е (гл.) - сѐ (зам.)

Тука е сѐ така, како што било некогаш. Најинтересни се влезовите.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Тука е сѐ подредено, уредено и чисто, како сиот град да е една куќа.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Анатема
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Јас, Aehmenia, од Битола, се капам во свети реки, се молам во свети храмови, цел живот излегувам од едно и влегувам во друго ходочастие, штрпкам по некое стракче по камењарите - и тоа е сѐ.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Тоа е сѐ што останало од некогаш големото царство.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Тие веројатно би биле нешто како: изрекувајќи така и така јас имав намера да го кажам тоа И тоа.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
На пример, Шелиевата поема Ozymandias прикажува за еден патник кој наидува на труп од статуа насреде пустина.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Тој располага со бесконечност хомонимии; - во поетскиот јазик – изразот е сѐ.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Се разбира дека тоа не е сѐ. Социјализмот во мојата претстава почнува некаде од некои газиени ламби, со право на одвај четири тетратки во годината во гимназиските клупи и со многу транспаренти и пароли против студот; со први куси панталони од излитено вејничко ќебе што ќе ги облечеш одвај на твојата шеснаесетта година за да прошеташ низ полето што сѐ уште потсетуваше како да е „во војнички цокули обуено...“
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
- Добро, добро, но не е сѐ толку црно - се обидов да ги разгонам грдите мисли на Даскалов.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Дека сепак се повел по своите инстинкти.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Мислело момчето дека следењето од далеку и влегувањето во туѓ двор не е никаков престап.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
-Најсетне и Иван самиот сфати дека згрешил. Ми рече дека непотребно избрзал.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
И дека фолклорот е сѐ што имаме, и дека треба да го чуваме.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Во следниот миг Фисот веќе беше станат и ме удираше со тупаници; по лицето, по грбот, по вратот, по слабините; паднав и тој почна да ме гази и да ме клоца; Луција врескаше, го молеше да престане, и јас слушнав како му се обраќа, интимно: „Фис, престани, те молам, престани; тој лаже, тој само се преправа дека е голем маж, те молам, Фис престани, тој ме нема допрено, јаде ќотек од гордост, Фис, тоа е сѐ!“
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
„Брат ми е толку долго мртов, така што сѐ потешко можам да се сетам на неговиот лик.“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Разменуваше малку зборови со мама, прашуваше дали е сѐ во ред со нас децата, со домот, а потоа ќе го земеше „Талмудот“ и, седнувајќи што подалеку од другите, тивко почнуваше да чита на хебрејски, јазикот кој за него беше свет, а кој никој од нас, неговите деца, не го научи.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Тоа е сѐ што имам од мојот изминат живот.“ Ги врати фотографиите во џебот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Нашите родители, доаѓајќи во Виена, имаа решено, како и многу други Евреи во градот, да им го пренесат еврејството на своите деца само преку крвта, но не и преку религијата; се надеваа дека тивката асимилација и сочувувањето само на невидливите белези на нашето потекло – оние кои се во крвта - ќе направи да бидеме рамноправни со останатите граѓани, а самите тие остануваа во својата вера онака бесшумно како што татко ги изговараше зборовите додека гледаше во „Талмудот“.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
ФЕЗЛИЕВ: (Дури сега го забележува шишето пред Луков.) Ти си пиел? Сега ми е сѐ јасно.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
ФЕЗЛИЕВ: Не прекинувај ме, ти се молам. Јас овде си ја играм својата ролја според договорот, играј си ја и ти твојата. Тоа е сѐ.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Станува, оди до вратите, наслушува зад нив и откако ќе се увери дека таму е сѐ мирно, пристапува кон претресот на креденецот.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
НЕДА: Нема ништо. Денес нешто ме боли главата и тоа е сѐ.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
- Ха, ха, - рече Претседателот. А Змејко мислеше: кога си ваков, без ниедна трошка сигурност, и кога неа си ја загубил толку евтино, како овој тука, тогаш не ти останува ништо друго, освен да ги повторуваш зборовите на другите, да ги повторуваш нивните движења, да чекориш како што чекорат тие и да се смешкаш вака проклето изгубено, а смеата да ти е сѐ друго само не смеа.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Сега само верувам дека среќата ми била многу поблиску мене и сакам да ја испитам уште еднаш, тоа е сѐ, што ми останува, и јас еве доаѓам по тебе.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Сега ќе одат, мислеше. А имаат две добри пушки, и добро се облечени. Најпосле тоа е сѐ, што му треба на човек тука.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Сѐ кај тебе е згодно и ти си еден таков самјак, каков што јас веќе ниеднаш повеќе нема да сретнам; кај тебе е сѐ згодно, но ти би требало да сториш така.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Јасно му е сѐ. Од визбата на дуќанот до водоводната цевка е ископано три метри.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
- Дај му го животот, не ти е потребен. - Во него е сѐ.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Тие се можеби, чекори на случајни минувачи, а можеби тешките скорни од чуварот на овој одвратно глупав поредок. Да! Во тоа е сѐ.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
А веќе се смрачува пред него и се меша во замагленост и небото и земјата, и сеќава дека главата му се урива и во устата му крцкаат песочинки. И тоа е сѐ.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Често му доаѓаат вакви штурости. Тоа е сѐ од умор и раздразнетост.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Во вагонот милосрдната сестра е сѐ: и лекар, и интендант и господ: дели по малку од водата, од лебот, од лековите; не остава да се моча по сламата, секому му подава кофа.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Тоа е сѐ што може да се види одблизу.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Над врвот од букиве е сѐ запалено, илјадници кандила, од илјадници души си светат. Си намигнуваат.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Празна е постелата, празно е сѐ пред мене, а пак ми е тесно. Никаде не ме собира.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Јас излегувам од собата, ги кршам прстите, а пред мене е сѐ темница.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Не гледав и не бев сведок на мигот кога Симон Наконтик, сиот како зелен волшебник од мочуриште, си го џвакал брадулето и му раскажувал на долговратиот Лазар Аргиров, чиниш е на овој свет само затоа да ги проубавува грдостите, за судбината: тоа е сѐ, човекот во нејзините раце е орудие - коле и беси без совет и без знаење на својата крв.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Молитвата на Проказник не ќе ја повторам, не ја слушав и не знам кој копаше нов гроб.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И тоа не е сѐ. Пред коњот се ниша и четвртата судбина, господар на другите три судбини: средовечен човек со долг стап в раце.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
- Пред пет години. А сега е сѐ поинаку. Сега Жаклин е чесна жена.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Просто во еден голем град на Германија бев сведок на улична несреќа. Тоа е сѐ.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Не те заборавив. Само се трудев да се уверам дека бојата на косата не е сѐ во животот, дека темното злато на `ржта е изместено.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Коњот за нас е сѐ. Симни ја чергата од зебе зиме, фрли ја на коњот.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
- Дали е сѐ во ред? - праша Виктор. - Не знам.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- Мирувај! Сега ќе проверам дали е сѐ во ред. - ја смируваше Виктор додека го проверуваше секој дел каде што Ивона чувствуваше болка.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Но тоа не е сѐ: националниот гениј едновремено ги укинува и поединецот (растворен во групата од која потекнува) и човештвото (изделено на вкочанети есенции, распршени во множества етнички личности затворени самите во себе).
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
„Како ви е сега кога е сѐ готово?“ новинарот прашува некоја жена. „Што е готово?“, вели жената.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Наоколу само ликови, сенки, зборови... итаат секаде а јас само таму некаде... каде се спојуваат бесконечноста и мигот... каде сенките се сенки и во ноќта... во одаите на скриените спомени во ходниците на копнежите... таму и она ништо е сѐ... а тоа сѐ е она што ти дава сила... за денот, за ноќта, сонот, за некаде каде никогаш не ќе појдеш, каде еднаш некаде... Едноставно, а незаборавно...
„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)
Среќа е сѐ она што те прави жив те прави она што си, те воздигнува до небото, те прави силен и самоуверен.
„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)
Чекаше да се увериш дека под челнава коска не ми е сѐ како што треба.“ Полека го притеснуваше кон ѕидот на долгиот ходник и шуштеше несовладиво со силина на зовриена вода.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Ама, знајш, Атинче, не е сѐ само во работата. Пријателите, комуникацијата, споделувањето на радостите, тагите, размислувањата, ставовите со моите сожители многу ми значи. Ми е важно.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Тие задоволно се погледнаа меѓу себе и газда Таки рече: „Ќерко, така најубо се учи занаето. Не е сѐ само во училиштето.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Трагајќи по зборовите кои требаше со присила да исчезнат од домашните речници, по зборовите во кои сѐ уште живуркаше минатото, по зборовите кои требаше да покажат дали минатото на некој начин минува низ сегашноста, дали е сѐ секогаш присутно?
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
„ Извини“, рече тој, „ништо не ми е. Не ги сакам стаорците, тоа е сѐ.“
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
„Да не скршивте нешто?“ „Не. Добро ми е. Само ме заболе за миг, тоа е сѐ.“
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Помеѓу животот и смртта, и помеѓу физичкото задоволство и физичката болка, сѐ уште постои разлика, но тоа е сѐ.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Целиот тој дел, целата оваа Билга Планина, е шумовита, и шумовито е сѐ таму до дното, до брегот од таа страна над Долнец, каде што е песокливо и суво, само по некоја дива круша и капина.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Уште пред тој да изусти, му рекоа: - Попусто е сѐ што ќе ни кажеш, владико...
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Ваквиот канон се нарекува канон со смалување одн. зголемување, респективно (затоа што се чини дека темата се собира или се шири). Тоа не е сѐ!
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Не е сѐ во зборовите.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Тоа ли е сѐ? Го праша со очи осамениот палјачо.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Доста е сѐ е вљубено до коска и никој никого нека нема сам секој своето нека го довреболи.
„Камена“ од Анте Поповски (1972)
14. Набргу пусто ќе е сѐ и некој далечен ќе се насели мир од пештерите, од небото каде што зајде сѐ и од летото обоено со билје изгорено.
„Камена“ од Анте Поповски (1972)
1. Патувам и тоа е сѐ, Патем зборовите ги позлатувам И кон вечното се упатувам, Вечното да се спознае, Патувам - тоа е сѐ, Светот да ме препознае Со сета светлина во мене, Патамува и тоа е сѐ.
„Сонети“ од Михаил Ренџов (1987)
„Ќе имаме доволно време за тоа кога ќе стасате ваму“ „Дали е сѐ в ред, мислам таму на Земјата?“
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
„Капетане!“ „Ништо не е“, велам, викајќи, „само главоболка. Ќе му биде подобро. Ете. Ете”, шепотам, „сега е сѐ в ред.“
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Не, не од капетанот, тој дури и немаше намера да ме надитрува!
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Бев излажан, и тоа е сѐ!
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Прав и пепел Признание: „Прав и пепел тоа е она кое останува на крајот она кое било искон тело, збор, жена, хаос и кое не ни бега, тоа е сѐ освен зборот!
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
2. Зборот ми е уморен од несоница Поседи уште малку уште неколку мига Овде е сѐ толку будно ни лудило да не ти недостига поседи уште малку времето барем во среќата спие – јас никаде Во тагата ми ѕирка преплашено дете поседи уште малку моќна е близината - разделени како сонот од лагата кажи ми што виде ноќеска...
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Сфатете, предупреди еден меѓу нас кога народот ја претчувствува мемлата во говорот, офтиката несомнено насетува неслобода осој, таму кајшто треба да припекува слободата на зборот и мислата сласта на грлото кога го испушта гласот милозвучен ништо подлабоко во човека не пробива од јазикот во него е сѐ она што по којзнае кој пат било не само овде и не само во нас.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Продолжително остро и нежно Глуво е сѐ.
„Дождови“ од Матеја Матевски (1956)
Оти во школото ни е сѐ: и предавањето и јадењето и спиењето.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Овдека е сѐ загубено, вели Оливера, туку бегај да бегаме.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Промени* квартални циклусни целосни или нецелосни очекувани и неочекувани * одење во крајности * бескрајно тоа е сѐ што очекуваме од животот од професијата од климата***
„Три напред три назад“ од Јовица Ивановски (2004)
Петре Маљанов е сѐ и сешто во нашата црква што уште ја немаме, што се доправа. Останат е сирак уште од дете.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
СИВИЌ: И сега е сѐ возможно.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Тоа е сѐ. Седнав со олеснителна воздишка.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
И продолжува Не е сѐ црно во животот! Зема... зема... ама и враќа!
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)