влече (гл.) - се (зам.)

Погледна на околу. Офицерите, влечејќи се, се доближуваат до позициите на непријателот од каде не престануваат рафалите.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Влечејќи се, се најде до убиениот командант. Почувствува како му се стега грлото.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
- Молк! - рече таа, влечејќи се во насока на Шарко.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Сретна многу познати, уште од она време на крвавите воени години и се изненади - луѓето се менеа, имаа други лица и други облеки, а тој, влечејќи се по врелата калдрма, уште му се молеше на својот бог по крчмите и се кострешеше како гладен вепар.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Сето тоа пропратено со мали, тесни шапки во косите кои имаат апстрактни скоро кубистични форми, мрежи над очите со ситни топченца од свила во стил на Каролин Ребу, како и долги тешки шалови кои паѓаат на подот влечејќи се со движењето на моделот.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Така, влечејќи се по колена.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Истрча целото село да го пречека: напред одеа музикантите, свиреа со труби и тропаа на барабанчиња: нивната бучава го заглушуваше просторот; по нив, качен на коњ, одеше Лоте, облечен во алишта на витез; луѓето плескаа, го поздравуваа, а Лоте им мавташе со раката и им отпоздравуваше како да оди или се враќа од поход; зад него одеа циркуските коли ишарани со дречливи бои и креваа прав, тропајќи по нерамниот пат и влечејќи се бавно по преморените коњчиња што ги влечеа; од прозорчињата на колите ѕиркаа циркузантите со ишарани лица; по нив одеа кафезите со животни кои ѕиркаа низ решетките и ги подаваа муцките кон децата што трчаа по нив и врескаа.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Се ископав од глекавост и, влечејќи се мечешки на дланки и на коленици, залазив кон тој ѕид со надеж дека уште еднаш ќе го видам Круме Арсов и ќе се уверам дека пред тоа сум го сонувал оковов од пламен.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Моите соништа лежеа зад непробојноста, јас не можев веќе да достасам до нив, под едно црно сонце на зелено небо и од раб на еден зелен оган врз црна земја.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
А тие, кривејќи, влечејќи се и плачејќи се собира крај џадето и оградата и, бришејќи си ги солзите, викаа: - Добар пат! - Сто кало!"/>
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
- Е-е-е!!! - се разлеваше, а мене во ушите ми одѕвонуваше: Кире-е-е!!!
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Одоздола, влечејќи се по долчињата, настапуваа Германците.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)