зема (гл.) - здив (имн.)

Во рацете имаше некаква мајсторија и со колата управуваше безбедно, иако честопати, минувајќи опасни делници, ни се земаше здивот.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Земајќи здив, пред да провери со втората голтка, се ококори и погледна со чудење во Анета: - Нешто ми е познато ова питие.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Зема здив, ја брише потта од челото, потоа од лицето и одново се забрадува со црната шамија.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Горачинов зема здив да продолжи: — Јас, иако сум Македонец, вели, досега не сум се вклучил во македонските организации.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)