има (гл.) - писмо (имн.)

- Земи го коњчево. Во самарчето има писмо, прочитај го и одговори.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Дома дојдов наврнат и скиснат. „Има писмо од баба“. рече мама.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Несвесно се фатив за клучот што го имав под маицата.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Ал Недим вели дека „ми раскажа еден човек, во чија вистинитост не се сомневам, дека еден од царевите на планината Кабк (Кавказ) го имал пратено кај царот на Русите.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Пумина адно поштаџија, јаска надруф, вели Чана ми треба, има писмо!
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Тој тврдеше дека тие имаат писмо, што го изрежуваат на дрво и дури ми покажа парче бело дрво со прикажани, не знам, дали зборови или одделни букви“.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Стани,“ шепкаше Атина, „Ајде, разбуди се, станвај, имаш писмо од Америка, само шо беше поштаро“.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Клучот - како нешто најскапо, како потврда дека и јас сум слободен, самостоен, способен да се грижам и за себе, и за домата.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)