воздивне (гл.) - и (сврз.)

После тргна два-трипати од цигарата, воздивна и додаде: - Ех, синко мој, бери си го умот!
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
- Кузе полека се исправи, направи жалосен израз на лицето, длабоко воздивна и појде да излезе.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Како ли ќе одвикнеме од тоа и како ли ќе му се вратиме на ралото, на чеканот, мистријата... на тишината, на топлината под топло веленце и на меракот, а мерак е и тоа - да знаеш да гледаш и ѕвезди да броиш и во сено да се прпелкаш и меѓу снопје да се валкаш, на момина коса да погледнеш и длабоко да здивнеш - воздивнеш и да се радуваш - изнарадуваш затоа што си жив...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
И виде Фимка солзи на мајките кои чекаат - исчекуваат, воздивнуваат и ги оплакуваат и живите и мртвите чеда...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Човекот го префрли шмајзерот на другото рамо и небаре зборовите му тежат повеќе, со длабок воздив воздивна и невоздржливо ја куражи сопатничката: - Од овие планини и од овие ридишта нема да има пукотници.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Си ги поднамести очилата на носот, воздивна и го привлече следното купче хартија кон себе, со она ливче најгоре. Го исправи.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Ех... Затресе со главата тој, воздивна и се сви уште повеќе над иглата.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Отец Симеон потрча низ ходникот и нечујно се спушти низ басамиците, другиот Мануш Крловец, воздивна и ја отвори вратата на собата.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
26. СЕКОЈА БОЛЕСТ СИ ГО ИМА ЛЕКОТ - само една болест со ништо не се лечи, КАРАСЕВДА неа ја нарекол некој, КАРАПАРА - воздивни и сега ја речи...
„Куршуми низ времето“ од Љупчо Стојменски (1976)
Се бореше со себе: - Ти навистина понекогаш немаш врска со реалноста – застана, воздивна и ја поврати познатата симпатично препредена насмевка.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Воздивнав и со обете раце затропав удирајќи одвреме-навреме и со тапиот врв на чевелот.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Доце Срменков воздивнал и се обидел во збунетоста да ја измазни со дланка крестата на темето.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Сомневања, немо смирување. Потоа здодевност. Луѓето се растурале полека.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Тој воздивна и просаска: - Мила моја, нешто не е во ред!
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Надвор го пречека сонлива ноќ. Така збунет тој тешко воздивна и се сврте уште еднаш да ја види воденицата.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Одеднаш тетка ми длабоко воздивна и шмркна со носот.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
- Што е работата, бре, Олга? - рече тетин Јован низ полузатворена уста.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Мајка му воздивна и тивко рече: „Убав мајкин домаќин!“ - и влезе во куќата.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Децата лежеа, смеејќи се, на работ од прашумата слушај-ќи ја како воздивнува и чкрипи под нив, подвижна и жива.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)