замине (гл.) - во (предл.)

Во тие денови нашата куќа беше исполнета, се пееја до доцна во ноќта, прв пат, во целосен состав, дури и старите четиригласни полифони песни не само од родниот крај туку и од подалеку, од југот.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Пред неколку недели замина во поход со кра­лот, а вчера гласникот го најави неговото враќање.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Веројатно малкумина го знаат одговорот.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Неговата најголема умешност беше токму во тоа, да го раздвижи она што никогаш се нема поместено од своето место.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
V. И наеднаш сознанието беше ослободено од близината на оние двајца луѓе. Тие заминаа во снегот.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Ко суштество кое се бори со последни сили во кошмар со акварелен спектар на човечкиот ум, кој заминува во вечност...
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Застрашувачка е вистината дека еден ден сите ќе заминеме во заборав.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Седнав на една поодалечена клупа од нив, а кога, по некое време, Лина и другите две жени си заминаа во бараката, Ева ми пријде и праша дали може да седне до мене.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Ајде да заминам в гора можеби лавот ќе ме земе јас сум од негово племе Ќе го замолам уште еднаш чесно можеби ќе ме прими лесно.
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Како доброволец заминува во војна 1914-та; на боиштето се покажал како херој и се здобил со тешки повреди на главата.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Штом Мајка се појави во собата, Татко нестрпливо ѝ се обрати: – Синов, мила, решил да замине во Франција, да ги продолжи студиите...
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
„Еве, нашиот чичко Темелко скоро ќе си замине во пензија, ама розите, неговите рози, секогаш ќе нè сеќаваат на него.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Од 332 до 331 г.пне. ја освоил Сирија (по седумесечна опсада го зазел Тир 332 г.пне.), го освоил Египет (заминал во оазата Сива каде се наоѓал храмот на Амон каде од страна на свештениците бил пречекан како син на богот Амон), ја освоил Месопотамија.
„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)
Замисли си, сè што создавало семејството со векови да се напушти и да се замине во еден единствен ден!
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Другиот ден, утрото, Буба ја стави кошничката преку рамо и, наместо да замине во шумата по храна, се скри во крошната на едно блиско дрво.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
А многу луѓе не заминаа во Долнец и заради немањето асолен пат.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
По казна го праќаа во 17. бригада како прост војник, а тој имаше завршено правен факултет.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Делови од нашето пошироко семејство сигурно заминаа во Италија, а други делови со новата вера беа упатени на земји крај Охридското Езеро.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Потоа следи Париз: разочаран од современата уметност, Ботеро ги минува деновите во Лувр, проучувајќи ги старите мајстори. 1953 - 1954 Во Фиренца, во Академијата Сан Марко, во музеите на Венеција, Сиена и Равена, тој ја проучува уметноста на италијанската Ренесанса.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Со тоа, во периодот од 6 до 10 април 1941 година, и поради прекинувањето на телекомуникациската мрежа, Кралството Југославија била отсечена од надворешниот свет.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Баба замина во 1937 година ненадејно во Цариград, според упатството на нејзиниот прв братучед Али Фети Окјар, тогаш амбасадор на Република Турција во Англија, за во една турска банка да ги подигне парите кои ѝ биле оставени со тестаментот на нејзиниот татко.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Долги години свиреше во бендот на Рамбо Амадеус, а потоа одеднаш, од сосема непознати причини, му пукна филм и замина во Америка.
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
И маката да си ја споделиш - по милите заминати во борба.
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
А токму тогаш Назми, братучедот на Али беше заминат во стариот крај поради смртта на мака му.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Почнавме разговор, се прашавме од каде доаѓаме.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Набрзо по отселувањето на мајсторите и Дамческите, од Потковицата си заминаа во Прилеп и Муслиоските, потомците на Кемал бег, син на `Рслан бег син на Мусли бег.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Дишеше длабоко и бурно и така го смири неволниот нагон што неконтролирано, до болка му го стегаше желудникот, но не и чувството на потполна излажаност, не и впечатокот дека заедно со трите транспорти и неговиот живот е заминат во некоја непозната и дефинитивно изгубена насока.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Татко му не го зеде клучот и не го нави, ами го симна од ѕидот и го стави в торба како обичен предмет и замина в град да го продаде.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
„До последен здив“ од Годар, Deep Blue, Убавицата на денот.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Наслови на неговите други романски книги: Книга за обманите, Преобразбата на Романија, Солзи и светци, Сомрак на мислењето, Приручник за страста. 1937-та Сиоран заминува во Париз и од тогаш останува во Франција, велејќи дека сликата на Романија ја чува онаква каква му се врежала во детството и таа слика не сака да ја поремети со чести доаѓања.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Сè до лани не сум го имала тој проблем и таква дилема никогаш не ме мачела.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Перса си замина во својата одаја, а Пелагија во полупразниот кревет.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Ми рече дека тоа го направил само за мене, а ако немал деца можеби ќе заминел в логор без око да му трепне.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Потоа заминува во Софија и таму како воен питомец, ќе биде исклучен заради неговиот бунтовнички дух.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Татко сакаше да замине во времињата кога царуваше фашизмот, во една немирна ноќ по патот на јагулите.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Сите чекаат остарениот, многу стар играч да замине во светот на претците.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
- Дедо замина в село - рече Бојан.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Како целина, народот е многу необразован и некултурен.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
“АРА” во Киев се затвара, шефот младоженец во јуни со пароброд заминува во својата Америка, а свеската чкрипи со забите.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
„Ноќта пред да замине во партизани“, му пишуваше, „од возбуда не можеше да заспие. Ни јас.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Мислам дека остана прилично збунет.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Замина во блиското кафеанче да го проплакне грлото и да го заборави гракањето на Ружа.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Нив тој ниеднаш не успеваше да ги најде и да ги погледне отворено; кога ќе ги побараше, застанат за да здивне, тие просто како да се стркалуваа, притискајќи се зад стеблата, за да наизлезат оттаму уште веднаш, штом ќе заминеше во новиот залет.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Но, по третата книга, „Пловидба кон Југ“, кога остарениот, бескуќен Мајстор заминува во топла приквечер, по кејот на бесконечната Река, знаев дека повеќе не ќе можам да пишувам за таков, премногу тврдоглав, намќорест и безнадежно упорен играч.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Ѓорѓе замина во Белград со мисла дека Рада ќе му се врати по завршувањето на испитната сесија.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Игуменот го фрли дрвото и замина во својата одаја да се смири.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Тој навистина згрешил кога одбил да замине во духовниот свет бидејќи ми е познато дека добил таква понуда кога се возобновуваше нашата црква.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Перса блесна во лицето од една внатрешна светлина и со таа светлина си легна, додека Пелагија откако му кажа на Мурџо да си замине во својата куќичка, заедно Пела појдоа во бањата со намера да го запали огнот под казанчето, ама мајка Перса го беше веќе запалила.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Кога луѓето би почнале да се разбираат, многу институции и прагми ќе заминат во историјата.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Стравуваше, еден ден, тој да не споулави од толку читање и заборавање на вистинскиот живот, да не му се случи како на едно друго дете од соседството кое, заминато во младоста во туѓина, во Романија и во Австрија, се врати со многу книги, а заврши зборувајќи си, со денови, самиот со себе чекорејќи брзо крај Езерото и служејќи им за потсмев на суријата деца.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Се пишуваше за работникот кој станува во рани зори, и кој, според духот на народната уметност – пресреќен заминува во фабриката за да го даде својот труд, себеси да се даде за – општо добро, се пишуваа оди и фалбоспеви, итн., итн.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Еднаш само му замери, во еден спонтан разговор, во времето на шеесеттите години пред да заминат во Мелбурн.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Тогаш, неговата прва реакција е да замине во туѓина, во brace new world, каде што умеат да го ценат (и добро да го наплатат) знаењето, што, на приватен план, најчесто резултира со економски просперитет и депресивна отуѓеност на вечен странец.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Затоа, кога и било предложено да замине во Цариград и да им биде во услуга на гемиџиите, (што ги знаела како револуционери, но за чии конкретни планови најверојатно ништо не знаела), прифатила со задоволство без да се исплаши од евентуалните катастрофални последици за нејзиниот живот.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Оставајќи го со неговите соништа замина во неговата спална.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Татковците на другите момчиња, што заминуваат во вселената им носат парченца руда од Калисто и црни грутки од метеорите или син песок.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
А, незгодата беше во тоа што Нерка си замина во три часот, татко ми се јави од Болница и рече дека непланирано мора да дежура, па така, дома ќе си дојде дури утре претпладне, а мајка ми никако да се врати од работа.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
А тоа, потенцирале, се случувало само во ситуација кога британската политичка елита покажувала страв од "овие движења", потенцирајќи го притоа признавањето на кралот Петар ИИ Караѓорѓевиќ, кој од почетокот на војната заминал во емиграција, бил признаен од Британската влада како легитимен претставник на Кралството Југославија, а уште повеќе со признавањето на генералот Дража Михаиловиќ и неговите четници како единствени борци против силите на Оската.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
А после, ко се пушти одењето на печалба, многумина фатија усвет, заминаа во Америка и во Австралија.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Кога им се качија на коњите за да заминат во манастирот, коњите под нив гореа од жештина и испуштаа пареа, недоодморени од силното јавање, од силното опкршување низ селото терани бесно од камшикот на прислужникот Геро.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Со чезата на комшијата, кој беше нејзин врсник, спакувана во војничко дрвено куферче на бате, си замина во правец на железничката во Куманово.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Кога нив ги прочита Лордот Џон Гордон Бајрон, пред да замине во неговата славна балканска одисеја, беше начисто за религијата на Албанците …
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Тогаш ѝ се стори како и самата кукла да беше почестена - гордо замина во стаклената витрина.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
Тринаесеттото реши да биде неговата исповест, да имаше можност да замине во црква сигурно ќе го стореше и тоа.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
И ете, сето тоа завршува.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Многу брзо заминал во Италија и тогаш, дали поради тоа што направиле таков себап или поради која било друга причина, се родило девојче....прво. Ѝ донел прекрасни, дрвени кујнски елементи, направени во италијанска фабрика за играчки, и таа била најважна во маалото.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Беше заминал во смртта, а се јави помеѓу живите.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Ѝ соопшти дека ноќта ќе ја помине во нејзината соба, а наредниот ден претпладне заедо ќе заминат во Метрополата, на средба со Ема во нејзиното студио.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Во овој процес на обратна асимилација, белите американски уметници ги полнат своите студија со дрангулии од странство и прават олтари, изведуваат рап музика, облекуваат домородечка церемонијална облека, си ги менуваат имињата, стануваат експерти за високо специјализираните “примитивни” ритуали и “традиционална” музика и заминуваат во досега непокриените соседства за да ги придобијат “останатите”.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Старите „бугараши“, заедно со новопристигнатите таа година и со некои „гркомани”, на број околу 30-40 души, едни тајно, други јавно и демонстративно, заминаа во Бугарија.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Дури и неколкуте книги на рафтовите беа истите кои ги остави овде пред тој да замине во 1938 година.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Се сеќавам кога почна да накуцува, а потоа замина во Порт Кембла, во Австралија.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Се сеќавам во федералното министерство за надворешни работи постоеше една постојана тркалезна маса на која стари дипломати пред тие што требаше да заминат во нови мисии речиси со татковска грижа настојуваа да им ги откријат сите тајни до детали на односната земја или на дипломатијата воопшто.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Дедо Димо го јавна коњот и замина в село да го испрати својот пријател, својот драг планински сосед, до неговата вечна куќа, на малите, мирни гробишта над селото.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Тоа многумина натера да си заминат во градовите, да се заработат таму што и да е, само да добијат купони.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Тој си замина во рестриктивниот простор на амбасадата, каде што никој друг освен тој не можеше да биде.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Да, моите родители беа скромни и чесни, и заради скромноста и чесноста ме избркаа од дома.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Таа знаеше, не само по тоа што наутро при неа во кујната почнав да доаѓам дури откако ќе слушнев дека брат ми заминува во гимназијата, а се повлекував во спалната што ја делев со моите сестри пред тој да се врати дома, туку и по тоа како се менуваше мојот лик кога брат ми и јас ќе се погодевме случајно во иста соба, како си ги избегнувавме погледите, како ни се менуваше дишењето.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Кога заврши со монтирањето на машините, Хелвиг ѝ покажа телеграма од фабриката, дека треба веднаш да заминат во друга држава.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Затоа и се вели дека вокалите (особено О) се најпречекливи, најпросторни и најкомфорни гласови во кои најдолго може да се биде, но и најдолго да не се бива,.. во кои зборот најдолго може да престојува, но и низ кои мора да мине кога да заминува во молкот.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Тогаш немаше мобилни телефони.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Реков: „Тоа е слика од син ми. Ја скрив таму пред да замине во борбата“.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Но се сетив дека тој штотуку беше заминал во пензија.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Се сакаа со Наќо пред да замине во војна.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Подоцна се обидував при моите патувања во Албанија да се сретнам со овој читател, но тој беше заминал во странство...
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Така и замина во Шпанија.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Но многу години пред да се засолни Јасер Арафат со своите најблиски соработници во Тунис, заедно Палестинската ослободителна организација во 1982-та, по опсадата и напуштањето на Бејрут и Каиро, тој кон крајот на 1974, пред да замине во Њујорк каде што ќе го одржи (на 13 ноември 1974 г.), својот познат говор на Генералната асамблеа на Организацијата на Обединетите Нации кога ПЛО ќе биде примена за набљудувач, ќе запре во Картагина да го поздрави Хабиб Бургиба.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Директорот замина во Скопје по чаши: се испокршија гостите.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Наместо мене ја пратив Лима, а јас си заминав во собата со изговор дека ми се спие и сакам да се одморам.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Конечно, Лири се проyева, се протегнува и без објаснувања заминува во кујната, играјќи се со металната нараквица што ја носи.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Старата трпеливо го чека синот заминат во Волонгонг.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
И со тие зборови замина во правецот во кој беше тргнала, брзо и како навистина ништо да не се случило.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Така обновениот брод Галеб, на 7 март 1953-та, од пристаништето Зеленика кај Бока Которска ќе замине во посета на Велика Британија.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Можеби брзо по ова ќе последуваа и некои пакосни веселости на негова сметка, зашто случајот самиот тераше да биде искористен, - но настапи школскиот распуст, девојчето замина во некој град во Србија, а Соколе само одвреме-навреме ќе наминеше во берберницата, дека немаше сега зошто да иде.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Пловидбата продолжуваше до новиот пристан, во смиреното море, на брегот каде што го очекуваа пријателите на Југославија, неврзаните...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Помина Ѓурѓовден, наближи Дуовден и по директивите на Ѓорчета се формираа десетина тројки што ќе заминат во внатрешноста да ги зацврснат месните организации каде што беа организирани, и да ги пренесат директивите од раководството.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Дали е уште дома кај неговите, или пак замина во друга земја?
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Десетина години Сефардот ја чекаше раката на убавата братучеда. Најпосле се споија двете судбини.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Скромно, инкогнито седнав на фијакер и инкогнито заминав во местото на својот нов живот.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Сестра му Кефсер се омажи многу млада, на седумнаесет години, и неколку месеци по свадбата со сопругот Гани замина во Швајцарија, во Луцерн.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Потоа новата гранична линија ја предизвика Отоманското Царство, кога едни ја задржаа старата вера по цена да го минат Јадранското Море и да заминат во други земји, по цена на создавање неколкувековна граница со предците кои останаа во земјата, и по историскиот отпор, голем дел ја прифатија верата на освојувачот, создавајќи нова граница.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Некои го нарекуваат Виолина, но за музичарот тој дел од неговото тело беше Трагачот, секогаш подготвен да замине во некои далечни звуци.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
По навлегувањето на германските војски, сите акредитирани странски новинари, заради својата сигурност, биле принудени да го напуштат Кралството Југославија и да заминат во соседните земји.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Во 1917, по големиот пожар што предизвика пустош во градот, голем број Евреи биле настрадани и присилени да заминат во други земји, посебно во земјата на Израел.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Птиците заминале во предел од каде што не се враќа времето!
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Сигурно замина во Кур маркет по поевтина кисела вода.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Татко, како некогаш поради асмата, кога замина во Турција, преку Италија, и се спаси, сега, кога фашизмот, пак преку блиските, му беше зад петици, реши да ја мине границата преку Езерото.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Зел тамо казма и лопата и заминал во нивата негова, кај што имал горе над село, во неплодното место, под некоја круша во нивата.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Се разделија кога тој замина в град да продолжи да учи средно училиште, а таа остана дома.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
А има завршено и високо духовно училиште.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Но ова е живот. Јас еднаш веќе избегав од светот, се повлеков, им го отстапив местото на посилните, заминав во доброволен прогон.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Ако заминете во туѓина и ако ве стрефи голема невола, ама тоа само еднаш може да се случи, кога живот треба да се спасува, употреби го овој златник.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Напишала дека “заминува во подобар Живот”, а потоа скокнала низ прозорец цврсто држејќи ги Билблијата и распетието во раце.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Кога дојде времето да се замине во ресторан, меѓутоа, таа веќе не можеше да издржи, и покрај тоа што Френк беше доволно внимателен во шест и пол да ја повика галеријата и да каже да не се грижи; немал болки и сѐ е во ред, но сепак решил да одседи додека е густо - „додека е ретко”, се исправи - и да пушти брзалицата да мине, извини на изразот и не забо­ равај: тирамис.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Веќе поучен од претходните искуства - например, од успешната Хазарска мисија, Константин темелно се подготвува и за оваа, ја создава првата словенска азбука според постоечката грчка, преведува неопходни богослужбени книги и заминува во Моравија.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Решија - нижите одделенија на излет да заминат во Сарај, на познат терен, со широчини за игра и безбедно растрчување, а вишите одделенија за Марков Манастир.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Турците, исплашени, нешто од претсказанието, нешто од насилството над нив, уште пред и да почне востанието во 1903, почнаа да им ги продаваат чифлизите на христијаните и да си заминуваат во Прилеп и Битола, а сојузничките и меѓусојузничките војни и првата Голема војна, Светската, што дојде по нив, сосема ги испадија од Потковицата и сите поблиски села.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Оној, поважниот, повторно ја зеде в раце сликата и долго ја разгледуваше.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Па сепак подобро е да се биде џбун со кого ветровите си поиграле одошто да се замине во неврат што зад себе распостила пустина.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
И затоа: надбискупот од Кантербери беше инкогнито во Киев, да види што прават таму тие болшевици (не се шегувам).
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Во меѓувреме, Фискултурецот доби унапредување од Партијата: го унапредија во директор на училиштето, а стариот замина во пензија.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Делчев во овој реон се задржал една недела и потоа сам заминал во Солун за да се сретне со ЦК и Д.Груев и да разговара за востанието.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Има, рече потоа и ми го побара пасошот. Му го дадов, го зедов клучот и заминав во собата.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
И потоа замина во друго гратче.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Први ја открија татковците на погубените Турци, кога, наредниот ден, заедно со христијаните од Потковицата, заминаа во потрага по синовите.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Заминаа во Индија. Мајка ми и татко ми.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Зошто така нагло го прекинавте школувањето за да заминете во војска?
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Ако некој сака да студира медицина, право или инженерство, мора да замине во друга држава на студии.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Замина во Солун каде што, во тоа време, доаѓаа војски од сите страни на светот, пред Светската војна.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
„Поткровјето”, започна тој. Таа си замина во дневната соба.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Со жиг се потсетуваше Кочо во тоа време особено на еден момент од вечерта кога требаше да замине во прибалканското гратче.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Маргина 37 99 Во исто време, за ширење на византиското вли­јание не може да биде одбран кој било, особено кога станува збор за ши­рење на христијанството меѓу паган­ските племиња и затоа василевсот Михаил III Палеолог мошне внима­телно го одбрал носителот на мисијата - Константин и неговиот помошник и брат, веќе замонашениот Методиј.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Договорено било Мечето и Шатев да останат времено во Софија, П. Манџуков да замине во Пловдив, Орце да замине во Македонија.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Таа пролет замина во Ќеримидницата на Спиро Михаилов.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Знаев дека началникот на кадровско но и шефот на книговодството кои наскоро ќе заминат во пензија беа пројавиле желба сликава на Неткова да им биде тој пензионерски подарок.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Од друга страна, Британската влада зазела сосема игнорантски став спрема НОД во Албанија, Југославија и движењето на отпорот во Грција, а тоа го искористил СССР, кој "покажал каде лежат нивните интереси".
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Маршот опфаќал период од седум до десет дена со “скоро комплетен недостаток на храна и одмор“.116 Првите информации од британските воени мисии за преземениот марш од страна на единиците на НОВ и ПО на Македонија во штабот на СОЕ во Каиро пристигнале на 7 февруари кога шефот на британската воена мисија Brasenose, Мекдоналд,117 испратил порака со која ги запознал дека “Втората бригада замина во областа Кавадарци.118 Ја поминале фронтовата линија ноќта на 31.
„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)
Нејзината мека и топла рака се прошетува по неговото крзно и задоволен од признанието што му е оддадено навистина си заминува во својата куќичка.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Всушност, едниот брат рано заминал во Америка и никогаш се вратил, другиот го отруле во Кавадарци, зашто не сакал да ја даде мајка ми за некој кафеанџија, па во неговата кафеана, божем на грешка, го отруле и умрел во болница во Скопје.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Брат ми веќе не излегуваше да прошета со мене, ниту пак играше надвор со своите врсници, затоа што им беа поминати годините на игрите; неговите пријатели понекогаш доаѓаа во неговото сопче, а кога тој излегуваше да посети некого од нив, мама доаѓаше кај мене и велеше: “Денес е убав ден,” ги поттурнуваше завесите и го пушташе сонцето да влезе во собата.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Таа знаеше сосема да „замине во мислите”, ѝ се случуваше со часови во Маврово да седи и да гледа во една точка.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Го сретнав во градината кога замислено шетав пред да заминам во претседателската палата за да му ја предадам пораката на претседателот Бен Али со која југословенското претседателство го признаваше новиот режим на чело со него.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Многу брзо по она негово враќање, побрзо одошто можеше и да се претпостави, братучедот повторно замина во оној ист правец, или, поточно се врати таму од каде што беше дошол, ѝ се врати на смртта, но овојпат тоа враќање или зминување беше засекогаш. ...
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Тој се врати на Балканот, таму каде што неговата турска мајка не престануваше со соништата да замине во Турција, да ги стаса живи своите родители.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Картагинците Хабиб Бургиба и Јасер Арафат беа антиподни личности во нивното разбирање, прифаќање и однесување кон владеењето.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Баба му во тоа виде дека личи на еден нејзин помлад брат, кој уште млад замина во туѓина и без да пушти глас од себе не се врати повеќе оттаму.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Се обидувала, кутрата, кога веќе не успеал со едниот, тогаш баремдругиот син да замине во Цариград, преку нејзиниот роднина Фетхи-беј Окијар кој ѝ бил единствената врска со нејзиното семејство, кога тие заминале во Турција а таа кон Езерото...
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Неговиот брат Константин (827-869) по завршувањето на школувањето бил поставен за библиотекар на цариградската патријаршија, а потоа заминал во манастир.
„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)
Тоде, пак, најмалото од сирачињата Младенови и Спасиини, по завршувањето на гимназијата во Горни Милановац, по наговор на брата си Петара, кој служеше во кралската гарда во Белград, капетан, заминал во Загреб за да студира на тамошниот медицински факултет.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Мајка беше подготвена, веднаш по средбата со Сокол Мечевски, да замине в болница.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Кога ќе ја прашав, што гледаш, зар не ти се здосади сè истото да го гледаш, таа ќе ми одговореше дека „не е тука, туку некаде далеку, секаде каде што ќе посака да биде”.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Му ја барале облеката и пиштолот, а тој во никој случај не ги давал. Замина во 17. бригадата.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Првата мисија која се подготвувала да замине во Македонија го носела кодираното име “HACKTHORPE“.
„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)
Таа замина во Дубровник пред јас да дојдам.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Тој никогаш не сакаше да замине, ниту ние да зами­не­ме одовде, макар што повеќето негови браќа и сестри заминаа во Цариград.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Томето потресена стана и си замина во собата каде што ѝ се придружи сестра ѝ Христина.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Но кога ќе го променат, ќе заминат во потрага по ново огниште, тоа е засекогаш, ќе се отвораат нови врати кои биле дотогаш затворени засекогаш, вратите на границите, неизвесноста На повикот на блиски: или ќе бидеш со нас или против нас, Татко го избра третиот пат, патот на егзилот, на неповратното заминување.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Се случи во неговото семејство, првата братучеда по мајчина линија Лејла, дамна замината во Цариград, да се вљуби во еден муслиманизиран Евреин (дмне), припадник на еврејските Сефарди.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Дозорните дружби со своите пријатели заминаа во заборав.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
„Кога првпат замина во вселената, пред десет години, си реков себеси, ‘Тој е мртов’. Или како да е мртов. Затоа мисли на него како да е мртов.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Љ се правеше дека не ги слуша и замина во црква на молитва.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Ја погледнува прекорно мајка си и заминува во својата соба.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Таа беше често отворена и за емигрантите од нашите краишта кои пребегнале преку ѓаволски затворената горница во почетоците на сталинистичките времиња, со намера да заминат во далечните Америка, дури и Австралија.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Краварката ѝ се пожалила дека нејзиниот господин кој ја венчал пред да почне војната, сега, им се придружил на војските што заминале в туѓина.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Во главата му се вртеше филмот за Цветана Горски и за неговиот пријател, со сомнително минато, белогвардеецот Игор Лозински, којзнае како дојден во градот, па дружењето со албанскиот емигрант адвокат кој замина во Скопје со семејството?
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
„Тебе, татко, браќа и сестри ти заминаа во Цариград, земји продадоа, богатства однесоа! Зар нема да ги следиме?
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Заминував во правец во кој не постои.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Ако пак, заминев во Маврово, ќе бев по цел ден со мајка ми, татко ми и брат ми, друштво што го обожавам и со кое ми е особено убаво таму, зашто нема ни телевизор, ни телефон и ништо што би ги прекинувало нашите разговори, раскажувања, читање книги, уживање во природата.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Изгледа сето тоа го знаел Мусли бег, па кога ги изгуби синовите во Чепиговски Мртвици, првин мене, потоа моите, стрика ми Дамчета и татка ми Богоја, ги заплаши дека ќе бидат погубени и тие и сите христијани во Потковицата ако не дадат да заминат во војна, наместо погубените турски синови, дванаесет млади христијани.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Повеќето се вратиле дома, во Велес, Д.Коштанов отишол во родното место Горна Џумаја (според некои податоци таму бил интерниран), П.Шатев бил во Кратово, некои, изгледа,останале во прво време во Солун, Орце заминал во странство.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Едноставно ги снема. Беа едни од првите кои што заминаа во транзициската јабана.
„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)
Тодор Органџиев само што разбрал за атентатите, заминал во Скопје под изговор да купи тутунов расад.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Под влијанието на Варлаам и на западната сколастика, Акиндин истапил во Цариград против исихостите и бил свикан нов собор.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Честа појава е авторот и делото заедно да заминат во заборав.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Но најмногу од сè ме притиска мислата дека сум заминал во мисија и со внатрешна порака што никој не ја разбра и прашање е дали воопшто ќе биде разбрана во иднина.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Неуловливиот комита е меѓу своите другари во изградбата на првата фабрика која за народната борба ќе произведува оружје и муниција.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Го повторуваа и нејзините внуци без воопшто да го знаат значењето на овој збор, кој како да го заземаше местото на Бога во семејната молитва И кога Фетхи Окјар замина во Франција како амбасадор на нова Турција, баба веруваше дека постариот син, ако не успеа во Цариград, ќе успее да го оствари сонот на враќањето преку Париз.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Не случајно уште тогаш пред да замине во Маказар, толку му се налути на Јане, кога овој му рече: Не си ти Симон тој човек, друг бил тој твој предок Никола Поцо, за кој ми кажуваш!
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Дом е метафора со бескрајно голем потенцијал: Во некои религии се употребува за смрт („човекот заминува во својот вечен дом“); кај Тукидид за вечната слава по смртта („дом во мислите на луѓето“).
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Убаво ги разбра, ама си остана воздржан. Најпосле, партискиот секретар им даде знак на Татко и на комисијата да заминат во вакафот, каде што се наоѓаа дефтерите...
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
По завршувањето на оброкот жената ја расчистува масата, децата заминуваат во својата соба, мажот го облекува капутот и со обувките за по дома, излегува на балконот. Пуши цигара.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Сретнував постари дипломати од ваков сој, и на подготовките во ССИП во Белград, и во земјите во кои служев во Тунис, Франција, Португалија.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Таму постои силно ционистичко движење кое очекува да го посведочи засновувањето на нашиот дом во Земјата на Израел”.  Му се слушаат чекори во ходникот, па сепак не сака да го прекине текот на пријатните сеќавања.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Му замина во пресрет, чекорејќи бавно и полека палејќи една од своите ретки цигари.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Потоа девојката заминува во град и станува проститутка: поминува сито и решето и најпосле се враќа на својата стара работа, и секој пат кога ќе види како заминува шампањот, знае: „Па, овој шампањ некому ќе му донесе многу неволји”.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
И таа ќе си замине во шумата.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Римскиот папа изјави дека “ако со тоа не се прекине”, тој ќе замине во пустина.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Но, не смееме да оставиме празнина во времето кое безгрижно го трошевме на стигматизирани невистини и небитни луѓе, настани, моменти.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Не довикувај ме далечен, не довикувај ме, заминувам по патот на вечноста, да ја стоплам душава, да го стопам мразот што се насобрал околу срцето. Заминав во заборав...
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Можам да дадам чесен збор, кога ја видов сета таа илуминација и радост, јас сторив изглед дека сосема не ја забележувам најневината итрина и сентименталните, простодушни обиди на градската управа да го украсат моето прво доаѓање во големиот непознат град...
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
По престојот во Солун Акиндин заминал во Цариград и станал монах.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Едни заминаа во градовите и во европејските престолнини за таму да се изучат, други властите насила ги одведоа и ги потоманија во затворите, трети од своја смрт си умреа, та така и гробиштата на Рамник на Горник се изменија - уште повеќе се намножија, станаа ѕидани, одозгора добија мермерни или обични покривни плочи и камени крстови со врежани имиња на покојниците, а околу наоколу висок ѕидсо убава порта од северна страна, односно тогаш од кај местото обележано за црква.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Требало да монтира машина што ќе ја движи пресата и другите делови на фабриката.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Да му даде за право што не сакаше да ѝ ја исполни најголемата желба во животот, да заминат во Цариград.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Кристофер Колумбо Васко де Гама Педро Алварез Кабрал Џон Кабот Фернандо Магелан Јас ќе продолжам со приказната Но Карак и Каравела ќе заминат во морските широчини Доцнам!
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Потоа тие пак се качија на моторот и заминаа во градот.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)