заплива (гл.) - кон (предл.)

Кога се умори од тоа лудување, се смири на грб замижан од сончевината, од која не го гледаше небото, а потоа, за да не потоне во тоа блаженство, заплива кон длабочината на езерото, сечејќи ги неговите благи бранови.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Потоа коњот посмирено заплива кон брегот.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Потоа коњот посмирено заплива кон брегот.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Кога ножот со седефена дршка се забуца во гнилата маса сред неколку празни чаши, човекот заплива кон него и тој виде младо лице.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Кога ножот со седефена дршка се забуца во гнилата маса сред неколку празни чаши, човекот заплива кон него и тој виде младо лице.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)