истури (гл.) - по (предл.)

Владо му мавта пријателски со крената до над главата полна чаша вино, кое му се истура по кошулата, по палтото, по косата...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Ѕвончињата се истурија по земјата. Изгледаше како да паднале сами од себе. Тој ја фати за рака.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Сѐ уште се обидуваше да не гледа многу црно на работите, сѐ уште очекуваше ноќеска небото да се доистресе, да се истури по земјата, правејќи простирка подебела од половина метар.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)