вика (гл.) - така (прил.)

- Зошто ме викаш така? – праша тој збунувајќи се уште повеќе.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Вика така Парцалидис, го накрева гласот, мавта со рацете.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
МЛАДИЧОТ: Всушност, тој и не беше војвода. Го викавме така затоа што еднаш поднапиен во Банско се прикажал како војвода.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Зошто никогаш не викаат така за нешто што е навистина важно ?
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)