враќа (гл.) - во (предл.)

Во истиот допис тој го известува Министерството дека го враќа во владение закупениот објект – за што се прави и посебен запис­ ник за примопредавање на недвижна ствар (при чие составување учествуваше и застапникот по закон на тужениот – A. Бегајовска), а го повикува и да ги преземе назад сите поранешни работници.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
После половина година од склучувањето на Договорот за закуп на Клуб-кафеаната, сопственикот на хотел „Епинал“ и на С.Р.С. ДОО Скопје, со допис датиран од ноември 2006, еднострано го раскинува договорот6 со Министерството за култура, а во текот на декември 2006, на работниците што ги презеде по основ на тој договор им соопштува дека нивната работа во хотелот е завршена и ги прогласува за технолошки вишок, вклучително и Митревски.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
А кога се будевме, не знаевме дали се враќаме во сонот, или почнуваме нов сон.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Под притисок на толпата која, сакала да признам или не, ми создаваше чувство на вина, ми се враќаше во мислите она Јосиево прашање од Четвртата книга Царства: „Каков е тој споменик што го гледам?
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Некои копии приватно циркулирале во тоа време, а се објавени дури 1958 година, со наслов „Сина и кафеава книга”.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Откога го посетува Советскиот Сојуз, кога е во искушение таму и да остане, и поминува уште една година во својата колиба во Норвешка, Витгенштајн се враќа во Кембриџ 1937 година, а една година подоцна, кога Германија ја анектира Австрија, станува британски државјанин.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Па денес, оние обичните седат, навистина во релативен спокој зашто е воено време, но седат на слобода, по своите домови, а тој е втурнат во немир, на работ од растројство, затворен тука, толку далеку од семејството на коешто којзнае кога и дали воопшто ќе се врати...
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Додека се враќа во ќелијата има време да размисли за сè; за поминатиот ден, за сето она што го кажал, за записникот што во сосем механичка постапка, молкум му се дава на потпишување што тој го прави лесно, како и исказите што ги дава; но пред сè за своето минато, што го доведе во оваа фрустрирачка ситуација.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
По цел ден биле на градилиште, работеле и над нормата, а веднаш по работниот ден, кој понекогаш траел и по дваесет часа, се враќале во хотелот и, од умор, немале време ниту да се навечераат. Сонот го надвладувал и гладот.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Навечер уморно се враќаш во своето престојувалиште.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Радоста беше неопишана кога после два три месеци навистина удрија на ќунците од ѓеризот.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Еднодушно го одобрија планот сите и веќе секој пајдос и по два пати се враќаа во клозетите со по едно ќесе земја врзано за учкурот од гаќите.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
музиката ти се топи в уво од малку стравче и потем жежее, жеже како тазе чајче додека не ги прежеже здодевните несреќници кои ѓоа пресметуваат колку вистински солзи има во езерцата на градината мохри колку се оддалечува од себе човек кога ќе почне да се враќа во изгубеното детство. општо е познато дека во секое детство има многу неиспилени јајца и има стари зданија престорени во вкочанета историја во детството има и товари јаболка нагризени од боговите под што се подразбираат и некои волнести батки од најблиското соседство а последно што се гледа на хоризонтот на детството е накривената капа на сѐ што било и сѐ што ќе биде.
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
На крај нивните деца се враќаа во Скотје и стануваа шефови и директори, а студентите беа оставени на улица како инфантилни кадри да работат во пиљарници и бутици.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Тој има кажано дека секое срце и секоја душа е различна и дека само низ нивната разноликост можно е да се трансформира и револуционализира концептот за општеството и националноста.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
За Бојс, само по разбирањето на односот помеѓу слободата на поединецот и општеството е можна вистинска слобода.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Таа мора да го стори ова не само поради тоа што сето она кое желбата сакаше да го оттргне од говорната игра одново се враќа во неа, туку и поради тоа што истовремено, и самиот говор се наоѓа загрозен во својот живот, изгубен, отсечен, поради тоа што повеќе нема граници, препуштен на сопствената конечност во истиот миг во кој изгледаше дека неговите граници се бришат, во истиот миг во кој престанува да биде сигурен во себе, опфатен и ограден од страна на бесконечното означено, кое изгледаше дека го надминува. 50 Margina #11-12 [1994] | okno.mk
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Не дека зборот “писмо” престанува да го означува означителот на означителот; тоа во една чудна светлина покажува дека “означителот на означителот” престанува да го дефинира акциденталното удвојување и секундарноста лишена од нејзините права.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Се разбира! Наместо тоа, денес гледаме како трендот на национализмот дрско се враќа во минатото.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Секое нешто во кое се загледуваше, разбудуваше море од спомени, ја враќаше во далечното минато и копаше во нејзиното срце, кое изгоре во огнот на нејзините копнежи и напразни очекувања.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
XLIX Мајка, задоволна, слушајќи го Татко како зборува и како се враќа во животот, излезе незабележана од собата.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Чувствував дека Татко се враќа во времињата на империите.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
„Која ноќ е, која ноќ е?“ - копа во него мисла, го враќа во живот, во грижи од кои, чудно, веднаш го заболува главата, веднаш му се мати свеста.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Но Бојан упорно ја одбиваше мислата за волците, која со истата упорност одново му се враќаше в глава.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
3. Страшило од корени од жед и од глуварки со лелек од шупливи гради на мртво стебло Ноќта ги негува тешките црни молчења во невидливите градини каде студенее летото Ниту една планина во мојот говор додека се враќам во домот на претците.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
СТУДЕНА ПОСТЕЛА НА ОГАН („Ветерот се враќа во студената постела на огнот“ Октавио Паз)
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Играа, пееја, со вода од кладенецот, што ја црпеа со лејки, со бардињата што ги понесуваа од дома и кои како и момите беа закитени со маслинови гранчиња, со полски каранфили и црвени рози но и со плодови од цреша, со одмиваа - за здравје, за среќа и за личнота, На пладне се враќаа во населбата на ручек, а во бардињата понесуваа вода, од Кладенец, која не ја пиеја; ги затнуваа бардината и ги чуваа на темно и студено, сè додека не се исушеа гранчињата, цвеќињата и црешите на нив, а тогаш, кога тие ќе се исушеа, пред изгрејсонце, во недела, чупите ја истураа водата на куќните прагови, на портите, пред пондилите и трлата и на крстопати - овој пат за здравје, напредок и личота на домазлакот.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Силата се враќа во облик на радоста, го гризе полека јаболкото на животот. Црвено. Утре е нов ден.
„Портокалова“ од Оливера Доцевска (2013)
Ми се враќа во сеќавањето моето некогашно патување во Типаза, во јужниот алжирски дел на Средоземното Море.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Господ се враќа во Албанија. Папата во Тирана и Скадар.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Бргу го сопреа два големи бункери, како големи бели очи на ридот, кои ми ја упатуваа последната закана: никогаш повеќе да не се враќам во родната земја зашто, во спротивно, ќе пукаат.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
XIX Единствената добра страна на мојот насилен престој во Атеистичкиот музеј, храм на антиверувањето, беше неговата дијаболична сугестивност да го забрзува во моја­та свест и потсвест, поврзувањето на мојот поранешен живот со сегашниот, да враќа во мене заборавени, речиси архетипски семејни пораки.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Се разбира, го имав предвид траурниот момент и не побрзав да му ја прераскажам приказната на Ристе.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
За среќа наиде Даскалов. Не знам од каде и зошто но мене за момент ми се пристори дека Даскалов штотуку завршил тешка борба на некој ринг и сега се враќа во аголот со насмевка на победник, згора на тоа и сигурен дека немам причина да му го запустувам задоволството.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Секоја година за време на училишниот распуст чичко ми се враќаше в село, а неговото идење ние децата го очекувавме како најголем и најсвечен празник.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Овие игри му причинуваат многу поголемо задоволство отколку часовите во приватната академија Јулијан.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
По „Големото стакло“, Дишан експериментира со филмот и оптичките инсталации (што води кон кинетичка уметност). Се враќа во Париз и во јуни 1927 г. се жени со ќерката на еден индустријалец.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Од оваа желба за соучество на публиката се раѓаат импулсите за хепенинг и перформанс; и за Џозеф Бојс („Секој човек е уметник”.)
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Не го положува приемниот испит во Ecole des Beaux-Arts (школа за убава уметност) и се враќа во Руен (каде се наоѓаат неговите родители и трите сестри).
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Како одблесок се нижат деновите и ние се враќаме со мислите на боиштата, во туѓината, се враќаме во тоа наше постоење таму и тука, во нашето вчера и денес и не поткачува прашањето – а утре чија слика ќе се појави во весниците и чие име ќе го слушнеш во телефонската слушалка?...
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Еден ден со братучед ми Коте, си рековме доста ни е веќе од оваа добрина за која афежитките на чело со некоја си Вера, како главна, зборуваа во Герман и по сите други села и решивме: се враќаме во Герман.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Му враќам во духот и брзина не зголемувам.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Неми тие, нем и јас и немо се враќам во колата.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
13. Се враќаме во Прењес. Свртуваме десно.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Бидејќи спиевме во иста соба, јас во тие часови повторно како да се враќав во годините кога бев мала.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Патување во Израел и пак во САД.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Латиноамериканските писатели како што се Гарсија Маркес, Карлос Фуентас, Ернесто Сабато, Варгас Qоса и други, го признаа својот долг кон Борхес по повод прашањето на јазикот, каков што шпанската литература немала пред него.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Кога го посетив, три недели порано, Марија ми рече дека Борхес е одлучен во намерата да не се враќа во Аргентина.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Пријателите и роднините навиваа да се врати, и Марија стана мета на клеветничките обвинувања.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Се појавува нова книга на поезија/проза, Пофалба на мракот.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Борхесовиот одговор беше венчавањето со Марија Кодама, преку посредници, во Парагвај.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
А Патриша Меривејл, која го споредуваше Борхесовото дело со она на Набоков, завршува со следната дистинкција: “Додека Набоков обично ги пушта своите актери ‘да испарат’ и нѐ враќа во стварниот свет, Борхес ја доведува својата приказна докрај и постојано нѐ потсетува дека обајцата, и писателот и читателот, се ‘творба од која се направени соништата’.”
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Откако го поздравив - прв пат го сретнав Борхес 1969-та во Норман, во Оклахома, тој ме прими љубезно и ме предупреди: „Без политика, ве молам“.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
1968. Се враќа во Буенос Аирес. Излегува Книгата на измислени суштества.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Се снима филм според едно негово сценарио. 1969.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Заклучокот е неизбежен: Борхес е волшебник на зборови и мајстор на итрини. Margina #32-33 [1996] | okno.mk 217
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Таков е и ставот на Апдајк: „Колку и иронично и богохулно да изгледа Борхесовата скриена порака“, вели тој, „составот и методата на неговите остварувања, иако никако не можат да се доловат со имитирање, одговараат на длабоката потреба во современата проза - потребата да се признае итрината.“
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
„Ќе дојде. Секогаш се враќа во Виена на крајот од септември.“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Овој пат треба да дојде порано.“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Потоа почна да се смалува, дојде во возраста на која не го знаев, возраста од годините пред да се родам; се смалуваше сѐ повеќе и повеќе, на крајот станувајќи цицалче.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Прости ми,” рече. Неговиот лик полека започна да се менува, почна да се враќа во времето, години и години наназад.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Не ми се враќа во загушливата изитреност на Метрото, па пешки заскитувам низ спиралните сокаци на Одеон, и мокар до кожа, упаѓам во галериичката „Miroir du merveilleux“.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Телото на Фезлиев паѓа со тап удар врз подот. Луков се враќа во собата.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
ЛУКОВ: (Откако ќе излезат, ја затвора вратата и се враќа во собата.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Погребан е во Прага, на неговиот гроб стои натпис: „Руски писател“, а сега, на голема врата се враќа во татковината. За среќа, намина и кај нас.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Аркади Аверченко - неправедно запоставен и зафрлен на маргините на руската литература, прекрасен писател, имигрант по Револуцијата од октомври, 1917 година (на М. Булгаков како пофалба му рекоа дека во едно свое дело го имитира Аверченко, за што поконкретно Булгаков пишува во својот “Театарски роман”) и токму имиграцијата и несогласувањето во новиот поредок придонесе за негово исклучување од редовите на руската (во тоа време, советска) литература.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Го гледаа како се слеа со полето, како потона во таа ноќ, како се спушти и над него тој нејзин плашт од сината месечина; гледаа кон таму се додека беше возможно да се забележи барем некое најмало движење на она место, каде што се искри од нивните погледи во темното зеленило, а после сите молчејќи се враќаа во своите легла, изморена и претепани.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
„Или ќе престанеш еднаш да крадеш“, му рече еден ден на оној еден од нив, а можеби тоа му го рече тој самиот, но тоа беше безразлично, „или ќе си ја поскусиш раката со тоа твое левосување, или ќе му кажеме на Башмајсторон, да си знаеш“, додека се враќаа во приквечерината кон своите бараки.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
„Каде така, Лоте, кај брзаш?” го прашуваа луѓето. Тој како да имаше олово на усните, тешко ги помрднуваше: „Се враќам во гробот свој од кој не се бега...“
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Климакс Некаде прочитав дека само невоспитани деца поминуваат низ тежок пубертет. A прости, необразовани жени тешко поминуваат во климакс. Aма и за споменатите, и за другите, сепак, тој има заеднички симптоми: - силни врелини кои ве обземаат одеднаш само во одреден дел на телото,како да го печете во рерна или го дувате со врел фен, - капки пот што по линијата на веѓата се спуштаат по рабовите на лицето и буквално капат додека стоите во автобус полн со луѓе закопчани до грло во топла зимска јакна, - отсуство на желба да бидеш интимен со некого, па дури и со љубовникот,а за со мажот ич да не зборуваме, - силни налети на нервоза, во која трчаш низ куќа и бараш некого буквално да го изедеш, - чувство дека си болна од сите болести што ги прележале твоите пријателки и дека ги имаш истите симптоми на сите епидемии, птичји, свински, грипови, грутка во грло, јазол во желудник, срцебиење, камен во бубрези, тиња во жолчка, - потреба од „шопингување“ на енциклопедии за здравје, здрава храна, вежбање пилатес дома и во друштво, - отсуство на секаква желба да одиш по гости, а уште помалку некој да ти дојде, - убеденост дека си најпаметна, - ама и потреба да се биде зајадлива, џангризава, самобендисана, лоша, злобна и одмаздољубива За среќа, ова трае само десетина години и, кога ќе помине, сè се враќа во нормала, освен некои небитни промени: мажот си заминал, а не си ни забележала, децата не заминале, останале, ама ти се лути до смрт, а ти повторно со истата сила и енергија како од младоста, се трудиш да им угодиш во сè, ама нема „feedback“.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Јас, будала, се средив, се намирисав и се враќам во постела, а тој, како да ми е брат, спие!”, се јави сопругата негова, а цариничката слатко се изнасмеа и, пак погледнувајќи нагоре, викна: „Стави во тавчето зејтин, не штеди!
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Прскаат гранати и камења, се враќаат во водата.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Пријателе, веќе да не ве видам. Келнерот се враќа во локалот а господи Жан Мартин стои жално наведнат.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Утредента Јана се враќаше во Бечеј, а Томо и Рада во Куманово, завршувајќи го своето двомесечно патешествие.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Животот на Рада по многубројните доживеани премрежија почна да се враќа во некоја нормала.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Лука го гледа зборот примател на својата дланка, неосетно го погалува по крзното и го враќа во неговите магловите сфери; не дава тој ни пет пари за примателот бидејќи го има на дофат на раката, овој го пишува она што тој го чита и го чита она што тој го пишува, што има тука да се лажеме. 67
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Ме враќа во детството, кога играв независно и лесно. ***
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Амбасадор на земјата која беше осудена да не постои во историјата на балканските империи. Се враќав во земјата на која се наѕираше картагинската судбина, но во една нова проекција.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Тој се сети и на другите балкански идеалисти кои црпеле од бескрајот на париските цивилизациски, уметнички, стилски, културни и други цивилизациски вредности на хуманизмот, ренесансата, класицизмот, рационализмот, реализмот, импресионизмот, авангардата (со кубизмот, надреализмот...) и се враќале во малечката родна земја надоени со уште поголеми дози на идеализам.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
По секое коцкање, за среќа тоа не го правеше често, се враќаше во својата париска мансарда исцрпен, скршен од каење, со последните пари во џебот.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Вниматлено го дипли значајното парче весник вртејќи се со целото лице кон огнот и го враќа во внатрешниот џеб на излитеното некогаш градско палто.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
3. КОЈ САМ ЌЕ ПАДНЕ, ТОЈ ПЛАЧЕ БЕЗ СОЛЗИ - друг да го турне ќе почне да се лути, а ако некој трет го принуди да ползи ќе почне да sе враќа во мајчини скути...
„Куршуми низ времето“ од Љупчо Стојменски (1976)
И бргу - бргу се враќала во домата - да не би огнот да згасне.
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Co тие мисли и тоа цврсто решение стигнаа кај вујка си, којшто сега како маченик од победителниот фронт беше се окуражил и се спремаше да се враќа во Витолишча и да си ја види сметката со тие што го испратија три години во прогонство. My ја откри целата млада душа на вујка си и побара заштита кога ќе се вратат.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Во прво време мракот ме тераше да се враќам во одајчето, потоа дојдоа ветровите и студот, ама додека не се стемнеше не се прибирав.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Тоа беа ретките мигови кога си се враќаше во своето загубено време, од другата страна на границата.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Се сеќавам и на други мајкини поговорки и изреки, ги враќам во животот со нивното неизветвено значење, ме заштитуваат, и многу други на кои не се сеќавам, без нејзиното присуство, како неодминлив штит во мачните ситуации во животот...
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Миризбата на првите јоргованови цутови која допираше до бреговите на самото Езеро, потем неколкуте стракови анамска рака, чии жолти цутови ја враќаа во младоста, будеа во неа силен копнеж по минатото, по своите заминати, далеку, засекогаш.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
А јас , небаре само јас се враќам во родната земја за да видам што станало во слободата и демократијата, со остатоците на поширокото семејство.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
А малку подоцна, пред да се разбудиш, видов и како се враќа во твојата уста.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Бегам леден во ноќта луда, Изгубен, заболен и сам Во срцето на зборот загледан И од зборот љубен и огреан Се враќам во сонет од рими дочекан, како лебед пред смрт, распеан.
„Сонети“ од Михаил Ренџов (1987)
Се враќаме во „Дијаната“ Пријателот уфрла касета во касетофонот. Џон Ленон и Јоко Оно...
„Младиот мајстор на играта“ од Александар Прокопиев (1983)
Иако не можеме без нив. – Повторно со необична леснотија, патникот се истовари од таксито и свиркајќи некоја старинска мелодија („Само еднаш се љуби“!, му текна додека се враќаше во рикверц) се упати кон театарското бифе.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Не само во насловниот расказ во кој е можеби, највпечатливо и најзастрашувачки, доловена временската празнина, „црна дупка каде што времето умира“, како и губењето на временските координати на нараторот што, истовремено, значи и губење на неговиот идентитет,туку и во бројни други раскази („Футролата“, „Лекција“, „My private Europe“, „The seeker on the way of sound“, „Фото-финиш“ и др.) филозофските размисли за времето, експлицитно или имплицитно, кореспондираат со специфичниот светоглед на авторот, со неговата потрага по самоосознавање, од една страна, но и со неговата благородна потреба да се спротивстави на ентропијата на животот и неговата тривијалност, од друга страна.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Допири на телата!? Всушност посоответно би било да речам: двете корита од реката што ги раздвоила некогаш некоја пречка повторно се враќаат во едно корито.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Се разбира, се сеќавам кога нешто подоцна ми се фрли в прегратка Катерина сепак не пропушти да ми се закани: секогаш ќе бидам доволно убава за да можам да владеам со твоите мисли, со твоите желби и со сè твое.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Ко претепани се враќаме во Гостивар.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И после пак на санка, ме враќаат во фабричкиот логор.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Никифор го распоредуваат заменик политички комесар во 107. бригада, а јас се враќам во главниот одбор на НОФ.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Се враќаме во тремот, спроти месечината.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Во пет часот ме враќаат в ќелија и иде лекар да ми ја прегледа ногата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
д) Геотермалните води со кои изобилува овој крај се користат 300 литри во секунда и тоа за затоплување на оранжерии и згради. Со посебна пумпна станица водата се реинјектира - се враќа во подземните природни базени.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Со неа ќе ја откријам лирата со која Ахилес им пееше на своите војници; со неа просторите ќе ги заробам во време и како граница меѓу столетијата ќе ја оставам својата надеж во која – сѐ понатаму ќе се пресоздава и множи; со неа јас ќе одминувам и ќе се враќам во ѕвездите; необјаснивите знаци на луњите и на пустошот, низ надежта ќе ги пресоздадам во тајнопис кој како жесток призив: мртвите ќе ги гледа живи – живите мртви а татковината во мртвите ќе чита свое спасоносно писмо. ***
„Ненасловена“ од Анте Поповски (1988)
(Султана одеднаш го искривува лицето во нем грч. Ја фаќа главата со раце. Никој не ја гледа, но сите знаат што се случува. Султана минува низ нема агонија. Пауза. Лицето се враќа во нормална физиономија. Пауза.)
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Навистина, кога ќе фрлеше поглед на кај планината и покрај тоа што изгледаше како некое огромно животно премрено под белиот кожуф, таа насетуваше матна радост што ја враќаше во родното село со планините околу него оти годините поминати во рамната земја ги имаа израмнето со хоризонтот на нозете.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Каде и да одам, чинам сите патишта поаѓаат од него и се враќаат во него.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Првата, за да го заврши школувањето, а втората за да ги одбегне сите оние фрустрации што ги доживуваат познатите личности.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Славата ја доживува токму со овој филм и веднаш по премиерата во Лондон се враќа во Скопје од две причини.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Значи, откако добро ќе се изнасончав и испливав, се враќав во собата на ридот.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)