замине (гл.) - војска (имн.)

7.2 И би небичас Во мене Јас Со Јас-твото На Собор: Паѓаат ровји Доаѓаат води Заминуваат војски Се раскажуваат приказни Во тајни одаи На небесата.
„Век за самување“ од Веле Смилевски (2012)
Помина време откога Кире замина војска.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Кога се врати од војска, по три години, не поседе в град ни три недели, туку еднаш, во делник, сред лето, во време жетва, неочекуван од никого достаса во Потковицата; првин бил дома си, се видел и се избакнал со деда си Блажета, потоа собрал фотографии од сите домашни, и - се огласи од Молитвена Вода.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Веќе момите, и градските и тукашните, кога ќе дојдеше на сведен или во Света недела, за да се види со своите, се обѕрнуваа по него, веќе сама мајка му Илинка, загрижена, го потпрашуваше, оддалеку, дали нема некоја во градот, и каква е таа, кога тој, за чудење на сите, предвреме, доброволно, замина војска, морнарица.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)