запали (гл.) - цигара (имн.)

Ќе морам да ти дадам лек.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Вадим, барајќи кибрит за да запали цигара, тргна низ ходникот во собата на Наташа.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Додека го гледав сето тоа заедно таа ноќ, имав впечаток дека е многу повистинито (мислам, поневистинито, што всушност е многу повистинито) отколку кога навистина се случило - Еди и Ондин, еден покрај друг на пуста и ветровита плажа, облачен ден и само звукот од камерата, додека нивните гласови се губат во ветрот и одат некаде над песокот, додека се обидуваат да запалат цигара и сето останато.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Најчудно беше тоа што и мене ова ми беше првпат да го гледам тој филм - штом го измонтиравме го донесовме во кино.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Некои луѓе останаа во текот на целиот филм, некои станаа и си отидоа, некои заспаа во своите седишта, некои заспаа во предворјето, а некои беа како мене - не можеа да го тргнат погледот од платното ниту за момент.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Децата се збираат купче, провлекуваат напевно: сите дома на попара, дури мајка не окара, дури татко не запали цигара, - и се растураат.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
* Некаде каде што сонцето ќе ми запали цигара кога ќе молам за кирбити запалки и кафени зрнца на ринглата.
„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)
Запалив цигара во движење, го почешав носот, ја почешав брадата. Не знаев што да правам со рацете.
„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)
Ја отворив портата позната, ги собув патиките, си отворив едно ладно, скопско, фридижирано пиво, се истегнав на фотелјата, го вклучив телевизорот, потегнав една добра, долга, рамнодушна голтка и ждригнав во моментот кога на екранот Боги запали цигара, вртејќи му го грбот на авионот кој заминуваше некаде далеку, многу далеку.
„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)
Откако виде дека Метакот не е криминалец и не поседува џаначки реквизити, џандарот си го врати пиштолот на место и запали цигара.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
За да се смири, жедно запали цигара и почувствува како бесот ѝ стивнува, а на негово место се вгнездува ладна одбивност.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Спроти недела на моите колена кога ноќева Нејзините ѓерданчиња од црни и жолти пеги на вратот - Како љубопис спроти жетва што го пишувале пеперутки Нејзиниот глас – потих од нејзината сенка во зорите, Нејзиниот од – потаинствен од прошетката на светлината Низ земните длабочини до плодовите Дури ножева таа На моите колена Незнаен ковач жар на дланката ми носи Да запалам цигара.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Сега можноста за пушење го заинтригира, не само да запали цигара и да ја пувка, туку да ја пуши како едно потполно ново искуство.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Запали цигара и по неколку повлекувања ја изгасна цигарата во својата чинија со пита.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Даниел го гледаше како го пали кибритот за да си запали цигара.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Потем испи грне млеко, запали цигара и заспа под едно дрво. Тажно 'рчеше.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
За да биде потежок, дури натовари и еден голем камен на грб.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Потем седна и за првпат во животот запали цигара; ја извади од фиоката на своето биро и ја запали.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
„Ако е генералот кажи му дека спијам,“ рече Ливајн. Запали цигара и се проѕевна. „Не,“ рече пожарниот „Твинклтус е.“
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
На крајот од расказот, авторот се исповеда: „Најлошото од сѐ беше што ми се пушеше, а немав кибрит со кој би ја запалил цигарата, ниту пак смеев некаде да застанам да го купам“.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
ЛУКОВ: (Останува сам. Долго, надмоќно, гледа кон надворешната врата, потоа повторно сака да запали цигара.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Запали цигара и запре тука, откривајќи дека попладнето веќе одминало.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Запалив цигара на балконот и гледав во Крстот што наполу светеше, се помолив, како секогаш кога ќе го видам (а, го гледам стотина пати во денот, од секој агол во дневната соба).
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Стариот се помрдна и ми направи место на клупата, но не седнав, туку се потпрев на ѕидот и запалив цигара, за друштво.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Откако се подисуши, Марија седна, се завитка во покривката и се обиде да запали цигара, но чкорчињата беа влажни.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Марија погледна преку рамото и виде дека автобусот е полн со жени на различна возраст и во разни положби, кои спиеја завиткани со исти прекривки како и таа.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Запали цигара и погледна во часовникот.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Го затвори прозорецот и запали цигара.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Ханка ја повлече завесата од двете страни на прозорецот, потоа ја заврза со сиџимот што се спушташе по средината на кутијата од дрвениот механизам и ја зацврсти на задниот дел од креветот, за да не се враќа назад (колку ли пати го проколнуваше тој расипан механизам во кутијата на горниот дел од прозорецот!) Седна на креветот и запали цигара.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Дарко запали цигара. Театрално повлече и го испушти чадот.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Татко слушаше со внимание. Запали цигара.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Нумо си ја поднамести дрвената нога, го исплука догорчето и ја запали цигарата што беше си ја ставил зад уво.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Туку јас да смислам нешто. (Кратко молчење.) А! Ми текна!
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Толку се фали дека се на време стасува, па сега нека задоцни! (Седнува на миндерот и инаетливо запалува цигара.) Сите да му се смеат!
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Баш кога некој од соседната маса побара оган да запали цигара опулот ми одлета далеку врз едно мало бранче од кое всушност се извишуваше секој голем бран.
„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)
Времето на изведба не било одредено, но Кејџ го одредил пред да го одржи предавањето, понекогаш така што со помош на операциите на случајноста додавал индикации кога во текот на изведувањето требал да запали цигара.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Дино веќе беше запалил цигара и тресеше пепел во празната масна чинија.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
- Еј, спиеш? - повторно ме праша и ме подбуцна. - Да, - го излажав.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Го сечев на парчиња со голем нож, додека под ноктите крвта ми се заглавуваше и потемнуваше.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Дино повторно запали цигара, но овојпат му се пиеше и кафе.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
- Прекина, запали цигара, испушти сивкаст чад низ нос и продолжи: - Значи живи цели кои можат да бидат откриени, цели кои можат да бидат покриени, значи лажно скриени, подвижни или одеднаш ќе се појават.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Ова е во главни црти суштината на наредбата на Главниот штаб на ДАГ и редоследот на изведувањето на маневарот... - рече Кикицас, ја отвори табакерата, запали цигара и се повлече до масата покрај која седеше Маркос.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
- Јас не лажам, - отсечно рече дедо ми и запали цигара, свртувајќи ја главата кон прозорецот за да ја смири малку лутината што му надоаѓаше.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)