губи (гл.) - и (сврз.)

Девојки млади со пастуви стари љубовта тука се купува со пари на лудиот камен спремни да стапнат ја губат и честа за станче да лапнат
„Проклетници“ од Горан Јанкуловски (2012)
Такви се тие, се плашат од оние на повисоко, но кога ќе го изгубат стравот, го губат и срамот, се ослободува стерната, и течат секакви води.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Од изворите натаму се следеше една стара патека која наместа се губеше и машината мораше да си прави наново терен за копање.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Ладнината што го зафати кога влезе, сега почнува да се губи и на кожата сеќава капки.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Сѐ продолжува, сѐ се враќа и заминува, заминува и се враќа.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Ничиј живот не се губи и не исчезнува засекогаш.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Ми се губат и пак ми се јавуваат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Лежам така, се губам и се враќам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
- Само штом ти велиш дека можеш да работиш сам, тогаш нема потреба, а не е ни правилно да губи и некој друг тука, фактички.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Брза зашто сонцето се навали над високата плаиина.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Се случи она во што никогаш не би можела да поверува, иако секој ден ја стегнува и ја сподавува болка кога слуша како многу мајки и жени ги оплакуваат своите мажи и чеда...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
И одново тука, меѓу раздомените, кои со секој ден што одминува ја губат и надежта дека ќе се вратат на своите пепелишта и живеат со своите спомени и секој ден чувствуваат дека нема ништо пострашно од празнината, таа, меѓу овие старици и снеможени мажи, меѓу вдовиците и жените одделени од своите мажи, меѓу жените што секој ден намнисуваат за своите деца што се наоѓаат на фронт или под туѓи поднебја, меѓу постојано расплаканите и разврескани деца, сега се чувствува сосем сама. Сама.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Се омажила во дваесет и второто лето.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Само што ќе ја отворам вратата, вели, пак се губам и се губи сѐ во мене.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)