втурне (гл.) - во (предл.)

Ќе се врати, се напрегнува, зошто би го држеле и натаму кога соработува, а признанијата не го теретат ама баш за ништо.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Па денес, оние обичните седат, навистина во релативен спокој зашто е воено време, но седат на слобода, по своите домови, а тој е втурнат во немир, на работ од растројство, затворен тука, толку далеку од семејството на коешто којзнае кога и дали воопшто ќе се врати...
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Жеден за свет, се втурнува во Париз, ја учи техниката на анимирањето и од тоа, заедно со неговата Емина, печали за живеачка.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
„По врнежот нема каде да се оди.“ Се сложија.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
„Денес кај мене!“ ги поканив другарите.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Ја претрчавме улицата и тревникот кон нашата зграда, се втурнавме во влезот и малку наврнати втасавме пред вратата.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Имав впечаток дека, ако постоиме уште малку со отворена порта, сета магла од градот ќе се втурне во нашиот двор.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Кога Кате и Боге ги доглодаа ѓевреците, и нивното пајтонче дооде исцицувајќи ја последната капка бензин и довлечкувајќи го продупениот олук на ауспухот, Богевци со торбите се втурнаа во станот и веднаш викнаа по децата: - Јано, мајке, кај си?
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Веројатно и тој не верува дека лично среќата го има фатено за рака и го води кон вистинското место!
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Идејата: еден младич да се втурне во ваква авантура, а притоа целта на потрагата на момчето да биде насочен токму кон него, не е идеја на младичот.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Сигурно и тој се сомнева, особено сега, откако се наоѓа в затвор, дека некој друг од личен интерес го туркал во овој правец".
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Пожарникарите брзо се симнаа, грабнаа шмркови, скали, секири и се втурнаа во дворот од Митковата куќа.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Дали беше поштено од моја страна да се втурнам во таков поход?
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
На првото ливче, истргнато од некоја нотна тетратка, сум начкрабал нешто за Порфириј, пропаднат студент по историја и левоног сонувач, кој во фетус положба, со палецот во уста, се втурнува во жешки оргии со газдарицата Елвира.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Како не би се сеќавал? Но, да продолжам: пред некоја вечер, во пижами, возбуден до солзи, дедо се втурна во спалната.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Повторно е девојче со модри очи и муцка на глувче, единствена во маалото што се осмелуваше да се втурне во машката вечерна зона – скалите од влезот на продавницата за електрични апарати.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Доцна во ноќта, се втурна во куќичката, папсан, со закрвавени очи, и блуејќи, се струполи врз креветот.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
На пладне, како фурија со долга коса, се втурнува во дневната соба, гладна и уморена, ама не легнува да одмори, туку менува маица и пак низ врата, мојата ангеларија, со која можам да комуницирам само ако ја оставам на раат.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Какви само јаболкници и крушки има под прозорците!
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Само отворете го прозорецот - гранките се втурнуваат во собата.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Трчаше по гостите (без оглед на раса, вера и нација), со такт и елеганција, се мушнуваше низ редот на протоколот, ќе им втурнеше в раце фотографија со трн, а за возврат бараше ливче од нив, ливче со потпис, со збор, со слика, со било што и било како.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Вие сега одново сте решени со двата прста да му брцнете некому в очи… и така натаму,” овдека одеднаш го повиши тонот и, веќе, викаше разбеснето началникот, втурнат во лицето на Ема Ендековска, напрегајќи се во тие мигови да препознае во нејзините очи било кој друг што ќе може да ја разбере неговата тежина.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Беше таму откако го втурнаа во затвореното комбе и го одведоа.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Често се случуваше при враќањето од работата со Татко, занесен, да ја одмине кујната и замислено да се втурне во библиотеката, за да запише некои мисли кои му беа свежи во главата.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Ја бакна и прегрна сопругата означувајќи го врвот на своето убаво расположение.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Си припомнив за баба ми, дамна упокоена, за нејзините кажувања: - Тоа, Ѕвездо моја, Дедо Боже си ги тресе перниците - сѐ од бели пердувчиња од бели гулабици... и одеднаш сетив некаква милина, па сум се втурнала во домаќинот мој, небаре во него сакам да се засолнам...
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Се потпиша на испратницата и пак се втурна во собата.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Но да не ја носиме работата за ќотек, оди пак речи му на кадијата да ни ги фрли ферманите низ порта, лицето нејќеме да му го видиме – остро извика Димитрија и им даде знак на селаните да бидат готови да се втурнат во кадилакот.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Не забележав кога влеговте“, рече и веднаш помисли дека непознатиот му припаѓа на оној пргав сој претставители на службените настани кои милуваат директно да ти се втурнат во проблемот.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Ако успее таа девојка во бело да се втурне во собата на вујко ми, тој, иако онака антав и во непристојна бела антерија, ќе се измолкне од под чаршафите и ќе потскокне на мртовечкатата постела (како штотуку извадена од водата риба што лудо се фрла по песокта).
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Што чекам тогаш?, си реков и без колебање, се втурнав во колумнистичкото друштво, рака под рака со еден од моите најсензуални фотопортрети.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Се втурнавме во нивните пароли затоа што некој друг така рекол и ние рековме - амин.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Па дури и да ти рекол да влезеш не значи дека мораш да се втурнеш во дуќанот за да ноќеваш во него?
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Оној, кој одненадеж ќе се втурне во некоја соба и ќе растури сè што може да се растури.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Ја слушна онаа којашто викаше по него - и го препозна гласот: „Ајде, чао! Ќе се слушнеме по домофон. Ама откако ќе прекрши жештината! После шест!“ им викна на другарките, се стрча по него и се втурна во лифтот.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)