Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Но сепак, и покрај сите перипетии, како што наведува уредникот на оваа студија – нашите работници знаеле да се одважат, да кренат глава и да организираат штрајк.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Во својата контроверзна одлука судијката го отфрла сведочењето на единствениот сведок кој и беше директен учесник во настанот, на база на соседски и пријателски однос меѓу него и Јакшиќ, а го прифати сведочењето на надзорникот кој беше и единствениот кој знаеше да работи и кој ракуваше со машината.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Да биде иронијата поголема, беше одбиено и неговото барање за делумно ослободување од судски трошоци т.е. од плаќање судска такса,6 затоа што и тој и неговата сопруга, со која имаат две малолетни деца, се невработени и во тешка економска состојба.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Тогаш, ангелот веднаш те убедува дека знаеш да читаш, да го читаш животот. – ми зборуваше баба ми – Она што сме ние, што ни претставува нас е тоа она што спонтано, случајно сме го запаметиле во текот на животот, дали од читање, слушање од други луѓе или слушање на својот внатрешен учител, не е воопшто важно!

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Мојот дедо татко на мајка ми Нисе, син на прабаба ми Трајанка, беше работлив човек. Понекогаш знаеше да претера со работа.

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Истовремено знаеше да се испрчи пред животот, дозволувајќи ми тој да ѝ удира шлаканици, но и да пројде низ него, како бестрашен борец кој напаѓа од страна, за да се одбегне ударот на противникот.

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Моите предци умееја да живеат долго, да го достигнат духовното ниво без писменост, која тоа време не беше стасала до селата, знаеја да комуницираат со Бог и со природата, без да знаат да читаат и пишуваат тие живееја согласно Светото Писмо.

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Трајанка знаеше да го игра животот, да играше согласно правилата на животот.

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Сега веќе ништо не знам да кажам повеќе за оваа метафора зашто ова е сонување, но кога ќе се разбудам, ќе морам на овој сон да се сетам и, ако се сетам, ќе успеам метафората да ја опишам од што ќе произлезат и објаснението и значењето.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Зошто ромбови? Не знам. Не сум прашал никого што би знаел да објасни.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Со кусите денови и долгите ноќи, зимите и така знаат да бидат предолги, а за мене оваа зима стануваше триж подолга.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Во тој пасос бев рекла дека таквата десакрализација знае да настапи непредвидливо и молскавично и дека на следбениците на водачот дотогаш издигнат до степен на Божество, наеднаш ќе им потемни светлината на неговиот ореол и тие ќе останат бесни на себе што до вчера го обожувале.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Јас тоа тешко го поднесов, но беше виша сила: на дванаесетти декември нафрла голем снег. Така знаеше да прави последните години.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Некој знае да простува. Некој не сака.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Имав грижи, а не знаев да ги дефинирам!

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Александар одамна веќе патува со авион.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Дента кога се роди Димитар и јас го ставив својот потпис во матично.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Сега многу често знае да каже ...сега знам како треба, само да можам да ги вратам сите тие години назад...

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Нивната мала ќерка, која веќе научила многу добро да говори француски, не знае да чита ниту да пишува на македонски јазик.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

А пражани знаат да си консумираат доста пиво и да „светнат“ во лицето.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

И нема место каде би можеле луѓето да се разладат во дните кога температурата знае да достигне и над 30 степени.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Да, неа уште не ја оставаше надежта. Таа сепак беше толку паметна да процени дека Пискулиев е исти страдалник како неа, да го промери и да го сфати како што тој можеби не би знаел да ја сфати неа.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Напротив, тој беше создаден за мечтател, во кого мислите знаеја да закружат високо, и во кого не едно чувство и не една желба се посреќаваа, се подгреваа, некои и се судираа, но никогаш да поминат во страст и во пројава.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Гронинг: Се сеќавам дека уште пред да знам да читам, ползев по дневната соба и постојано ги вадев книгите со слики.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Па и за смеење е. Затоа не ѝ се лутам. Иако тоа сепак ме навредува.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Ама треба да си махер па да знаеш да запокриваш.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Права е баба кога вели дека многу работи треба да се запокријат.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Голема нервоза ти е тоа, братче. Да имаш кола во гаража, а да не знаеш да возиш.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

— Како знаеш да ја ликвидираш оваа работа до есен, да не мрзне и гладува аскерот и на зима.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Се послужи и со некогашното негово црно Кате, но и тоа, од едно плачење друго не знаеше да каже.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Бахтијар се поуспокои и го врати.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Убавата летна вечер им го правеше животот весел и тие знаеја да ја исползуваат и својата висока општествена положба, и убавата јасна летна вечер, осветлена од полната месечина, украсена со смевот и кикотот на убавите старавински моми, насобрани на чешмата пред кулата.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

На чардакот се слушаше смев, висок разговор, а потоа ѕвекна Сивевата тамбура на две жици. Со неа Јован го развеселуваше друштвото, поправо ја отвараше веселбата. Не знаеше да свири убаво како колџијата Сула или како шура му Тошета, но редот го носеше, како домаќин, прв да почне.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Никој не знае да објасни точно ама сите велат дека спиралата расте. Спиралата на омразата.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

- Да бе. - На сите знаеше да им ги реши проблемите, а не можел да ги предвиди лоповите шо ќе му влезат у куќа хахаха.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

Сѐ отиде по ѓаволите преку ноќ. Ѓаволот знае да заебе ситуација.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

Од друга страна, и долгата осаменост знаеше да се прелее преку глава, па така сосем вистински звучеа зборовите на дедо Иван - дека стар човек не е за никаде.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Та слушај ме ти, менека, книги не знам да појам, а за времето се разбирам.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Старецот, често, пред да се прибере на починок, во убавите денови знаеше да поседи на тоа трупче, да ги гледа ѕвездите и да влече чадови од своето луле.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

- Планинава дава, само ако знаеш да си земеш. - А ти што чекаш? - рече Бојан.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

„Уште не се ни исушило, а веќе знае да бара храна!“ - си мислеше Бојан, полн со нејасни, возбудливи мисли за раѓањето, животот, умирањето.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Сеното сте го собрале во копи, добитокот и сам знае да пасе, а мене ми треба работна рака.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Таа секако ќе знаеше да го насети присуството на волците.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

- Ти, Бојанчо, разбираш сѐ - ја врза дедо Иван нишката на своето прекинато кажување за гората. Затоа и ти зборувам, знаеш да слушаш.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

ВАЈ! - „Вај!“, му се жалел Анжеј Вајда на некој вајар: „не знам да јавам!“ „Е па, тогаш никакво фајде од тебе!“, му рекол вајарот на А. Вајда. (Оскар Вајлд си седел на страна и се смеел)

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Се разбира, не се подготвував за да ги прославувам.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Ќе се потруди на многу начини да ни покаже дека бил во право“.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Дури се обидов и да го подисплашам.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Затоа и не си се потрудил подобро да ја запознаеш - ми врати Даскалов.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Напати знае да казни и тоа веднаш; другпат објавувањето на својата одлука ќе ја одложи за подоцна, но никогаш не ги амнестира нашите грешки.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

- Не ѝ припаѓаше Таша на твојата сорта. Не знаеше да праќа онакви абери.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

За мене тие беа повеќе и од нашите големи празници за кои никогаш не арчев непотребни зборови но знаев да ги одделам од другите денови и на посебен начин да ги доживеам.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

- Учителката ни рече да нацртаме маче. Сакам јас да има најдобар цртеж но не знам да нацртам маче. Ќе ми нацрташ ли ти?

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Сакаше утре в училиште да има најубаво маче а мајка ѝ знаеше да црта многу убави мачиња.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

И зашто никој од нив не знаеше да посочи кај можел свети Јован Крстител да го одведе Бошета - Сигурно не на небо, зашто, што бара таму жив човек? - сите тие, кревајќи ја раката, велеа Натаму, од кај што нѐ угрева сонце.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Како и Хаџи Ташку и Тимон е Влав, но дека во цел Прилеп единствен тој знаеше да шие европејски алишта, а сите Акиноски така се облекуваат, европејски, пријателуваат со него, делејќи ги Власите на погани и добри, то ест на продадени на Грците и на Турците и на Власи.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Него си го присвои Тахир бег Јаузоски. Вие, Јанчевци, рече, не знаете да гледате.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

„Пес кој не знае да лае, сам го втерува волкот в трло“ вели една народна поговорка.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Да, не од недостојна смрт... За насилнички дела отплатник беше, знаејќи да одмазди смртно за својата дружина цела, голем страв сегде ширејќи.

„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)

На една карпа, Бехистун што се викаше на јазикот тамошен, висока над илјада лакти, стоеше, со големи букви врежани во карпата, некаков запис што никој не знаеше да го прочита.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Тогаш, меѓутоа, јас не знаев да ја читам азбуката на телото, иако во некои нејасни претстави нејзиното тело го споредував со вжарен запис од некое непознато писмо.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Стариот слепец од Кападокија му одговорил: „Тешко на оној кој знае да чита само затоа што претходно ги изучил сите букви и знаци на јазикот од кој чита; блазе си му на оној кој знае да чита и без претходно да го знае значењето на знаците; само тој вистински чита.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

На едно место, во една своја тетратка, по едно пијанство, од не знам какви причини, сум запишал: Тешко на оној кој знае да чита само затоа што претходно ги изучил сите букви и знаци на јазикот од кој чита; блазе си му на оној кој знае да чита и без претходно да го знае значењето на знаците; само тој вистински чита.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Луција знаеше без потреба да се фати за косата и со раката да помине низ неа, токму пред мојот нос; знаеше да повлече со палецот замислена линија по својот грб, токму на ‘рбетот, иако за тоа немаше никаква посебна причина; знаеше, исто така, да се налакти во полупрофил, и со моливот да го потпре носето, небаре заинтересирано го слуша предавањето.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Моралот и пристојноста му беа вродени. Инстиктивно знаеше да го разликува доброто од лошото.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Влавот, бре, значи ние кои сме дошле тука, поправо нѐ донесоа од Епир, знае да чува овци и кози, сирење, кашкавал, урда да прави.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Исправувајќи ги искривените рабови, праша: - Знаеш да пееш грцки? Ако не знаеш, Јаска ќе ти пеам.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Новодојденците, тие, просвигите, тогаш знаеја да садат тутун, пченка и тикви.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Прогледај, поучен си, да светиш, созреан си, посложен си од фосфорот кој знае да свети ладно, зошто не е вичен да свети со топлина како тебе, како што те учеа од мал.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Биди посилен од фосфорот што знае да свети ладно!

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Таа беше моја постојана придружничка и знаеше да ме разнежи и натажи, но јас не бев пишман што дојдов тука и се трудев да го оправдам тоа мое доаѓање и пред самата себе и пред моето семејство.

„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)

Го слушавме, но не му верувавме. „Знам да разговарам со темнината, велеше, да ги толкувам шарите врз надојдената река, а преку нив и да ги одгатнувам собитијата на планината.“

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Исто така, можеби руските конзули ги заштитуваат српските интереси во Македонија, не за атер, ами едно, зашто и Србите како и Бугарите се Словени, а друго, зашто Србите поарно ги имаат разбрано и знаат да ги бранат нивните интереси.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Хорацио знае да ме поткара: - Миличок, кога стануваш, кажи ѝ на столицата довидување. Ливчето со телефонскиот број го загубив.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

За некој што останал со низок раст, зајадливо, нашиот народ знае да каже: Не пораснал од инает.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

А се сеќаваше на многу вакви прогонувања, и со оние помалите вепри, знаеле да се протегнат во бесконечност, од која најпосле е тешко и да се вратиш дома.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

И тој беше тука и знаеше да ракува со сето тоа така, како целиот тој механизам да беше просто продолжување на неговите прсти и, ни тој, ни бичкијата, не мораа попусто да се трошат во ниедно непотребно замавнување.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Кога немаше фудбалски натпревари тие знаеја да заскитаат низ полето, што се будеше, и таму, крај реките, каде што си ги переа своите кошули и чорапите, да го имаат пак она чувство.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Имал работа со такви ѕвериња повеќе пати во својот живот, честопати знаел да ги лови, а неколку пати му успевало и да ги улови, но сепак не можеше да каже со сигурност дека кој било од оние уловените оставал зад себе толку длабока трага.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Она старче, со рамото што му остануваше покусо и покрај кожниот ќурк, сите во нивното село го знаеја како човек, кој некогаш знаел да работи и кому на еден безмилосен и ужасен начин му беше одземено тоа.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Ќе се смешаме во нивното мноштво, си мислеше, а таму понекогаш знае да биде и толку топло.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

А сега ако речеше нешто можеше да стане и кулачки елемент, и ситносопственик, и малограѓанска стихија, а таа врата е многу широка за влегување, но за да се излезе од неа би требало прво да знаеш да се провлечеш низ иглени уши.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Беше единствениот што можеше да го стори тоа, само тој и Дуко знаеја да работат со пиланата онака, како што требаше да се работи со неа, и кога веќе Дуко не можеше да дојде со него, тој воопшто не се двоумеше кога се согласи.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Рацете знаеја што да сторат. Се најдоа во тој миг со оној огромен нерез, со она грамадно ѕвере, какво што Змејко немаше видено ниеднаш во својот живот до тој ден, така заедно, што тој ниеднаш не знаеше да каже сосема сигурно кој од нив се покрена прв; дали прво тој ја повлече ногата од пушката, или пак самјакот отскокна.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Овој сега е во состојба да ти рече сѐ, а јас го знам и како човек, што знае да биде и молчелив како земја,особено кога ќе појдиш кај него по белешка за исплаќање на твоите трудоденови.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Знаат да зацелеат, како ни една друга животинка а нема да ти се вратат в раце, тие големи самјаци, сè додека се во состојба да направат барем уште еден чекор потаму, а ти оди ако сакаш по нивната крвава ораница со денови, со недели.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Таа рака честопати знаеше да дофати некоја ситна работа и да ја повлече, а откако ќе го оставеа дуќанот, оној ќе го извадеше украденото и ќе им се фалеше пред сите.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Срнчето многу често знаеше да потскокнува од задоволство по таа топла просторија, а Змејко везден ѝ се смееше на таа врашка игривост, живееше само со тоа.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Беа тоа едни сосема бели дрвја, имаа вклапнати ветки под тежината на перниците окит; мируваа невистинити дополу скриени во овнешкото руно на небото и само понекогаш, многу ретко, тие знаеја да дадат некаков знак на живот.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Во градите го притискаше маѓепсната замолченост на сета вештичка шума, а колку се искачуваше погоре, празнината во стомакот почна да му се извива во една тапа болка, која одвреме навреме знаеше да му го згрчи и целото негово тело.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Целата приказна на играта како во бајка, знае да кулминира со СОВРШЕНОСТ...

„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)

Ноќе знаеше да ме разбуди и да ме вознемири со нејзиното прашање: „Радо, јел’ капе ово моје“?

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Па, си земам за слобода да речам дека е најдобро да си ја тркалаш железната пара на бош и да се дружиш на пријателска база со двајцата, додека не му здодееш на младиот, кој секако има помалку трпение од возрасниот, кој, пак, знае да чека до бесконечност затоа што е каваљер, а ти си неодолива.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Чунки од татка си знаело шчо стока било ќосето, сега детето се мислело, каква хитрос да измислит, за да не можит ќосето да го измамит ида му задржит брашното.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

- Ами сега - рекло ќосето - брашно н¯ ни втасвит за погачата?

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Така и ја, ако и да сум мал, ама знам да царуам, оти сојот ми је царски.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Луѓето се мирни, сонливи, и не знаат да кажат.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Пушкомитралез-џабе Германците го имаа, кога не знаеа да го употребат.

„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)

По оваа песна која што знаат да ја свират и потпросечните ученици во Средно музичко се крсти и најпознатиот македонски детергент.

„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)

Го остава добитокот, ги фрла пљачките, децата и трча, ништо друго не знае да направи.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

И ние нешто кажуваме, а нешто не знаеме да кажеме. Ама пак кажуваме, се мислиме.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

А Витомира го сакав, оти Витомир како што знаеше да зборува, знаеше и да молчи.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Тој знаеше да свири на виолина.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

па еден ни ја обелува: вие сте шпиони, вели, аман, бре господине, какви шпиони, ние сме сиромашни луѓе, не знаеме да бидеме шпиони, сите ќе одите на стрелање, велат, ако не признаете, велат, сите до еден ќе ве стреламе, велат и грмотрн им излегува од очите, ете сега, море бургија, не знаеме што да признаеме, тропаат тие, пампара - пумпара, шикли во чибук, а ги гледаш и тие - сиромаштија, ама не си ја гледаат својата, туѓата ги плаши, ние сме биле шпиони и од нас ќе им пропадне државата, копуци...

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

И шопа вино во бокалот, шуми, ко млеко во кобличе. А ние, не знаеме да си ги одлепиме устите. Стоиме така, си го менуваме здивот, дишењето.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Има, вели Мисајле Ковачот, ама има и куче што знае да ти тажи на гробот и од жал да не јаде леб, вели, и да не пие вода.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

кој знае да свири на гајда, прашува со полна уста јадење, и ние со очите го предаваме Флорина Богданоски и Флорин ја донесе гајдата и ја наду и војниците почнаа да ѕенѕаат со газот и тогаш се налути тој старшијата и од раце му ја дрпна гајдата на Флорина Богданоски и, гледај како се свири, му вели и ја дуе гајдата одново, му се црват образите, му се шират како и гајдата, и војниците стануваат, се фаќаат околу трпезите црквински, пијана работа, се фаќаат околу трпезите и после нѐ натераа и ние да играме, а тој свири, беше знаело мртвото, ако војник, беше знаело да свири и ние се фаќаме, било пишано да играме пред мртвите,

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Ќе го продавам детето, вели татко, не знае да делка, вели, и не го сакам за роднина, - Не карај го детето, велат луѓето, туку неговото незнаење карај го, му велат.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

и уште од далеку мириса на ракија, барем сега можете да кажете чии шпиони сте, вели, не оставајте ѝ товар на душата дури ќе го барате патот кон небото, кога ќе ја качувате кон господа душата, вели, на правина нѐ земате на душа, велиме ние едно задруго, прескакулица ни одат зборовите, ние сме сиромашни луѓе, печалбари, ебати небото и ебати господот, сичките сте од Македонија, сите, викаме, сичките, по зборот сте оттаму, вели, и моите родители се оттаму, ама вие немате пашапорти, верувајте ни, господине, ние сме селани и не знаеме да лажеме, јас ви верувам, ама другите не веруваат, вели офицерот, моли господине, велиме ние, прави еден голем манастир, тој ја фатил главата и со дланката ја потпира под брадата, се мисли, се двоуми, па потоа се враќа назад, ние чекаме, си шепотиме молби и молитви до господа, белки има господ, вели Стеван Докуз,

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ама не знам да играм. Има да се научиш, или има да те нема. Седи до Живоина.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Јоше Свирачот и таму ја носел гајдата и уште од детиште знаел да свири и не му било тешко.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Не говори у строју! Не ти даваат ни да прашаш за нешто, ни да кажеш, ако знаеш да кажеш.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Не лажеш, ме прашува Мирковиќ. - Јас сум селанец, господине, велам, и јас не знам да лажам.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Или не знаат да нишанат, или нишаните не им чинат, велат. И на оние отаде и на овие одаде.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Одвреме навреме знаеше да ја потсети Рада дека истата плата што ја заработуваше како наставничка може да ја заработи продавајќи јајца.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Знаеш, среќо моја, те учев дека зад восхитот на освоениот врв, планината често знае да се претвори во ѕверка подготвена да го земе својот данок. Тоа ме плаши.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Има посебна сигнализација за сообраќајот - внимателно ѝ објаснуваше Саво како да беше некој кустос, кој знае да ги објасни сите детали за Петроварадинската Тврдина.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Таа си помисли, како некогаш и судбината самата знае да ги исправи сопствените грешки.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Помисли дека тоа можат да бидат сосетките од нејзиниот кат кои знаеја да дојдат за позајмица на кафе, шеќер и слично.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Леснодајната Ана забремени, но за да биде бруката поголема на прашањето на Томо од кого е детето, не знаеше да го посочи вистинскиот татко.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Се врати наназад, се потпре на испружените раце, со широко отворените бутови силно притисната на мене.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Авни не знаеше да си одговори на ова прашање.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Ема се тргна од мене и почна да се смее со слаткост во кикотењето што се упатува на дете кое не знае да ја игра играта.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Го шмукав јазичето со мирис на ркулец заглезден во влажна почва и со киселкаст вкус на штотуку зазреана мушмула, чувствувајќи ги на образите усните со кои на горниот и долниот дел во една колку вистинска толку замислена точка, се спојуваа нозете на Ема, и тогаш ми се чинеше дека тие усни, кои никогаш не кажале ништо, ниту ќе кажат некогаш нешто, а толку многу знаат да кажат, и толку многу сакаш да ги чуеш барем еднаш да проговорат, без оглед дали ќе те фалат или ќе те кудат, ме подземаа со слузта што благо ме облеваше внесувајќи ме навнатре со сѐ позабележливото поткревање на телото што лежеше под мене, со можеби инстинктивното поткревање нагоре, и повторното спуштање, во ритам што беше дел од нашата игра, од нашиот живот.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Исто така, се зборувало дека Јапонците знаат како да ги воскреснуваат мртвите со помош на бисери, но и тоа, изгледа, беше една од измислиците на Марко Поло.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Тоа воопшто не му беше тешко со оглед на тоа што тој беше стручњакот кој, обраќајќи му се на доктор Фауст, знаеше да се претвори во витез со црвена наметка.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Отсекогаш знаев дека најголемите изненадувања нè очекуваат токму на местото каде што конечно би научиле дека ништо нѐ не изненадува, разбирајќи под тоа да не се вџашуваме пред нарушувањата на поредокот.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Единствени што навистина веруваат во фантоми се самите фантоми, како што тоа го потврдува прочуениот дијалог во галеријата на слики.** Ако во било кој поредок на фантастичното би го постигнале тој степен, Теодор веќе не би бил единствениот што застанува неподвижен, кутра животинка, посматрајќи го она што сѐ уште не знаеме да го видиме.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Многу е убаво да можеш и да знаеш да сакаш. Да ги сакаш нештата.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Не знаат да изберат за каде како да се облечат, како што знаат метросексуалците.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Фантазијата е фина работа. Меѓутоа, некогаш толку многу знае да нѐ опседне, што забораваме како е да живееме во реалниот свет.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Знаат да ја ценат убавината, доминацијата, фраерската гестикулација.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Импулсивен хаос, адекватно време за умните, кои тоа добро знаат да го искористат.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Таа знае да ме опседнува. Намерно да ме прави љубоморна, станувајќи понекогаш туѓа муза.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Знаев да ја оставам големата самотија да комуницира како ниедно суштество, разјаснувајќи заплеткани загатки од својата интимност.

„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)

Другарот Колојаноски беше ти свирел на грнета, стар занает, а Метеорот нешто малку знаеше да трга на хармоника.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Како тој знаеше да подбуцнува, да направи некоја сплетка!

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

За да се ослободат од мразот на раните, студени утра (боже, росата како знаела да каса), - долго правеа една глупава фискултура, сеедно цупкаа по земја, едно-две, лева-десна, горе-долу - на тој начин колку-толку затоплувајќи си ја душата.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Нашиот ѕвонар прекрасно знаеше да си ја чува карактеристиката.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Но во спалната соба добрите парфеми ме смирија, и белите огледала, нежно-жолтите перници, многу скапоцености што знаат да го разгалат човека, но коишто како да се забранети и платени од решителноста што никој не би ја признал, па едвај и вие, што сте без корен...

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

Има чувство, знај да го најди вистинскио материјал, вистинската кожа, постава, боја и да ги направи чевлите онакви за нивниот сопственик да заборај дека воопшто ги носи.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Знаеше да заштеди од џебните пари кои ги добиваше од татка си, па си купуваше списание на српски јазик „Илустрација“ во кое имаше фотографии од последните модни трендови од центарот на модата и уметноста во тоа време – околу 1938мата - Париз, Франција.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Веќе на 16 години знаеше да сошие прекрасни фустанчиња или палтенца.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Знам да ги разликувам луѓето кои не се нивни.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Вторник Февруари Соништата знаат да мечтаат.

„Записки“ од Милчо Мисоски (2013)

Недела Февруари Во својата неповторливост поезијата знае да препише сѐ. Мигови на бессознание, созерцание...

„Записки“ од Милчо Мисоски (2013)

13. КОЈ ШТО НЕ ЗНАЕ ДА МОЛЧИ, НЕ ЗНАЕ И ДА ЗБОРИ - затоа и зборливите молчат сѐ додека спијат, сѐ што слушнале преку ноќ, молчејќи до зори, преку ден го кажуваат, зошто и да го кријат...

„Куршуми низ времето“ од Љупчо Стојменски (1976)

Така без причина се натегавме и каравме околу тоа. Двајцата бевме нервозни по природа и често знаевме да се инаетиме и пречкаме за глупости.

„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)

Таа отсекогаш знаеше да ѝ даде добар совет.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Бисера ѝ јави на Тода дека Крчето замина со Бугарите и Не знаеше да ѝ каже дали ќе се врати.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Mope, ќе те закола, да знам да умра, само а де, нека доведат девери ми некоа, таман ќе се отстрама со тебе.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

А пак и таа знаеше да се носи ѓаволски! Само пред себе гледаше, никого без потреба не погледнуваше, ни муабет без потреба правеше.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Исто така се покажа дека знае да смета до сто.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Навистина, ги бараат поевтинки, ама и тој знае да ги прави такви.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Само од вој клечко Крсте Попов“ — и не знаеше да си даде одговор.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Се чуствував уморен од луѓето и светот од сиот простотилак и живот багажен од сите пријатели што ги имав алкохолот најмалку знаеше да лаже Неколку часа по полноќ пијан се отргнав лесно од лагите и стресот спокојно летав во вечерна тишина после напорниот калакурнички ден

„Проклетници“ од Горан Јанкуловски (2012)

Се мразам и воздухот кога го вдишувам се мразам што сеуште бесплатно пишувам се мразам што не знам да лажам доволно се мразам што сум ко тврдоглаво животно

„Проклетници“ од Горан Јанкуловски (2012)

Многупати другарував со ГРЕВОТ со тој бесрамник и подлец знаеше да ме излаже често а јас да му верувам слепо

„Проклетници“ од Горан Јанкуловски (2012)

Кога светот стои во место кога лудаците остануваат на престол кога тешко се стига до вистината стиховите ја мрдаат жабокречината Кога доблеста знае да кризира и душата со чемер тетовира кога љубовта знае да девалвира вистината на хартија се гравира Проклетници одземаат живот ѕверовите се грабаат за имот лудаците го убиваат мирот стиховите сведочат на листот Лудаците сепак умираат ѕверовите во пекол заминуваат карактери и луѓе се менуваат а стиховите на лист остануваат

„Проклетници“ од Горан Јанкуловски (2012)

Градот плаче, градот е мачен во градот е тежок и животот брачен градот знае да биде брутален во градот е борба за стан социјален Бизнис менаџерчиња, јапи со куферчиња со кафено на гаќи, јаки профитерчиња за пуста пара и дубара прават да можат и жените на берза ќе ги стават

„Проклетници“ од Горан Јанкуловски (2012)

Потоа ја сретнав ВЕРА се заљубив веднаш во неа но знаев и да ја изневерам а таа знаеше да прости

„Проклетници“ од Горан Јанкуловски (2012)

Таа која знае да биде потврда и од маж, одеднаш е само едно треперење над сламарницата.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Костадин не се лути, не се развикува како што знаеше да прави, седи така облечен во неговите алишта, климка со главата ама лицето не го врти на кај неа, пак мирно го пушта својот глас, мек, топол и во него топла грижа дека таа навистина треба да си поспие да собере нови сили, а тој ќе бдее врз внучињата нешто да не ги нараси, да не се појави стаорец од некоја дупка и да се полакоми по некое носе или увце.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

5.2 Јас не знам да војувам. Јас болувам и самувам И плачам за вас ближни мои И ви велам И си велам: Доаѓа часот да се прочита бескрајноста На морето Да се состават букви од скршените линии На хоризонтот, Да се седне на островот и да се самува Под осамено дрво Што говори со древен јазик.

„Век за самување“ од Веле Смилевски (2012)

Се симнува да си купи сожалувања од улицата. Зашто нејзината утроба Не знае да расте.

„Вардар“ од Анте Поповски (1958)

Дали тоа има некаква врска со тоа што неговиот намесник Граматниковски е родум од Брезница, не би знаел да ти кажам.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Горете цветови - болот треба да трае кога некој знае да се роди!

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Умираш на рати зашто не знаеш да се бориш. Стануваш пасива на животот.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Сувопарен си, ми рече. Не знаеш да сонуваш.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Овде не знаат да живеат.

„Буре барут“ од Дејан Дуковски (1994)

Со животот нема шега. Постојано знае да нѐ восхити со своите чудесии.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

- Како си смеела и да помислиш дека сум те избегнувал – ѝ велев можеби и со израз на неверување иако ја зборував вистината.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Или ќе свртиш по некоја друга уличка што само ти знаеш да ја смислиш! – ми зборуваше таа сета обесена на мојот врат а сепак чудесно лесна!

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Ја погледнав за да утврдам колку е сериозна.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

- Дали, на пример, знаеш да водиш љубов?

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Арно ама дуовникот други пат не бил во тој вилает, за да знае да шета сам и му рекол на анџијата за да му бара некој калауз, за да го шета по селата и по градовите.

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

А потоа бесрамно додава, за да го слушне и Бојка: - Навистина знае да угодува.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Најди посериозна гатачка, што знае да растура малери.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

А малку потоа посака да рече дека само своите знаат да те суредат така што никогаш повеќе да не се разбудиш; но во тој момент вниманието му го привлече белутракот во калдрмата и веднаш оцени оти по десетото зрно, што веќе длабеше во него, ќе удри на белиот камен токму со челото. ___ * блуза **чета

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Впрочем не сум човек што не сонува па да не знам да направам разлика помеѓу сонуваното и она што обично се случува во присуство на денската светлина.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Но сега во четата никој освен Шишмана не знаеше да свири на кавал.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Знаат да извикуваат пароли, да јадат, патем да лежат под сенка и да си ги одржуваат чисти војничките униформи. Во Прењес сите се плашат од падавичарите.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

И верувајте, ама навистина верувајте, јас не знам да возам џипови. Воланот ми се лизга од прсти...

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

И тргна возот. - Илјада и двесте доброволци - го слушнав гласот на Високиот - по два дена ќе имаме во Берковица30.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Го акнав по глуждот оној што одеше пред мене, а тој ми се сврте и, држејќи се за удреното место, плачливо праша: - Копиле, зар не знаеш да маршираш, а?

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Тој утредента му порача на деда Ангелета како знае да зборува со Бошка Манев и да го кандиса тој да го предаде Лумана.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Но, би се капеле цел ден, А многу деца не знаат да пливаат... Е, тука би можеле да настапат непријатности. Гледаш ли?

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

Но никое од децата не го примаше во играта, зашто ни тој, ни Лидија, не знаеја да играат некоја игра токму онака како што се играше.

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

Но само тогаш кога ќе знае да ја гледа така за таа да посака да биде волшебна.

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

Зоки и без тоа се плашеше по малку од Драган, зашто Драган беше некаков си извидник, а извидниците знаат да откриваат секакви тајни – а сега се исплаши и од другите деца, па се склупчи и рече: - Не сум јас. Нели нема да ме тепате?

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

Како по некое непишано правило, времето и злата судбина одвреме навреме ќе се сретнат на некое однапред бележано место.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Песната вели, Војната, војната тригодишната, а јас велам, оној кој ја испеал оваа песна не знаел да брои.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Велеа оти ноќта кога надошла водата однела и два чергарски шатора, но дали само шаторите или и нешто друго, никој не знаеше да каже.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Копривите така убаво знаат да боцкаат голи нозе!

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Татко ти не се шегуваше туку најсериозно го распрашуваше Циган бидејќи тој бесрамен злосторник со часови знаеше да се притаи под некоја гранка на кралчето и стрпливо да ги дебне несреќните пилци.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Секогаш имаше пари; Семејството знаеше да го користи крилестиот човек на многу начини! А сега? Горчливост!

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

ПОЦКО: Што да правиме, чорбаџи, сме задоцниле кога господ делеше...

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

А вие Циганите не знаете да ги цените парите.

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

Кога се чувствуваме беспрекорно одлично и среќно ако не го поделиме тоа со вистинските луѓе, кои знаат да се радуваат и тагуваат со нас, таа среќа никогаш нема да биде целосна.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Ништо поцврсто не ги поврзува луѓето, како делењето длабоки чувства.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Не сум силна без тебе, нема ден, нема ноќ, сѐ е празно, убавината е илузија, реалноста е грдотија, животот е пустелија, а љубовта знае да биде сурова.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Нема да останам во минатото, љубовта не е дух, судбината не е предодредена, судбината ја градиме ние, не се откажувам, не е завршено, бескрајот е последна станица а во следниот перон сум јас, тргнав за да бидеме заедно, зошто никогаш не се изгубивме.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

- Сега јас, сега јас! - викаше таа, а Бистра и Мони високо се издигнуваа на лулашките, фалејќи се дека знаат да се лулаат.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Јас не знаев да го прекачам мостот.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Ме фати страв да не дознаат чичковците. Пак ми дојде да испуштам едно „аааа“.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Стапалата ѝ се подвиткуваа пред и зад шипката на којашто стоеше, а рацете ги држеше испружени од страните за рамнотежа.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Нѐ јадат шенци во кланцањето и веќе џагориме прекутрупа, не знаеме да се почекаме.