има (гл.) - во (предл.)

Точно е и тоа дека нашите македонски судии 6 – „многупочитуваните“ членови на благородната каста на clarissimi et amplissimi viri (Кикерон), како да се заразија од вирусот на граѓанското студенило (Т.Адорно), па не сосем ја сфаќаат сериозноста на проблемите на 5.  Цит. сп.Рајнхард Цимерман: Облигационо право – Римски основи на граѓанската традиција; Просветно дело АД; Скопје, 2009; стр. 349.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
А во одделни судови од државава има судии што, годишно, имаат во работа по 500 предмети, додека во други судови, на истиот број предмети, работат дури седум судии.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Се чини дека нашите „префинети“ правници се нечувствителни за социјалните димензии на овој специфичен тип работен договор и, повеќе од сигурно е дека, не прават никакви посебни напори да им олеснат на очајните работници кои се напикани в ќош.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Книгата има корени во Сандерсовото прво (многу позитивно) искуство со дрогата што го имал во раните осумдесетти.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Секако, веднаш треба да напоменеме дека оваа, да ја наречеме антитеза на „надворешна“ и „внатрешна“ состојба, се сфаќа само како метафора, бидејќи духот, кој не се одликува со просторност, не може да биде опишан како нешто што се наоѓа во простор.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Дури и добрата стока може да не е она што ти мислиш дека е.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Меѓутоа, дури и тогаш кога имаме во вид дека употребата на „надворешна“ и „внатрешна“ состојба е само метафора, прашањето за тоа како духот и телото на една личност влијаат еден врз друг останува оптоварено со голем број непознати.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Сака да знае што има во тие нови таблети пред да ги пушти на улица, иако лабораториските извештаи нема да ги добие пред да мине една недела, поради што ќе го испушти главниот пазар за Екстази: утревечер, Сабота, се одржува Digital Overdose забава на која ќе дојдат 8.000 рејвери во масивниот спортски комплекс на крајот од градот.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Објавена пред пет години во екот на општата Екстази паника што владееше во раните деведесетти, „Е е за Екстази“ беше одлично сумирање на сите достапни резултати од научното истражување на дрогата, истражувања што покажаа дека, спротивно на тврдењата на таблоидите, таа не е „убиец“ и дека ако се зема во вистински контекст, таа всушност може да има бројни корисни ефекти.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Тој ми се чини во ред - впечаток потврден со фактот што е тука.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Киселинскиот тест не кажува ништо за точниот состав на таблети­те, што содржат или колку активна состојка имаат во себе.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Стоеа... Се гледаа... Што ли се имаше во тие погледи, помешани солзи со среќа, воздишки, изненадување до бескрај...
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Носот нејзин, имаше една благо свиена форма, но при врвот малку доиспрчен, многу симпатична привлечност имаше во тоа, гледајќи и го малото носе, мислиш дека е убавица, а пак веднаш под него се беше разлеана устата, во широка насмевка, толку блага, мислиш те полни со верба.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
- Збори што друго имаш во селото, овци? Јагниња? Говеда, ајде керата кажувај! Арач треба да собереме!
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Ја имаше во себе откриено својата златна жица!
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Чанга како да имаше во себе всаден непогрешлив компас со кој го насетуваше правецот на природната историја.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Полиглот каков што беше – владееше повеќе јазици, едни совршено, други предимно пасивно, имаше во животот повеќе внатрешни битки со зборовите.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Впрочем, такви книги за козите тој имаше во својата библиотека многу, многу порано, пред да се постави козјото прашање.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
И се смеам на сопствената глупост зошто дури сега јас сфаќам дека да се обидам да откријам колкумина се овие што ме тепаат е исто што и да погодам колку љубовници свеска ми имала во животот!
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Вечерта истиот ден, само што се заквечери, според оној обичај, или повеќе според онаа потреба што ја имав во себе, отидов кај бунарот.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Подоцна видов дека она што беше објавено во весникот по содржина соодветствуваше на листовите пишувани на рака, само што во дописот работите беа кажувани накрупно, без поединостите што ги имаше во подврзаните листови.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Модри од лутина, тие не ја споменуваа водата, туку нешта поврзани со меѓусебна завист и омраза - дека Сотир му купил стан на зетот в град, дека Михајло живее од наполеоните на дедо му украдени од компањони во Америка, дека Бамбо му ја дал кобилата на Бориза Штопар со мана, дека ќерка му на Бориза е вратена три месеци по мажачката сосе машината за шиење, дека Васко Бурзаноски клавал шеќер во комината за ракија, дека голем проклетилак има во сојот Куцалев, што ќе земе на заем никогаш да не врати...
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Тој е од онаа група луѓе што ги има во нашите краишта и во оние преку границата, а кои ја задржале православната вера, но јазикот го изгубиле, за разлика од онаа друга група, чии припадници пак преминале во ислам, а го задржале својот јазик.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Драги Славејко, дали стана богат и славен, прашував сега јас, потпрен на перницата во одајчето, дали се насити душата твоја со разните бои што таму чекаше да ги има во изобилство, дали твојот мекам за шарење одаи го засакаа тамошните луѓе?
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Старата и дотраена 23-ка, која како да е така намерно наштелувана, гасеше на секоја втора станица и возеше со максимум 30 км на час, не можеше да ѝ го одземе на Јадранка тоа возвишено чувство што го имаше во денот кога таа го возеше својот џип.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Какво има во моментот, такво ќе земеме. (Ахх, би сакал таа да се сетеше дека овој муабет до сега требаше да го правиме за дете, а не за куче).
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Следната дестинација ни беше Загреб.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Урната на Пане Скендеров е на Мирогој. Велат дека таму секогаш има свежо цвеќе!
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Многу радост имаше во куќата на Ефимија (сестра на Борис) додека ние бевме нејзини гости, првите два дена.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
И колку повеќе џагор ќе имаше во нашата куќа за првомајските празници.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Телото се движи низ артифициалниот простор користејќи специјални направи.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Морисеј, на пр., на сличен начин, снимајќи го Далесандро зад грб, ја крие скандалозната содржина иако го има во кадарот (Flesh, Heat).
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
И никој поради тоа не би го презирал.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Нормално, во Фектори имаше повеќе педери отколку, да речеме, во Конгресот, но гарантирам дека ги немаше повеќе отколку што ги има во вашата омилена ТВ емисија.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Фектори едноставно беше место во кое секој можеше да ги изнесе своите „проблеми” на виделина.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Туркање во кујната на неколку протагонисти во исчекување нешто да се случи имаме во Kitchen, каде Еди Сеџвик кива во текот на целиот филм.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Вистински пример на имерзија има во воздухопловството на САД каде што дел од овој хардвер беше најпрво унапреден за симулација на летање.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Меѓутоа, дури и кога се во прашање потенцијално шокантни, сензационални сижеа, Ворхол со разни постапки создава и одржува монотонија, најчесто со репетиција („Кога постојано одново гледате грозна слика, таа навистина нема никаков ефект“); потоа со дистанцирано, ладно бележење; со држење на средиштето на настанот вон објективот на камерата, т.е. со еден кастриран сензационализам (Blow job).
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Инцидент може да се нарече ситуацијата кога фиксираната камера во Vinyl падна од постолјето и беше вратена на место, а снимањето продолжи.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
На лицето ми се појавува автоиронична насмевка: има во мене еден притаен алтернативец, еден прежиеван хипи и живнат „зелен” глобалист.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Војниците ги отвораат креденците од мебелот на стариот Голдблум, истураат на земи сè што има во фиоките.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Почувствува дека кошулата му е мокра од препотување.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Утре ќе го има в раце списокот со семејствата на оние бедни триста Евреи што живееа на островот и кои треба да бидат депортирани како и милионите што беа интернирани во полските логори и стотиците илјади подложени на „конечното решение” за кое се грижеа токму елитните единици на кои самиот со годрост им припаѓаше.  Карер излезе на воздухот и продолжи уште извесно време да оди со спокоен чекор.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Па сепак, се чини дека фасцинацијата со средиштето најпогубни последици има во подрачјето на општествената рефлексија - во сферата на идеите што општеството ги произведува за себеси, во точката во која се одвива трескавичниот обид за разбирање на политичките, општествени и културни процеси што доминираат со нашите животи.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Оваа мала просторија, толку обична и толку набиена, забележува тој со некое меланхолично задоволство, овој лифт ги има во себе сите: простор, време, причина, движење, величина, класа.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Тој одговор е избрзан бидејќи иако на таа стварност ѝ недостасува густина, можеме да бидеме сигурни дека во иднина техниката ќе биде способна точкастите елементи да ги прикаже токму со онаа густина што нештата ја имаат во нам дадениот свет.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Нема раскош и удобности како на „Златните песоци“ и на „Сончевиот брег“, но сонце, воздух и вода има во изобилство, а тоа го нашол секој од десетиците и стотиците илјади летувалци.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Тој има в село шест деца и жена.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Трамваи има во неговите крајни квартали и во неговиот азиски дел.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Расправаат дека многу ја има во овие води и затоа може да се лови така богато.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Најмногу ги има во Париз и блискиот Руан.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Југословените најногу и има во магазините на ЦУМ.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Во Париз уште во 1963 година е формиран специјален Институт за уредување на Париската област, во кој се зацртани и темелите на Париз во неговиот развиток од 2000-та година, кога француската метропола треба да нарасне на 14.000.000 жители или да има двојно повеќе жители отколку што денес ги има во потесниот појас на градот.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Се откажав од помислата да влезам и во друг диско-клуб, зашто барав многу чист воздух кој го имаше во изобилство крај брегот на Рајна.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Ги имаше во групи, изнаседнати, свртени едни кон други, како на договор.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Меѓу другите забави Софија што ги имаше во почетокот на ова лето, посебно интересирање предизвика необичната парада на ветераните од автомобилскиот свет - стари модели на „Мерцедеси“, „Буици“, „Фиати“ и други.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Каква сила имаше во онега, што му се преправи светец, да го прими дома, иако се беше зарекол никого да не припушта?
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Колку отворена и смела младост имаше во неа! Незаборавна младост.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Да, тоа е ова парче каде што мазилката од ѕидот е падната. Нешто трошно, влажно има во тоа.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Затоа е Соколе сигурен дека има во неа едно скришно место што ја оправдува неговата љубов.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Во такви касели порано невестите ја токмеле својата руба, ги има во секоја наша куќа, но сега веќе се излезени од модата.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Не поминаа ни неколку дена, а со Пискулиев стана една сосем непредвидена непријатна случка, што заплашуваше да создаде за него претстава токму на онаков човек, каков што дедо Иван нејќеше да има во својата куќа.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Сигурно имаше во тоа негов прст.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Субјектот има во телото создаден посебен сексуален апарат којшто кореспондира само со определени надразби, а полињата на нивното појавување се нарекуваат ерогени зони.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Тој елемент е секако познатиот „MacGuffin”: на него налетуваме во сите Хичкокови филмови чиешто случување се структурира околу некоја украдена или загрозена „тајна” - Хичкок секогаш одново нагласува дека тој елемент (да ги споменеме и украдените планови за авионскиот мотор во 39 скали, шифрираната мелодија во Дамата исчезнува...) е сам по себе причинување, „nothing at all”, и често ја кажува оваа приказна за двајца луѓе во возот во којшто го прочитал називот „MacGuffin”: „Еден од нив прашува: „Што има во оној пакетот на полицата за багаж?“
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
„Како што можете да видите, MacGuffin е всушност баш ништо.” MacGuffin значи одговара точно на она што во Лакановата теорија настапува како objet petit a, објект - причина за желбата, што само претставува „позитивизација на ништожноста”: чисто причинување, чијашто „реалност” е само во интерсубјективноста, во тоа што го поттикнува случувањето меѓу субјектите, празно место што делува како причина за желбата и е како такво ретроактивно воспоставено од желбата. (Кога сме веќе кај тоа, таа темелна логика на MacGuffin доаѓа уште појасно до израз во друга верзија на истата приказна: „Што има во пакетот на полицата?“
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
„Но, во Шкотските висорамнини нема лавови.”
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Оттука не ни е веќе тешко да заклучиме дека во овие филмови вистинскиот трагичен јунак е остарениот, галантен, но „виновен”, „негативен” татковски лик - мора до крај да бидеме заслепени со холивудската идеологија (што Хичкок тука успешно ја минира), ако не забележиме дека и Дописникот и Озлогласената се изградени на контрастот меѓу „негативниот јунак”, кој е во суштина единствената човечки привлечна личност, и „позитивниот јунак”, кој е сосема банален лик - а во тој контраст секако не ни е тешко да ги препознаеме спротивностите меѓу поединецот на „автономната” етика и „хетерономниот”, „кон другите насочен” поединец.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Мислител како Фуко дејствува низ кризи, грчења, има во нив нешто сеизмичко. » Не можеме да мислиме на државата а да не мислиме на она што е од онаа страна, имено, единствениот светски пазар, и за она што ⥊ доаѓа од оваа страна, имено, малцинствата, постоењата, „луѓето”.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
- Колку? - Сите што ги имаш во ковчегот. Ќе требаат...
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Можеби измислува, но вели: „Сѐ има во тие шарки од сенки.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
„Со што ќе купуваме, кога немаме пари?“ праша Ташко.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Го затворивме црното кутре во нашата визба и се стрчавме накај училиштето.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Уште малку и ќе задоцневме: сите беа влезени и веќе ѕвонеше за наставниците.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
„Е, со што? Сенешто имате во џебовите: џамлии, сликички, гума, молив...
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Внимавајте: јас сум газда - а вие купувате“.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Немаше време некому да му се пофалиме што имаме во визбата, зашто часот по англиски започна.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
А можеби и ветрот има невидлива дланка и баш сега пресметува колку судбини има во една невидлива дланка?
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Што знаат децата во куси пантолони колку судбини има во една испружена дланка?!
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Ги тевтиши што му згазиле во неговата „света земја“; ги псува, ги галати, но донесе пресуда да им удри Брниклијата по дваесет и пет дреновици и ги пушти да му носат поздрав на Арслана, дека Толе се свампирил и не пушта никого во својата територија.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Да правиме давии, да кажуаме на мудурот во Витолишча — ќе нѐ избесе ако остане жив.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Но ти, ти шо ќе добиеш од тоа шо ќе не избесиш.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Подоцна тука блиску се заселило селото Дуње и почнало да ја пушта својата стока во ова пасиште, кое Полчивци го чувале за зимовиште, бидејќи летна паша имале во големата планина.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Го фрли ќесето и Данабаш и рече дека носи само осумнаесет лири, го фрли Тоше ќемерот и рече дека има во него токму сто; го фрли мудурот и рече дека има шеесет и пет.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Деврието патролата — крстосуваше низ село и секаде каде што ќе видеше светлинка влегуваше да се убеди што луѓе има во таа куќа.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
На Дунчани им беше пред нос, на Полчивци пет шест сати далеку од селото, но си имаа тапија за него и не сакаа да му го отстапат.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
А такви имаше во сите државни служби, особено заптии и разни колџии.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Сите дваесетмина триесет, колку ги имаше во одајата, (колушот) се собраа околу момчето, кое некако отскокнуваше од нив и со умот и со лицето.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Се затресоа селаните повеќе од него отколку од сите Турци што ги имаше во Витолиште.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
И Трајко ги прибра ќемерите и ќесињата, а Толе рече: — Чорбаџи Јоване, седумнаесет лири ќе ми и борчиш.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— му се обрнаа неколку гласа одеднаш.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Најистина, еве и сега да ти кажа како и некни пред ѓурунтијата шо ти поткажа, оти има во ниј и криви.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Народот се точеше надвор од селото под разни изговори — оди на работа — жетва, вршење бачило.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
музиката ти се топи в уво од малку стравче и потем жежее, жеже како тазе чајче додека не ги прежеже здодевните несреќници кои ѓоа пресметуваат колку вистински солзи има во езерцата на градината мохри колку се оддалечува од себе човек кога ќе почне да се враќа во изгубеното детство. општо е познато дека во секое детство има многу неиспилени јајца и има стари зданија престорени во вкочанета историја во детството има и товари јаболка нагризени од боговите под што се подразбираат и некои волнести батки од најблиското соседство а последно што се гледа на хоризонтот на детството е накривената капа на сѐ што било и сѐ што ќе биде.
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
Саде темнина има во солената катедрала - ни зрнце бела сол, ни капка бело солило, во кое во селата или во рестораните надземи се засолува говедското, на пример.
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
Во Европа ја има во Шпанија, Португалија, Франција, Германија, Швајцарија, Италија, Русија и др.
„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)
Од оваа епоха познати наоѓалишата има во Скопско Кале, Црнобуки, Бакарно Гумно и Арменово во делот на Македонија под Грција.
„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)
Сето ова, како систематска работа на некој занаетчија, внимателен мајстор, сведочи за 124 okno.mk благата, скоро носталгична сложеност што Кабаков ја има во своето дело.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Ратка стана службеничка во Министерството за образование благодарејќи на поранешните врски и школски другари што татко ѝ ги имаше во тоа министерство.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Кај алкосите можно е да се јави цироза јетре ама тоа е случај само при патолошко пиење, додека кај малоумните џанкерчиња најчесто доаѓа до сушење на мозокот кој и онака го имаат во мали количини.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
- Барем ќе имаме евиденција колку курви има во државата. - Сифилисот ќе стане транспарентен човече.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
И што носиш в таја торба, што има во неја?
„Крвава кошула“ од Рајко Жинзифов (1870)
А што она в неја носит, што има во неја?
„Крвава кошула“ од Рајко Жинзифов (1870)
Според информациите од Дража Михајловиќ, штабот на СОЕ во Каиро бил запознат дека организирана четничка група имало во Порече која била под командата на Наумовиќ на кого му помагал синот на Василије Трбиќ, Миловоје Трбиќ-Војче.
„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)
Соперништвото на врвот на овие најважни организации кои одлучувале за воената и политичката стратегија свој одраз имало во: - Поттикнување на што поуспешен отпор во Југоисточна Европа и Балканот.
„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)
Организаторите на операцијата за нејзиното извршување барале 5.000.000 бугарски левови, 3.000 американски долари, како и 2.000 златници и 1.000 наполеони.55 Според информациите од Дража Михајловиќ, штабот на СОЕ во Каиро бил запознат дека организирана четничка група имало во Порече која била под командата на Наумовиќ на кого му помагал синот на Василије Трбиќ, Миловоје Трбиќ-Војче.
„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)
Можеби нешто од тоа има во филмот (смртта на Рудолф Валентино или Џемс Дин, можеби) и во рокенролот.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Иако Хундертвасер, користејќи ја таа злосреќна синтагма, имаше во мислите нешто сосема друго за разлика од она што го мислеа националсоцијалистите, кои од доаѓањето на власт ја прогонуваа модерната уметност и конечно ја сатанизираа на изложбата „Изопачена уметност“ 1937 г. во Минхен, сепак таа веќе сама по себе предизвика непожелни асоцијации.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
„Што има во торбата?
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Бобан Пешов ГОСПОДИН ХАНОВЕР СЕ ФУРА НА ЦРТКИ-СТРЕЛКИ, КРУКЧИЊА, КОЦКИЧКИ И ДРУГИ ЛУДИЛА Бобан Пешов своето прво појавување во јавноста исто така го имаше во едно Темплум-списание - Лифт.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Зошто известувањето дека некој нешто направил влијае на судот на другиот?
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Методава својата вистинска промоција ја имаше во текот на педесетите години кога, во тоа време не толку славниот пропагандист со име Лео Барнет добил работа да ја промени сликата на потрошувачот за еден вид цигари.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Сепак, овие забелешки не ги оправдуваат оние кои сметаат дека единствено уметни­кот е способен правилно да ги претстави своите творби, да ги оживее и да ги измени низ едно естетско уредување.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Предавањата во училиштето за Кејџ беа начин да се направи себеси достапен на сите коишто сакаа да работат со него. (На сличен начин, издавањето на своите книги тој го објаснува како доследно спроведување и проширување на тој принцип кој неговите искуства ќе ги направи достапни до поголем број почитувачи и следбеници).
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Прифаќањето на ваквите појдовни точки и заклучоци можеби не би било можно кога не би биле свесни дека Кејџ своите ставови секогаш ги изнесуваше со свест дека ги изнесува своите ставови и кога не би ја имале во предвид познатата забелешка на Костеланец дека “во Америка, за разлика од поголемиот број европски културни средини, не постои утврден пат за постигнување на интелектуален и уметнички успех, еден единствен културен естаблишмент кон кој младиот и амбициозен човек ќе може да се насочи, нема одредена публика која донесува конечен суд, институции кои издаваат конечна потврда за успехот, признание или награда која ужива општо почитување“. 174 Margina #11-12 [1994] | okno.mk
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Лео Барнет и луѓето од неговата агенција конципираа кампања базирана само на слики на мажи кои изгледаат или се занимаваат со работи што се симболи на машкоста.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Враќајќи се во првобитната положба, не смеејќи се, помирливо и без срам рече: И јас имав незгоди; изгледаше дека тоа би можело да биде чекор назад.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Зошто е потребен јазикот кога уметноста веќе го има во себе?
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Вистина, професорската димензија на Бојс се среќава во неговата изложба најмалку онолку пати колку што има и црни слики.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
КРЕИРАЊЕ НА ИМИЏОТ НА МАРКАТА
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Тие можат да се видат во витрините, ги има во повеќе инсталации; особено присутни се во композицијата нас­ло­вена како “Водечки сили”, каде стотина од нив се расфрлани по платото во онаа состојба во која ги оставил Бојс за времетраењето на изложбата “Art into society, society into art”, а на која присуствувал секојдневно, од пладне до осум часот навечер и водел еден вид отворен семинар за “водечките сили на едно ново општество”.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Според нив, музиката е прекумерно поедноставување на ситуацијата во која се наоѓаме.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
На надворешната врата го сретнав поштарот кој ја имаше во едната рака одделено нашата дневна пошта.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Обичните веќе имаат пупки - скоро ќе развијат и ќе замирисаат.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
А каранфилите? Колку ги има во градината!
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Тоа не ме интересираше - таа беше глумица - што лошо имаше во тоа ако добиваше писма од своите почитатели.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
- Така те сакам. А што ќе правиме за мезе? - Да видам што има во кујната.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
1. По технологија, тоа е главно вака: откако ќе се постави претставата, делото по правило го снемува, Режисерот го има во главата, нему не му треба (поправо, тој го има во главата уште пред претставата; а по претставата, воопшто не му треба, заправо му пречи, зашто треба да му влезе во главата друго дело според кое ќе ја прави следната претстава).
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Се мислеше дали да потпраша некој од домаќините за пита пастрмајлија или барем за скара, но веднаш се предупреди дека веројатно во гратчево питите ги прават само наутро додека работат фурните, а скара секако има во некој ресторан, но недостапен за плитките џебови на актерите.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Но тие и така мадро си седеа да не носат модро: знаеја дека прават хумор во бесконфликтно општество, беа свесни дека можат да ја критикуваат само соборената класа и дека нема ништо смешно во новата работничка што се регрутираше од селската сиромаштија, им беше укажано на недопирливите теми и имиња - сето тоа тие го имаа во малиот џеб, па сепак од некаде вадеа хумор, од ѓон цедеа лој.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
- Јас не знам што има во пената, се чудеше Маре, за да не се лути. - Мене ми горчи.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Така? Да видиме што имаме во Прилеп.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Ех, барем да го имавме во Партијата.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Чувствуваше дека му се одзема последното што го имаше во врска со сиџилите, надежта.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Еден дел од овие гени и хромозоми, можеби, својот почеток го имаат во далечната Анадолија, за да се вкрстат со други, во срцето на Балканот, во Прилеп, па потоа кон нив да се вклучат други, некаде од областа Сул, крај Јонското Море, за да продолжат кон бреговите на Езеротои, оттука, да започнат нов балкански круг.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Но најмачно му беше што го оддалечуваа од нив сега кога беше најмногу навлезен во нивните пораки, кога веруваше дека ги има в раце клучевите од сиџилите, од многу семејни енигми, кога беше многу блиску и до своите предци.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Едно од најдобрите што ги има во планинава, - рече Бојан.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
„Давењето по броеви“ своите поаѓалишта секако ги има во народните преданија и во симболиката на пејсажните игри и правила, Миметичките и дидактички својства на ликовите и односите што ги донесе квартетот „Готвачот, крадецот, неговата жена и нејзиниот љубовник“ ја отвораат вратата кон алегоричниот ужас на земските закони и појавниот свет. okno.mk | Margina #8-9 [1994]
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Питер Гринавеј е роден 1942 година, во Англија. Студирал сликарство и првата своја изложба ја имал во Lords Галеријата 1964 година.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Има во вашето шепотење о треви во молкот ваш што сепнато настапува од мртвиот нејзин говор далечна сенка.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Ако се има во предвид дека во Р.Македонија од неодамна и средното образование се третира како задолжително и најчесто трае 4 години (од 14 до 18-годишна возраст) тогаш станува нејасно дали законодавецот мисли на задолжителното основно образование или пак предвидува законска можност за вработување која е практично неизводлива во реалноста!?; г) беше додаден нов став кон чл. 252 кој предвиде дека работодавачот кој ќе склучи договор за извршување на работа надвор од неговата дејност (договор за дело, авторски договор), а притоа ќе исплати надоместок (т.н.„хонорар“) за извршената работа во износ повисок од износот на минималната плата утврдена со закон16 е должен да плати придонеси од задолжително социјално осигурување (чл. 7 од ЗИДЗРО/јул.14).
„Обезвреднување на трудот - 2 Анализа на трудово-правната легислатива во периодот 2010-2014“ од Мартин Краљевски, Дејан Лутовски, Ивица Костовски (2015)
Одговорност на синдикатот, здруженијата на синдикатите и работодавачите Од гледна точка на асоцијациите на работниците и работодавачите и нивните здруженија на повисоко ниво дојде до две измени и тоа: ● целосно беше избришан чл. 266-г, кој даваше можност за посредување и постигнување согласност, со која сторителот на прекршокот се обврзува да ја плати глобата и другите давачки и да ги отстрани последиците од прекршокот (чл. 43 од ЗИДЗРО/септ.10); ● незначително беше намалена глобата за овие категории правни лица од дотогашните 1.200 ЕУР на износ од 1.000 до 1.200 ЕУР (чл. 17 од ЗИДЗРО/јан.12), со што ако се има во предвид намалувањето на казните за работодавачите (43%-54%), ваквите промени делуваат тривијално и несоодветно. 7.
„Обезвреднување на трудот - 2 Анализа на трудово-правната легислатива во периодот 2010-2014“ од Мартин Краљевски, Дејан Лутовски, Ивица Костовски (2015)
Глобите предвидени за обврзникот за уплата на придонесите сам за себе, доколку не го достави договорот за дело и/или авторскиот договор или друг договор до Фондот на пензиското и инвалидското осигурување на Република Македонија се движат од 500 до 1000 евра во денарска противвредност, што воопшто не е занемарлива сума ако се има во предвид дека на некои од овие работници им се исплаќаат навистина ниски хонорари.128 127 Закон за изменување и дополнување на Законот за присонеси од задолжително социјално осигурување, Сл. весник на РМ, 113/2014. 128 Со измените од 2015 година се прави дистинкција помеѓу лицата кои се вработени и остваруваат дополнителни приходи по основ на авторски договор или договор за дело и невработените лица кои остваруваат приходи по овој основ.
„Обезвреднување на трудот - 2 Анализа на трудово-правната легислатива во периодот 2010-2014“ од Мартин Краљевски, Дејан Лутовски, Ивица Костовски (2015)
Овде воопшто не е јасно дефинирана потребата од постоењето на ваков тип на вработување ако се има во предвид дека во истиот овој став во ал. 2 се предвидува дека раководното лице на институцијата во јавниот сектор може да пополни работно место преку склучување на договор за вработување на определено работно време заради привремено зголемен обем на работа.
„Обезвреднување на трудот - 2 Анализа на трудово-правната легислатива во периодот 2010-2014“ од Мартин Краљевски, Дејан Лутовски, Ивица Костовски (2015)
Според вториот, ако направиме подетална анализа на ефективноста на барањата за заштита на слободите и правата согласно чл. 113 ал. 3 од Уставот, ќе дојдеме до заклучок дека Уставниот од формирањето во 1991 година па се до денес има утврдено само една повреда на правата на граѓаните (Одлука У.бр. 84/2009 од 10.II.2010 година), што секако е загрижувачки податок ако се има во предвид новата проширена надлежност.
„Обезвреднување на трудот - 2 Анализа на трудово-правната легислатива во периодот 2010-2014“ од Мартин Краљевски, Дејан Лутовски, Ивица Костовски (2015)
ПОЗИТИВНИ ПРОМЕНИ - дојде до зголемување на правата на работничките по основ на бременост, раѓање и родителство – 2010 и 2013 (Закон за работни односи) - изнајмените работници уживаат исти права како кога би биле директно вработени кај работодавачот - 2010 (Закон за агенциите за привремени вработувања) 139 140 - се делегираа дополнителни права кои претставникот на работниците ги има во однос на работодавачот (Закон за безбедноста и здравје при работа) – 2011 - се зголеми времетраењето за кое работодавачот исплаќа надоместок на платата на работникот за работа поради негова болест или повреди од 21 на 30 дена
„Обезвреднување на трудот - 2 Анализа на трудово-правната легислатива во периодот 2010-2014“ од Мартин Краљевски, Дејан Лутовски, Ивица Костовски (2015)
Посака и тој да има во својот стан такво легло, но бидејќи беше мрзлив не можеше сам да си изгради.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
И ми студи! - плачливо одговара Ване и се мршти како да има во устата кисело диво јаболче.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Какви страшни мечки има во нив!
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Тие лажици и лажички ги имаше во кујната толку многу што тој кога ќе го видеше тоа купиште, добиваше волја да земе да ги расфрла.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Но, бидејќи Аето, заседнат во топлината на роднинскиот прием на Паца заради кој беше дојден, го немаше да се појави, децата наскоро ги ставија своите љубопитни прстиња на колата поради што уште повеќе ги закопка иштата да видат што има во колата.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Но како и на сѐ друго што било, постоело и нестанало во Потковицата, и нему, и на тефтерот Акиноски, времето, луѓето и животот му одредиле судбини и облици на легенда, секој од мештаните кога раскажува за Потковицата, дури и кога не ја споменува неа, тевтерот Акиноски го има во вид и него го приложува како поткрепа, па ако го препрашаш: А, бездруго тоа навистина се случило?
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Некое време чекаат да се отвори портата и да ги прими внатре на Имотот, а потоа однатре, од зад портата, се слуша гласот на Васила Митрески, тој е втор доверлив Максимов човек на Имотот и дека е алипен на едната нога чувар е на сиот куќен имот Акиноски, па затоа единствен тој во овие погани времиња ги има во себе клучевите од сите имотски порти и визбите: Вие сте, господару, прашува Васил. Ние сме, вели Максим.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Додека повеќето од тајфата одеа пешки, вооружени со пушки, со стапови, со крстови а стапови и со торби, за да имаат во што да грабаат од народот, сам тој, Партениј, јаваше на бел коњ, сиот позлатен и накитен со мониста и со пувки од коприна.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Во тевтерот Акиноски така било запишано, ти одговара и брзо додава: Јас лично него не сум го видел но за многу други работи, кои биле таму запишани, сам можам да посведочам.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Жалам за тебе, за мене, жалам за сите убави мигови изгубени, за секој чекор недопрен до себе и жалам за миговите кога зборови немав да вриснам од среќа, и само во прегратка без зборови она малку што го имав во тоа изгубено време го стегав.
„Портокалова“ од Оливера Доцевска (2013)
Цариникот ништо не прашува, но упорно прегледува, сигурно регистрира што има во куферчето.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Имаше во мојата свест напластени наивни изговори во прилог на улогата да се патува во Албанија, наивни занеси дека таму, во родната земја, каде што Сталин уште владее, не можеле преку ноќ да ја убијат илјадалетната беса, големото гостопримство, постојано отворената врата за туѓинецот и безусловното жртвување и многу други вредности со луѓето макар што во вечна изолација и одбра­на се одржуваа, истрајуваа.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Веројатно бил засенет од разговорот што го водел со смртта.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Морам да ти речам дека помислив оти косата што тогаш ја имав во изобилство се обиде да ми ја напушти главата за да тргне по тоа огнено чудо.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Ова не е измислица, или претпоставка.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Со раката констатирав кога косата ми дојде над челото. Како стреа.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Даскалов се насмеа и ми подрече дека сум бил добар измислувач на утврдени природни појави и дека сум одличен изведувач на експерименти за децата од пониските одделенија.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Оттаму и насмевката што ја имал во очите.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Девојчето веќе има во рацете убав букет жолто цвеќе. Еве го, се враќа.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Ќе видиш колку убави работи има во неа!
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
- Еј, НЕ, што имаш во устата? - Еј, НЕ, ќе заборавиш да зборуваш!...
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
И Димче наеднаш сфати дека има во себе некоја чудна моќ, дека е волшебник.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Можеби јас сум гледал и поголеми и подобри работи на други места, но за мене е чудо дека овие работи веќе ги има во Македонија.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Писмата* Келн-Скопје од 89 г., што се пред вас (драги („)маргиналци(“) и творјани), се наоѓаат тука од три причини: првата и апсолутно доминантна е онаа естетската; станува збор за една комплексна, измамнички автореференцијална и во крајна линија лирска во своите пајажинести структури, приказна, всушност Дијалог (воспоставување Разлики што искри Креација!) меѓу два прилично различни духа чиј што фантазмогориски набој се судира на тоа чудно поле на епистоларната проза; втората причина е обидот едновремено да се воспостави како разликата меѓу тоа “fin de siécle време” (кога медиски суптилно дозираниот но континуирано експандирачкиот фашизам на Милошевиќ и неговата клика од глупаци, слуги и разбојници, почнуваше да се прелева преку чашата и полека да ги разјадува и онака тенките шевови на „вештачката творба“) и ова време (на нов почеток, како во нов век, на некој начин, без доволно артикулирани репери и со многу неизвесност), така и сличноста, што можеби најмногу се согледува во таа потенцирана артифициелност, маниризам можеби, ескапизам дури, што, на некој начин, самата уметност и е, гледана од тој беден политикантски агол; третата причина (зошто токму овие „декадентни“ писма, кога и Вулкански и Станковски имаат дела многу „позаводливи“, „попримерени“ на овој сегашниов - „нововековен“ - контекст) се надоврзува на втората: кои сме и што сме со тој багаж што го имаме во главата?
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Изложбата ја организираше Кетрин Дрејер (која во тоа време го поседуваше „Стаклото“, што претходно го купила од колекционерите Марсел и Луиз Аренсберг, Дишановите најверни мецени за време на неговиот престој во Њујорк).
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
- Еве кај нас, столар имаше во Озера, е тој знаеше да лечи: во житни никулци и со стоено масло...
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Прво заедно ги разгледавме ефектите коишто anorexia nervosa ги имаше во разните области од нејзиниот живот - вклучувајќи ги социјалните, емоционалните, интелектуалните, и ­секако, физичките.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
15. Информација за ова има во каталогот, за датум 26 јуни, 1966.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
- Боли - сфати дедо Васја.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Ако се има во вид нивото и дострелот на изложбата во Палацо Граси ( 250 експонати, од најраните платна на Дишан, до студиите на неговите последни дела), и обемот на придружниот каталог (повеќе од 600 страници) лесно може да се заклучи дека изложбата е една поголема ретроспектива, слична на четирите досегашни ретроспективи посветени на овој уметник (Музејот во Пасадена - 1963, Галеријата Тејт - 1966, Музејот во Филаделфија - 1973, центарот Жорж Помпиду - 1977).
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Кога сѐ ќе биде готово, ние со полковникот ќе излеземе на мократа зелена ливада, ќе ги собереме од тревата шаховските фигури и ќе ги распоредиме врз таблата. okno.mk | Margina #4-5 [1994] 81 илустрација: VALERO DOVAL “)))ƚ))ƚ ƥƪƟ)ƚ” 82 Margina #4-5 [1994] | okno.mk
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
14. Jennifer Gough-Cooper, Jacques Caumont: Marcel Duchamp, со вовед на Pontus Hulten, Milan, Bompianai, 1993.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Овој проблем ја измачува веќе подолго време и се опира на многуте обиди за негово разрешување.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
На улица лимарот го душеше воздухот; острата глава му беше вкочанета и слична на штука. Имаше во него нешто артистично.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Во ноќите во кои сум копнеел по телото на Луција, не сум предвидел таков потег; имаше во тој потег нешто сосема студено, рутинско, клиширано; оној кој гледал како пајакот ја плете својата мрежа, знае дека тој тоа го прави со геометриски студена прецизност, според сосема јасната самосвест за сопствените анатомски можности.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
И што треба да имам во куќата за да имам мир? Кого исмејуваш, мочко еден?!“
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
И затоа, велеше, првиот ред најопасен е и скончание има во него.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Но јас, во својата болест (навистина мислам дека тој месец се наоѓав во еден вид бунило), што денес ја нарекувам поленово лудило (беше пролет и многу полен имаше во воздухот, и целиот свет зуеше како кошница), напишав петнаесет песни за Луција.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Вака, според устата на Лествичникот, му рекол: „Дојди синко единствен (тоа особено го нагласи, но тогаш јас не сфаќав смислата на таа нагласка), и избави се од неправдите што ти ги нанесоа поради Филозофот, и името ти го одзедоа: дојди и види што има во гробот мој!“
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Дури, јас и Земанек сонувавме да направиме некаков џез-состав: тој одлично свиреше пијано, а јас саксофон; имаше во гимназијата и едно момче што одлично свиреше контрабас и ние планиравме со него да направиме трио.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Но тоа го сторив за да ги повредам; бев сосема свесен дека тоа е исто како кога пишуваш театарска критика да го нападнеш артистот за некои пороци што тој ги има во приватниот живот, а сосема да ја оставиш на страна неговата ролја; но јас имав право на тоа, затоа што нивната ролја се стопуваше со нивниот личен живот.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Тука, се разбира, не ги вбројувам исклучоците (имаше во циркусот и една жена што можеше, лежејќи на стомак, да се свие во половината и нозете да ги префрли до лицето; често нѐ забавуваше пушејќи во таква поза); но во циркусот имаше и поинаков став кон техниката: најмногу се работеше на техниката при изведување на точките, а при изведбата на точката техниката мораше да се заборави; во спротивно, се плаќаше со живот.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Имаше во тој нејзин гест, во таа забрана да читам љубовни песни, нејзе посветени (а сепак анонимни, оти во ниедна песна што ѝ ја испратив јас не ѝ го споменував името, и таа добро го знаеше тоа), имаше велам, нешто нечовечко, нешто политичко, оти не можеш никому, со никакви, освен со средства на моќ да му забраниш да ти дава!
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Имаше во таа насмевка потсмев; јас тоа добро го знаев, оти во една прилика му се исповедав на отец Пелазгиј дека сум слушнал небесна музика во храмот, додека сум го призивал Бога, во часови бестелесни и бесчулни.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Кога сме кај сметањето, да ви кажам дека во циркусот опсесија ми стана пресметувањето на волуменот на чаши и пехари; ме интересираше колкав е волуменот на еден женски папок, штом толку ѕвезди собира во него, и какво жестоко небесно питие има во папокот на жената при парењето, штом толку жестоко опива тој пијалак, сосема невидлив, занемарлив кога се изразува во единиците за волумен); значи, тие имаа простор, ние дел од него; ние бевме прогонети од големото на малото небо, а нѐ прогонуваа такви како Луција, како Фискултурецот, како подоцна и Земанек; така беше тоа и беше – утешно.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Во овој предмет ќе се разгледува пошироката тема за улогата што иницијацијата ја има во обликувањето на геј- идентитетот.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Новите урбани мигранти беа, главно, луѓе со скромно потекло кои, во времето на релативниот просперитет што ги обележа крајот на 1960-тите и почетокот на 1970-тите години, можеа во Калифорнија да ги најдат истите неквалификувани работни места што ги имале во Ајова или во Алабама.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Таа инстинктивна трка до дното, тој импулс да се идентификува со скандалозно срамотното и со гротескното, може да објасни зошто, како што понекогаш се жалат феминистките и како што веќе видовме, кампот особено ужива и систематски ги експлоатира најабјектните, најпретераните, најнедостоинствените верзии на женственоста што може да ги смисли една мизогина култура.201 Во една таква култура, дури и гламурозните жени имаат во себе нешто карикатурално.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Всушност, нагласувајќи ги театралностите на Милдред Пирс до гротескност, Најмила мамичке ја истакнува имплицитната несериозност на претходниот филм и покрај неговата релативна ревност, вкус и вистинообразност.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
„Сите геј-мажи што ги познавам се ужасни мурдари, а и ти си таков“, му рекла мајка му на писателот и критичар Џон Вир по телефон кога му се јавила за да поразговараат за Настрано окце за стрејт-дечкото и за подвизите на Фантастичната петорка: „Има шанса да ги донесеш да ти го исчистат станот?“ 344
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Но хетеронормативниов систем може да поднесе одредени помали варијации на сексуалната преференција без да доживее никакви значајни промени на својата основна структура – и без да ја загрози општествената доминантност на единствениот облик на живеење во кој хетеронормативноста го има својот најмоќен и најнаметлив израз. ‌Хетеронормативноста, затоа, може да го преживее крајот на монополот што хетеросексуалноста го има во сексуалниот живот.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Геј-гетата, со други зборови, побудија нови облици на живеење. ‌Луѓето што ги воспоставија тие гета не беа, главно, народ од средната класа.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Тие комбинираат и претставуваат единствен, уникатно вреден и горе-долу задолжителен општествен облик.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Но, средишноста на судирот меѓу мајката и ќерката во сижето на филмот многу придонесува да се влоши севкупната недостоинственост.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
А така не би се вклопила во целите за кои била замислена. ‌Ова – макар ризикувал и да излезе дека премногу поедноставувам – е родословот на мелодрамата.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Мелодрамата ги пресадила јунаштвата, борбите и патосот на класичната трагедија во релативно едноличниот свет на буржоаското постоење.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Катер гротескно го полни текстот со сите можни знаци и белези на гејството што може да ги смисли – освен со хомосексуална желба.240 Нејзиниот раскажувач вака го опишува Пол: Алиштата му беа малку прераснати, а мркото кадифе на јаката од раскопчаниот мантил му беше изабено и лито; но и покрај сѐ, имаше во него некоја гиздавост, па на црната убаво врзана вратоврска си носеше опална игла, а на реверот црвен каранфил...
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Дури ни Фантастичната петорка не била имуна на безразборност, а само еден поглед во секој каталог за пазарење или за облека за геј-мажи е доволен засекогаш да ја разбие претставата дека геј-мажите нужно имаат во суштина добар вкус.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Вил и Грејс и понатаму си е ситуациска комедија; La Cage aux Folles и Кирија и понатаму си се бродвејски мјузикли; Сѐ за мајка ми и Лошо образование и понатаму си се мелодрами – и, било како било, тешко дека некоја од нив ќе биде дел од образованието во раното детство.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Туркајќи ги до крајност елементите на прежестокото чувствување, на емоционалната претераност и на страсниот набој што веќе ги има во Милдред Пирс, Најмила мамичке нѐ учи да го гледаме реалистичното и (релативно) трезвено претставување во претходниот филм за судирот меѓу мајката и ќерката како веќе накиснато во буновна претераност, која веќе се граничи со хистеричност, како веќе наклонето кон една редуктивна, надмено патронизирачка визија – истовремено и гламурозна и абјектна – за жените и за женственоста: да скратам, веќе дисквалификувано од кандидатурата за сериозно разгледување, од кандидатурата за почесниот статус на трагедија.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Мелодрамата им дала на средните сталежи доживување на возвишена драма што можеле да си ја викаат своја, што можеле да ја сфатат на свој начин и на свој јазик.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Во идеален случај, треба да ги имаш сите тие компоненти заедно – или воопшто да ги немаш. (Ова е тоа што Ворнер го нарекува „тотализирачка склоност“ на хетеронормативноста).465 ‌Со овој единствен облик на живеење се поврзани моделите на припадност во соодветна заедница, на јавниот говор и на себепретставувањето, на политичкото учество, слободата, семејниот живот, класниот идентитет, образованието, потрошувачката и желбата, општествената пројавност, расната и националната мечта, здравјето и телесното држење, довербата и вистината.466 Сите тие се поврзани со хетеросексуалноста како сексуална практика и преференција.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Книгите, пак, за настраните семејства кои се посебно осмислени за деца од основноучилишна возраст, како што се Хедер има две мами, Џени живее со Ерик и со Мартин или Со Танго сме си тројца, иако можат и тоа како да придонесат кон дестигматизирањето на хомосексуалноста и кон поголема општествена толеранција, сепак баш и не го уриваат хетеронормативниот монопол врз формите на изразување што ги има во главните популарни жанрови. ‌Во секој случај, главнотековните културни облици ги даваат единствените жанрови што ги знаат повеќето деца.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
А боливудските мјузикли можеби ја имаат истата настрана привлечност на Индискиот Потконтинент или кај народите од индиската дијаспора или другаде на планетава, која бродвејскиот мјузикл ја има во Северна Америка.19
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Некои од тие момци можеби се во стегите на реакциското формирање – жртви на интернализирана хомофобија или на родова паника, кои очајнички си ги потиснуваат и си ги одрекуваат длабоките, внатрешни копнежи по циц, по кадифе или по позлата – но тоа веројатно не важи за сите нив. ‌Моделот на Фелоус, исто така, не ги објаснува ниту естетски неврзаните геј-мажи на кои навистина не им е грижа за историјата, старите куќи, дизајнот или стилот, за чувањето на минатото и за живот во совршен ентериер и чиј вкус е срамотно подложен на чести, страшни испади.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Енклавите Кастро, Фолсом и Полк Стрит во Сан Франциско не беа населени со типови што чекале да се отвори работно место во некоја центарска адвокатска канцеларија или на Универзитетот на Калифорнија во Беркли (иако имаше таму и многу правници и професори).
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Сите тие треба да се одвиваат под истиот покрив.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Најпосле, таа создаде геј-заедници ослободени од надзорот на стрејт-светот, каде што можеше да дојде до нови видови колективно промислување, кревање свест, културна полетност и себеустројување.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Дури и деца одгледувани од лезбејски или од машки геј-родители отпрвин се изложени, барем до некој степен, на главнотековните културни жанрови и стилови на изразување. ‌Фактот дека популарната култура денес редовно вклучува геј- и (значително поретко) лезбејски ликови во диегетскиот регистар на нивните приказни не го менува генеричкиот изглед на самите приказни (односно, не менува дали ќе бидат или нема да бидат комедии или мелодрами), ниту, пак, ги менува начините на чувствување што се кодификувани од традиционалните генерички конвенции и кои возрасните ги преземаат во своите содејства со другите.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Геј-луѓето денес честопати учествуваат во хетеронормативноста токму во таа смисла – било затоа што многу сакаат, било затоа што се под притисок да се сообразат со единствениот модел на достоинствена човечка интимност кој го крепи хетеронормативноста.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
И покрај тоа, можеа да ги претворат геј-животот, геј-сексот и геј-културата во средишта на своето живеење и можеа да си го градат животот околу тие нови можности.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Класичната трагедија честопати ја имало во понекое семејство – во кралско семејство, сигурно, но сепак во семејство – а мелодрамата можела да ѝ ги одржи жариштето кон семејството и сместеноста во рамките на домаќинството, на тој начин придавајќи им на општествените и на емоционалните ситуации од буржоаскиот домаќински живот нова смисла на величие, горливост и напон.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Па тие деца што ќе се здобијат со нестандарден или со дисидентски родов или сексуален идентитет нужно си го градат тој идентитет во однос на главнотековните културни облици.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Генеричката разлика што ја прави подлогата на оваа културна бинарност, значи, постои веќе подолго време. ‌Насловниот лик во „Случајот на Пол“ од Вила Катер (1905) во себе го втелесува сиот спектар на машкиот геј- сензибилитет.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Се разбира, геј-мажите можеби се под притисок од геј-културата да се вклучат и да развијат добар вкус... кога-тогаш.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Време имало во изобилство.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Слично на модерниот “читател”, кој прелетува преку часописот за да види што има во него, но не застанува за да чита, учениот вавилонски свештеник критички прегледува серии пиктограми и ги толкува нивните сублиминални, контекстуални и културни okno.mk | Margina #1 [1994] 77 импликации.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
И покрај тоа, што сите луѓе сакаат да ја имаат во себе.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Љубовта – таа е најстара. Љубовта е Божјата желба, затоа ја има во сите нешта; без неа ништо не би било возможно.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Според сето негово дотогашно познавање на физиката, старецот требаше да го има во водата!
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Внесена во огледалото, својот лик го имаше во целата негова природна големина и прегледност.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Мојата соба имаше засебно купатило, а беше одделена од останатиот дел од станот со еден мал ходник Изабел ширум ја отвори вратата од мојата соба и ми објасни што сѐ има во неа, а потоа се повлече.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Ико еден дел од мене не беше задоволен од тоа како го живеам животот и имав некои неисполнети мои желби и посакувањеа, јас сепак имав во себе акумулирано резерви од минатото, односно од убавите моменти што ги имав поминато во Франција пред многу години, па тоа донекаде ме правеше попозитивна и пооптимистички расположена.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Се што дадовме го имаше во тефтерите.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Ги имаше во сите села во Преспа.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Тоа го имаа во тефтерите.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Голема сиромаштија имаше во тоа Браилово каде нѐ фатија вошки и голема нечистотија се направи од тоа што беа многу деца...
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Им велеа дека ги има во Поградец, во Корча и во Билишта зашто таму има православни цркви.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Има во нив и историја, и имиња на топоними, описи на обичаи, народни песни, ора.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Од Софија Попјорданов заминал за Женева да бара помош од Борис Сарафов, а и да се запознае со руски социјалисти, што редовно ги имало во Швајцарија.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Тие, штом пристигнале во Софија, се јавиле како претставници на ЦК и, пишува Ѓорче Петров: “Веднаш покажаа дека сакаат да ја играат старата првенствена улога што ја имаа во Солун.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
ЗАКЛУЧОК Како што видовме, Солунските атентати по својот одглас што го имале во Европа и по своите последици што ги имале во Македонија биле најкрупен настан во периодот пред Илинденското востание Сите автори што се занимавале и се занимаваат со историјата на македонското национално-револуционерно движење одделно се задржуваат и на Солунските атентати.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Имаше во тој негов поглед и морална поткрепа и заштита и радост и гордост...и пак во таа сала во која скоро половина од присутните беа мајки, ја барав, ми недостасуваше мама...
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Или имал во портофелот и нејзина слика, таму каде што ги чуваше на Ели и мојата.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Го губев тогаш и него, онаков, каков што го имав во душата.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Го сакаа правото да ја планираат својата професионална кариера.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Тие сакаа да видат што има во нивните сопствени умови.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Правото да го бираат својот декан на факултетите.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Во собата над нас беа Ханс и Јохан – едниот одеше со бавни и тешки чекори, како да имаше копита наместо стапала, другиот чекореше брзо и отсечно.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Го разврзуваше крпчето, и се покажуваше што има во него: неколку ситни гранченца.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Ја сакавме тишината дотолку повеќе што ретко ја имаше во Гнездо.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Ги поместуваше, минувајќи со прстите по нив, како да ги гали.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Ќе го наполнеше бокалчето со вода од маалската чешма и со грациозен од ќе се вратеше во одајчето, единственото што го имаше во куќата на брата си.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Проѕирната стија, конечно, го има во својата уста, и јас ќе го однесам кај оној што го бара и го нарача2, за да прогледне, да оздраве, да се успокои, за да ѝ исчезне и омразата кон тупотот во твоите гради - изворот на нејзината несреќа“.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
За тврдењето на проф. Миловановиќ дека Македонија не составувала и не составува географска, етнографска и историска целина, за кое некои можеби ќе најдат потврда во моите расудувања за изменувањето на националното име кај нас, освен тоа што е речено кога стануваше зборот за прашањето дали има во Македонија две словенски народности, ќе го речам уште следново: Иако е Македонија составена од неколку котлини, разграничени со високи планини, пак таа во денешниот нејзин вид има живеано одделно од Бугарија и од Србија или самостоен живот или под други држави.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Ќе стане бугарска, зашто и е таква; да имаше во неа повеќе Срби, ќе се станеше цела српска и бугарскиот елемент ќе ослабнеше.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Затоа Србите имаат во Битола прекрасен претставник што се ползува со полно уважение кај конзулите.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
По тие политички сообразувања, и да има во Македонија чисто бугарско и само бугарско население, таа не ќе го допушти соединувањето меѓу турски и бугарски Бугари, таа не може да го допушти во своја штета нарушувањето на територијалната целост на Турција.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Но таа беше бесполезна, па и опасна, не само за тие што се критикуваат, ами најпосле за тие што критикуваат: Комитетот беше сесилен; тој ги имаше во своите раце животот и смртта на сите граѓани и не примаше никаква критика на своите постапки.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Дали тие најкарактеристични црти се имаат во сите македонски наречја?
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Бројот на приврзаниците јавни и тајни ќе расте, не по дни, а по часови. Важно е тоа што до кога што ќе има во Македонија бугарска пропаганда, ќе има и српска.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Овој површен поглед врз историјата на Македонија ми се чини не само што покажува дека ние Македонците си имаме своја историја и дека сме народ чии судбини се развивале во врска со судбините на другите соседни нам народи, но и дека има во нашата историја многу самобитно и своеобразно, како што е, да речеме, самостојната Охридска архиепископија со нејзиното работење полето на народното просветување.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
А знаат ли Бугарите оти во тоа време кога тие го имаат во Петроград еден Станчев, Србите го имаат таму еден Пашиќ, 78 или еден Груиќ79 или еден Новаковиќ? 80 Овие дипломати последователно се или во Петроград или во Стамбул; и на едното и на другото место тие остануваат по неколку години со ред.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Додека има во Македонија почва за национални пропаганди, додека не се отстранат причините туѓите држави да имаат во Македонија повеќе влијание од самата Турција, до тогаш Турција ќе има само расход во Македонија, а не ќе има од неа никаква полза, до тогаш секоја минута ќе треба да се плаши да не ја загуби Македонија; а ако се признае официјално оти во Македонија нема неколку словенски народности, ами има само една одделна, ни бугарска ни српска, и ако се оддели Македонија во самостојна архиепископија, наеднаш Турција ќе се ослободи од мешањето во македонските работи од сите 3 соседни држави.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Нема сомнение дека, и покрај сите заслуги и значењето што го има во македонската историја, оваа организација имаше и свои слабости, за кои не од денешно, туку од тогашно гледиште, прв и најаргументирано проговори токму К.П. Мисирков.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
53. Тогаш ќе се избегне конфликтот помеѓу и Грците и Македонците, зашто последниве не бараат тие што зборуваат грчки да имаат во своите цркви старомакедонски јазик а во училиштата сегашниот македонски јазик, ами тоа се бара само за оние што зборуваат македонски.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Стихотворбата си ја напишал од срце! Има во неа силна понесеност!
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Имаше во таа природна разбушавеност еден силен непокор со поразот, еден привлечен инает. Како Јана да му е ќерка...
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Сезнајната ТВ имаше во тета Дитка најубедлив проповедник.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
А што има во онаа осончана бездна?
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Има во расказот „Црниот лебед“ на Гајто Газдинов, еден впечатлив лик. Станува збор за рускиот емигрант Павлов. Човек со необични способности.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Одлично! Ме наведоа да сфатам дека тоа длабоко сум го имал во себе - оти тивкото брстење на тревата не те води само на гибел.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Им вели дека во игрите зборуваме на некаков чуден јазик, но од движењата што ги правиме и од предметите што ги имаме во рацете (дрвени пиштоли и смешни лакови и стрели) може секој да заклучи дека се работи за игри во кои многу се пука, се покажува јунаштво, то ест многу се умира.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Блажени се оние што ја спознале љубовта во срцето свое, оти љубовта е патот и целта, и љубовта човека го избавува од вечната смрт на омрзата и на тагата, а секоја љубов коренот свој го има во љубовта кон Него, па тие што љубат, во љубовта Нему му се поблиски“.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Но неговиот избувлив карактер немаше никаква врска со она што тој го имаше во душата, оти иако лесно пламнуваше, во себе не ја носеше лутината долго, ниту пак страсно ги мразеше оние што ја предизвикуваа таа лутина кај него.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Не одеше да види нешто посебно – ѕидот кој падна пред неколку години не го возбудуваше, не се интересираше какви големи концерти има во големите градови низ кои минуваше.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Дури по извесно време станува свесен за пликот што го има во рацете.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
За жал (повторно за жал!), исклучиво од просторни причини сум ограничен во преносот на сите форми што сатирата ги има во тој ран период од нејзиното постоење - форма на сатирички: посланици, писма, дијалози, кратки драми, новински известија од непостоечки весници, именувајте натаму што ќе посакате...
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Во своето прозно творештво како професионален сатиричар, соработник со повеќе руски, не само советски весници и списанија, Михаил Афанасјевич е следбеник на онаа струја во руската литература и потесно, сатира во нашиот случај, што своите корени ги има во творештвото на Н. В. Гогољ, што не е тешко да се забележи.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Во нашиот случај, формулацијата: колку има во неа од руското, толку има и од светското (вечно, неминливо и т. н.) е сосема соодветна за објаснување на интерференциите, што конкретно руската сатира ги претрпува со сатирата воопшто, барем во раниот степен на својот развиток.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Само отворете го прозорецот - гранките се втурнуваат во собата.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Затоа појдов од условно речено, номиналната сатира, а точката на одбројување беше XVIII век на руската литература.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Тоа е сѐ пред куќата, а да видите што има во градината!
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Прекрасен човек е Иван Иванович!
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
А критички, публицистички, есеистички и воопшто, научно-литературни спорови за таа книга се водат и денес.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Секако, ова гледиште е условено од прашањата на генезата на руската (и пошироко, на целокупната) сатира како литературен феномен.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Каква ли куќа има во Миргород!
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Тој ми рече оти просо немало во нивата, чунки било изеено уште кога било зелено.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Влегол в лозје и прао отишол под едно дрво што имал во лозјето, та си седнал малку да здивнит, чунки оддалеку идел пеш.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Одејќи по патот, видел чоекот една нива посеана со просо и му рекол на Лалата.: - Е, машала што просо убаво има во нивана, тамам за жниење било сега.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Чуле самовилите и дотрчале кај него, та се ватиле оро да играат.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Откоа видело момчето тие убаиње, му посакало на стерио уште двата клуча за да отвори уште двете одаи и да види што има во нив. Арно ама старио не му 'и давал.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Откоа видела царицата од тие двајца жалбата, посакала таа да му даи пресудба.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Но, во него сè повеќе пламнуваше една спалавена огница, од тоа што имаше во своите раце што да му спротивстави на оној гнасен мршар во неговите петици.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Можеше да биде сведок и посреден учесник на тоа, како најубавата работа во нивниот живот се престорува во најлошата работа, што можело да ја има во нивното село.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Стоеше на прозорецот, низ кого денот ги процедуваше своите малукрвни, придушени одблесоци во неговата одајка, по ноќта, чија што црна темничина ја разнесуваа на парампартали оние гладни завивања на дивината, пробивајќи се при тоа и во неговиот сон, а сега поминуваше со дланките по рамениците, што му беа тврди, еден огромен, црвенокос човек, а врзан во таа зачмаеност; секоја нишка од неговите мускули, навикнати секој ден да го имаат она живо оптегнување и да просребруваат притоа сега беше останата да изумира во таа самота; секоја негова мисла, навикната постојано да ја има во себе смислата на она, што го работеше, сега, кога немаше што да се чини и на што да се мисли, остануваше пуста, како катче полно застојаност и пајаџина.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Кога испука сѐ, што имаше во магацинот од својата пушка, Претседателот остана нем и неподвижен на прозорецот.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
И наеднаш се почувствува како тие двајца луѓе, тие две исплашени копилиња, да му искрале сѐ убаво што имаше во таа утрина и во таа собичка.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Го познаваше како својата дланка тој заплиснат челичен порој, тој незадржливо вивнат струеж, ја знаеше најмногу таква, дива, а сепак скротена, спитомена, многу често ја имаше во своите раце и владееше со неа како што ќе посакаше, крај неа се чувствуваше како да беше јавнат на некој разигран бинек, што корне искри со копитата, вивнат суза а мирен, и ја сакаше најмногу заради таа нејзина незаздишеност, заради таа сигурност, постојано во некој лет, секогаш, со секое ново движење, сѐ со по некој нов писок, на кој што ни еднаш не е возможно да свикнеш и да ти биде обичен, бидејќи тоа е нејзиниот говор.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
О, колкава радост имаше во сето тоа небо, во тоа сино, богато небо, што почнуваше веднаш од неговото лице и траеше постојано, без ниеднаш да се сврши, многу подалеку од допирот на неговиот поглед.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Го освојуваше секое од нив споро и мачно, а кога ќе го оставаше зад себе, имаше во градите толку здив и толку радост за да продолжи да му се приближува на следното.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Секогаш имал во своето тело и во своите раце многу за да го остави во замена за она што му било потреба, цел.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Тоа волкот просто ја имаше во својата уста неговата крв и трепереше од нејзиниот вкус, а во тоа имаше и една таква безизлезност, што тој не беше во состојба да не се подигне од петици, речиси маѓепсан од едно такво ужасно навестување на една ваква чиниш од самото дно на пеколот извадена и зачекорена и наеднаш толку необорива вистина.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Ја градеа заедно и заедно остануваа во неа сите изминати лета; ја знаеја како дише секоја педа од нејзините простории и ги имаа во рацете сите допири на сите греди, од кои што беше создадена таа, а тоа можеше да трае сѐ до есеноска, кога ја напуштаа, сигурни дека напролет пак ќе ѝ се вратат.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Имаше во себе полно насобрана мека нежност.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Но, имаше во себе доста од онаа ведра зачекореност и продолжи.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
И беше наполно сигурен дека неговиот глас, кога би го испуштил сега, онака напнат во неговите гради, би бил многу покукавичко завивање, без ниедна трошка од онаа решителност, што ја имаа во себе дури и најслабите и најдалечните нивни одзиви.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Волкот ги имаше во својата уста лигите, што ги носеше во неговаот сон вкусот на нивната крв.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Имаше во себе полно такви катчиња, сега застанат на прозорецот, беше сиот едно такво катче без живот.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Тоа го имаше во неговиот глас уште повеќе кога продолжи: - А можеби и отчукав некој, а?
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Можеше сѐ уште да останува крај таа неуморна поројна вода долу, имаше во своето тело уште многу движења, што и беа потребни на бичкијата во она незапирливо дробење на трупците, можеа да продолжат да бидат спуштени на она место, каде што беа потребни, сите тие трупци, и сега, кога беа веќе сите наместени и наближени, тоа беше многу полесно.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Никогаш не можел да има таков однос кон работите, ниеднаш не ги посакал за себе, пред да помисли дека за секоја од нив треба и самиот да остави нешто; мислеше на убавината на едно такво имање, кога ќе можеш она да го покажеш со отворено лице пред сите, и на нечистотијата на едно онакво имање, а знаеше дека тоа го имаат во себе и повеќемината од нивната група; беа малцина оние што му завидуваа и што му се дивеа на оној.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Од она зазбивтано ѕвере сега го делеа смо уште неколку десетини метра, само уште некоку негови скока, и тој сега имаше во своите жили мраз, но знаеше дека беше дојден моментот кога веќе не може да се стори ништо со пукање во тоа распафтано бреме од цврсто врзани мускули, слеано и згрчено во скоковите, што наближуваше кон него како виор.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
- Продај му ја брадата. - Отров има во тебе, несреќа носиш во себе!
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Не ме лаже умот, има во тебе нешто неразбирливо. Гордост?
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Селскиот полјак ништо не е пред него. Што може да има во нашава пустелија селска.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Па ти распрашај се какви се луѓе има во сокакот...тогаш пукај.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Каква моќ има во стисокот на неговите раце.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Сѐ што се случува во селото: добро или лошо, се случува на него: преку него врват и свадби и свадбари, и погреби и музики, и арамии и војски, по него во селото доаѓа една власт а си заминува друга, по него се испраќаат и пречекуваат луѓето за војници, печалбарите по светот; на него седнуваат старци и старици да се топлат на сонцето, на него везилките од селото се собираат да везат и пеат; на него се читаат наредбите на власта, по него се тркалаат бочви за да киснат во езерото; крај него се садат муренкови стебла за сенки; на него говедарот го собира добитокот за пасење; којшто ќе дојде од градот или околните места да купува и продава, на него купува и продава; тесните сокаци: одат кај ќе им текне; се кршат, се извиваат, се провираат меѓу куќите, кружат и пак одново се враќаат и излегуваат на широкиот пат крај езерото; по отпадоците што се фрлаат на нив, се знае која куќа што готви за јадење која што заклала; која бара заскитан добиток или деца, во која се веселат, а во која водат војна; по тие сокачиња, ако си невнимателен, можеш да се чукнеш во столче, во синија, во каца, во кош, во тезгере, да се слизнеш на лушпа од тиква, од лубеница, од лепешка; да цапнеш во бразда што одненадеж ти излегла, да се сретнеш со натоварено добиче со кое не ќе можеш да се разминеш; да ти лавне одненадеж од некоја порта куче, да те запраша некој кој си и кај одиш, да те викне некој што започнал сам во дворот да пие; низ нив и зиме и лете струјка ветер од езерото и шишти како низ тутурка, како низ оџак; галеб кога ќе се најде во нив, креска како да се загубил; боите на куќите: сината: луѓе вљубени во езерото, во мирнотијата, во спокојот; мудри, темелити, неизбрзливи во ништо, сигурни во она што го прават и говорат, верни на она што го преземаат или ќе го наумат; добри, предобри, душицата како на дланка да им се гледа; засакаат ли нешто - се врзуваат за него трајно и за век, како што се врзуваат земјата и историјата; зелената: скитници; непостојани во сѐ: во потфатите, во работата, во мислите, во духот, во зборот; она што го започнале денеска да го кажуваат, ќе го завршат вечер, утре, или никогаш; не држат многу за ред, за збор: зборуваат за работи што не им се доволно јасни, одговараат на прашања пред убаво да размислат, решаваат пред да бидат наполно сигурни; слобода и ширина имаат во сè; жените со рулче на раце или на босици седат на прагот; децата им мочаат кај им е ќеф, седат на прагот или скитаат по сокаци; очите им играат како во масло.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Не излегувај, пази се, му велат и роднините, но која душа може да го задржи дома, која душа може да го разбере и да сфати: што значи тоа да си дошол до смртта, да си ја имал во себе, и пак да си жив.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Но имаше и фини: ме испраќаа љубезно фрлајќи ми со врвот од прстите водушни бакнежи; но некои врескаа толку силно, што ги собираа и соседите и полицијата; морав да бегам и да оставам сѐ што имав во станот.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Колку сила има во ова мало дрвено стапче.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
И дали допреле сѐ што имало во ситото, вели, да не ве пресретнал некој со празни шејови, вели.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Мајката, си мислам, што му стана, голема фатка имаше во работата. - Ти, Мирче, нешто си непара арен, му велам еднаш. Нешто си невеласен или нешто те мачи, му велам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Пандил Димулев е ранет, викнал некој со глас на придушено липање. - Умира. Повикајте го Никола Влашки.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Челуста на неговата гладна утроба била отворена со исчекување, непрекинато ја голтал киселовината што надоаѓала од катниците.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Таа ноќ била последна страница на историјата во Лесново, секако за дружината но не и за пештерците и за нивните жени.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Подоцна, многу подоцна, се чуло во Кукулино од некои кираџии дека се вратил оддалеку маж ѝ на Фиданка Кукникова и исекол поголема гранка од дуњата во дворот, ја исчистил од кора и ѝ ја измерил тежината со десната рака, бил висок, со светла коса и имал во торбите и дисагите што ги донел на маска секакво богатство; веднаш, со првата ноќ на неговиот втор живот во Лесново, ги спобркал сенките што се грчеле со машки воздишки околу неговата куќа сѐ додека не натерал тројца никаквеци да се напикаат во манастирот па тој таму без збор ја дигал и ја спуштал ластегарката поттикнуван од цел куп жени што дошле да ги собираат своите парталковци и да ги лекуваат дома од модрици и навреденост со толчен печен кромид во зејтин, потоа, по три или четири месеци, кога можело да се види дека прочуената убавица затруднела, попот знаел дека ќе остане без нова кошула, без нови чорапи и без куќа иако Доце Срменков му рекол дека ќе му купи нови опинци и, повторно облекувајќи ја везената кошула, отишол во некое штипско село по осамена вдовица со момченце од три години и со покуќнина што можела да се натовари на два магарешки коша, така било, селото се наполнило со доенчиња до првата протока на ракиските казани во сувите дни кога младите татковци се насмевнувале со модри усни кон Фиданкиниот маж од чија ластегарка сѐ уште накуцувал ситноглавиот Гавруш Пребонд но тој и порано со есенските 'рѓи чекорел под тешката облека со една здрвена нога од настинка и веќе се пеело, законите на Лесново или биле измислени заради дојденците или се заборавиле, и се кршел каменот по пештерите, впрочем и можело - на небото потрепетувале многу повеќе ѕвезди отколку што ги паметеле луѓето во тоа кратовско село.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Тој има во торбата билје, треви.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Најмладиот, шеснаесетгодишниот Лозан Перуника, момок кај кого и ќе стигнел, стоел зад својот подалечен роднина Онисифор Мечкојад кога рекол со детска исплашеност во грлото дека покојниот има во Кукулино синови и внучиња.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Тековите околу границата ја чекаа Неговата команда додека тие, со муницијата што ја имаа во складовите, не ќе издржеа ни толку колку што ѝ е нужно време на капка алдехид да се испари.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Август стои пред кафезот на стариот лав Цезар; без мисла е, студен, со камен в гради, таму кај што имал во младоста срце.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
- Боже, каде ли го оставила подарокот и што има во него? - љубопитно се прашуваше.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Таа година студот како слеп патник се беше вовлекол во секој дом, особено во трошните куќички, кои уште ги имаше во центарот. Како сврдел влегуваше под праговите.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Го имаше во изобилие, имаше можност да се сети на секој миг поминат со Рада.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- Та што има во тоа лошо да знам сѐ за моето девојче.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Таа доаѓаше од неговиот допир и поглед, како да имаше во него некоја исцелителска моќ.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Нејзината мисла имаше во себе порака, или поточно тоа беше повеќе лелек на нејзината душа.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Сликата на закована домаќинка што ја имаше во ликот на својата мајка катаден ѝ беше пред очите.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Но, штом го имаше во раце, сметаше дека можеби содржината во него ќе ѝ послужи да има адут повеќе против "натрапникот", кој ѝ ја украде љубовта на Томо.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- Опа! Зар така лесно се откажа од пленот што го имаше во своите канџи.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Ти, јагне во темелот, за да не заштитиш од лошо. Ти, камен во темелот, цврст ко оној што го има во куќата на баба ми.
„Од дното на душата“ од Александра Велинова (2012)
Но само што му се приближи, слугата ја фати и го удри своето од нејзиното лице.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Главно, јас бев тој и тој, и лозот го имав в рака.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Но веднаш потоа застанаа исправено, долгоноги, додека од телото им избиваше густа пареа.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
„Човек и не знае што сè има во сопствената куќа“, рече девојката и двајцата се насмеавме.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Не знаев што да кажам, само се наведнав да видам што уште има во шталата.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
На зборот „нов“ на Акакиј Акакиевич му се премрежија очите и сѐ што имаше во собата почна да се врти околу него.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Така, значи, половината ја имаше в раце; но каде да ја земе другата половина?
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
И така, по исплаќањето на долговите. сопственик сум на имот од речиси 30 000 марки, ослободен од данок, сакан како стрико и пак имам пристап до своето кумче.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
35 Луција веќе беше девојка за мажење, пред три години вулканот на нејзината утроба ја исфрли првата плима темноцрвена и врела кал, а нејзиниот татко упорно ги одбиваше стројниците, барајќи да изведуваат невозможни подвизи какви што има во соновите и старите бајки.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Сокот ги има во доволно мала количина за да го направат вистинското етерично дејство, а да не му нанесат штета на тој што го пие.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Ве уверувам со тоа ќе се губи време – со секој миг ќе го имаме се помалку, како нешто драгоцено и само наше, иако ние децата го имаме во изобилие.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Проклет да бидам, тој ја виде, веќе ја имаше во своите очи.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
- Не, не, биди си без грижа, малечок - рече пресреќен, како повторно роден, видов, во очите му беше целото видело од небото, нешто силно, големо имаше во себе, се колнам.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Неговата смеа ја има во мене, еднаш дури скапо ја платив.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Се колнам беше сѐ забележано, од првиот ден, од часот кога ги растоваравме дрвјата, нашиот разговор, капутчето, распараниот астар на капутчето, пазувата каде што го криел дрвцето, местото каде што работел, местото каде што ги закопувал делканиците, делканиците како факт, ножето со кое копал по дрвото, сѐ, сѐ имаше во тој реферат, семожни глупости.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
„Јаре да имаше во него, досега ќе зарипнеше...” пламнуваше татко му Темелко.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Не ги носам за да видат дека неможеш веќе ништо да им сториш, туку заради оној обичај што го имавме во Пансионот: кога ни умре нашиот другар од послугата, и кучињата ги поведовме на погребот: и тие да му оддадат почит...
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
А вината всушност била кај неа: од многуте абортуси што ги имала во младоста, сега ѝ се светеле.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Знаев: има во животот на човекот по некој важен, судбоносен сон што му носи некое претчувство и видение...
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Богдан и Видуша кога ќе појдеа кај него, му бараа да ги разгледуваат сликите што ги имаше во голем број насобрани во неговото долгогодишно сликање и го молеа да им даде некои од сликите што не му требаа и што ги имаше во повеќе примероци.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Ти ја посветувам првата пропуштена трага од сон. Те има во мене.
„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)
И мене ме имаше во тебе и тебе во мене...
„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)
И за да се случи она кое го имаш во умот...
„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)
Така јас, и пред да те видам те имав во мене... твоето постоење дишеше во мене...
„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)
Секаде и секогаш те има во душата, под кожата, на трепките, секаде си околу мене ми даваш сила да одам по месечевата патека послана на морето од љубов....
„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)
Како да беа во синџири; нозете тешко им се одлепуваа од земјата. „Што има во таа каса?“ Одеше бавно за да може да ги израмни чекорите со нивните. „Пари“ , му одговорија со безбоен глас. „Во челични каси не се чуваат игли за шиење.“ Рапава смеа му заигра под грлото.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Имаше во тоа нешто потсмешливо. Не можеше да верува и се напрегаше да сфати.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Колку „Г“ има во едно „З“?
„Зборот во тесен чевел“ од Вероника Костадинова (2012)
Инаку, ви испраќам малку бомбони да се засладите и едно ново кафе: кафето е од таму кај вас во Европа - од Швајцарија. Не знам дали го има во Македонија.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Но тие не го заборавија кога нему му беше мачно во животот, при неизвесната семејна судбина Кога мораше да го докажува својот сложен идентитет во повоените упростени времиња на црно-белиот режим кој почиваше врз брзи норми на поделба на пријатели и непријатели, на брзи и немотивирани интернации и ликвидации, тој најдобри сојузници имаше во книгите.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Настојуваше, значајната мисија која ја имаше во Тунис, како земја на голем сојузник на Бургиба, да ја ослободи од било каков уплив на авторитет или дистанца со другите.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Повторно се соочував со вистината дека има во суштината на животот душевни состојби, чувства, пред кои зборовите остануваат немоќни брани.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Имаше во верувањето на овие источни деспоти во залезните години на животот некаква внатрешна, необјаснива, митска, идеалистичка, донкихотовска сила, која не дозволуваше да ја напуштат власта, кога речиси беа во физичка немоќ да ја додржат.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Сета љубов, која ја имаше во длабината на својата душа и која цел живот им ја подари на своите чеда, кои беа заминати на разни патишта и постови во животот, а јас на најдалечните, ја вложуваше во своите цвеќиња на Балканот. Сакав да го надминам значењето на моите зборови, упатени до мојата мајка, на другиот брег на Медитеранот, да го напишам најубавото писмо што еден син го напишал на една мајка.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Градинарот Раиз ја продолжи битката со дивите билки и корењето во градината. Ја подготвуваше за пролетта.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Делуваше мошне авторитативно, но од него зрачеше доверлива срдечност, беше директен, јасен и транспарентен, совршен дел на големата американска дипломатска машинерија вешто и ефикасно распоредена на целата планета.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
А утрото, пред да биде запоседната Картагина од војниците и полицајците, Раиз раскажуваше прикаска за една извишена палма, какви што ги имаше во Картагина, кои беа под заштита како природни реткости, според туниските закони.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Имаше во нивната судбина некаква горчина поради релативната отфрленост, како да беа за еднократна или двократна употреба, особено дипломатите по клуч кои живеејќи во довчерашниот сјај на високата мисија сега требаше да се провлекуваат со месеци низ лавиринтот на Министерството, да бидат забележани или да се најдат во некоја нова клуч- комбинација.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Тој, сепак, се определи за: апансас, ненадејно, неочекувано, одненадеж; ачик, отворено, јасно; анџак, само, баш, штом, единствено, одвај, бидејќи; аџеле, брзо, набрзина, итно; ашиќаре, јасно, отворено, очигледно; бадијава, евтино, бесплатно, џабе, залудно, попусто; барабар, напоредно, заедно; башка, одделно, посебно; бамбашка, сосем одделно, посебно; бизбизе, помеѓу нас, во четири очи; бирден, наеднаш; еписи бир, сеедно; дармадан, несредено, растурено; ѓоа, ѓоја, божем, како да; јанлаш, погрешно, неточно; кастиле, намерно; нафиле, залудно, напразно; сербес, слободно, спокојно, мирно; тамина, од око, приближно; топтан, вкупно, наеднаш, на големо.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Сѐ што не стигнуваше да стигне да дознае и оствари во животот тој сакаше да го има во своите книги.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
На Татко му беше познато дека Флобер му се восхитувал на романот Дон Кихот Кихот од Сервантес, што го беше читал во превод на албански од Фан Ноли и оваа книга ја имаше во својата библиотека.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Ова е тикуш печен во сач?
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Татко имаше во својата библиотека повеќе книги кои се однесуваа на Евреите и еврејството, беше обземен од нивниот повеќемилениумски егзил, од нивните апокалиптични страдања, посебно од инквизицијата, холокаустот и невините повеќемилионски жртви во концентрациските логори на смртта.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Си имаше многу мака со заемките придавки, кој по бројноста и фреквенцијата на употребата доаѓаат веднаш по именките.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Што можело да има во него, освен, се разбира, книги. И само книги.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Не помалку работа Камилски си имаше во изборот на карактеристичните заемки од прилозите за време.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Климент Камилски беше горд што ја имаше во својата библиотека книгата на Франц Миклошич, Die turkischen Elemente in den südosteuropäischen Sprachen, книга за турските елементи во грчкиот, албанскиот, романскиот, бугарскиот, српскиот, малорускиот, рускиот и полскиот јазик, објавена во Виена, во 1884 година. Toj ќе ја пронајде и книгата на Ѓорѓе Поповиќ, Турске и друге друге источанске речи у нашем језику, објавена во 1884 година.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Што ли има во ова печено тесто што толку силно ги вознемирува сетилата?
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Тој не можеше да не го запраша Татко: Дали имало во историјата слична заедница меѓу христијаните, муслиманите и Евреите?
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Мислата дека има во градов човек како тебе, толку посветен на книгите, не ми даваше мира, од преголемата желба да ја видам твојата библиотека! започна прв Климент Камилски.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Како и именките, и судбината на овие зборови не се разликува многу: најголемиот дел од нив одамна не е веќе во употреба, ги има во разговорниот и говорните балкански јазици, а најмал дел е и интегриран во нивниот лексички фонд.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Постои примерот на Андалузија и седумте и половина векови на парцијалното владеење над Шпанија.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Татко долго време ги проучуваше Тората и Кабалата.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Камилски веќе имаше во главата планови како да дојде до пошироки информации за врските на Фаик Коница со Борис Сарафов, но сепак не го оттргнуваше вниманието од Татковото кажување за меѓународната полемика за вештачки или природен јазик.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Татко имаше во себе резерви духовна енергија за акција која му претстоеше со Камилски, да ги ослободат зборовите од опасните османизми и да ја направат замислената листа, на почетокот составена, барем од стотина најпроблематични зборови, чие значење конечно беше исчезнато или во тек на исчезнување и немаше смисла и натаму да останат.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Тенковите околу границата ја чекаа Неговата команда додека тие, со муницијата што ја имаа во складовите, не ќе издржеа ни толку колку што и е нужно време на капка алдехид да се испари, на тоа соединение чии биолошки молекули еднаш, по не знам колку илјади светлосни години, ќе попаѓаат од галаксиите врз нашава планета, од да се развијат нови суштества, сеедно какви и до колкава мера поинакви од нас, да се вклопат во ритамот на животот според Неговите формули - класно изедначување на расите и ...
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Слатки акшами сум имал во нив. Со една од нив дури и на вашиот воскрес.“
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Ме погледна испитувачки. Имаше во тој поглед и знаци на одобрување, но не рече ништо.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
На средбите што ги имавме во Истражниот затвор постојано зборувавме за овој предмет, задржувајќи се на секој детал исцрпно, и јас бев сигурен дека неговиот гест, кога показалецот го стави на пластичната проѕирна папка на предметот “НиЕ”, поттупнувајќи неколку пати на првата буква, а потоа лизгајќи го прстот под краткиот наслов како да го поттцртува, повеќе беше со намера да ја исполни празнината што тој ја почувствува кај мене, отколку да ме потсети или да ме упати на нешто важно за кое требаше посебно да размислувам.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Веднаш потоа со две девојки кои патуваа до Драчево со комбето (Варја и Лина) Богдан замина за Селишта, за да ја подготви стапицата околу група угледни господа кои Шефот сакаше да ги има в џеп.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Ветеранскате населби, ги имаше во секој поголем град и беа свет за себе.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
- Не сакам да те мешам во ова Алек, верувај ми, ти си толку фино дете и не сакаш да знаеш што има во него.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
- Мора да се посочи на големиот углед којшто земјата го има во светот, да речам во меѓународната заедница! - се јави Сашо, неодамна дојден во секретаријатот како завршен студент на економија со просек 9, 27.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Александар нежно ја погледна. - Има во тоа и по некој убав момент.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
На лустерот сигурно висат кристали, како украси на новогодишна елка, по некое непишано правило го има во салонот на секоја стара градска куќа...
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
„ Мислите ли дека денес имате повеќе слобода отколку што сте ја имале во тоа време ?
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
„Ме праша еднаш“, рече О'Брајан, „што има во Собата 101.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Со таа мисла зборовите сами излетаа од него: „Што има во Собата 101?“
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Сите знаат што има во Собата 101.“
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Го имаше во рацете околу триесет секунди.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Одговори суво: „Ти знаеш што има во Собата 101, Винстон.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
16. СТАРО КУПУВА, ПРОДАВА НОВО - што ли тој трговец има во својот шарен дуќан?
„Куршуми низ времето“ од Љупчо Стојменски (1976)
Важно е за отров колку, колку за лек на сто има во вкупната сума за одржување на родот...
„Куршуми низ времето“ од Љупчо Стојменски (1976)
Матеј не сакаше да отстапи од зацртаното што го имаше во животот - да има највисоки оценки, да стане студент на генерација, да продолжи со образованието во САД.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Последната надеж што ја имав во мене ми ја убија, ги мразев, им се лутев зошто се толку сурово реални, зошто веќе те отпишаа од овој свет, зошто не се обидат да направат нешто повеќе…
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
„Колку многу археолошки локалитети има во Македонија, би сакал пак еден ден да се вратам тука и да работам како волонтер на расчистување на некој археолошки локалитет“, рече Џон импресиониран од тоа што го виде.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Забележуваше како и катинарот на ковчеџето под креветот е помрднат кога се обидувала да го преклучи и да види што има во него.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Си замислуваше да биде исто онаква каква што имаше во градот Бристол во Англија каде што често одеше да ја лечи реумата.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Боже, или е колнат, или премногу железо има во коските што по него оди громот, велеа луѓето и чинеа сè за да го спасат: пак го запретуваа во земја, во песок, во вода го ставаа за да му излезе електрицитетот.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Питропот Андреа вадеше од огништето запалени гламни, излегуваше на чардакот од куќата и ги фрлаше во водата за да запре дождот; цврчеше жарта, пиштеше пареа; го превртуваше ничкум секој сад што го имаше во куќата за да не зјапи по вода; ја земаше иконата на Св.Илија и ја вадеше на чардакот молејќи го светецот да му нареди на дождот да запре.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Кога по некој ден пак го виде внатре каде што ги пофаќа предметите и прави нешто, се исплаши да не тргне по патот на татко му, собра се што имаше во лабораторијата, отиде в град и продаде што беше повредно, а другото го расфрла и искрши.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Една имаше во претсобјето.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Денес имаме во секоја зграда четири, шест телефони, или дури дваесет и повеќе... и во иднината на подеднаков начин, секаде каде што ќе бидеш, ќе постојат мали отвори и низ нив ќе влезеш внатре. u И тоа те поврзува со банката на податоци?
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Меѓу другото, еве го сето она што го имаме во пари.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Тоа е повеќе она што Хајдегер го нарекува Seinsgeschichte, има во тоа некоја предодреденост, судбина, Моира.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Владата лесно може да ја контролира телевизијата, но знаете ли колку канали на контакт има во една мрежа?
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Извесни подобрувања на положбата на работниците имаше во овие сегменти: полното работно време од 42 се скрати на 40 часа неделно; максималното траење на прекувремената работа de iure се скрати од десет на осум часа неделно и се утврди на 190 часа годишно; воведени се низа т.н. „антидискриминаторски одредби“; воведена е и општа забрана на ноќната работа за малолетните работници и за работниците над 57 години старост – за жени и над 59 години – за мажи, а беше предвидена и можноста, работниците на кои не им се исплатени плати и придонеси три месеци едноподруго – да иницираат (стечајна) постапка за престанок на правното лице во кое работат.
„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)
Две години потоа, со носењето на новиот ЗРО (2005), беа дополнети одредени „празнини“ во доменот на антидискриминацијата кои ги имаше во претходниот Закон: а) воведена е дистинкција на директна и индиректна дискриминација (чл. 7, ЗРО/05), 15 а листата на егземпларно наброени случаи на дискриминација е проширена и за онаа дискриминација којашто се врши по основ на „полова насоченост“ (т.е. хомосексуалци или т.н. LGBT популација) – чл. 6, ЗРО/05.
„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)
Што има во тие листови хартија?
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Имаше во нив и некои необични траги од жолтило.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Што ли имаше во тоа проклето писмо?...
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Каков апсурд имаше во неговата надеж дека Марија ќе може да живее тука, во иста куќа со нив двајцата... преостанати од некогашниот свет.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Одговор имаше во изгледот на нејзината другарка. Ни трага од волја за живот...
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Ако си дојде навечер — ноќеска, арно; ако побара јадење — што имаше во ковчегот и сам си земаше, — ако не си дојде и не побара — никому ништо.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Кога виделе дека земјата им се поиспостила, а тревата речиси секоја година горела од жешкото сонце, тие намислиле да побараат попогодни места, кои во тоа време ги имало во изобилност.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Сѐ имаат во предвид Германците кои Турците ги викаа Аламани аландарка — скитница, маалуша, покуќеша што шета по куќи алипен — сакат од нога или рака, око итн. ампа — несреќа алтица — парче од ткаенина — крпара амак — будала амле — грижа аргач — ограда за овци во нива ариза — поклон армасување — годеж, посвршување девојка вдовица аро — страшило артирисува — заштедува асло — зелена нива напролет без клас во која пасат јагнињата астретен — оскуден ата — несреќа бабуа — грижи од бабата за новороденото дете басам — не признавам, одречувам тоа ти што го тврдиш баснар — човек што баи, врача бастра — болест по растенијата беане — ивтирија.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
— „Море ми, кога а иска, слепелнику?“ — му вела јас, a тој се насмевна и ми чини со ишерет: „види, види шо има во неа, та не питај кога су а искал!“
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Покрај сомуните, Србите почнаа на „стапицата" да оставаат: конзерви, шеќер, кафе, сапун и друго што имаа во изобилност со разни предизвикувања.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
И светијата ќе го има во раката, пак, нека биде живо. — ја тешеше Стале со особено задоволство оти и таа работа успешно ја сврши.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
И навистина. Што толку страшно или срамно имаше во тоа Стојо што ја тепаше Митра?
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Но бидејќи чорбаџиите и своите деца не ги праќаа на училиште, па и ако ги праќаа сега беа слободни (а кој немаа свои деца, си главуваа такви уште на Ѓурѓовден; та секое лето имаше в село по десетина петнаееет што ленствуваа цело лето по реката и ливадите, ловејќи риби и вадејќи јајца на разни пупунци, чавки, страчки та дури и соколи по тополите и врбите.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Накажа толку, колку којзнае дали имаше во дуќанот на Пушмарко.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Дури и нешто потешко. Дури за воловите беговите приготвуваа слама и јарма за да го тегнат плугот, за овие двоножни волови ич не се грижеа, зашто ги има во изобилство без да ги купуваат и да даваат пари за нив како за стоката.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Макар што немаше луѓе, ни поп, ни брави за курбани, ни брашно за погачи, ни вино ни ракија како и порано во среќно време, старците и бабите што се прибраа од збеговите пак дојдоа в црква да запалат по некоја свеќа или пак да се прекрстат пред иконата на свети Илија да ги има во раката нивните мили и драги што беа затворени во тврдината на Пешта.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
– Од кој манастир идеш, оче? – го праша поп Јаков калуѓерот. – Од света Богородица – Трескавец, нека не има во раката – одговори калуѓерот и приседна и тој на плочата од еден гроб спроти селаните.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Колку што ги има во Мариово, сите се разбојници.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Претпоставувам што можело да има во писмото оти за неговата содржина може само да се нагаѓа од она што останало во моето сеќавање и според оние забележувања на моите откако дојдоа дека го читале и плачеле.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Некои веќе се растовараат, сѐ што има во вагоните фрлаат надвор!
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Не верувам дека имам во главата.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
А друго, мори ќерко, шо друго има во то писмо?
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Не е важно какви благородни мисли има во твојата глава, или во каква деликатна ситуација се наоѓаш, некои отрови треба да се исфрлаат од телото.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Мајка ѝ на Чана сфати дека Петра не сака да кажува што сонувала, Ама навистина Петра цала нојќ муабет прајше су некуј! си мисли во себе, дури сигурна е дека му го слушна и гласот на Костадин, та таа многу убаво знае какви писки имаше во неговото грло.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Сето ова ако не ги расплакало, тогаш сигурно тоа го направило она што го има во понатамошните мои дневни белешки дека дојдов до таму ако не најдам место каде да спијам книгите ќе ги оставам кај Евтим а по три четири саати ќе преспивам во чекалната на станицата.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Поубаво се чувствуваше заградена со многу луѓе, како да ти е полесна болката што ја имаш во срцето, ако не се гледа, ако не се дели, таа така се чувствуваше.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Овде Македонско-то наречїє се сблизȣватъ со Сьрбско-то. (а) Излагаещи овїє особенности на Македонско-то наречїє мїє имаме во вниманїє изложенїє-то на Г. Михаиловскїй за подобни-те особенности по медьу новоболгарскїй-отъ ѧзикъ вообще и старїй-отъ.
„Мисли за болгарскїй-отъ ѧзикъ“ од Партениј Зографски (1858)
Ваквото чувствување и ваквиот поетески пристап во дамнешните стихови својот корен, како што истакнав веќе, го имаа во мојата младост, при мојата прва средба со Рацин и сеќавањето на неа.
„Елегии за тебе“ од Матеја Матевски (2009)
Имаше во таа негова запршка разни лути зачини: еден дебел камионџија што се заканува секому што ја оспорува историската вистинитост на неговата вера, еден ѓоа-научник што ги учи децата дека луѓето и диносаурусите се создадени во ист ден, една згодна девојка што смета дека Бог ги мрази педерите, еден пастор што намлатил дебели пари од продажба на своите молитви на ДВД, еден американски сенатор што верува во доаѓањето на Судниот ден кој ќе потепа пола човештво, еден протестантски проповедник што е убеден дека хомосексуалноста е болест, еден рабин што го толкува Холокаустот како заслужена небесна казна за неговиот народ, еден арапски музичар што се залага за верските права на муслиманите вклучително и правото на ликвидација на бласфемичарите, една мајка што ги убила своите деца затоа што Бог така ѝ наредил, еден оџа што попува дека света задача на неговата религија е истребување на неверниците, неколку мормони што веруваат дека луѓето со поинаква боја на кожата се грешни, разни исламски маченици што вршат самоубиствени акции, колони христијански фанатици што паѓаат во фанатичен транс, неколку Евреи што трескаат глава од ѕид, неколку претседателски кандидати што не веруваат во теоријата на еволуцијата...
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
Тој, тогаш, ја праша што има во кесата. – Бундата, татковата бунда, мил мој.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Но вујко, лекар, хирург, а таквите малку ги имаше во тогашниот Солун, си ја засидри судбината во ова големо медитеранско приста­ниште.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Побратимот Гури Порадеци, утрото кога наминал за да ѝ каже сѐ на Мајка, ѝ укажал колку слободно место има во чунот за неопходните предмети, а колку за семејството и за него, без да биде опасно при пловењето кон другиот брег.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
А имаше сешто во нејзи­ниот дом, кога имаше во нејзиното големо срце.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Имаше во нејзината душа уште сила за да ги дочекува сите свои и далечни од онаа страна на границата.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Тоа што го имаше во куќата, Мајка го делеше со своите соседи. И многу повеќе.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
И обајцата, како да имале некаков историски долг да се влеат во патријархалната тврдина, да си имаат во неа заедничко одајче, како во кула, од кое ќе го гледаат ограничениот бескрај на Езерото.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Но кога дошол за игумен во манастирот отец Никодим Синаитски, страден за сонце што во изобилство го имало во Синаја, ги разрушил сите тие тесни и мрачни келии, ги преправил, ги преуредил: им отворил големи прозорци да гледаат кон езерото и Полето, ги споил и направил за себе убава одаја за спиење, бања за капење, простор за вршење нужда, одделение за држење пијалоци и трпеза во која ќе го служат.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Англичанецот го прекина: - Да, но ние треба да ја имаме во предвид и најновата Одлука на Конференцијата на амбасадата од 9 ноември годинава во која се вели да водиме сметка на следново: патот Дебар - Струга наполно да е вон албанската територија и на тој начин да се обезбеди слободна економска комуникација меѓу двата града.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
- Фреската во манастирот ни кажува дека и ангел и ѓавол имало во нас... И добро и зло...
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Имотот што го имал во Езерец му го подарил на манастирот и тогај нашол мир: не сонувал повеќе пожари и не скокал во сонот.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Да, да, рече. И ми призна дека можеби имало во неговиот живот и некоја Германија.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Бучавата толку потресувачки се зголемува што го потсетува на бучава на огромен бренер, горилник на нафта како оној што тој го има во визбата на својата куќа на котелот за парно греење.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Доказ дека има во што да верува му беше тоа што многу често се наоѓаше себе си како задоволно занесено свирка некоја мелодија што го држи во полетно расположение.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
„За тебе го купив“, ми вели, „Уште само два имаше во дуќанот“, ми вели.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Јас вам може да ви изгледам будала и проста селанка, ама јас, уште на врата кога ќе го здогледам гостинот, знам колку пари има во џебот“.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Реши прво да се справи со тоа што го има в раце: адресата на Едо Бранов од Струмица што тој ја најде во телефонскиот именик.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
„Зарем има во селото такво име? Јас потамина така реков...“
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Сегана таа мапа што веќе ја имаше во главата, му требаше да ги постави локациите на своите информативни извори.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Докази за тоа имаше во бројни расправии со келнери и сопственици кои служат црно вино оладено како да е пиво.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
По војната во Битола се доселија цели деведесет илјади главно селани, приближно колку што имаше во турско кога таму живееле неколку илјади турски офицери со своите семејства, до или во времто кога Милтон Манаки во Париз купи камера, се врати во Битола и стана првиот граѓанин на Македонија кој ја крена раката пред Неговото Величество султанот на Отоманската империја Рашид и му нареди: „Застанете Височество„“ Неговото височество му се потчини на битолскиот фотограф и така во историјата на уште долго непостоечката македонска кинематографија и на Балканот беше втемелен првиот документарен филм.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
И истовремено ме заведуваше со цел даме држи збунет, да ме има в раце.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Малите квадрати на нивните лица беа меки и влажни, предавнички голи; и молеа се ова да се прекине, и тие сите, колку што ги имаше во салонот, да станат кртови, да се завлечат в земја, и зашто черупките има беа полни со звучен експлозив, расеамо помагаа за да станат во таа ноќ сведоци на една хазардна игра во која тој многу вложи и многу доби.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Марија многу ми зборуваше за вас, а народот постојано Ве има в уста за добрините што ги правите.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Имаше во тие тешки сталински денови, кога со интелектуалците лесно можеше да се пресмета штотуку создадената работничка класа со неуките, ограничени секретари на чело, една тивка, ненаметлива, но сеприсутна солидарност од сите страни со Игора Лозински, со неговото дело и со мисијата на Цветана Горски.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Татко сакаше херојски да замине со семејството од Балканот, следејќи го патот на јагулите, трагајќи по замислената планетарна хармонија која својата полнота ја имаше во природниот универзум.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Дури ноќе, откако ниските ѕвезди ја ронеа светлината врз Езерото, малиот „пијан брод” се враќаше кон градот на истекот на реката, со сите среќни патници, чиниш победници уште во една весела битка какви што ги имаше во тие времиња.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Оценките се дека ние, во Европа, го имаме најголемиот извор на бистра, питка вода, која, во иднина, сѐ помалку ќе ја има во светот.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
И покрај заслугите што ги имаше во борбата против фашизмот и домашните предавници, Трим Тоска, по војната, задолжен од Партијата за „братството и единството на народите” во крајезерската земја, не беше без амбиции еден ден да помине и во Републиката, според поволниот клуч на малцински структури, на некоја висока функција, токму во времето кога и децата ќе стасаа за студии.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Езерото имаше во својата голема утроба и длабоки митски корени, на кои се надоврзуваа судбините на луѓето...
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Имаше во просторот една обновувачка супстанција која вечнееше и во која Татко и Лозински сигурно откриваа заедничка татковина.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Тој беше сигурен дека имаше Бог, кого го бараше во меандрите на големата река на егзилот, а Мајка веруваше дека го има во себе, во останувањето…
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Откако се двоумеше колку што можеше и не можеше долго, се сврте кон Србина, му рече: - Брачо! Да ѕирнам што има во тенџерево?
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Трајче слушаше дека имало во Караорман партизани, но со очи не беше видел ниеден партизан.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Ем јас чунки сум прв на земјава наша, како војводата ваш што го имате во Прилеп, така и јас сум овде, - да сум ја опколил сета земја околу наоколу сум видел оти не може ништо да се прибере од лоши спили и далги.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Имало во старо време некој си старец што бил како светец на оваа земја.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Се чинеше дека со запалката го извлече и она свое објаснување: „Бараат оган на старото место иако го имаат во џебот“.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Што има во стари весници?
„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)
Нема да верувате, ме има во нив.
„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)
Колку различни типови има во оваа професија, помисли, додека пред оголеното теме на таксистот (Гласот баритон / интелектуален лик / по сила – шофер) бришачите рамномерно се поклонуваа ту кон едната, ту кон другата страна на шофершајбната, како да ги подбутнуваа тромавите задници на побавните автомобили.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Кога се созедов го замолив да ги изостави деталите.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Што ли ќе си помисли кога ќе те има в раце?
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Само видов како Б.С. станува и веднаш потоа ја имав во раката чашата со вода.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Ги затворија вратите од вагоните. Локомотивата свирна и тргнавме по шините по кои јас појдов пеш.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Секоја група сакаше да го има во свое владеење.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Ете, затоа, велам, има во мене и во тебе, и во сиве овие тука и каде ли уште не - војна.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
И тргна возот. - Илјада и двесте доброволци - го слушнав гласот на Високиот - по два дена ќе имаме во Берковица30.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Не се знае, песната што ја прочитавте во почетокот не кажува, а ни луѓето не знаат, - но Луман сигурно имал во Брезница и друго и јатаци, зашто само по неколку дена разбрал дека Бошко се пофалил оти ќе го предаде на комитите.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Денеска Лидија и Зоки нема што да прават. Одат тие двајцата околу својата зграда, а Зоки има во раката црно јагленче.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Сите вие дечиња колку што ве имаше во наше маало да се фатевте за раце пак немаше да му ја оградите половината.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Не знам колку вистина имаше во оние зборови на дед Павел за смртта.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Неочекувано ќе се насмееше и речиси ведро ќе објавеше оти ќе умре кога Господ ќе му ја положи раката на очите.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
„Не сум сигурна колку може да биде упатно тоа“, се бранела Босилка додека имало во неа волја да се брани.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Како и да не му бидат кога половина свет го имаше во нозете? Па дури и повеќе.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
1. Грозна смеа Опеј, ја Божице, дарбата за светогрдие за иноказание, за смеа грозна низ плач и жолч изречи ја славно на смртниците поругата, подбивот и јамбот, отровниот рев шегата пој ја на раѓањето и смртта маската, порокот и гревот опиши го, Вечна, на киклопот кикотот кркорот на крвта во обрач од стих завиено и сласно растури го кругот, барутот, чаурата со метар, а безмерно смерно во речта магично обратена,17со очи на тилот во стар образ, а со друга вера - кој прв спомна на Бога Име небаре ќе го снема ако не има во времето знак да биде освен вера, завера освен пат и бездна отсутен а присутен по севезден ѕвезден?
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Секој сака да го има во логорот, да го гали по главата и вратот, а му пика коска в уста, да му фрла дрвце низ шумата надевајќи се дека ќе скорне зајак.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Што имаше во чупката!?
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Можеби измислува, но вели: „Сѐ има во тие шарки од сенки.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Како моето куче што го имав в партизани.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Еве ја онаа долга улица што се мрешка од ладниот повев на тихото помирено сознание: овие мали прозорци беа полни со сон и младо утро во гранките што се препелка и имаше во нив очи со густа сончева прашинка што ја постилаа штедри пред нашиот припитомен од
„Дождови“ од Матеја Матевски (1956)
Пред да го удриш белото топче пребројуваш колку црни дупки има во една судбина и колку судбини може да збере едно дупче за голф.
„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)
Така почнав да сликам пари. (...) Моите Зелени Графики и Конзервите Кемпбел супи беа по галериите ширум Њујорк, но својата прва самостојна изложба ја имав во Лос Ангелес во галеријата на Irving Blum, 1962 година. (На таа, првата, не отпатував, но отидов на онаа следната година).
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Во такви услови, правењето на културно списание кое држи до некаква си компатибилност со светските културни случувања, и кое не е само одвратна локална збирштина на паланечки трубадури што така, будалесто безглаво, ќе заталкаат и во 21 век од своите деветнаесетовековни собички на еден елегичен националромантизам - е прилично деликатна работа која бара барем толку идеализам и романтизам колку што имало во вистинскиот 19 век, кога публиката (на Маларме, на пример) се броела на прстите од рацете. 4 Margina #10 [1995] | okno.mk
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Дерида се обидува да ја обнови онаа смисла што терминот ја имал во древната Грчка употреба, оживотворувајќи го зборот за да може да пренесе смисла на движење по површина, како нешто што носи значење и едновремено го елиминира, одвлекува, и одложува значењето.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Тврдејќи дека тенденцијата за консензус и за избегнување на 110 Chantal Mouffe, Democratic Paradox (London: Verso, 2000), 104. 111 Ibid., p. 101. 112 Chantal Mouffe, “Which Public Sphere for a Democratic Society”, Theoria (June 2002): 56. 113 Ibid., p. 56. 95 конфронтација води кон апатија и недостиг на политичко учество, Муф ја нагласува „интегративната улога“ што конфликтот ја има во современото општество и дека консензусот мора да бидат придружени со несогласување.
„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)
113 За Муф, антагонизмот им е инхерентен на човечките односи и е во средиштето на политичката сфера.
„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)
Ми ја затвори вратата и претпоставував дека пак ќе ми ја отвори.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Ми се причини дека нешто има во устата, дека усните ѝ се малку светкави.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Да не запира пред стравот, ниту пред заплашувањата од посилните ако воопшто некаде ги има во ерата на македонското време.
„Еп на Александар Македонски“ од Радојка Трајанова (2006)
Којзнае колку робијаши има во Сибир! Може овдека ќе остариме.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Толку му треба за да види се што има во најмалата, најнепознатата, најскриената државичка на светот, чудната земја Дардаванија.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Се што имаме во себе, вечерва, во најсрдечната ноќ за која сонувам 365 дена, сакам да биде поделено, разграбено, испиено...
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Колку основни училишта има во Скопје? А колку во Македонија? А „Колибри“ е само едно и еднаш неделно.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
„Се чувствувам виновна - јас радосна - а толку небиднини има во светот! па и рекламиве - Среќна...
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
„Како можеш, Ивана, така да зборуваш кога толку често има во вестите: - помор на рибите во Вардар, или Пчиња, или во Брегалница - и тоа поради еднократно испуштање на штетни материи од страна на непознат загадувач.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Здодевно ти е? Момчињата уште не се вратиле од одмор. Ги има во влезот.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Но има во оваа слика чудесна убавина која, трансцендентирајќи секаква конкретна реалност, ја чини вистински амблемска.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Но имаше во нивните животи еден битен момент што ги одликуваше.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Добро, има во вашите писма и извесно количество фактографија, информации и баналии од сите видови, кои вашиот епистолариј неизбежно го приземјуваат во просторот и во времето (внимавај, кај Тебе ги има неспоредливо повеќе отколку кај неа!), но вашата специфична, сосема езотерична и (белким и затоа!) мошне интензивна релација не се воспоставува, триж помалку должи врз нив. Туку исклучително врз длабините на душата.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Ерго, таа љубов толку силно го одбележала сиот Твој живот, животот на целото Твое семејство, што Ти просто не си можел, а да не ја запишеш.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Но не ви пишував за драгоцената поддршка и храбрење што ги имав во тоа време од амбасадорот Патрик Крисман.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Дека сум во право потврдува веќе нејзиното второ писмо од 10 мај 2000 година, во кое таа се повикува на романот на германскиот филозоф-прозаист Макс Пикар (Max Picard) Светот на тишината (објавен во 1952).
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
О, колку бевте во право со вашето тврдење дека темпоралниот и просторниот облик на дистанца, каква што можеше да се има во чудесната Прованса, беше толку драгоцена за да се допре дното на својата изгубена земја.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Од под нејзините стреа засекогаш одлетаа ластовиците и ветерот презаситен со чад, далеку го однесе мирисот на џунџулето и босилокот што толку многу ги имаше во дворот... Пусто... Запустено...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
- А ти мислиш дека човештина има во сето ова што го правиме?
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Се има во него - сета жал и надеж, стремежите и мечтите и неизмерливата тага, вчерашниот бој, лелеците и довикувањата на ранетите и живите...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
- Какви радости... какви радости, мои људје, какви радости... - рече - повтори со трогнат глас - какви радости имаше во ова куќа...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Тоа барем го имаме во неограничени количини.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Белки коа ќе дој слободата, со неа ќе дој и некој шо ќе знае да пее, некој поучен, шо ќе знае да види шо има во писулчето, а не само да бери...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Доволно е што ја има на врат, барем да се гледа дека има глава, а што има во неа, знае само тој, кој му ја полни... со лутина рече Мита.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Човештина ли има во тоа што Зоја, а бре, погледни ја, девојче е уште, мрсулот, гледаш ли, како и виси, а таа го носи пушкомитралезот...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Кој како имаше во целата немаштија во која живеевме.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Имаше во нашето селско училиште некаква библиотека, па кога учителот ја забележа мојата страст за читање, почна да ми дава книги. Читав, голтав!
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Има во нив силни слики од животот. (Пауза) Да (Пауза. Размислува.)
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
ВЕЛКОВ: Што има во колата на Србинот? АРАМИЈАТА: Книги.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
БОРИС: Колку кревета има во таа соба? МАТЕЈ: Нема ни еден. (Пауза)
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
МИХАЈЛО: Ги има во нив сите наши имиња.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
(Пауза. На Димитрија.) Што има во весниците денес?
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
- Па, што не одиме во Германија, или Америка, за да ги имаме во големи количини? - се зачудив јас.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
- почнав да се колебам, - да има во нив и нешто вистинско.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Но, мислам, не е лошо да има во нив деца како мене и моите другари.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
И објасни дека такви кафе-театри имало во Париз.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Мајка ти и тетка ти береа шумски јагоди крај реката, што во јули ги има во огромен број, а јас ја разгледував околината.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Тие живеат во истата улица, три-четири куќи подолу и јас обожавам да им одам на гости, зашто многу ги сакам и зашто дедо Роман секогаш има во фрижидерот резервни чоколатчиња „Животинско царство“ и сокчиња, во секое време подготвен за детска посета.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
- Оди, мама ќе ти објасни, нека те облече убаво и нека те одведе таму, да видиш колку големи и розови сладоледи има во Америка, - се снајдов.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Ја има во домската библиотека, ако сакаш ќе ти ја донесам. Трипати ја имам прочитано.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Секогаш се чудев што ќе се случи ако го запрашаш ова нешто, на кинески, што тоа има во левиот џеб од панталоните.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Таа не мора да има во себе мало човече ... (...) превод: Жарко Трајаноски okno.mk | Margina #3 [1994] 75 Извадок од книгата „In Search of the Person” од Michael A. Arbib Мојот одговор на прашањето „Можат ли машините да продуцираат интелигенција?
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Се сеќавам еднаш, што сѐ не ми стави на стомакот, меѓу другото имаше во тоа лук и кромид.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Жнеевме и ноќе по месечина, а наутро што имавме во торба, тоа ќе касневме, а најчесто леб, малку пипер и кромид.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Јас за возврат целата љубов што ја имав во себе ќе му ја подарев.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Имаше во селото и неколку куќи населени со Унгарци, мислеле ќе се обогатат од афионот што тука многу се раѓаше, па се населиле дури од Војводина.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Не барав ништо од него, барем само љубов да ми пружеше, да ме побараше, да ми го исполнеше животот со убави зборови, да ми ја надоместеше загубената мајчина љубов, да не ме понижуваше и мене и себе, да не слушнев никогаш дека ме заменил со друга жена.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Таа поткрепата ја има во Мурџо кој постојано е крај неа и внатре освен кога легнуваат со Пелагија во креветот, тогаш си го знае местото - надвор, во куќичката крај оградата на фабриката.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
„Има во Скопје, има во Битола”. „Си ги видел?“
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Не за џабе има во градов девет школи за учење на коранот.“
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
- Бато, богаташи беа? - Ух, да знаеш само! И базен имаа во дворот.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- И, што велиш, нашиот фрижидер за нивниот е џуџе, а?
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Тоа пак што не ми се чинеше, туку бев сигурна дека е така како што гледам, беше Игбал, седнат крснозе, Игбал за кој јас во тој момент уште не знаев ни кој е, ни дека така се вика, ни од каде доаѓа, ни каква значајна улога оттогаш натаму ќе има во мојот живот.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Сфатив дека погрешно го проценив, само поради еден мал дел милост и топлина кои ги имаше во себе.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Сепак, тоа што моментално го имав во животот ми беше некаков успех, тргнувајќи од фактот дека сум дошла од провинција во источниот дел од земјава, каде што птиците заборавиле да пеат кога летаат.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Го сместивме креветот и сите работи што ги имав во комбето и тргнавме.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Само јас знам каква горчина имав во стомакот, една грутка отров се качи во грлото и тука застана.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Малчо, како што рековме отпрво, беше малку необично дете, имаше во неговата душа и малку злобност и среброљубивост и скржавост.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Девојчето веќе има во рацете убав букет жолто цвеќе. Еве го, се враќа.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Имаше во своите раце таква моќ каква што немал никој пред него.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
И Димче наеднаш сфати дека има во себе некоја чудна моќ, дека е волшебник.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)