од персиски divanhane), пармак, пармаци, дрвена ограда, на чардакот или на басамаците, направена од тенки летви (од турски parmak, paramaklik); басамак, басамаци (од турски basamak); мердивен, подвижна скала (од персиски merdiven); сандак, порано овој збор бил употребуван за означување вид сандак во кој се чувале алишта и особено невестинското руво, обично се изработувале и украсувале во разни шари, а денес со овој збор се означуваат сандаци направени за разна намена, особено како војнички сандак (турски sandik) и перваз (персиски pervaz), означуваат дрвена конструкција на прозорците и вратите; dolap (од персиски dolap); серген (од турски sergen); мусандра (од турски musandira).

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Ќе те продадеме за дијамнти, за злато.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Вук Караџиќ, како исклучителен лингвист на своето време во дослух со европскиот лингвист од тоа време Јернеј Копитар, веруваше дека побогатиот лексички фонд на еден јазик има поголеми можности да продре во најразличните семантички нијанси.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Не сакав да верувам дека и дошол крајот.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

8. ЗОЛ ЧОВЕК НЕ ВЕРУВА ДЕКА ИМА И ЛУЃЕ ДОБРИ - пред него се врти светот на рингишпил од злато, а наоколу размрсени само аждаи и кобри од кои му се плете шал за околу вратот...

„Куршуми низ времето“ од Љупчо Стојменски (1976)

Бегал гладен, бегал жеден секој, не е момчак еден.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Во осаменоста им се предаде на овдешните слатки ликери од кои наутро се верува дека главата ќе се распрсне на парчиња, потоа врз мантијата на очајникот ќе легне прав, невисокото чело и брадата, дури и големите пребели заби, ќе се заборават - новата власт.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Жените најбрзо ги узнаваат намерите на мажите.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

- И не верувам дека сака да биде! - рече Палигоров, за да биде барем малку на линијата на Донски.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Светот во кој мажите и жените се раѓаат е само нешто површинско, овој или оној општествен, законски или вредносен систем.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

„Верувам дека тоа е непријатно“, вели мој Семјон и станува.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Тој повеќе не сака да умре!

„Го сакате ли Дебиси“ од Лазо Наумовски (1973)

Едноставно веруваше дека мирните периоди во историјата се само како заграда во една реченица.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Во тие мигови, додека интензивно ги следи информативните емисии, ги чита весниците и на сите можни начини настојува да ја разбере ситуацијата во Твојата земја, госпоѓа Лејбовиц постапува токму онака како што би постапувала Твојата мајка: по факс Ти го испраќа планот на град Скопје (каде ли го нашла, добрата душа!), молејќи Те да го одбележиш местото на кое живее Твоето семејство.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

Јас не верувам дека ова е сосема точно, бидејќи семејството на Никола секако се погрижило да му најде пристојно место, ако ништо друго, кај нивните семејни гробишта што се наоѓаат десно од влезната порта на гробиштата, на она мало возвишение.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Веруваше дека вредеше да се верува во балканската комплексност во која се криеја знаците на надежта.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Но што да ви правиме ако не верувате дека е токму ваков?

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

Многу нешта треба да „минат“, не само во лектирата, за заедно со Дерида, филозоф за кого не може да се рече дека ја избегнува одговорноста, да може да се рече: „Не верувам дека сѐ уште знаеме да мислиме што е нацизмот. Таа задача останува пред нас...“

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Самиот долго верувал дека ги знае сите тајни на човечката историја и со таков глас цимолел нешто за вториот живот што Онисифоровото срце пребрзо зачукало, застанало за миг исплашено, пак почнало со удари да ги брои миговите на човековиот век.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Таа е лик на мјузиклот (86) и лицето во чие име се разработува жанрот мјузикл (83).

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Не верувам дека тоа беше само поради суровото грозје, симитчињата, ѓевреците и рогушките што ни ги носеше.

„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)

Тој не веруваше дека судбината на човекот во историјата е проблем кој би можел да се разреши во внатрешноста на историското време.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Како да верувам дека загинал во ров со уште стотина други војници?“

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Исцрпениот Арсо го заменува Павле. Им се сака да веруваат дека карпата е тенка и пробојна.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Не верувам дека би можел некогаш да доживеам такво нешто: ме зграбија десетина раце во мракот и ме фрлаа од еден во друг агол.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Не сум сигурен зошто а сепак верувам дека со овој гест само и ја подавам мојата согласност.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Духот наеднаш се губи.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

На почетокот не можев да верувам дека шифрантот имаше свој псевдоним преку кој можеше да го шпиунира амбасадорот.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

„Тоа е добро“, рече другиот, „зашто не верувам дека би можел да ве задоволам“.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Сега верувате дека другарите со право му го дадоа името Цивко.

„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)

Крај.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Ги учат да веруваат дека нивните родители се предавници.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Винер верувал дека го решил познатиот математички проблем од 19. век - Римановата хипотеза - и група математичари од МИТ и Харвард дошле за тој да им го изложи доказот.

„МАРГИНА бр. 3“ (1994)

Верувам дека Дишановото творештво навистина е единствено кое може во потполност да задоволи а и да не биде навистина видено.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Агентот верувал дека добиената информација била вистината и дека би требало да се земе предвид неговиот предлог да испрати свој претставник во Лондон.

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

Верувате дека на луѓето лошо им се пишува? Кога сите луѓе би одбиле да одат во војна, тоа е мошне просто, би рекле: „Јас не одам.“

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Еве, пријателче, есенва полнам триесет и верувам дека сум меѓу најмладите, најперспективни доктори на науки во градов.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Дури ни не верувам дека умееме да сториме такво нешто.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Таквото непријатно чувство, верувам дека смеам да го наречам непријатно, и оној срам, што самите го спомнавте, всушност биле опомена од Севишниот дека го имате избрано грешниот пат, ме прекина Никола Леко, и покажа со прстот угоре.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Којзнае зошто, ама луѓето веруваа дека тој не умира од куршум, дека нешто ги одбива куршумите што одеа кон него и дека се плашат и да го драснат, крв да му пуштат.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ѝ веруваше дека ѝ се одблагодаруваш за нејзините рискови да падне во рацете на полицијата, да загине за нешто што не умееше да го разбере наполно и беше готова да го жртвува само заради љубовта кон тебе.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Кога Татко ќе ѝ откриеше место на новата книга во библиотеката и кога ќе ја прочиташе на начин којшто веруваше дека е единствениот, во нашата куќа настапуваше тивко, празнично настроение.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Не можеше да верува дека Хелвиг нема да испрати пари, барем заради синот, ако веќе не сака да напише писмо.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Говорот на британскиот премиер Винстон Черчил предизвикал изненадување и кај американскиот политички врв, кој се прашувал како е можно, преку ноќ, "да поцрвенее еден толку ’закоравен ториевец’" каков што бил Винстон Черчил.

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

Секое утро по заминувањето на Рајнер одев до улицата Шонлатерн, тропнував на вратата од неговиот виенски дом, но немаше кој да ми отвори.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Како и сите странци кои на еден или друг начин потпаднале под влијание на грчката пропаганда и самиот верувал дека ќе најде само Грци во Грција.

„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)

Татко им се врати на Битолските кадиски сиџили (од XVI до XIX век), врз кои работеше до крајот на работниот век, до последните атоми на животот.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

И како можат сите оние луѓе онака по местата да им веруваат дека навистина преку овие црни водје има некакви мостови.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Ти исто така веруваш дека природата на стварноста е сама по себе очигледна.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Потајно верував дека на иконата во ќошот на нашата спална не е светецот Никола туку чичко ми премаскиран во светец и со залепена брада.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Дури верував дека Самоников ќе ја оцени како каприц грдата љубовна игра што Јана упорно ја изведуваше пред неговите насолзени очи.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Кападокискиот истражувач на болестите ги посочува меланхолијата и манијата како два пола на лудилото: “Меланхоликот се осамува, се плаши да не биде прогонет или затворен, се измачува со суеверни идеи, го мрази животот,” тој “го проколнува животот и ја посакува смртта”; оние, пак, кои не се обземени од меланхолија, туку од манија, се во неконтролирана фурија, возбуда или веселост, и во овие состојби може да се чувствуваат инспирирани за големи дела за кои немаат подлога да ги направат, или пак можат без некоја вистинска причина да убијат некого.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

На извесен начин и себеси се сметам за претставник на резултатите од тие поинакви однесувања!

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Затоа јас верувам дека таа моја вокација е одговор на татковото наметнување.”

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Се веруваше дека третото среде од трите средиња го означува центарот на светот, односно центарот на вселената, и се говореше дека токму во таа одаја паѓа идеалното среде на целата вселена, точката во која се сечат сите светови Божји.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

О, јас најдобро знам колку сеќавањата умеат да не измамат! ) Тоа утро покрај Пребег ме заскокотка отвореноста со која Иван застапуваше некои од своите сознанија и претпоставки.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Филмската ситуација: жената верува дека нејзиниот маж е убиец, не е така посебна како ситуацијата во книгата: жената открива дека нејзиниот маж е убиец; а ми се чини дека филмот има поголема психолошка вредност од книгата, бидејќи карактерите се подобро изнијансирани. •Хичкок: „Се согласувам, но вистинскиот крај на Сомнеж никогаш не е снимен: Џоан Фонтејн ⥊ пишува писмо на мајка ⥊, во кое ⥊ кажува дека го сака својот маж, но дека чувствува оти тој е убиец.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Имаше во таа негова запршка разни лути зачини: еден дебел камионџија што се заканува секому што ја оспорува историската вистинитост на неговата вера, еден ѓоа-научник што ги учи децата дека луѓето и диносаурусите се создадени во ист ден, една згодна девојка што смета дека Бог ги мрази педерите, еден пастор што намлатил дебели пари од продажба на своите молитви на ДВД, еден американски сенатор што верува во доаѓањето на Судниот ден кој ќе потепа пола човештво, еден протестантски проповедник што е убеден дека хомосексуалноста е болест, еден рабин што го толкува Холокаустот како заслужена небесна казна за неговиот народ, еден арапски музичар што се залага за верските права на муслиманите вклучително и правото на ликвидација на бласфемичарите, една мајка што ги убила своите деца затоа што Бог така ѝ наредил, еден оџа што попува дека света задача на неговата религија е истребување на неверниците, неколку мормони што веруваат дека луѓето со поинаква боја на кожата се грешни, разни исламски маченици што вршат самоубиствени акции, колони христијански фанатици што паѓаат во фанатичен транс, неколку Евреи што трескаат глава од ѕид, неколку претседателски кандидати што не веруваат во теоријата на еволуцијата...

„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)

На Климент Камилски, добар познавач на францускиот и на италијанскиот, просто не му се веруваше дека овие јазици извршиле влијание врз османскотурскиот лексички фонд на Балканот.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Првиот се состои во тоа што побарувачката веројатно во извесен степен би пораснала.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Во тие мигови, Мајка зрачеше со срамежлива, притаена среќа, со сета светната добрина во нејзините очи, верувајќи дека и натаму е корисна со своето верување, особено кога беа во прашање нејзините чеда.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Тие веруваат дека откриле нов универзум на убавината.

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Постојано верував дека новата депеша е позначајна од претходната и така всушност го трошев времето на животот, времето кое не беше само дипломатска депеша, времето на дипломатските илузии Ја повикував мојата мајка да ми се придружи во Тунис.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Дали беше оправдано, морално оправдано, на пример, да се верува дека филозофијата би требало да содржи еден “дел”, едно подрачје или некоја морална последица од филозофското спознание?

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Градејќи сопствен критички суд за театарот и театарската уметност, тој верува дека дошло времето во кое ќе може да се направи „експлицитна дистинкција помеѓу она што е потребно како театарска естетика (во институционално милје) и партискиот упад во системот кој би требало да лиферува просечност“.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Се обидував да го задржам нејзиното внимание, да ја проверувам, понекогаш и несвесно, нејзината волја, нејзиното расположение да ја продолжи преписката како во првата година.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

На извесен начин таа сфаќаше дека и самата е осудена, дека порано или подоцна Полицијата на мислите ќе ја фати и ќе ја убие, но со друг дел од разумот веруваше дека е можно некако да се создаде еден таен свет, во кој можеш да живееш како што сакаш.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Ако отидеше во медицинското училиште, татко ѝ ќе можеше да верува дека конечно заборавила, да заклучи дека е здрава и цела, и тој ќе можеше да спие без пилули.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Тој се воздржувал од сѐ и бил непушач, немал друга забава освен еден час дневно во вежбалницата, и бил заколнат на целибат, верувајќи дека бракот и грижата за семејството се неспоиви со дваесет и четири часовната посветеност на должноста.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Порано помалку ми веруваа, а јас повеќе се нервирав.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Западната цивилизација покажува тенденција да ги отфрла тие искуства, но поради тоа што виртуелната реалност е gadget, технолошка играчка, не верувам дека ќе бидат отфрлени.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Кога сакав гласно да го повикам, тој скубна од земја тревка и ја стисна со заби.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Како и безбројните негови претходници и Бојс на цртежот гледал како на најдиректна врска помеѓу умот и раката на уметноста, за него ова значело преку цртежот да се овозможи визуелно регистрирање на оние невидливи сили за кои тој верува дека го анимираат самиот живот, сили коишто можат да бидат сфатени само од интуитивниот дел од умот.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Се разбира, дури почнувам и да верувам дека знам по нешто и за таквите појави.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Во тие години го покренав Greph (карактеристичен збор на Дерида; значи и калем и обележување - заб. на прев.)... 4Што се случи 68-та?

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Започнале „жешка врска“, но Калифија-Рајс во тоа време имала друга врска и раскинала со Мет; кога, по три години, биле одново заедно, „Мет веќе неколку години бил на тестостерон, имал операција на градите и брада...

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Мајка, во својата тивка и ненаметлива набожност, си веруваше дека и овој пат Бог ѝ помогнал испраќајќи ги козите да си ги спаси чедата.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Проблемот е сличен на оној во кој се најде Кратил во истоимениот Платонов дијалог.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Луѓето веруваа дека водата лекува од ветроштини, и тоа само дечоани, чупиња од таа возраст и невести, навеани во првите шест месеци по заневестувањето.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Не му беше лесно да го преземе овој пресуден чекор во својот живот, верувајќи дека неговото перо може да биде попрецизно од мечот, со кој се црташе картата на палестинската држава, во забрзаните постапки на Јасер Арафат.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Во времето кога луѓето сѐ уште верувале дека земјата е рамна како плоча, во времето кога тие трепереле при помислата на Страшниот Суд, се плашеле од пеколот и му се надевале на рајот, во секој од градовите било вообичаено одвреме навреме лудите да бидат заробени во кафези и да бидат однесени на плоштадот.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Не се однесува буквално на самото мајчинско, но алудира на емоционалната состојба што ја вообличува мајчинското – имено, абјектната состојба на некоја што верува дека нема избор, освен безусловно да сака... додека не ја дотуркаат до самиот раб. ‌Навистина, ако една од функциите на кампот е да се наврати на сцената на траумата и да ја преодигра таа траума до степен на урнебесна преувеличеност, за да ѝ ја неутрализира болката без да ја одрече, тогаш конкретната драма што ја преодигрува уживањето на кампот во мелодраматичната сцена на судирот мајка-ќерка во Милдред Пирс не е трауматичноста на мајчиното отфрлање, туку трауматичноста на безусловната, неменлива, бескрајна љубов.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Има денови кога мислам дека луѓето ќе уживаат во нив само неколку недели.” Frere-Jones е строг критичар на сопствената работа и не би објавил ништо за што верува дека нема јавна корист.

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

Оној кој не верува дека душата е вечна, може да се надева дека сепак нешто од него ќе преживее, дека со нешто ќе ја надживее смртта: со она што го создал.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Но иако доаѓаше од моите длабочини тоа беше твојот глас.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Верува дека топлата и блага приказна што ќе ја смисли нема да ја зголеми болката во градите на старичката, туку дека ќе ја претвори во радост и блажина.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Веруваше дека тројца луѓе, тројца некогашни членови на Партијата, по име Џонс, Аронсон и Радерфорд, луѓе кои беа погубени поради предавство и саботажа откако признаа сѐ - не се виновни за злосторствата за кои беа обвинети.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Не веруваше дека еден ден толку многу ќе му се смилува судбината за да се најде во Париз, во градот на младоста каде што докторира и потоа појде во Шпанија., па било тоаА сега во Париз дојде и за операција на очите.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Мусли бег наеднаш остина. Иако не сакаше така да си помислат христијаните сам чувствуваше дека така зборува, како да ја пади од себе, од Арслан бег и од Турците во Потковицата несреќата: Оти високо летаат и грабаат па си мислат ќе ги смилостиват ако не ги убиваат, или оти ги мислат за божји птици па веруваат дека ќе ги стигне несреќа ако ги убиваат, праша.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Односот на директорите по ова прашање е веќе виден.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Го оставаше да верува дека е најсилен, најмоќен, му го јакнеше егото на оганчето така што, додека тој се огледуваше во Водата, таа му создаваше слика во нејзиното бистро огледало дека е голем, многу голем.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Уметноста се повлече во цитаделите на културата од каде се појави дури од неодамна; рок културата беше пратена во прогонство на Main Street; и повеќето од децата на Фектори, меѓу кои и јас, избирајќи помеѓу Кејт Ричард и пост-минимализмот, се определија за музиката. (...) Но идејата останува заедно со Ворхоловата осудена на пропаст визија, така што мислам дека некаде во музејот на Енди Ворхол, треба да постои оваа, налик на пештера сребрена соба со бели излупени цевки и нечист под.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

--Јас верував дека ќе умеам без ничија помош да ја сместам во таа празнина што самиот ја обезбедив -.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Не верувам дека и некој друг се посомневал дека постои ваква врска помеќу вас.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Барем во тие денови верував дека на сличен начин се изневеруваме себеси кога ја прикриваме вистината но и тогаш кога невистината ја прогласуваме за вистина само затоа зашто тоа го бараат од нас.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Напротив, ние веруваме дека е обратно, дека компјутерската метафора дава единствен хуманистички поглед на човечкиот род кој сѐ уште е компатибилен со најригорозните перспективи на коректност во физичките науки.

„МАРГИНА бр. 3“ (1994)

Меѓутоа, социологијата игра една друга важна улога, поинаква од споменатата, и која доаѓа до својата зрелост токму во периодов на постмодернитет.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Денес, меѓутоа, верувам дека во таа општа радост која не ме привлекуваше премногу, се случи нешто друго. 4Што? 4Не би знаел тоа да го именувам, некој тип на сеизмичко тресење кое дошло од голема оддалеченост и се пренело мошне далеку.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

За лисицата и за гавранот што држел во својот клун парченце сирење?

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Под душемето остана долго, многу долго, сликата на Сталин, сѐ додека Татко веруваше дека постои опасност од негово одмаздничко враќање.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Инаку, во врска со името на таткото, мојот Човек ми се имаше доверено дека другарите му честитале кога му соопштиле дека отсега па натаму ќе го викаат Ведран.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

А потоа наеднаш пак му се наслушнува одот; Од на преморен коњ Затечен во редок шамак Со облаци инсекти околу вратот.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Да се знае и да не се знае, да бидеш свесен за целата вистина и да кажуваш внимателно исконструирани лаги, да имаш истовремено две мислења кои меѓусебно се исклучуваат, да знаеш дека се контрадикторни и да веруваш и во двете; да употребуваш логика против логиката; да ја отфрлаш моралноста и истовремено да полагаш право на неа, да веруваш дека демократијата е невозможна и дека Партијата е чувар на демократијата; да заборавиш сѐ што е потребно да се заборави, потоа сето тоа повторно да го вратиш назад во сеќавањето кога е потребно, а потоа брзо повторно да го заборавиш: и над сѐ, да го примениш истиот процес над самиот процес.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Може, уверен во својата праведност, хранел надеж дека ќе го смилостиви бога да го земе во заштита неговото семејство, може оти верувал дека ќе окае некој грев, во незнаење сторен, па тогашните жители на Потковицата две недели пред злосторот и цела година потоа, и по бел ден и среде ноќ, ги слушаа неговите лелеци, неговите клетви и молитви.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Повеќето општества во светот поседуваат некој метод со кој луѓето го доживуваат животот низ драстично различни реалности во различни времиња, низ различни ритуали и слични работи.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Можеби, треба да формираме партија на „нервозни драмски уметници”, па да ги заземе канцелариите на министерството за култура (кај споменикот на паднатиот борец), ама не верувам дека нешто ќе добиеме со тоа.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Постмодернистите сакаат да веруваат дека Деридината мисла прави остар прекин со традицијата.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Не можев да верувам дека не сфаќа оти мачката ме нападнала.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

И така, Клементина верувала дека младата Ервехе ќе стане достојна жителка на малиот балкански Вавилон, за кој говореше вујко, и дека ќе биде подготвена за идниот балкански живот, но и свртена кон светот, успешно ќе ги открива излезите од Балканот.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Ниче пак на необичен начин ме упати кон Русо, Русо од Фантазиите.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Јас, сепак, не верувам дека уште долго ќе го бранат од доказите што ги даде Селин. (фрагменти од текстот “Селин кормилар” на Жан Дибифе) елементи на самосвест okno.mk | Margina #32-33 [1996] МАРГИНА

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

- Мајка ми? - се зачуди Иван. Очигледно моето прашање го збуни.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Имено, таму кај што се вливаше Алинска Река во Бучинско Блато, нешто подолу од утоката, кај врбите на Свето Враче, во најдлабокото, веруваа дека се сокрива некаков ѕвер, за кој кажуваа дека има мали куси и дебели нозе, кој е мрк, то ест по целото тело обраснат со сива мов, жителите на Потковицата и жителите на сите околни села го викаа Кобникот или само Бучалото.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Јас верувам дека тој затоа не стана некој големец.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Јас верувам дека оваа голема култура на Балканот, во книгата на Старова таа е симболизирана преку Таткото, главниот лик во книгата кој е воедно, и интелектуалец и ерудит и мудрец.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

- Мојата крв, мајче Минадора ... Таа не се покорува.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

За да го долови подобро и подлабоко значењето на зборот инает, тој се обиде со помош на своите речници да го најде во превод во четириесетина јазици, но со ист корен го најде само во балканските јазици.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Милчо беше (а верувам дека е и сега) голем љубител на делото на Џозеф Бојс и сакаше да направи нешто околу тоа.

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Татко понесен од овие идеи од своите книги за јазиците, влегуваше скептично во новата мисија, за разлика од Климент Камилски, кој веруваше дека опасните османизми, не само што ќе ги ослободат балканските јазици од непотребната агресивна конотација на некогашната Империја туку ќе отворат и простори да се откријат зборови и кованици за нови значења.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

- Господи, не заборавај нѐ ... Му верувале на видовитиот дека ги следи некаков куп крлушки, заби и нокти, бездруго да се надвисне над нив, да ги поклопи и да ги стори испокинати мртовци со дрипаво месо на студените коски, сета таа бедна расфрленост да се сфати со последното делче на свеста и пак таа свест да се бори да остане непобедена.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Проклет да бидам, тоа така го рече што човек мораше да ѝ верува дека пати, дека многу, премногу пати, оти и крвави срцето.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Меѓутоа, договорените рокови за исплата на испратнината беа пробиени и таа не го доби паричниот надомест што ѝ следуваше како „отпремнина“.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

- Не верувам дека ќе можете да ги разберете! – реков тивко!

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Веќе во претходиот параграф е најавено дека најмногу ќе зборувам за популарната музика.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Имено, тврдо веруваат дека за Хрватска може да се пишува само од Хрватска.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Таа верува дека на оној човек што не го познава, кому не му го знае името, кој, боже прости ми, како да не е тука, сега сигурно и не е тука, таа може му ја гледа само сенката, единственото нешто дека некој негде се наоѓа!

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

А верувам дека сите твои обожаватели би сакале да носат дел од тебе, би сакале со себе да го имаат големиот Тики Ди кој еднаш го изеба Гризли Адамс!

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Дојде и Куно Бунгур. „Слатка им е ракијата. Борис Калпак не ја пушта абердарката од раце. Појди, опамети го.“

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Тага ми го стисна грлото. Го гледав малото неподвижно кученце и не можев да верувам дека утре не ќе можам да го поделам со него кришум земеното парче леб.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Дури и поединците кои веруваат дека се надарени со ваква дарба мислам оти треба да се бараат помеѓу помладите?

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Па, вакво градско радоводство ко Скопје што има - верувам дека во тие градовите-кулиси на Дивиот запад (две без три колиби) имало пореспектибилни градски чиновници и шерифи.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Баба веруваше дека има таков јунак. Ќе му дојде време. Додека се оддалечувавме од брегот на Езерото, ние се сеќававме на прикаската на баба.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Деца како деца: на едни севезден им течат лиги од добрина, други веруваат дека среќата се извлекува со рибарски мрежи од океанот.

„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)

Во истото писмо вели: „Се обидувам да оздравам, како некој кој се обидува да се самоубие, ама водата му е премногу студена па брза кон брегот“.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Веруваше дека, најпосле, ќе ги поврзе тие времиња, поради кои луѓето останале разделени делејќи нешто заедничко, меѓу нив, што не можеше да се раздели, а што постојано предизвикуваше нови жртви.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Знаеш оти почнувам да верувам дека е така?

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

За нив, налик на инонокластите од десетиот век кои на Исток станале познати по тоа што не верувале дека божествената Вистина може да се инкарнира во слика, ниту една изложба на Бојс повеќе не може вистински да задоволи, бидејќи уметникот не е присутен за да ја раководи инсталацијата на своите предмети. 82 Margina #11-12 [1994] | okno.mk

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Таа не веруваше дека Киријаз ќе има смелост да ја погледне.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Квичењето се доближува. Ни оној со здрави очи не може да види чија е таа гласна треска: сепак обајцата сакаат да веруваат дека негде наблизу се движи пес, кучка со набабрени боски чии кученца се затворени во вреќа и фрлени в мочуриште.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Од тие ненормални разговори, јас и самата почнувам да верувам дека тој наеднаш ќе се појави.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Премногу време верувавме дека сме над Запад и Исток, но разбравме дека сме живееле и во илузии.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Сакав да ги надоврзам овие настани на вашите убави и точни мисли за Времето на козите, што верувам дека во исто време ќе ви бидат поучни и забавни.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

Ти се случува ли понекогаш, драга моја Бреза, да леташ со мислите и да одлеташ многу далеку, дури до мене?

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

А потоа, од сонот во сеќавањето и останаа само Едо на стрмниот пат како ја исчекува и како таа верува дека сепак ќе го стаса.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Сите веруваа дека зборовите се однесуваат на сестра ми Борка, бидејќи кога била мала, мајка ми ја оставила на сестра ми Маре да ја чува, таа што умрела од очите, што не гледала.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Морам да барам сол. Ама не верувам дека ќе најдам - одговори Трајче. - Сол никаде нема.

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

Клепаше со очите и не веруваше. Уште повеќе не веруваше дека градот ќе го најде празен.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Веруваше дека ако замине што подалеку од градот во кој толку нешта го уверуваа дека не знае кој е, ќе успее да го најде средиштето на своето Јас. …

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

- Што ќе правиме со нив? – праша Додо. – Не верувам дека ловциве на робови ќе спијат вечно.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Ниту јас верувам дека ќе предизвикам противречење ако претпоставам дека сите оние што ме следеа на патот на научното толкување на соништата горенаведеното тврдење го сметаат за фактички проверено.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Едно претпладне ми рече: „Време е да одиш, ќе ми започнат предавањата.“

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Меѓутоа не верувам дека го погодува вистинското okno.mk | Margina #17-18 [1995] 91 - мултимедии, телеекрани и развој на електронските стварности.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Верувам дека тие се наведени во тој документ кај нашиот раководител и секоја од околностите е објаснета со посебно упатство.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

- Драго ми е што се запознавме, госпоѓо Рада. Верувам дека нашите средби ќе продолжат и понатаму.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Верувам дека од никаде, ама баш од глувотијата на оваа мирна улица се појави брат ми, рус и висок, во фармерки и кожена винтјага, и непоканет почна да зборува, неконтролирано мавташе со рацете, се закануваше, караше; за пет минути колку што ломотеше сигурен сум дека сѐ ми извади низ нос, па дури и сендвичот што набрзина го имав излапано во гадното шинобусиште.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Животните патишта постојано се разидуваат, но верувам дека во иднина ќе се среќаваме почесто.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Така живееме веќе подолго време, единствено што навикнавме да веруваме дека таму некаде „зад аголот” постои еден суреден, транспарентен рационален свет, крај на историјата.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Животот ја беше научил Мајка да верува дека човечката среќа е составена од повеќе делови и дека нејзе секогаш ќе ѝ недостига еден дел, понекогаш можеби битниот.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Но, не верувам дека тоа има врска со бременоста. Не е лошо ти да отидеш и кај друг лекар.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Не верувам дека подобар комплимент некој друг ќе ти напише кога било.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

И она, што најтешко ми паѓа: во секое од тие виденија како да сум учесник и јас.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Остануваше индиферентна кон Франција, кон Италија, кон времињата кога верувала дека била среќна.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Чудовиштето е само обичен механизам.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Не ти се верува дека се случи. Си го враќаш загубеното, но си ветуваш дека нема никогаш веќе пак да се коцкаш. ***

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Се веруваше дека мажите, чии сексуални инстинкти потешко се контролираат, се во поголема опасност да бидат компромитирани од валканиците со кои ракуваат.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Само што тие звуци ќе бидат неподносливи тишини, тие зборови ќе бедат крвави дождови, а тие погледи сиви сенки, рушевини, висечки градини во кои верував дека ќе го живеам сонот, а сега гнијам, умирам, немоќна пред стравот да признаам дека тој сон беше страст, импулс, желба, глад за моќ, но не и судбина.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Сеќавањата малку ѝ напукнуваат и некако не ѝ се верува дека под мостот тече црвено вино, а никој не го пие.

„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)

Не верувам дека завршило со берењето, туку нешто се сетило, сака да праша.

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

Сепак, овие забелешки не ги оправдуваат оние кои сметаат дека единствено уметникот е способен правилно да ги претстави своите творби, да ги оживее и да ги измени низ едно естетско уредување.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

- И сепак не те разбрав. Ако предлагаш цела ноќ да дреждиме со отворени очи, тогаш кажи.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Затоа е наивен секој што верува дека вицовите за Херцеговците зборуваат нешто реално за самите Херцеговци.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Верувала дека Господ го прибрал кај себе синот нејзин, ангел го престорил, за да му служи. Нему и на Небесата.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

19. Не го мрази непријателот свој, бидејќи ако тоа го правиш, на некој начин ќе бидеш негов роб.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Веруваше дека сонот на само еден човек, татковиот, може да биде дел од меморијата на сите.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Веруваше дека вербалната еурека, кај последниот сиџил, ќе му овозможи да ги спои времињата на луѓето и на народите, таму каде што биле запрени, испрекинати, крпени со легенди и со митови.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Очигледната способност на Холандовите симулации да ја одразат природата го привлекла интересот на една мала група на економисти, вклучувајќи го Брајан Артур од Универзитетот во Станфорд и нобеловиот лауреат Кенет Ароу кои веруваат дека економиите можат исто така да бидат разгледувани како сложени адаптивни системи.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Накратко, современите философи гледаат како го уредивме светот во нашиот јазик и како нашиот јазик (што доаѓа пред нас) го уредил нашиот свет.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

На чудесен начин ги поттикнуваше, ги оживуваше дамна згаснатите спомени од моето детство, кои не можев да верувам дека не биле избришани засекогаш во мене.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

Потоа Едо – авторот верува дека Едо и саскаше да се пофали, но и затоа што авторот нему му ја влеа нужната доверба – на масата го распростре планот за куќата со дваесет и пет соби и дванаесет бањи што планираше да почне да ја гради наскоро на една рудина каде што се подигаше нова резиднцијална населба.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Сосема е јасно дека Твојот текст за Елен Лејбовиц и не можел да се опредмети, да се запише, поинаку освен како епистоларен роман: сосема старовремски и (оттука) зачуден книжевен жанр со кој, сигурна сум, не си дури ни помислувал дека ќе се плеткаш.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

Ќе ги поврземе, исто така, во нивната ненадејна голотија, анатомскиот Леонардов цртеж на вулва и изложувањето на истиот орган во околината на Филаделфија, „Etant Donnes“... или она што е дадено да се види, во рамките на давинчиевскиот пејсаж подеднакво мистериозен како и иној во којшто седи Мона Лиза, тоа е енигмата не една поинаква насмевка, во овој случај верикална, врз која не фрла сенка никаква влакнавост на инаку анонимното суштество што ни се нуди.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Верувам дека ќе добиеш таква вртоглавица од која на место ќе се онесвестиш.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Хегел никојпат не тврдел дека човечкиот субјективен „светски разум“ го создава движењето на категориите на „објективизираниот апсолутен дух“ во природата или општеството (неговата дијалектичка филозофија го признаваше приматот на надворешниот, „објективизираниот светски разум“ над самоспознатиот, „субјективниот разум“ кај човека), туку верувал дека во неговата филозофија „апсолутниот дух“ се „самоспознал“.

„Значењето на Хегеловата филозофија“ од Кочо Рацин (1939)

А таа верувала дека душата на брат ѝ ги има исфрлено тие нацистички одликувања.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Тоа силно го потресе Мусли бег; тој, единствен, имаше сигурна причина да верува дека вината и гревот за злосторот над Акиноските паѓа на душата на Арслан бег и на брат му Салија.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Јас не верувам дека сите луѓе се грешни, вели, ама верувам дека сите исто страдаат.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Оние пак кои веруваа дека записот е во врска со царот Јудејски, Соломон, поделени на две војски беа: некои записот го сврзуваа со богоугодниот, а некои со развратниот дел од животот на пресветлиот Соломон, оти, кажано е за него, во книгата Сирахова: „Соломон се зацари во мирни дни, зашто Бог од сите страни мир му подари, за да изгради дом на името Негово и да подигне светилиште вечно.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Но тој не веруваше дека тоа ќе се случи токму на зборовите ајде и јаваш, на кои и не им придаваше посебно значење или на некој друг збор.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Знам, тој се преправаше божем ми верува дека сум нажален заради заминувањето на баба, иако добро знаеше дека многу сакам барем малку да сум си сам, да се грижам за себе како и моите другари.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Осврнувајќи се на ова, јас не верувам дека тој предлага суштински поглед на себе, таков што индивидуите би се “пронашле” себеси.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Верувам дека ќе има за нив место во Вашата библиотека. Само Вие заслужувате и да ги имате.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Така, со години, победата родена во одмазда станува дамка на совеста а поразот можел да се крсти подземен заборав.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Само, дозволи ми и јас да ти доделам нешто.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Општо е познато, како во научните, така и во филозофските кругови, дека проблемот за односот на духот и телото можеби и не може да биде решен.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Таа лежеше таму, и нешто во неа веруваше дека времето не е само бескрајно самоуништување, дека универзумот, сиот тој простор што се протега околу нас до точката непоимлива за нас, не е само една огромна касапница.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Не можев да верувам дека сето тоа е вистина - човек убиен заради пари!

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Во ред, да претпоставиме дека М Ѓурев воопшто го нема посетено другарот секретар во спомнатиот понеделник; дека не ја видел белезицата на раката на Ботка; дека сѐ ова што се случува со него во затворов овие денови се некои необјаснети привидувања; дека и кај него, еве, дошло до тоа пореметување на рамнотежата помеѓу она што не било, и она што тој мисли па дури и верува дека се случило.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Професионалните дисциплини се успешни во развојот на јазичните практики на техниките кои сугерираат дека токму тие имаат пристап до „вистината“ за светот.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Речиси сум наведен на заклучокот дека Дишан всушност самиот суредил овие дела постхумно да дебитираат бидејќи верувал дека нивното излагање на следните генерации би им го дало она делче од мозаикот кое недостасува, потврдувајќи ја со тоа врската со Жари - „Чекајте на следните генерации” - често велеше Дишан.

„МАРГИНА бр. 3“ (1994)

Ете си верувал дека чудата се случуваат.

„Портокалова“ од Оливера Доцевска (2013)

Знај дека сето тоа е создадено во материја, и еден ден материјата ќе згасне, ќе исчезне.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Може да се случи меѓу првите да загинам... Го определувам за свој заменик Онисифора Мечкојад.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Понекогаш имам извесни огради спрема овие луѓе, но верувам дека заслужуваат да се заземам за нив, зашто никој, ниту во последниов век, ниту во вековите наназад, не се зазел.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Сакаше да верува дека работата е нешто сосема друго, дека само таа е она, што останува, дека никој не ќе биде во состојба да ја извалка неа...

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Не верував дека Онисифор со белег на лицето не ја забележа преплашеноста на моето лице и замагленоста под клепките над кои орлите и небото се измешаа црно и сиво.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Татко, верувајќи дека, сепак, Камилски, ќе се држи на договореното, да реферира само за петте договорени збора, се надоврзаа на поговорките за инаетот од доменот на турската традиција, кажувајќи му ја на турски поговорката: Arnaut inati Allah` belasi! (Инаетот на Арнаутинот, божја беља!).

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Месечината заоѓа и сега обајцата се слепи, Турчинот, иако без нозе, посигурен е во силата на ножот зашто верува дека Македонецот е без оружје.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Лично верувам дека со својот критички однос кон состојбите опишани во неговиот Календар за годините што поминале, како и со своите актуелни колумни, Трајче Кацаров ќе помогне во создавањето нови и здрави критериуми за проценување на состојбите во уметноста кај нас, иако сум совршено свесна дека сите заедно сме длабоко заглибени во истиот круг на тешко премостливи и речиси непроменливи вредности.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

„А кога некој не верува дека морето се отворило, а верува дека само Бог може да го отвори морето, дали тоа значи дека не верува во Бога, или не верува во човека?“

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Останува уште претпоставката дека во моментот се рашетува по некој замислен и недостапен за мене свет, со единствена цел да го одложи моментот на нашето соочување?

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Тој повторно ќе можеше да се причести.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Сето тоа морам да го искажам на начин на којшто верувам дека ќе можам - со пишување.

„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)

Иако не верувам дека трагичното е секогаш поврзано со солзите.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Па, за да ги надитрат тие недостатоци во паметењето, за ист настан од минатото осамените чуваат и по повеќе вистини.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

- Ова е кацеларијата на другарот директор - ме сепнува гласот на човекот што ме спроведува.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Се верува дека е познат, но не е сигурно дали доаѓа од куќата на Лордовите . . . . (Леон-Мартин“ – Еден ден во животот“, препев В.Божиновски).

„Младиот мајстор на играта“ од Александар Прокопиев (1983)

Накратко, никогаш не сум сретнал ниту еден заколнат математичар кому може да му се верува надвор од равенките и корените, или кој потајно не верува дека x2 + px е апсолутно и безусловно еднакво на q.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Девојките дури верувале дека во ваквите нивни постапки секогаш е присутна добрата намера, бидејќи токму исмејувањето најбрзо им ја враќа разумноста на лековерните..

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Верувам дека тој се насладуваше со Жариевата отворена опсценост, постојаното говорење, во Ибиевите реплики, за задници и содомија.

„МАРГИНА бр. 3“ (1994)

Веруваше дека народот ќе се спаси, кога ќе ја победи изолацијата.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

И јас не верував дека ќе стигнам до тука еден ден да ве видам живи и здрави по бурната ноќ, кога заминавте! - рече Гури Порадеци.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Не, оваа помисла не ми наиде случајно.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Човекот сериозен, траурен, а јас, недосетлив, и понатаму со мајтапџиските алатки.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Некој ги тегнел за опашките и за ушите, и тие не знаеле кој е тој некој и бегале, и верувале дека пантер или леопард долазил до нив.

„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)

Верував дека на ова момче ноќе му растат рокчиња од челото.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Лијам верува дека на колата не ѝ е ништо, но тоа го вади од памет. „It fucks me up!“ вели.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Не верував дека и тој е само убав и светол балон што неочекувано без бол ќе прсне пред тебе во ситни неупотребливи парчиња на збрчкана гума.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Тешката, влакнеста рака, за која верувам дека е со неподвижен прст, се подава кон чашата...

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Честопати нарекувани „учени кукавици“ и технохипици од киберпанкерите, хакерите кои се појавија во компјутерството во 70-тите веруваат дека секој има право на пристап до информациите во компјутерските системи сѐ додека не ги оштетува.

„МАРГИНА бр. 3“ (1994)

„Моја најмила, Пред една недела ти пратив писмо и верувам дека стигнало до твоите раце.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

За среќа козата само прошетала низ сцената, публиката ништо не забележала, верувајќи дека козата настапува на сцената.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Клекнува крај неа и со прстот ја отпревртува. Бубалката стои за миг како да не верува дека е отпревртена, дека е пак на нозе и наеднаш збрзнува кон тревките и се крие.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

верува (гл.) - дека (сврз.)