земе (гл.) - в (предл.)

Долго се мачев да одгатнам зошто и како се случуваше тоа секогаш кога ќе ја земев в раце древната Библија од долапот кај иконите - Библијата сама да се отвори на истата страница на која и претходно се отвораше...
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Додека се доближуваше кон масата, погледот на Винстон се задржа на еден тркалезен, мазен предмет, што блескаше меко во светлината на ламбата и тој го зеде в рака.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Го зеде в раце учебникот по историја и погледна во сликата на Големиот Брат на корицата.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
„Ако не е баш тој што зел в џеб од оној Шабан“, се јави некој од толпата.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Коњот пак Симон го зел в град и го продал на сточниот пазар во Б.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
— Да ме земете в кола и да го втасаме возачот. Шофјорот.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ме зеде в скут, в седело.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Си зел в раце едно дрво некастрено како за стап, раце да му се најде, за од лошо да се брани, и тргнал на угорното да оди.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Требаше, сега ти можеш многу добро да го знаеш тоа, требаше, со чекичот, што го имаше заборавено в појас кога тргна по коларот, а патем го пронајде таму и го зеде в рака да не ти се истресе некаде, требаше, со тој чекич, што се меткаше сега во твоите празни, издолжени, тешки и увиснати раце, требаше со него, по главата и да го пропаднеш на днуземи, тогаш, додека стоевте.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
- Велам, дека ќе го земемам в обзир само она што ќе ми биде од корист и кое ќе биде доволно разумно за спроведување.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Марија го зеде в раце. Веднаш се смири.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Неочекувано, со чемерна шегобијност но зајакната со калапот на привидната осаменост, го прашала ја сака ли за жена и дали не ќе зажали што не се вратил во своето село.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Сета крв на заодот била собрана на нејзините млади усни за чија целивка и ѓаволот куц можел да се откаже од горештината на пеколот и да се пеплоса до врвот на опашот доколку таа би го зела в прегратки. Се потпирала со дланки на колковите и се нишала на нозе гледајќи го со накривена глава.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Едни ги пикаа своите годиначиња во градите, а тригодишните под широките кошули и така клечеа врз нив како квачки врз пилиња; други ги криеја децата зад иконите; една го кладе детето во камарата каде што попот врши проскомидија; друга го бутна во мазгалката зад иконата на св. Илија, а сите зедоа в раце по една икона, натпреварувајќи се која да ја земе иконата на Ристоса, св. Богородица и света Петка, надевајќи се дека нивната сила е поголема од онаа на другите светци, та белким и ќе ги заштити барем децата.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Нашата молитва треба секаде и секогаш да ни стои на устата, вели, и пред да го земеме в раце српот и пред да ја земеме в раце мотиката, плугот или секирата, вели, и пред да ручаме, и пред да вечераме, вели, и пред да си легнеме, и откако ќе се разбудиме.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)