каже (гл.) - сѐ (прил.)

И ако литературата, според моето гледање, задржува за себе некоја повластеност, од една страна тоа е затоа што таа го тематизира настанот на пишувањето, а од друга, поради она што во текот на политичката историја ја врзува со начелната овластеност да „каже сѐ“, што пак на единствен начин ја приведува кон она што го нарекуваме вистина, фикција, привидност, наука, филозофија, закон, право, демократија. 4Кој беше влогот за тие описи?
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Зошто трагата (ниту присутноста ниту отсутноста, од другиот крај на бивствувачкото, ако не и бивството - а секогаш ме интересирал самиот ивичник на негативните теологии, на пример, во Comment ne pas parler (Како да не се зборува) /Psyche/) “е” она што ја придвижува филозофијата и со самото тоа ѝ се ускратува, се спротивставува на строго онтолошкото, трансценден­тал­но или филозофско разбирање во општа смисла?
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Тој е мој човек, молчи како гроб, можеш да му кажеш сѐ што сакаш.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Но, се воздржа, ништо не рече. Нејзиното искуство ѝ кажа сѐ.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
„Ќе ѝ кажеш сѐ што реков?“ настоја Марко.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Кажи уште еднаш, ми велат, кажи сѐ од почеток.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Башмајсторот ги повика сите малтерџии и тие му кажаа сѐ.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
За да го кажеш она, што го знаеше, она, што те пребори. Така барем ќе кажеше сѐ.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
А можеби не ми кажал сѐ, тоа најважното. Тоа клучното. Што велиш?
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Блажена беше ноќта во нејзините прегратки... посјајна од сонцето потивка од месечината потрепкава од ѕвездено небо Јас и Таа романтичен отсјај во машкоста нежност во нејзината женственост Ме погледна,со задимен поглед што подсеќа на љубовна романса без зборови,само со очи нејзиниот поглед кажува сѐ.
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Ако, пак, работата беше особено тешка, тогаш тој имаше обичај дури и воопшто да не ги завршува речениците, така што мошне често, започнувајќи со зборовите: „Тоа е, навистина, сосема онака...“ – а понатаму веќе немаше воопшто ништо, зашто и самиот тој забораваше, мислејќи дека кажал сѐ што било потребно.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Побратимот Гури Порадеци, утрото кога наминал за да ѝ каже сѐ на Мајка, ѝ укажал колку слободно место има во чунот за неопходните предмети, а колку за семејството и за него, без да биде опасно при пловењето кон другиот брег.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)