Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Сепак се случува нешто важно. Важното е содржано во кусите и исто толку брзи здогледувања, слики или досетки, кој знае што сѐ. Молснуваат одвреме-навреме.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Се загнаа татко му и стрико му и го откинаа Муарема со многу извинувања „да не фаќа кусур на детето", бидејќи е лудо и аџамија, не знае што прави.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Многу сакам да се запишеш во мојот лексикон“, ми рече и ми подаде една тетратка.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Ја земав тетратката. Јас и не знаев што е тоа лексикон, ама не сакав да ја запрашам, не сакав да се покажам пред Анче колку сум прост.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

„Секако“, реков, „сакам, утре ќе ти го вратам.“

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

кога се враќав од јапонија каде другаде ако не кај станицата синџуку во токио налетав на гејши со црвени чевличиња и црвени чадорчиња видов и збунети германци кои знаеја што им бараа на гејшите ама не знаеја тоа да им го објаснат на јапонски а и гејшите чешит гејши неоти не знаеја што им бараат ама си беа задале пауза за дискретно мајтапење со збунетите германци и нивната излишна цалензи бите наперченост во улицата паралелна на улицата на црвените фенери

„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)

ПОДЕЛБА (скаска со поднаслов: Подигра) - Се сретнале Е. А. По и Р. Полански. „Си ја подзалижал косата ко да одиш на подиум“, му рекол По на Полански. „А ти подзалажуваш во приказните ко подлец!“, рекол Полански. „Кога го подзасили тонот подзаличи на тип од подземје“, рекол По. „Па, колку што знам, тоа е и твое подрачје“, рекол Полански и дискретно подждригнал. „Што фураш, Полански, во филмовите?“, прашал По. „Подлогата ми е една мачка“, рекол Полански. „Еден тип“, подмачкува друг тип, го убива, го шиба во подлогата со мачката, става цемент и сѐ подзамачкува!“ „Личи на мене!“, рекол По. „А ти, што фураш?“, прашал Полански. „Нешто ко подмет ми е една подморница“ што полека, од разни подсвесни и подтекстуални причини, се подигнува кон Месечината.“ „Знаеш што, По?“, рекол Полански. „Согледувам: наше поднебје е ПОД!“ „Фино речено, Полански. Драго ми е што подискутиравме“, рекол По. Margina #19-20 [1995] | okno.mk 45

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

- Крстан иде, мори, нашиот Крстан! - одговори Митре, и самиот не верувајќи, не знаеше што да прави од голема радост.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Ако остане дома, знаеше што го чека - бескрајното и неуморно чекање на мајка му во осамената куќа, наизмерната глувост на секаква, добра или лоша вест, за исчезнатиот татко; неговото бесмислено шлаење низ градот без секаква цел, изненада или задоволство.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

А за тоа што се случува кај момчето, на што се должи тој истрел, само можеше да нагаѓа, како што и Бојан од својата колиба не можеше да знае што се случува кај дедо Иван.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Не му беше сосем по волја на Бојан ова рано излегување, му се спиеше, но не можеше да му противречи на чесниот старец, а и знаеше што значи за целото негово семејство загубата на едно теле.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Бојан не знаеше што да прави со рацете. Му трепереа. И забите му чукаа. Како да е сред зима.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Луѓето излегоа од зачадената колиба и не знаеја што да зборуваат, на што да се радуваат.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

МИТРЕ: Не знам што сакам, (ја зема главата во обете раце) главата ми е како бутин! (Седнува на големиот куфер, покрај малото, и очите не ги тргнува од него).

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Од тоа, да се биде најдоверлив Максимов човек, се нема никаква полза, само повеќе работа и повеќе грижи од другите, но не знае што ќе си стори и не знае што ќе стори друго, засигурно ќе го отепа Хаџи Ташку, ако му рече Максим дека се покажал недостоен и затоа го откажува од старешинството.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Ако доаѓаат за да ме ругаат мене, вели, не ми треба. Сам си знам што направив.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Повеќе би се радувал ако чичко ми, кој беше учител негде во далечната Србија, ми донесеше грст бонбони или вистинска гумена топка, ако ми подареше било што, само не онаа книга со која не знаев што ќе правам.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

- Играш ли фудбал? - Играм, признав; не знаев што е поарно да одговорам: да или не.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Стоевме со Земанек на насипот, две сенки на последното сонце; стоевме и не знаевме што да правиме.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Твојот џез ти го одзел дури и патријархалниот морал, те разобличил; ти не знаеш што говориш“, рече.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Знаев што сакаше со тоа да ми каже.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Татко ми, дедо ми, предедо ми, ако се викале поради недоразбирање Бугари, тоа уште не значи оти и јас треба да сум како нив во мрак за мојата народност; ако се викале тие Бугари, тоа не значи оти ние ќе треба да престанеме да им веруваме на Русите за атер на разни Стамболовци и Свирчовци, наместо заедно со нашата пролеана крв ние да си го бараме правото од каде што треба, да допуштиме да ни се бркаат во работите луѓе што и самите не знаат што бараат; ако се викале моите дедовци Бугари, уште не значи дека јас имам право да ги експлоатирам македонските интереси со издавање весници, кои наместо да ги бранат интересите на нашиот народ – ги бранат бугарските и интересите на бугарскиот кнез.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

И интересите на Бугарија не господ знае што означуваат.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Што гледаме ние во најновата бугарска историја? Бугарија добива политичка слобода, најважното нешто во народниот живот, уште тогаш кога кај нив немаше народни идеали, кога и самите не знаеја што сакаат.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Што можев јас да им речам? И самата знаеш што стана, пред една недела само, со Попов.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

И не го почитував правилото дека никогаш не знаеш што може да ти се случи по пат велејќи си „Плин имам, само да ја земам, вртам крукче и се враќам“.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

И ќе ги одврзувам, ќе ги преврзувам, ќе ги чешкам по вратот, не знам што правам.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

А во устата не знам што имам: дали пепел, дали песок, дали дрвесина. Оган и пламен ми излегува од устата.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

А кога не знаеш што правиш, не знаеш и што зборуваш. Кој пат сега да го одбирам?

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Шута, целата сум исшутена, не знам што да правам. Не знам што да облечам, што да обујам.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Знам секој што сака да ме праша, а не знам што да одговорам, вели, и само си отпива од ракијата.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Не знаеш што да земеш побрзо.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Не знам што да направам - и плачам.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Да не седи бадијала, да не знае што да прави. Ко Јона мој, во браздана.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Одам меѓу нив и не знам што да им направам.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Знаеш што е мажот ти, сега, вели војводата, или не знаеш? - Војник е, велам, а не знам што велам. Што да речеш ќе згрешиш.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Не земај, господе, само од мене, земи и од друго место, си ја валкам устата. Веќе не знам што зборувам.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Уља и Велика како врзуваат крај со крајот, Горица сега да ме види не ќе знае што род сме и сигурно ќе бега од мене, улав живот, ебати животот наш, да не се делевме заради мене може поарно ќе живееја, ама човек не треба во ништо да верува и најубаво му е на оној во ништо што не верува, во ништо што не се надева, барем него ништо не може да го изненади...

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ќе ми вели дека не знаел што направил.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Имам една рана, вели, некаде внатре, не знам каде е, ама много ме боли, ме пржи. Умот ми го свалува, вели. А јас не знам што да му одговорам.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Не знам што да правам. Му ја држам раката оти ништо друго не може да ми досегне.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Еден речи ова, друг она, ние слушаме заутарени, не сакаме да знаеме што нѐ чека.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Туку, сега и тој не знае што да прави со Бугарите што се заборавија.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Толку знаат, му велам да знаат повеќе и за нив ќе биде подобро. Тие не знаат што да сакаат, велам. Тие никого не сакаат, велам.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

па еден ни ја обелува: вие сте шпиони, вели, аман, бре господине, какви шпиони, ние сме сиромашни луѓе, не знаеме да бидеме шпиони, сите ќе одите на стрелање, велат, ако не признаете, велат, сите до еден ќе ве стреламе, велат и грмотрн им излегува од очите, ете сега, море бургија, не знаеме што да признаеме, тропаат тие, пампара - пумпара, шикли во чибук, а ги гледаш и тие - сиромаштија, ама не си ја гледаат својата, туѓата ги плаши, ние сме биле шпиони и од нас ќе им пропадне државата, копуци...

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ама нема што да правам, не знам што да му помогнам.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Не знаеш како шета, вели, и не знаеш што држи в раце: дали секира, дали срп, дали коса, дали тесла.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ќе ми дојде да му се изнавикам, сѐ да му наблискам. Пијан е, ќе си речам, и утре не ќе знае што сум му рекла. Барем ќе знам дека еднаш и јас сѐ сум му нарекла.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Дождот ја замива земјата околу него, ја заметува крвта. Да не се знае што станало тука. Може само затоа врне дождот.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Гледам човекот е пренесен, вели Мисајле, не знае каде е, не знае што зборува.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

И Јон излегува, ги накренал ушите, не знам што му е. Мислам од сношти уште не му разминала лутината.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Па и тој носи душа и знае што боли и што не боли. Што блажи и што горчи.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

А лицето без очи не го познаваш, не знаеш што ти мисли.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

И почнува веќе да зборува: „магарешките сливи магаре ги посадило, може од голушката на магарешки измет никнале“ , зборува и веќе не знае што зборува, се губи човекот.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

А не знам што му стана: пак ми бара ракија.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Не знам што му стана на човекот олку да се разлоши.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Не знаеш што е, како е. Пустелија наша... 237

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Слушал. - Кој си, што бараш? - Знаеш кој сум и знаеш што барам. Пушти ме да влезам. - Да влезеш? Зошто? - Знаеш зошто.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

И веќе не знаел и не можел да види дали таа дошла до прозорецот, дали ѝ се распуштени косите како густ злотопад над соголените раменици, дали ги кршела прстите преплашено.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

„Знам што сте“, исцеди од стеснатите усни Турчинот.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

„Што ти нема, Борисе?" со мака ги крена очите Онисифор Проказник; и погодуваше: „Пушката, нели?“

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

„Селани сме, не сме ни аскер ни арамии.“

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Не се дорекол. Гавруш Пребонд сепак знаел што сака тој да каже.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Ни на луѓето сме им должни ни пред бога сме виновни, и пак ...

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

„Кога знаеш што прашуваш? За таа пушка нечии прсти ќе исечам.“

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Кловнот ја занишува главата. - Да, да... Ти затоа ја споменуваш Виена. Ти знаеш што ми се случи таму.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Јас и не знам што истекува и дали истекува нешто оттаму оти го голтам тоа што не сакам да го видам. Како да голтам шлајм.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Ѓувезија Дубровска одговараше послушно, без ниеден знак на противење. Всушност, таа и не знаеше што прави.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

-Што ти е, праша Ѓувезија Дубровска. -Ми е страв, рече Сија Хаџибанова.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Тој е овде, во мојата ординација. Епицентарот! Не знам што да правам.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Ревносниот уништувачки стремеж не значеше дека на Факултетот имаше дефицит од студентски бунтовници: значеше дека тие, во суштина, не знаеја што и како со себеси.

„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)

Сега ти, предложи утот, не чекајќи да го пофалам Што јас?

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Така месечината, со сребрен венец украсена, и без да се знае што се случило, била спасена.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Со него заедно плачеше и мајка му и не знаеше што да му направи; му даваше насила да цица, но тој ја отфрлаше брадавицата од устата, ја стегаше устата кога му даваа со сила лајче со чај од тревки; му врзуваа амајлии против урок, нагаза, нави, шенци, клиње, не знаејќи од што му иде лошината; му облекуваа кошулче од немо дете, му ставаа камче во лелејката од пресушена река или поток за да му пресуши плачот; го шетаа од раце на раце тропајќи во тенеќе или бутин за да го ошеметат, но ништо не помагаше.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Марија - Јана. Јосиф - Симеон! Ти си кретен, свети духу, мислеше и не знаеше што мислат за него сите оние од Нојовиот ковчег собрани како штаб за да го судат за дезертрство од човечката кожа, за ноќно `рзнување и обеспокојување на сѐ што е живо во тој библиски кораб.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Ме поздрави вадејќи ја од глава жолтата капа. - Мсје Раизе, зарем не знаеш што се случи? - започнав.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

- ПРОСТИ ИМ, ОЧЕ, НЕ ЗНААТ ШТО ПРАВАТ! - воздивнал ХРИСТОС - СИН БОЖЈИ - ама ЧОВЕК и со болки ЧОВЕЧКИ... ********

„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)

Дедо попот чита од Евангелието, сѐ по ред запишано од Апостол Марко - како што се случило на тој Ден - ВЕЛИПЕТОК - мачни страдања на Богочовекот... молитвени зборови од СИНА до ТАТКОТО - ОЧЕ, ПРОСТИ ИМ ОТИ НЕ ЗНААТ ШТО ПРАВАТ...

„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)

Ах, оживеа вулканот! викаат, се тресат. Влегуваат во куќите, и пак излегуваат; место не ги држи; не знаат што да направат: да бегаат или да чекаат; ќе избувне ли лава или нема да избувне.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Си го брецаа умот луѓето не знаејќи што да заправат; да останат или да се отселат; ако се отселат, каде ќе одат, каде ќе закуќуваат куќа, од што ќе живеат; ако останат: ќе ги врват деновите во неизвесност, во страв...

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Се вртеа тој и жена му околу неа и не знаеја што да ѝ прават; ѝ бараа стршлен во кожата, не ѝ најдоа; ѝ бараа трн во нозете, рана некоја, но не ѝ најдоа; ѝ даваа вода, да пие, ѝ даваа да јаде, но таа само рикаше; ја измолзија за да ѝ го олеснат млекото во вимето, но таа и понатаму рикаше; ја одврзаа од јаслите, ја извадија од кералот, ја пуштија да шета низ дворот, низ бавчите, но таа никако да се смири: рикаше ли рикаше.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Дента кога се посомнева дека забременила, се исплаши. Не знаеше што да прави и каде да оди.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Застана на прагот забајден без да знае што станува со него, се поприбра малку и ги овргали очите низ порта.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

– Их, што си бевме раат досега, бесот да ги фати, што ни го расипаа – почнаа да се жалат старците што останаа со попот и ќефалијата. Тие знаеја што значи Турчин.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Јасна продолжува да ме кара, а јас уште еднаш фрлам поглед кон мојот монитор и колегата Вајсмен на него. Ех, Вајсмен, копито едно... не знаеш што пропушташ!

„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)

„Ти си умен, сине. Знаеш што правиш.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Ако дојдат в куќи да постават митралез, ти ќе знаеш што да им кажеш!“

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Сигурно тие знаеја што манга е Војне, ама треба да им требаше зашто тие знаеја што манга е и Сврделот.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Таа му била секретарка или кој знае што лајно таму во Охрид на директорот на некоја фабрика за машински делови. Ама знаеш каква џадија... И сега косата ми станува...

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Вклучително и можноста тој да е, да речеме, некој руски Евреин. Примерно. Или кој знаеш што!

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Знаеше што му е намерата, но се плашеше од Србина да не го искара.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

- Па што да правиме? - Ни Србин не знаеше што да прават.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

– „Ете ми трага од луѓе, си рекол сам со себе Силјан; арно, ами што знам што луѓе ќе бидат?

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

Знаеш што, ова твоето многу ми личи на расказ.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Само една ги напушти своите деца и слезе во Скопје, каде што остана кај некои свои роднини.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

- А братчето Коста? – праша Нумо. - Не знам што стана со него...

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

По еден час и Бошко Манев, кога дотрчаниот Танас му кажа, исто така знаеше што го чека зашто арнаутскиот обичај на сите им беше познат: кога некој ќе ти плати за сѐ што кај тебе јал и пил – тоа значеше дека има право да ти одмазди како што сака за она што мисли дека си му го сторил.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Сите знаеја што змија ги каснала.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Гледа во патниците кои се појавиле исплашени по прозорците, срцето му тупоти, другите автобуси свират и тој не знае што да прави.

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

- Знам што. Ќе направам човек. Вистински, не Снешко.

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

Тој и не знаеше што да прави со радоста, кога ќе му наидеше.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

„Ридот ништо не родил“, повторува тврдоглаво таа, „туку сѐ што дојде и сѐ што не успеа да се врати од тој рид беше дело на оние будалине што тргнаа да го освојуваат иако не знаеја што токму ќе треба да освојат.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

„Знаеш што?“, божем му рекол еднаш Иван Степановиќ.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Не знам што повеќе ме погоди во исправката: фактот што стариот грешник станал грешно место или прашањето што се уште ме копка - за кој среќник скопскиот саем таа вечер беше бил вистинското место?

„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)

Хонг Минг рече, „Талкајќи наоколу, јас не знам што барам; носен од непознатиот импулс, не знам каде одам.

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

Нејзе ѝ годеше кога слушаше дека е убава, дури и преубава (Господ знае што значи тоа!), ама и се лутеше кога ништо не велеа за Дончо, ни дека не е убав, ни дека не е - нешто друго!

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Знаеме што е пред нас и позади нас, минатото секогаш ја стигнува сегашноста, ќе се испреплетат, ќе се сплотат и ќе ја создадат иднината и ништо нема да сфатиме.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Може и да не се, ми велат, кој знае што се.